Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Патем му рече Анѓеле на Трајчета: - Ноќеска ќе ги нападнат нашите, ќе им го земат оружјето, но ти треба да молчиш. Тие продолжија...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Но во својот бес таа се сети дека веќе го зеде еднаш гревот кај бабата Бисера.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Откако Едо ја спушти слушалката, малку се поуми и се пресегна, го зеде далечинското, го вклучи компактот со рагата на Рави Шанкар.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Кога тајфата, по некоја година, се вратила во Влашко, Коте Клунков беше рекол дека другпат секого ќе го земе со себе на печалба, само не Петрета Маљанов.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Израдуван отец Иларион што Рогле не избегал од келијата, го зеде за рака и му рече: - Ајде, чедо, со мене в црква...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Пандо го зеде второто писмо, се загледа во него, подигна веѓи и полека, замислено рече:- И ова писмо војникот не стигнал да го прати...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Кметот го зеде јагнето од прислужникот и го постави среде масата, му мрдна со главата на прислужникот да излезе бидејќи беше сиот замастен во устата од штипкањето на јагнето носејќи го од фурната, и почна сам да го черечи јагнето.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Нам, му рекол, не ни требаат поумни да ни го земат местото.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ајде сега земај го телефонот и врти! (Тики станува и го зема телефонот.) 334-774-23.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во него имаше напишано дека на тој и тој датум, на барање на нивниот државјанин... беше наведено името и презимето на Хелвиг... извршувајќи ја одлуката на судот од Келн, ќе дојде службеник од амбасадата, заедно со него, да го земат Карл.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сите станаа и го зедоа оружјето во рацете.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Лоши јазици зборуваа по село дека дедот поп си ја припитомил снаа си кога момчето ѝ го зедоа Србите војник, но тоа си беше нивна работа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го зел вообичаениот предмет и го поставил на тој начин што неговото употребено значење се губи под новиот наслов и новиот агол на набљудување - за тој објект создал нова идеја.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

На, фати и држи го конецот на споменот, се додека некој од мртви раце не ти го земе... небаре ќе ти откине усвитена желба...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Мајка му го зеде торбичето, кладе внатре едно парче пченкарен леб, неколку зелени пиперки, една главица праз, излезе надвор и му рече: - Еве ти го торбичето!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Потоа се премисли и сакаше да ја вратиме дома.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Затоа Шатев одвај успеал да го земе својот пасош од сопственикот и да го напушти хотелот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Во тоа време дошла кај жената му и мајка му да му помага за кравите молзење.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

По пет шест месеци откако одвај се искуба од судот, отиде нарочно на пазар и на враќаше ги собра и си ги однесе дома, за да има што Да им остави на децата кога ќе ги остави за да му се придружи на Толета, оти агите веќе го зедоа на заб и го запашкаа да го гонат.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И така Екрем го зеде овенот од дедо Стефан и замина надолу кон Небиље, тргајќи го со себе врзан на пороже за рогови.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Командантот на четата го зеде пликот од курирот, го отвори и чита: “Забранувам без наредба секакво повлекување.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Тој секогаш ист глас на проклетиот Онисифор Проказник, ни покорен ни предизвикувачки, глас со една смисла - да се разбере што се зборува а не како се зборува, го слушал пред тоа во себе и точно со истото прашање.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Професорот Фред се проѕевна и пред да стаса да ја покрие устата со дланка, професорот Едгар, дотогаш зафатен со пребројувањето на своите прсти, пред нос му го зеде зборот: „Особено се интересни ноктите!

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Се расплака Тошо тајно со солзи во око сјајно за мене тука место нема кучето Тарзан ми го зема.

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Кире, зошто ни го зедоа Коста?

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Таа се грижи за пет моми, кога војната ѝ го зема заштитникот, мажот, најмалечката е пеленаче.

„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)

Таа ја префрли врз рамо наметката, го зеде фенерот и појде кон надворешната капија.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Тогаш врагот, кој дотогаш, закачен со опашката за катарката, висеше со главата надолу и, невидлив, гледаше што се случува на бродот, веднаш го зеде ликот на тој човек.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Таа парцела во гробиштата во Бристол Илко ја закупи со госпоѓата Ана што ја запозна во бањата во Бристол каде што се лечеше од реума и која го зеде да живее кај неа и која го засака толку што не сакаше и по смртта да се раздели од него, та закупи парцела за гроб и за неа и за него - еден крај друг.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ништо, ќе одам. Не е толку големо лошото да го земе Николаќија отколку да не изгори!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Многупати ќе го фрлеше догорчето од цигарата, а, ако се наведнеш да го земеш, ќе ти ги подгази прстите.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Беше, сепак, некаква придружба, можеше да остане, ѓавол да го земе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Она што постоело на земјата како хиерархија го зел за урнек на небото и прогласил разни ангели, светци, херувими... И по урнекот на земјата: создал рај и пекол...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Купи куќи во Јени маало во Битола и се пресели...

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Интелигенцијата има, според еднодушната согласност, општествена задача да ја критикува основаноста на институциите не нанесувајќи им штета, да ја преземе на себе улогата (за да спречи некој тоа да го земе за сериозно) на бранител на јавноста од малверзации; таа е барон шарлатан.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Потоа еден од нив го зеде и го отвори кофчежето... Прстенот маѓепсно блесна.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во тој случај доаѓаме до наједноставното решение што науката можела да го понуди во тој правец.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А овде, таа знае - за две доцнења нема да ја истераат.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Та како да и го земат на жената последниот поздрав од мажот којшто не се врати ни жив ни мртов.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Да бев хирург ќе го земев скалпелот в раце и ќе се радував кога тој ќе блеснеше со својата остра, заслепувачка светлина пред да се зарие во месото, во дивото, за да му покаже дека има подива билка и од најдивата болест.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Го зеде шејот со големо внимание и почит, како во рацете да зема нешто најкршливо или направено од прав.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Скршени од болка и од заемот што го зеле од комшиите за закопот, одвај чекаат да се доверат на првиот близок до нив во редот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

— Море тој не е дете, бег шо ќе го залажуваш, — се јави мајка му место него и го зеде шеќерот од бегот, знаејќи дека Толе нема да посегне со своја рака да го земе.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трајче и мајка му го зедоа Дорча и се упатија кон Мацково.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Сестрата веќе не може да ми го земе, од раце да ми го истрга.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Илко рипна од столот, му се приближи на дедот Карабуклија; овој го зеде котлето од невестата Менка и го затсачи на верушките, а невестата Менка излезе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Само еднаш Коте Буџе ме сретна во дворот, ми донесе писмо од брат ми од Мелбурн, му го дал поштарот (поправо, знам, Коте побарал, брзо-брзо тој да го земе за да може самиот да ми го донесе).

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Тој постојал на вратата толку време, додека жената не си ги отпетлала своите раце од околу вратот на Големиот Ристана, а после, кога тој останал сам како стожер среде таа соба, го зеле и жената и главниот инженер и го истуркале низ вратата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Капетанот тоа едноставно, нема да го земе сериозно.

„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)

Излегува од лабораторијата само кога мора или кога ноќе ќе го слушне Богулето каде што станува да шета за да го земе кај себе во лабораторијата и да продолжи со своите експерименти, читајќи му ги лекциите за на училиште.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Му дадоа навлажнета риза, ги избриша тој рацете, го зеде ножот и го издроби на парчиња.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Но чекајте! Гледам: не ќе можам уште еден да испуштам, ѓавол да го земе!

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А и како кум ќе го земеше под рака. Друго е, постар човек, — позрел е, поиспитан. Анѓеле!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

- Ексо!

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Ќе го земат двајца во некое долиште и ќе го заколат.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Така го зеде повторно дезодорансот и овојпат се испрска врз целата блуза, особено задржувајќи се на мишките.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Како да сум го зел врз себе непостоечкиот татков аманет да ја продолжам потрагата, да ја довршам неговата невозможна историја, која сама по себе криеше една голема, глобална метафора, која ме доближуваше до филозофските размисли на Емил Сјоран за владеењето...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

ТОМЧЕ: Јас...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Доколку некој работник се разбили или има некоја друга мака, веднаш ѕвони телефонот во „штабот“ и некој треба да се дигне од постела, да го земе „фолксвагенот“ и да оди на самото место.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Но ако ја земеш невестата во нова куќа, ќе го земеш и свекор ѝ.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Греота ет, а ќерко, ова ти што го прајш; моли Бога за Господ да ни го донесит, не туку плачиш и жалиш.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Кога си го зел тој нож в рака, боди и коли ги овие поганци!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И тргна од бег до бег да бара на заем од кого пет, од кого десет лири, лажејќи секаде, дека купил нива на Чанишко и треба утре да му ја доплати за да го земе сенетот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Андреја го зема шишето.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Мајка, стапната на брегот, му рече: – Ако го бараш твојот ракопис кој ти беше оставен на масичката пред прагот, јас го зедов со себе! Не грижи се, го чувам добро.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Што се однесува до девојчето, тоа ако е тактично постепено ќе почне да ја заменува мајка му, а може со време да го земе и местото на сестрата што ја немаше.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Се раскомотив малку и се покрив. Барав нежно да ми пријде, а тој ја затвори вратата, ја заклучи и го зеде клучот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Утредента надојдоа и партизани и албанските офицери им го земаа оружјето.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Си влезе во кошарата, ја обеси сакмата на колот зад врата и излезе та го зеде Трајчета на колено и почна да го гледа внимателно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Тој го зеде пликот, го доближа до очи и му го подаде на Американецот - О, Детроит!!! - радосно извика тој.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А еднаш кога им го зеде стравот на тие трупци, се возбуди нешто во него, се охрабри и се согласи да го прави иконостасот.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Што ќе му се, ѓавол да го земе! ... - За инает.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Та сеедно кој, дали ајдутинот што го одвел Бошета нивни или сам свети Јован Крстител, ним им го оставил, но Јанческите мудро одговараа: Таква ни била судбината, на сам прв ден Водици да ни го отепаат татак, да ни го земат Бошета и да ни ја остават Драганка за ние да ја порастиме.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Затоа, и без знаење на Томо, го зема упатот за пулмологија.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Фјодор станува, ги соблекува своите пижами, својот долен веш и ја опашува сукњата.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Старецот стана и влезе во тремот од колибата. Го зеде секирчето, го стегна стапот, па излегувајќи пред колибата извика: - О, Бојанееее, оооо!

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Ако го најдат, ќе видат дека е Турчин и ќе нè гонат. Тие се големи одмаздници, не ние.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еден од оние денови кога бевме под власт на тетка Ана, наминуваа до кај нас чичо и Борче, го зедоа нашиот автомобил што неупотребуван стоеше пред зградата, зашто чичо постојано нема што да вози: сите автомобили ги купува настаро и сѐ нешто ги поправа и преправа, а постојано оди пеш.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Ошче не ми е собрана седбичката, ете и на страгата ме викнаа вие дни, да си го зема тоа млекцето. A ти оди со здравје и погледај некоа и за мене, ако е и постара — пак на шака ја тера Трајко, ама му жежи столот и само што не подрипнува кога Арслан го кани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Си го зеде парчето сирење, го стави врз нејзиниот леб и гризна.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сете пари ќе и чуам само за пушки, лели велиш оти ќе ни требат, И уште тука Толе се распаша, го извади ќемерот од Арсланбеј што му го зеде во Старавина со шеесет и пет лири, во кој беше ги сместил и оние од овците од Букри, та ги истури на сакмата и почна да ги брои по десет.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но тоа народно име не си го измислува народот сам за себе, ами со него го вика соседниот народ и тој од него си го зема.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Саве пипа по таблата, установува која фигура му е земена и вели ладно: - А, баш ми е гајле, си ми го зел топот, еве има друг топ надвор, ќе го наместам него.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Но гледам не ќе можам уште еден да испуштам, ѓавол да го земе! А тоа е Калчо.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Децата растеле. Царевиот син, кој бил со чергарите чувал говеда и постојано се качувал на еден висок камен и си зборувал: „Колку е убаво ова поле да се води војна на него.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ѓавол да го земе, ќе се страма јас за него, па и без него не бива.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А нему во претставата му припаѓа улогата на бунтовник, но, се разбира, лажен бунтовник.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Го зеде чаршафот од фијоката, (веројатно таа го имаше здиплено и оставено таму), и го посла пред нас.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Се изми надве-натри, покасна и уште предвреме си го зеде сакулето со таблата и букварот и излезе од дома.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

САВЕТКА: Јас пак ќе речам: клето и проклето да е тоа девојче кое само тргнува да си бара, со љубов, маж, а не си го зема тој што родителите му го одбрале.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Но, се предомисли. На одење, го зеде.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Двајца од оние што ѝ биле на главнината зад грб бегале обезглавени а оружјето им останало таму кај што биле вкопани, трет, постар човек со тажни мустаќи, се влечел мечешки по нив и ги молел да го земат со себе или да го убијат, да не го остават беспомошен пред бесот на каурите.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тики: Од каде па ти знаеш за Џони Тандерс? (ѝ го зема џоинтот) Ќе ти ги дадам сите негови дискови, само вечерва на полноќ биди во тортата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

БОГДАН: (сe враќа радосен, го зема шишето и го пои). A још једну ... још једну ... још ...

„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)

Ова, од друга страна, ја покажува фрагментарноста на регулативата по ова мошне чувствително и важно егзистенцијално прашање – којашто, како појава, не ретко во праксата, доведува до нејаснотии дури и кај правниците. 24 суспендирање т.е. за оддалечување или времено отстранување од работното место (чл. 91 и 93, ЗРО/05). – Трет инструмент, којшто не е експлицитно споменат во ЗРО (види, на пример чл. 257, ст.2 од ЗРО ПТ/10) е пријавата т.е. претставката или известувањето поднесено до Трудовата инспекција.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Судот го зеде тоа предвид, ја уважи жалбата на Китан и го задолжи Танаила да му ја надомести штетата на Китан што ја процени вештото лице.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

# Откоа беше се преесапил така, си го вратил татка си дома вечерта по темница и си го кладе во една одаја, та си го гледаше како татко.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Му кажа дека нејзиниот брат загинал во војната и дека ги мрази нацистите кои насила го зеле и го спотерале на фронт.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Го гледале, го растиле, момче за женење го сториле.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

црвената: пламливи, избувливи луѓе: што на ум, што в срце - тоа на уста, за една болвосерка - туриваат каца со мед; им пререче ли нешто, им се пикна во зборот, не ги поддржа, не им одобри - повеќе за тебе не држат, те замразуваат; додека имаат мака на алтан-терезија те држат, кога ќе им помине маката, за старо тенеќе те даваат; само тие како да постојат во селото; соседите ги тераат да ги врзуваат кокошките, а тие кучињата свои ги пуштаат кај што сакаат; кога ќе се впипрат во лицето - запелтечуваат; ако ти е фрлена шега, подбив, мунѕа - од нив е; се зафатија ли со нешто, наумија ли нешто - или ќе го сторат или раката ќе си ја отсечат; жолтата: колебливи во очи, во држење, во однесување; многу сакаат да слушаат, да чујат сè, а ни трошка нешто од себе да речат; во расправиите бегаат, не сакаат тука да се најдат; дома глас не им се слуша, како да не се живи; за мала работа трчаат кај соседите за совет; кога ќе им влезеш в куќи, не ги фаќа паника, ниту брзаат да те почестат; ако дедо им бил говедар, козар, питроп, полјак - таткото и синот и внукот се тоа; по гробиштата кога сите лелекаат и плачат, тие ги гаснат свеќите да не се трошат до крај; секогаш одат со навалени глави загледани во земјата како да бараат нешто што изгубиле или пак што загубил друг; кафеавата: рано легнуваат, рано стануваат; тешки во одењето, тешки во зборот; само за себе живеат; што било, како било - во нив останува; дома со седење те пречекуваат: ќе те измерат: кој си, што си, па ќе станат; за многу работи се прават дека не чуле; она што е нивно не го даваат на друг да се послужи; устата им испушта мед, а срцето пелин; кога ќе им дојде невеста во куќата, или ќе ја претопат - табиетот да им го земе, или клоцата ќе ѝ ја удрат; имотни се, но со прсти стегнати, кајафлии не се расфрлуваат и не арчат многу: дури и кога дечињата наутро ги празнат мешињата, ги празнат во дворот - да имаат што и кокошките да колвнат; избегнуваат кај што не им е по ќеф или кај што шерепере се зборува; жените со плетиво одат в поле, в планина, в црква, на молзење, в град по купување; кога даваат совет, не ти кажуваат сѐ докрај - нешто и за себе задржуваат; ако те засакаат - виделе нешто во тебе што им се допаѓа; кога ќе им се случи нешто лошо во куќата, одмерено плачат; кога се болни, не ѝ веруваат на болеста; со неа шетаат, со неа работат, со неа по веселби одат; ја носат, а гледаат кому да му ја прилепат; розовата (шеќерлијата): чаламџии, фодули, самобендисани, а купи ден - помини; на оро први; те сакаат додека имаат мака; јајце да варат, надвор го варат - да ги гледаат сите; од надвор куќата чиста, паќна, што се вели: азна, а внатре празна; што да се случи во селото - први разбираат; во разговор ќе те префрлуваат од рид на рид, ќе ти тргаат фурки - в очи ќе те лажат; не држат многу до зборот: речи - одречи; ти даде ли нешто, сите знаат; новата кошула ја облекуваат врз старата: кој да види да завиди; први се за гости, за јадење, за пиење, а кога ќе им дојдеш дома - им поминал светецот!

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Утрото станал и го зел Силјана Аџи Кљак - кљак, та го прошетал низ негоото гратче и го однесол кај двата извора што се праеја штркои и чоеци.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Собра сили и, пред Татко да го земе клучот, не без тежина во душата, му рече: - Почитуван пријателе, за време на вашето отсуство, според наредбата на директорот, дојде до промени на распоредот на просториите и до преместување на службениците.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Заквичи радосно, го зеде в уста и му го донесе на Богдана.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Сега, откако го зедовме тој ојлот од Ираки, кај нас во Америка и секое дете има свој чопер.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ама ако ги користат за да ублажат болка, како што го земаат хероинот или понекогаш алкохолот, тогаш тоа е срамно“, вели тој.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го зедов мигум мајкиното писмо. Бев зачуден од нејзината содржина.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

За да не се случи да му го земеме.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Татко ми и денес знае да им го изрони на врапчињата, ако е мувлосан или многу исушен.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Мане го зема и го фрла низ прозорецот кон светлечката реклама.

