го (зам.) - дели (гл.)

“ А еден германски студент кој во 1982 година толку силно се исплашил од сликата „Кој се плаши од црвено, жолто и сино IV“ (1966-67) на Branett Newman во Националната галерија во Берлин, што во напад на бес ја удрил со тупаница, ја клоцнал и најпосле ја исплукал, подоцна тврдејќи дека самиот Њуман, кога би бил жив, во извесна смисла би го делел неговото мислење: „Чувствувам дека сега, за првпат, сликата е навистина комплетна по она што и го направив.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Така, Шафрази кажува во едно интервју: „Сакав уметноста наполно да ја осовременам, да ја извлечам од историјата на уметноста и да и дадам живот.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Имаше доне­сено големи качиња со козјо сирење, па им го делеше на луѓето.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога стигнаа селаните со козите, староседелците ги гледаа со страв и со сомневање дека колачот на сиромаштијата ќе го делат на уште помали, речиси невидливи делчиња сѐ до гладување.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
- Веднаш, - велеа продавачите. – Штом е за високопочитуваниот Тој и Тој, бесплатно го делиме најубавото што сме го нашле и што го имаме.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Зад мене сеќавам како шумоли реката што го дели Маказар на два дела и оттаму, преку, вчера се слушаше влечење на пила и ковање.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дуковски како ескапист.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ескапизмот жари и пали низ Скопје деновиве, го делат како малубројните богати така и масата сиромашни, како талентираните и привилегираните, како Дуковски, така и будалестите и очајните.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Солун и сите солунски улици, пред сѐ, онаа што го дели градот на два дела, „Виа Егнатија“ - позната на сите наши граѓани, кои престојувале во овој град, по магазините и продавниците, - се преплавени од луѓе, а уште повеќе од коли, така што се чини, дека сиот град е огромна автострада и паркиралиште.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Го стегнуваш срцето и грлото, па со болно срце се присетуваш за оние со кои до вчера братски и заеднички си го делел животот и лебот.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Колку што почесто на левото рамо ти се откриваше прерамката, боја чоколадна, толку во воздухот што среќно си го делевме се множеа нечитливи пораки: среде ловостој, започнала новата сезона на ловот, на пример.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Додуша Ратка не беше којзнае колку убава и имаше 30 килограми вишок, но тоа не беше проблем да не го делат заедничкиот кревет.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Со него учеа заедно основно српско училиште, бугарска прогимназија во војната, а по ослободувањето тој се изгуби во некое средно - техничко или стручно - занаетчиско училиште, додека повеќе не го делеа мегданот на граничната полјанка меѓу двете маала, зашто и така веќе не се играше со парталава топка ами со напумпан фудбал и не се трчаше по ретката трева бос ами со износени кондури од постарите, кое браќа, кое татковци, кое заробеници кое борци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ваквото мислење го делат не само научници туку и самите творци кои лично имале богати искуства со дрогите.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Никола и Атанас, и покрај што се препираат, постојано се заедно, како да се близнаци, како да го делат старешинството.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Така е вистина, ама срцево ми гори каде го делам...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
МИТРЕ: Та тоа, ми се чини оти го делам и уште еднаш не ќе го видам.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Не сум мислел да го делам!... Зошто ќе речеш?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Низ долината тече река. Таа ја сече месноста на две половини: лева и десна. Го дели овој мал свет на два брега.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Столетието што го делеше од дедо му имењак, ја загуби својата перспектива и неговото сопствено време и неговото „јас“ се склопија со времето и своето „јас“ на неговиот предок, така тој сега стана опседнат од верувањето дека тој лично, а не прадедо му, го изградил мостот на Луда Река, и дека во потпорите на тој мост, што е прикажан во многу приказни, тој ја жртвувал својата невеста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа е исто така она што и ние против својата волја мораме да го делиме со нив.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Таа вечер за прв пат ја облече сукњата.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На својот пријател сликар, кој привремено го дели покривот со него, му вели дека во неа се чувствува подуховно - како монах или самурај; во арсеналот на споредбите е и принцот Чарли, облечен во килт.