го (зам.) - закове (гл.)

Уште кога татко му рече дека бегот тропа, тој се наежи, но присуството на сите домашни, особено на мајка му, го закова во ќошот до ноќвите и само стоеше и слушаше што ќе сака сега овој „пес" во невреме кај нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И, ти велам, ми го закова штикот во рамото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Својот поглед го закова во погледот по кој можеше да плови.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Шеташе со својот поглед како да ја бараше проѕирката на спасот за да го закова во зелените очи на својата Срцка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Рада речиси го закова погледот врз Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го заклопија сандакот, ги извадоа своите грубо непристојни чекани и го заковаа. Без мене.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Телото првин го измија од земјата со водата донесена во котле, потоа го легнаа во приготвениот дрвен сандак искован од груби штици, и сандакот го заковаа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Арсо го заковува погледот во една точка, таму над главите на луѓето каде (тој добро забележува) се лула тенка пајажина, останата нефатена од метлата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А забрадената жена продолжи: - Удри со ногата на врата, се исправи некако чудно, ме погледна, замолча долго, а потоа на нашински рече: „Мајче, крај гробиштата има многу убиени“.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Капиданот или кој беше не знам, ми пријде и ме праша: - „Од ова село си ти?“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Војникот ме врати кај офицерот и, откако му рече нешто, оној што зборуваше нашински ми пренесе: - Господинот офицер вели дека ние ќе ги закопаме, а ти да ја земеш маската што пасе онаму и да одиш на чешма да ги наполниш бурињата со вода, товари ги на маската и терај горе, на ридот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо ја гаси цигарата, се навалува и погледот го заковува во подгниената таванска греда.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Така нешто, - рече Пандо и го закова поглелот, во соколот што кружи над Прењес.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но откако го заковаа капакот а пред да го спуштат мртовечкиот сандак во гробната дупка, Гого не издржа, некоја грутка му се откорна од утробата до грлото, со тупаница удри по капакот на ковчегот како да побара да му отворат, проговори во молкот: „Е бре, Нако, јунаку!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Слезе долу под селото, го отвори вратничето на Евтинковата Ливада, најде еден кол и со камен го закова колот во ливадата.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)