„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)

Пиштолот „валтер“ ми го зедоа, ме предаде Цвета, само таа знаеше за него.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Отиде до прозорецот, си го зеде лицето во двете дланки и се расплака.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Ќе им го земат оружјето, ќе ги заробат и како робијаши ќе ги пратат да работат во Германија.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Робинзон Крусо го подготви ганот и лидерот нивни го зеде на нишан беше беспрекорен го погоди гадот го застрела в глава од земја го збриша Пијаните свињи тргнаа кон нас а јас ги чекав со буздоган в рака едното копиле веднаш го познав го фатив за костум му истегнав јака

„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)

Сега и таа спроведува акција: Она што си го земал од стариот театар, врати му го на новиот, за да заживее времето во кое имало и многу чесни и многу артефакти во сопственост на театарот.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Бошко се сврте и потрча да го земе весникот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Молчел, што можел да ѝ каже. Таа се наведнала и го зела нарамникот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Татко, внимателно, го зеде првиот пожолтен дефтер.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ќе му го реча в очи и ќе си замина, — си донесе Толе решение и го зеде Трајка со него, та еден убав пролетен априлски ден, по канал, пак преку Врпско, прејде во Гудјаково, а оттаму преку Никулица отиде во Вепрчани.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Бабата го зеде в скут и почна да му става студени облози врз каснатото место.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

- Кој го зеде јатаганот? - Јордан Шоп, кој друг. Под гуња му е.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Од урнатините, кои некогаш беа заедничка куќа, за спомен го зеде Тито, којшто нагло воскрсна во ликот на новиот хрватски претседател.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Тогаш јас му го зедов стравот на убивањето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ене го, ној напред шо иде ќе го земе на нишан чичко Куле, тој по него ти Андоне, a јас најзадниот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Една неделина Аќиф му го зеде гајдарџијата на Толета, да му свири нему и на чаушите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Кој ќе поземи големио пагур#, рече домаќино, сите вие тогај замолчивте.“

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

За две години компјутерот ќе го “закачиме” на видеото, така што ќе можете да го земете филмот и со помош на нашата програма да го сечете, лепите и да изработувате во него ваши сопствени секвенци.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тој збунето го зеде садот, понесен од овие јасни, сини очи.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

- Грацио, боно бамбино! - израдувано викна стражарот со брадичката, го зеде шишето и кошничето со јајцата и влезе во стражарницата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ќе го земам примерот со МТВ. Како единствен јавен ТВ-медиум, за оваа куќа постои распространето мислење дека е херметична и конзервативна, и дека опстојува како полумртва институција.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

- Сине, синко мој, мило мое, - го зеде чичко Лентен и, веќе не изустувајќи ниеден друг збор, полека, полека како крадец ја шмугна зад врата.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

— Земи го фустанот, ми вели Наталија, и да не го земеш ќе останеш без гаќи.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Тој што го зема, тој и го враќа, незнае преку него Господ , каква порака праќа.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Кога ќе му дојдат другари - ќе има другари и другарки како во Кочани - ќе можат да седнат дури и на подот - баба му даде сосем нова черга... ќе има другари и другарки... ќе има... ех, Јана... срипа, ја отвори последната фиока и оттаму го зеде албумот... милата Јана... ја засака како сестричка, пред да се роди Мими... еве ги заедно во забавиште, на приредбите во кои учевствуваа, еве ја и последната - збогум забавиште мило - заминуваме на училиште!

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

А тој, тоа, од некои причини што на еден сон не му требаат, мора да го земе. Нема друг избор.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Грета станува, од масата го зема шишето шампањско и му го расипува врз глава претходно симнувајќи му ја периката.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И работат како некој да ќе им го земе од нивјето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сред сета онаа арогантна турканица, таа ми праќаше охрабрувачки погледи,со неприкриена нотка на сожалување, што ме натера, токму на полноќ, откако буричкајќи по џебовите најдов две згужвани, испотени, но се уште читливи хартиички, да скокнам од мракот, си истуркам пат и лежарно му го земам микрофонот на едниот од гласноговорниците дркаџии.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Девојчето (Му го грабнува џоинтот и повлекува): Ти реков, Тики, ништо од спогодбата ако не ми ги дадеш дисковите од Џони Тандерс плус 10 грама.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Испи уште една голема голтка џин, го зеде белиот коњ и направи еден пробен потег.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Нозете може да си ги ослободи само ако го земе куферчето, а за да го земе куферчето треба да си ги ослободи нозете!

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Судот, земајќи ги предвид сите околности, според свое [слободно] убедување ќе оцени дали ќе го земе за признаен или оспорен фактот што странката првин го признала, а потоа наполно или делумно го одрекла или го ограничила признавањето со додавање на други факти.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Влезе во келијата како и другпат да ѝ држи епитимија на Смилјанка; таа лежеше гола на постелата; кога ѝ пријде и кога го зеде веленцето да ја покрие, таа се покрена, го фати за рацете за вратот и го повлече кон себе; тој почна да се трга, да се опира, да се исправа, но нејзиното тргање беше посилно и тој клекна на колена крај неа, а потоа се наведна над неа допирајќи ѝ ги градите со брадата; таа од влакната почувствува скокот и возбудливи трпки по кожата и уште посилно го привлече влечејќи му ја главата кон своето лице.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Како уште на душа да го носам, ѓавол да го земе.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

— Вака и вака, вели и ми го зема лончето за чај, ме води кај цевките за парно затоплување, прескокаме преку жените.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Дури се плашеа, било која од нив да го земе известувањето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Трајковиот дел го зеде Митра да го работи „наполу“, едно за него — едно за неа, оти тие со Стоја се поголема тајфа, та „да може да чкрипне некој и друг лакот за тие црвците децата“.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Млекарчето го зеде тенџерето, ги кладе парите во џебот и ѝ измери едно кило.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Чедото... внучето да не си го сакаат... а после за да ја изгорат до срце - да ѝ го земат...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мајка ми свика од радост, го зеде прстенот, го разгледа од сите страни, ме изгушка и ме избакна и рече: - Прекрасен е!

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се закопча и повторно го зеде моливот во рака за да продолжи да ја решава задачата којашто не ја разбираше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Го зедов ножето, си ги засеков прстите на врвовите. Бликна црна крв, како чешма со пет дулци.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ѓузепо не го даде ноќта Толета, макар да се опитаа неколкупати да му го земат гавазите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тропањето се смири кога тој го зеде меѓу палецот и показалецот и го стопори како да му го подава на фелдфебелот.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

„Зошто, другар Ванков, ги кршевте нашите врати?“ „Зашто оваа ноќ е ѕверка ноќ“ , се стресе старецот. „Зашто мртвите сакаат да го земат местото на живите.“ „Ни се потсмеваш“ , рече мешлестиот мандолинист од број 9. „Си играш, другар Ванков“.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

- Бре, да куче роди, а! Ја земете 'а таја кучка и врлете 'а во темни зандани! - им рекол.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Трајче се сневесели. Планински забележа, го зеде под рака и почна да му говори: - Не брзај!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

— A Така, невешче, а така! Мила, златна ! ! ... „Така, ќе си го земе гајлето барем за Илка, та за Трајка — ако ми го остави мене!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Арно ама, еден ден, лето по сенокос, ова време вака, на зајдосонце, кога отидов да го земам од каде што го имав врзано да пасе во ливаѓето Бела Војца, не го најдов. Ми го украдоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

- Трајче нека го земе Дорча - продолжи Евто - и нека дојде во Караорман.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Пиштолот ти го зедоа, немаш веќе сила.“

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Сите погледнаа кон мене. - Има Јоле. Не му го зедоа...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Таа додава уште 25 центи кон напојницата и го зема весникот за да ја подели добрата вест со Френк.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Посигурно е да немаш оружје, ми рекоа и ми го зедоа. Италијанска „берета“.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Откако го земав се стрчав тивко во својата соба и почнав да размислувам.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Во селото дознав дека имало и скапоцености помеѓу пленот што сте го зеле!

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Но тој навистина, додека Онисифор Проказник со уште двајца отишол да го земе скриеното оружје на оној бег и на неговите измеќари со кои се колеле во куќата на немата Ганка пред да влезат во Лесново, седнал под стар орев и умрел говорејќи, зачудо смирено и без страв, дека не умира од старост, дека на дружината крлешки ѝ се залепила црна чума или проклета утеха: болката го одбрала него за да ги предупреди дека ни најумниот не е достатно силен да ја победи: злото ни секира го сече, ни нож го дупи, ни можеш да го зграпчиш за уши и да го урнеш од карпа в бездна.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Учителката вели: Кој од вас, златни учтиви момчиња би сакал да го земе капутот (на советничката) и да го закачи?

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Еден од мајсторите го зеде јагнето и го завлечка накај темелот: јагнето насетувајќи ја опасноста, почна да блее и да напиња со глава да ја скине врпцата, но мајсторот го зграпчи за половина, го крена и го однесе до темелникот; кога јагнето го виде ножот што го измолкна мајсторот зафати посилно да прета и пожално да блее, да моли за спас; но мајсторот, го притегна поцврсто да не прета и му ја стегна устата; јагнето сега почна со погледот да го моли мајсторот да го пушти, да го ослободи; но мајсторот му ја затегна главата нагоре за да му го зарие ножот; кога виде јагнето дека му нема спас, дека мајсторот нема срце, душа, го погледа со презир, со омраза и смигна да не го види сечилото од ножот што му беше допрено до кожата; првин сети студенило во грлото, налик на допир на мразулец, а потоа силна болка, губење на воздух, на здив, на свест, се стресе, спрета со нозете, за последно сапна, потоа се успокои, како да заспа.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

- Сè што е убаво, есента го зема, - тихо си шепоти Билјана.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Марфа го зема филџанот од кафе.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Целиот втор час е посветен на судењето и претпоставувам дека овој втор дел Вас посебно ве интересираше. •Хичкок: „Да, многу, бидејќи податоците за судирот беа изложени во првиот дел, што дозволуваше судењето да биде возбудливо од самиот почеток.”

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сета крв на заодот била собрана на нејзините млади усни за чија целивка и ѓаволот куц можел да се откаже од горештината на пеколот и да се пеплоса до врвот на опашот доколку таа би го зела в прегратки. Се потпирала со дланки на колковите и се нишала на нозе гледајќи го со накривена глава.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Елена ги виде уште кога дојдоа, но се пикна во плевната, ја затвори вратата, легна врз сеното и го зеде дневникот в раце. Беше лута и навредена.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не сакаше да го земе, се расплака и отиде.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Го зеле кутриот човек и со џипот го пренеле во Смрдеш, а оттаму во Брезница го наполниле со олово...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Прислужникот несмасно туриваше ракија во чашата за што учителот и кметот го погледнаа луто, му го зедоа бардачето и почнаа тие да туриваат и да служат.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Или ако сака може да си го земе. Му го продавам како половен.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Застана со едната нога сосем малку подистурена напред, го зеде весникот в рака, го отвори и почна да чита.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Како пример за пошлост Набоков го зема Гогољевиот опис на некој Германец.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Со него престана да важи ЗИТ (1985), освен оние негови одредби што се однесуваа на инспекцијата на заштитата при работа, кои престанаа да важат следната година, со донесувањето на Законот за заштита при работа. 4 Што се однесува на правата на работниците, особено е важна одредбата на ЗИТ (1997) според која инспекторот е должен да го земе во постапка секое барање на работникот заради остварување, односно заштита на правата од работниот однос и заштита при работа (чл. 16, ЗИТ/97).

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Јаков го зеде кибритот, го погледна малиот, а потоа Рена која чекаше да светне чкорчето во неговите раце.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

НАЦА: Е, око човечко ненаситно.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Кога Наќо веќе премале, го зедоа игуменот и отец Иларион и го свлечкаа во ќелијата и го затворија.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ова е јазиче или чкрапец. Кога ќе го повлечеш, тогаш иглата удира по капсулот од фишекот и, ако добро нишаниш, ѓавол ќе го земе тој во кого нишаниш.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Успеав само колку еден залак да го пробам а парчето сирење го зеде чичко ми и тој го подели по една трошка на оние кои не каснаа од лебот.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Но при вториот или третиот стих Пере тивко му шепна: „Се заоблачи, Апостоле“, и тој веднаш ја сврте на „Дуњеранке“, оти влегоа двајца жандарми и дежурниот полициски писар Јачмениќ, кој се врати од Солун и си го зеде пак старото место.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Никој не останал на овој свет... Секого го зел...

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Тогаш погледна во мене. Може, ако сакаш, овој да го земеш кај тебе, да си гледаш што сакаш и кога сакаш. Во боја, вели.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

По малку време излегла Босилка од куќа и си седна на ругузината.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Шефот на месната канцеларија му кимна со главата на татко ми да си го земе улиштето.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Од меаната се зачу народната песна: “Дафино вино црвено, момчето ти е заспано момчето ти е заспано на Каракамен планина! Тука помина четата, гунчето му го зедоа... “ Во меаната одекнуваше веселата песна.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Повторно ја чувствувам онаа топла поповска сомилост „ќе го земам ова дете под своја закрила“, од која, иако ме нервира, не можам да побегна: - Слободна ли си вечерва? - Можеби...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Ќе ги удрат, вели, и после се растуркуваат кој да го земе срцето од лубеницата, кој да го земе попот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Навистина имаш вкус. Како можеше да одбереш толку убав прстен?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Евто го врза Дорча за една бука, му го извади самарчето, го зеде под мишка и тие влегоа внатре.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Не треба да се докажуваат фактите што странката ги признала пред судот во текот на парницата – но судот може да нареди да се докажуваат и вакви [неспорни] факти, ако смета дека странката со нивното 159 признавање оди кон тоа да располага со барање со кое не може да располага.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Исо, пак, вешт, силен и сигурен во својата победа, се вртеше околу него, плескаше со рацете, со еден збор тераше подбишега со Лазора.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

А кутрата жена од Заечар тргнала по бел свет, заедно со малолетното дете, во потрага по мајката , која го напуштила детето штом се родило, па жената од Заечар го зела на чување.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Патниците се пријавиле во канцеларијата на француската компанија, каде што им ги запишале имињата и им било речено следниот ден да се јават за да си го земат багажот.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Дури и детето сте му го зеле.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не те слуша, што се вели, не можеш и со убаво да го земеш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А тие, Бугарите, го зеле на нишан и со топ го гаѓаат. Си го проверуваат нишанот, нишанџијата.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Мобилниот телефон. Го зеде кога авторот беше последниот пат во Атина.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Невестата Менка ја затопли тавата на огнот, го зеде ѓумот и леанот, им тури вода на рацете и ја кладе софрата да повечераат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сум ги олабавила рацете и сестрата ми го зела детето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Кога видело Велко оти стоел Силјан на тоа место, пошол да си го земе стапчето и го грабнал штркот преку половина со обете раце и свикал по мајка си: „Мајко, мајко го фатив штркот.“

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Татко му не го зеде клучот и не го нави, ами го симна од ѕидот и го стави в торба како обичен предмет и замина в град да го продаде.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

— „Кој ќе дојде мене овде друг од Тода да ми каже" — ал рече таа и го зеде букарот да оди на вода, иако пред еден саат полн го донесе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Господ дојде, - рече живо прислужникот. - Да го земат ѓаволите твојот... - Тој е и твој, - се смешкаше прислужникот.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Стојо се навали покрај оган и го зеде најмалиот Илка, се погалија со него, ги помилува и другите деца и ѝ викна на Митра: — Ајде, мори, готов ли е граот да вечераме?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Млад е. Уште учи“, рече тој оправдувајќи го малиот кој, ако што подоцна авторот ќе дознае, му беше внук по жената кој сакал да биде полицаец, па овој го зел за да му го тргнат умот од таа работа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

На една жена ѝ ги отсекле рацете за да ѝ го земат детето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мнозина доаѓаа да го видат, ама никој не сакаше да го земе под наем.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сите тие селани вечерта добро го разбираа зборувањето на неговиот Брат, тоа ги тераше да се ломат во себе, но, како за несреќа, таа вечер ниеден не се призапиша во задругата; се разотидоа пак молчејќи по сокаците, а Змејко го зеде својот Брат кај себе, го одведе дома.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Тој покажа кон вратата, таа тргна, но ливчето ѝ падна без таа да забележи; класниот стана, го зеде, Луција веќе беше надвор; Фисот го прочита и се вцрви (беше ќелав, но жилав маж, со брада, и јас првпат видов дека брадата не можеше да го сокрие неговото црвенило, оти ќелата му пламна како да е лице).

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Но тој не можеше, како татко му него, допрва да го земе за рака и да го контролира, да го дисциплинира и, едноставно, да го држи покорен; зашто, едно имаше отпор кон таков начин на воспитување во кое гледаше просто повторување на односот од татко му кон него, а и друго и времињата на нивните детства беа различни, па она што го имаше неговиот син тој го немаше во своето детство, така што не можеше да се снајде во него како што веруваше дака се снашол во своето.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Но сакам да знаеш едно, дека стоејќи вака пред тебе, на коленици, јас не коленичам, јас не молам, јас, едноставно, работам за да преживеам,” му велеше келнерката Цвета забришувајќи си го наросеното чело пред да му го земе и да си го стави в уста тоа што му преосталано меѓу нозете.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

А Едо треба да го земе куферчето што човекот му го подава, траба грб да ѝ сврти на Германија.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Зашто Сламеното Мече може да си го земе в постела, може да му зборува, може да му нацрта вештачки солзи и мустаќи, може и да го натепа.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Мавна еднаш, уште еднаш, на третиот пат косата му се закачи во нешто и тој почна да тегне.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Трајче го зеде коњчето и тргна да си оди...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Сигурно ќе сака да знае кој го зел.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Си го кренало едно момче татка си на рамо да го носи планина и, носејќи до некое место, го симнал и го остаил наземи.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Не го зеде ременот од закачалката а можеше лесно да се забележи дека во футролата на ременот беше и неговиот службен револвер.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

2. Ги построи своите војници – штитови посјајни од оган, мечови што болскаа наспроти морето, им го раздели сето богатство на Македонија, го зеде мечот во десната, левата ја крена кон небото и тргна во походи.

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

Порано го зеде својот дел што си го заслужил ...