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И многумина правеа така: тоа беше геј-соодветник на Исходот. ‌А ако ти се присакало секс, во тоа време, мораше да излезеш од дома.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Понатаму, бидејќи вдовичлакот е една од малкуте родово особени, конвенционални женски улоги што нашироко се многу почитувани и бидејќи носи одредена општествена моќ и престижност, кога геј-мажите ќе ја запоседнат, тие ги лишуваат жените од монополот на неа и од општественото достоинство што им се згрнува бидејќи се нејзини единствени сопственички.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Енклавите Кастро, Фолсом и Полк Стрит во Сан Франциско не беа населени со типови што чекале да се отвори работно место во некоја центарска адвокатска канцеларија или на Универзитетот на Калифорнија во Беркли (иако имаше таму и многу правници и професори).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Со месеци или со години штеделе пари и најпосле се доселиле во големиот град, каде што разумните станарини во геј-маалата што се создаваа во некогашните етнички, работнички или постиндустриски делови им овозможуваа на луѓето како нив да се издржуваат работејќи како келнери или како медицински сестри, а, сепак, да живеат во урбан геј-центар – макар што можеби мораа да го делат станот со неколку цимери за да ја делат киријата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Новите урбани мигранти беа, главно, луѓе со скромно потекло кои, во времето на релативниот просперитет што ги обележа крајот на 1960-тите и почетокот на 1970-тите години, можеа во Калифорнија да ги најдат истите неквалификувани работни места што ги имале во Ајова или во Алабама.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но има многу луѓе, а некои од нив се жени, кои не го делат тоа мислење.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Оние што мислат дека им се задира во основите на општественото достоинство или дека дури им се подриваат тие основи, можеби нема добро да го примат тоа неспорно политичко натрапување – особено кога општествените повластици што одат со нивниот конвенционален родов идентитет се веќе толку малобројни, толку раштркани, толку привремени и кога толку лесно се губат.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Геј-гетата, со други зборови, побудија нови облици на живеење. ‌Луѓето што ги воспоставија тие гета не беа, главно, народ од средната класа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се разбира, сосема е во согласност со логиката и со имплицитната политика на машките геј-културни практики да се смета дека никому природно и автоматски не му следува право на такво достоинство и дека е нечесно да се бара општествена повластеност на туѓа сметка во свет во кој некои луѓе се дисквалификуваат од сериозна размисла поради нивната општествена обележаност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тоа значи дека јас со Хајдегер воопшто не го делам одреденото снижување на вредностите, одреденото подредување на научното или техничкото.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Главниот принцип во владеењето на небото и земјата е дека тие се во договор: пленот, човекот кој тие го одгледуваат, да си го делат – рече старецот. – Човекот е нели составен од тело и душа: телото секогаш го зема земјата, а душата ја зема небото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа се криковите на оние кои се осудени да го делат своето лудило со туѓото лудило.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во криковите на тие ноќи кои се прелеваат едни во други и се нижат во години, има луѓе кои остануваат неми, кои копнеат по тишина, кои сакаат само едно малечко парче од овој свет во кој би можеле безбедно да ја свијат главата и да преноќат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кренаа глави луѓето, ја снема реата и смрдеата од воздухот, заџивкаа џивџаните, проработеа дуќаните и меаните, гранапите сечеа точки и купони и го делеа лебот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Пекол на Рајските острови: иако на наследниците на првиот колонизатор, едноокиот гусарски капетан, Џон Џонс, наречен „Џонс Крвопиец“ им е исплатено 23 долари како надомест за сопствеништвото на поседот, референдум е сепак неопходен – дали 35-те корални островчиња ќе бидат присоединети кон својот голем сосед, од чии брегови го делат 1500 километри или ќе го задржат досегашниот независен статус?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Како што Змијата ѝ дозволува на темната грабливка да ги забие канџите во нејзиното виулесто тело, оплодувајќи ја со сината крв жедната почва, како што Загреј, парчосан од синовите на Уран, повторно се раѓа, уште помамлив и постраствен во светлината на мудроста, така и тие, загадочните рицери, непомирливи бунтовници против Законот што потценувачки го дели боженското од земното, минувајќи низ она што го нарекуваме стварност, се претопува во треперливата прегратка на духот, засекогаш млади, неранливи во своето жртвување...
