го (зам.) - исмее (гл.)

Можеа да го сметаат за будала, да го исмеат можеа, но тоа, да го нападнат како турски загар - ги преврши сите мери.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Започнал да ги избегнува другарчињата за да не го исмејуваат, а кога ќе му речеле нешто, фрлал со камења по нив.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
НАЦА: Пополека стапнувај, немој како амал со двесте оки товар на грб.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Затоа, скриено, со лукаво притворство и в очи му се смее, а зад грб нескриено го исмева и го карикира, наоѓајќи во тоа особено задоволство, некаква одмазда за сѐ што трпи од него.) Е, жено, ем бргу, ем полека!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Имаше и еден друг кој тврдеше дека во неговите постапки со подароците имало нешто анѓелско. Такви знаци иделе озгора.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури помислив, кога веќе сфатив што се случи, дека можеби, сиромавиот сакал да си го исмее гревот, само за да може да ја пренесе гламјата со огнот во мојата печка. Она што не се случи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Во 1971, тој ја основа Nice Style, The World’s First Pose Band, група уметници кои имаа за цел да го исмеваат конвенционалното и лажната длабочина на многу уметнички потфати.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во спротивно, ако сериозноста е настап, изведба, и ако тоа што нешто се доживува како настап значи дека не се сфаќа сериозно, тогаш машката геј-култура има целосно право сериозното да го преиначи во тривијално, да го исмева она што важи за сериозно – да му се подбива на она што постигнува сериозност со самата извонредност и свеченост на изведбата.222 И навистина, што може да биде посоодветно, пореалистично за несериозен третман, за исмевање од непријателски устроените и неменливи стварности на општествениот свет, дури или особено кога се ужасни и трагични, кога се прашања на живот и смрт – и кога ви се случуваат вам?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Кому може да му користи тоа што двајца агенти на Гестапо во централната зградата на еврејската општина го влечат до тоалетот, заменикот на главниот рабин Хаим Хабиб, оној сериозен и скромен човек, кој да не беше Евреин, ќе беше уште и симпатичен – и како тоа да не е доволно, го исмејуваат и над Тората го тераат да одговара на нивните потсмешливи прашања за законот „заб за заб, око за око”, додека еден офицер на улица запрел некаков рабин, го однесол дома и му ја избричил половината од брадата и така го пуштил да излезе на улицата...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Точно пред година дена, се сеќава Мертен, во центарлната команда самиот Фирер ги собра првите луѓе на рајхот и иднината на грчките Евреи беше определена, особено судбината на големата еврејска заедница на Солун.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Инаку, да признаам, барем мене така ми се чинеше, тој беше навратил кај нас живите само со една цел, да ја исмее нашата лековерност но и наметливоста на смртта која честопати знае да го исмева животот и да се прави важна.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Првото веројатно требаше да го исмее Жолтко, во врска со неговата љубов (не ми беше познато од кои причини, затоа и не ја спомнав).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Стариот писател го исмева подарокот, оној распослан тигар, а токму тој тигар веројатно го има поттикнато да пројава на него со посакуваната барем еднаш повеќе одошто му било пишано и тоа галопирајќи низ ноќта која веројатно му се присторила многу подолга од другите ноќи; а пројавал во овој случај без оној самар што го создала злобната шега за да го поттикне потсмевот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сега агата го викна в дуќан за да му плати, му нарача и шербет и почна да го распрашува и да го исмејува, да му се руга, сметајќи го за глупак. – А така, суреди вас Мариовците кадијата наш, а?
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
На сонувачите препушти им ја темнината Во волшебната соба користи го секој миг Следи го слонот во прошетките по градината (Стереотипот не е водич туку послушник) Јавето ја користи светлината за да го исмее мракот Патеките на распрснатите илузии се грди.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Оној, на прагот , се прашуваше, зошто Неговиот двојник што оостана во огледалото Се насмевна, и тоа со насмевка како да простува; Но и со молк што го исмејува заминувањето Сметајќи го за предавство или за грев?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Којзнае од кои причини но напати се обидуваше и да го омаловажи па дури и да го исмее.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А шатката со смешна поткрената тртка!) Доволна причина да ја обвини дека го исмева.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)