го (зам.) - лови (гл.)

Доста го развали оганот и дури Илко беше да го лови петелот, котлето со вода зовре.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Овие песни го ловат својот СОЗДАВАЧ, а притоа му ја смалуваат можноста за интервенции, зашто она што ги прави да бидат единствни е нивната затвореност токму за дополнителни интервенции.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Утредента, откако го ловеа, или по една година, не знаеше кога дојде тој час, го посетија двајца болничари и му открија дека челата им се пониски отколку што мислеше.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Да знаат дека не постојат никакви споредни патишта и да не ги бараат попусто нив, дека треба да се пристапи отворено и просто, а после ќе се види колку е угодно да се живее со тој сок, оној вистински сок на работите, како кога вечераш од дивечот, што целиот ден сам си го ловел.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
26. ГЛЕДАЈ ДА ТИ БААМ, МИЖИ ДА ТЕ ЛАЖАМ - со таква крпа на очи кој светот го лови?
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Додека некој како Бјонсe ни дава, општо земено, неиронична стрејт-музика што можеме да ја прекодираме во геј-култура, Гага ја врши работата наместо нас“.138 Сепак, постои разлика, тврди Шерер, помеѓу претходните хитови на Гага, како „Покерашко лице“ и „Ваква родена“: првата е, „на површината, песна за кокетна женска што си ги крие вистинските чувства од дечкото што ја лови и кого таа го лови, но поттекстот е покерашкото лице на плакарот што ја крие и ја глуми сексуалноста, а тоа е она што песнава ја направи онаков хит меѓу геј-публиката на Гага: песната ги содржи клишеата на стрејт-поп-песните, додека лукаво го протнува овој настран поттекст“.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
„Други раскажуваат. А ти го чекаш и го ловиш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Го видов коњот што сакавте да го убиете со секири и со колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Батко Онисифоре, кога ќе биде тоа?“ „Кое тоа?“ праша. „Кога ќе појдете да го ловите?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Не сум слушнал ништо од него“, реков.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Со еден збор отворено му се ругам на мојот потчинет, иако сум свесен дека она неуморно демонче демне над секој мој неизречен збор, го лови со акробатски скокови и му го поднесува на мојот потчинет на начин што јас не можам да го одгатнам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Почна да го лови шепотот на шините.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)