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Томче нека ја земе Стојанка, ама да го земе и кумството: тој нека крштава, тој нека венчава, ти да немаш ништо со Циганите, дури можеш и сам да го одделиш, имаш куќа за него.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

„Не дозволувај му да те повлече за јазикот“, беше одлучила кога ѝ јави дека доаѓа за да си го земе костимот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Да одам кај Сотир, што му го зедовме дуќанот, или кај Трајан, или кај Тодор, или...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Бошко се сврте и потрча да го земе весникот.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Само што го зедовме сокот, падна нова наредба да им подели лижавчиња на дечињата и тој, без поговор, иако наполу подготвен да седне, се исправи и почна да буричка по торбите и, додека јас го одвраќав, дека, ете, нема потреба и дека децата ќе ги тера на вода, таа го погледна строго и тој пак се нурна назад.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А тој ќе се тепа, тепа, па ќе го земе кандилото, ќе го запали, и ќе го клоца низ гумното.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

– „Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко, ѝ рекла, оти од узур ќе ми везеш црна кошула, сосила ќе ми се правиш ти вдовица; Силјан ни е на аџилак со дуовникот, а пак ти сосила сакаш да умре и да не дојде; гревота е, а ќерко, ова ти што го правиш; моли Бога за Господ да ни го донесе, не туку плачеш и жалиш.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

„Ама, колку попуст ќе ни дадете на ова што ќе го земеме, ние сме од оваа фирмава, тука до вас.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Трчам дома и пак се молам да не брза смртта, да не ми го земе и Ѕвездана денеска.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Некој треба да тргне, да им го земе столот. Стани ти да седнам јас. И празната окопа треба некој да ја зафати.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Крај на третата книга.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Оф, господе, си мислам, болеста ѝ го зеде и умот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

— Co молњевита брзина го зеде остенот од татка си и уште побргу му се изврте на Адема по врат и овој падна од коњот во угарта.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако се противиш и сосе прст ќе ти го земат прстенот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се смрачило и си го зеле мажот и жената Силјана, та си го однесле дома.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

- А јас - настојуваше Крстовица - вака би му кажала во книгата на стопанот: - „Стопану Крсто, здравје, имам, сполај богу и...“ - и таа залипа.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Едно само му се налути на Толета, шо му го зеде печеното јагне та не можеше убаво да ги нагости гостите; но тие сами видоа дека кривицата не е до домаќинот и се задоволија со кокошката, пржено сирење и јајца, та поминаа на алвата и виното.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Трета среќа“, – си помисли, и пред да го земе третиот замав, железната конструкција на шаторот се урна врз него од пресилниот ветер.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Моливот ѝ падна од раката еднаш, и падна двапати, но кога се наведнуваше да го земе, целата беше завртена со тилот кон Крстета.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Господине, Ме обзеде необична мисла: дали Патрик Крисман не го зел псевдонимот Клеман дИсартеги не можејќи да се определи за Климент Охридски со што би го задржал чувството на еднаква благонаклонетост и заштита на двата брега на езерото, албанскиот и македонскиот.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Фирсов чита: ,Кога стасавме во Елбасан, другарката Небеска го зеде државното знаме што го донесе бугарската делегација на Вториот конгрес на НОФ и од него направи женски гаќи".

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Мамо, ма, речи му на дедо да му го земи фустанот и да ми го дади...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

По Војната, многу од тој имот му го зела новата власт.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Таа ѝ го зеде детето од раце.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

На закажаниот ден дојдоа во хотелот попладнето претставници од француската организација на шпанските доброволни борци за да го земат за свечената средба и вечера.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сепак, да фрлиме набрзина поглед на еден пример, колку да внесеме малку свежина во овие, би се рекло, сувопарни апстракции.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Машките, Илко и Стојо, се направија дека ве слушнаа, само Трајко и префрли на Митра оти не е право што ја напаѓа Доста за таква работа и Митра си го зеде тоа за шубе.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Егото на господинот Гроздановски стануваше сè пополаскано, така што лесно заклучи дека воопшто не згрешил што решил да го земе кучето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Ќе го пресечеме дрвото и ќе им го земеме медот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Сполај му- рече Петре и го зеде пагурчето, а мене ми рече: - Ајде, помогни му на Килета и да си одите. Муабет нешто имаме.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Никој не знае за мојата мака штом ветроштини ѝ го зеле млекото.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- А што ве интересира – прашав?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

“ Теми го зеде весникот и најпрвин се загледа во сликата, радосно препознавајќи ги врсниците: „Прекрасно, супер, со нив е и професорот Светислав Крстиќ, хидробиолог од Природноматематичкиот факултет.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Седум осум села, ете го, помина; ич малку, по двесте лири од село зеде, господ виделото да му го земе; тохо шо вајда дека ќе ти кажа, зар да не ни и подели нам со тебе! — одговори Андон и се потруди да се насмее, стенкајќи повторно од болките.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Жена му на Мил одвај чекаше да го земе господ, да ѝ се тргне од пред очи, да се спаси од него; му имаше приготвено и покров за умирање и риза со која ќе му ги врзе вилиците да не му зјапи устата и петел што ќе го заколе и ќе му ја стави главата во гробот како курбан за да не повлече друг од фамилијата.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Татко се облече за да појде со полицајците, агентите, кои ги очекуваше на чардакот за да го земат.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Главниот принцип во владеењето на небото и земјата е дека тие се во договор: пленот, човекот кој тие го одгледуваат, да си го делат – рече старецот. – Човекот е нели составен од тело и душа: телото секогаш го зема земјата, а душата ја зема небото.

„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)

Но си даваше гајрет со тоа што: ако беше сиромашко, добро — ќе си го земат домазет на малиот од чичка ѝ Трајка, според првиот план; ако е некое чорбаџиско — ќе му ја дадат таму — на добро место.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Човекот го зеде мајмунчето в раце.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Рада го зеде со пердувеста нежност.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Кога влезе, тој се најде пред големата табла со клучеви за да го земе клучот од својата работна просторија која, во продолжение, имаше и мала библиотека, поврзана со депоата, каде што се чуваа сиџилите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А пак трчаме да му го земеме на другиот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Во тој момент, Херман и неговите колеги може да ви кажат што е тоа што ќе го земете: „ова е МDМА од 90 милиграми“, ќе ви речат, или „МDЕА 120“ или „МDА 120“ - и во тој случај, јасно, остро ќе ви советуваат да не ја земете.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го пречека јас преѓеска Крлето долу Цулевата улица каде оди со притропот Петрета да си го земи магарето и парталите од Жиовчеви.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Откако го зеде прстенот, Мискарица ја прегрна Аспасија и ѝ прошепоти: - Слушај: наместо Викторија, утре во градината, крај брегот, на ѓерѓефот ќе влезе сестра ти Атина...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

„Мрш, пцишта погани“, викнав одозгора. Тие не се помрднаа од местото, токму како пци кои ти го зеле стравот.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ѓавол да го земе, та гробот значи понешто!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Внимава ниедна да не згази, да не им го земе животот, зашто, знае, кога-тогаш, ќе биде нивни дел, ќе се спои со нив.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Одоздола си беше дошол Илко и веќе дремеше, потпрен со лактот на билото, чекајќи го човекот што ќе дојде да му го земе „пиленцето од седелцето".

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Го зеде српот в раце и, готов да се ведне, рече: - Жено, оди наполни вода на кладенчето, па после да седнеме...

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Си го зеде торбулето на рамо. Исчезна во авенијата на палмите, следен од чудесниот залез на сонцето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ме прегрна, го зеде куферчето в раце, и излезе од просторијата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Ако Симан се однесувал како да не ја познава волјата на уметникот да побегне од системот на уметноста, тоа го сторил само за уште подобро да ја открие претпоставената вредност на делото на Бојс и поуспешно да ја вклопи, преку каталог, во серијата на “класици на ХХ век”.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Бидејќи бил богубојазлив и бил милостив, си го зел детето в гемија.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Јован го зеде кафето од дизгот и го изгледа Катето од глава до петици. Убавко му се виде.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Само нивните извршители, со чорапа на глава, со ножот в заби, под ознаката на тигар, мртовечка глава, црни и бели птичишта, оцила, шаховски табли, полумесечини, кружат низ територијата на јужнословенските стада и го земаат својот секојдневен данок во крв, пари и недвижнини.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Се слушна и од неговата мала врата грмење на неговото чифте, кое во стравот и брзината не го зеде со него, а на Мара беше и текнало, та кога ги слушна селските пушки и таа ги испразни двете цевки по ветер.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Сѐ до оној ден, веднаш спроти почетокот на Војната, кога Језекил судбината му завиде и на тоа, што му го имаше делено толку скржаво, и посегна со својата неумолива рака и тоа да му го земе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Со Инспекторатот раководи директор на Државниот инспекторат за труд (чл. 3, ЗИТ).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ја отвори едната дланка и ми подаде сребрен прстен со голем зелен камен.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Тогаш оди ти сам со него кај што сакаш!“ му подвикна и со себе го зеде Сила.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Не ја тераа да го препрочитува писмото, туку само сакаа да го видат, да го земат во рацете, да го загледуваат од сите страни, да ги замачкуваат и онака веќе замачканите букви.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Бидејќи старешината Раде, како и готвачот, не му дозволија на Винко да го земе на логорување, Винко сите ноќи пред одење на логорување не ги преспа од жал за Џеки, од жал да го остави само дома, да пека и да го бара, зашто беа неразделни; никогаш не го оставил само.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

И му го зел јагнето во една рака, џигеро во друга, чорбаџијата напре со чибуко в рака, тргнал по сокак за дома.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Силното ангажирање на солунскиот валија да ја спречи толпата да го земе законот во свои раце, според тоа, не било инспирирано од некаква хуманост, туку од повисоки државни интереси.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Откако се наигра, наскака и се издиши од тригодишниот товар, Крле го зеде магарето од сестра си Бисера и заедно со притропот Петрета тргнаа долу Цулевата улица да ги товарат багажите од попот.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Неочекувано, со чемерна шегобијност но зајакната со калапот на привидната осаменост, го прашала ја сака ли за жена и дали не ќе зажали што не се вратил во своето село.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Натаму, со цел создавање на ново писмо, составувачот на ерменскиот алфабет го зема грчкиот систем на писмо и секој негов знак го доведува во корелација со особениот знак во новосоздаденото писмо, со кој се означува типична фонетска вредност на ерменскиот јазик.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- Веднаш! – рече Ц и ѝ го зеде бастунот на бабата.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

Тој, мислејќи дека е вистинско слонче, го скрши стаклото со сурлата и си го зеде.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

- Кажи ми дали го зема документот заради кој беше дојдена?

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Од мигот кога го земаа бебето животот на овие луѓе доби сосема друг тек.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Се врати кај масата и седна. - Напишете еден лист: „Што прават луѓето кога паѓа дожд“ - рече и го зеде плетивото.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Едно влегло во дворот и го догледале синои му на чоекот Силјана, дале радосен вик децата: - И, и, и, ене го Силјан од Коњари; ене го Силјан од Коњари, кај ни иди на гости!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Потоа го зеде покривот да го покрие, но Мил не ја остави; да почекаме уште малку, ѝ рече; ќе чекаме, му рече таа, принесувајќи му ја запалената свеќа крај устата да види дали пламенчето ќе затрепери.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Најдо го зеде кибритот од Андона и ги одведе до гумното од Белоперевци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

“На крајот заврши така што Пет имаше поголем удел во книгата Филозофијата на Енди Ворхол... од мене, така што на крајот морав да ѝ дадам пола од половината на мојата аконтација.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Колку пати ѝ доаѓала желба да појде кај нив дома, да го земе в раце детето, да го гушка, но, не верувала дека би можела да ја разбере таа, другата жена, и не го сторувала тоа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Го зеде кошничето што веќе го беше испразнил и се качи во плевната.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Катето стана, го зеде дизгот, филџанот и гезвето и отиде кај каданата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А и чунот сте ми го зеле.

„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)

Кого ѓавол ќе го земе? Кој ќе страда? Двобој.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Трајче го зеде огламникот од Дорча, го поведе и тргна... - Поздрав на другарите!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тоа се случи додека Азра, држејќи се да не падне, ѝ ја тегнеше косата, или можеби се случи неколку мига потоа, кога таа со пијани чекори отиде во кујната, го зеде ножот што беше обесен над шпоретот и, кога се врати, кога дојде над неа, лесно и го лизна во мекото, над градната коска на Ханка и потоа заврте на лево и на десно, кон жилите на вратот кои извесно време даваа тегав отпор, но само малку подоцна лесно се отворија и од нив изненадувачки силно прсна крв по рацете на Азра, по креветот и долу, на подот, обливајќи ги ситните парчиња хартија.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Ама, веќе им го зедов стравот.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се плашеше дека Филозофот ќе му го земе првенството во толкувањето на записот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Јас гледав во брошот; го зедов во рацете и го превртував; Јан стоеше отстрана, како во некој транс, како во некое бунило и велеше: „Јас го украдов, онаа вечер, на кејот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На Ристето Куков, му го зеде детето за момоче до Ѓурѓовден за лира и половина; од Дана Дрманче — една бочва од 1200 оки; Пуцето го пазари за вршење и орање; така сите ги сместија расфрланите пари и коџабашијата точно на ручек му ги донесе на Арслана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Посакувавме новиот ветер на слободата, на отворањето на земјата, силно да дувне, да го понесе нашето писмо на некој облак, да го земе некаков добар ангел, да го однесе во Италија, во земјата во која Мајка некогаш беше среќна и да го предаде во стоковната куќа на Ла Ринашенте.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Циљка го зеде меѓy двете дланки, го топли и полецка му дува во отвореното клунче.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Имам троа вересиа да собера и ќе ти и натокма — се пошегува, мислејќи на Јована Сивев, кој му остана должен седумнаесет лири, па продолжи: — Само едно ќе ве молам да му кажите на нашите големи луѓе: да не ми пречат во моите работи.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Замисли си - му се обрати на сопатникот од кола да ти го земат пиштолот, а овој си мисли дека го имам само за мустра...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го зеде за раце, го извади надвор да го шета, но татко му Маруш ги пречека, ги запре, го врати Висара во собата и им рече дека тој што го отепале не бил Зенула туку некој друг качак.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Богдан Преслапец го посоветува кашличавиот Осип Сечковски да го земе волето на злосторникот Мечкојад и да го продолжи патот.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Во меѓувреме, додека попот одел од куќа до куќа и со зборови од неколку јазици им ги раскажувал големите чудесии од кои крвта се замрзнувала в жили, се прочуло дека Фиданка Кукникова сака да се омажи за крестокосиот Доце Срменков и дека ќе стане мајка на неговите деца, едното веќе со воздишки по нејзината убавина, доколку тој пристане да го земе во новата куќа и свекор ѝ, земјолик човек што се хранел еднаш дневно со печен компир.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Смирено му рече на најстариот брат: – Кај сте бе, јунаци, да го земете пакетот!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Шишман, самиот нерешителен, го зеде камчето што му го одбра братучедот Србин.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Куле го зеде Димета со себе, Андон детето, а Мирче и Толе тргнаа напред пред булукот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Гемиџијата си го однесло детето дома со срната и никому не му кажуал.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И мојот го зедоа.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Само, смета дека општеството би требало да се заштити од него.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Никој неќел да посигни за да го земи пагурот чунки секој знаел оти попо со прво требало да се напие и благослов да даит, да после другите.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Како да се двоумеше еден момент, а потоа сепак ја пружи раката и го зеде кибритот од зад порцеланската ваза на која стоеше Кинез во чамец што плови кон поле од трски.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

По концепцијата е стокмен како за деца и младина, ама човек во рани педесети го зема и со задоволство чита барем неколку текста.

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Ние сме се разбрале со колегите — конзули.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Со текот на времето куќата крај реката близу Дрвеното, односно Еврејското мовче крај десниот брег на реката ни стануваше цел свет.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Кога дојде софрата за ставање, Доста стана, го зеде ѓумот и леанот од под ковчег, и, ни пет ни шест, по сиот домаќински ред и адет им тури вода на рацете на машките, ја зеде софрата; а да не поткрева веднаш во ноќвите, ѝ вели на Митра, која тукушто ја извади тавата од оганот: — Дај ми а, сестрице Митро, тавата, отвори го ковчегот и клади леб на синиата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

ТВ ЛИЦЕТО: Од клозетот.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

Таа го зеде песочникот што дотогаш го полнеше со пердувчиња и воздух, го истури и го наполни со пудра, вештачки трепки и други ѓубренца.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Војникот го зеде Трајче за рака и го поведе по скалите.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Соња во рацете држеше албум - животинско царство.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Од кавалчето испадна малото писменце. Тој го зеде писмото и го скри во џебот.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Од раце може да ти го земе, и додека не го исуши да не ти го враќа.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Вака му велеше Силјан на дуовникот и му се молеше дури со плач на очите за да го земе на Божи гроб.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

По оваа ноќ таа го отргна Богдана од работата со кучиња и го зеде за свој помошник.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Таа само му даде знак да се качи горе, го зеде писмото и му даде два динари.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Мајка му го зема, и ја отвори теглата со мармаладот.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Го зедоа Трајчета среде и така другарски го прегрнаа како одамна да се познаваат.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

За жал, заборавил да се облече.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Од опасноста да ѝ го земе детето нејзиниот сопруг...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Но тоа му даваше можност да ги искушава луѓето на тој начин што со нокотот ќе црта крстови и ќе ги претвора во злато.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој го зеде во прегратка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Затоа, мораме да го отфрлиме позитивизмот којшто стекнува „сигурност” така што успешно го прикрива она што е и она што не е, така што го униформира светот, го преобразува она што е стварно дадено, во заграбено, а потоа го зема тоа како дадено, така што светот го лишува од битија, а светот на битијата го прогонува во земјата на сенките на субјективни „вредности”. okno.mk | Margina #22 [1995] 31

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

„Ѓавол да го земе, навистина; сепак, повторно извршив претрес, како што предложи Дипен – но сè беше залудно, како што и очекував дека ќе биде.“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но девојката сѐ уште беше сама кога Винстон го зеде подавалникот и тргна кон нејзината маса.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

„Нигде немам сретнато попогано муце од твоето“, го милуваше татко ти кога ќе го земеше мачорот в скут.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Пред секој дуќан стоеше подаден цреп со цвеќе - тоа беше стар обичај на чаршијата и затоа низ нејзините сокаци толку опојно мирисаше - но ова беше јасмин и ибн Тајко го зеде тоа како јасен знак дека ќе му се случи нешто важно.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Потоа, на пладне, таа отиде и да го земе од училиште, а утредента Едо изрази желба сам да оди на училиште.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Дури и пред да го земе, тој знаеше по мирисот дека тоа е мошне необична чоколада.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Чичко Тале го зеде коњчето и тргна надолу покрај Дримот, а Трајче пак почна да вика: - Ајде млеко! Тазе овчо млеко!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Со ова над „неутралниот” опис не се поставуваат никакви вредносни судови кои ги загубиле сите мерки на „објективното” вреднување, за кое секој чувствува дека треба да го земе навистина сериозно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

ПАВЛОВНА: (го зема пијалокот од рацете на Марфа) Еве, повелете.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Станала Неда да си земе нешто дома и Силјан слегол од куќа, та ѝ го зел клопчето што везела сосемати игла и го качил на куќа, та го скрил во сламата за ич да не се сеќава.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Едниот што го донесов од дома и другиот, оној за сечење месо, го зедов од бифето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Од сите зглобови и пршлени да го одврти, да го разоткова и да го земе.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Таа ноќ еден бран влезе во нас, еден бран никој не ќе може да ни го земе.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

Со утрото и сонот го снема, ноќниот крадец го зема.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Кога Трајче дојде до задниот камион, нешто му падна на ум, веднаш скокна од коњчето и го зеде шишето со бензин, што беше му го дал чичко Тале за горење.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Тогаш Тимко сакал да го однесе некаде горе на зимниците, да го скрие таму и го зел синџирот да го врзе за да го води.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

СПИРО: Тоа ти е сеедно: да не си го заборавил елекот, би го зел и саатот, а да си се сетил да го земеш саатот, би го зел и елекот.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Потоа, само една ѕвезда не се запали над земјата. Иконописецовата.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Неговото сомнение јас требаше да го земам предвид, зашто тој имаше искуство, беше главен копач на гробови.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Таа го зеде празот, си ја одврза престилката, ја посла на тревата и со ножето почна да го сече на мали еднакви делови.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

СПИРО: Ќе му го земе на сиромав Арсо лозјето.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Значи, селото беше зад ритчето, па си реков: Ех, сега ми нема спас.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Чувме дека и него го покосила улерата. Си го зела. Црна смрт во црно време. 138

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Ја ај кажи ми да чуам јас да видам дали имаш прао да се срдиш? - је кажала Неда оти клопчето је загинало, дури влегла дома и излегла је го зел некој.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Соња и Љупчо излегоа пред таблата.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Трајче застана, го зеде кавалчето и пак почна да свири.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

А не е ни роден човек што би могол да ми го земе тоа право!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Жената го зеде пликот, го отвори. Визиткарта. Честитка.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Во секој таков лов, по неколку кучиња од жителите на Потковицата бидуваа убиени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Застана со едната нога сосема малку подистурена напред, го зеде весникот в рака, го отвори и почна да чита.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Од срам, или од жал, не ѝ рекоа дека Јован нивни се потурчил, туку дека го зеле во војска и дека кога ќе се врати бездруго ќе ја повика неа за да ја земе за невеста.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Само шмајзерот си го зедов. ,На гости ти дојдов, Кито моме", пеам и трчам, потскокнувајќи де на едната, де на другата нога.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Со слабите рачиња го зема она парче оброк што мајка ѝ ѝ го дава во темниот подрум но без месо, млеко и млечна храна...

