го (зам.) - види (гл.)

Но кога ќе ги иставеше очите од книгата, кога ќе погледнеше кон прозорецот, кога ќе го видеше разбеснетото езеро како рика и како ветриште го нишаа и го корнеа прозорецот, повторно го обземаше страв од смртта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Бигорот што му го беа оставиле овие мисли и ова страдање можеше да се насети по зграгорениот, вџасен поглед на неговите светли, продорни очи, по бледото, испиено лице, по предвреме побелената разбушавена брада.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа скоро секогаш кога сакаше да го види братчето ме молеше и мене заедно да појдеме кај нив дома.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
„Го видов коњот што сакавте да го убиете со секири и со колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бидејќи било многу рано, уште не беа развражале куќните луѓе, само татко му беше излегол во дворо, сопрво него го видел и од жал што му паднало, се расплакал.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И подобро што така испадна, па оттогаш повеќе не го видов тој несреќен поглед исполнет со омраза.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога сосема се откажав и тргнав кон масите, наредени пред влезот во зградата од болницата, крај кои неколку болничарки продаваа пијалоци и храна, го видов Зигмунд таму, како остава една испразнета чаша, подава пари, и зема полна чаша. Му пријдов.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Можеш ли да го познаеш моево лице меѓу илјадници други, можеш ли во темнината да го видиш сјајот во моите очи, а во тишината да го чуеш гласот на мојава душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Е, мајсторе на играчки, кај си да го видиш сево ова!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Кога по некој ден пак го виде внатре каде што ги пофаќа предметите и прави нешто, се исплаши да не тргне по патот на татко му, собра се што имаше во лабораторијата, отиде в град и продаде што беше повредно, а другото го расфрла и искрши.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ќе се свртиш околу себе и зачуден од тоа што ќе го видиш, не ќе знаеш што да му одговориш зашто се е тука, како во најчудесна археологија?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
СОФРЕ: Ах... сега тие кога ќе го видат ќе се израдуваат...
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Господе, колку убаво е напишано! Секогаш сакав да го видам тоа што го пишува, уште неизлезено од машината.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Аман, бре брате - му рекле - колку пари ќе ни сакаш, ќе ти даиме, само да ни даиш.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во црквата имат една врата зазидена и ми кажуале, оти некоаш цар влегол в црква, кога се венчал за цар и пак од таја врата излегол, та за тоа била зазидена.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во твојот папок е, Луцијо, оти јас го пренесов центарот на вселената од циркусот во твојот папок; каде и припаѓа, каде отсекогаш и бил, само тоа Земанек не го видел, а и ти не си видела; кажи му дека е обично добиче“, велеше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Арно ама царо го видел оти не му станал и со прво поминуање пред терзијата ништо не му рекол; враќајќи се назад, пак му се опулил да види али ќе стане терзијата да му стори чес, као што му чина(т) сите; арно ама терзијата само си шие и си шие, да вјасат и се чини као да не го гледат царо оти врви.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Јанис ќе ни речеше да ѝ дадеме по колку што требаше пари и еден по еден одевме во дворот кај што беше собата нејзина; со секој од нас идеше Јанис и гледаше што правиме; на другите ништо не им беше, но јас тешко го поднесував неговото гледање: непријатно ми идеше кога ќе го видев крај мене како ме гледа.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Луѓето се неверојатни или ако сакате - чудни, односно секогаш кога не ќе можат да го видат она што им е пред очите се вртат назад.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Учителката го издигна блокчето да го видат сите деца.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Зашто го видов како да не го видов.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
-Како да го видам блесокот? – праша Еразмо. -Погледни како свети бакарниот сјај на перјата на птицата – рече старецот, покажувајќи кон пердувите на Еразмовиот припитомен јастреб.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
АНА: Ми го видоа и ми рекоа „Со здравје да си го носиш!“
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Повеќе идевме да провериме колку е здрава таа по долгото утринско лежење поради болките, отколку да го видиме ручекот. Така сите чувствувавме.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Инаку, ќе го стрелам, и било кој маж кој би ме изневерувал. Како оној во пералната.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
И го видов во моето видение и него: мал, расклештен, со опашка грозна, влакнест како пајак, во центарот на малата апсида: отстранет, прогонет од небото, од таванот на одајата мрачна, но сепак тука, блиску, како да чека да се врати, како да е привремено тргнат на страна; прогонет од големото, тој чекаше како пајак влакнест во своето мало небо, оти небото на две беше поделено, на големо и мало; си чекаше таму, сам во својата вселена, со тие негови вжарени очи на гревот, страста и блудот; и во тие вжарени очи јас ја видов, во откровението мое, сета историја на светот, вековите со страдања, казни, измачувања, распнувања, убиства и кражби, блудничења и невери, потоци крв и солзи видов поради страсти јавно искажани, поради создавање вселени мали, поради ловот на малите и неспособните во мрежите на големите, силните и отровните; и видов дека и Филозофот гледа, и дека мисли исто што и јас, и дека се обидува да се сети како гласеше последната реченица со која завршуваа претсмртните ливчиња на отец Мида, па се разбравме со поглед и јас реков:
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој ден речиси сите го видоа Дине Бочаровски оти и тој се вртеше околу дрвената барака, лепеше нагоре и попреку штици, расчистуваше, одделуваше сѐ што беше дрвено од малтер, тула или трска и ги редеше во два купа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога го видоа верниците Татка, со паларијата и со чантата, со излитениот костум, небаре несвесно им се испушти заедничкото: Аааууу!...
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ако отворам пенџере: - Зошто го отвораш пенџерето, ќе вели, кого сакаш да го видиш, ќе вели, и ќе пие само, ќе отпива од ракијата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сетне, го видов како влегува во олтарот и како се изедначува со темнината стаена во него.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се подготвувала да оди кај него, да го види, да му каже оти сега се минува границата.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А по некое време, кога беа веќе зафатени во еден голем град и откако работеа доста за да можат да сетат што значи да се кажува копанката со вар и песок горе; на високото скеле на една раменица, откога можеа да сетат што значи и сѐ друго тука, старците често пати знаеја во слободните денови, или онака, делник ден, кога немаа што да прават во градилиштето, да ги пуштат сите нив да прошетаат по улиците на тој град, да го видат, да го рашетаат градот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
А воздухот врие без прекин , ние одблизу не можеме тоа да го видиме.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А кога порасна Скрче, крпчето во кое го имавте врзано неговото пресечено папоче, го одрврзувавте и му го покажувавте да си го види какво му било кога од мајка ми сте го одделиле...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Да го видам... Да знам, кога ќе умрам: за што да го бацам, а за што да го плукнам...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Пред да потоне во едно модрило, што му го преплавуваше целиот поглед, а после се расплинуваше и добиваше некакви крвави токови, помисли само уште дека она стреснување на окитот, што го виде во буките надвор, беше нешто, кое во некое свое далечно време, што сега воопшто немаше никаква врска со него, а сепак постоеше, тој го очекувал токму такво, дрвјата токму така да почнат да ги стреснуваат од себе тешките грутки снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ни ветер се дигна над морето под небото ни птиците се вратија, ни топлите времиња ни јазикот се поднови, ни смислата ни миговните богови збор зедоа ни загинаа - предметите, луѓето и соништата безобѕирни просторот и горчината да ги размножат и душата да ми ја изнесат на видело како разговор во акропол та да не смее да биде сама а да сака, Но мислата ми се воздигна кога Го видов!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Сигурно таму си го виде ангелот што дојде да му ги одврти рацете, нозете.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Мразулците на детството се стопија во сеќавањето и јас им се вратив на своите шеснаесет години. Го зедов сувото грозје.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Привлечена од неа, го виде снегот што шепотеше спроти јасните студени површини на ноемврискиот свет каде ќе ги мине следните триесет години.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Учителката рече сите да одиме да го видиме. А за Весна зборот на учителката е закон над законите.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Во непосредна близана тој го виде зелениот камионет со натпис на вратата на кој пишуваше ”Градежна компанија Идн Парк”, и го фати паника дека Даниел може да се качи во него и да си замине.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
О Реко што остануваш Реко што си одиш секогаш затворена во прстенот на времето го виде ли Старецот?
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
„Од Шведска е“, рече таа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- И не можам без тебе Обичен графит, ама го видов и ми стои во главата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Денес ние водиме крвава борба, - почна мирно и се така околу борбата го возеше зборот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да го види големиот дукат одблизу, после ако сака нека умре.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш го убија Давидета Недолетниот. Го виделе качен на едно дрво и му рекле: - Што правиш ти, таму? - Еда, ќе летам, му рекол Давиде Недолетниот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Море терај, бре внучко, волојте, не пули се по чавките, оти треба до ручек да ја изораме нивата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Додека манастирскиот измеќар и некој од калуѓерите збутани до вреќите со погачи и до ќуповите со вино, викаа по него да легне долу, тој сѐ повеќе и повеќе се исправаше и го виде ројот дечишта забрани од јаничарите во заеднички синџир, а веднаш по нив и коњските газови, мазни и светливи како килими.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Па се обѕрна и виде дека сите коњаници околу него ги подале главите напред, за да го видат шлемот со вода.
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)
Тој никогаш не губеше време за релативизирање или пак за рушење на холивудските митови (во митологијата на американскиот филм, не постои вредност која не е успешно пародирана), и од неговите изјави, и уште попрво, од неговиот однос кон протагонистите, можеме да го видиме респектот кон холивудската традиција, особено кон системот на ѕвездите.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ми се чини дека ми навираат толку солзи, што од притисокот носот ќе ми прсне и од таа густа експлозија ќе го снема и Дејан и сè околу мене.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Просторот под мене долу, спроти гробиштата на Долнец, не можев од мојата позиција да го видам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Крстот треба да се имаше пикнат под некој камен или не можеа да го видат во избуричканата вода.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ги напрегнав ушите, ширум ги отворив очите и го видов.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Меѓу нас не беа покојните Дмитар-Пејко, Јане Крстин, Пеце Дановски и Неделко Шијак, и ни свртеа грб Васко Тушев, Круме Арсов, Осип Сечковски, Трипун Караѓоз и свирачот на шупелка Цуцул Мицковски (го видов - ја влечеше без збогум по себе запрегата), и беше и не беше со нас Онисифор Мечкојад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ми го донесоа и еден Јоргос да го видам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Некој велат оти го застрелале властите за да им биде пример на другите кои верувале во некоја невидлива сила наречена Бог, а кој верувале оти Бог е на земјата и оди меѓу нив и дека секое село и секој град има по еден свој Бог којшто можат да го чујат и да го видат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
На Катрин Дреер и припаѓаше Вашето Големо стакло, кое предмалку го видовме.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Двапати ми дојдоа зборовите до усните и двапати ги проголтав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се изненадија кога го видоа седнат во ладот на ѕидот зад нив, со куп врбови прачки како плете некоја голема кошница: - Ти си ја тераш таа решетарската, - рече Србин.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Тој го знаеше тоа и тие го знаеја тоа и можеше да го види сознанието на нивните лица.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Стариот материјализам со својот чисто емпирички метод никојпат не можеше да го види нивното единство, нивниот премин една во друга, па затоа неговото познавање на објективниот свет и на општеството беше ограничено, неполно, мртво.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
„Ама, тато“, ми прозборе тригодишното со призвук на краен презир зашто не можам да го видам очигледното, „ова е книга!“
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од шеесеттите години па наваму го видовме неуспехот на идеологијата на “лонецот за претопување”“.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Никогаш порано не бев го видел толку искривен и шашлив од грижи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога се врати, силно се изненади кога го виде Богдана овде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Уката без добрина, без оној облак светлина што го видов првиот ден околу Филозофот е ука ѓаволска.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Откако го видов Младичот, почна да ме буни: кому му е и зошто потребно да извалка една таква револуционерна чистота и добродетел, каква што е Младичот?
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Доста сака баш убаво да го види, а од друга страна си мислеше: — „Па и тој нека ме види, м'ња го м'снало!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Можност да патуваат“ продолжи Марко. „Животот да го видат поинаков... Господ знае. Откачени се, признавам, ама не се лоши луѓе. Ќе видиш“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Кога ќе дојдеш во штабот ќе го видиш.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Знам дека во моментот кога сакам она што сум го видел да го искажам во зборови, тоа веќе не е тоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога наближија го видов токму Боро.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Косата ѝ падна врз челото и јас посакав да ѝ поткренам, како што тоа сум го видел дека го прават во љубовните филмови, ама никако не можев да ја помрднам раката - толку тешка ми беше.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Можеби некоја рибарска недела кога детето е крстено Ластавица или Тигар и ќе падне од нејзините раце, некој на некој далечен брег ќе погледне и ќе рече дека го видел ненадејното издигнување на еден бог. превод: Зоја Наскова-Барт Паганска ноќ ја напишав за време на второто од трите последователни лета што ги поминав крај реката Снејк во Ајдахо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сите други нешта паѓаа во сенка пред сјајот на златниот накит; од тој блесок Еразмо не можеше да го види сјајот на животот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Можеби, затоа, што чувствувам дека Лења никогаш нема да ми прости, што јас го видов тоа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И ќе го видиш на брзина и од далеку. Како на нерамна вода.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Меѓутоа другите, поуките, на кои козите им го изменија видливо животот на добро, им донесоа мир во куќите, од материјална страна, сакаа и од други причини да го видат татка ми со коза.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Не се потргнува да го видам, убаво да си го претставам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога се исправи со стиснати тупаници за првпат го виде неговото лице со ниско чело умни, повеќе потсмешливи отколку насмеани очи и усни, што не беа калап за забите, ни мера, рамномерност, соодветност за женскиот нос и меката брада.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
... Мигот, кога го виде да влегува со тортата, цвеќињата и насмевката на лицето, во очите, си помисли дека ѝ се причинува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Погледнав тогаш во машината, и го видов воврен во валјакот белиот лист, со последната реченица напишана на него: „Мислата на бунарот ми стана принудна“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој беше жив; „Матвеј Николаевич“ тоа јасно го виде; и од гадење го протресе мртовечка треска; но на лицето на живиот се виде печат на некоја осуденост и скршеност.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пропаднаа бабините илузии да го види сина си крај амбасадорот Али Фетхи Окјар во Париз!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Вратничката се затвори и џуџето веќе не го видов.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
МАЧОРОТ ТОШО Денес деца да ви кажам нема зошто да ве лажам го видов мачорот Тошо налутено седеше во ќошот.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
А кога го виде и јузбашијата, крвта му се здрви.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Рано е, но го видов тоа, навистина го видов!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но ненадејно, едно утро, будејќи се он го виде Фјодора пред себе како со сета своја тежина гази врз подот. Моќен е и дебел и вистински Фјодор е тоа.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
В подрум одам мајче, в подрум шетам секаде млади мајче наркомани гледам аманаман мајче аманаман го најдоа Трајче мајче сам во апартман Сам во апартман мајче, сам во апартман со шприц во рака мајче Трајче предозиран дилери фрчат мајче на секое ќоше у лошо друштво мајче го видов и Тоше Кај Мирко пaлицрква на техно мајче одат па кркаат табли и во вена се бодат аманаман мајче од ужас и страва целиот град е мајче завиткан во трава
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Јасно, како да му беше тука пред очи, Милан го виде мостот што беше прикажан во многу приказни.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ја чувствував истата онаа љубомора како и кога го видов Коса.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Не ја најде Јана, но го виде него, Ивана, како му се доближува од далеку и, помалку обеспокоен од таа средба, реши да не му се тргне од пат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Може од таму ќе го видиме Езероно.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Господи Мојов век нека го види своето големо племе И нека си умре спокојно.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Тие беа црничани и не малку се изненадија кога го видоа Мирчета кај нив.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Повеќе Сојузниот министер за надворешни работи на СФР Југославија Будимир Лончар никогаш не го видов.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Погледна лево, погледна десно, го виде само Татко, среде сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
За тоа сега кога го виде ѝ се стори дека повторно роди син за кој треба да се грижи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Нејсе уште понајнакрај и кого ќе пцујат и против кого ќе се бунтуваат Сите оние кои сркнале од американската мирудија во секоја чорба И го виделе аирот од извозот на слобода и демократија Макар што нивните татковци сѐ уште ги паметат Трумановите јајца во прав А прав и пепел им се стори слободата сосе животниот стандард А децата им се познати по тоа што во својство на стечајни работници
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Санким со нас раатот ќе го видат, та без нас маката?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но јас веќе знаев кој е со него и дека тој што е со него е изврзан со гнил ремен, ишаран од стапиште со модрици и безумен како и секогаш зашто до мене достаса најпрвин неговиот глас - „Не давај ме, внуку, на никаквециве, ќе ме обесат“ - потоа јасно го видов како се ниша килав пред својот внук и судија и како плаче кикотливо, ја видов таа безначајна празнина во лита и скудна облека на која никнала долгнавеста тиква со влакна, но тоа е сега прикаска што мојава улава старост ја раскажува со чувство на посничка осаменост пред друга, калуѓерска и божја, бездруго свето дрво што размислува над туѓи мисли и се моли над туѓ грев, на оние што веќе ги нема, што се прав како што ќе сум и јас утре прав, јас, Лозан Перуника, дамка од дамките на минатото и вчерашна жива смрт од дружина на мртви луѓе, и тие вчера со гнев и јад во секоја капка на крвта вчера, кога и јас, и сирак и главен терач на туѓа двоколка со сив ѕевгар, сонував и живеев зелено, зелен во една земја што помеѓу топењето на снегот и сушите на болните лета не знае што е зелена пролет, зелен април или зелен мај, и знае или можела да знае што е зелен страв пред чудовиште оплодено од еден друг господ во градината во која се преселиле од рајот женското петле Адам и неговото ребро со женска коса, женски колкови и женско умеење во гревот да посади боцки од кои душата станува жива рана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога се свртев да фрлам уште еден поглед кон непознатата девојка, на аголот го видов Драган Стојниќ: сал туку си пееше нешто за своја душа додека стрпливо чекаше да си купи нов мобилен телефон.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Другиот беше упорен. – Токму зашто не сум лековерен, сакам со свои очи да го видам исчезнувањето и воскреснувањето на розата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Една вечер госпоѓите Нини, препалени, пред својата врата го видоа изобличен својот некогашен чуден потстанар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Прексиноќа го видов кај долната порта.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Пожелно е да биде присутен кога се снима, но може сето тоа да го види и на монтажа кога ќе се развие филмот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Сликата ја најде во ковчегот на Видуша заедно со неиспратеното писмо во кое му пишуваше: ”Кога веќе не дојде да го видиш сина си додека беше жив, имај го на слика: нека ти ја гори душата како што мене ми ја изгоре кога ми кажаа другарчињата негови дека се удавил во Голема Река каде што се капеле.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Јасно го виде својот лик на кој беа видливи сите детали, дури и брчките на челото, кои како есенски бразди лежеа искривени под надвиснатата коса.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ете тоа го видов, најискрената вистина за светот со очите на ѓаволот ја видов и узнав: ни Соломон не бил сочинител на словото што му се препишува, туку незнаен некој поет, кој за грст златници мудроста своја му ја продал, чашата своја, за да преживее!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Зар сакаш цел пат да туркаме? - праша вториот офицер чие име Коста досега не го слушна, а лицето му го виде дури вчера во болницата во Елбасан.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Реши дека мора да направи план за наредниот ден.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Во очите на Ивона тој го виде детето, но и возрасната жена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш влегувавме во татковата соба за да го видиме Чанга, да го поздравиме, а тој често ни даваше по некоја пара.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
И тоа каков другар. Не послаб од него и Трајка Брниклијата, порешителен од сите нив во четата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во еден миг, додека двајцата бавно чекорат по паркот, синот здогледува како градинарот отсекува неколку ружи, и целиот затреперува, неговото дотогаш тапо лице добива чувствителност, како она што го виде да повлече некоја нишка во него, некоја нишка која води кон сѐ она што за него некогаш било, а веќе го нема.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Коа го виде к'сметот оти момчето се избудалило, голема мака беше му паднало и тогај поверуал оти к'сметот не можел да го докрепи, без да биди и умот другар со него.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Дотогаш се плашев да им се приближам на другите деца (брат ми Зигмунд за мене никогаш не беше дете), некоја чудна непријатност ме облеваше дури и од присуството на моите сестри, ама уште кога го видов Рајнер, сакав да бидам близу до него.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со една голтка го смирив огнот во себе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зачекори. Станав и појдов по него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Научниците со илјадници пронајдоци се обидуваат да го видат невидливото.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
„Добро. Колку мачки имаме?“ „Само Тито. Ти веќе го виде.“
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
И тогаш го видов најголемото сонце, ако беше сонце.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Елена го виде тој израз на нејзиното лице.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Во пресрет, на црвен коњ, со накривен фес на едното око, јаваше висок Турчин.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Црното семе про’рти во мене, настапија денови кога си го барав крајот и кога одлучив да го родам семето на срамот, побегнав од неговото одајче на еден салаш за да се измачувам и заколната никогаш повеќе да не го видам во животот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Го видов како појде кон првиот телефон.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Мајката и трите деца погледнаа во неговиот прозорец.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Спортски е граден, ама интелигентен е, го видов еднаш како го читаше составот на декларацијата на „купаќите“ во Спидо.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ти го виде, го замилва, шеташе ти с него!...
