Во такви услови, она што му останува на театарот е да се приклучи на сценските изјави кои го доближуваат до ритуалот и игрите во кои доминираат визуелното и звукот.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Полифоната судбина на Цариград во бескрајот на времето најмногу го доближуваше и до тајните на својот идентитет.
„Атеистички музеј“
од Луан Старова
(1997)