го (зам.) - заплаши (гл.)

— Ми дојде ли мори, продадена душо? — го сретна Милан Јована и му ја покажа сувата врба крај Вардар, што требаше да го заплаши Ѓура дека таму, на врбата, ќе го заврши животот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но пријателите Гуле, Гуце, Тодор, Марко и друга му дадоа да разбере дека селаните се оружани и ако почне да прави некои лудории како што си имаше обичај порано, ќе го врзат и ќе го предадат на бимбашијата, којшто толку пати ги советува, та дури и замоли да му го предадат Толета: голем бакшиш ќе добиеле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За да го заплашат овие „Грци“ „Бугаринот“ Толета, влегуваа оружани со една мартинка в раце, која на вратата ја менуваа таа иста пушка, бидејќи само таа беше во селото, но на Толета му се стори дека има најмалку педесетшеесет такви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За да му дојде умот, почесто го затвораа во една од собите во куќата, но тоа го челичеше и му ги изоструваше сетилата: се допираше со ушите до ѕидот за да слуша што зборуваат за него во другата соба: дали со ова затворање само ќе го заплашат како другпат или подолго ќе го заджат без леб и вода; дали некој од неговите домашни се сожалува на него и дали заради него пак почнуваат да се караат меѓу себе како што обично правеа.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И не знаел кога и како се исправил со својата наполнета кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Еден од луѓето во бели бечви, не со лице на крстен туку сув крстител, висок, брадест и кадрав, трчал кон него со бласкав нож чиниш сака само да го заплаши, да го чалне малку колку да го ослободи од грижи и двоумења и, разминувајќи се со него, да го продолжи патот кон некоја своја голема цел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Заминувањето во царството небесно, од година во година, сè повеќе го преокупира како есхатолошка тема со која рабинот се занимава и како духовник, но таа тема сè повеќе и го заплашува; и него, како впрочем и секој друг човек на негова возраст.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- го заплаши полјакот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Дедо му сè применувал само да го заплаши, да го скроти.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Таков бил и Луман на кого луѓето до селото под Пелистер му испеале песна што и денеска се пее и го чува споменот за човекот што го заплашил народот и за едни добри луѓе што биле комити ѝ му платиле.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)