го (зам.) - наполни (гл.)

„Аха! Сигурно имаат ојдено дрварите на чешмичето да се напиат вода", — си заклучи стариот и тргна таму да ги побара, да скрши некој и друг лав и да тргне некој и другпат од нечие луле, ако не му дадат да го наполни неговото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Зошто машниш пците, бре ќерата? — Му се врекна остро на стариот и нанишани во Шарка, кој одеше напред пред другите пци и пред дедот Јована.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Та таа и без тоа ќе појдеше, ама вака со „изим“ многу попријатно ќе ја поминат ноќта со Толета во една постела. Му го наполни шутото бардаче на Трајка и си отиде кај „бацка си“ Толета на чардачето.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— И Митра го навали Толета на посланата постела, се разбира дека пред тоа и вратата ја засурми, и зготви слатко и благо, та и винце му го наполни грненцето, кое Толе заедно со неа ќе си го испие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Секогаш кога буџетот на државата беше тенок сообраќајците ја запоседнуваа секоја скриена грмушка и со жуто стапче ненадејно ги начекуваа лошите возачи да го наполнат државниот буџет.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Таа го зеде песочникот што дотогаш го полнеше со пердувчиња и воздух, го истури и го наполни со пудра, вештачки трепки и други ѓубренца.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Би можеле засекогаш да ги затвориме носот и устата, да го наполниме стомакот и среде гради да избушиме една дупка за воздух, кадешто, впрочем и е местото...
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во животот никогаш не сум чул нешто слично.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Овој извика некоја шифра место порачка во баџата на скарата и се наведна зад шанкот кај бочвето - и да го наполни бокалот и да ја испразни в уста маштрабата под чепот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Му ја наполни чашката со вињак и си го наполни грстот со семки.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Старецот го прифати шареното, пластично ќесе, го помириса првин убаво, шмркна два-трипати, па го наполни луленцето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Го закачи над огништето котленцето со вода и го наполни со компири.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Чомлекот, на пример; редовницата уште одвечер ќе го наполни грнецот со дробенки од гоедско месо, само удина, ќе стави многу кромид, цел грст налупени чешниња лук, една рака суви везени пиперки, црна пипер, сол, две-три дрвени лајци сало и ќе го поклопи; околу наоколу поклопот убаво ќе го залепи со тесто за грнецот, за да не туши, и така спремениот грнец ќе го намести на огниште.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Го наполни бокалот од една од помалите бочви и, сеќавајќи се на Милановата опомена добро да ја затвори славината за да не капе, извесно време клечеше и гледаше дали славината капе и, кога беше осигурана дека не капе, стана чувствувајќи ја вкочанетоста на зглобовите.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Од џебот извади една црвена лименка со тутун и размислувајќи го наполни лулето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Со своето џебно ноже Милан ја иструга длабнатинката на своето луле, ги истресе иструганите остатоци и полека повторно го наполни лулето и го запали.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
“Затворени зад зелените маси или зад позлатените тезгафи, македонските емигранти врескаат до бога за слобода, но не се срамат да си го наполнат ќесето од секое бунтовно време, како во 1895 година.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Без музика и без рефлекторска блештавост, само со тоа меко, нечујно и невидено паѓање, од кое би останала само една црна сенка на плочникот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Преку улицата, под самите покриви и над балконите од куќите, одеше акробатот по жицата, по јакото челично јаже растегнато од едната страна до другата, одеше господинот професор по жицата и ги претставуваше своите продукции поигувајќи се со жицата во такт со штраусовите валцери, а долу, под него, луѓето ги извиваат вратовите нагоре, натискани еден до друг со оставен широк празен круг на плочникот по целата должина на растегната жица, го гледаа од вечер во вечер, како виси над празнината помеѓу темното небо и нив долу, сенишно осветлен од блештавите рефлектори, го гледаа и секоја вечер чекаа да се случи нешто друго од оние свикнати, пресметано опасни кривуличења по жицата, луѓето чекаа да го наполнат оној оставен празен круг со еден крик, нивниот, и со едно стрмоглаво паѓање, неговото, и прекинување на катавечерните продукции врз жицата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но тоа не се случи ни една вечер, еден ден ја снема и жицата, како што сега ја нема ни куќата на спротивната страна од улицата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И како да тргнува во тоа меко летање низ празнината, во тоа долго паѓање во длабочината, човекот се наведна со целото тело напнато во лак на вртоглавата празнина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога сега, помисли, кога сега би го наполнил празнион простор под себе со своето паѓање и со еден крик, нивниот крик, кога би ги собрал раштрканите луѓе околу една црна сенка на плочникот!
