го (зам.) - крие (гл.)

Зеленилото се уплеткало, шума, џбунови, високи треви, го криеја гробот. Никој не можеше да го пронајде. Си заминаа... за Кочани.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Средниот брат го подучуваше математика, и го криеше кога ќе направеше некоја ненамерна пакост.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Жално мое девојче, земи ги за утеха, зашто никогаш веќе нема да бидеш толку убава колку што си сега, ти ќе треба да одиш кај другите, другите имаат за тебе само обични зборови. само /ас имам за тебе песна, но и во песната не можам да го кажам твоето име, треба да го кријам со други имиња, а без него е песната сиротна.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Овој јазик го крие ужасот што демне зад сето тоа взаемно угодување, тоа давање и примање почит, статус, поддршка, заштита и сигурност.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
„Ако пак ни се случи како со Џеки и Белчо?“ воздивна Дејко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Ќе го криеме Црни додека можеме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Па така се случило најлошото: додека бевме на училиште, шинтерите дошле со кола, ги фатиле Џеки и Белчо, ги пикнале зад решетки и никогаш повеќе не ги видовме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
— Ќе му одам уште утре, нели нарачал, та за видување — ала билер () — му одговори Сефедин на мудурот и нареди вечерта да се спреми целиот табур за потера.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе им се скисне и ним од неговите самоволија, та белким ќе го предадат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Жал ми е, жими вера, имат добри луѓе во нив; ама, ете, има и едепц'зи што го кријат тој арамија, и крај сувото — ќе горит и суровото, — изусти Арслан и го викна јузбашијата да му ја сопшти „пријатната" новина — дека го поздравил Толе Паша и му нарачал да оди да се види со него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Фати ја работата со добро, прибери некој и друг селанец да ти помогнат, да го предадат, оти ако го кријат тие, никогаш не ќе го фатиш или убиеш.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Така личноста која не е чиста - којашто не го крие својот измет - ги навредува другите луѓе; нема обзири кон нив.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Експертите на Министерството по анализата на пристигнатите заклучоци не го криеле задоволството и можеле да констатираат дека на Второто заседание на АСНОМ било „заобиколено контраверзното македонско прашање“,
„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)
Се појавува Американката, едно ладало го крие долниот дел од нејзиното лице.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Од самиот почеток Били имаше некој вел со кој го криеше сето она што таму се случуваше - чудни фаци влегуваа и прашува: „Дали Били е тука?“, а јас им покажував кон заднината.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Задниот дел од поткровјето постепено стануваше Билиева област. (Били беше еден од првите Фектори- момци).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Никој ништо не земаше пред мене, ниту видов некого да се боцка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да не го крие, зад сиџилите, своето емигрантско минато, своето судење во различните балкански режими...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
На пример, дијалогот може да биде помеѓу мажот кој штотуку ја загубил работата, но немал храброст тоа да ú го соопшти на својата жена, која пак го крие љубовникот во спалната соба.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Не споменувајте го синот, војната, смртта или старецот кој ја набљудува куќата.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Она што ќе го ветиме не знае кога да се преправа дека не нè препознава, кога смее да се повикува на нашето кусо паметење, а кога насмевката своја да ја пушти за да нè озарува со празнично славје Она што ќе го ветиме расте и по грмушките на нашиот заборав Како и гроздот на лозата кој не знае што да стори со листот што му го крие сонцето Она што ќе го ветиме не знае кога да ја прифати нерешителноста на нашата верба и нејзините забавени чекори а кога да се исплаши дека ќе остари со нас Каменот што случајно ме сретна во младоста (го фотографирав за да не го заборавам) го чував за да го соочам со песната што му ја ветив пред да го вратам во песокта на заборавот Станува збор за единствениот камен на пирамидата што требаше да ја изградам во дворот на моето детство (Требаше рогот на мојата градба да го досегне дури Млечниот пат) така гласеше неразумната заповед на сонот Инсектот одреден да почива во пирамидата одамна е исчезнат од саркофагот на сеќавањето.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Возбудениот космос на нашата надеж Загрижено го крие списокот на нештата Што не смеат да заминат в темнина Списоков засекогаш треба да остане во раката на сонцето:
