го (зам.) - завитка (гл.)

Тики (Го загледува ножот со кој се исекол): Се надевам дека си во право и го молам Бога за тоа!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бети со неколку потези му го завиткува прстот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Го избања Кире , го завитка девојчето додавајќи го на невена.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Во мене сѐ се повторува безброј пати, и сѐ ми е познато, а сепак одново го одвиткувам она што сум го завиткал или самото се завиткало, стегнатото во кубиците камења во еден цилиндар кој само еднаш болсна на дното и пак згасна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јантра го завиткала Трново, го стегнала и не му дава да излезе од нејзините прегратки.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Писменцето го завитка на камен. Излезе на работ од трапот и мавна со шамивче.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Една од неговите последни социоскулптурални “акции” бил и обидот да го завитка Енди Ворхол со неговата топлина, во што не успеал поради тоа што Ворхол бил непоправливо ладен - замрзнат, црна дупка на ништожеството во која сѐ друго (сето останато) исчезнувало.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Неговото пијано е кристал, кого завиткувањето во топол филц требало да го растопи, како и многу други културни објекти кои ги завиткал за да ги врати во живот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Според Бојс, виталната топлина, инхерентно духовна, била извор на полноти­ јата на телесното и духовното постоење.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Од малите пакетчиња динамит Шатев направил еден пакет, го подготвил за експлозија, го завиткал убаво и излегол од кабината да бара адекватно место.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Поодил пишман аџијата некој саат и си собул јемениите од нозе, та си 'и врзал за појас.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ооо, аџи, добре дојде, аџи, море што вака, аџи - побрго дојде одошто ојде? - му рекле сите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го затворил тевтерчето и го бакна кадијата, та го кладе на глаа за голема чес да му стори и го завитка во трите мушами, та си го кладе в пазуа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- И го завиткавме во платна, во кожи, во кожуви, оти беше многу тепан, сета мрша набиена...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дедото Симон си ги разголи ушите и ми го завитка грлото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наеднаш како сè да стана ехо на некој далечен глас или далечен настан.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го завиткале во чаршаф со спуштени раце на стомакот и го однеле со комбе во Одделението за судска медицина.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Идниот ден на гробишта во Крушица од Стерјо се простиле само мајка му Суада и двете сестри Лејла и Вера.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Од облачето се исцедија неколку капки. Излезе сонцето и си го завитка облачето околу глава.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
И потоа? Што се случило потоа ѕвездите ќе раскажуваат.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Ако вашиот млад колега ме видел како капетан на брод и во битка со гусари, нема право во црно да ми го завитка разумот.“ „Мојот млад колега“, повтори старчето и ја сврте замагленоста на очилата кон Ивана.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Морав да го завиткам во крпа, зашто...“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Но, не беше потребно да му каже зошто морала да го завитка.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Митра слуша што зборува Доста, слуша и горни крај дали ќе вресне тоа кучило што го завитка во пелената.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се почуди, се помисли, го тратна малото во пепелта и солта што ги спрема порано, го извалка и го завитка во една пелена приготвена од Доста.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тогаш момчето ми имаше петнаесет години. Машкото ми растеше како фиданбојлија.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Знаеш ли зошто сум тука јас, а? Знаеш ли дека и тебе, поганецот...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дури потоа ќе кренам грчко знаме...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Го заклавме овенот, истолчивме два леѓена кромид и го завиткавме во кожа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Мајка ми свари јајца, две парчиња леб ми намачка со маргарин, меѓу нив парче сирење, еден домат и сето тоа ми го завитка во бела крпа.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)