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сега на покривот, над истиот оној празен простор, стои човеков што тогаш беше дете и тогаш гледаше оздола со отворени зеници и запрен здив кон височината што му се чинеше недосеглива, кон работ на покривите; стоеше сега поднаведнат а сепак достатно задржан од железата околу рацете, затегнати со сигурност над таа улична празнина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ќе го наполнеше бокалчето со вода од маалската чешма и со грациозен од ќе се вратеше во одајчето, единственото што го имаше во куќата на брата си.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Убавата, голема кукла Лила ги донесе Тетратките, а Росица веќе го наполни кантичето со мастило и го крена високо над нив.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Еден силен коњ, едно големо јоже, многу храна и еден мешин да го наполни со вода.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Блазе си му на стопанот што си го има, ќе го наполни амбарот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Најпосле стасал до планината.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За да си бендисат девојче син му од царот, царо напраил еден ауз на едно место и го наполнил аузот со шеќер - шербет, та казал на грацките жени и моми секоја да одит кај аузот и да си леи шербет.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Како што првиот пат што идоа, така и тогај беа си долетале на нашата земја.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Коа се расчуло тоа нешто по жениите, секоја зела стомните што си леала вода и отишла да си залеи шербет.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ти, чоече, ќе му го даиш ждребето - му рекла царицата - што си го нашол под колата, чунки кола ждребе бе раѓа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Приближило времето пак за кај нас да идат штркојте и тогај веќе Силјан беше се сторил мукает, та беше нашол едно малечко црпче и си го наполнил со од човечката вода и го врзал на гуша, кога дошол дено за да кинисаат за кај нас да идат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- И тоа што ти рекол, прао ти рекол, чунки нивата је од некој сиромав и уште летоска зел просо на вересија и го изел.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
За него веќе ништо не можеше да го наполни овој ден и сета онаа белина напред; таму остануваше само еден прекрасен, но не уловен лов, а еден онаков самјак можеше да остави по себе во снегот и цели коски, можеше да направи и цела една бразда крв по должината на целата трага, а пак да не падне, пак да не биде кутнат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој ги пиеше со жедта на своите очи оскудните зраци и секој шум што доаѓаше однадвор го притегнуваше кон прозорецот, иако знаеше дека ќе ја сети пак само ладнината на железото врз челото и сувоста на правта, налепена по сивкавите лушпи на ова одвратно дрво, ќе го заскокотка грлото и сипкава кашлица ќе го наполни телото со морници.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо, кој од почетокот отуѓено ги слушаше зборовите на Глигор, со интерес се загледа во него, во тоа енергично лице со широки вилици, со опнати цврсти мускули, со испечена од пустинското сонце кожа на вратот, во неговата темна кадрава коса, во јаките гради коишто силно и власно се подигнуваа како да се стремеа да го наполнат просторот на ќелијата и да искочат надвор од неа.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Не дека детето се пожали некогаш, нему му беше битно да го наполни стомачето и ништо друго, а таа сакаше работите да тргнат на подобро и да се вратат во она друго време, кога можеа да избираат меѓу два вида паштетка или крем.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тоа е оној стар патор, мултимилионер кој што својот базен го наполнил со зелени долари и омилена забава му е да плива во нив.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Старецот ја остави стомната и го наполни дрвеното луле со тутун.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Потоа ја преврте со поставата горе и одново заниша, одново го турна капачето со генералот, залепено со хартија и, откако си го наполни носот со тутун, ја затвори, ја скри табакерата и најпосле рече: - Не, не може да се поправи: за никаде е облекава!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Камилски го наполни куферчето со книги и појде кон блискиот хотел.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога кон мугри допираа првите зраци светлина, Климент Камилски конечно го наполни куферчето со нужната литература да се бори со петте опасни зборови, и потоа подлегна, малку да се одмори, бргу го совлада сонот и во него немирен, продолжуваше да ја дополнува смислата на избраните зборови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
- Оф, леле, прости ми, Господи, сум се развикала како споулавена... малку од малку да ми олесни маката... котлево со вода да го наполнам. До дома да го однесам.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Невестата Митра го наполнила кошот, ама многу е стегната рака, та само неколку сламки најде во јаслите.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога беше намислил да служи литургија, не вареше кафе, оти пред литургија не дозволуваат каноните ништо в уста да се кладе, та дури и тутунец не смееше да си го наполни луленцето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стојо го наполни лулето, ја зеде машата и му тури еден жар поголем од него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе се измие надве-натри, колку да се порасони, ќе ја заврти косата со еден дрвен чешел, ќе ја позамазни брадата и мустаќите — колку да не му влегуваат во устата, — и, ако не служи литургија, ќе си го наполни големото ѓезве кафе, ќе си го испие сам и ќе ја нарами торбата со „алатите".