го (зам.) - нацрта (гл.)

Се прашуваш на што ли ти мириса потта на огледалото и едначејќи ги по звучност врисоците на кујната, размислуваш во која техника да го нацрташ денот.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
- Хм, добро е, - реков. - Ќе го нацртам и јас. Стави го на средина.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Да, подобро ќе го нацртам. Не можам од памет...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
А ѓавола некој би можел да го нацрта! Шилест е и поткренат на врвот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Навистина убаво маче но прашајте ја Милка кој го нацртал. Твое ли е Милка? - запраша.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ти ќе ми го нацрташ поубаво.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Убаво маче, но тоа го нацртала мајка ѝ.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Уште ли не си го нацртала мачето?
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Очите и се насолзија и таа низ плач рече: - Мое е учителке, но ми го нацрта мајка ми.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Но Милке, учителката рекла секој сам да си го нацрта мачето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Првин, имајќи го постојано на ум едниот, почетниот, крај, убиството на стрика Анѓела Јанчески, се обидува да го намота клопчето на мислите за потоа да почне да го одмотува сталожено и лека полека сѐ до основната, сѐ до часов сегашен, во кој тој се обидува да го нацрта планот на населбата во Потковицата, - цртежот оставен на масата на средината на одајата тоа означува, план на населбата во Потковицата, заедно со црквата, со општината и со училиштето, кои треба допрва да бидат изградени - потоа, не станувајќи од столот, гледа низ едниот па низ другиот прозорец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Навистина убаво, маче но прашајте ја Милка кој го нацртал. Твое ли е Милка? - запраша.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- На онаа во која детето го нацртало цветот, па кога тој овенал и исчезнал, детето ја имало неговата убавина во своето блокче.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Очите ѝ се насолзија и таа низ плач рече: - Мое е учителке, но ми го нацрта мајка ми.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Но Милке, учителката рекла секој сам да си го нацрта мачето.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
- Убаво маче, но тоа го нацртала мајка ѝ.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Скокнав на нозе малку посрамотен зашто верував дека Роско веќе никогаш нема да го видам.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Се наведнав и нацртав на влажната земја авион, а на едното негово крило го нацртав за спомен Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И зашто бев мошне малечок го нацртав човекот на два дела, таков каков што беше, и со закрпени ланталони.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
- Добар ден, - рече старецот носејќи го Роско в раце.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Дури тогаш видов дека сите од црнечкото село оделе по мене и виделе што стана со крокодилот.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Ѕирнав од прозорецот што го нацртав на авионот и видов под мене, долу - слонови, лавови, зебри, жирафи, антилопи, носорози. Беа мали како желки.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Крокодилот зина и јас брзо му ја заглавив гранката, во челуста, онака, како што го нацртав пред тоа во црнечкото село.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Затоа и зајакот остана на белиот ѕид, таков каков што го нацртав, со дигнати уши и малку поднасмевнат.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Земи и запали еден оган, и викни десет зографи да го нацртаат: та нели секој од нив поинаку ќе ги обои пламењата, поинаква форма ќе им даде и поинаква големина?
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
А ти не знаеш, мамо, колку многу работи имаше: многу нови згради, широки, улици, па разнобојни лимузини, црвени автобуси... Како ќе го нацртам сето тоа?
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Јас не се лутам, јас сум срамежлив човек; но сепак, ете, од мене налудничав сторија.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сликарот го нацрта мојот портрет од случајност: “Сепак си, вели, литератор”.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Со секое станување и миење се загледува во огледалото внимателно и испитувачки како сликар кој си го црта својот лик и кој открива и внесува сè нови и нови детали за да си го нацрта што поточно, што поверно.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Независно од наставниот план Frere-Jones си задал задача да го нацрта Ser- if фонтот врз основа на едно писмо на Nicholas Jensen од 1470 г.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
За да си го претставите поубаво, ви го нацртавме!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
А ѓавола некој би можел да го нацрта! шилест е и поткренат на врвот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Дали тоа било навистина така како што го нацрта или е само некаква илузија, некаков далечен сон...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Дотука ние децата можевме да видиме и да гледаме како знамето се прави, но кога Даскалот го нацрта тоа што го нацрта со јагленчето, ни рече нам и на тетка Сава: - Саво, сега слушај ме убаво.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Истовремено зеде од прозорецот едно од повеќето стапчиња оставени таму и со стапчето крупно врз песокот го нацрта знакот З.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Благодарејќи им на својот број и на комуникацијата, неговите дела прават еден симетричен објект, еден тип на систем кој во себе е потполн или непрекинато таков настанува.” Paul Valery (Увод во методата на Leonardo da Vinci) Овој збиен опис, exergue, веднаш ќе го земеме во неговото вистинско значење, како ex ergon (hors dќouvre), како токму онаа легенда што би требало да се впише околу профилот на Marcel Duchamp на медал, онаков како што тој самиот го нацрта, или, поточно, го исече (1), за од него да направи подарок за своите пријатели, своевиден ex voto, или пак онаков каков што сакаше да биде прикажан, не без одредено нарцистичко самозадоволство, на сопствената фотографија снимена од Alfred Stieglitz (2), или на гравурата на еден Joseph Stella.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
На својот забар му платив со овој чек што го нацртав, кој воопшто не беше банковен. И тој прифати.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
„Ами вакви фрески има ли? Погледај го кралчето Андреја како го нацртале.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- На онаа во која детето го нацртало цветот, па кога тој овенал и исчезнал, детето ја имало неговата убавина во своето блокче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)