„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)

Со сожалување гледаат на својот инперфектен живот и се предаваат на судбината, демисија на желбите, наместо храбро со восхит да го земат најдоброто што им го дава денот, достоинствено да ги поднесат хировите на животот.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

„Добро, домаќинке. Сега најди вино, постаро.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

За нивниот однос дознавме подоцна, од брат ѝ Густав, а Клара тоа го премолчуваше, Клара низ смеа раскажуваше како луѓето фрлаат по неа со камења кога ќе ја виделе како вози велосипед или кога е облечена во пантолони, затоа што во тоа време беше срамно жена да носи пантолони или да вози велосипед, Клара со мачнина раскажуваше за децата кои останале на улица по смртта на родителите и кои умираат премрзнати и гладни, Клара со гнев раскажуваше за неправдите кои ги трпат жените во браковите, и повторуваше: „Ние девојките самите треба да го земеме она што светот и ова време не сакаат да ни го дадат.“ …

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Мила го зеде црвеното моливче и пред да го употреби праша: - Смеам да шарам по картава?

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Ми рече да го земам и да ја зарадувам невестата кога утре ќе се женам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не дека нема идентитет, туку таа себе не може да се идентификува, не може да каже “јас” или “ние”, може да го земе обликот на субјект само ако не си е идентична или, доколку повеќе сакате, ако во себе е различна.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Си го зеде секој своето место и уште за ручек стигнаа во Битола.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ја навалиле пријатели да не се чинит каил за да го обесат таквоо момче, чунки мажот је умре, тој веќе си отиде, назад не се враќат, ами да си го земи полјачето за маж, да ја гледат, да ако је таа постара од него; не оти таа го зема од бес, ами од ал го земат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

А Најда го натера да си го земе шејшането, сакма и некој залаг леб.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јана застана и се сврте кон мене, го зеде моето лице в раце и го приближи до нејзиното.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сега се закануваат да ни го земат, да го стават во мелницата на границите.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

О'Брајан го зеде кафезот и го донесе до поблиската масичка.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го имав убаво спакувано во, не сакав да го пријавам зашто ќе ми го земеа.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Најпосле, беше кандисал дуовникот и го зел Силјан со себе за на аџилак.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Шарко, Мрчо, Караманка, како секогаш, одеа пред овци да проверат да не има некој од волчковци да дебне во честарот, та така и денеска тие први излегоа по пресопта и дедот Јован ги слушна сите три гласа одеднаш кога залааја.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Но, деведесет и деветата ноќ, мандаринот станал, си го земал столчето под рака, и заминал.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Сето собрано си го зеде долгот.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Блазе на таа што ќе го земе, блазе!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Капетанот Мрвичиќ го гледаше некое време за заискрени очи чиниш готов да го задави, а потоа како да го зеде под свое својот бес, извика едно „Пизда ти материна...“ и замина пак минуваќи крај нив во спротивниот превец со кој одеше.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се смируваше кога ќе го земеа в раце, кога му потпевнуваа и го нишкаа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Таа ја зема чашката, си ја става на главата која бавно ја свртува на страна. Burroughs го зема својот star-automatic, нанишанува, повлекува и ја погодува младата жена точно во слепоочницата.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Иако првата изведба на Ладламовата Камелија (адаптација на филмот Камелија од Џорџ Кјукор од 1936 со Грета Гарбо во главната улога, заснована врз романот Дамата со камелии од Александар Дима и операта Травијата од Џузепе Верди) беше во 1973 година, речиси деценија пред некој воопшто да слушне за ХИВ/сидата, во она што Бартлет го вели за драмата тивко провејува изострена свест за околната епидемија, која во 1987 година го зеде и самиот Ладлам.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Да го земеме, на пример зборот „ добар“.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Инспекторот е должен да го земе во постапка секое барање на работникот заради остварување, односно заштита на правата од работниот однос и заштита при работа.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Ни го зедоа Пинд, не соголија.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Место чаша Анѓеле го зема грнето в рака и станува).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Задачата беше сложена – свирката од еден краток и еден долг тон молеше за неколку поврзани дејства: змиулчето требаше да го најде лулето, да го земе меѓу запчињата и да му го донесе.

„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)

Мудурот си го зеде и ќатипот, мулазимот и еден онбашија, и така, околу два саатот по турски, куќата Сукалова се наполни со гости.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Баа, братко, оти да не отцепи!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Меѓутоа, сложеноста на мајмунската мимика си направи себеси простор ... ” и овде професорот Оливер за миг ја изгуби нитката, а професорот Роберт скокна, ракоплескајќи за да го замолкне, и го зеде зборот: “Да, сложеноста на мајмунската мимика сведочи за развиеноста на видот!

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

- Проклет да си, црна богињо, срам да ти биде, слабото, несилно врапченце што си го зела на нишан, што твоите смртоносни стрели, отровни, титански си ги пуштила во малечките, слаби гради.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И навистина, дедот Стале го зеде малото Пеце под рака и осумнаесет години го главува момок на манастирот за по шест товари 'рж, две лири пари, опанци и храна да проси по селата за истиот тој свети Илија што му ги прибра нивчињата.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ја кренал полека главата да го надене тој човек на рогот што му никнувал на тврдото чело, всушност ги извлекол рацете од утробата на животното и го зел ножот од крај себе.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Можеби вие би можеле да го земете од мојот стан, во време кое вам најмногу би ви одговарало?

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој ден Клара го зеде од масичката и го пикна в џеб она хартивче на кое брат ѝ имаше нацртано жена, свртена со грб, која стои на раб од бездна.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Сѐ почна на свадбата моја, вели, мажот ми го зедоа од венчавка, од пред олтар, вели, после ги зедоа и браќата негови и таткото нивни.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Ех, сега сите на работа: јас ќе одам по вангелието и венците, Илија по кумот и старосватот, вие две подредете го одајчето (го зема Илија под рака и кинисуваат) само со внимание, тајно!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Дишан го зел псевдонимот Rroze Selavy, со кој го потпишал овој филм, откако со истиот тој псевдоним се потпишал на разгледницата која му ја испратил на својот близок пријател Пикабија (“Pis qu ‘habilla Rrose Selavy”).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Пелагија, таа, кутрата, ќе го земе под своја рака! и спуштајќи ја главата над бовчата што ѝ служи како перница сосема ќе се доразбуди оти врз нејзината глава ќе првне нивниот петел и со кокодакање и удирање на крилајата ќе избега низ широко отворената врата.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Меѓутоа, без мое знаење, тие се договориле со помајка ми да ми го земат платното што сестра ми го ткаеше за мене.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Старата Госпоѓа Беранж, нејзиното зрикаво куче ќе ѝ го земат, ќе ѝ го одведат...

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

„Не, вечерани сме“, одбивала и измислувала најразлични причини да не го земе млекото, а всушност немала сад - бокал, тенџере, ништо.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

- Да бе, па и ново количе си земал. - На лизинг го земав де.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

До пладнина Толе расчистува и на ручек го зеде сомунот и една две конзерви, та поручекта дупнаа со Јована Балев дветри дупки и ги испукаа, колку за адет.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Пред очите ми го зеде. Го грабна за рака и го одвлечка. Плачев од мака.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Рангел излезе, со качкет намолкнат дури до уши, го зеде подрака Коча, и двајцата тргнаа в село.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Во неговиот живот мина близу или далеку крај неколку балкански владетели од последниот султан Рашид V, Мустафа Кемал Ататурк, Кралот Зогу, Енвер Хоџа, на крајот Тито...

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Успеаја, во замена за Свети Наум, да ни го земат селото Пискупие! Ете како се реши...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Навистина појдов до кај него, го зедов прашокот, сиот се избрашнав, ги избрашнав и алиштата што ги облеков, а соблечените ги испопарив во легенот со жешката вода од котелот.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Кога наутро ќе се симнев да си го земам мојот велосипед, со кој одев на работа, имав што да видам, многу отпушоци од цигари.

„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)

Сигурно и оно ќе изучи за поп и ќе си го земе занаетот од татка му и селото.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Првпат некое момче да ми пишува! Го прочитав писмото и сакав да ѝ го вратам на девојката а таа не сакаше да го земе.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Иако таа волшебна кутија му ја презентираше војната и порано, тој дури сега, кога самиот свесно реши да ја облече оваа униформа и да го земе ова оружје, целосно ја разбра онаа изјава на новинарот од раскрвавеното Сараево од пред десетина година: „Кога сфатив што е војна, ќе ја заменев целата телевизија за два тенка“.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Еден шрапнел ѝ поминал преку градите и ѝ го зел гласот, целата појава.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Му пристапија на коњчето, му го сметнаа самарчето, го зедоа и тргнаа низ коријата...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Авторот утредента успешно го врати тефтерот уште полесно одошто го зеде, на истиот начин.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

КОТЕ: (не весел). И јас го зедов јузлук ама зошто ти е!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Сега инстинктот ѝ кажуваше дека нејзиното лубениче беше доволно големо за да не биде заразено од нејзиниот допир, и затоа со двете раце и со грижа својствена на мајка кога го зема в раце своето дете, таа го поткрена лубеничето неколку сантиметри од земјата.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

Но, кога овој, полакомен од вредноста на пленот, посакал да го земе и да го продаде, па влегол една ноќ во царската палата и почнал да копа под престолот на Царот, стражата го фатила.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Имал, сѐ душа што му сакала, само немал свое дете.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

На заминување му рече дека ќе дојде да го земе и однесе на денот на операцијата во очната клиника.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Во темното море полесно се дишеше отколку пред тоа, во дневната горештина.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Овој беше очигледно љубопитен но не се решаваше да го земе.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Да го земеме за пример веќе спомнатиот расказ Ноќта спроти Св. Никола, кој не случајно се наоѓа на почетокот од книгава.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Коле и Танас го зедоа под мишки и тргнаа да го однесат дома. Одев по нив скиселен и нем.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Еле, како би - би, си дошле дома при чорбаџијата, и го обесил јагнето сиромајио на дирекот, а пак чорбаџијата му го зел џигерот од рака на сиромајио, ѓоа да му го подржи, дури да го обеси сиромајио јагнето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Андон се присети за дисагите и ќемерот што го зедоа од авалеџијата на Скала; му падна малку и криво оти не му дадоа токму дел од парите, ама си призна дека не беше тогаш член на нивната дружина, та немаше на тоа право.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Знаеш, среќо моја, те учев дека зад восхитот на освоениот врв, планината често знае да се претвори во ѕверка подготвена да го земе својот данок. Тоа ме плаши.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Видоа со кого имаат работа и почнаа да ми го земаат стравот.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Се врати назад, го зеде другар си со себе и го премина целиот мост, пак без никаква пречка.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Големо име имаме, татко, ќе ни го земат!‘ Со грижа на лицата свои ме погледнавте сите, чекајќи од мене да ви кажам што да сторите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Го зеде кавалчето и пак почна да свири и да оди низ врбакот...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

По некое време се сепна, го зеде телефонскиот именик и почна да ги превртува листовите барајќи го бројот на домот „Златна роза“. Index

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Таму бил известителниот офицер Бела и тој го зел пиштолот и почнал да си игра со него, додека Елица свирела на гитара.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Со Катерина бевме втасани негде кон крајот на пораката Високиот глас на младите, всушност веќе навлегувавме во оној дел од написот во кој се спомнуваа и резултатите од зафатите на младите, и на нивните големи и високи цели со кои се ветуваа и големи преселби на сезоните, кога Катерина сосема неочекувано ги крена рацете од машината и ги пренесе на моето теме; постапуваше како да зема во рацете посакуван предмет но тоа го стори многу внимателно и со двете раце, како да се плаши дека ќе му ја повреди убавината и скапоценоста на предметот што го зема, ме сврти кон себеси и ми се загледа во очите: - Ете, тоа се вистинските зборови!

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Кога се симнува од спилата, Максим, и не погледнувајќи ги Васила и Караман, го зема бувот за нозете и го запотегалува горе на спилата, таму да изгние.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Мајка ти се загрижи да не ти го земе редот низ смеа -рече Трендафил.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Блазе му на тоа девојче што ќе го земе, блазе!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Разденот го дочека без да склопи око.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Едно лето Сиве си го зеде магаренцето и косата и отиде во планината да накоси некој врзом трева за зимовиште да не му умре магарчето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Лицето што го украло е познато; во тоа нема сомнение; видено е како го зема.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Да го земе в раце...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Го зеде в раце учебникот по историја и погледна во сликата на Големиот Брат на корицата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Веднаш почнува да чита:...зад твоето лице постои сешто, зад моето лице е и твоето...треба да имаш доволно шапки...(со левата рака го зема преполнетиот пепелник)...знам дека постојат големи слабости...случувања имаат свој од...(ги истресува догорчињата во ќесето врз компировите лушпи и неуспешните страници од огледот за Калвино)...ги броиш пукнатините на таванот (навистина ги има)...чувствуваш ли како од овие писма се ткае приказна...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Дресерот разбеснат за смртта на кучињата, го зеде мртвото тело на Јандро и го фрли на кучињата да го јадат.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Знаеше секој израз од неговото лице, секоја сенка во неговите црти, имаше еден постојан впечаток дека го гледа пред себе тоа лице, а додека ги изнаоѓаше неговите зборови, на Змејко му се причинуваше дека тој го зел на себе дури и омјазот на оној старец.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Седна крај прозорецот, го зеде моливчето и ја напиша оваа песничка за топлата снежна покривка: Од небото зимско цел ден само снежи, под покривка бела родно поле лежи.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

И уште истата ноќ и тој се раздели со Стоја и Петка и тргна со Андона кон Крушевица, откаде го зеде со себе помалиот свој син Велјана да не падне и тој во рацете на агите, како постариот Трајко кој веќе, заради татка си, беше затворен пред една година.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Јас знаев дека дете на пет години, штом не те видело од толку малечко - две години дали имаше кога ѝ го зедоа - не може да те памети...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Трајче слезе од него, му го врза огламникот околу вратот, го префрли торбичето преку рамо, го зеде секирчето и навлезе во буковата корија.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ема почна да се прашува дали навистина исчезнала или пак таа се навикнала на неа, па посака да се помириса.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сега, според она што го имам наведено во мојот бележник, треба да ми раскажеш сè за Денко Самоников – рече тој и го зеде моливот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Но, невешт во борењето, никако не успеваше да го земе Иса на колк и да го удри од земја, ниту пак да го дофати со десната рака за неговата десна рака, горе над дланката, а со левата за неговата лева нога, долу под глуждот, и да го акне од земја.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Петровски беше исто студент, но не ги продолжи студиите, го зедоа право в затвор, а после го интернираа некаде во Бугарија.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Попот откако се смири, го зеде евангелието од свети Јован Богослов и започна да чита со треперлив глас:...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Бидејќи сè додека народњаштвото како општо чувство на општествениот живот биде доминантно (како српскиот задружно радикален и хрватскиот провинцијално средноевропски ФОЛКИШ), дотогаш ќе ги трпиме сите последици на одржување и дотирање на едно одамна насукано трупиште, во кое ајдуците и ускоците, во својство на управник на светилникот, веќе го пљачкосале и последниот златен заб од вилиците на настраданите патници. 14. 10. 1991 Маргина 36 27 Еднодимензионални народи Народ што не знае на сопствената волја да ѝ стави цивилизациска граница (да изнајде ФОРМА), кој не знае да се самосовлада во законот и правната норма, кој како единствена вредност го зема и истакнува сопственото постоење, доброволно се определува за робување самиот на себе (а тоа се најлоши ропства) и, на крајот, паѓа во опасност од билошко исчезнување.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Петре го зеде шејот на левата дланка, со десната го откри на сите четири страни и на неговата дланка врз црната басма, ние децата што бевме тука собран, видовме нешто ем знајно ем дотогаш невидено: беше костенливо сјајно, со крвчиња во сребро на краиштата на трите краци и со сребрено столче на долниот крај да можеш да го пуштиш и легнат и простум да стои.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

На животните им го зеле животот страшните бубалки.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Таа го зеде со усмевка - божествена усмевка.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Тој потстана, го зеде клопчето, повторно седна и, продолжувајќи да плете, продолжи и да зборува: „А вам и на вашата пријателка,“ рече, покажувајќи кон мене, „вам ви е лесно, вие си глумите полулудило, полунормалност.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тогаш татко ми рече да го земеме магарето, па така отидовме и купивме палто.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Всушност, јас и немав време да размислувам за тоа бидејќи со Ема речиси во истиот миг, кога се зароди таквото љубопитство кај мене, јадевме јаболко што таа го зеде од првата фиока на своето биро, го забриша вртејќи го неколку пати во дланките, а потоа силно го стегна со палците во вдлабнатината кај шишката и го преполови.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

Нона самата го зеде шишенцето со лак за нокти.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Булињата стасаа. Митра кладе подница да се гори, а Доста го зеде кошот да го наполни слама, но Илко не ѝ го даде — да не си го начичка кистот плева, аљти сам зеде и го наполни.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Милка се најаде а потоа го зема блокчето од чантата, го распосла на масата, го изостри и моливот и ја зачека мајка си.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Потоа таа го зеде сукалото.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

И јас кога бев како тебе, сум го донесол татка овде, кога ми остаре, да умри од глад, како што ќе умрам јас сега.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Нормално, никој не се јави; тој го зеде листот, го искина на милијарда ситни парчиња, пепел го стори, и јас знаев, по тој гест, кој кај власта е многу чест, дека работите не се чисти.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На тоа си мислеше трчајќи накај дуќанот Тимонов и дека како и други Власи и Тимон може да биде неверен но дека за атер на Максима ќе го земе во одбрана, ако не е таму Максим.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Му се товари анџијата на дуовникот и го моли да го земе Силјана на аџилак, да отаде назад како знае нека си прави.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Не дочекал сиромајио да му дозборуа чорбаџијата ошто се налутил, тики ошто му дошло да тепа, та му надал: - Пусто ви останало и чорбаџил'ко ваш, и добрината ваша што ќе ми ја напраите со метилаиот ви џигер, со смрдено некое чкембе и црева, коа ме сурукледисуате полојна ден за еден џигер од еден грош, а пак јас си го изгубив целио ѓундел'к.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Меѓутоа, не би се рекло спротивно туку само покрај договореното, врската го зеде подрака и го поведе во насока без врска, како на пример кон паркот или кон корзото.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Така и Ѓуле од нашиот отсек, откако го добил пиштолот на услуга, отишол да го врати а таа му рекла да го остави на масата.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Липа ли липа, на нечија милост чека, в раци некој да го земе, солзите направија река, а се уште нема кој да го згрне.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Да му рече на Хелвиг, да го земе Карл?!