„Крвава кошула“ од Рајко Жинзифов (1870)
Кој го јаде ќотекот и Ристос го видел на јаве?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога го виделе урнат и ранет, го дотепале со камења.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Ами зер за мене сум го купил, мори домаќинко, џигеров?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Родна Караколева им рече Не знам, не го видов откако го кренаа од калта, питајте во вагонот кај Чана!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Кога завидливецот го видел филмот „Старата мелница“ во кој имало многу птици, рекол: „Знам во што е работата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Го виделе Јосиф и Васил. По себе водел коњ, а в раце носел нешто завиткано како дете.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Туку да го сретам, а? Нешто да го видам очи в очи и да му се поклонам, а? - си кроеше Петре, гледајќи се себеси, горделиво исправен пред затворениот султански шестопрег на поминување, ама и самиот напред, меѓу носачите на царските нишани.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Ти не би го прочитала писмото од Ива дури и ако го видиш отворено на маса?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Само печалбарката чека да ги остават своите сиви гнезда, чека дали ќе го види уште еднаш милото лице... А тоа е далеку, далеку!...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Радоста што се разлеа по лицата на присутните, предизвикана од силниот грмеж, брзо исчезна кога се доближија до топчето и го видоа надве распукано.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Господе, - помисли Рада - сигурно не е живо. Навистина таа ниту го виде, ниту му го слушна плачот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше сама. Во собата немаше светло.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас тоа го видов со свои очи и верувам во тоа како во чист ден, се колнам. Тоа утро изгреа и сонце.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но таа збунетост пред мојата исповед , барем на неговото лице, траеше само еден момент.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се насмевна сакајќи да избегне да се поздрави со нив брат му го виде, иако му се чинеше дека очилата над чудните, немирни очи се замаглени од замисленост.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Во привидот на разбрануваната вода, веднаш зад грбот на Лев Петрович; во необјаснивото видение што и овојпат го создаде завесата и прекривачот на каучот, наеднаш го видов Адам, како силуета, и штотуку разбуден.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
7. Ја минавме границата и на другарите им кажувам дека во Битола не ме пуштија да си го видам детето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И не стигна да се исуши солзата вдовичка зашто се расчу дека во Никулица, на Пречиста остана во снеговите на Биковик Ставре на Пандовци.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
ЕВТО: Носете го веднаш. Никој не смее да го види. Никој не смее да доаѓа по него. Веднаш!
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Арно ама, штом кучето му го видело синџирот в раце, спрснало да бега и оттогаш никој повеќе не го виде.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Види, ата да ми а најде, старата вапирка“, — си рече Нешка во себе — и она ќе превркне за него“. — и ѝ го раскажа на мајка си сето што го виде и слушна од чешмата до дома.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Онисифор Мечкојад модро се насмевнал над нивната мртва смеа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Името Рајчани по сѐ судејќи, во превод значи населеници на рајот или мештани на рајот – луѓе кои заслужуваат да го видат рајот!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога се наоѓа веќе во Истанбул првата желба е да го видиш Босфор, зашто од овој природен канал патуваш кон приодите на Црно Море и веќе ја гледаш и Азија и можеш, доколку ти се укажува можност, да стапиш еден чекор на нејзиното тло.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
„Сакам да живеам уште малку, сакам повторно да свирам, сакам да направам дете...“
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И веќе да не го видам.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Па мислам дека бев среќна што ќе го видам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Ја премолчувавме таа мисла едни пред други, таа помисла ни се читаше само во очите кога ќе се загледавме во него, а тој само се насмевнуваше кога ќе ги забележеше нашите извитоперени погледи заковани за неговото лице.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Само да ми го видат очите ошче еднаш, та не го пушчам од раци, сто мајки и сто татковци да ми пречат и мене и нему.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа ќе го положи бебето на меката плевел.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
ТЕОДОС: Пак за тоа? ТОМЧЕ: За тоа... ТЕОДОС: Нема повеќе зборување за тоа!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Се поздрави со г. Черингтон и се спушти сам по скалите, за да не дозволи стариот човек да го види како ја испитува улицата пред да излезе низ вратата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се поклони (и облакот со него се поклони, но тоа никој не го виде освен мене).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Летоска, откако го видов објавен Зборникот јуначки, жаловни, смешни овчарски, самовилски, љубовни и други песни со душата на мојот народ и на знаците на кирилицата нанижани.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Тогаш тие пак нешто зборуваа и пак војникот ми рече: - Господинот офицер вели да одиш таму, - тој покажа со рака – и да видиш дали има накој од твоето село.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Туѓо?“ се исправи превисок за мене. „Твое, нели?“ Го видов блесокот на исклештените заби под танката линија на младоженечките мустаќи и ја кренав тупаницата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сепак, она што овде најнапред се воспоста­вува како фокус е неограниченоста на можностите за репрезентација и референцијалност. Маргина 37 183
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ќе бидат многу претпазливи, ако треба, ќе се преправат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нејзе ѝ остана впечатокот дека касиерката не многу љубезно ги погледа и сега ѝ се чини дека треба да брзаат што се може повеќе, па затоа веднаш да го видат главното што ги довело овде.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Да го бараш поетот само во страниците, е да го видиш светот само во границите.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Ане му беше свртена со грб и не можеше да го забележи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога сфати што е тоа што Едо го виде во неа и особено кога помисли на нејзините еротски убави нозе, се сети на една случка минатата или поминатата година.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
— Само добро држите да не ни куртули и овој сефер, оти сите ќе ве избесам на црниците пред кашлата! — им се закани јузбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Змејко истрча, и првпат во животот го виде оној старец испотен и заздишен. Блед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Бошко пак, кој го виде тоа уште од на дуќан, се растрча низ чаршија да ја рашири веста за маката на својот господар и да бара некаков совет, или помош.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
— Браво, браво, а така де! — повикаа во еден глас сите тројца заповедници кога го видоа белото шамивче и зачекаа да се појават комитите на вратата и да се предадат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се согласив. Моите одобрувачки мавтаа со главите, очигледно со олеснување, зашто „Црните пантери“- според она што го видовме - најверојатно „партал ќе нѐ стореа“, само да ни „песнеа“.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Забораваш дека тие нешта најлесно се проверуваат – ме предупреди безмилосно рамнодушниот глас на иследникот. – Објаснувањата што ги слушнав за твојата божемна заборавност лично не сум спремен да ги оправдам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И кога го видоа кој бил — му се фрлија со најразлични селски пцости — Не јади трици, бре пес!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зашто ако макар еден го види или сонце го огрее, Господ во него, кога ќе го помолиме, нема да ни дојде. Така да знаеш.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
— Туа де, дури и вратот на Илка му го виде ти! — ја брецна Стојна Цулева. — Ете, тоа ти се вели стар мерак.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И чув, вели, и го видов, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но тој не видел сѐ, само можел да го замисли она што не го видел додека го триел челото од влагата на земјата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Откога ги слушнав сите интриги од луѓето и, откога ми кажааа дека и тој учествувал во сето тоа, објаснувајќи пред насобраните во дуќанот кај мостот што значи тоа арондација, дека е тоа окрупнување на земјата, спојување на парцели, во овој случај, заради продажба на луѓе од канадската мафија, па уште и дека Никола Поцо бил крвожеден, јас бев наежавен и тоа, сигурно, Владе можеше да го види и да го осети.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Марија број два- ти го виде ли шишето врз орманот со книги.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
По тоа влезе, зашара со батеријата наоколу и во еден момент кога светлината го закачи малку, Мече за миг му го виде лицето: под убава светла коса, сега извиткана во кадри, го гледаше по малку горделиво лице, посипан со сиви дамки.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Во оџачето одново прсна искра, за миг ги осветли и ги зголеми сенките врз ѕидот и Циљка толку долго ги гледаше, колку што летот на искрата во чија светлина го виде бледото и питомо лице на Мита и десницата нејзина во одвај видливо движење крената до челото кое го допираше со трите прсти...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Му реков дека навистина бев зад ридот, тој не можел да не го види тоа зашто секогаш очите му гледаа на сите страни, но дека не знам за кого ме прашува, дека не знам кој е тој зад ридот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ничкосаниот чун пред куќата му служеше како маса: на него јадеше, на него пиеше, на него риби чистеше, грав требеше, зелки сечеше; отпадоците им ги фрлаше на гуските во езерото, кои, кога ќе го видеа, се собираа од сето село; тој им ги фрлаше отпадоците в клун и им велеше: „Лапни ми, да си ми здрава - дур' не ми паднеш в тава“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
(...) Бартелми нѐ принудува да ги напрегнуваме интелектот и имагинацијата, а на крајот нѐ остава збунети; неговата постапка мошне наликува на онаа на Ешер во делата како што се Конвексно и конкавно и Коцка со магични траки, кадешто воопшто не сме во состојба едновремено да го видиме и конвексното и конкавното.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Постојано потплукнува. Но според некој утврден ред.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го видел. И уште, вели дедо ми, водата и во тоа Бело Езеро не запрела.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Ако го видеа расположен, зафаќаа разговор за козите или бараа нешто да им прочита за нив од татковите книги.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Старецот го виде и црнецот и затропа весело со рацете.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Во наведенето време сите заинтересирани имаа шанса да го видат новиот автомобил на Toyota, во големина која го покри целиот хоризонт на Сан Франциско, и тоа во три димензии!
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По кривини слегувавме надолу и одеднаш камионот застана.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
— A кога го видоа шареното ќилимче врз вреќи, сите се фатија за усти да не се развикаат „што е ноа чудно чудо!“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога Крсте излезе низ малата вратничка, а Нешка се наведе да се појави да види дали некој не ќе го види оти од нив излегува, овој ја исползува нејзината положба, ги бакна своите четири прсти на десната рака и ѝ ги залепи на левиот образ.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Дождот, измешан со лапавица, се подзасили.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа царот се сврте кон главниот слуга што го видел летачот во воздухот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Јас ѝ раскажував за селото на Игбал и за сето тоа што го видов и што го доживеав кога бев со него на килимот, ама таа мислеше дека моето раскажување е дел од нашето измислено патување и на крај памет не ѝ паѓаше дека јас навистина сум била таму.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бев решил случајно ако го сретнам зошто на пример да не му се обратам?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еве како го видел и како го доживеал овој настан споменатиот Хр.Коцев: “Во неделата вечерта, на 27 април, пукна бомба на станицата и искрши само неколу стакла на предните вагони.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
- Дозволете, соседке, јас да ви објаснам што е зима, - важно рече врабецот Џивџик и се наведна преку ќерамидата да го видат ластовиците, а и тој да ги гледа нив.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Само да си можел да го видиш звдарво.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мене најмногу ме зарадува што тука меѓу луѓето го видов и Килета на дедо попот кој, во едно струнено вреќе, собираше деланки.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога го видоа Гоце, се израдуваа.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
И навистина, можам да сфатам зошто би заклучиле еден нормален тоалет кога ги видов стандардите на тој што го користеа.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ќе го фатеше реумата, по скалите од куќата се качуваше и на нозе и на раце, та кога ќе го видеше жена му од Мил, ќе речеше: - Сигурно господ не му ја зема душата сѐ додека не го престори во куче како што му го направил на светецот Кристофор за да го казни за гревовите...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа е Лугонес, кој од прозорчиња на воз ги набљудува формите што се губат и мисли дека веќе не го тишти должноста засекогаш да ги преведе во зборови, бидејќи тоа е неговото последно патување.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Првпат имаше можност да го види сјајот на јастребовите пердуви.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Му побара на јагуменот поп Ристета еден такам женски алишта, го преслече Ќосото и срцето му запрва од радост кога го виде по толку години пак невеста, како што беше некогаш кога се запозна со неа кај Брлета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Другите денови надојдоа комшиките. Љубопитни да го видат „странчето“ и Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
По малку време некои од луѓето го виделе попот како потскокнувајќи бега пред бледоносите жени. Не можело да е поинаку.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
СОЊА: Чекај додека го видиш него.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Последното што го видоа беше `рбетот на бикот и најпосле роговите како исчезнуваат во водите, во вирот, во инката.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
А еве што се одиграваше во душата на малиот водоносец: После вечерниот разговор со старецот и сонот што го сони ноќта, во него како да се скрши нешто, одеднаш му се откри пред очите што станува околу него и каков подвиг означува борбата со блатото – она подводно чудовиште што го виде на сон.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Така што најпосле Акакиј Акакиевич еднаш во животот посака да покаже цврстина и одлучно рече дека неопходно му е лично да го види началникот, дека тие не смеат да не го пуштат, дека тој доаѓа од установа по државна работа и дека ако тој се пожали на нив, тогаш ќе видат тие.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Нашите два света одново беа еден, и тој заеднички свет го исполнувавме со мечтаења.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
После се развидуваше, а тие тројца, пред да навлезат во шумата, се обѕрнаа уште еднаш да го видат селото и не видоа ништо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Зошто одат толку луѓе да го видат?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Отстапил малку пред налутениот челник и со прст повлекол невидлив крст преку челото. И се згутавил под лита наметка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Не сум сигурен дека ја сретнав неа, но речи си сум сигурен дека го видов Стараиот писател.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дента кога Трајан отиде да го види Висара, татко му од Висар не беше дома; го најде Висара кај што гледа низ прозорецот со насолзени очи; Трајана го обзеде жал и го грабна Висара за раце: Ајде со мене, му рече, ајде да прошетаме по езерото.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Сега попот беше тој што што нè научи инаку да се крстиме: до доаѓањето на поп Доне, според тоа како нè имаше научено Петре Даскалот, кога се крстевме, главите ги држевме веднати, а откако дојде поп Доне, пред да се прекрстиме, требаше прво главата да ја навалиш убаво назад, убаво да го видиш таванот, демек небото и тогаш трите прсти да ги ставиш на челото и да речеш „Во имја Оца“ и потоа полека да ја враќаш главата назад што кога ќе речеш „Амин“ со трите прсти на срцето, главата да ти бидесвртена кон земјата ама малку накривната влево, пак кон срцето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Секој имал ќеф од него да купуаат стока, едно што многу стока имало, друго и поевтино што давало и друго ошто било момчето умно, разумно и со слатка лакрдија што 'и пречекуало.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Најнапред се испречува дилемата: во која мера може да се прифати како несомнен доказ она што го видов во соседната канцеларија од канцеларијата на Грофот и тоа низ затворена врата?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Учителката рече сите да одиме да го видиме.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Месото ќе го печете в дол за да не може никој да го види огнот, сепак придушено се огласил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Мораш да дојдеш да го видиш мојот, беше најубав во бутикот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сега очекувам да го видам нивниот лет и да го чујам нивниот кликтеж, кој ќе ме слави и прославува, кој ќе ме штити и заштитува.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
По белиот коњ, што јасно го видоа како трча по нив, тие знаеја дека е тој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пак бев тука, покрај нив (тие никогаш не се сретнаа сами, јас бев вечниот сведок на трепетот на нивните зборови и на упорноста на нивното премолчување, јас внимателно го набљудував секој нивни гест и секој израз на лицето, кои издаваа многу премолчани нешта), но сега, кога брат ми седна крај постелата на Сара, јас го наведнав погледот, и само слушав.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Меѓу многуте невесели лица го видов под чадор и човекот со два гласа. Молчеше.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
За тоа време Лилица лежеше помешечки (некој, дали тоа беше Андон или Азра? – таа не можеше да знае, силно, со сета тежина беше потпрен на нејзиниот лев бут) и со едвај отворени трепавици можеше на елипсастото огледало со масивна дрвена подлога на наткасната од креветот да види дел од лицето на Андон: неговите очи, замижани, силно стегнати во грч, неговата издолжена, кучешка муцка и широко отворената уста која како да сакаше да каже нешто многу, и нешто важно, но наспроти тоа таа беше само нем отвор низ кој се истушуваше нешто низ гркланот, а доаѓаше одоздола, од душата, од нешто што таа не можеше да го види на огледалото.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Мајката не може да го види тажниот неспокој на своето дете; таа гледа кон некое друго место, некаде далеку.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На селанецот во полето, што исто така го видел летачот, него речи му дека тоа било привидение.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
— Море, шо ќе го вида, да не го виде с'нцето ни ветерот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се исправи и ја принесе запалката до своето лице, сакаше сите да го видат.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Што ми напраи? Ти ми искорна сите дрвца од бавчата, јас ништо не ти реков!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
И косата му се наежи од тоа што допрва ќе треба да го види.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Фрли, дури кога успеа да дочека да го види тој огромен ѕвер, со онаа ужасна тврдоглава тупост во секое свое движење, со една таква тупа решеност, во тоа како беше насочена кон него, пред која како да не постоеше никаква можност за скршнување, за отстапување, со една тупост, со која таа би продолжила да иде право кон него и кога би била мртва, на тоа место, на педесетина чекори од него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Потоа се потсетував како прв пат го видов татко ѝ на Марина со оваа нова жена и како бев тогаш убедена дека татко ми нема да биде никогаш таков… да стори нешто такво.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
И така размислувајќи дали Анѓа не ќе приписка кога ќе го види та да го издаде, се прогледа на дното на улицата еден голем конак со високи калиња околу него и тешки порти затворени.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Постапив според една поука од детството: Ако не сакаш да го видиш ѓаволот затвори ги очите; а ако не сакаш ни да го слушнеш затвори ги и ушите!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Кога го виде дека прави пауза, и таа приседна. - Како оди?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Наместо да се обидеме веднаш да ги одговориме овие прашања – најпосле ќе дојдеме и до нив – ајде да го видиме и третиот, последен, кинематографски пример.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Имав впечаток дека Б.С. не го беше соблекувал зелениот хубертус сите овие денови откако за прв пат го видов.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Доктор Пачев сериозно мисли дека не се досетувам за неговите проѕирни намери во врска со она смешно прашање дали ме привлекувале височините?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ако ја нема зградата, барем да го видиме местото каде постоеше, да се соживееме со тие кои во неа лекуваа и со тие кои во неа беа лекувани и во нашата вообразба да ги внесеме нивните болки и страдања и радоста од вратениот живот...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Њујорк ти вдахна сила и живост да го видиш и почувствуваш, да уживаш неколку часови во него.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Тогаш посакувам да повикам: О, мажу мој, мажу, болна сум, бидејќи го видов она што го видов.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Дали, било кога, пак ќе го видат!