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ороспиите сакаат да се сами на светот, всушност, ако со некого мораат да го делат просторот и времето, тогаш тие со кои го делат треба да работат само за задоволување на нивните ниски страсти.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Со гредите од паднатите плевни ги потпираа чатиите на куќите, но многу куќи и не издржаа, та многу семејства се здружија заеднички да живеат, да го делат злото и да го молат господа што побргу ова чудо да го запре.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Судот ќе го уважи тоа и нема да им дозволи да го делат имотот, туку сè ќе му остане на Скрче.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Некој го крева месото над главата и вика, талалика: - Чекајте, луѓе, вика, чекајте да го свариме, па варено ќе го делиме.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А со нив сѐ си делел, и јадењето си го делел.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сѐ се потпира и се држи за ’рбетот, вели, ’рбетот е темел и скеле на скелетот, гледај да не ти пукне жолчката, вели многу ќе горчи месото, вели Лазор Ночески и само сече, го дели месото, го складира.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе ме боли срцето ако тој збор пречесто излегува од твоите усни, ако како флаер го делиш по сокаците, сквернавејќи го неговото вистинско значење.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Живот кој несебично го делеше со сите што ја познаваа, дури и со оние кои за првпат ќе ѝ подадеа рака.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Со такво чувство броејќи ги скалите до тринаесеттиот кат, Томо стигна до собата 1303, до љубовното гнездо, кое заедно го делеше со Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И двата звука го славеа името господово, сплотувајќи ги луѓето кои судбински беа врзани да го делат овој животен простор.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како што се оддалечуваше од куќата, гневот и омрзата сѐ повеќе му растеа во него, зашто токму кога имаше намера да се зближи што повеќе со неа, дури да ја земе за жена, го откри нејзиното неверство; виде дека неговото отсуство во текот на неделата таа го делела со друг.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Го потргнува превезот што го дели широкиот кревет на две половини и гледа во креветот лежи Хера облечена во блескава ношница и со круна на главата како кралица.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Појде по нив како мачка со скршена нога. „Јасно“, шепна претпазливо и сфати дека неговиот шепот се разбива од нешто невидливо што го делеше од тие сенки.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Добивавме и бакшиш од Татковите пријатели што, кога ќе завршеше играта, го делевме на еднакви делови.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дворот од неколку квадратни метра, со разгрането стебло на кајсија во средината, крај кого наместо маса беше легната макара од кабел со неколку јасикови трупци наоколу прилагодени за седење, Ханка го делеше со осумдесетгодишниот пензионер од „Металски” Боро Симески кој по смртта на својата сопруга го продал станот во Тавталиџе, им ги поделил парите на двата сина, и се сместил во приземната барака со една соба и кујна, веднаш до нејзината.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Секоја од трите сили што сега го делат светот е практично неосвоива и може да стане освоива само низ бавни демографски промени, што една влада со широки овластувања лесно може да ги спречи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Требаше толку таини колку што имаше затвореници и правилно им го делеше.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Земаа на вересија од аништата по неколку сомуни леб, но прво си го делеа сејмените меѓу себе, та што им престануваше им даваа по некој залак на сужните.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Знае дека сите што тргнаа по неа веќе се на суво, некои тука некои долу, овој оган сакале тие или не ќе го делат со мокрите дечиња или со нивните мокри робички, и Фала му на Господ за оваа ноќ!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