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

- Ајде, ајде, смири се! Слушни што станало понатаму: ...го зел и тој клуч, та отишол кај стотата мааза, та ја отворил и што да види: една убаа и преубаа девојка стојала просто и од лицето на девојката го огреа едно силно сонце, та му се зел зрако од очите и паднал на земи како умрен.

„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)

- Така му било пишано... - продолжи тетка ми Марија, - рано го зеде Господ, - прошепоти низ солзи, вртејќи се зад неа да ја погледне фотографијата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Велам, дека ќе го земемам в обзир само она што ќе ми биде од корист и кое ќе биде доволно разумно за спроведување.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Му велеше дека ѝ лични на нејзиниот покоен маж, го засака и, по напуштањето на бањата, го зеде Илка да живее кај неа дома. Живееја прекрасно.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

СТОЈЧЕ: (Штом стрико Кољо влегува, го зема тефтерот од Јордана и го носи во другата соба.

„Печалбари“ од Антон Панов (1936)

Билјана го зеде динарот, но не стрча да си купи сладолед.

„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)

Кога се исправа пред седелката, со левата рака држејќи се за дрвото, а во десната држејќи го секирчето, некое време се навикнува на темницата внатре, потоа, кога го здогледува бувот, исправен и скукален сред седелката, го зема со секирчето од страна, оддесно.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Милка се најаде а потоа го зема блокчето од чантата, го распосла на масата, го изостри и моливот и ја зачека мајка си.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тоа е како најкомплицирана и најтешката задача по математика која ти ја даваат на училиште, а ти немаш друг избор освен да го земеш пенкалото и да го вклучиш мозокот за да ја решиш.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

И таман авалеџијата ја заврте главата да му проговори нешто на гавазот, Толе го зеде на мушката и ја оптегна ногата на пушката.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Зашто Мечето тогаш повеќе ќе настине и јас ќе ти го земам!

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Полека го зема клучето од ланецот околу вратот и повторно ја нави прекрасната минијатурна градина.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Тој клекна, ми го зеде лицето меѓу своите дланки и рече: „За какво собитие говориш, дете мое?

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И така дојде само до еден плотун. Зедоа на нишан по еден од тие што стоеја околу Бојка и Јована, а сам Толе го зеде онбашијата.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тие него го пуштија дури и пред време, ама копец по него – со кого се дружи, што муабети прават и не мина многу и Еда пак го вперија и на суд го зедоа.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Змејко беше готов да излезе и да го земе утепаниот волк од под прозорецот, но уште веднаш, штом помисли на тоа, го виде како од зад првата сенка се подава и како почнува да лази кон неговата стреа прво еден друг, а само по еден миг шумата ја напуштаа ползешкум и се насочија право кон неговиот прозорец барем уште десетина такви долгнавести прилики со шилести муцки, безгласни и со подвиткани нозе под себе, многу слични на штуки, кога ќе се гледаат озгора во мочуриштата.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Ти реков оти ќе најме некој што ќе ни го земи ѓоно, не?“

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Ме обвинуваа дури дека во една книга сум се застапувал за меѓународниот јазик Есперанто (на земјата беше обратно) со што наводно сум сакал да го спречам процесот на еволуирање на природните јазици на Балканот, за што дури сум објавил и книга на француски јазик за конечната превласт на природните над вештачките јазици, што дури можело да придонесе да добијам ослободителна пресуда...

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Сега, како да се најде повторно во истиот транс од младоста, кога беше во разбранетиот Цариград, обземен од големата мисла дали, по завршувањето на отоманското право, да остане на Исток, да го земе семејството, па да се слее во новите млади Ататуркови ешалони, како и бројни негови сонародници и блиски, или да се врати на Балканот, да остане со своите, да ја продолжи татковата меланхолија, со надежите дека ќе замине, но верен на инстинктот на останувањето.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тоа многу го разлути Ибрахим бег, го зеде кесето и уште во истиот миг му го предаде нему, на Максима.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Излезе од тремот, го зеде снопот ’ржаница и одејќи покрај ѕидот од колибата кој го штитеше од грб, го постави снопот исправен во снегот, меѓу плевната и колибата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Војничето ништо не рече. Го зеде големиот клуч, како кубура, и го внесе во големата брава.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Стражарот одговори дека не видел ништо, то ест видел како го запреле среде плоштадот двајца, но мислел дека тоа се негови пријатели; а тој, наместо попусто да му вика, нека појде утре кај надзорникот, и надзорникот ќе пронајде кој му го зел шинелот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го зедов ќесето со чевлите, истрчав по улицата и во првата темнина ги фрлив.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Во начинот, на кој го зема хероинот со острицата на ножот и го истресе во раката, имаше нешто свечено.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

- Почекајте, - им рече на братучедите откако им го зеде запечатениот плик и се изгуби во куќата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Не му се веруваше дека некој преживувањето авионски пад го зема за сериозен критериум за среќа.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Во еден момент ѝ се стори дека детето не е сигурно во рацете на мајката. Ѝ предложи да го земе и да го подржи.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Така „нашето“ тело е поврзано со својата природа и целата природа е еден сам индивидуум - нашето стварно тело.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А кога тој ќе дојде, тогаш целиот товар за продавање ќе си го земе на себе. Не му е севте нему да претеруа. Има приатели и рисјани и Турци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

- Еве седнав ја, ај брго оди да си го земеш јунаството, да се обидиме, кој е појунак.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Си го зел со себе и внука си Велка да му тера волојте.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Можам јас лозјето да го земам и негледано. Ќе му го дадам веднаш сенетов за борчот, на кадијата (Тргнува назад.)

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Марија знаеше веќе неколку месеци за Карл... дека го зел татко му...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Сонцето нагло паднало зад планински врв.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

„Јас сум Џони“, реков. „Го земаме г-дин Фаца со нас“.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

А Еди е вештер! Сношти силува еден скинхед!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дрско и го зеде торбичето и, фрлајќи го насрана, му се обрати на Кузе; - Види од која барака е и да се казни. - Разбирам другар.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го зел товарот претежок за жена и го донел на плешки до прагот на куќата со еден прозорец и со напукнат оџак.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Максим повторно го зема со секирчето, потоа со сечилото на секирчето го трга накај себе и го истуркува од седелката.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Патем го зеде палтото од закачалката. Костумот овојпат не го спомнаа, а и двајцата помислија на него.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ги запрел, го зел ливчето и завладеала смртна тишина.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Од петни жили посакуваше својот плен да го земе во заби и да го однесе на својата обележана територија.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

На земјата е невозможно да живееш и да не лажеш зашто животот и лагата се синоними; е па овде, за смеа, 158 okno.mk нема да лажеме.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Најпосле, на заминување, од масата го зема писмото кое не е негово.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Така следното кученце стопанот си го зеде со добро педигре и воспитано.

„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)

Тие ми го одзедоа моето дете... Детето ми го зедоа... Сè ми зедоа ... И здравјето ми го зедоа...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

- Напишете: „Што прават луѓето кога паѓа дожд“ - рече и го зеде плеталото.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Се образуваа две потери; бидејќи така рекоа Јанческите, дека ајдутинот што го зел со себе Бошета го зел за да го изнеси на пат за Прилеп, едната, на чело со Тахир бег Јаузоски и со Максима Аконоски, по Пазарџиски Пат тргна накај Алилово и натаму, а другата, на чело со Костадина Дамчески и со Реџепа Салиоски, преку Веселички Рид и низ Веселичани се упати спрема Џадето и спрема Алинци.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Татко ми беше многу фер човек, кога дозна дека татко ѝ на стрина ми работел кај еден Србин, тој ѝ рече на стрина ми: Да одиш да си го земеш татко ти, тој е стар човек и да си го гледаш тука, има за сите леб.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Ова историја дедо ти ја прераскажуваше речиси секој петок откако Амди Сербез ќе свратеше во нашиов двор за да си го земе магаренцето, кое чекаше врзао онаму, зад бозделот, додека Амди Сербез пазареше по градот.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Никако не му дааше рака на дуовникот за да го носит Силјана со себе на Божигроб, чунки сакаше да арџит пари за него поеќе од колку што му чинеше ругата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Сакал братов да го земе малиот, да го води со себе и да го направи борец против поробувачите, но не успеал.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

СПИРО: Секој ќе те излаже: некој ќе ти каже половина саат напред, некој саат и пол назад...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Најпосле се реши. Го зеде бокалот од масата, замижа и го истури врз главата.

„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)

Брзо го зедовме патот до Братислава. Времето беше без снег, но облачно и студено.

„Патувања“ од Никола Кирков (1982)

Мајка го погледна зачудено. Сепак, го зеде пликот. Не знаеше што да каже.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Оти вака како што ни е разголен, не е ниту да го жалиш ниту да го плачеш, а уште помалку да сакаш да му помогнеш, да го спасиш од некои што сакаат да му го земат она што го одржува во живот - уметноста.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Нашата молитва треба секаде и секогаш да ни стои на устата, вели, и пред да го земеме в раце српот и пред да ја земеме в раце мотиката, плугот или секирата, вели, и пред да ручаме, и пред да вечераме, вели, и пред да си легнеме, и откако ќе се разбудиме.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

ЛУКОВ: Јас сепак мислам дека за тебе ќе е најдобро, ако го земеш писмото и му го однесеш на Иванов.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Го победуваше. Стана и го зеде шишето од другиот крај на масата.

„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)

И токму стрико Анѓел одредуваше место кај да ги скршат мразот, кога еден од дружината на Хаџи Ташку, Турчин, се загна од зад него и од надопица го зеде со тоупз по тил.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Еда, го зедов магарето, вели, и фатив кон Петрово речиште, ба му ја, да пособерам малку трески за греење.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

„Ќе си го зема вој, ќе си го зема ној" ...

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

НЕДА: (Првин се плаши да го земе, потоа го зема и почнува да го чита.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Веројатно брат ми Коле го видел нашиот момок Васе како ми носи писмо од тебе, го зел да го прочита и му го дал на тато. Татко ми е многу, многу лут.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Мајка го зеде големиот каталог, го гледаше од сите страни, небаре со недоверба дали тоа беше вистинскиот каталог.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Се наведна и го зеде писмото. За писмото имаше врзано камче.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Не бев гладен, рано беше за јадење, па ме мрзеше да се симнувам од коњот за да си го земам лепчето.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

Па, повели, справи се сега со гревот кој си го зема како награда.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Уште пред 50 години нивните дедовци сметале дека се почестени ако можат да го земат она што ќе им го остави Турчинот, а бабите да им бидат обесчестени од најништожниот ага...

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Една вечер чувал некоја партизанка, а таа му рекла дека ќе го земе за маж ако ја пушти да избега.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Нумо го зеде весникот и почна полека да го прелистува.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Тогај дури сетил богатио оти било греота да јади туѓа кокошка.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тука, после, Дракче неколку години беше со тетка му, сестра на татка му, ама пошто таа беше пресиромашка и самата да се храни после Дракчета го зеде некој роднина во Охрид...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Фативме рамнина. Поминавме низ еден град и веднаш патот се влечеше покрај езеро. Пак низ град.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Го зеде коритцето од под глава на Доста, го прибра и ѓумот со ладна вода, направи за прво капење.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Царо што бил во тој град, многу му било мака задека старите ѝ носеле в планина за да умрат од глад, арно ама на народот тоа нешто адет му било, тики немал немал што да му чини.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И секогаш се плашам дека, оваа што има документ со печат за врската, ќе си го заборави клучот и ќе се врати за да го земе, ама ете госпоѓата е многу добро организирана и кога го напушта својот топол дом со список за неопходните работи, како клуч од автомобил, пудра течна и влажни марамчиња, не сака никакви изненадувања и тоа ти е!

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Но мирис на млеко тече низ мојата кожа, ѓавол да го земе.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Пандо го зеде писмото, го разгледа, ја стави цигарата на каменот и рече: - Да. Ова е на грчки. Да видиме што пишува.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

На нерви му одеше. Од него се разболе. Сонот му го зеде...

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

„Ами ако не беше женет Крсте, него да си го земе?“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Ако случајно ја допреш, видиш, почувствуваш... врати ја во моето мало катче на моето постоење, Делот од мене кој го зема со себе а мене толку ми е потребен...

„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)

Тогаш уште полесно би го зеле...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Токму затоа Макс Рајтман е во право кога, во “Le Monde” (од 23 јуни 1994) сфаќа дека Симан повеќе го сака Бојс како уметник отколку како политичар.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Само еднаш. Да пробам еден капут, како божем за мене да ќе го земам, ама, не за џабе се рекло ѓаволот ни ора ни копа, па во следната секунда со крајот на окото видов како мојот ранец трча по „Румели џаде“ на Осман Бег, а јас во неплатениот капут по бабата во романска носија, со широко ромско здолниште (да не кажам сукња), претворена, чиниш, во брзата птица итрица.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

И да ти речам: Запри се во моќта, Гавриле и да ти го земам крикот, и да си го палам одот, како да сум рекла – Услишено си, во тајната, пиле се разбираме, во бегството среќен ни е родот.

„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)

Ај, мајката! рече лут. Ја зеде рамката, го зеде паднатото клинче и повторно го закова на ѕидот.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Навистина Богдан не можеше да сфати зошто сите го земаат на нишан, зошто постојано демнат на него, постојано се расправаат со него и го тераат да ветува ова, да ветува она, да им бацува рака на сите дома за да му простат, кога тој повеќе сака да му удрат шлаканица, да го натепаат, отколку да му зборуваат и тераат на покајување.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Онбашијата, Ташко и војникот смртно погодени ги издиваа последните воздиви, a дедот Јован и Бојко уште повеќе се испружија, плашејќи се да не ги закаче и нив некој куршум ако се повторат плотуните.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Иљо длабоко воздивна, погледна на небото и, мрдајќи со глава, рече: - Господе, немој да ми го земеш меракот...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Си го зедоа Ферада Турците, го однесоа во Битола и му ја исприкажаа приказната дека тој арамија, Толета, не го фаќа куршум.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

„Ако наврати до кај триста, ќе го земам", — си рече во умот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога Тане целиот растревожен го зеде ножот да ја заколе, зафати и магарето да рика. Рикаше и тоа како улаво.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Се смрачило и си го зеле мажот и жената Силјана, та си го однесле дома.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

А она нејзино триумфално влегување во ослободеното градче, качена на бел коњ, на чело на партизанската единица, селаните го прокоментирале со поругата: Слушнавте, носот ѝ паднал, ама не слегла од коњот да си го земе?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сигурно го зела детскиот додаток (има две деца) и ќе ѝ стигнат до крајот на месецот. Тоа е добро.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Го најдов во Самерс салонот и веднаш знаев што треба да направам.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Целта на прашањата како што се:”Кој од вас, златни, учтиви момчиња би сакал да го земе капутот и да го закачи”?, е децата слепо да се турнат во апсурд и да се примораат да сфатат дека апсурдот е - постоење, да сфатат дека е подобро да постојат апсурдни отколку воопшто да не постојат.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Боже, зарем и детето ќе ѝ го земат?! ***

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мајсторите Лауцовци го зеле шушветот, терзијата и утврдиле од десет сантиметри Саатот е навален.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Меѓутоа, во полициската станица доктор Миха се талкаше од шалтер до шалтер за да ја погоди канцеларијата, еден цивил го зеде под рака и го одведе во еден агол, каде што докторот притиснат до ѕид го ислуша иследникот.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Коа видело Велко оти стоел Силјан на тоа место, пошол да си го земи стапчето и го грабнал штркот преку полојна со обете раце и свикал по мајка си: - Мајко, мајко, го ватив штркот!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Ах, ах... - плачеше Методија. Илко го крена, го зеде подрака да го носи дома му и слушајќи го каде што издивнува, му рече на Богуле: - Го разбирам дека му е жал...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

И пак уште тројца не го продолжија патот: рамностапалчестиот Марко Марикин, песнопоецот Блаже Задгорец и Гидеон Кузмановски, првите двајца со по еден вол, вториот со ѕевгар: не можеа да ѝ го земат од јамка на смртта килавиот Јаков Иконописец.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Само тој Димитрија Стале и Мато Никола не се дадоа живи, си го зедоа делот пред портата на тврдината; и еден друг поп Пејо и оној си Петко Горго беа се обесиле на брестот, но нивните глави не ги донесовме да смрдат на горештинава.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Несреќниот ѓавол црн ѓавол го зел.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Таму го затекнавме Тимотеј, чесниот верник и следбеник на Исуса, кој, откако се обрежа, го зедов при себе, та заедно учејќи ги верните христијани на она што бевме го договориле со другите апостоли и старешини во Ерусалим, продолживме низ Фригија и Галатија, славејќи го името Божје и јакнејќи ја црквата Негова на земјата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Сиромашко девојче, го зедовме да помине и тоа крај нас.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Како не им е жал за детето, изроди едни - продолжуваше гневно мајка ѝ ... и, го зеде Карл од рацете на тетка му.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

На часот на Силјан му текнало та слегол во двор и го зел ѓерданчето и го качил на куќа, та го скрил во сламата.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Овој створ ни на тој што му припаѓа, не го сака, сепак, го зема во своја рака.

„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)

Кога ми го зедоа човекот цела ноќ не мигнав. Око со око не можам да ставам, да склопам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Татко ми раскажуваше: Се гледавме со мајка ти од малечки а кога пораснавме се парашував дали ќе можам тоа убаво девојче да го земам.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Во мислите ја најде Доста, и го зеде сандачето, го обеси на маската во дворот на дедот Карабуклија, ја поведе во темницата ја качи и неа. My се виде лесна како орлово перо.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Се сети за порачката на Никола, го зеде зимбилот и рече: - Варди го Ѓорѓи! Јас ќе одам в бавча!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Сурии жени би трчале по тебе“, му рече, му се приближи, го потфати преку половината и го навлече врз себе на тепихот под стопалата. Просто го зеде.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Му се нажалило на кираџијата и откоа сетил оти максус е остаено детенцето тука, да го најди некој и да го земит, си го зел и си го клал на еден од коњите в седелје, та си го однесол дома.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Му пријде на качакот, го одврза, го зеде за мишката и го свлечка до езерото; го легна и со дланките почна да црпе вода и да му дава да пие.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Толку је имал голем звук саато коа је удрил "бам#, оваа се уплашува - пребацува.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Влатко отиде во својата соба од средната фиока го зеде албумот и кај завршната групна слика од VI одделение внимателно ги стави оние три пожолтени листови од под тополите извишени крај Маркова Река. 7 Октомври е месец со многу наставни и воннаставни задолженија, па времето мора многу добро да се организира и за учење и за исполнување на задачите предвидени во воннаставните секции.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Очекував младиот цариник најпосле да го продолжи разговорот, но тој веќе го зеде пасошот на друг.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Си го зел делот Наќе, ги фрлил потковиците човекот.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да го земе...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Борис Калпак воздивна. „Ми го подари Трипун Караѓоз. Се плаши - ќе му ги исече некој прстите и ќе му го земе, како што тој го симна од мртвата рака на злодејот со чалма.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Тогаш тој брзо помина преку теренот за да го земе клучот од бараката за алат.