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Така, преку размислите за Доне, стигна пак на почетокот - ами баба Петра, дали веќе чувствува дека никогаш нема да го види својот Костадин?
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
По опоравувањето од операцијата, кала се врати в село и нејзината куќа постојано беше посетувана од селаните кои беа љубопитни да го видат детето што има запче, а и да дознаат поподробно за оној редок скаменет плод што ѝ го извадиле од неа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
ИЗМАМНИЦИТЕ СЕ ИЗМАМЕНИ
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Го видел. Можеби навистинаа го видел својот нажален демон.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Очите на мачорот беа вперени во него, а во длабочината на неговите жолтозелени зеници Милан сега го виде отсјајот на ракунот, како демне во ноќта.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Но наоколу беше пусто, се простираше мирна летна ноќ и никој не го виде овој осамотен ноќен посетител на сламената колиба.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Блажени се чистите по срце, оти тие ќе го видат Бога. 291
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да го видам неговото грдо лице во лицето на мојата душа.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Оној што тогаш го видел со кошчатите шаки и наизглед предолгите раце, со избричена глава, можел да помисли дека пред себе има некој деликвент кој штотуку му избегал на џелатот од под секира. 84 okno.mk
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Проедросорот на чардакот кроеше опинци. Го виде одозгора долу во дворот Методија со луѓето ддека доаѓа, но сепак зеде уште една фапа за расечување.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
2. кога се враќав од јапонија како да го видов змејот над сите змејови како лази по улиците околу станицата синџуку а што е за право ја видов и желката над сите желки како летнала та прелетнала на запаленото небо ај за змејови сме се изнаслушале и дома од приказните на дедо марко цепенков ама желки да летаат тоа беше малкуцка чудно и прв доказ дека јапонските желки не се бабускери ами створови кои со векови знаат да си ги негуваат светоста и мистичноста суштества кои под оклопите ладат векови па потем си се однесуваат како желки во студена вода желки севезден на работ на смрзнувачката желки бијатлонки и желки стиплчезерки желки без исклучок далдисани дека се ептен зенонки понекогаш филозофски превртени на грб
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Со крајна претпазливост се одвоил од земјата и со притаено движење ѝ се доближил на девојката од зад грб.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Може и обратно, се разбира – секоја умирачка во Венеција да се смета за нов почеток.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
На генералот, којзнае зошто, ваквото обраќање му се сторило фамилијарно. - Па што ви е, милостив господине, и натаму зборуваше отсечно, зар не го знаете редот? каде сте влегле? не знаете како се одвиваат работите?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еднаш го видов светот, тој преубав, совршен, хармоничен, задоволно го вдишував пријатниот мирис на животот со идиличен крваво црвен и азурно син витраж на појави кои се раѓаат од слаткиот извор на копнежите, надежта и страстите.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Докторот пак дојде да го види. Богдан му се пожали дека лошо спие, дека го измачуваат лоши сништа и му побара нешто за смирување.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Не сакав да го видат двајцата никаквеци.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
По неколку дни не можат да го видат зверот (некој ми прикажуал оти ламја била, а друг - гуштер со крилја) да летет од манастир на двор и да шетат, по пакос да чинат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
— Суло ага се разнежи кога се сети оти четири години не го видел сина си, и уште за малку што не се разлигави, па продолжи: — Евала, кардаш, на сите!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„А тилот може да си го види само пресечена глава.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Едно го виделе Силјана мажот и жената, ги оставиле косите и си проговориле помеѓу си со нивниот јазик и се изнасмеале.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Се свртија луѓето кон прозорецот и кога го видоа чадот, започнаа панично да се туркаат и да излегуваат надвор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дури во воденица ли да те барам? се загледа тој во детето, преправајќи секако да не го видел човекот со пушката.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Невестите ова на соне да го видат, ќе се израдуваат, соколи кутри на тетка...
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Па таа и во гробот ќе ти тежи, му велат, зашто не остави потомство да ја продолжи лозата; те мачи тоа, велиш, и постојано мислиш на нас: ги вртиш сликите, се потсетуваш и живееш со нас, со спомените, со минатото; го враќаш и оживуваш времето изгубено; тоа ти ја храни душата, велиш; ти ја исполнува празнината и те брани од самотијата; се чувствуваш како спасен давеник на самотен остров обграден само со минато; се храниш со него, зашто друго и немаш; го виде светот, виде и жени, зашто овде немаше можност: се жени мошне млад пред да знаеш што е жена...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Своето тој си го видел.
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
И не сакајќи ги оживеав во себе, подвижни и грозни.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тој само еднаш го виде дворот. Тоа беше пред една година.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го нема човекот што го познавав! Овој што го видовме го имаше само неговиот глас, мил и топол, со позната боја, ама без силина и цврстина.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Кога го виде Богуле Методија, скокна од креветот, стрчна кон него, и гушкајќи го, викаше радосно: - Тате... Тате...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
КЕВА и НАЦА: (Му навлекуваат по еден ракав.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ој ти земјо пуста да си од тебе сме пак во тебе ние сите ќе влеземе да ни јадеш бели меса да ни пиеш црни очи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Каде се оние двајца намќори да го видат како ужива, како се радува, како се смее? Би пукнале од мака...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Јас се израдував што ќе го видам Косово, каде што цар Лазар војувал со турскиот цар Мурат, па ќе ја видам црквата Грачаница, каде што царот ја причестил војската.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Си отишол царо на сарај и му наполнил една голема риба со алт'ни, та му ја пратил по еден измеќар негов.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Иако бевме одделени, тој го видел мојот сон, знаеше каде лета моето срце, што бара тоа низ ѕидот.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
А кога ќе се разбудел и кога ќе го видел така опожарен и разурнат - пак се затворал во ќелијата за да не го гледа.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Е, болка ми е дека и јас не го видов, вели Неделкојца. ...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам кој е тој, но ќе знам штом ќе го видам, и тој ќе личи на нешто, и нема да се курва.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
АНА: Еве сега. Ми вели Спаса: „Што не потстане, мори, вујко ти да го видиме?“
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Кога го видов од десната страна целото месо му беше скинато.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Велам кратко, затоа што тоа беше навистина кратка посета, пред сѐ заради нетрпението што го видов тогаш кај Симона од присуство на други луѓе што, од друга страна, се совпаѓа со сведочењето на Методија.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Да го видеше кутреникот од кој го купив. Лика и прилика на смртта.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Го видовме Париз и, мислам, дека е доста! - рече Емина.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Следното утро ние отпатувавме. И никогаш повеќе не го видовме малиот коњаник и неговиот белец.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
— Ставај, бре комито, ставај да носам жив кај бимбашијата, — почна да го скорива Суло младото петнаесет шеснаесет годишно момче, кое ги вргалеше очите во небото и случајно ги фрли во Суловите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еднаш да застане, а притоа и да се обѕрне. Сега можеше и добро да го види. Беше волк.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во Невеска, Баница, Рупиште, Екшису и по целата железничка линија зовреа пушки, пиштоли, бомби.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еден пазарен ден излегол царо да шета низ чаршија и кај што врвел покрај дуќаните, сите дуќанџии му стануале, само терзијата не му станал; при с¯ што го видел царо оти врвел, па не му станал, чунки преесапил ако стани, ќе изгуби стотина игли од работата и ете ти зијан.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Навистина на Мечкојадовата двоколка имало слама, кожи и веленца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тоа го видов утредента кога ме разбуди силна врева од која можеше и носорог да оглувее.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Не верувам. - А јас те молам да веруваш? се налути Петко. - Сам го видов со свои очи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
КОСТАДИН: Што ми прави таа, мајка ми?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
- Вистина, го виде, прашувам, а срцето само ми клоца.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Тој, иако не го видел Ивана, слушнал како загинала притоа не го изустил дури ни своето име.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го видов во неделата со другарите на корзо.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Неговата слика добива религиозно значење бидејќи тргнува од некои принципи врз кои е втемелена религиската слика.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Јас и не знам што истекува и дали истекува нешто оттаму оти го голтам тоа што не сакам да го видам. Како да голтам шлајм.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Главниот инженер, велеа, стоел на вратата. Жената го видела и сѐ уште не го испуштала оној.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
— Бре, да не сака сам да одбира, та ако не пушчи нам пушка ќе го удри, ќе му го видиме задникот бес шалвари! — Велеше Мало, шмркајќи бурмут од дрвената кутија.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На завртувањето погледот ѝ се сретна со очите од Крлета и само ги наведоа главите и продолжија напред, а Бојана позабрза и пред самата порта на Бисера ги стигна. Сите три фрлија поглед во дворот на Бисера и како нарачан го видоа поп Петка под лозницата — седи замислен, со некакви исчекувања.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дијафрагмата на Винстон се стегна. Тој никогаш не можеше да го види лицето на Голдштајн без болна збрканост од чувства.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш можел да се заколне дека никогаш веќе не ќе ѝ избега на топлината што го носела кон храмови на нечуени воздишки и непочувствувани допири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја отворив вратата. Го видов креветот кајшто лежеше Мајка. Беше празен. Мајка ја немаше.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога го видов, знаев дека е тоа прстен што на мајка ми многу ќе ѝ се допадне.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Востаниците ликуваа во ослободените населби.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ајте сега, господот ваш, обидете се ако ви држи...” им велеше на луѓето кои стоеја со копачките да му ја срушат; тие кога ќе ја видеа пушката, се растураа и пак се враќаа; тоа со месеци го чинеа: идеа со копачите, вртеа околу куќата и пак се распрснуваа кога ќе го видеа Бандо со пушката; се обидуваа и ноќе и дење, но тој секогаш беше тука: стражареше на мазгалката и ја вртеше пушката кон нив.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се израдував кога во рацете на Лабровица го видов девојчето живо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Го видов“, реков со игли во вилиците. „Го виде - каде?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нема да одам јас, никогаш да го видам сето тоа...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Прво слушна силно, непрекинливо кашлање, потоа го виде дедо Иван како седи крај распламтеното огниште и се труди да ја смири кашлицата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јас упорствував: - Можам ли да го видам?... - Го скинав... Не ѝ поверував...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Робовите, ако го видат својот стопан во неприлика трчаат да му помогнат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тогаш го виде ранетиот зад борците: лежеше на земја и се тресеше од студ и од болка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Кога едно време му го видов лицето на тој човекот кој така леташе по небото, ми се присторе како да го познавам, како некој брезничанец да беше, ама не можев да го препознам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Коњот не се помрдна. – Удри по мускулите. – рече братучед ми Мурад. – Што чекаш?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Луѓето се свртеа да го видат и редот како да се поколеба.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
„Ајде,“ реков. „Облекувај се,“ и се свртев кон ѕидот, за да не го видам доктор Фројд по гаќи.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Коа си го виде детето заклано поголемио брат, многу беше се налутил и тогај беше поверуал оти таа му го заклала детето, та ја викнал пред сите девет браќа и сите снаи и почнал да 'а суди, со голема лутина: - Што је ова од тебе, мори кучке?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тој тажен го почувствува припекот на сонцето и го виде шишето во вирчето под кладенецот како, нишкајќи се, плива по површината.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Своите опсервации за она што го видел за време на својот престој го набележал во подолгиот извештај што го доставил до Управата за специјални операции на 12 декември 1944 година, а извештајот во Форин офис пристигнал на 30 декември 1944 година.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
„Секако“, мислам богохулејќи, „во такви случаи боговите помагаат, испраќаат коњ кој го нема, поради итноста додаваат уште еден, па уште и те даруваат со коњушар.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Еден од оние афричко-топли августовски денови, дедо ми Баџак го видов за последен пат во мојот живот..
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Поорале уште една бразда, пак Велко беше се опулил и, бидејќи дете, пак му свикало на деда си: - Дедо, дедо, ете го штркот зад тебе, заврти се да го видиш.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не сака пред себе да го види Високион.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Долго веќе не беше помислил на него, со години, со векови, му се чинеше, уште од оној пат кога последно, оддалеку го виде Тарс.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Таа не носи злато, само со сребрени прстени си ги реди рацете. Има девет. На десет прсти носи девет прстени.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Штом го виде, Анѓа се развика уште од кујната.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тодор Кикирезовски — така се викаше терачот на магарињата — им одговори на сите и се позачуди, гледајќи ги наметнатите сакми, а го позна Трајка и го виде со пушка на рамото, но не му стана чудно, бидејќи Трајко секогаш носеше пушка, а во темницата не можеше да ја познае што пушка е.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Шумарот од Лерна ми кажа дека го видел еднаш песот Гаро горе кај долнечките гробишта.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Виктор, онака мамурен, се исплаши кога над себе го виде ликот на Ивона.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас кога го видов него, му викна на Рогуша: - Брц бррр!
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Но сигурно го виде како доаѓа кон неа, и веројатно ја сфати пораката.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Дотрчаа и други селани, го гледаа Мил, ги гледаа парчосаните предмети околу него, искинатите електрични жици и не се осмелуваа да се доближат, да го видат, да го кренат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Однеси му го јагнево, а пак чорбаџијата нека ти го плати џигеров, чунки ете ти немаш да си го докупиш.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сега со мене лазеа и другите, од зјапнатите усти им висеа зелени јазици: со валчести грпки меѓу плешките, личеа на мали подвижни планини.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Андоница знаеше дека Андон е тука и се крие некаде, но кога го виде Толета просто се изненади.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Колку години имаш?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дојдов да го видам оној палјачо и неговиот нос кога расте од болка.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа што го држеше в раце, малку поткренато за да можеме да го видиме, секако беше сестричката на Ташко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Не пристигна свршеникот си мртов да го кити со росен погребен букет, бидејки не тажат во Река момите, па нити го видел тој срам овој свет!
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Така рекоа некои луѓе, го виделе крај некоја вреќа.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Така мирен и така тивок не сум го видел од дамнини.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Слушнав чекори, беше темно и не се гледаше ништо.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Ако сакаш да се посмееме, дојди да го видиш треварот Никола како спие в плевна. Спие и зборува сешто.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ха, ха, - се насмеаја. - Срцето ке ми излезе од мерак... по чорапте а нели пак него да го видам! – рече Невена.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Отпрвин застанав простум и преку провалијата, можев да го видам Долнец, или местото на коешто била некогаш населбата.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Востаниците го бараа со погледот и сакаа да го видат.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Шетајќи бавчанџијата низ бавча, го видел момчето кај што беше се стуткало како некое сиромавче.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но додека го правеше распоредот на трупите и планот за напад, и него го фати сонцето и тој виде како се точка старавинската војска во правецот на чуката.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште кога го видов, неговото лице ми се стори познато, а кога почна да раскажува за себе, јас се сетив – четири години пред тоа јас седев до него на приемниот испит во Уметничкото училиште.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Маргина 37 77 „Овој е наш“ - помисли старецот, но другиот непознат го збуни.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Качак ! грлено го извика неговиот стопан кога го виде како заостанува веднејќи ја големата глава, обрастена со сребреносиви влакна.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ја облеа студена пот. Во мислите го виде својотивотен столб со два нови цвета покрај себе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Можеби кришум погледнуваат кон месечината, ноќта е секогаш поттикнувач на неверојатни мисли: ако оној, брадосаниот од последната прикаска, има светилка на велосипедот може и да го видат.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога го виде ливчето, на Ивана му застана гласот. Една редица нули.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не ме трае срцето побргу да го видам Никифор и нозете сами ми трчаат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Последен пат го виде кога заминуваше и кога имаше неколку месеци гугајќи му „Та - то...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ама штом ќе се вратам до врата, ќе се обѕрнам, не можам да не се обѕрнам вели, и ќе го видам пак срчето. 232
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако има, нека стани да му го видиме барем суратот?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога заврши петтиот час конечно успеавме петтемина да се прибереме и другарски да се радуваме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Ако се предадиш нема ич да а остави мулазимот — се издиши длабоко старецот, и го виде веќе сина си арамија во Толевата дружина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Задоаѓал во полето стручен другар, на меѓите свет се збира да го види...
„Куршуми низ времето“ од Љупчо Стојменски (1976)
Токму во време на безредието, додека се кинеа постерите, еден човек чие лице не го виде, го допре по рамото и рече: „ Извинете, мислам дека ви падна актовката“.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Да го видиш во оние алишта дебарски само со гајтани, ќостег од срма до рамото, нож и пиштол од сребро, а саат од злато, појас свилен, па на него шамивче свилено пред себе.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Кога го виде Невена како се зададе од ридот срцето ќе ѝ излезеше од гради... радост голема!
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога ќе го види Младичот како го разгледува неговиот револвер, иако пијан, Фезлиев се стреснува, се обидува со сите сили да утврди вид ли е тоа или сениште.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Зад мене Неделкојца Сивеска ми се добира со устата до увото и вели: - Вистина, оној пат, го виде Неделка, вели, или така ти се сторило?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Секирата во неговите раце можела и планина да располови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доктор Гете забележа колку ме вознемири она што го видов, и ми рече: “Ах, не гледајте сѐ така црно!
