го (зам.) - истрга (гл.)

Војниците најпрвин со влечење или со туркање ќе го истргаа бикот од шталата кој се опираше со нозете, како да знаеше дека оди на колење, и откако со мака ќе го довлечкаа до дрвото, ќе го врзеа со водилото за стеблакот за да не им бега, а потоа со јаже ќе му ги изврзеа нозете за да не прета, ќе повлечеа на јажето и ќе го кутнеа на земја.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Стегнати, собрани, тие ќе внесеа трепет и недоумица кај соговорникот, да не беше рибјиот поглед под нив, влажен и мирен, кој праќаше јасни пораки дека од неговата замајаност може да го истрга само некој силен страв, болка или страст.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сестрата веќе не може да ми го земе, од раце да ми го истрга.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кој ти дозволи тоа да го правиш!“ свика кон сејменот, го истрга пиштолот и ги забуца куршумите во него.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И којзане до кога веселбата ќе траеше, ако на Бандо не му удри лакомијата во пиење: ја фрли чашата и зеде со котле да пие вино; кога го испи котлето, го стави на главата и почна да игра со него: го тресеше на главата, скокаше, сѐ додека некој на шега не го удри со рака котлето; тоа направи: пуф! втона и се навре на главата од Бандо; притрчаа луѓето да му го извадат, да му го истргаат, но беше попусто: тоа беше така заглавено, што ништо не го вадеше; при секој обид да се извади, Бандо офкаше зашто носот и ушите му запињаа и не даваа да излезе котлето; се обидуваа да го скршат, да го расечат котлето, но сѐ беше залудно, зашто при секој удар, Бандо офкаше. Боже, што стана ова, се чудеа луѓето.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Овој го истрга пиштолот и ги истури сите куршуми по Профима.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
А ги фаќаше сосем просто: на долг конец, на растојание од една до две педи, нанижуваше зрна пченка; кога ќе го клукнеше птицата зрното - заедно со него го голтнуваше и конецот; и на тој начин беше фатена; попусто преткаше и скокаше не можејќи да го истрга зрното од желудникот заедно со конецот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Маре беше порешителна, па го истрга ортомчето и ја раствори мукавата, при што во рацете на генералот остана голиот предмет.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Арно ама ќелешот не беше нашол друго да врзит, ами сам беше се врзал и ја занишал ортомата да го истргаат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ама пак таа, жена како жена, и згора на тоа мајка пустата, знаеше, го истрга од мене тоа што сакаше да го истрга.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)