„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)

- Така ќе му рече и потоа ќе го збрише, ќе го земе во нејзините добри, светли прегратки.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

И тој дошол прво да жние и врши, потоа останал момок; после го зеле во манастирот во Света Гора како обичен слуга на сите калуѓери.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Во подземното царство Посејдон коњите ги спрема Острејќи го трозабецот тој тргнува во нова авантура Да го задржи она што синот со пискот му го зема.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Ете така таа си го зема своето на лична почва и на хумани чувства.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Исто како оние што ги наоѓаат и ги берат на џадето, по ендеците, во бозјакот и бурјанот и на полјанките каде што ги разнесува ветрот. Тие не мрднуваат од место.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Му кажуваа дека се тука и попот, оној што ја отвори црквата на горниот крај од селото во која сега живее Доне Ќосиот, му велеа дека е тука и Тушимката, онаа што си го криеше мажот, кутриот, во долапот за да не го земат партизан, ама таа, знаеш, бесоите си ги стишувала со попот, и додаваа Пак со Господ напред ќе се враќаме, дедо Костадине!

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Ако прашањето за народноста на Македонците има првостепено значење за Бугарите, Србите и Грците и секоја од овие народности го третира по свое, тогаш зошто и ние тоа прашање да не го земеме во свои раце и да го разгледаме сестрано – и од бугарско, и од српско и од грчко гледиште, и критикувајќи ги сите нив да не си изработиме македонско гледиште за нашата народност, а се задоволуваме, според местото каде што сме се учеле, или со српското, или со бугарското или со грчкото гледиште?

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

- Секој од вас треба да си го земе своето другарче, - рече учителот што стоеше на вратата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

И го зеде букарот на рамо и едно бардаче в раце.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Немаше ли да биде подобро, уште при првата посета, да го земете и да си заминете?“

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Трајко го зеде, а мене ме остави.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Првин заедно го ископавме гробот, а потоа тој замина кај браната да го земе ќуркот.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

А што било тоа? Ѓавол да го земе, што било? Ете тоа било. Големо, во картонска кутија.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Ах, мајката, ова куче сонот на сите ни го зеде, - се нервираше татко ми.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

Бидејќи филозофијата од неа не барала врз основа на фактите, на некој начин и во одредени точки, да го дефинира и определи взаемниот однос на менталното и телесното, науката се определила провизорно да делува така што нивниот однос го зема за совршен, т.е. како меѓу нив да постои еднаквост или дури и идентитет.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А што било?... Жените им го зеле оружјето на стражарите и дошле да ме спасат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И така, кога Сарафовци денуваа на „Ливада" и кога ноќта се разделија, Толе почиваше крај своето Ќосе во Вепрчани, а Андон крај Андоница во Дуње, за да дотрча околу полноќ во Вепрчани и да му јави на Толета, дека Бахтијар ја испрати војската по нив по Селечка.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Учителката одбира едно дете кое го зема капутот...

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ене ти ги слободни другарите. А ако имаш нужда од помош, кажи да ти ја дадеме од нас.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Даскалот Бино ја наведна главата. И додека по малку се надеваше да го поканат да си го земе старото место — даскаллакот, една вечер го најдоа во Село Манастир неколцина четници — поправо воени дезертери што ги бркаа со Јована — и го фрлија жив од една стена блиску до селото, во еден длабок процеп, од каде што ни орлите не можеа да го изнесат.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Тој го запре здивот и се исплаши да не слезе умрената мајка, веднаш да го земе со неа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Кога зборува за природата како за еден поединец, Спиноза потполно јасно го концептуализира 38 okno.mk она што денес глобалистичката екологија го зема за свој слоган: мавтање на крила на пеперутка во Кина може да ги афицира „нашето“ тело и свеста која мора да перципира сè што се случува во „нашето“ тело, за да произведе идеја за таа телесна афекција, идеја која ќе ја смали или зголеми нејзината сила.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Сакаше да го земе клучот од мајка си и да му отвори, да го пушти, да не седи повеќе затворен.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

А и друго: ако манастирот го земе Кралството на СХС нејзината гранична линија би била толку блиску до важната албанска сообраќајна линија што ја поврзува Корча со Елбасан, што од стратегиска гледна точка, би била загрозена нејзината безбедност.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Тоа беше неговото уловено дивојарче, по кое дури и не мораше да се искачува за да го земе.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Едниот опинок му испадна, тој се наведна, го зеде во раце и така со едната нога бос продолжи да трча.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Се свари леќата и Толе го зеде грнето и една торба 'ржани сомуни и отиде кај татка си и стрика си на Адемовата лака долу во ливаѓето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И така си стои Нумо скраја од патот и двапати дневно го чека својот пријател-шофер за да го земе.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Од маса го зеде црниот моливи и полека, како нешто да откинуваше од себе засекогаш, врз црвениот круг повлече две линии во знакот “х”.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Посебно важна е одредбата според која инспекторот на трудот е должен да го земе во постапка секое барање на работникот за извршување инспекциски надзор кај соодветниот работодавец и одредбата според која податоците за работникот кој ја поднел пријавата за сторените повреди на прописите претставуваат службена тајна.

„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)

Коњчето Дорчо го сопна со ортомчето на Велјановата Ливада, го зеде торбичето со леб и отиде да појаде на горското изворче.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Пак му се заѕури во лицето и сакаше да го стисне за гуша, да го удави што не му го доведе детето што го зеде со себе. – Кадијата од Прилеп ги собра сите деца од Атпазар, па и нашиот Ѓелета го плени.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Малиот го зема својот колец и со решителен и непоколеблив чекор се упатува кон ТВ Лицето.

„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)

- Ти го вративме либето, како што го зедовме: жив и здрав, цел до негибнат. Така ли е?

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Како да се плашеше да го земе...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Вам ова што го нарекувате затвор, ова овде ви е ослободување од затворот што сте го чувствувале надвор одовде.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Има право. И чорбаџи Теодос ми стори добрина со есап: да ми го земе лозјето.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

- Арно сторил тој што ти го зел клопчето, ќерко - је рекла - оти от узур ќе ми везиш црна кошула, сосила ќе ми се прајш ти вдојца; Силјан ни е на аџилак со дуовнико, а пак ти сосила сакаш да умрит и да не дојдит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Не мислејќи на тоа, веднаш побара да откорне со ноктите нешто од таа скочанета земја и да потрча кон црната прегладнета мечка, кон таа парталава мршарка, што одеше да му го земе неговиот лов, од тоа ноктите му прокрварија.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Задоволното убаво лице и мебелот велат: „Јас сум среќна и богата“. Но, не верувајте, читателу!

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Влегле сватовите дома да ручаат, а Силјаница си го зела детето за рака и се качила на амбар да плаче и да жали дека не ѝ бил тука Силјан.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Митра го истави грнето од огништето, го зеде ѓумот со вода и леанот па им тури да си ги измијат рацете.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Воопшто не се посомневав, поседовме уште малку, па бидејќи бев уморна, си реков дека ќе спијам и ништо нема да му речам или да го прашам зошто е тука во Кичево.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Да се живее од денес до утре, од недела до недела, вртејќи се во сегашноста која нема иднина, беше непобедлив инстинкт, исто како што белите дробови секогаш ќе го земат следниот здив, сѐ додека има воздух на располагање.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Кој однос меѓу јазикот и искуството деконструкцијата го зема како темел?  Никогаш потполно не верувам во обичното значење на зборот искуство, кога го употребувам.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Рекоа дека Италијанците ќе го земеле и училиштево. Визбата ќе ја правеле затвор.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мајка му на Хелвиг не можеше да поверува дека Марша сосем го зеде под своја команда.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И, повратеното одново да го земеш да го изедеш.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знам дека читањето на југословенски весници го земаат како антисоветизам, т.е. како доказен материјал за покренување на обвинение, но јас не знам да лажам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А учителката ќе го земе нејзиното блокче и ќе им го покажува на децата: - Еве, вака се црта маче.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Два дена по тој разговор, дојде еден џип над куќата, излегоа двајца мрки луѓе во полициска униформа, и го зедоа Симона.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

„Па... да и го дадеме!“ - се сложија децата, а таа со врапчето в рака се стрча - плашејќи да не ѝ го земат.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Во секој случај, кутрето е навистина мило, ѓавол да го земе...“

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Потоа го облече палтото, го зеде куферчето во едната рака и излезе од Охрид на патот за Струга.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Ножот со седефена дршка го зеде за една волнена фанела таму, на тулаана; дојде да работи пред да го продолжи својот живот по онаа врвица на која сврши последниот чекор на татко му.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Луѓето заборавија на супстанцијалните вредности на верата, ги хибернираа мисли кон Бога, заборавија да одат на неделна молитва, да доживеат Епифанија.

„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)

Можеби оваа ноќ токму него ќе го земе и ќе го однесе во неврат.

„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)

Потоа си го зеде дајрето и го фати директорот под рака.

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Уште повеќе што тој бил единствениот патник кој не се јавил да си го земе куферот од агенцијата на “Месажери мартин“ компанијата.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Одекна уште еден тресок. Некој го зел стаклениот тег за хартија од масата и сега го здроби на парчиња од каменото подножје на каминот.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го зеде, покрај правните и адвокатски книги, старотурско-францускиот речник на неговиот албански сонародник Сами Фрашери, еден том од Енциклопедијата на Пјер Бејл, добиен како подарок, чија тајна за тоа како ја добил ја дознав на крајот од неговиот живот. И толку!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Разменуваше малку зборови со мама, прашуваше дали е сѐ во ред со нас децата, со домот, а потоа ќе го земеше „Талмудот“ и, седнувајќи што подалеку од другите, тивко почнуваше да чита на хебрејски, јазикот кој за него беше свет, а кој никој од нас, неговите деца, не го научи.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Тука особено е важна одредбата на ЗИТ (1997), според која инспекторот е должен да го земе во постапка секое барање на работникот заради остварување, односно заштита на правата од работниот однос и заштита при работа (чл. 16, ЗИТ/97).

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

- Е, и ако не је така, чорбаџи, така нека биди, да ви отцепам и некое дрво и толку - му рекол сиромајио со полна уста и зел секирата, та му отцепил неколку цепаници и се прибрал да си го земи пустио џигер.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Горјан и Огнен пак го зедоа и го однесоа на Велјановата Ливада.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

- Ќе го земам јас, - рече и го фати за рака.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Глас: На овие зборови Александар го зеде шлемот.

„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)

И ние така; ќе си бараме некој калнокапец, ќе си го земеме домазет, ем ќе си го повеламе како шо сакаме, ќе нѐ слуша. Сака нејќе, ем дома ќе си седиме.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Повеќе пати тој доаѓал кај неа да ѝ го земе насила, но таа ја заклучувала куќата и не го пуштала да влезе.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Ми го зеде на душа девојчето.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ако користат дроги за да се развеселат или да живнат малку, О. К.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Истовремено, за да ја смири својата совест, се обидуваше да размислува дека тоа што тој се решава да го земе детето, да го издржува и да го одгледува, можеби ќе дојде и како олеснување за Марија, заради безизлезната материјална положба во која се наоѓа.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

И додека Сем го откопчуваше револверот од половината, што му го остави стариот кога одеше до град, ние можеме да запреме и да забележиме дека секаде и секогаш кога трубадурот ја остава гитарата и го зема оружјето наместо неа, сигурно ќе следи некоја неволја.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Го зеде плодот. Ја почувствува неговата беспомошна сочност.

„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)

Сѐ за тоа мислам и постојано се прашувам самиот: аџамија ли сум, пијаница ли сум, во што ми е грешката, та што не ми даваш изан, да го земам и јас мајсторското писмо?...

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

Се качи на самарот, се исправи и, држејќи се во левата рака за ногата на Ристета, со десната го зеде секирчето и замавна по ортомчето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Авторот брзо се реши: го зеде тефтерот, ја затвори фиоката, го стави тефтерот под левата пола од палтото, го стегна под мишка и брзо излезе од собата, низ влезната врата и низ порта, тргнуваќи ја зад себеси и се најде пак на улица.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

- Господе, море исчукан еден! Ракијава ти го земала и умот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

АРСО: Ти сам велиш...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Си помислив на пиштолот – барем да им го дадев на нашите, овде сум готова и пиштолот ќе ми го земат.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Завистина, на годината беше родила едно машко дете со ѕвезда на чело, арно туку кучки сестри, зависливи, беше му го зеле детето и беше му го врлиле по море и наместо дете беа 'и клале едно машко куче малечко.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Го зеде белиот коњ и го премести на таблата. Тука е вистинското место.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

ПОЦКО И СИТЕ ЦИГАНИ: (Ослободени од стравот.) Ау бре, што била работата!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Толе на лице се убеди дека и „дедот" Петре си има посестримка, иако не ја води како него со четата, та се ослобди од таа страна.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Толкувачот објасни: - Вчера дошла тука една патрола да го земе Анѓелета, ама патролата не се врати. Офицерот праша: „Дали некој нешто знае?“

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Ако содружник преземе друг удел [на пример: удел на содружник кој 277 истапува од друштвото], тој не станува сопственик на два удели, туку неговиот удел се зголемува за износот на преземениот удел. 4. Инспекторатот е орган во состав на Министерството за труд и социјална политика.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Во тие денови, кога Мајка, често зборуваше дека покрај блиските ,,ни го зедоа и Бога”, го запрашав Татко: - Дали засекогаш ќе останеме без Бога?

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

А јас еве доаѓам овде, божем да го земам клучот, за да не ми остане душата затворена.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Трајче го зеде торбичето, итро му се фрли на самарчето од Дорча и го потера кон Караорман...

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Утредента рано, Бошко допушти како во сон, пред очи да му го земат телото на саканиот пријател и да го однесат во тукушто изградената џамија.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тогаш Мајка ми пријде, го зеде учебникот по француски и започна да чита на убав, јасен француски јазик, многу, многу подобро од нашата наставничка по француски.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Кога ни го зедоа Клевтис, многу народ ни загина. Може повеќе од 300 борци.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Знаеш што, во јануари го зедов списанието под свое, имав само четириесетина претплатници.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Се истрча надвор, зеде една рогузина од чардакот и едно најискинато покровче, ги внесе дома, ја посла рогузината на женскиот кат, го зеде коритцето што ги капеше нејзините деца, го кладе зглавје надолу со главата (така лежат леунките по Мариово) и истрча долни крај кај јаслите да види што направи Доста.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Умиравме, умирале, умираат без засолн во часот суден Ослободени од тврдоста на телото што ѓавол го зема.

„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)

Си го зел сиромајот пилето и си отишол дома.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Таму, пред крчмата на платото на девојката приматот ѝ го зеде.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Но секогаш кога се приближуваше со чунот полн риба до контролорите кои требаше да му го земат десетокот за еминот, нему му доаѓаа пред очи некакви чудни слики на непознати места, некакви други рибници каде што тој ловеше сам во свој далјан, некакви други брегови и весла што со леснотија на крилја го цепеа среброто на водата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Тогаш Профим ја спушти пушката, се воодушеви од она што го чу од Полин, го зеде под рака и го доведе дома.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Утрината Богуле станува, го зема писмото и му го носи на Методија Лечоски.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Кога луњата малку од малку стишила, дошол Јосиф од Ариматија, угледен ерусалимски советник, кој добил одобрение од Понцие Пилата да го земе мртвото Тело Христово.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Турците испратија по неговите да дојдат да си го земат мртовецот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Другарот Чапаев го зеде пусулчето од пред Татковите очи кои, сепак, не успеаја да допрат до неговата содржина.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

- А јас можам да подарам опинци. Не сум со празно ќесе. - Опинци имам.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога Омразата заврши, тој се врати во својата преграда, го зеде новоговорниот речник од полицата, го оттурна говорпишувачот настрана, си ги избриша очилата и се зафати за најважната работа тоа утро.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Утрото станале и го зел Силјана Аџи кљак-кљак, та го прошетал низ неговото гратче и го однесол кај двата извора, што се правеа штркови и човеци.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Ќе дојде мајка му, ќе го земе и ќе го внесе дома.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Една зимна вечер, кога снегот ги беше покрил кошарите каде што ги затвораше своите двоноги животни — чифчиите, Адем го наметна својот курк, го зеде бастунот и отиде кај Кулиќевци.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Кога таа го виде на портата, малку се израдува, но со влажни очи го пречека, оти братчето и го зедоа Бугарковци, та којзнае дали не ќе пропадне некаде патема.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

10. Набргу и тоа се случи: логотетот думаше три дни и три ноќи и рече: „Пресуров бев во одлуката да му го земам името на Писмородецот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Си го зеде коњот и си отиде кај старите јатаци Цуцуловци, што го хранеа и криеја уште пред десетина петнаесет години.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Го зеде неговото презиме. Зеде и германско државјанство.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Коњот пак Симон го зел в град и го продал на сточниот пазар во Б.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Само не знам дали Господ го зема за зло и она што ќе произлезе не од лошите намери на човека, туку од неговиот карактер.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Си го зел со себе внука си Велка да му ги тера воловите.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Тој го зеде својот жакет и се исправи. „Може“, ѝ рече. „Заблуда.“ Во следниот петок таа не дојде.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

„Се сеќавам, пред години го зеде дури и дубровничкиот конзул Марко Вукосалиќ.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Булата го зеде тенџерето и ја затвори портата.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Откоа се венчале, седнало момчето да се расправа со жената и да се прашаат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Татко го зеде Куранот. Го отвори потамина, и почна да чита гласно една од сурите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Луѓето ги потсетуваа на крвта што со палец и показалец ја оставија врз светото Евангелие и на клетвата што ја положија пред олтарот на свети Никита дека ни на смртта не ќе ѝ се тргаат од пат.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

А кога и тоа не ќе помогнеше, отец Иларион ќе му го земеше прстот и ќе му го ставеше на пламенот од свеќата и ќе му речеше: - Подобро ли ти е без прст, или да мислиш на рокчето...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Ангел-џин, сенката негова покривала половина море со главурдести риби во чие грло можело да легне манастирско кубе!

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Жив ли си ушче, брате?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

— И веднаш ги фрли очите во Тода, небаре сакаше потврда на тој збор, а во себеси си помисли: „Дали не ќе ми се смеат чупињата ако го зема него дека беше армасан?