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Улам на твојот двор со распеани рози, Улам на древниот часовник што покажуваа недојдено време, Улам на оној жесток ветер од кој не потреперуваат ниту гранките ниту лисјата туку коренот в земи, улам на твоето тело што како божја заповед го свртува кон себе сонцето и го крие за да му биде визглавје на плодот во тебе.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Всушност го кријат фактот дека играат криенка, измислувајќи сѐ покомплицирани и посуптилни начини на таа разонода.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Мајка му ја отвора вратата од собата, го одмерува со еден тежок поглед, а Ване на брзина го крие стрипот под перницата.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
За смртта тој не се решаваше прв да ѝ каже, од неа злото го крие, бидејки ѝ беше единствена потпора, левен, чедо на мајка си првно.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Тоа не го криеше ниту од внимателниот Х.Х., а за И.И., воопшто и не му беше грижа зашто тој му беше потчинет.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Неодминливиот А.А. и натаму ги ловеше нашите реакции, моите посебно, макар што сите ние продолживме да молчиме, но без да го криеме променетото расположение.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И во наредните педесет години од балканската историја на неговиот живот, вешто го криеше цариградското време, средбата со Ататурк, херојското време на неговата младост.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Што се стори со тој војнички коњ?“, прашуваа. „Каде го крие мајка ти?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Ме прашуваат за некаков бел коњ? - ѝ бев рекол еднаш одамна на мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Филозофот се прекрсти, се поклони пред логотетот и рече: „Го најдовме Папокот на светот, за кој се смета дека го крие истиот запис како оној во одајата што немаш сила да ја отвориш“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Не сакав да го кријам предметот во плакар и не сакав намерно и одбранбено да бидам нејасен.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Саздо го тупка по рамото пријателски, а овој го гледа вџашено.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Машиновозачот седи на насипот и го крие лицето со рацете.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Тоа не можело да се крие, а тие, особено Шатев, не сакале да го кријат.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Еден ден, кога се вратив од училиште и дома ја најдов тетка Рајна, почувствував дека веќе не можам да го кријам тоа што ме измачува и ја прашав: - Тетко Рајно, учителката Вера мажена ли е?
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
По таванските скали се искачи прво на терасата што служеше за сушење на алишта, а потоа на покривот од куќата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Буенос Аирес е друга улица, онаа низ која не сум поминал, тоа е тајно средиште на блокот и крајните дворови, тоа е она што го кријат лицата на куќите, тоа е мојот непријател, ако воопшто го имам, тоа е личност на која не ѝ се допаѓаат моите стихови (ни мене не ми се допаѓаат), тоа е скромна книжарница во која, можеби, сме влегле па сме ја заборавиле, тоа е отсвиркано делче од милонга*, што не го препознаваме а нѐ допира, тоа е она загубеното и она што ќе настане, тоа е она следното, друго, туѓо, странично, кварт кој не е ни твој ни мој, она што го знаеме и сакаме. * Милонга - аргентинска пучка мелодија. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 117
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Јован Бошковски ЧОВЕК НА ПОКРИВОТ
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И кога Константин го стави на најжестоки маки, тој не му призна каде го крие.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Една вечер, откако ја довршил “Житно поле со гаврани”, го зел пиштолот кој го криел во креветот и си испукал куршум во стомакот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но понекогаш самите тие сфаќаат дека и таа сигурност е привид, дека е само отцепување од постоењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Затоа некои од нив го кријат своето вистинско Јас, претставувајќи некое друго Јас; прикажуваат привид, и се чувствуваат сигурно: сеедно дали ќе бидат измачувани или галени, се чувствуваат сигурно, бидејќи имаат чувство дека тоа му се случува на нивното привидно Јас, на измамата која наместо Јас му ја пружиле на светот, додека вистинското Јас само набљудува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мојот поглед ја галеше хартијата; гледав во полните усни, во внимателно зачешланата коса, во замислената линија меѓу веѓите, во очите кои плачеа