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Булињата стасаа. Митра кладе подница да се гори, а Доста го зеде кошот да го наполни слама, но Илко не ѝ го даде — да не си го начичка кистот плева, аљти сам зеде и го наполни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доста го спреми девојчето дури Митра се промени, го наполни белиот ѓум топла вода, и ѝ го даде на Гуца Митрина да го носи до црква, та тргнаа трите „мили“ роднини за закон божи — в црква.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— Ете така, ви се направи ќевот, на вашето нека биде, ама лошоарно, вие си го направите! — и го покани Шпира да го наполни лулето од неговата кутија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А Тода, како отштен мајстор на својот занет, ја затвори малата врата и излезе на големата да го наполни котелот вода од бунарот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Залеаја Бојана, Доста и Дунава, Тода и Мита ил Неда Сивевска си тргнаа џумле горе Сребринстсата улица со: „ахаха ихихи", а Митра и Доста си го наполнија букарот, бардачето и ѓумовите, и како што е ред; — Митра напред, Доста по неа, — си тргнаа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се разбуди едно време, го наполни лулето и стана, излезе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кошот го наполни слама, кокошките ги затвори. Пак црниот петел го нема.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Митра ја истера кучката, го наполни бардакот вода и го кладе над перница, го турна светелникот и се припикна во козинавецот на другиот крај на постелата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пред да легнат го наполниле огништето со кочанки за да им биде топло ноќта.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Евто убаво го изми шлемот, го наполни со вода и го обеси на синџирот на огнот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Евто го извади ќесето со тутун, го наполни лулето и го кладе во устата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Приближало времето пак за кај нас да идат штрковите и тогај веќе Силјан беше се сторил мукает, та беше нашол едно малечко црпче и си го наполнил со од човечката вода и го врзал на гуша кога дошол денот за да кинисаат за кај нас да идат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Најпрвин да си го наполнам резервоарот – и веднаш мина на чорба.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Тој го испразни лулето, па потоа го наполни.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Го зеле кутриот човек и со џипот го пренеле во Смрдеш, а оттаму во Брезница го наполниле со олово...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Крстовица забави чекор во кој Кузе забележа страв. Ликуваше кога гледаше такви.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога го наполни скутникот, седна во сенката на разгранетата шупливица и во испотените дланки ги трие класјата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Котлето го наполни со вода и му го стави до главата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Аха, значи, кражба! – исцеди Кузе. – Ајде жено, тргнувај пред мене.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Годините што изминаа длабоко го врежаа во прстот на Крстовица прстенот што секогаш остана чист.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го изми до светнување, го наполни со вода и испи едно шише, уште едно, уште едно, испи четири шишиња, пет – и најпосле дотера до десет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Го наполни рамно и го крена.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
На децата смеењето им потсмрзна и им досмрзна кога тој пак го наполни шишето и пак, кло-кло-кло и – ги направи четиринаесет.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Ја размислил работата и една вечер, редницата ја тргнала софрата по вечерата, а тој го извадил ќесето со тутун, го наполнил лулето и му го подал и на синот: „Нà, запали“ – му рекол.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Набрзина го наполни куферот.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
а надвор веќе почнуваат да паѓаат снегулки, ветрот само ги врти во воздухот, ги пушта и ги втасува, одново ги завраќа назад, си игра шукшуле, што се вели, ги развева како цут од дрвја што се кубат, кој ќе пушти глас, ќе го наполни морето, ни викаат и бродот застанува, а ние молчиме ко глувци во дупка, ги слушаме само чекорите озгора, одат над нас небаре на глава да ни газат, и бродот одново тргна, сега можете и да пеете, ни велат, кај се пеело пикнат в дупка, си велиме, отсекаде бучи клокоти, и гледаме надвор, снегот си навева и се топи, се губи во водата, ако запреме во Костанца, ќе нѐ водат во Букурешт, си велиме и приѕираме во ширината што ни ја затвора снегот, и Костанца ја изминуваме, нѐ водат право за СССР, не ни заспала среќата на сите, вели Апостол Макаровски, сите со нечија среќа се шверцуваме, вели, ќе му украдеме уште некој ден на господ, и почнува некој студ да ни влегува низ процепите од бродот што се отвора однадвор.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Се оѕва чекор подалеку - продорно, довикливо, го наполни мракот со себе.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таков го сакам за да го наполнам по кеиф. Како куќа.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Ме виде мене внатре и ми го даде зобникот да го наполнам со јачмен и ме праша: Зошто си така отечена?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Зеде од велигденските јајца стокмени за вапцување со варзило, и, како кога го учеше татко му, стариот Благоја, дупна едно јајце, го бележа со рецка за да го познава и го наполни со течен гипс.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Но, таа веќе го научила дека е таков и не му се лути.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
На татко ми не му текнува да го наполни за да ја изненади, а нејзе да: и тоа со храна што тој најмногу ја сака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)