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Изеде неколку дипшика и бастуна од Ѓузепа кир Андона и другите чауши и гавази, но главата му ја спаси Челебијата и нареди, та го заклучија во една од визбите на конакот, a сам го зеде клучот и му нареди на Ѓузепа тој лично да го варди од гавазите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Затоа ги молам сите живи а на умрените — нивните потомци, да не го земаат за зло и навреда ако се прикажани како негативни личности.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Едвај чекав да си легнат сите за конечно да можам да се затворам во тоалетот, да си го земам мобилниот телефон со себе во кој имав игра „пасијанс“ и да си седнам опуштено врз шолјата, обидувајќи се конечно да се олеснам, иако таква работа природно не ми доаѓаше.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

- Ќе го земеме просјакот шо седи пред Сок Банки и ќе го втурнеме у наши први борбени редови како жртва против озлогласените крстоносци кои сакаа да градат црква.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Си ја претстави првата вечер со тоа наметнато девојче, како го истепа и си рече дека не го сајдисува и како нема да го доводи до крај, но на силата од Адемага не можеше да не го земе и да не се венча со него.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

И го зеде дете малечкао, го однесе на сирота вдовица. Си ја најде сирота заспана.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Илко го закла и ѝ го остави да го кубат и варат со Митра, а тој го зеде пагурчето со ракија и еднодве јаболка и отиде в село да го покани нункото и еден девер.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Полека му се приближи, го гледаше, и најпосле го зеде в раце и почна да го бакнува непозната постара жена.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Тој за мене си го зеде Сибир на врат, велам. 34.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

А учителката ќе го земе нејзиното блокче и ќе им го покажува на децата: - Еве, вака се црта маче. Од Милка треба да се учите да цртате.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Потоа таа го зема палтото од Митко и вака превртено, со волната на надворешната страна го закачи на закачалката.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

- Ќе го земат Германците!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

САВЕТКА: Ако можеме некако со арно да го фатиме добро, ако не, богами, и ќе го земеш!

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Им ги подаде кибритите и го зеде коњчето.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Катето истрча пред Адема и го зеде неговиот ќурк од лисичка кожа та го закачи на колот под полицата, а Адем го зеде ќуркот од Јована и го закачи на другиот кол.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ти, беше ли дома кога дојдоа да го земат?... Кој го зеде?

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Таа заслужи процент од вкупниот доход за книгата што Енди едноставно одби да го земе предвид.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Во себе си помислив дека малку ја тепав додека беше мала.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

— Нека каснат и тиа печено јагне, и тие се душа — рече Сиве и се качи на чардакот да им ја соопшти и оваа новина на гостите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Тоа дали господин Mutt (псевдонимот на Дишан за таа прилика) ја направил „Фонтаната“ со сопствени раце или не, не е важно. Тој ја ИЗБРАЛ.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

„Се случуваше во првите години од нашиот брак“, ми раскажуваше таа, „навечер кога ќе легневме, тој да го земе романот и да ми чита на глас.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Бојан веќе знаеше што значи тоа разгрнување на пепелта, па стана, го зеде кошничето од аголот и го принесе до огништето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Ако се наведнев, ќе видев во тој камен мртви покриви на пусти куќи и зелени трупови на една треска. Отстапив еден чекор.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Еднаш го зел магарето и кинисал во планина.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Ножот со седефена дршка го зеде за една волнена фанела таму, на тулаана; дојде да работи пред да го продолжи својот живот по онаа врвица на која сврши последниот чекор на татко му.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Си ги зедов италијанската пушка, ранецот, парчето од продупченото ќебе и килимчето што ми го даде покојниот Трајче за спомен.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Син ми го зедоа аскер, моето единче.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

СААТОТ ВО ШТИП Часовникот имал голем звук.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Да го држиме до утре, додека наредиме друг да го земе гајлето, ќе се лутат старите; ќе кажат еве каде сме, знаете саатот како го чекаме да го видиме, а вие сте го задржале за работите ваши.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

И не настрадуваа само житјата и бавчите, туку и овчарските кучиња: ќе се здавеше некој овчарски пес со нивните, со `ртките и со загарите, а тие ќе го земаа на нишан со пушката и наместо мртов ќе го оставеа.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Србин му ја пикна раката во џебот, полека го извади, го отвори, го зеде камчето и му ја врати кутијата.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Остави, верувам јас тебе како стар пријател, — му рече Арслан и го праша: — Колку сет твои од овие петстотини?

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Брат му пристигнал во лудницата додека Винсент бил сѐ уште жив, и се обидувал да го утеши него или себеси; му велел дека ќе ја преживее повредата.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Слушнав само како казанчето уште еднаш се пушти, при што тетка Олга испушти нов вресок и продолжи да плаче, но овојпат не воздржувајќи се, викајќи и завивајќи на сиот глас.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ѝ кажала Неда оти клопчето ѝ загинало дури влегла дома и излегла, ѝ го зел некој.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Најмногу жалам и плачам што го зедовме надуша ова кутро дете...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Едо треба да ја остави Германија за да оди да го земе куферчето.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Некој ќе го земе со автомобил, ќе го изгушка и ќе го однесе на некое непознато место додека јас седам заклучена надвор од тој свет.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Што ли пишува во него?“

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Затоа се согласила да го земат детето“.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Мораше скоро да му го земе тенџерето, кое сега во неговите раце изгледаше несмасно големо.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

По некој ден пак је се пријало на лиса кокошки и го зема јазоецо со неа, та отишле кај портата и лисицата му рекла на јазоецо: - Ај сега, влегуј ти, брате јазовче, оти вчера јас влегов!

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тој таму, тој што го зеде, ти бил фурнаџија и го зел тој Дракчета таму ем да го гледа ем да го учел за фурнаџија...

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Му се тоари анџијата на дуовникот и го моли да го земи Силјана на аџилак, да отаде назад како знајт нека си прајт.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

- Ако не веруаш, Силјане, оти чоек се прајт штрк, еве јас ќе се искапам за да поверуаш.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Утредента, по хотелската ноќ под илјадитиот отпечаток од графиката: превртен чун под жална врба на езерски брег, спани- недоспани, бабуњосани и мамурлии, појдовме да го земеме Живка од дома.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Арно ама, како да го опкружат со внимание ако постојано им се крие?

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Вечерта, кога раненоносачките на носилки ги однесоа ранетите, го зедоа и Шарко.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Другиот ден мајката замеси леб од брашното што го зеде со купони кога бакалницата на капиталистот што живееше до црквата се национализира за да се нахрани гладната работничка класа.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

— Цело село е со Германци, вели, мажот ми веќе го зедоа.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Брат ми Јоле, најмалиот, се пикна кај дедо ми Крстина и тој по обичај, го зеде во скутот.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Наведнувајќи се да го земе, погледна накај мишките, и да, на црвената блузичка се имаа направено мали крукчиња.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

И личи ли јас да го земам кога е постар од мене со триесет години?

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Ти си ми го зел без прашање и сакав да си го вратам – излажав.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Но Чанга го зеде на заб, ќе му плати еден ден за сево ова.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

— Еве ти ја, брат Толе, пушката. Co својата работа и со своето име ти си го добил името војвода и никој нема право да ти го земе ни името, ни оружјето.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Попот го зеде тефтерот и моливот од калуѓерот и почна да пишува: „Во лето од рождество не плоти господа и спаса нашега Исуса Христа 1563 прииде во веси сеи богомолец – черноризец, – (како се викаш, оче?) – го праша калуѓерот. – Отец Серафим – одговори овој, а попот продолжи да пишува: Отец Серафим собра милостину од...

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Стана, си го зеде сакулчето со негибнатото јадење и си отиде дома.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Мене Господ како да почнал да ми го зема умот.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Некое време после тоа, тој станал едно утро, го ставил својот шешир, го зел својот чадор и отишол на прошетка.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Мајката си го зеде, и пак, како поп Трајко што ја праша нунката в црква, запраша: — Кажи, нунко, име. Стојанка со полна уста одговори: — Неда!

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Станаа... Огнен го зеде секирчето и почна да сече.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Сега одговорно можам да тврдам дека токму ваквиот развој на настаните ме поттикна да пристапам кон извршувањето на она што од поодамна беше одлучено.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Влегоа во зградата на аеродромот. Хелвиг ѝ подаде плико со пари. Марија не сакаше да го земе.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

- Смееш – одговорив, иако знаев дека брат ми ќе збесне од лутина кога ќе види, бидејќи атласот е негов, но го користам и јас понекогаш.

„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)

Се сети како се штрекна од неочекуваноста на лесниот допир со кој тој ја погали раката на мајка му кога таа сакаше да го земе празниот филџан од пред него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

За таа цел го зел под наем дуќанот од чија визба бил ископан каналот до Банката и хотелот “Коломбо“, а имале намера и да го дигнат во воздух целиот кварт.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Го зеде кај себе. Сега Славчо постојано е со нас.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

Мамурлакот се јавува кај оние кои го земаат во неумерени количества.

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

АНЃЕЛЕ: (го зема куферчето и, божем прозорците се врата, ставајќи ја ногата на миндерот пее.)

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ја оттурна својата порција настрана, го зеде парчето леб во едната деликатна рака, сирењето во другата и се наднесе над масата за да може да зборува без да вика.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Да си го земе сопругот. Да го врати дома дома!?

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Дошле на Солун и влегле во една гемија, та се упатиле за на Божигроб.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И умот ѝ го зеде и умното зборување нејзино го зеде.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Додека се доближуваше кон масата, погледот на Винстон се задржа на еден тркалезен, мазен предмет, што блескаше меко во светлината на ламбата и тој го зеде в рака.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Јас бев најпрвиот богат, најголемиот цар, а дојде времето едно дете да ме падне и да ми го земе царството.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Требаше, сега ти можеш многу добро да го знаеш тоа, требаше, со чекичот, што го имаше заборавено в појас кога тргна по коларот, а патем го пронајде таму и го зеде в рака да не ти се истресе некаде, требаше, со тој чекич, што се меткаше сега во твоите празни, издолжени, тешки и увиснати раце, требаше со него, по главата и да го пропаднеш на днуземи, тогаш, додека стоевте.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- Тој Бузо никогаш не ќе се успокои, враг да го земе! - Попусто учителот го „пееше“.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

- Оф, море брате, не прашај ме како живеам - му рекла - со мака голема.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Вака му велеше Силјан на дуовникот и му се молеше дури со плач на очите за да го земи на Божигроб.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Тој бил многу тамафќар и многу завислив; да не видел нешто арно у другега и да не му го земи.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

— Рушветот што го даде за Толета, половината го зеде на себе. Поправо тој тие пари ги даде од купот и сега поделија што остана.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нунката го испи кафето, истури еден кош благослови за детето, родителите и роднините и си отиде да го земе кај ручек време и нункото со подарокот за на крштевање.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

А на тие грешни неверници, малку им е што ни го земаат вакафот, па сега ни ја бараат и душата!

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Најпосле нашол некој младич кој по сѐ му личел на ангел: бил личен, убав и со чиста душа. И го зел за модел.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Попустлив и добродушен, Варнава го убедуваше да го земат со нив и Марко.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Се разбира дека го зеде.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Сепак го зедоа лебот и тука, пред нозете на својот млад стопан, почнаа да јадат.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Поможи ми, мори мајче! И на вој век и на тој мајка ќе те знам. Земи, земи, одврати му ти вода, јас ќе му пеа љубовна песна, белки ќе го нападиме натемато од него, да се прибере, да си го земиме воа сиромашчето.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Можеби тој медал ќе го земе Петру од Констанца. Ганчо од Пловдив или Ото од Виена.

„Најголемиот континент“ од Славко Јаневски (1969)

НАЦА: (Влегува со елекот.) Еве ти го елекот, чорбаџи Томче.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Селаните се затресоа прво кога слушнаа и кога го видоа дека Толе е тука, но од друга страна и се поослободија.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Секој сакаше да може да го земе.

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Ами лели и син ми мој ќе ме донесит и мене за да умрам од глад коа ќе остареам како татка; ај јас да си го вратам дома и да си го гледам дури сам да си умрит од своја смрт.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

И сега се поднасмевна кога се сети на деда си, стариот мудрец, кој, без да го праша него или мајка му, реши да го земе под свое и додека растеше, повеќе му беше другар отколку дедо.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Виде - невиде сиромајио, го кренал и кошето, та го исфрлил на буниште, и враќајќи се да го земи џигеро, чорбаџиицата го пречекала со две празни стомни да му ји дава да ји залеи со вода: - Стори уште еден завмет, бре чоече, да ми залеиш од чешмана вода, да ако ти дојде некоја иктиза некоаш од домаќино, с¯ ќе ти поможи.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Го зедов килимчето, му го дадов и му реков: Земете го вие, вам ќе ви биде поголем спомен.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Кога ќе ја најдат онаа што точно одговара, знаат со што си имаат работа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

„Јас сум маскирана, - си мисли таа, - утре или задутре баронот ќе ме замени со Nadine и ќе ми го земе сето тоа“... *

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Прудолу по сената бувот се истркалува пред нозете на Васила и на Карамана, и двајцата го гледаат заплашени.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тије летнале као молња нагоре, го зеле ф' стреде и ватиле да се борат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Сепак, цензурата се повлече, но само под услов полицијата да го земе оружјето од градската пушкарница и со тоа јасно да покаже дека не е навиканата на оружје.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Максим се свртува, го зема палтото од Васила но не го облекува, го стуткува под мишка и продолжува да граба пред Васила и пред Карамана - што побргу до стигне на Коритница, за таму, во некое од коритата, не на Кладенец, за да не ја испогани водата, да си ги измие рацете и да го измие секирчето, - да не однесе крв дома, меѓу децата, кои сè уште не се пораснати за такви работи.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

За тоа време, скриена од светот Горда го родила детето и го оставила да го чуваат јабанџии, ветувајќи им дека наскоро ќе се врати да си го земе.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Трајче и мајка му на Талета излегоа надвор, а Тале го зеде самарчето од коњчето и сосе него влезе во одајчето.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Да му кажам дека останав сама, да му кажам дека Ристо... дека Ристо не знам како е, што прави...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

АРСО: Ама зошто да го земеш, чорбаџи Теодосе, не ти се бендисува, кога за ништо не чини! Зошто ти е такво батал, јагурида...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Ебате животот ништожнички. Работа немет, а просек девет. А која жена ќе го земет ако работа немет.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Тоа би било ужасно и за мајка му. Да ѝ го земам.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Знаејќи што ја очекува годишниот одмор го зема токму во овој период.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Еден од оние претрча и го зеде.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

По Велигден хорофилаците го зедоа со седум други души во астиномијата.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

И со Сила се расправаше во Листра, та наместо него го зеде Тимотеј, по татко Грк, оти некако подобро се разбираше со другите отколку со своите браќа по род, Евреите.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Тој ден Трајче го зеде секирчето, влезе во ќералчето, му го кладе самарчето на Дорча и викна: - Мамо, мамо!

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Мито го зеде книжулчето и длабоко воздивна, правејќи го тажно лицето како да е брат му на умирање.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Еден од војниците ми го зеде чедото од раце.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Јас голема вода сонував, велам, кога ми го зедоа Јона војник.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Здравјето ни го зеде...

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Може, уверен во својата праведност, хранел надеж дека ќе го смилостиви бога да го земе во заштита неговото семејство, може оти верувал дека ќе окае некој грев, во незнаење сторен, па тогашните жители на Потковицата две недели пред злосторот и цела година потоа, и по бел ден и среде ноќ, ги слушаа неговите лелеци, неговите клетви и молитви.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

По спроведувањето на таа процедура се добива редослед на знаци на ерменскиот систем на писмо, кој целосно е соодветен со грчката алфабетска низа и кој во себе не содржи само неколку знаци со типично грчки фонетски вредности.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

И сигурно е веќе дека ни еднион ни другион нема да можат да се вратат назад за да си го земат пак она заборавеното.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Гостинот го зел ковчежето и го отклучил без да проговори, извадил од него свиток пергамент, го одвиткал и почнал да го чита.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

ФЕЗЛИЕВ: (Го зема.) Сега можеме да разговараме.

„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)

Нишката се спушташе од сонцето.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Се одродив од сите, најблиските ми изумреа, сега сум јас како некоја девојка која не се омажила навреме и гледа кој било да го земе само да не остане немажена.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Еден од поповите – Јаков, го зеде грнето и почна да благословува: – Ајде, за здравје и долгиот живот на нашата Анѓа.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

МАРА: Прекрсти се, синко, и излегувај. (Го зема паничето со пченица).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Кирче го зеде ќесето, извади од џебот весник, откина парче, го намести меѓу палецот и показалецот на десната рака и со левата нароси тутун.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Едно момче му се обраќа на војникот: „Што ќе ни е конзервата кога ни го земавте отворачот?!“

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Стариот Јосиф го зеде детето од рацете на возбудената Амдие и со него трипати се заврте околу купелот, пред да го брцне рулчето во водата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Добро е што побрзав зашто ќе ми го земеа од пред носот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Додека младите турски јунаци шетаа пред неговиот дуќан со кренат нос - и да им падне, велеше народот, немаше да се наведнат да си го земат - носејќи на главите од црвена саја-чоја самурови или кожени калпаци, тој се смешкаше, зашто знаеше дека не само што не е подолу од нив, туку и дека нивната напрченост е само несигурна сестра на суетата.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Лефтера го зема Шарко во скутот, го гушка, свртува грб кон политичкиот.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Го зеде Филип Хаџиевски и го скри во една грамада камења, покриена со грмушки.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Впрочем, мене и вам не ни значи ништо тоа што Уставот на нашата држава, само на хартија, ни гарантира одредено право, ако тоа [виртуелно и фиктивно] право ние не можеме и практично да си го заштитиме пред суд – затоа што, на пример, судијата не го зема предметот во работа бидејќи немаме пари да ги платиме скапите судски такси, како и лукавиот противнички адвокат.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Донесол троа дрва дебели в куќи и секирата и му рекол на гостите: - Ве молам, гости, пријатели, ако не сторите еден завмет да стани некој од вас да отцепит некое дрво, за да подвалиме огно, оти ене кај ни згаснал.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

А тоа дека мораше да им се врати сам, тоа што не ни помисли да ги чека да дојдат и да го земат, беше во него пак уште една работа, кон која тој не можеше ни да замисли, а да не се придржува.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

- А, бре момче - му рекла таа, ќе те прашам ако не ми кажеш, од кој град си и чи си и колкугодишен си?

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ќе живееше со тоа... Ѝ го зедоа засекогаш...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Дури и Тихир бег Јаузоски, кој, зашто Боше беше негов овчар и најдобар во Потковицата (само да ѝ го земеше вимето на сјагнета овца во грстот веднаш ќе ти кажеше кога точно ќе се објагни, дали по еден саат, дали по два дена, или по една недела) им беше многу налутен на Јанчески што допуштиле ајдутин да им го земе од постела, во тоа виде божие претсказание па помирливо рече Господ нека ви се смилува вам Јанчевци: ланилето еден ваш се вулоган паѓајќи од Камен, завчера стрика Анѓела го закопавте, ноќеска ајдути трет ви грабнале и заповеда сите возрасни веднаш да се дадат во потера по ајдутинот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Коте го зеде сомунот и открши по едно парче за секого.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Го зема ластикот и со остатокот од хартиените топчиња го гаѓа својот пријател сликар, на што овој панично се буди и шокирано зее на насмеаниот и разигран Фјодор.