навнатре, и помислував дека можеби во тој ист миг Рајнер седи во својата соба, и како што јас гледав во тој лист хартија, така тој гледа во црвениот џеб што му го дадов за спомен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Брат му пристигнал во лудницата додека Винсент бил сѐ уште жив, и се обидувал да го утеши него или себеси; му велел дека ќе ја преживее повредата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Наутро, кога моите сестри и помалиот брат заминуваа во училиште, а Зигмунд на предавања на универзитетот, и откако мама одеше да му помага на татко во продавницата, јас го вадев од под тепихот, каде што го криев, оној лист хартија на кој беше нацртан ликот на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Наспроти идентифицирачкиот поим таа се обиде да го развие парадоксалниот говор кој не го крие она другото во поимот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Мислам, всушност, дека уметноста на одреден начин секогаш го крие, дека таа предметот во таа мера го одзема во која го прикажува.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Од тоа првин почнаа сосема тивко да му потреперуваат мускулите на натколениците, за потоа тој трепет да почне да се всадува во неговите дамари и, па колку и да си го криеш и од себе си тоа, ова старче Језекил, сепак, она секогаш испливуваше во бледилото на неговото лице, при секој опорит и скочанет чекор, при секое движење, врзано од невидливите јамкишта и јазли на страот, кои го обраснуваа, обраснуваа и така прежилуваа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Продолжуваше да го крие погледот од него, но се смееше со целото свое суштество.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Се будеше со вресок, испотен, со коленици што потреперуваат, мајсторите крај него си спиеја во онаа изгубена и за него веќе недостижна топлина на мирните постели и тој дури по подоста време, исправен на своето, легло, неприемчиво и змиско, немаше од кого друг ни да го крие освен од себе тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Очите на Павле не го кријат тоа. Во нив Арсо гледа плашење и бледост, бледост. Тоа е само страв од смртта.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тој е само еден понизен роб на својата ограниченост, кој зад заклоните и преправањата го крие својот страв.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тука има само една единствена мечта: да стигне под темелите на одвратниот молох што го крие злото во својот железен стомак.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Подавав вода во чаша за пострашни лекови, за лекови кои некој не сакаше да ги пие, ама тој крст го носев само јас и го криев од другите. Од сите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Никако не можеше да прифати дека цвеќињата не го кријат селскиот двор, кој се гледаше уште од улицата – „само во недомаќинска куќа се сади трева.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Писмо во плетенка од коса - фер ќе беше да ни кажеа дека младите курирки ги шармираа војниците на Третиот рајх, а не дека го криеле писмото во своите плетенки.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако не го голтна земјата, сигурно го кријат дома.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не смееш многу да го гледаш. Затоа го завиткуваш и го криеш под скутина.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Пленикот само го собира вратот и го крие лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Летно време е, ништо не трае, затоа го кријам кај што е поладно.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Како ќе го криеме, братче Доксиме, велам, и кај ќе го криеме кога не знаевме каде е. Само се криело, велам, не чекало на нас.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дали лошото го криел за сега, дали до сега го замачкувал, не го кажувал. Ко сега што го кажува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Значи сте го криеле, вели Доксим Тренчески.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А мораш и огнот да го чуваш, да го криеш во некоја гламна, запретана во пузата, во пепелта.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А и таа ништо не одменува, вели. Само го крие лицето и липа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Те молам прости ми за премолчената тајна, за она што го криев, а требаше да ти го кажам многу порано.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Дури и го криеше погледот самата од себеси кога минуваше низ ходникот покрај големото старинско огледало.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со години го замислуваше Томо како во букет црвени рози го крие венчалниот прстен, како клекнат на колена за век ја посакува нејзината љубов.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Земајте го! Ако не го даваат, или ако го кријат, запалете ја плевната!