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
— Сакаме да го видиме, велам јас и пак му ја вртам главата, не му го поземам зборот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Тики дури и куче окучила со него, пците главата да и а глодаат!“ — си рече кога го виде по нив малото Христаќи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Отворија оган и војниците, но Толе го преметна ритчето и го фати Кленскиот дол, а Брниклијата фати еден камен за метериз и почна да стрела во аскерот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
го стискав на градиве и верував дека ќе оживее од мене, од мојата топлина, од мојот здив; кога ќе клекнев на колена да поземам здив и кога ќе му го видев восочното и безживотно лице, кревав плач до бога и пак ја кубев косата; и дома кога го донесов и го ставив на постелата, не верував дека е мртво; и кога го пресоблеков и го ставив в ковчег, не верував дека е мртво.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По којзнае кој пат неправда нова на народот обесправен, страден сакаат обезличен да го видат до смрт да го остават покорен и гладен
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
- што почнуваше да го мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното) дента мобилниот на Круме Волнаровски беше недостапен и немав никаков пристап до информација и тоа почнуваше да ме мачи со сомнеж кој вртеше како сврдел во најчувствителното (ми беше качена на начин кој овозможуваше да ѝ влезе сè што можеше да ѝ влезе; мислев дека устинките никогаш не ѝ биле толку отворени, се лизгаа лево и десно, ме допираа по ципите, ми ја влажнеа волната и ми ја подлапнуваа, ми ја шмукаа или така ми се чинеше, особено кога почна бавно да се крева со задникот нагоре и да се спушта на мене стегајќи ме меѓу бутовите, постепено забрзувајќи го ритамот, нанесувајќи ми тапа болка на јајцата) ние знаевме само толку дека Илона веќе беше далеку од нас, нејзината трага се покриваше и таа започнуваше нов живот за што Ема не сакаше многу да зборува, нејзиниот живот е нејзин, велеше, како и мојов што е мој, ѓаволу мој, ми рече Ема утрото кога во мојот кабинет ја спомнав Чехињата (ги крена рамениците како да сакаше да каже дека за ништо не е виновна но не кажа, тоа собирање на рамениците беше грч пред ослободување, тоа беше начин да се мобилизира, да се собере целата во себе пред конечното испразнување и така се случи како и секогаш: списка, свика нешто неразбирливо и продолжително, да, тоа беше крик кој доаѓаше од длабочината на нејзините гради, и откако во одгласот тој се стиши во едвај чујно ајјјоооххх … иииооојјј и откако со усните ме побара под себе и ми стави заби на рамото, омекна, се распекмези, се распосла над мене, лесно ме покри со телото облеано во пот и ме заведе во блага дремка) Но таа ноќ не беше за спиење.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Тој во детали раскажа сè што видел и ако тоа што го видел тој, и било и не било тоа што го видел.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Девојчињата весело соопштуваа, наставничките се радуваа, нарачуваа да биде добар брат и да ја поздрави мајка си.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тој не може да ја следи нишката назад кон она што некогаш бил, ниту пак она што некогаш бил може да дојде до она што тој сега е; тоа затреперување на нишката само растреперува некои негови чувства, како нејасно сеќавање, и тој почнува да плаче.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Уште истото попладне Томаица помина покрај киното да го види плакатот од филмот.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Полека му се приближував, а еднаш го повикав да си играат нашите сенки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Арсо е способен да го види тоа, да го замрази и да го презира длабоко во себеси.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Таа го прекина тоа што во моментот го правеше за да каже дека влегле двајца млади луѓе. Добредојдени се.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Во твоите очи го видов мирот и спокојот кога „лотосот“ ги голташе првите голтки на животот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ќе го видат тогаш Сталин како жив во сликата...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Една година подоцна, некој ни кажа дека го видел во Сан Франциско, но јас никогаш повеќе не го видов, ниту слушнав, освен онаа порака која ја остави на ѕидот кога излезе онаа ноќ.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Ајде, де?! - Го видов од камионот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога Кундера би го видел народот на Плоштад Македонија како одделува сопствени пари за да постави рекламни постери од поп-пејач (и по неговото трагично преминување), сигурно би добил инфаркт, па потоа сите би го тажеле заедно со починатиот.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
АРСО: Дај го, баба Цонке, кумашинчето да го видиме. (Го зема.) Машала, машала, угоено е да не е урок, прасенце! (Ѝ го враќа и ѝ дава знак да му го даде на Теодос.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Мајка му го виде низ прозорецот и викна: - Димче, врзи си ги чевлите!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Тогаш Миша го виде својот познаник, Васја-самурајот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Може и да ѝ го покаже на Митра, и таа ќе се израдува, и да го виде не може да призне во него оти не ги знае кирилските букви (не ги знаеше ни грчките), само сепак, Чана не може да го направи тоа, едноставно радоста од писмото прво сама сака да ја има само за себе, а после ќе ја дели со другите.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Тука го очекуваше Сотир Паскали, зачуден кога го виде со куферчето: Зар сакате, професоре, да го напуштите хотелот?
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Многу години подоцна го видов на улицата МекДугал во Вилиџ.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Доста, навистина, не мислеше веќе на убавина и на младост, ама кога го виде, срцето ѝ заигра и си вели во собе: „Е сполај му на господ лели су имала к'смет пак да ме обрадуа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога го видоа луѓето се возбудија и започна хајка по него: истрчуваа луѓето од куќите, со вили, со секири, со пушки, го бркаа, пукаа на него, но куршумот никако да го фати; скокаше тоа преку плотовите, ендеците, се вовираше низ грмушките и пак шмугнуваше в шума.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Најпосле го пробија, откорнаа еден камен-два, а потоа полесно почнаа да ја прошируваат дупката и да навлегуваат внатре; кога го пресекоа ѕидот на онаа висина на која удираа, тој се урна, а со него и оној дел од покривот што лежеше на него, откинувајќи се исто онака како што Бандо го виде во сонот; и сега, гледајќи го повторно тоа паѓање, не знаеше дали е ова на јаве или повторно сонува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Неговото чело - погледнете го! Го гледале тоа чело и можеле да го видат она што го виделе пред тоа: на засечената жила лежел црн дукат на мртво месо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А и за она другоно, што нема да ни го покаже, не нè остава самите да претпоставуваме, туку ќе ни одреди што да мислиме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Што ме гледаш- рече попот- како натемаѓо да си го видел!
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Наближувајќи кон куќата на баба си Илчо навистина го виде тоа сиромашно девојче, со стари искрпени алишта и со санката натоварена со стара хартија, како ја влече.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Сега, ако сакаше сѐ да се сврши добро, мораше тој да го види прв.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
— Не си можела да го видиш, ми вели Манол Форевски, немало што да видиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Почнаа да ме прогонуваат две чувства: првото, дека сѐ се случува премногу брзо и дека нема да можам да се сетам на сето тоа, а второто, дека нема да можам да го искажам она што го видов - сѐ беше премногу недопирливо и неодоливо.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Го видов јас како те гледа, очи не тргна од тебе. Нема брзо да се олади.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мудурот го направи пријатно лицето, му се насмевна под мустаќ и го покани со најљубезен тон претставителот на селото: — Бујрум, коџабаши, бујрум, повели седни да направиме еден муабет! — и му ја подаде тутунарката. '— Повели, направи еден тутун.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога го виде Венче, ја поткрена главата од перницата и се поднасмевна со крајчињата на усните.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И од поткопаната мисла, како од поткопан брег од водите, во моментот на уривањето многу непредвидени зборови па дури и цели реченици може да се истурат).
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Излезе Сефедин вечерта по темница никој да не го види и според кажувањето на колџиите, ги насочи потерите по оние села каде што се врткаше Толе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еве, гледај, тука на прозорецот ќе го видиш, кога ќе дојде!... (Стоејќи над детето и галејќи го по главата).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
По пат Тејлор ми раскажуваше за некој млад фолк пејач со име Боб Дилан кој во тоа време веќе имаше еден или два албума, но сѐ уште не беше доволно познат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го видов сирото воле со бела дамка на челото. Лежеше на слабина и збревташе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нешто таму на улицата се шугали, се обѕира некој да не го види и страотно вешто се вотна во куќата на тој кому верата не му дозволува да има куче.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
— Не, сега не можете да го видите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А нашинчето ми рече: - Мајче, овој вели дека куциот пес ти е син, а не тој...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ќе го изигра задолжителниот ,казачок" и на крајот ќе ја засучи ногавицата за да му го видиме дрвото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Веднаш беше пратил луѓе да го донесат пред него, да го видит што дете ќе бидит со ѕвезда на чело.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Треба да бидеме слепи за да не го видиме тоа што е очигледно.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Тоа што го виде на лединката, сред девствениот лаг, му ги поткоси нозете, му го запре здивот во градите, целиот го зашемети...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Но Петре, наместо да си рече дека е среќлија што не е во таа тајфа, само мелеше со умот: дали ќе го види Бајазит, боженце!
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Гаснат убавите очи на светецот загледани во најубавото, разбеснето небо, гаснат очите додека првите секавици го шаркаат намуртеното, разбранувано езеро.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Утеха ми е што моите бдеачи не можеле да ми го видат изразот на лицето зошто бев навален преку прозорецот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Поита кон собата на Томо. Го виде како седи потпрен на креветот, со инфузијата која се цедеше во неговата рака, а пред него стоеше строен човек, завртен со грбот кон Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше свесен за тоа дека умот му беше матен и не можеше да го разбере тоа што го виде.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Сѐ уште се чудеше како Таа не може да го види, да го прочита – неговото дилетантство, неговата двојност.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Тој човек од Црвениот крст јас не го видов, Сврделот на прекар го викале, ама еднаш кога бев во Кочани, ја видов ќерка му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Рака на срце, јас сум тука одвај неколку часа и немам право да зборувам, ги немам објективните аргументи, но од она што набрзина го видов, не сум импресиониран.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Сега, додека стоеше пак на прозорецот, загледан во веќе речиси зарамнетата дира на оние, што заминаа, на Змејко пак му се стори како да го виде тоа зачекорено човече, поклапушено од високата јака на кожниот ќурк и пак ја сети во себе желбата нему дури и да му намавне.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Кинисала куса канделина да ми оди у Препреченка на гости во темни зори и магли замаглени; ја пречека тој Препреченко и ја праша: „Каде вака, куса Канделино?“ „У тебе на гости, брате Препреченко”, му рекла куса Канделина, да го видам кога ќе се роди татко...” Што е тоа? „Вошка!” „Не, искра од оган...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
— Зошто ти е Шаќир? Од каде идеш ти, Јоше? — се чуди Бајракот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Веднаш застана на место и му викна на Колета. — Запри а гајдата, бре побратиме, да си го видиме есапот со вој пес! — И сам го извади брчалото.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Маскара ќе го сторам, само да ми го видат очите!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Дури кога ќе го види Ивана, Луков како да се созема.) Вратите.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Момчето го видов на фотографија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но да не ја носиме работата за ќотек, оди пак речи му на кадијата да ни ги фрли ферманите низ порта, лицето нејќеме да му го видиме – остро извика Димитрија и им даде знак на селаните да бидат готови да се втурнат во кадилакот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Еднаш отишол дедо Доне да го посети, но прадедо ми не си го познал синот (мојот дедо) бидејќи кога го оставил тој бил момче, а кога по долго време го видел тој веќе станал маж.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Мавнав. И слушнав тап удар на каменот во нешто што не се гледаше а потоа и каменот го видов како, одбиен од некоја сила, или од некој предмет, падна на земјата.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Навртоа на чешмата „Студена“ под самата тумба Маргара и ги најдоа „распашани“ сите војводи, одмараат по добриот ручек и заморен ноќешен пат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не ќе го гледа школото во кое ги поминал првите одделенија, а пред кое сега шлапкаат брановите и, не ќе ги гледа редот високи тополи покрај потокот што се урива од планината. А брата си и на животе не повте да го види.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Првото реалниот свет, нешто што ќе го видиме кога ќе зашто немаме ја облечеме ВР облеката, ќе биде виртуална стварност алтернативната изведба на собата - технологијата е во којашто сме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
„Васј, не симнувај ме од среќата“, молеше тој, а јас, збунета од неговите зборови или од неговата чудна неприсутност, ги расчеречував очите, гледав околу него, се напнував да го видам она што тој можеби навистина го гледа, а таму ништо освен ништото.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ѕверовите губат здив кога кришум ќе се здаде од модрите длабочини А кога ќе извисне и кога ќе зататни во грлото запенува вруток бел Божилакот стои нем под кој еднаш сал помина секавица престорен Трча коњот мојот коњ Патот му го брои времето на зелен часовник Понекогаш кришум идам да го видам јавачот дали седи во сенките или шета по времето А тој - уздата ја држи главата му во облаци.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Го премолчив она што го видов во него кога повторно го закачив. Повеќе не разговаравме за огледала.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Штом го виде, го пречека со убаво.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Воопшто не беше лесно да се трча низ угорница, низ густите гранки, да го види бикот, освен тоа што можеше да го наслуша неговото рикање, во не многу кратката далечина; Останатата контрола над бикот, беше, скоро невозможна.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Јас не знаев дека тоа што го видовме се вика ткајачница, а уште помалку знаев зошто таа би требало да ме растажи, но, за секој случај, одговорив потврдно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се заблагодари без да погледне кој е, но Сатурн Волшебникот го виде.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го виде неговото разочарано лице, баба му тргна во пресрет.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Го видов голото попче. Трчав по него но се изгуби во шумана.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште кога го виде како проодува, таа плесна со рацетте како расонета наречница: „Ова дете нема да оди, само ќе трча!”.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
— Ете колку го ослободил судот. Море, тој е избеган, токо арно оти не доседе да го вати денот да го виде некој, та да не јадат виа пци нас!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од тоа што го видов ми се заврте.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Или постоеше и некоја друга причина?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сигурно некој го видел како се мушка низ дворот, му го пронашол скривалиштето, деноноќно го демнел.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Рози зачекори наназад. Следниот миг го виде мачорот како го крева глушецот и како отрчува накај грмушките за да го проголта.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Тамам и ќе им го видам кучето“, си рече изненаден од таа помисла, зашто тој всушност немаше никаков интерес за кучиња.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го виде, и самиот се почувствува како мртов.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
- Видовит сум, Онисифоре. Ти се колнам дека го видов и дека знам што нè чека ноќва.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Погледнавме низ прозорецот и го видовме како влегува во автомобил и заминува.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Дојди утре околу девет во „Златното буренце“ и ќе го видиш.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Без збор клекна, подигна раце и остана така молбено и болно и небаре занесена во таа молитва што не исцелува болка, шепоти, моли, сплетува прсти, ги притиснува до градите, се ниша де напред, де настрана...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Првото што еден во друг си го видоа во очите беше дека двајцата во Бога бараат спасение што, еве, со помошта на златен свети Наум и го најдоа.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Се разочарав од она што го видов. Освен морето, ништо друго што може да привлече. Крајно неуредно.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Сите што го видоа се чуделе на негоото богасто и на негоата личотија и умнотија.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Уште повеќе што и неговиот претставник во Македонија, Светозар Вукмановиќ-Темпо, според изјавите на Меклин, на митинзите во Македонија, а посебно во говорот во Белград на Првото заседание на народното ослободување на Србија, недвосмислено истакнал дека Македонија, според сето она што го видел, треба да се обедини, бидејќи тоа го барал народот.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Наместо со разочарување поради неумесниот и празен одговор што му го дадов, тој ме погледна со љубов, со тага и со сочувство, оти во мене го виде истиот сомнеж кој го имаше и тој во душата, па потем ги спушти очите надолу и веќе не ме праша ништо...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но тоа е и премногу, заклучив откако го видов запишано она што го бев помислил.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Шаќир се тргна од прозорецот со продупчен ракав над лактот од еден куршум и почна да вика и псуе: — Таков е значи вашиот збор кучиња низедни, со измама сакате да нѐ отепате? — и место предавање почна и тој да стрела.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Неочекувано една рефлекторска нишка го улови твоето око, ја предаде твојата зеница, и јас го видов оној сјај што дотогаш ми се чинеше поинаков.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
— Вамо, бре едепц'зи ниедни, кај кршите глава по аскер, не гледате шо сила е! — почна да вика Толе од својот коњ кога го виде обрачот скинат, а четниците надвор од него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Овој свет во допир со несовршенството на реалноста, во моите очи го отслика светот на мизерноста, болката, ужасот од уништувањето на се што создаде Бог.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
— Ако не беше он, којзнае сами дали ќе а склепа'ме ама ка го виде него вака закастрен, и го заврте мозокот и ајде ошче утре и тоа порано, „да станеме побрго дома".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тогаш кај топлото виме на овцата-мајка Бојан го виде малото јагне, ојагнето додека тој се задржуваше во колибата и му го подготвуваше лебот на кучето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
„Значи треба да ѝ речам на публиката дека ова што го видоа вечерва, не важи.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Он заминува од Банско за Габрово, доваѓа Итар Петар во Банско.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
2. Кога ви велам Така ми било пишано И пишано и судено (а од пишаното не се утекнува) Уште во првиот сон Да го видам доаѓањето на доселениците Кои сите до последен беа осудени На активно учество Во создавањето на новиот свет Новиот свет и новата нафака
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
За последен пат го видов во Париз, кога му се врачуваше наградата на УНЕСКО за мир, заедно Ицак Рабин, каде што присуствував како амбасадор на Република Македонија во Франција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Го видов како стои пред огледалото, загледан со белките на очите кон себе.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Утредента кога се разбудив, го видов како спие спружен на каучот во дневната соба.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Они му кажале: - Ее, иди погоре, ќе го видиш! 'Рслано отишол понагоре и вишел едни биволи, та ги прашал: - Шчо сте вије? Они му рекле: - Биволи!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Децата го видоа и тоа дека на рацете има неколку прстени сѐ од сребро и злато, а еден меѓу нив беше најголем, со камен што светка како искри да фрла.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Зборуваш – за – Кинг – Џејмс – ли?“, праша стариот додека си тураше од кафето. „Секако.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Добро е што поскоро да го види мајстор“, рече.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И кога Борис Калпак се обиде да се урне со сиот бес што го собирал во грлото, во крвта, во срцето, на предолгиот пат од Кукулино до оваа куќа во која се загнезди нашата коба, во која таа коба стана несреќа на недолжни луѓе, навистина кога Борис Калпак ги крена рацете кон очите на бегот, во истиот миг кога старчето водено од претчувство се склопчи во огништето, еден од слугите ја подаде раката продолжена со црна кубура.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Првпат и последен пат го видов да плаче.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
- Ајде, оооп! Уште малку - ја попушти сопирачката, џипот се дотркала до половина угорнинка и запре.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А потоа потивко рече, “Боже, Ризо, го виде ли ти ова?
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Ги одбегнував нивните погледи за да не го видат сожалувањето во моите очи, моето сожалување кон нив затоа што јас тукушто бев со тебе, твојот мирис сѐ уште беше на моите дланки и толку голема иднина навидум беше на видик.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сиот озеленет, Бојко му се овргали на Трајка и испушти една тешка воздишка, гледајќи го овој расипан христијанин како им служи на Турците за мизерни две лири месечно и зачкрта со забите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Првин го виде над себе она старче на кое ветерот му ја одзема шапката, потоа работниците што чекаа крај расипаниот автобус и она девојченце што имаше излитено џемперче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Го видов од пенџерчето кога влегуваше во дворот. - Се слушна гласот на една од жените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Оттогаш никој не го видел повеќе жандармерискиот наредник од под мостот, во гратчето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
„Чувствува дека разговорот нема да биде пријатен”, се насмевна есесовецот и потем стави маска на рамнодушност на лицето, седнувајќи на бирото и гасејќи ја цигарата токму во моментот кога на вратата, со паларијата в раце, се појави градоначалникот Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој го виде наконтениот овоземен светец како да стои над страницата на албум од една непозната иднина во која сите што ги познава се поинакви, туѓи и одбивни. Не сфати јасно; сонцето повремено му удираше в очи од напукнатото огледалце.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Како бре, Настрадин-оџа, таму кај вас?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Како не сме го виделе ова, да не оди вака пусто?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Човекот го гледаме онаков каков што сакаме да го видиме!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
- Ама... тоа не може така, - рече управникот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ја симна маската и го видовме со Земанека насмеан, со сјајна ќела и среќен.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Насамо, кога се разбудувам во ниедно време, си зборувам; камионите кога поминуваат, трчам да го видам, чекам и за мене некој да фрли книга со добри вести за син ми, ете, за мене нема ништо...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Го виде, - рече дедо Геро.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Новите клинци кои почнаа да доаѓаат во Фектори не можеа да разберат како можеме да дозволиме некој да живее со нас, а никогаш да не го видиме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Филип, него не го видов долго време потоа и немав ништо слушнато за него.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Посакувам да можевте да го видите: тој беше малечок и жилав, тром повеќе отколку што би ви дозволила фантазијата да замислите.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Секоја вечер го менуваше местото за спиење. Се измешуваше со луѓето за да не го видат очите што го бараат неговото тело.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Го видовме, значи, камчето од Месечината и се вративме дома.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кога со обете шепи и ги стиснал повиените раменици на непоканетата но со своја цел дојдена гостинка, не со брзо подавање како по плен туку со достатно сила да му остане во рацете она што го држел, го видел уште на земја и бледото лице на најмладиот од дружината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зеде една салфетка и почна да ги брише, а потоа истото го направи со приборот на нејзините деца.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
• Скотоматизација. Не го гледам тоа што не сакам да го видам. • Замена Гледам едно наместо друго.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Та го видоа сите во заседата и се прекрстија. И веќе ги зазедоа сите на нишан тие што беа пред нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се качуваше по ѕидовите, седеше на стреите и ги мавташе нозете, скокаше од гранка на гранка.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Перо знаеше дека може да се извлече со лага, но го виде синџирот меѓусебни лаги што ќе следува и ќе трае можеби и до крајот на животот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Му го видов наназад зафрлениот профил, ги набљудуваше ѕвездите што се тркалаат низ небото.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Во некои утра можеше да си го види здивот во воздухот, а во некои не.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
— А како те викаа другар? — Запраша Трајко, восхитувајќи се на убавината и доброто здравје на својот нов другар.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Од друга страна тоа што го виде кај своите сватови не можеше да се вклопи во помислата за лоши луѓе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Тогаш го чу како од зад ѕид, не го виде.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Зошто уживаат кога ќе го видат мојот тажен и болен плачлив поглед?