„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)

Се разбира оти се зачува само она што можеше да се зачува и што не сакаа да ни го земат, зашто не им беше нужно и не беше опасно за нив.

„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)

Италија сѐ уште ѝ го држи на Албанија островот Сенсано што ѝ го зеде во војната...

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

АРСО: (Излегува, прозевајќи се како по спиење.) Чекај, чекај, чорбаџи Теодосе!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

И ја заклучи источната одаја, и клучот со себе го зел, па го пренесол умножението, без никому да го покаже, во западната одаја.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Не издржа. Го зеде мантилот од закачалката и излезе.

„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)

Ќе го земам и ќе го засолнам во некој дом.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Тогаш брзо ѝ проработи мозокот: "Ако, нека ѝ го земе детето на Марија.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

На часот на Силјана му текнало та слегол во двор и го зел ѓерданчето и го качил на куќа та го скрил во сламата.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

А верувам дека сите твои обожаватели би сакале да носат дел од тебе, би сакале со себе да го имаат големиот Тики Ди кој еднаш го изеба Гризли Адамс!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Дојдовме да го земеме... Тоа е наше дете, а не ваше...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Кој да го земе на душа? Ќе ме колнат и живи, и мртви“.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

И пак во бунилото ја гледа Марија крај него во болничката соба која дошла да го земе дома бидејќи тој е излечен и оздравен.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

Марија го зеде в раце. Веднаш се смири.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

— Кому, бре? — Тебе, бре... Го зедов на нишан.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Се наведна, го зеде клучот, и за првпат во животот рече нешто што никогаш не имал кажано: оправдание.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гледајќи ја Мајка како го зема во прегратка и другото мало дете, тој тивко изусти: Јас не знаев дека ти го имаш вистинскиот клуч!

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Така и сторив. Го зедов ќесето со старите чевли и излегов на главната улица, меѓу непознати минувачи, во друг град и туѓа земја.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ја забележа мојата возбуда. Ја зеде фасциклата и замина!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

„Значи, тоа било?“ наставничката го зеде албумот.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Но, Наде прва се созеде и рече: - Детето дојде да го земе Хелвиг, со кола.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Девојченцето го зеде парчето и тапо се загледа во него, можеби и не знаејќи што е тоа.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Шефот на безбедноста, кому Хелвиг веќе му беше кажал за нејзината болест, ѝ објасни на Марија дека не може да го земе детето со себе без согласност на нејзиниот сопруг, кому судски му е доделено.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Ѓавол да го земе и лисјево што ни шушти под нозете, зашто чичко Петре стопати налутено ни рече да внимаваме и кроце да газиме.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

АРСО: (Му приоѓа на Томче, му шепнува нешто и му го зема ножот.) Така...

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Но тоа не беше во стилот на Фектори.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

И, дали докрај ќе ми веруваат и ќе ми го земат тоа како олеснителна околност пред донесувањето на конечната пресуда, ако им говорам за универзалното искуство на ,другите многу пославни, ,предавници кои го ,изневериле мајчиниот јазик, пишувајќи на јазикот на другите, каков што беше, на пример, Бекет, кој пишуваше на француски, покрај мајчиниот англиски јазик, или Романецот Емил Сиоран, кој пишуваше на француски, македонскиот поет Григор Прличев кој пишуваше на грчки, или мојот голем сонародник Јероним де Рада кој пишуваше и на италијански јазик.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Има, рече потоа и ми го побара пасошот. Му го дадов, го зедов клучот и заминав во собата.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

И се пристори дека животот и личи на грст песок: некој го зеде в дланка и го мери, го превртува, го префрлува и го отсејyвa низ прсти...

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

А тие, мајки и вдовици, скромно го земаат купчето метал и, глеј’, во знак на благодарност за погинатиот маж или син некоја од нив ја бакнува раката на претседателот!

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

- Абре ти си, Јоне, го прашувам, абре што си легнал овдека?... Дувот ми го зеде, му велам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Бувот се препрчалува во лево.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Ане го зеде лончето во раце додека правеа ручек со Дора и почна да го разгледува.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Мајка го зеде Куранот и убаво се загледа во отворената страница.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

- Разбирам, друже Планински! - одговори Трајче и го зеде писменцето.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

Разбркај ги!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Накратко, станува збор за феномен што таа германска јавност го зема сериозно, зборува за него и се обидува на најдобар 36 okno.mk начин да го разбере, користејќи се со знаењата на разни стручњаци, од историчари до психоаналитичари.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

А чупалето, и тоа навистина беше небаре царско, небаре вистинско цариче, сето облечено во коприна и бело на лице, го остави кај нив, за ако не се врател да си го земе татко ѝ, тие да го пораснат.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Уметниците што работат со виртуелните машини, при конципирањето на своите дела го земаат предвид и начелото на интерактивност во смисла на кибернетичка врска меѓу делото и неговиот примател и која што при одредени рамки влегува во мрежи (net working).

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Потоа таа ми кажа дека од раце и го зел еден албански војник кој скокнал во реката.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

АНД.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Блазе на таа што ќе го земе, блазе! (Излегува).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

А старците и бабите и инаку бргу ќе изумрат; зошто само гревот да им го земаат на своите души.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

ПАНДЕ: (зема една низалка со пиперки и ја става во торбата, а потоа ја става на рамото и го зема куферот).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Меѓу другото, забележа ли дека Марфа најспокојно наутро го зема твојот чадор?

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Се работи за Деридината расправа за Русо во De la Grammatologie.6 Како и Сосир, Русо го зема говорот како таква форма на присутност, каква што пишувањето не е (бидејќи тој е секогаш присутен во свеста).

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Го врза едниот крај за шипката од прозорецот, а другиот го зеде во рацете.

„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)

На Ема ѝ се причини дека слушна неколку тивки "Да" во одделението.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Во тој момент заѕвони мобилката на Азра, таа се изви наназад за да го прекине повикот и да го исклучи телефонот, но не успеа, па мораше да стане од креветот, го зеде апаратот и со него отиде во купатилото.

„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)

И ете го веќе во своите дваесет и три четири години, дотера до ага. My се допадна на Мехмеда уште со првата средба и овој го зеде под рака.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Но, нивните обиди да изменат нешто во неговата одлука да го земе назад синот, останаа без успех.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Еднаш најде под борот паднато седело со две скршени јајциња; го зеде, го стави на клупата и почна да го поправа, да го дотерува: му ги нареди растурените сламки и пердуви на свое место; го изизврти низ рацете да му ја врати формата, да го зацврсти.

„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)

— Тогаш да викам Мисирлијата; ја кажи ти некој што ќе одит, да одиме заедно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Останал неподвижен и со раширени раце и уште повеќе сличен на црн крст. сигурен дека сѐ му припаѓа во таа ноќ пред големата утрешна битка во која над него ќе стојат други со поголем чин и попризнанена војничка мудрост, офицерот тогаш ошол да го земе коњот да го попжвлече за узда кон себе, да им ја открие на војниците својата љубов кон животните или, просто, да им ја покаже умешноста на скротувањето. И го сторил тоа.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Се поздрави со Стоја и со Трајка, им ја честита новата снаа и, по обичајот, си го зеде пагурчето од камарчето над оганот. (Да му се најде нешто в раце: Невела е да седи човека празен на радост или жалост, „господ да чува!“)

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

- Веднаш да си отишла горе, - ѝ рече тој - да го земеш јорганот наш од него, а нему да му кажеш очи мои да го не видат, уште утре да си ги прибере парталите.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Откога му заблагодарил сиромајот, си го зел топузот и си отишол дома.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Ѝ се врати на шаховската табла и повторно го зеде белиот коњ.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Секогаш кога го земам даљинското в рака, и констатирам дека од аспект на јужноамерикански серии сме во ситуација од сите страни Ѓорѓи сардисан, ми иди да пукнам Династија враќај се, сѐ ти е простено!

„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)

Како неразрешлив во оваа расправа се покажува концептот за суплемент, што ја опишува поврзаноста помеѓу говорот И пишувањето но кој што, во добар хегеловски стил, значи и замена’ и дополнување’, на тој начин уништувајќи секаква јасна спротивност помеѓу говорот И пишувањето. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 61 4.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Родителите му умреа од чумата, а него, како мало дете, го зедоа да го одгледуваат неговите роднини, кои бегајќи од чумата се населија на бачилото во планината, и каде тој кога поодрасна чуваше овци.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Еден пријател од Израел го зел вашето писмо од моето поштенско сандаче, знаејќи дека јас сум во Швајцарија.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И како што многу заборавил мртви, пак споменот нова заборав го зема.

„Локвата и Вињари“ од Лазар Поп Трајков (1903)

Крсте го испушти надесно моливот, се наведе небаре да си го земе, ја подаде левата рака под клупата, го залепи левиот образ на самата штица и очите сами се вперија право во неа.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Увото му побелувало од возбуда. Сѐ уште се нишала свесна за неговото мачење.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Кога тој се врати со списокот на јадењата, авторот го зеде, го држеше на масата како поттурнат в десно, некако далеку од себе и му рече: „Слушај! Додека јас читам, донеси ми едно шише бела Александрија!“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Му се смилило на Силјана да појди и тој на нива за да гледа татка си како ќе орат.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

АНТИЦА: Ами кога ќе чуе? А кога ќе му кажам, ќе рече: Леле, на старите им го зел господ умот! (на вратата се појавува Василка).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Чуварот подоцна, без да го разбуди, влезе во кафезот и го зеде слончето-играчка.

„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)

Но, греши кога сугерира дека Бојс е сепак подобар политичар отколку уметник и греши исто така во својата последна книга (2) кога го зема здраво за готово прочуениот концепт на проширена уметност и прави од месијанската визија на уметникот свој непремостлив хоризонт.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Јас потскокнувам и си го прераскажувам сонот што треба да ти каже кое момче ќе го земеш, за кој човек ќе се мажиш.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Потоа му ги фрли рацете околу вратот и го зеде през половината меѓу нозете.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

А може некој очи ѝ го зеле, или болеста и неа ја исцица, ја секна.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Нашите родители, доаѓајќи во Виена, имаа решено, како и многу други Евреи во градот, да им го пренесат еврејството на своите деца само преку крвта, но не и преку религијата; се надеваа дека тивката асимилација и сочувувањето само на невидливите белези на нашето потекло – оние кои се во крвта - ќе направи да бидеме рамноправни со останатите граѓани, а самите тие остануваа во својата вера онака бесшумно како што татко ги изговараше зборовите додека гледаше во „Талмудот“.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Бил и останал таков: млади жени поучувал, постарите ги обогатувал со сеќавања за младоста, на ваквите каква што била Фиданка Кукникова им се предавал в раце како штотуку да ги одвоил усните од млечна дојка.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Не ќе ни го земе внуков црната стопанка.“

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

И вториот: Веќе два пати за мене животот има завршено: еднаш, во 1945 година кога татко ми повеќе не можеше да ми овозможи да продолжам да учам така што морав да ѝ се вратам на земјоделската работа којашто не успеав ни да ја засакам ниту пак на неа да се навикнам и, вториот пат, кога почина жена ми оставајќи ме како чкор в планина по кого што никој жив не ќе се наведне да го земе за макар каква употреба ама јас и сам си го имам кабаетот зашто немав пари да му го платам лекот за да си ја излечам женат на Војаната, душманиот на мојот татко заедно со оној Трајка Казиовски од Ливаѓе и сега и мои душмани.

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се молел пред умирање Симон Наконтик. Луѓето, свикнати да измислуваат молитви, да се сожалуваат или да бараат сожалување, и не го слушале.

„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)

Честопати мислев на светот и времето кога бевме девојки, мислев кога веќе одамна не бевме девојки; мислев на девојките на нашето време, за кои Клара велеше дека конечно треба да се ослободат, девојките за кои мојата мајка велеше дека местото им е во кујната.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

ПАНДЕ: Море дај го ваму (го остава куферот, го зема јорганот на рамо и пак го зема куферот и излегувајќи) санќим ќе го носам преку Гавато!

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

ТРИНАЕСЕТТА ПОЈАВА СПИРО И АРСО

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Бегам и само се обѕрнувам: душа немам да не иде некој по мене и пак да ми го земе детето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Побарав од Земанек да отрча до кај мене дома, да ми го земе саксофонот и да ми ги спакува неопходните работи во торбата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Думала, шестала жената - дали да го земи, дали да не го земит.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Илија, ослободен од рацете на Антица, го вади ножот од појасот, се тргнува два чекори назад, зема сила и му се нафрлува на Ристаќија, го оборува на подот, му го зема пиштолот од рацете и му го става кожот под грлото).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Тој беше свидетел кога протуѓерот во придружба на гавазот му го зеде бакарот на Степана Луов, до последното котле, во кое им вареше на децата бакраданик; кога на Митрета Пожарков му ги собра искинатите покровчиња со кои си ги покриваше шесте мали дечиња; на Севдиќевци им ја црпна и последната ока брашно.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Нѝ го земаат она со кое низ векови ја растевме својата челад!

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во ранецот носев пиштол илегално, тоа го знаеше само другарка ми Цвета.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Јован се здрви на место кога ги виде оѕверените лица на двајцата џинови, но пак го зеде на шега, па проговори: — Ајде, ајде, повелете да се напиеме, та оставете а шаката! — и се заврте кон гостите, кои, тукушто се прибраа од песната и свирката и почнаа да гледаат што се прави на чардакот.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

А потоа го зеде речиси полното шише пиво и го истури на својата глава.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Тој го виде во својата фантазија тој негибнат крај Мариово. My излегоа пред очи богатите села и селани домаќини, кои имаат полни ќесиња пари, булуци овци, сурии говеда, ергелиња коњи и наеднаш си претстави како сето тоа по пет-шест дена ќе биде негово и тој ќе стане најбогат човек не само во прилепската нахија, ами и во целиот битолски санџак, бидејќи целото тоа богатство ќе им го земе на селаните и нив ќе ги подјари да работат за него, да му робуваат.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

И... меѓу другите деца го зеле и... Баица.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Го извади од чантата својот бележник, отвори бела страница, го зеде моливот и му рече на Еда: „Кажувај ми ја вашата азбука!“

„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)

Се врати и на вратата од собата на Висара закова ново резе и стави нов катинар, а клучот го зеде со себе.

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

- Лефтеро! Ти ли го донесе Шарко? - Јас. - Е, сега оди да го земеш!

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Едните, на задното седиште на „сто-кецот“ на случајниот минувач, кому во џебот му шушнала една книжна што успеал да ја сокрие од дома и од децата, на брзина му го земаат умот.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Кога, 1921, од Wујорк тргнаа кон Калифорнија, не сакаа да го земат со себе, бидејќи е премногу деликатно за превезување, поради големината.

„МАРГИНА бр. 3“ (1994)

И Јон ќе ме погледа, погледа, па ќе го земе кандилото и ќе појде кај Доксима Тренчески да му тури газија, да му го намести фитилот. ***

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Да можат да видат сега тебе, ќе пратит здравождво на нејзиниот мајка. – Поминаа крај конакот, но Трајко го зеде качето со маста на десното рамо да му го закрива лицето од прозорците на конакот.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Ќе се спрпелка во огнот, а огнот ќе му ги опрли влакната, козината, ќе го соголи и ќе му го земе здивот. Ќе му ја пукне жолчката.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

За тоа, остави кој кого што си сака да си го земе.

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

Тој го мразеше Адема со целата своја млада душа уште од своите петшест години, кога мајка му велеше дека Турците смрдат, дека тие се лоши луѓе, „пци што нѐ лачкаат нас христијаните, што нѐ тепаат секој ден и што ни го земаат житото, млекото, в'пата што ги печалиме ние".

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Ако поживее година две, ќе се научат со дете, па после не ќе можат без деца, та ќе си го земат Илка мој. И така името му го носи на браче Илка.“

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Сепак се знаеше дека Марко Проказник се поднаведна пред законот: му го зедоа револверот, во мирно катчеќе поразмисли под клуч зошто сакал да стане власт.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Кога ми натрчаа другарите за миг целиот леб го снема.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Една вечер, откако ја довршил “Житно поле со гаврани”, го зел пиштолот кој го криел во креветот и си испукал куршум во стомакот.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Пред зори го зедоа. Го вратија околу пладне. Мирисаше на хлороформ.

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Му заличил на нечистиот и го зел за модел.

„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)

Се сетив на нејзините зборови со кои ми ги опишуваше погубувањата во другите логори.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Барем да чуеме некој абер. (Го зема филџанот).

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Илко е презадоволен од работата на дедовците, ајде ја каидисаа да го земе него, ами ја кандисаа и веднаш да тргне.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

„Сакам да си одам одовде,“ ми рече.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Филозофот го зеде прстенот, побара да му се даде уште некое слово сочинето со истото писмо, на книга напишано; и му донесоа, книга од глина, донесена со прстенот заедно од ини пространства, од краевите на земјата, од непознати родови.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Гајлето од куќата јас ќе го земам на глава.

„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)

Ова со авторите го земав како пример затоа што во последно време сѐ повеќе сме соочени со податоци кои зборуваат дека има многу писатели на драмски дела и многу малку читатели на истите.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- Да ти се клекнам на умот, му велам јас, веќе го зедов на заб.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Тогаш мислев дека проблемот е во нив, но сега мислам дека знам во што била работата.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Сега требаше одново да го земам лостот и да се обидам да ја поткренам земјата но, вртејќи се кружно во собата, сфатив дека најпрвин треба да го поткренам својот дух.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Ја изеде поскурата и сирењето, влезе дома, се напи вода од бардачето и пак излезе на чардачето да си го земе рогузинчето и покривчето да си постеле и да си легне.

„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)

Но не од завист или од љубомора, туку само од мака.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

И детето ќе си го земам од кај оние монструми... Моето малечко...

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Толе и Трајко излегоа од кулата, појдоа во градинчето, му го зедоа јагнето на Бендерот и му удрија еден дипшик, за да разбере и тој дека Толе Паша со дружината влегол во Старавина и ги опљачкал чорбаџиите.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Дедо ми и тате секоја вечер го водеа истиот разговор а баба ми повторуваше: - Вам да не ви го зел Господ умот!

„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)

Најпосле, беше кандисал дуовникот и го зел Силјана со себе за на аџилак.

„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)

Потоа се свртува и се испулува спрема населбата, а таа, сè уште облеана со боите на залезот, сè уште изгледа позлатено.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Тој го зема ќибритот од полицата а Сашо реди дрва во печката.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Трајко и Куле го зедоа Бошевото магаре и приквечер Трајко го однесе Адема дома и му го растовари на Муарема пред кулата, за да го лекува анката две три недели.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

ДИГИТАЛЕН РЕЧНИК НА МАКЕДОНСКИОТ ЈАЗИК

го (зам.) - земе (гл.)