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ти си толку богата, а тоа мудро го криеш со својата скромност.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За врат мачка, влече маче, го задави, не го сака. - Лага било. Го сакала, го криела да го стопли.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Во ова парче од моето долго деноноќие, користам други орудија. – Не се осудувам да прашам кои – рече другиот лукаво, или понизно. – Зборувам за оние со кои божеството ги создало Небесата, Земјата и невидливиот Рај каде што се наоѓаме, за оние со кои ни го крие Првородниот грев.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но, колку повеќе размислував за смелата, брза и префинета остроумност на Д. – за тоа дека документот мора да му биде секогаш на дофат, ако сака успешно да го употреби; и за клучниот доказ, добиен од префектот, дека не се наоѓа во границите на вообичаеното пребарување на тој достоинственик – толку повеќе стекнував убедување дека, за да го скрие писмото, министерот се послужил со далекосежното и мудро решение воопшто да не го крие документот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Парацелзус се замисли. Најпосле изусти: – Кога би го сторил она што го бараш, ти би рекол дека се работи за чисто привидение предизвикано од магија фрлена врз твоите очи.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Трите псевдоними што Duchamp ги зема за себе, го криеја неговото име.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Кога момчето виде како лакот во тупаницата со која убиецот го крие лицето одеднаш се зголеми, испружувајќи се, стрелата веќе запре.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Алхемискиот симболизам на ѕвездата на восхитувачки начин го содржи многустраниот и драматичен сценариј на свадбеното соединување на Невестата и Ергенот кое се случува во и врз Duchamp-овата глава - за да, за него, живее во духот, додека нам ни останува да гледаме и да разбереме дали е вистина дека “набљудувачите ја создаваат сликата”. L. H. O. O. Q.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се колнам, го криеше сето неспокојство на оние што пред тоа биле тука затворени.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Се колнам беше сѐ забележано, од првиот ден, од часот кога ги растоваравме дрвјата, нашиот разговор, капутчето, распараниот астар на капутчето, пазувата каде што го криел дрвцето, местото каде што работел, местото каде што ги закопувал делканиците, делканиците како факт, ножето со кое копал по дрвото, сѐ, сѐ имаше во тој реферат, семожни глупости.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Верскиот поглавар Афз Б. имаше посилни причини, повеќе од другите партнери, да го крие овој порок со оглед на верскиот морален кодекс, кој мораше да го почитува барем пред очите на верниците.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Поради доставката на еден полициски кодош на УДБА, која им беше на многумина црна судба, дека универзитетскиот професор Климент Камилски дури и на предавањата пред своите студенти не го криел својот просоветизам, се најде на Голи Оток, каде што ги мина најмачните години од својот живот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ликот на таткото, најавен (заедно со библиотеката) како клучен лик и во претходните книги на Старова, е еден посебен тип на чудак, речиси алхемичар, кој верува дека сите книги од неговата библиотека, ако се прочитаат според една и само една точна синтакса, го кријат клучот на балканското историско проклетство, во кое егзилот е неодминлива судбина.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во молчењето го криеше својот потврден одговор.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Својот интелектуален содружник, Климент Камилски, овој Татко го наоѓа сосема случајно, во една партија покер (прекрасна метафора за балканските односи), и во него наоѓа силна потпора за својот животен, метафизички проект: да се изработи историја на падот на империите на Балканот, а причините да се најдат во јазичните супстанции.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Потоа замина, оставајќи го Винстон со парчето хартија кое овој пат немаше потреба да го крие.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
13. КОЈ ШТО НЕ ЗНАЕ ДА МОЛЧИ, НЕ ЗНАЕ И ДА ЗБОРИ - затоа и зборливите молчат сѐ додека спијат, сѐ што слушнале преку ноќ, молчејќи до зори, преку ден го кажуваат, зошто и да го кријат...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Карпите го кријат.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Потоа уследи друг: на Богуле му мина стравот што беше вгнезден во него по бесењето на питропот Андро, доби некаков кураж, смелост, и почна да го раскажува она што го криеше, да ја објаснува вистинската причина за несреќата на питропот Андро: за љубовта што потајум ја водеа неговата жена Андрица и Оруш варџијата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Обично седеше затворен во одајата и го везеше гобленот. Ако некој влезеше кај него, го криеше гобленот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Се дозна дека е од Методија Лечоски, дрварот. Го криел в планина.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дека тоа го покажуваа отворено. Не го криеја.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дине Бочаровски цел ден не подал глава надвор од дрвената куќа, неговите деца и децата на Тронда ги крпеле проѕирките со штичиња, а Риса и Тронда, подеднакво загрижени, се обидувале да му го кријат шишето и да го бранат од болките што го кинеле во стомакот.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Му кажуваа дека се тука и попот, оној што ја отвори црквата на горниот крај од селото во која сега живее Доне Ќосиот, му велеа дека е тука и Тушимката, онаа што си го криеше мажот, кутриот, во долапот за да не го земат партизан, ама таа, знаеш, бесоите си ги стишувала со попот, и додаваа Пак со Господ напред ќе се враќаме, дедо Костадине!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Костадин си го крие лицето, не се врти на кај неа, таа му ги гледа само рацете со кои си ја чеша брадата, ама ѝ враќа За дечињава ми беше, не за мене, и не само за нашиве дечиња, за сите дечиња... сега се тука, во нашава Македонија... зар лошо направив!...