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Кога слегна правта, дојденецот низ прозорчето го виде народот пред својата куќарка, зинато насобран и очекувачки распореден во вид на полумесечина.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Ноќва преку океанот во обете насоки летаат бомбардери по задача, и тие никогаш не ќе го видат копното.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Задоволен што им го виде грбот најпосле на тие пезевенци, викна колку грло што му држеше и запеа стара комитска песна.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога го виде се враќа без униформата, воскликна од радост: - Добре дојде дома домаќине! – му рече веднаш при првиот поглед во дворот, кога изненадена од глетката се порадува.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
ЕЛЕНА: Стрпете се малку госпоѓо. Разговаравме. (На Елена) И детето не ти е најухрането. Треба да го видиш моето во Атина.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Врз највисокиот камен го видов твојот качкет - празнично знаме на вљубените со преполни мрежички за пеперутки.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Велш за новите принципи на (пост)модерниот дизајн. 164 okno.mk Волфганг Велш ПОСТМОДЕРНИСТИЧКИ ПЕРСПЕКТИВИ ЗА ДИЗАЈНОТ ВО ИДНИНАТА Адолф Лос клучниот придонес на 18-иот век го виде во ослободувањето на науката од уметноста, а придонесот на 19-иот век во прецизното раздвојување на уметноста од занаетчиството.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Нашата единица имаше кола посебна за нашите работи.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога го видов првпат по смртта на Софи, брат ми седеше неподвижен, со погледот закован некаде во средината од масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сакаат да го видат не само учинокот туку и последиците од своето несмасното однесување).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дотрчаа тие и кога го видоа стореното, се дадоа во потера по убиецот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таа никој не може да ти ја поврати“. * * * - Ова ми е познато однекаде – се намуртува татко ми за случката со девојката: - може сум го прочитал, или сум го видел на филм, или можеби сум го сонувал.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Во тој момент градоначалникот го виде забрзаниот крупен свештеник кој ја обавуваше функцијата на настојник на митрополијата, облечен во тешко црно расо што ветрот го лепеше на неговата корпулентна фигура, како се движи директно кон него.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога го видоа вака налутен, децата почнаа да му се смеат уште послатко. Умираа.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И ми вели, Колку ти се тенки рацете? Погледни колку ти се тенки зглобовите.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Повторно го видоа дури кон крајот на есента, во еден рибен ресторан во Барселона, облечен во истиот невообичаен комплет и со косата сплетена во долга плетенка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Да го видиш она што се вика темна луминозност, зашто тоа сега тебе ќе ти се појави, и не ја одбегнувај таа луминозност ни поради радоста ни поради стравот што можеш да го доживееш.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Но најстрашното за нас, малите деца, беше фактот што чудовиштето-граница се криело длабоко во езерската вода и никогаш никој не го видел.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Еден од мајсторите го зеде јагнето и го завлечка накај темелот: јагнето насетувајќи ја опасноста, почна да блее и да напиња со глава да ја скине врпцата, но мајсторот го зграпчи за половина, го крена и го однесе до темелникот; кога јагнето го виде ножот што го измолкна мајсторот зафати посилно да прета и пожално да блее, да моли за спас; но мајсторот, го притегна поцврсто да не прета и му ја стегна устата; јагнето сега почна со погледот да го моли мајсторот да го пушти, да го ослободи; но мајсторот му ја затегна главата нагоре за да му го зарие ножот; кога виде јагнето дека му нема спас, дека мајсторот нема срце, душа, го погледа со презир, со омраза и смигна да не го види сечилото од ножот што му беше допрено до кожата; првин сети студенило во грлото, налик на допир на мразулец, а потоа силна болка, губење на воздух, на здив, на свест, се стресе, спрета со нозете, за последно сапна, потоа се успокои, како да заспа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Таа го виде неговиот мрак во огледалото, неговите сомневања, неговата непогрешливост; се сврте и му одговори на мракот во неговите очи.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Оттогаш никој веќе не го виде додека по некое време не се разбра дека станал арамија и пљачкосувал секаде по Битолско.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Можеше да те направи и црното да го видиш бело.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И ден-денес се сеќавам на сѐ: на мирисот на нејзиното црно трико, во кое изгледаше величествено; се сеќавам дека трикото беше отворено токму кај стомакот, и јас за првпат во животот го видов папокот на Луција, нешто што потем ме прогонуваше цел живот и ми раѓаше сосема чудни и не сосем јасни телесни желби; се сеќавам на мирисот на нејзината коса, фатена во опашка што ѝ паѓаше речиси до половината (мирисаше на цимет), коса што додека ја поткревав ме галеше по лицето; се сеќавам и на полуиспотените раце со кои ме фати околу вратот кога доскокнуваше, што беше сосема непотребно движење од нејзина страна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Можеме да го видиме како мрзеливо ги бара податоците во матичната книга и испишува: “Jacques Derrida, роден на 15 мај 1930. г. во Ел-Биар, Алжир”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Оттаму тие можеа лесно да го видат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Паѓајќи, успеа да го види стражарот на оградата кој повторно пукаше во него.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ја омажиле за непознато момче од друго село кое првпат го видела пред да ѝ стане сопруг.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Сите се туркавме и се пикавме што подобро да го видиме, но двајцата овчари што го водеа замавнуваа со клоци и правеа простор околу него.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Го виделе како вади ченкушка од голема стомна и пие ракија не криејќи се од другите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пауза. Тишина. Кртот се напрега да го види Курта.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Потем, одново: Јад и чемер завладеа во Градот и глад голема и беше темно, ноќ прва, а сивите Чувари се примирија и спиеја на небото, и го видоа тоа силите небесни и им беше многу жал и пуштија маана врз гладниот народ, но мааната беше црна та паѓаше од небото, не како храна, а како закана...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А јас ако го видам ќе му ги поткастрам роговите и ќе го скопам, ќе видиш што ќе му направам. Господ го држам за сведок.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И уште кога таа го виде оти иде, со трчанка се окри во тремот, оттаму преку куќа, низ мала врата, та дури дома со бегање.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ах, што не можат очиве да ми го видата!...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во мигот, само што се свртив, го видов Перета како брзо заминува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И дојде ден тоа да го види Трајан. Кога почна регрутацијата, луѓето рекоа: господе, поможи, лесна да ни е ногата, и тргнаа. Со нив и Трајан Блосоениот.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Зад планина сончев пожар. Над реката самрак жеден.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
— Е татко де, дека рече човекот оти на се кандисуа, тики веќе и кожата ли да му а одериме од грбот? — и се заврте да не ѝ го види лицето зацрвено.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Се работи за грешка (за мене сѐ уште непојмлива), од страна на издавачот „Независна музичка работилница - Трот рекордс“ кој успеа, наместо композицијата што посебно ја изработив за оваа цел, да стави концертна матрица за истата песна иако таа веќе беше уредно префрлена на посебен ДАТ (од страна на издавачот) и беше повеќе пати емитувана на 103. Margina #21 [1995] | okno.mk 83
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
— Го виде ли, Нешко, свекор ти? — ја боцна Бојана Неда, небаре ги читаше нејзините мисли.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Поголемиот дел од филмот отиде во бункер и од тогаш почнавме да размислуваме за идејата за филмови со вообичаена должина, кои би можеле да се прикажуваат во нормалните кина. избор и превод: Игор Ангелков ] ВО СЛЕДНАТА МАРГИНА, ПОСЛЕДНОТО ПРОДОЛЖЕНИЕ: okno.mk | Margina #15-16 [1995] 131 АТЕНТАТОТ ВРЗ ВОРХОЛ prepiska: Bruno Richard & Gary Panter Margina #15-16 [1995] | okno.mk 132 P.S. MAIL_ART okno.mk | Margina #15-16 [1995] 133 Во cледHata mapгиHa ЛиoTap ЛаmиeP Bиpилио Xoфctеter Бpajaн Инo 134 Margina #15-16 [1995] | okno.mk okno.mk | Margina #15-16 [1995] 135
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Луѓето што го виделе како се скаменувал пред тоа на прагот на чудесната жена по која уште неколцина со извртени очи дишеле забрзано и го следеле како чекори и мавта со рацете како пред бескраен лет, не го засегале.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никаде околу мене не го видов лицето на Луција.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога ја погледна, таа беше првото нешто убаво што го виде последниве мачни години. Се срамеа еден од друг.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа беа оние исти германски војници, кои раното го видоа како продава млеко.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Не, подобро е да мислиш дека веќе десет години не е жив и дека не ќе го видиш веќе никогаш. Тоа не боли толку.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И кога таа, сосем скапната, безнадежно ги склопи крилјата, простувајќи се со животот, тажна дека не ќе може да го види своето родно гнездо и да ја сети пролетната радост на децата, одеднаш забележа на темната плоча од морето некаква светла точка.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
— Браќа рисјани, градевци и вие сете мариовци, Маќедонци!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ване имаше впечаток како никогаш да не го видел порано, па се праша дали е тој воопшто оној познат Курназ.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Што е најважно, не знам дали воопшто некаков генерал се појави и дали воопшто го видов.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ќеркичата повремено погледнува во правецот во кој гледа Криста, знае дека таму има нешто што го гледа само мајка ѝ , нешто што тие не можат да го видат, но го претпоставуваат, го чувствуваат тоа нешто во кое таа е загледана, и кое ја проголтува.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Секој по нешто ќе речеше: го виделе овде, го виделе онде, но јас и Васе претчувствувавме дека него го нема: распарчен е од некакво ѕвериште.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Попот се откажа и од ќерка си Бисера што го прибра Крлета и еднаш, кога таа отиде да го види, да му ги земе алиштата за перење и да му занесе едно грне кисело млеко, толку го налути кога му рече в очи оти тој е крив, а не Крсте, — го грабна од полицата грнето, и го удри од глава и ја истурка низ врата со полна уста клетви: — Еве откаде дуел ветерот шо ми го подветрил детето, да даде господ нека срдешница да а вати!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Каде е Љатиф? Не знам, вели Ариф, одамна не сум го видел.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Види си рожбата, будала една, немој токо влачиш в'на со умот. И си влезе дома да си го види детето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Перо се исправи во креветот и го виде пликот со поштенска марка на Франклин Рузвелт, претседателот на САД.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Она што не можеше да го види синиот пајак со златна глава, притаен во моите пазуви, му го опишав во себе, додека црвеноокиот и зеленозабиот ме водеа кон кулата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Тој единствен пат, кога го сретна на бензинската пумпа, не му го виде добро лицето.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Си биле еден цар и една царица и немале веќе четириесет и три дечиња, и не останале заедно оние триесет и деветмина синови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во мислите го видов јас својот дом - колку за својот костур, меѓу еден манастир и едно езеро.
„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)
Толпа луѓе се меткаа по плажата, гледаа во морето, немоќно кршејќи ги прстите, додека други ги вртеа грбовите кон морето за да не го видат неизбежниот крај на давеникот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Авторот беше толку изненаден што не можеше да поверува и како да прави нешто што не треба, погледна в лево и в десно по улицата, чиниш исплашен некој да не го види.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Проклет да бидам, ако не го видат денеска, ќе го видат утре, задутре, тие се неуморни во тоа, ќе го надушат.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Петре го виде тогаш панаѓурот сметен божем од некаква џиновска метла, а тезгите и редиците сермии претворени во долги миндери со најшарени шари.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- И не спомнувај му го името, ако не ти треба, ако не сакаш да го видиш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Отец Симеон се сврте и го виде него (знаеше по нешто дека е тој) со дигната јака на мантилот и влажен од теме до врвот на своите чевли.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Татко мораше да се варди од тукашните денунцијанти кои сакаа него да го видат меѓу „домашните спасители”.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Кога ја прегрнував и бакнував ме обземаше чувство, кое не можам да го искажам, но кое би можело да се спореди со блаженото чувство на оние верници кои ја имале среќата да го видат и да му ги целиваат нозете и рацете на својот бог.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И покрај големиот број на дроги кои творците низ историјата ги користеа за поттикнување на креативноста, сметам дека психоделичните дроги имаат посебно значење за творештвото, првенствено затоа што, во една фаза на своето делување, нудат најсодржински и непознати искуства, кои надарените личности можат потоа да ги транспонираат во уметничка форма, без оглед на цената што ја плаќаат, а таа неретко може да биде висока, што ќе го видиме од подоцнежните излагања.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сакав сега оттаму да го видам и да го проверам изменетиот простор.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
„Проклетство”, помислува 45-годишниот советник на воената управа на Егејот, „треба одново да се навлекува онаа маска од добронамерност, тој сигурно влече делегација од Чифути со себе”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа што сакаа да го видат цело време беше некаде потаму од она што го гледаа, но и не можеа добро да видат зашто прозорците беа од бледожолтеникаво провидни каучукови плаки опшиени во мушамени рамки, така што изгледаа како исплакнати во некаква матна вода.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Му рече што се зборува за него, му кажа дека со свои очи го видел каде влегува и дека треба веднаш да прекине со тие срамни посети.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ти изброја без да ти се рече.“ Така дедо ни нè натера да го видиме небото тоа утро на Водици.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Се напрегав и им бегав, секако морав прв да го видам здрав и насмеан Круме Арсов, да го допрам со прсти, да му раскажам дека сум го сонувал запален.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Што да чинам- нема, - уште невлезена рече Котевица и кога го виде Методија подзастана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
„Градската сказна“ е добар знак. градска сказна Еднаш Алиса со точакот отиде да го види својот пријател, градскиот шут, и да му ги покаже откорнатите кочници.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Го виде тој гавран со прострелени очи и се сврте кон таа една Марија.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Со неколку куршуми во себе, пред сосема да се прости од метежот на тоа споулавено човечко судрување, Питу Гули го видел над себе коњот со вулканска ноздри. Се насмевнал, белината на неговите заби била покриена со крв.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
- А така! Го виде сега овега - Сандрета де - туку се тутка како жена. Кметски! Го бидувало секого за кметски!
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Еден чиновник од отсекот со свои очи го видел мртовецот и веднаш препознал дека тоа е Акакиј Акакиевич; меѓутоа тоа му влеало толкав страв, што тој почнал да трча со сета сила и не можел добро да го извиди, туку видел само како овој оддалеку му се заканил со прст.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Расплакана жена во одминати години, излезе од пожариштето и кога пред себе го виде Ѓорѓи, застана како омелушена. Секна плачот во нејзината уста.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бидејќи целата вселена ја сфаќаше како применета логика на „светскиот разум“, тој затоа и ѝ даде на оваа логика најголемо значење, ја издигна на степен на највисока наука, го виде во неа здобиеното целокупно знаење.
„Значењето на Хегеловата филозофија“ од Кочо Рацин (1939)
- Аман, бре баџанаци, елате да ми поможите за да го изваам коњот од калта - им рекол ќелешот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
А сето ова го слушав, но не го видов, затоа и верував, и не верував, но длабоко во себе стравував.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Го виде Никодина како во двете раце држи по еден грклан ликувајќи како бесна ѕверка со исколачени очи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јас бев Д. Х. Лоренс на не правењето, гласот на сите потенцијални љубовници кои копнееа и се плеткаа, но сѐ уште го немаа сторено тоа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога го виде сопствениот одраз во огледалото се освести.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
- Во карпине е тој пес, ја кренал дуријата Онисифор Проказник. - По мене, браќа ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
— Го виде ли Доле, ноа поповото кучило, шо убаво изигра попче? — ја прашаше Бојана, качејќи ја да влезат кај неа да си поседат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дури со Бен бевме и во научниот институт во Пасадена кај доктор Миликен, тогаш моментално најголемиот американски научник, и го прашувавме детали за бомбата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Веројтно и не помислуваше дека станува збор за неговиот револвер што овојпат го беше заборавил на ременот.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи моите сестри сето тоа го виделе, а виделе уште и два кувера еден врз друг и најозгора една излижана гуна, една столица без наслон на која се јадело.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Острината и цврстината на баба ми Софија, питомоста на дедо ми Митре, насмевката на Вангел, очите на Пане.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Преминувавме преку еден мост за да одиме на риба и тој ужасно ме плашеше, помислата дека возот ќе пристигне секој момент. Имав ноќни мори поради тоа. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 175
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Единствени што навистина веруваат во фантоми се самите фантоми, како што тоа го потврдува прочуениот дијалог во галеријата на слики.** Ако во било кој поредок на фантастичното би го постигнале тој степен, Теодор веќе не би бил единствениот што застанува неподвижен, кутра животинка, посматрајќи го она што сѐ уште не знаеме да го видиме.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
- Е, е е, честита царице, ете од сиромаио колку му работел к'сметот, дури да го обезумит и да не напреднит - је рекол царот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не гледаш оти сио народ кај ми стануаат и чес ми праат?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Во таа година Балзак објавува една од своите сто и повеќе книги (Чичко Горио), и со заслуга на Василиј Априлов во Габрово е отворено првото бугарско народно училиште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некои добија нови униформи и чизми, чисти и болскливи - суратот да си го видиш како во огледало.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
— И в'кот змиа го касна! — Така, така, охохо! ... Го виде ли, Мице?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Потоа ни рекоа да одиме на другата страна на шумата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И како што Севда го виде на сон тоа вретено од чад, така таа се препали да не го виделе и сите тие жени распршкани меѓу гробиштата и по гробиштата.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Следното е описот на бикот. Првин се дава впечаток што го остава, а не описот (како кај Хомер): „сите што го видоа ги ококорија очите“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Она исто Кажани што го видов лани, во ноемери.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Она што го виде низ прозорецот го принуди набрзина да го смени планот.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
И после, кога го напуштија селото, го виде забраденото лице на селанката како отскришум подѕирнува од плевна.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
И отиде во височини, стана дел на ведрото небо.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Предребни биле неговите солзи за да обеспокојат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„И тој Просек сакам да го видам исто како и Блатието,“ рече мечтателно санџак-бегот, но во исто време сосем трезно погледа под око во Сандри.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Доста од дупката на вратничето од ќералчето го виде Илка кога го даваше здравоживото и го гледа сега кога седна со старците на постелата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
– Мислам дека никогаш веќе нема да бидам иста. – Сега сето тоа е минато – ѝ рече тој, милувајќи ѝ ги со врвовите на прстите крвавите лузни на лицето.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никогаш никој друг не го виде да се смее.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Освен тоа, тој самиот честопати говореше и пишуваше, колку им должи на Мазачо, Учело, Мантења, Андреа дел Кастањо, Пјеро дела Франческо (“Јас бев сосем вљубен и пленет од периодот Кватроченто”), пренесувајќи го тоа и во своето сликарство, така што на едното од неговите познати платна можеме да го видиме како води пријателски разговор со Пјеро дела Франческа...