XXIII Мајка својот живот на Балканот го делеше на два дела, јасно обележени од балканската географија и од балканската историја: на живот минат на едната страна од границата, во родната земја, и на живот минат на друга­та страна од границата, односно во туѓина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Тоа што го имаше во куќата, Мајка го делеше со своите соседи. И многу повеќе.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога Татко, пред празник, ќе донесеше пиле, таа стануваше рано, убаво ќе го измесеше тестото, па потем го делеше на топчиња кои ги извиваше во една или во повеќе тенки кори.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Трескаво пресметуваше и остана поразен: од неговиот стан го делеа десетина улици.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Овие не се здрави. Ќе ни го делат Скопје по Вардар.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
- Мислиш средна? - Ма да, средна. Сосем ја избришаа.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Својот леб, што го добиваат на ливче, го делат со нас.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Зашто тие двајцата во едно маало растеле, другарувале, комити заедно биле, залакот леб што се вели, го делеле.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Можеш ли да му ја поматиш верноста кон земното, додавајќи знак по знак откривајќи ги срамните делови на твојот систем загадочниот метод небесниот свод- дом за да може да оди по истиот пат и да стига до истата цел човекот, оној кој над црната точка стрепи по сличното, од различното стрепи спојува еден со друг: еден и еден, два со два, седумдесетидва името го дели на четири елементи – I.H.V.H. тетраграматонот го врти, го враќа ред по ред реди вистината на скрбта ја учи завист и суета, суета и завист сѐ е бесценет камен, а број свет и сила равенката меѓу нив се припикнува како вода меѓу шуплинките во карпата како зрак во мрачна капела бели точки на црна површина поделена на две: еднооко човече дворог Пан троока нимфа четириаголен круг пирамидална петка црно на црно расфрлан, разигран Ум на Светлоста Умна светлост.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Го дели времето. Без задоволство. Точно во пет часот попладне.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
_____ 32 Се смета дека под планината Галичица која го дели Охридското од Преспанското езеро, постои едно трето, подземно.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Да веруваме и да ги подржуваме и егализираме сопствените избори, ќе го најдеме патот, зошто во срцето се скриени најголемите вистини, вистини кои ќе неослободат од пајаковата мрежа на лагите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ти и не можеш да бидеш минато, зошто научивме да се грижиме за светот околу нас, да ја балсамираме гордоста, да го делиме животот без да бидеме себични.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Од уста сум го делела.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никифор знаеше колку е доверлив Цветан и не го делеше од мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И јас уште повеќе му ја пребарувам главата: не сакам да го делам со вошките.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сум го делела касајот, што се вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни ги кине алиштата, ни го дели месото од коските.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Да немаш доверба спрема оној што те храни, што ти дава ќош и рогозина и веленце за да се стоплиш, ти подава вода, нозете ти ги мие и го дели лебот и солта со тебе!?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Го сака питомиот глас на Циљка и на сиве овие девојки со кои се сретна во планините и заедно со нив веќе половина година го дели ровот и земјанката, водата и лебот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
А и градов не е негде прикрај на империјата, тој си е токму во центарот и чуван си е сам од себе, од големите пространства и далечините што го делат од опасните боишта и несигурните, секогаш променливи погранични земји.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Јас спијам со него, касајот го делам и тој деца ми прави, ама штом вчера и чумата се јави во комшии, од ум не ми излегува дека тој е нашата невола, зашто се греши пред светецот, и треба да ја добие заслужената казна. Котел не му гине, нели оче?“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Со неа мислењето го делеше и Лима, која посебно се изначуди од каде па јас во врска со Стомачето.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Нѐ чекаше на задниот влез. Потоа нѐ внесе на горниот дел каде што беше одделот за Вип гости и навистина сепарето го делеа со раперот кој Лима просто го обожаваше.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Низ долината тече река. Таа ја сече месноста на две половини: лева и десна. Го дели овој мал свет на два брега.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)