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Таа го криеше знаењето на францускиот јазик од нас, децата, како да беа во некаков антифранцуски сојуз, обајцата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Каталогот Ла Ринашенте го криеше, среде Таткови­те книги, кодот на Мајкината „италијанска врска”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Најмногу навикнати на туѓи господари и знамиња, а најмалку на своето, на ста­рото древно знаме уште од војните на Скендербег, во 15 век, тие често го криеја, во чеизот на невестите, во двојни­те дна, под подовите, го соѕидуваа, со надеж дека слободата ќе го развее.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го криев вешто од сите знаењето на францускиот јазик. – Да, јас знаев за твоето заминување во Турција, од мојата свекрва, прва братучеда на Фетхи-беј Окијар, знаев и за твојата „француска врска”, ама не многу.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Во други времиња, да беше жив Татко, ќе беше вистински празник за неговата душа, а и Мајка немаше да го крие своето љубопитство, својата возбуда. Но сега беа други времиња.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Го владееја, а го криеја од нас... ***
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Жена му го криеше пијалокот, но тој одеше по пријатели или во продавницата во селото и пиеше.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Рогле, чувствувајќи ги нивните погледи, плачеше. Стоеше како скаменет и липаше. Но повеќе капата не ја ставаше на глава за да го крие рокчето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Гледајќи како чекори околу книгите и глобусот, и самата започна да верува дека вистинскиот излез го кријат книгите, како што неретко ја убедуваше Татко!
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
- О, мајчината Германка, и тука најде да го крие народното сребро...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Им го криеше од погледот еден рид.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Бошко почна да го полни своето луле и се обиде да се пошегува: - Го криеш ли уште тутунот?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Воловите ми ги бркаат... Сѐ ми прават... Лебот ми го кријат.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Вистина, класјето пак се занишаа но го кријат ланскиот траг и нѐ чекаат ведри да замирисаат вашите насмевки пак.
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Зората во моето поле е како виолина напрегната Ридовите молчаливо руменеат како мислата на мене а гулабите играат во синевината како нашето чекање Виолината го крие во росата цвркотот на будењето Тој е како твојот смев набрекнат во младите гради Сонцето заигра по жиците и плисна млеко на музиката по сонливата трева Зората се кикоти и примира од смеа...
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
И никогаш нема да разберам како си дозволи да го направиш тоа, ноншалантно како исцеден лимон ја отфрли љубовта, поради своите себични потреби или од чиста пакост и злоба.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Само кога би знаела каде си, го криев погледот како дете и се што сакав е да ме прегрнеш силно и да ми ветиш дека вечно ќе ме чуваш блиску до себе.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
И два живота да живееш, никој нема да ти биде толку близок до твојата душа како јас.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
А ти се читаат лаги во очите, затоа го криеш погледот и ја наведнуваш главата.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Го криеме оружјето по црквите, по камбанариите, во амбарите, на таваните, во мутлите од черените.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Збрложени, што се вели, си го криеме метилот под јазик. Дотолку сме паднати долу.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Значи, и ти го криеш, му велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Секој автор има само една книга во која го крие својот основен код, а во другите можеби станува епигон на самиот себе.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Дојди, седни и дај го тоа клопче што го имаш втиснато во пазувите, заедно да го одмотаме; не го криј - дај ми го.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сите се испонасмеаја, освен ние браќата кои знаевме оти за нас се зборува, ама не знаевме што е тоа што старите ни го кријат.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
ЈАКОВ: На сите ни изби она што го криевме.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
(Михајло го крие Гаврило во сандак. Пауза. Евто ја отвора вратата. Влегува Киро. Пауза. Тишина.)
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Зад бунтовни фрази го кријат своето неснаоѓање во светот во кој живеат.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Пелагија не ја послуша веднаш мајка Перса, на работа продолжи да оди како и порано, со ветвата шамија во која го криеше лицето, а и со излитените пантолони на Димостена, со чувство на вина што не ги оставила со другите пљачки кога заминуваше од неговото одајче.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Но, како да им кажам? Што да им раскажам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, и признавам, не беше баш во ред што го кријам неговото постоење од нив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)