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Сите овие претпоставки мене ми ги потврди раскажувањето на пријателот Пејо, кој рече: "Знаеш, најнеобично е тоа што токму кога јас мислев дека присуствувам на еден судир што на извесен начин допрва требаше да се случи пред моите очи, речиси токму тогаш ако не и пред тоа, јас црниот човек го видов како се оддалечува од местото на судирот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
„Да одиме бебето да го видиме“, предложи Ташко, а ние се сложивме.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Нека слушнат сите будни, будни дури и да дремат, на мудроста тој е рудник, со дилема, без дилема, збор ќе земе, има тема.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Помислуваш - ќе падне, и паѓа, а тебе ти треба вечност да ги заобиколиш клупите, да претрчаш преку тревата, да стигнеш до него и да го видиш како лежи, толку мал, толку ранлив, и толку...насмеан.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Да, беше врнежлива ноќ кога Авни и Илона се истурија од таксито пред мотелот „Барса“ (мислев дека слабините ѝ се топат во моите дланки, а јас немав чувство дека ми е в раце, тоа беше Ема онаква каква што ја познавав и ја сакав, но во исто време, таа за мене, не знам зошто, првпат сега - беше туѓа и далечна) со Ема излеговме под тремот и ги поведовме по ходникот, им ја отворивме вратата од собата и место да им кажам било каков збор се обидов да го поттупнам Авни по рамото, но не успеав оти тој токму тогаш ја прекри Илона со мантилот и само слушнав како одвнатре ја заклучува вратата (Ема сакаше да ми рече дека се чувствува жива додека е во моите раце, сакаше или сакав да ми рече така, додека се лизгав со широко отворена уста од градите до стомакот по кој играа од сласт или од плач, не знам, едвај забележливи бранови) брзо ја заклучија вратата, јас се обидов да останам уште извесно време тука, но Ема ме повлече за рака (ѝ го ставив јазикот на папокот, нежно вртејќи во топлата длабнатинка исполнета со киселкаст вкус) Авни беше како ветар, се мушнуваше низ најтесните процепи, работеше неуморно, дејствуваше, влегуваше под кожа, во коските, вртеше како со сврдел и дупчеше до крај, а не можеш да го видиш, не можеш да го допреш, како таа ноќ, ноќта пред оваа ноќ, кога ја внесе Илона во „Барса“ за да ѝ ја подотвори вратата кон светот што таа го сакаше, кон светот што ја очекуваше (ми диктираше некој силен порив да ја загризам за стомакот, да ѝ скинам месо од сакање или од омраза, не знам, знам само дека во еден момент Ема офна) знаев дека требаше да заминат кон Табановце но не знам до кога останаа во собата која утрото беше празна и требаше да биде празна оти врската требаше да дојде рано пред зори, за тоа знаеше и газдата на мотелот (затоа јас ги стиснав забите од страст, или од страв, или од омраза, не знам, но знам дека Ема си остана своја и, со својата питомина моја, но во исто време, далечна од претчувството што ме притискаше, се измолкна од под мене, ми се загледа в очи, благо се насмевна и легна на мене, ме покри со топлина што се згуснуваше во капки пот) шефот на мотелот утрото ми рече дека ноќта се слушнал со Крумета Волнаровски и дека врската профункционирала: од прозорецот можел да го види доаѓањето на автомобилот во кој влегле двајцата (станувавме сè поразлични двајцата таа ноќ што беше на истек, беше уште густа темница, можеби најгуста, или така ми се чинеше, но тоа беше кулминација пред обзорувањето во кое Ема, јас верував во тоа, ќе ми биде пак како и секогаш - со детски наивна насмевка што ќе се шета по нејзиното лице на заспана жена по изгрејсонце, задоволна од играта со мажот кој сега никако не можеше да ја сфати нејзината безгрижност - ја глумеше ли?
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Може ќе се вика Мурат, може Муралај - не знам, ама дури и харем да има, око мое не ќе го види повеќе!“
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сите што го видоа, во него го препознаа, иако за него беа само чуле, Фазли паша и неговите два сина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој тоа само го виде еднаш, во детството. тој остави темни печати на еден врат. тоа ти е мојот подарок, ќе и рече и ќе погледне кон аголот на собата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Се обидуваат појасно да го видат гневот на прекалените од глад И точно да пресметаат колку светски гнев треба да се собере на едно место За некој да почне да ги одгатнува соништата на прекалените од глад
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Но беше изненадена, кога за прв пат откако се вселивме во куќата крај реката, го виде Татко неспан цела ноќ, со книгите и неговиот нов пријател по книга Климент Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Пред да сфати како паднало последното младо стебло (биле исечени за цела зимска седмица), Лозан Перуника го видел предавството на крвта, на годините, на прегладнетоста.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ако, господине, ќе одиме да го видиме тоа ништо... - Χρηστε και Παναγια!...7 - прекрстувајќи се рече на грчки. ***
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Едно симнување од воз, тој сака веднаш да го види претставништвото и најпрвата работа што ја спомнува е проширувањето.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Дури и на она најстрашното гледајте со барем малку иронија.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Крсте се уплаши да не замине Стојан, како што му направи порано неколкупати, инстинктивно чувствувајќи дека не треба да има давање земање со овој „предавник" Стојан се зачуди кога го виде така весел и ја осети онаа пријатност од времето кога Крсте дружеше со нив.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
и се тупав по главата кога го видов извадено крај реката; почнав да ја кубам косата, но луѓето што го извадиле, ме спречуваа; го гушкав и сè уште не верував дека е мртво; лелекав и го носев сама на раце за дома да му барам спас; паѓав под неговата тежина, но никому не му го давав да го носи;
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
- Да не исчекам ништо, ако не го видов, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И навистина никој не памети да го видел или чул Аргира, да пофали некого или да каже барем еден добар збор по свршената работа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Почнаа да идат деца од долно маало и се зачудија кога го видоа Крстета да стои до ѕидот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Зар старата Дуковица не го виде злочестиот вампир?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Кај градинана наша го видов, велам, како тебе сега што те гледам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Меѓу сите нив сосема на крајот го виде ангелот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во текот на сите сослушувања, иако никогаш не го виде, имаше чувство дека О'Брајан е покрај него, само надвор од неговото видно поле.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не можевме да го видиме медиумот, ниту таа нас, во придушената светлина, низ преполнетата соба со повеќе од педесет луѓе.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Калуѓерите кришум ги подзавртија главите, го искосија погледот за да му го видат рокчето.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
— Дојду пак со побратимот, да си го видиме касметот — одговори Толе и ја погледа од глава до пети. — Ти шо правиш, како a помина зимата?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бидејќи побрза маската, пак го привтасал старио момчето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не сакам за ова веќе ништо да чујам! Ти него веќе никогаш нема да го видиш!
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Еразмо и Ирена можеа заедно да го видат сјајот на тревата и во мрачните накиснати треви, над кои гордо светеа штотуку кристализираните дождовни капки.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Не го видоа моите очи, но моето срце го сети.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ја уверував дека таа би можела во вашите книги да најде материјал достоен за филозофски промислувања, особено во епизодата во која се раскажува за вашата мајка која ја минува границата за да си го види своето семејство по долгогодишниот егзил.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Патот водеше сѐ понагоре и вдесно додека не излегоа на сртот од каде што го видоа езерото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
И, а да го видам, а да не го видам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Беше очигледно дека сѐ уште е под впечаток на она што можеби го видел или му се причинило дека го видел.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Згрозен од она што го видов, јас останав да седам, со грб потпрен на дрво со празни гнезда на гранките.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Учителката Вера како да го проследи мојот поглед, го виде и таа.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Сега е важно тоа: го видовме малечкиот камен од Месечината, а знаеме дека сме виделе нешто многу големо по своето значење.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Почетниот заплет на филмот е во следново: Да ги зароби руските шпиони по кои трага, CIA го измислува својот непостоечки агент по име George Kaplan, за него резервира хотелска соба и возни билети, ја дава облеката на чистење, нарачува телефонски разговори и т.н., за руските шпиони, од кои никој не го видел, да поверуваат во неговото постоење.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Ама не је вака, бре чоече, као што велам јас?
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но сламка надеж имаше: пречесен отец Мида, кој препис сочинил на записот, онаа вечер, за она кратко време од излегувањето од одајата со умножението до своето чудно полноќно претворање во букви, оставил краток и нејасен запис за она што го видел.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мене ме прашуваш кој ѝ го сторил тоа? Зошто? И од која причина!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Мурџо слути некоја неубава работа од негова страна! и откако помолча малку Морам да ти признам, ќерко златна, и моето срце затреперува кога ќе го видам! Не знам зошто!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Не знам зошто, ама штом го видов него толку многу бев одушевен од својата намера што, без да знам од кои причини, како од туку-така, без збор да му речам, се пресегнав, го фатив за главата со двете раце, го повлеков кон себе преку масата и го избацував среде челото.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
(Кон Неда.) Госпоѓо Христова, јас не Ве задолжувам да молчите за ова што го видовте. Јас не можев поинаку.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Го видов јасно во растреперените сенки од фикусот и исплашено ги затворив очите, но неговата силуета не исчезна.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Таа го чекаше нејзиниот фустан од жолта руска свила, а од него абер немаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Султанот заниша глава: „Ашколсун”, рече, „ама не сакам да го видам тој ќопук.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Какви очи имал ако не го видел тоа?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Евто, кога го виде гравот, се зачуди и праша: - Откаде најде грав?
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Нема да одиме Долно мало по поп, — изговори Доста и продолжи: — А велиш, го виде и Крлето со магарето ?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога го видоа белобрадестиот патник, тие, Ескимите, голи и боси, како родени од мајка, се накупчија пред санките, а најстариот – со мустачиња и брада од петнаесетина влакна, се исперчи пред сите други: - Ви велев ли катадневно дека еден ден ќе ни дојде небесниот господар, испратен од белото небо?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Татко ми вели дека ќе оди во спалната малку да дремне, а брат ми повторно ги обува патиките, се разбира без одврзување, туку ги нагазува, токму така како што татко ми да го види веднаш би му свикал, и оди надвор: - Само да знам – довикува од вратата – ќе правиш денес колач или воопшто да не се надевам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Не е важно!“ ми рече, „можи нешто не е арен, чера баш го видов, се жалеше нешто на глата, ама, сѐ исто, ќе му ојме дома!“
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Блаже Задгорец рече: „Пееме кога ни свират, кога е за пеење.“ Борис Калпак остана згрбавен: „Мртвите не пеат.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
XVI Кога сакавме да го видиме најубавиот и најголемиот снег во животот, се враќавме назад, длабоко во нашето детство од времето на козите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Го виде зачудениот поглед на гостинот и се насмеа.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Кога го видоа глувците, оти мачорот ќе се свеќаат, отрчаа, та расказале на постарите глувци и на помалите.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ако се разбудев порано тоа утро во Венеција и ако го фатев првото вапорето, тогаш ѓоа ќе го видев Шекспир како окапува броејќи ги вековите на плоштадот Свети Марко – чекај да намине некој поасолен млетачки трговец, чекај да го отворат кафето Флориан, па чекај уште во него да намине Томас Ман, па заедно да го презираат оној Езра Паунд, ем да го презираат ем да го ценат, и најнакрај на Осја Бродски да му покажат како зиме целиот град може да се обвитка со едно ќебе, иако овој ги прашуваше нешто сосема трето – со кој брод тој, Бродски, може да стаса до островот Сан Микеле, оти беше чул од некој шерет Бродски, дека убавината е најтешка на Сан Микеле, потешка и од дождовите што севезден им ги стежнуваат соништата на стаклодувачите од Мурано.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
Кога го виде писмото, лично потпишано од Водачот, секретарот затрепери од радост, но и од трема стравувајќи дали ќе биде на висината на задачата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Со метлата прават ѓубре, наместо да метат! (Од сламката од лутина, не може, и не сака да го види Томче, кој веќе стои близу до него уплашено и молбено свиткан и одвај се осмелува пак да го ослови.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Селим, Циганот, кој на својот коњ му ги пренесе неговите работи од Вишеград и беше единствениот човек кој влегуваше во неговата колиба, седеше по дуќаните и раскажуваше, којзнае по кој пат, сè што знаеше за странецот. – Асли, тој и не е човек како другите луѓе.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Бев на работа“, рече Винстон незаинтересирано. „Ќе го видам во кино, претпоставувам.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Нека се позабзве, речи му на Шпира да не го види некој позарана! — рече Доста и ја пушти борината под оган.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Избегав кога го видов тоа - не можев да ја поднесам потсмешливоста на неговите пеплосани усни.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Страм — не страм ќе му реча: на него на Толета Кулиќево“ си је во себе кога се бришеше и таа со она ново шамивче и гледаше да ги допре напрчени устенца баш на она место тој ги допре малку пред неа неговите. Не малку се сневесели, дури и натажи, кога го виде Толета да повраќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Беше искачен до средината на странката кога го виде денот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
— Ти да го видиш Јано, Дали го познаваш? Ов, аман, аман!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Еден толку несмасен човек беше тој мајсторот, а брат ми имаше сличен оторбешен изглед на лицето: таков го виде мојата предсмртна пакост.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Стаорец. Го видов како ја покажува својата гадна муцка од зад ламперијата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Мајка се смири кога го виде.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А реченицата прекината продолжуваше вака: „... да не може да го види ѓаволот; а едниственото место од кое тој не може да те види е неговото место; посакува, велам, човек да застане на местото негово, на местото од нечестивиот, и да види што тој гледа; а гледа сигурно слово поинакво од она што е сочинето од книгата“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Мајка му од Богуле бараше Богуле да ѝ го раскаже сонот што го видел и како заклучил дека ќе дојде до несреќа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Баравме агол на светлината за да го видиме доказот долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сега не можеше да се сети дали за првпат го виде О'Брајан пред, или откако го сонуваше тој сон; ниту пак можеше да се сети кога го идентификува гласот од сонот како глас на О'Брајан.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Попот, читајќи, го виде Петрета во олтарот како ги носи поскурите, и од сред молитва: „Боже очисти мја грешнаго“ го праша Петрета: — Колку поскури се, Петре?“ — и си продолжи: „И помилуј мја!...“
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И оттогаш таа не го виде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Исклучително успешна промоција со помош на оваа техника имаше една од верзиите на филмот Кинг Конг, онаа кога горилата ја носи Џесика Ланг во својата дланка.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мајка му го виде низ прозорецот и викна: - Димче, врзи си ги чевлите!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
На пол пат од брегот повторно го виде кружниот агол и двете светли точки како сјаат во ноќта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Потоа го виде аскерот како заминува по патот удолу надвор од Рајчани.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Го виде ли подот? Виде ли колку трошки имаше насекаде? Срамота за една жена.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Змејко беше готов да излезе и да го земе утепаниот волк од под прозорецот, но уште веднаш, штом помисли на тоа, го виде како од зад првата сенка се подава и како почнува да лази кон неговата стреа прво еден друг, а само по еден миг шумата ја напуштаа ползешкум и се насочија право кон неговиот прозорец барем уште десетина такви долгнавести прилики со шилести муцки, безгласни и со подвиткани нозе под себе, многу слични на штуки, кога ќе се гледаат озгора во мочуриштата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога го виде Толе Аќифа на танец и уште до неговата Проќа, се запали.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Татко ти никогаш не умееше да го оддели она што е вистинито од она што можеби го сонил или пак само му се посакало да го види.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Под мартовското сонце, шумата на четирите годишни времиња се покри со смарагден накит.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Арно ама, како да го опкружат со внимание ако постојано им се крие?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Сум слушнал за такво име, ама еве сега можам да го видам и тој што го носи името....
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Би сакал да можам сите нив да ги научам да летаат со килими – воздивна Игбал и прв пат го видов натажен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Затоа драго мое дете, знаев дека кога и да е во твоите гради ќе проработи мајчинството и ќе побараш да го видиш и допреш она што е твое.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Очите ѝ појдоа на сликата негова обесена на ѕидот и се штрекна: на неа го виде истиот оној згрчен насмев што му останаа пред смртта на устата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Во мракот никој не го виде.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Има некои нешта кои треба да се видат во вистинско време.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А некој од оние прости луѓе од роднините, рече: „Да го отвориме ковчегот и да го видиме уште еднаш, да видиме дали е уште цел, или нешто почнало веќе да му се одзема.“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
За време на една седница на тој собир, тој се појави, енергичен и речит, полн со снага и неуморен.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако сакаш жив да го видиш син ти, разговарај со турската власт да ги запре потерите.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
(Таква сигурност, тоа подоцна го видов, во циркусот немаше; никој таму не можеше да ти гарантира дека, иако си извел една точка на трапез повеќе од петстотини пати, ќе ја изведеш и петстотини и првиот пат.)
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога ќе си го видат тилот!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нели, колку си поблизу, за да го видиш секој белег на лицето, толку ти е понедостапна и поневидлива опачината?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа го знаеле старците, оние што верувале во прикаските донесени од Брсјаците и Мијаците со доселувањето нивно на престариот камен во оваа земја.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тогаш му се причуло дека викаат по него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Зрното што го виде, мисли го како да е јагне набиено на ражен и го вртиш над жарта, а тоа полека зацрвенува, мириса, ете, до таму, до оние карпи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Клара ми рече: „Никогаш нема да го заборавам првото умирање што го видов овде.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Јас никогаш не го видов тој нивен интернат.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Потоа настапи мала непријатна тишина во која решив да се проѕевнам за да покажам дека ми дошло време за попладневната дремка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дека некој нѐ води за рака и ни го покажува она што треба да го видиме?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Имено, во Потковицата отсекогаш се знаеше дека стопаните на Имотот, Акиноските, водат тевтер и дека во него, покрај својата историја, Акиноската, запишуваат и сè друго што се случуваше тука, во Потковицата, и во двата најблиски града, во Прилеп и Битола - ако беше во врска со Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Нумо позелене од злоба, ама кога го виде погледот на Пандо, се созеде и, плукајќи настрана, рече: - Да ми беше жената тука, ќе си седев покрај неа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Како сега се сеќава на мигот кога првпат го виде; живееше во една куќа на главната улица во која таа често наминуваше. Како вчера да беше.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ќе одам во Македонија, па сакам да го видам и да му однесам абер22) на татко му.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дури и оние кои си седеа во стоплените соби истрчаа за да го видат чудото на таа весела смеа од залудените жени што ја беше преплавила улицата ...
