го (зам.) - извика (гл.)

По убиството во село Бач (Битолско) на Мицко - претседатело на општината кај нас се знае следново: жена му на Мицко го видела наредникот кој го извикал ноќта од дома.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не знаејќи што да прави,а мислејќи си дека е срамота да оди толку рано кај делениците Акиноски и да го извикува Максима само за да му каже што го снајде, со чувство на спопашкан пес отрча на дуќан кај Зојчевци: најмалата Максимова сестра Зоица, беше омажена кај Костадиновци па жителите на Потковицата сите Костадиновци по Зоица ги прекаруваа Зојчевци.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога дојде Аџи Пано заедно со Тодора Кусев и Спира Биолче, заедно со новиот прилепски учител, со Димитрија Стружанецот, и уште со некои прилепски првенци, сите заедно отидоа на општина кај Мустафа ефенди.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Добро познавајќи го убиецот, таа веднаш отишла во Битола за да му се поплачи на жупано, но наместо заштита ѝ било наредено „добро да си ја затворам устата“.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш садриазамот се подисправи во седлото на коњот и со слободната рака, во другата, во десната, го држеше јатаганот, го извика кај себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А таму, на ан кај Стомнаровци, откако ги отспретнаа колите и откако ги врзаа коњите во пондилата, во меаната на штрек чекаа да дојде Аџи Пано, стрико Максимов: по него, за да го извика, Максим го испрати калфата Стомнарски.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Е, Толе, ние дојдоме кај тебе по една голема работа, — почна прв Трајко откако го извика Толета насамо под големиот бор, каде пладнуваа Рошковите јаловиња и му го претстави учителот Атанаса, за кого Толе беше слушал дека и тој се меша во некакви комитски работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Да не е дојден да ме кандисуа да се предада?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој го извика келнерот, плати.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Само што се стопи снегот и се поотпушти патот, Карче го извика Пандета и му рече да го стега коњот и веднаш да трга за Охрид по невеста.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Андон реши: ќе влезе во кафето: Таму, како што правеа и другите, ќе седне, ќе извади пари и ќе го извика со чукање келнерот. Плаќа. Зошто да не влезе?
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Молам, молам... Келнерот ги собра рамениците: што може, штом сака, ќе му го извика трубачот, зошто да не...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Истото почна да го извикува целото јато додавајќи: Борци за две-три зрнца пченка сме!
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- Качак ! грлено го извика неговиот стопан кога го виде како заостанува веднејќи ја големата глава, обрастена со сребреносиви влакна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Некој го извика надвор од часот, како што често се случуваше (Фискултурецот беше најголем шверцер во училиштето и продаваше секаква стока за мали пари), и тој го определи Павел Земанек да застане до разбојот и да внимава на нив додека вежбаат.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Замина по својата среќа, што му беше дојдена пред вратата да го извика.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Долго време не можеше да ги чуе да поминуваат крај неговата бука за да го извика тоа по нив.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сето тоа Марија им го извика на германски јазик, и додаде: - Воопшто немојте да се грижите за мене и за мојот син.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Го извикав. Баждар молкна и се заврте кон мене.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
- Качак! грлено го извика неговиот стопан кога го виде како заостанува веднејќи ја големата глава, обрастена со сребреносиви влакна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Најчесто се смируваше брзо, но едно попладне не престана да го извикува името на есенската убавица цели седум часа.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)