го (зам.) - испушта (гл.)

Прв одеше и екипата ја водеше снимателот, во износени гојзерици и голф - панталони; од рацете не го испушташе пусулчето, во кое му беа забележани пунктовите што му ги беше издиктирал режисерот за денешното снимање; а на вратот му висеа и се клатеа, на одделни предени врвки, зухерот и светломерот, како две амајлии.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Еразмо уште повеќе стана приврзан со него. Не го испушташе од вид, имаше потреба од него.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тој ден од сѐ ми се гадеше, од водата и храната, од моето тело, од зборовите, и од воздухот, што со некаква одбивност го вдишував во тенки голтки и брзо го испуштав, и чекав колку што можев подолго до следното вдишување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Зар е тоа важно?“ - Глигор го испушта воздухот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Очите не го испуштаа живеењето на ова слабо пламенче што плаховито се виткаше, се смалуваше и наеднаш подрипнуваше како да се покајало за својата минутна слабост.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Овде зборот го испуштаме намерно бидејќи сметаме дека службеното лице го загубило, сигурно, чувството за мерка...
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Ти паѓа жал за човекот, ама повеќе ти е жал за тебе и го испушташ меѓу буките.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Григор го испушта врвот од конецот и станува, го гази.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ама штом ќе го удри јајцето го испушта чадот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Паф, пуф, прави со устата. Го голта чадот Дуко Вендија и пак го испушта, го издишува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Секој мисли дека е најубаво она место кај што се родил, вели Витомир, и го испушта чадот, заедно со зборовите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И детето да го испуштам, да го фрлам. Никако не сум.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Својот „трофеј“, без разлика што некогаш го поседувал некој друг, не го испушташе од рацете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сонцето преку ден ги растопуваше смолите и маслата во нив и навечер тие го испуштаа својот опоен мирис.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се бутаат сите по катовите...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Го испуштам стариот... Во еден скок... се џиткам врз Хортансиштето!...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Еве ги, навалуваат... се растрчале низ дуќанот, врие доле на скалите...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Станав, и се приближив ододзади, ѝ се ближам и ѝ велам оти кафето може и убаво да биде и ѝ се ближам со главата меѓу увото и раменото да ѝ пуштам малку топлина од мојот топол воздух што го испуштам со зборувањето.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А неговите деца трчаа по ледините и низ фармите, го испуштаа конецот во небо, викајќи и сопнувајќи се, додека Брунила стоеше назад во дворот, мавташе и се смееше, гледајќи што се случува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И Зоки трчаше по собата, го дуваше балонот, пак го испушташе воздухот и пак ја врзуваше грлушката толку занесено, само за да му покаже на стрико си дека ете, тој и без неговиот подарок убаво си поминува и дека нималку не му е криво што ништо не му донел. Ако, нека види!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
„Мирисот на она што го испушта готвењето втасува насекаде, па и до дед Павел ќе втаса“, ми рече тој додека чекавме да ни ја отвори портата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Сфатете, предупреди еден меѓу нас кога народот ја претчувствува мемлата во говорот, офтиката несомнено насетува неслобода осој, таму кајшто треба да припекува слободата на зборот и мислата сласта на грлото кога го испушта гласот милозвучен ништо подлабоко во човека не пробива од јазикот во него е сѐ она што по којзнае кој пат било не само овде и не само во нас.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ти велам, колај работа! Го уловив ли јас него, не го испуштам од раце, па волкави заби да има!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АМПО: Не ви е чесна работата: не е по адетот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Го испуштам од устата, од носот, дури и од алиштата ми излегува чад.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не го испуштам од видното поле, што се вели, не го оставам насамо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Дали момирокот или ножот ѝ се лизга, го испушта.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Или само напор да не го испуштам од своето сеќавање.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)