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Петре пак, пред самото влегување во окопите, помина преку своето село Старавина, го виде разурнатото дедово оганиште, упропастените лозја, ливади, исечените кории, та може да се замисли со каква омраза во душата отиде да се бори.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Вечерта го видов агентот како се движи по улицата и гледа со светкавите копчиња под виснатите веѓи.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Јоле го виде детето Шаркоско и вели: Чије je ово прљаво дете, детето ми вели: Што ми рече, стрико Јоне, јас му велам: Те пофали, и детето почна да се радува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На таквите "обвинувања" од страна на Меклин Тито го "смирил" Меклин со ветувањето дека Југославија нема "агресивни намери спрема грчка Македонија" и дека "грчката македонска бригада нема да ја премине границата", а југословенските територијални интереси ќе бидат поставени на мировната конференција по завршувањето на војната.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Македонци, чеда мои, сакајќи тогаш од душите да ви ги растерам сенишатата на неразбирањето и стравот од бесмислата, неподготвен и збунет, наместо да ви понудам утеха, јас и кај себе ги разбудив демоните.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
И така, појдовме да го видиме каменот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Однеси ме кај кучето, ми вели, жити мене однеси ме, вели, сакам да го видам, да си поиграм.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И само затоа што речиси во истиот час, веднаш штом го пренесле кај делениците Акиноски, Јосиф Акиноски, со усвитен нож му направил операција, му ги извадил куршумите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ти треба тоа сам да го видиш: сегашната боја на животот, но не гледајќи со очите, туку, со своите сетила.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
И сакаше да го замоли за прошка, да му каже нешто убаво, утешно, да му ја зблажи болката: Не жали, вујко Аргире, ваков си го видел, толку многу куќи си соѕидал!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не, велат тие, кај да го видиме?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа го сакаше мирисот што ја обземаше во тој миг, тоа не беше мирис ниту нејзин, ниту на Лилица , ниту на Андон, тоа беше некој мирис на ветрови што се раѓаат одвнатре и носат реа на пот и плодност, мирис кој тешко може да се именува, како кога ќе влезете во кафеана во која никако не можете да кажете од кое јадење е тој мирис што ве тера со стрв да подголтнувате, затскривајќи се тоа да не го видат другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Точката на која е запрен нејзиниот поглед е некаде надвор од сликата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Го вратив погледот на време да го видам како експлодира. Плејбекот на едно целосно сеќавање го покажува Ралфи како исчекорува напред додека малиот техничар излегува од никаде, смеејќи се. 92 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И не им се дала шанса да го видат овој свет.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Исто како оние што ги наоѓаат и ги берат на џадето, по ендеците, во бозјакот и бурјанот и на полјанките каде што ги разнесува ветрот. Тие не мрднуваат од место.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Примери за „product tie-in” има навистина многу.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Го видов со свои очи, тој беше, им рече Атанас на луѓето.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Го почувствував мирисот на морето и дури и го видов, далеку зад ритчињата на југ. Лебдеев како птица.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Но Борис Калпак и по истрелот стоеше со кренати раце некако потсмешливо исклештен над крвта што се цедеше од едната негова плешка, бездруго и од градите, иако јас тоа не можев да го видам, па веднаш другиот измеќар го принесе врвот на својата кубура до устата на ранетиот и сепак несовладан бунтар и истрела, нѐ заглуши и нѐ заслепи, мене можеби само, нѐ покри со чад и со црвен блесок.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ами кај крше глава сега овде бре, шо ќе направе, бре, ќе го изгоре селото, в реката да појде да не се врате!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кокушкина, послабо!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сакаше да го види исходот на сталинизмот и во блиската родна земја.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Па сепак тој го носеше најпријатното лице што сум го видел.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Го виде како легна пред гавазот, како ги стискаше забите кога овој маваше по неговите дебели меса, кои сега беа црни како шалварите, и го дочека да стане и да се прибере кај светијована си Ордана Гламнов, каде Орданица веќе ги толчеше зелените коприви со сол.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не ја тераа да го препрочитува писмото, туку само сакаа да го видат, да го земат во рацете, да го загледуваат од сите страни, да ги замачкуваат и онака веќе замачканите букви.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Го виде мојот получасовен плач, што никој друг не заслужи да го види. Само тој.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Сјајот на недалечниот оган поигрувал на нивните лица.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Тетка Олга, ве молам... - се обидов нешто да кажам, но тогаш го видов тетин Јован како влегува во тоалетот само по гаќи и по маица.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
За жал, не го видов јунакот од големиот двобој во кој еден разбојник останал без крило.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Дури сум склон и да тврдам дека во темнината на дворот, кога го виде Благоја и жив и здрав, лицето на тетка Бота толку силно засветли што секој од нас можеше убаво да ја здогледа радоста што ги грееше лицата и на другите присутни.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Колата налетала на знак за кој селаните тврдеа дека никогаш не го виделе, огромен, сега целосно деформиран патоказ, на кој со бели букви имаше испишано само еден збор - МУЗЕЈ.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Големи зверки злупиле овие две раце.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кога го видоа, сите се зачудија.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се сврте на онаа страна каде што отидоа децата, но кога не ги виде никаде наоколу, рече: - Ама го видов ли јас и она Мартина со нив или така ми се стори!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Цела недела патуваа наваму, Чана признала во сите вагони, нигде не му го видела суратот, а и како ќе му го виде кога се крена онаа ветрушка на гаковската станица и нѐ напика во вагониве без да го измолкниме од оној проклет брлог каде го имаа сопнато ветровите на претците!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Но таа го виде само едното дете прободено, додека другите две свекрва и успеала да ги скрие во кочината, та не ги нашле, и тие останаа живи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Влегоа в село, и првиот старец што го видоа во еден двор го повикаа кај нив.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
- Па тогаш зошто бевме да го видиме?
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Земанек возеше, а јас седев одзади на мотоциклот; Земанек постојано повторуваше: „Ова мора да се претвори во пари човеку, ова е чудо, какви планови, какви печурки, ти си златното јајце, ова мора светот да го види, човеку!“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И едно време, еве го, ги отвора очите: - Го видов Мирчета, брат ми, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
За домот, за огништето кое го виде по шеесет и кусур години на фотографиите што ги донесов по првата посета на Сакулево.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сега ги гледаше како се оддалечуваат, нишајќи се во длабокиот снег и еден миг се почувствува виновен оти толку многу го очекуваше токму овој миг кога ќе им го види грбот.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога Едо селанецот на авторот некаде пред мостот му се изгуби од погледот, овој стана и, внимавајќи да не го види некој брзо влезе во уличката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Се борам. Не сакам да го видам и се борам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пусто мајчино срце и за лошо и за добро секогаш е готово да зацвили…“
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Уметникот погаѓа дека девојчето има некој свој цртеж на изложбата, па ја води и мајка си да го видат како стои во оваа светла сала во центарот на градот, што многу луѓе ја посетуваат.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Она што го виде ја натера да стане како попарена.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
“Ди Гранди и Сигл,” велеше поручникот, “Ризо и Бакстер - “ го крена погледот и го виде Ливајн.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Едниот од нив ја зграбил Рада го видов добро со мојот двоглед во скутот ја стегнал и нешто и блада а таа му фрла курвински поглед
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Оној, неодгатлив а пресретнат од сите, недопирлив за рацете, за очите невидлив поминува низ нас а не знаеме кога и каде за да го видиме утредента на божја служба во света Софија, во малтерот закопан, со ореол на Светец; Оној, кој некогаш во мрачните ноќи на Венценосецот до него стоел, или чекорел пред него како штотуку изречена реч што не се враќа повеќе туку само се јавува и гасне како светулката, како пламенот, што ја знае ноќната патека па оди пред тебе, ти го осветлува патот, те поткрепува, те насрчува, те води кон маѓосното утро.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Но кога Тодора за првпат го виде, и одвисоко, со опулот го пронижа прашувајќи „што бара овој ќелеш овде?“, Петре, без да знае што прави, ѝ го врати храбро погледот.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Гледам полнат вода со моето котле и кога го видов дедо ти, како го освестуваат со водата и дека е цел во крв, синко, кога ми дојде една сила, сум зела една ластегарка и им викав: Што правите бре турски кучиња, уште тоа ли ни требаше?!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Беше многу рано, иако стемнето, за да се затвори во колибата и да се осами уште повеќе отколку што беше, па ги задржа кучињата во тремот, фрлајќи им и по некое парче сирење, за што, кога би го видел дедо му, убаво би го искарал.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И кога стигнавме, кога патот го изврвевме и тој се срони во најфина прашинка под нозете наши и се потроши, здогледавме рамна земја со ситен песок, пустина што се вика, и среде таа рамна земја – го видовме папокот на светот: планина гола, непошумена, гора соголена, висока до небото.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
(...) Додека плаќав такси, го видов Џед како доаѓа со полна торба флуоросцентни цевки. Го почекав.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
КАТА: Зошто и дедо ти и баба ти сакаат да си го видат побргу.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Едно утро, тој ги повикал и му рекол на поголемиот син да се скрие в долап, а помалиот го испратил да им каже на снаите да дојдат да го видат.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Тоа што го видов сигурно не ќе имам прилика никогаш да го видам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Или можеби тој знаел што е, а дедо ми само имал верба за подобар живот!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Побарав да го видиме заедно со неколкумина од Маказар. Михајло рече дека и тој така мисли.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Постоев само затоа што таква беше вашата желба во однос на мене, и можев да бидам само она што вие сакавте да го видите.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Јас го видов твојто момче, на средсело кај чешмата, кај чешмата со дружина, со дружина партизани.
„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)
Но штом му го виде лицето - премале, се сви.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа не беше затоа што тој го виде со сопствени очи.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- „Така си е тоа. Вие сте како и сите ние. Кога ќе помислам дека глупаците тврдат оти на нашево време му недостасува поезија – небаре тоа нема свои надреалисти, свои пророци, свои филмски ѕвезди и диктатори!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа го видов по два дена кога морав по секој начин да одам до едната од двете маказаречки продавници, да купам една кутија цигари.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Дури и месечината да удреше во планински врв и да се распрснеше како фрлена диња на камен, не ќе се исплашев повеќе.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штом го виде, Билјана стрча кон него и му се закачи за раката.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Штом слушна дека започнуваме разговор за Софи, рече: “Нема поголема несреќа од тоа да се надживее сопственото дете.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Се сетив на мудроста за која и не знаев на кого му припаѓа иако ја имав веќе забележано во моите белешки. Тоа што го прави нечистивиот не прави го и ти!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Се чудел гемиџијата како ќе бидит тоа дете припаднато во таа ада.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Упорно се задлабочуваше во текстот, прашувајќи се себеси каде греши, што е она што таа не можеше да го види, да го спознае, а сите други (компетентни и некомпетентни по тоа прашање) го согледуваат и му оддаваат огромно признание; што е она толку посебно, толку необично заводливо што тој го поседува во себе, во својот стил, во својата реторика и техника, во својата методика на пишување, што на другите им недостига.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Од меѓата го виде бегот — Челебија што се вика овде — ги виде гавазите и надзирателите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таму го видов и Монти Рок 3, кој помина покрај мене облечен во некоја златна комби­нација.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Беше женет, му ја видов бурмата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ги поздрави двајцата како стари пријатели, а начинот на кој ја бакна Марија и начинот на кој таа му возврати го стресе Сатурн, и тогаш тој се посомнева дека тие можеби тајно се состануваат.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога влезе во куќата, го виде Ѓорчета да седи на билото, замислен.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Откако ќе го види Ивана, Фезлиев спокојно го спушта револверот.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Гита Коец едновремено го жалеше (жив ли е? каде ли е? како му е?) и го прекоруваше својот маж и во лепливите летни, и во прозрачните есенски, и во овие пусти зимски солунски мугри што се редеа во нејзините бдеења додека ја исчекуваше завршницата со неговата интернација. Ќе го види ли повторно?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тој го виде во својата фантазија тој негибнат крај Мариово. My излегоа пред очи богатите села и селани домаќини, кои имаат полни ќесиња пари, булуци овци, сурии говеда, ергелиња коњи и наеднаш си претстави како сето тоа по пет-шест дена ќе биде негово и тој ќе стане најбогат човек не само во прилепската нахија, ами и во целиот битолски санџак, бидејќи целото тоа богатство ќе им го земе на селаните и нив ќе ги подјари да работат за него, да му робуваат.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Стојче му објасни во кратко на Толета кој е овој човек, и откаде иде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пораскоси наоколу и го виде целиот скелет.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сакаше да се врати назад, да му рече на чаушот дека ништо нема, ама овој ја забележа неговата забуна, се стрчна со навртена пушка пред себе и го виде ранетото момче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
А можеби просто се најде навреден бидејќи на негово место донесоа едно детиште кое дотогаш беше правниче во некоја задруга, го оставија новодојденецот да го напика во некое канцеларивче во кое повеќе никој ни вратата не ја отвораше да го види, да му рече, Што правиш, како си.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Го видов, чесен збор. Со кметот и уште еден војник влегоа во училиштето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Излегуваа жени што биле да го видат и шепотеа крстејќи се: - Чувај нѐ, господе!
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Срцето силно му зачука од возбуда кога до кепенокот на дуќанот за петлици го виде изложеното цвеќе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Толе стана простум, и како што беше поткачен на ѕитчето, излезе за цел метар и повеќе повисок од селаните, та сега можеа да го видат, и да го слушнат и последните од купот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Смилево се запали, огнот го видоа по сите ридишта од Кожув и Албанија и ги запалија сноповите 'ржење што беа приготвени од пред два три месеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Погоди кого го видов, ѝ велам на Оливера.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ајде де да го видам да ми објасни оној што сакаше нешто да ми објаснува.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Ја уапси нејзината младост со големиот катанец на изолација од недоразбирање, го видов крајот на нејзиниот сензибилитет...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Така сета планина и планините наоколу биле полни со такви езерца.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Уште како малав заоде со мајсторите по градовите, работеше и му праќаше пари на татка си Профим да прикупи уште нешто од брегот, да го видат еднаш сиот негов.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Вака беше третиран како обичен инкасатор кој дошол да го види водомерот и да наплати вода, а притоа го затекнал домаќинот и домаќинката, онака разгаќени, неподготвени за неочекуваниот посетител.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
КАТА: Ти го видоа флоринот?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Така му велеше баба на дедо кога се зедоа Мајка и Татко, откако го виде чеизот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
А сите ние живееме во овој свет, немаме друг, нема поинакво време и простор, но секој на свој начин ќе го раскаже тоа што го видел.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Најмногу од сè ме збунуваше сознанието што мене ми се плачеше сосем малку, што продолжував да си играм со топката, и сè беше исто како до пред еден ден, а чувствував дека е многу тажно да знаеш дека некого никогаш повеќе во животот нема да го видиш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ако имавте можност да го видите прес-материјалот, ќе видевте дека на местото бр.8 стои едно NOT VALID.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Седеше затворен, поправо заклучен во собата, со клучот одвнатре, божем така се создавала големата уметност, додека децата како мачиња цивкаа и молеа да го видат, како родител.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Постариот син се врати од Цариград засекогаш, но судбината го упати по друг пат, додека помладиот, за среќа, без да го видат тоа Мајкините очи, почина во 1943 година.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тоа беа вести од насловната страна, и на луѓето тоа им беше занимливо бидејќи се случуваше нешто што тие не можеа директно да го видат.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога можеше повторно да гледа, го виде добродушниот крчмар зад шанкот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Останав на местото на кое бев, потпрена на ѕидот од една зграда. Корнев од ѕидот со ноктите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Оттогаш никој повеќе не го виде А. Соседите бргу го заборавија.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Марија се двоумеше сѐ додека не го виде последното место, под едно прекрасно зрело дрво на тиса, која на француски се нарекува иф, и тоа само неколку метри од мошне скромниот гроб за кој се покажа дека е гроб на Жан Калвин.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мене сенатот не ме ополномошти.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Утредента сите нѐ собра во одајата, го тргна покривот од лелајката за да го видиме бепчето, а потоа нѐ спотера по селото да ја рашириме веста, да кажеме дека ни се роди братче.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
— Вистина, вели, кај го виде?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога излегол, го видел Марио како крвари потпрен на вратата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Триумфалното насилство еден дел од британската критика го виде како алузија на ројалистичката сила. (...) Потпирајќи се врз наследството на јакобитската драма, на Жари и Арто во слоевите што извираат од движењата на крупниот злосторник, Гринавеј хуморно го допрел и оперскиот мизансцен.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Таа кога ќе го видеше Илка каде што ја заклучува вратата, ќе му речеше: - Штом ја заклучуваш одајата, тогаш и сам чисти си ја... И Илко сам ја чистеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го виде својот лик в огледало и застана.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Низ замаглен поглед, Кети го виде внатрешниот поглед на Милановите очи, со ова и со тонот на неговиот глас, неговите мисли комуницираа со неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога и кажав дека ми е дедо веднаш праша дали е жива баба ми. Ооохооо...... и реков жива е и тоа многу!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Се искачуваме по кривините, а потоа удолу, свртуваме лево и од десната страна над планината црвено, големо сонце, а допу руменото огледало на езерото.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Син му и ќерка му бучно влегоа внатре, смеејќи се, и кога го видоа како седи, застанаа.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Одовде може да го видиш само едното езеро, бидејќи меѓу нив е исправен голем планински врв.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
А ние долго патувавме. Една ноќ, по долго стоење на некоја станица, името не и го знам зашто не го видов, нѐ префрлија во воз со дрвени седишта.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пушмарко, Баба, Јашмакот, Желчевци и сите други чаршиузлии, од кои утре ќе треба свадбарите да ги пазарат даровите дојдоа да обиколат и да го видат Перета; та дури и Даме кожуварот наѕрна да намириса колку кожува ќе се требни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Врвејќи денес во два и половина низ градскиот парк, а токму по алејата која завршува со урна, го видов Леонид Барбашин како седи на зелената клупа.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Лекарот намина пак да го види.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Стоејќи пред касапницата, го видел еден водул чорбаџија и го помолил да му го однеси едно јагне до дома, да што је мунасип, ќе му плати за носењето.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Кога дојдоа да ме земат од болница за да ме вратат во домот побарав да го видам чичкото (градинарот) оти откако ми ги даде бонбончињата јас не го видов повторно.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш ѕидот што ми бегаше се отвори и јас го видов, понеже сакав да го видам него, што можеби и не бил навистина жив факел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го виделе: станал и се тетеравел кон некаква крива колиба зад манастирот со чекор како да ги извлекува козјите нозе од глекаво калиште додека мантијата, црно знаме на жив костур, и без ветар потрепетувала.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Беше среќен, посреќен не можеше да биде, кога го виде постариот син вратен од Цариград, уште и со големата дулбија, покрај кадиската диплома.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тоа го видовме за време на борбите за цивилни права каде што доминантниот поим беше оспорен од група која беше угнетувана, маргиналиризана и во голема мерка заборавена.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Каде е Регент?“ прашува некој. „Го видов кај бунарот“, одговарам.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Еве, барем пет дена да поседи, убаво да го видиме!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
— Не, велам, сакав само да го видам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И таа толпа, како и мртовците, повеќе зачудена отколку исплашена, густа, исклештена, со ревење свртена кон истрелите, јурнала без сопнување и во скокови со таква ненадејност што третиот истрел ни го слушнале ни можеле да го видат - сега од нечија кола летнало само парче иверка.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во поплавата од баналности, таа го виде чамецот што им беше испратен за да ги спаси од нив самите, онакви какви што беа – огорчени, загорчени, отапени.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
А Гоцета Делчев го видел само еднаш и малку знаеше за него освен она што го имаше чуено.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Погледнав кон џипот; внатре, телото на Фискултурецот го притискаше телото на Луција; таа се бранеше (така барем мислам, но во ништо веќе не сум сигурен); јас зедов еден камен, го фрлив на покривот од џипот, а Фискултурецот се сепна; се сврте нагло кон грмушката, и јас видов дека на главата имаше маска; црна маска, бабарска, со четири дупки, за очите, устата и носот, четири дупки за три сетила; само очите му се гледаа, едното зелено, другото сино, и устата, и носот (дали го видов и тоа, или моите растроени нерви од ракијата и жегата ја произведоа и таа слика?); Викна: „Кој има таму“, а јас фрлив уште еден камен, и отстрана му го погодив фарот, и тој пукна, сол се стори.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И штом го виде дедот Петка оти иде кај нив, веднаш се сети дека работата е готова.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нели јас тоа самиот го видов и во директниот телевизиски пренос.!
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Отсекогаш знаев дека најголемите изненадувања нè очекуваат токму на местото каде што конечно би научиле дека ништо нѐ не изненадува, разбирајќи под тоа да не се вџашуваме пред нарушувањата на поредокот.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Му зборуал, го прашал за едно, за друго, да видит што одгоор ќе му даит, одгоорот што му го давал, го сетил оти се избудалило, та беше го клале во една одаја, како под затвор да постои, дури да дојделе еќимите да го видат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Сакав да го видам малото лозје, најголемата радост во моите детски дни.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тогаш, две години пред раѓањето на српскиот социјал-утопист Пелагиќ и две години по смртта на францускиот социјал-утопист Фурие, припадникот на движењето Млада Германија, Гуцков, проповеда во својата литература еманципација на жената напаѓајќи го црковниот брак; во Македонија, негде во Леринско, потурчени се сосила три девојки, четвртата е силувана и оставена на пченкарна нива со пресечено грло, и убиен е негде во Скопје поетот мечтател Селџик-бег, Турчин и заштитник на православната сиромаштија; мртов не ќе го види уништувањето на шумите на тој народец кога во Европа почнува засиленото садење на борови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мито Кривиот, ми рече дека го видел товарен со сандаци...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Затоа сонцето го огреа баш во селото Чаништа, оттука до чуката Маргара имаше уште цел час одење, та тие што беа на чуката слободно можеа да го видат неговото движење.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Никогаш не и го видов лицето и никогаш не дознав како се вика.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Би сакале ли да го видите Холокауст центарот?” - ме прашува Елен Голдбаум одбивајќи ја понудената цигара.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тоа беше најдоброто, единственото кукасто лизгање што било кој го видел во таа црковна лига.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
И никој, а поготово неговиот приј. слик. не очекуваше ништо ново.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Јас со грбот бев свртена кон вратата и не го видов кога влегол, не го видов сè додека не застана до масата.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Да имаше фамилија, ќе го видеше некој. Сам е!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Луѓето и не го виделе, сѐ уште свртени кон неподвижниот труп преку кој, им се сторило, лазеле танки линии крв и испокинати жили, додека месото под распарталената облека се отвора сама од себе и трепети од допир со студот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Неодамна го видов сценариото на Опседнат и морам да ви признам дека не ми се допадна толку.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Првото на што ја поучила мајка ѝ, таму, во тој град Одеса, било она: Ако случајно ме загубиш, трчи на првиот брод што ќе го видиш. Таму е татко ти!
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, првото, што ќе го видеше секој на тоа лице, беше токму онаа единствена негова добрина на погледот, пред која секој мораше да се посмевне, да се отвори, иако таа во себеси криеше и нешто многу диво, нешто многу просто и сериозно.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Го послушав, зошто тој ми даде очи да го видам гревот, тој ми даде душа да го простам тој грев и на крај ми даде голема награда за да ги исполнам своите желби и да го живеам животот како што заслужувам.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Кога влезе внатре, кога го видоа роднините и пријателите, плачот се крена до бога.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Го виде ли?“ вресна еден глас.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Утредента дојде Слобода. Кога влезе на вратата како да го видов вујко ми Пане. Неверојатна сличност.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Да го видиш, окото да ти заигра!
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Целата вџасена, во сопчето на потстанарот и таа ја забележа притулената светлина од спротивниот дом: то ест токму од станот на Машиеви, и го виде него, потстанарот, како стои крај прозорецот и гледа во станот на Машиеви.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никогаш не сум го видела во портокалова маица или во син џемпер со ружа, не, не сум го видела ни на митинг, ни на телевизија.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- Кога ќе го видам мртов, велам, само кога ќе го видам мртов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Замисли си, да го видиш ликот на мајка си, или на онаа која ти е прилегната до срцето, како се лелее под површината на водата а нема сили да се измолкне надвор и вистински да се покаже.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога дојде да ме посети во Воената болница во Скопје (ме оперираа од слепо црево) старата госпоѓа што лежеше во креветот до мојот штом го виде се вљуби во него!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Кога некој ти зборува за борба, за победа, за јунаштво, а не си го видел на прва линија, во долгите ноќни и истоштувачки маршеви под дожд и големи студои, кога никогаш не влегол и не останал заедно со тебе да преспие во влажните и мувлосани земјанки, не зачекорил во калливите ровови, не му посинало рамото од носење на митралезот, минофрлачот, сандакот со муниција, носилката со ранетиот, не те посетил во болница кога си бил ранет, никогаш не каснал мувлосан леб, не пиел вода од матна и каллива локва, никогаш не сркнал од булумачот – изматеното брашно во млака вода, не пасел трева и на пролет не јадел набабрени пупки и младо лисје, никогаш не ти ги видел раните преврзани со валкани партали, загноени, црвјосани, – таквиот не ти е мил...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Сестрите го видоа Тодор како се спрема да излегува.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Трајче излезе во дворот. Му се плачеше, ама ги стискаше забите и не сакаше да го видат како плаче.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
А кога дојде Маријанти, штом го виде таков рече: - Ова дете е будала, - и го прати во лудница.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Добро е што тоа не го виде и мајка ми!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сепак, јас скапо си го платив почитувањето.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Да не го видиме повеќе...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
И вистина така излезе. Неделко Сивески повеќе никој не го виде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Даскалов го видов дури кога дојде доволно близу до прозорецот за да ми ја запре светлината и да ми соопшти дека колата со сандакот пристигнува; а јас пред да ја слушнам новината всушност го видов неговото, како што пред тоа се беше изразил, разведрено лице. (Или не беше рекол ништо слично?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Само јас го видов, Величество“, одговори слугата, смеејќи се кон небото и мавтајќи му на летачот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Тате се движеше полека во униформата за да го видиме. „Сврти се повторно“, рече Мама.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Алекса не се изненади, а Петко излезе веднаш по Бајракот и Ѓура та и тој назорум тргна по последниов на пет шеесет чекори.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Други зборови и гласови покажа, друго значение, и сосема е јасно, од она што го видов – зошто врз царството поразии и проклетства паѓаат“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Зошто го спомнувам токму овде овој дамнешен совет од животниот филм на тетка Боса?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа се врати, гледајќи го од прозорецот, го виде неговиот светликав син бјуик како сврте кон портата и се упати накај задниот дел од куќата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Темјана, цртежот ти е интересен, да ни го објасниш“, наставничката го крена сите да го видат.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
„Она што јас го видов“, вели „и тебе ќе те изненади“. „Кого го виде?“ „Ролан“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Жената без маж не е света Варвара пред која се паѓа на коленици.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го виде еден од стражарите и отиде, му ја клоцна каначката.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Знаеш што е давија? - Не знам, баба Цвето. - Тужба.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И го виде матното небо залепено на прозорското стакло. ...
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш не можев да го видам тоа што го гледам сега, по толку многу години, откако ја нема Мајка.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
На оваа месечина уште него кога би го видел како му ја бакнува раката на Исус на брегот на морето, преповторувајќи ја во тишина својата молитва: Господи, Исусе, сета смрт кога би окончала со мене и со моето име...
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Сите што го видоа тоа истото ѝ го рекоа. Само таа не.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Позасрамен да не го видат другите, Дедо Мраз се згугури прикривајќи го на тој начин своето голо лице.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Мислиш дека си одговараат?“ - ја праша жена си со замислен тон, не очекувајќи одговор. „Ти што мислиш?” - му одговори таа со ист тон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Од последниот пат кога го видов неговото изопачено лице, сѐ ми е измешано.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Она што тие не го видоа, а би објаснило многу, беше знакот задскриен зад ползавците на влезот на зградата.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Таа, со голема тежина во душата, уште еднаш се присеќаваше на мртвите од телеграмите- некролози кои не престануваше да ги добива, се пресели во времето на својот татко, кого не го виде уште од времето на свршувачката, се сети на својата родна мајка, која не ја виде никогаш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Фрлив поглед долу и го видов и Јехуда Давидовиќ, расположен како дете, како и самиот се придружува во општата радост, чука по седиштето и вика од задоволство во ведриот дел на пуримската служба.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Во собата владееше тишина, а тие четворицата си подаваа некаква цигара еден на друг и скоро и да не разговараа, но затоа тивка музика допираше од касетофонот кој што во темницата не можев ни да го видам точно каде е сместен.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Помисли на мајка си, на нејзината насмевка, помисли на деда си кој умре сам во својата куќа, се сети дека никогаш не го видел татка си.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сандре Самарија ги смири: „Ноќ е, Борисе. Ќе го бараш и ако не се сопнеш од него, не ќе го видиш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Ако - настојувам – сакаме да го видиме тоа ништо.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Никола спомена болест што доаѓа кога човек ќе се најде под игли на темнолилав дожд среде планина, нешто што е и мраз на коските и срам на слабост во месото, но јас, како да не сфаќав за кого се говори, не прашав какво име има таа болест и која света трева ја извлекува со пот од болниот, ти велам: бев само сам, самјак, осаменик, се грчев под тежина и се сеќавав на жената што ме најаде или се обиде да го стори тоа пред да ѝ го видам грбот во отворената врата на собата во која се влегуваше преку чардак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Уште во мигот кога го видовме, ни беше јасно дека нема да живее уште долго.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
На местото беше паркиран еден двокатен автотранспортер и, кога влезе внатре, го виде возачот крај шанкот како пие кафе и зборува со келнерката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кого го удриле, кого за гуша го фатиле овие бели рачиња, та да тргаш мака за татко ти во туѓина?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Секому радост му дошло оти Аџи Силјан си дошол и отрчал да го види и добре дојде да му рече.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Но тој не сакаше да зборува за она што го слушнал, а уште помалку за она што го видел.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
— Не можете да го видите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Можностите за репрезентација се исто толку неограничени како и можностите за мимикрија и на сликата секогаш можеме да го видиме она што сакаме, како во роршаховите флеки.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
— Го видов, бег, го видов. Убава сермија си имал, машала, убава.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гласот му се ширеше по целото Езеро! – Тој барем почина среќен, не го виде твоето заминување.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Но, додека се кикотеа Дора го виде како влегува во нејзиниот двор.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Пред она што не го видел ни кај Добре, најдобриот човек на светот, тој потстана и прошета со оврголените очи.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Дали сте имале можност да го видите десеттото издание на Новоговорниот речник?“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш ќе го видев Тате како заковува или залемува, секогаш смешкајќи се при работата, и Мама како сета среќна се насмевнува.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Многу помалку од половина во дружината имаа по две волиња, некои од нив немаа со што да ги заситат. Но не мислеа на тоа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Татко стоеше пред човекот кого дотогаш само го замислуваше, не верувајќи дека некогаш и ќе го види, во неговите очи херојот во семејството од кое потекнуваше и тој самиот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
А вие како, блиски ли сте со мојот брат? Или само го видовте кај вашата ташта?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Таа од мене отиде со друг, со тебе, и тој место Марија го виде богословот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Држеше локален весник од Лејк Чарлс, и кога го отвори на маса го видоа насловот напишан со големи мрсни букви, 250 ИСЧЕЗНАТИ ВО УРАГАН.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
- Сврти се уште еднаш кон селоно, кон полено, му вели Уља, којзнае дали ќе го видиш и другош.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Се зачуди Алекса кога во визбата го виде Јована Ѓуров, кој таа пролет се врати од Бугарија и се придружи кон Толевата чета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
6. Во Битола ќе подзапреме да си го видам детето. Ивана мој.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А Марин Крусиќ? И Марина Крусиќ го виде рибарот токму вака: како од брегот, час-два откога заврши третата попладневна муслиманска молитва, го спушта погледот од тапа тага врз него во чунот, меѓу петнаесеттината чунови што се подготвуваа со мрежите да завеслаат на езеро.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сега се плашеше да се опули надесно оти му се чинеше, ќе го види Неда.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога Толе допре со очите до Алшари и го виде оџакот од фабриката на златниот рудник, испушти една длабока воздишка, сеќавајќи се на приклучението со Аќифа, а во исто време му излезе пред очи убавата Прочка, која беше ја фрлил во заборав.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Штом го видов тоа почнав да ја бацувам и почнав уште посилно да плачам а во исто време и таа се расплака и ми рече: Нели ти ветив дека ќе ти подготвувам чеиз.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Кога одблизу го видов сцрвенетото уво на Цанета, и не сакајќи реков: - Квак! Тој тажно се наведна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Тоа е ваша работа, - додаде Ѓорче Петров.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Знајш оти, отка се жени, отка го армасаа, ни су го видел, па дошол дома, а знајш колку идеше пред тоа?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во енверова Албанија секој непознат се сметаше за агент и секој кој го видел веднаш морал да пријави во сигурими.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Бандо им викаше: „Првиот, првиот сакам да го видам што ќе гибне!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Животот на дедо е сврзан со вулканот, - велеше Богуле. - Не умира додека не го види згаснат за да му се исполни желбата: да се изгради бањата на брегот...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мишко не го виде од каде долета.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мирче ми пиша дека го видел таму. Му се прикажал и се познале.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јас свртев глава за да не гледам, ама тогаш го видов крстот на Ставре Попов.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тогаш првпат убаво го видов како изгледа и колку е висок.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Мнозина го видоа неговото дело, мнозина беа со блесокот озарени, дури омаени.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
“Му дадов на Дилан една збирка мои песни пред неколку години, непосредно откако го видов на концерт.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како впрочем му го понудиле?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Поорале уште една бразда, пак Велко беше се опулил и бидејќи дете, пак му свикало на деда си: „Дедо, дедо, ете го штркот зад тебе, заврти се да го видиш.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Го видов на телевизискиот екран стариот палестински раиз како стапува на француско тло, истоштен од болеста, со белата нарасната проретчена брада, со изгубениот сјај во очите, со задржаната насмевка, како на жива статуа, со живост задржана само во влажните очи, во пиџама, со сина волнена капа, во придружба на туниски и јордански лекари и неговите најверни соборци од претседателската гарда.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Последен пат го видов Борхес во Дикинсон колеџот во април 1983-та.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Излегол гемиџијата на суо и го видел детето кај си шетало околу пештерата, се прибрал до него, му прогоорил, арно ама детето не ти знаело никаков јазик.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
На она што ќе го видиш не можеш да му ја менуваш ни содржината ни смислата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Не приоѓајте му, Оставете го. Три жени со бели шамии околу главите Му претскажуваат, црвена жед од која ќе изгори земјата и дека низ провалиите на исушени мориња со векови надоаѓаат заточеници да го видат како се скаменил чекајќи ја да мине девојката на залез сонцето што ја оплоди.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Во три четири чекори беше до него на пет шест метра; и кога овој се заврте и го виде, нозете му се затресоа, забите почнаа да му штракаат, а гласот му се зеде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Човеков што дојде да ме поведе ме поттикнува да побрзам, но не ми кажува каде.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Само нека ме задене, га ќе си го виде убавото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Држејќи ја за рака, ја повлекол кон некакво засолниште што сѐ уште не можел да го види.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Па добро, можеби сум спиел.“ Одеднаш го виде.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
-Каде е тој коњ што не сум го видел?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„Бараше ти донесов, Јаго“, рече дојдениот и дури тогаш го виде третиот, се тргна се собра во својата широка и темна облека.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го виде ли твојот ѓавол, го виде ли водниот дух, таков беше, сила?
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Го видов Перета Катин. И тој беше застанал и гледаше во мене. „Вода“, викнав. „Се врати водата!“
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И така, и тоа чудо го видов- рече татко ми.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- Имаме еден пријател и роднина тука во затворов. Сакаме да го видиме и да го посетиме...
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се сврте и го виде Огнен како стои зад неа и го држи тротинетот за задната рачка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Се зачудив кога го видов! Тој не го забележал државниот удар, кога среде полицискиот час, со торбулето и копачот на рамо, со жолтата тркалезна сламена капа тргнал во својата градина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Едно утро, една година по заминувањето на Рајнер, додека се приближував кон неговиот дом, го видов како стои зад прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тогаш го видов ликот негов На главата со трнов венец: И рече „Насмевни се на болките, На бодежот воскликни, Тогаш ќе си вистинскиот Ти, Така зачнува бисерот во школките“.
„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)
Беше слатка, мојата мала Емили, мојата викторијанска принцеза.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Си видел, му велат, ама не си видел, слеп си бил, тоа што требало да го видиш, не си го видел.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Виде Филип Филиповски дека и отец Лаврентиј го видел тоа зло време, летајќи окован за својот кревет, како Филип што е заробеник на својот; виде Филип дека отец Лаврентиј виде сѐ и дека затоа сега трча кон манастирот крај Бело Езеро, да каже што видел, трча отец Лаврентиј и сѐ почесто паѓа по скржавите падини на испустена Македонија, и најнакрај, со првиот попладневен гром стигнува нестварен како виножито до брегот на Езерото.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се надеваше Сафет-ефенди да го види ова, и ако машкиот чемер може да се брише со женска убавина, да посака тоа да го стори со неа.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
— Големо нешто, господин конзуле, големо. Нека кршат глава каурките, туку сега помагај, — му одговори Мито и во кратко му ја опиша положбата на Шаќира и Ѓура во Прилеп.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Напролет пак ќе го видиме! - ѝ рече тој и ја зеде за раката.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Сите беа собрани крај мртвото тело на мајка му од Трајана, која од преголема радост што го виде Трајана женет, ја испушти душата.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
- Го виде ли, Радо? Како икона беше! - рече Роска.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Се надеваше дека можеби и ќе го сретне својот Брат, таму, а кога се врати, демобилисан, мислеше дека ниеднаш повеќе нема да го види, дека Братму очигледно веќе и не постои. ... Но Братот излезе пак.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас се израсплакав, не знам дали оти го видов во монашка одежда или оти однапред го доживеав она што ќе го доживее Лена, кога ќе му го чуе гласот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го виде сестричето како излегува со големото чоколадно слонче.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
И ви реков дека намерите Божји се вон човечкото сфаќање и оти ние не можеме во ограниченоста на човечката природа своја да ја спознаеме големината на планот Божји и затоа треба единствено да ја прифатиме неможноста на нашите земски очи да го видат она што го гледа семоќното око Божје, та да живееме со љубовта кон него и со вербата во вечниот живот, кој не би имал смисла ако не сме се родиле како смртници, со гревот на нашите прародители, од кого ќе нè избави само смртта и покајанието...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
„Што толку важно ти се случи, па не дојде?“, ќе праша и веќе следната недела ќе го видиш прв нацртан во дворот на црквата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Попусто брезничани до невообичаено доцна дремеа на гредите пред селската продавница чекајќи меѓу нив да дојде Иле Вегов - Брчалото да им се придружи, одблиску да го видат и да поприкажуваат со него.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Оф, мори мајчице, умрев, ќе рече и ќе го видиш се склечкал во правта. Мнозина ни умреа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не знам како се сврте Велко назад, го видело штркот оти е близу деда си си му свикало: „Дедо, дедо, опули се зад тебе, ете го нашиот штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
По малце време беа растанале сите од куќи и секој по нешто работа работел: мајка му кравите ватила да молзи, невестата му овците ошла да 'и молзи, син му свињите и телците, прлињата 'и испуштило за в гоеда да одат, сестра му куќата ватила да ја мети и гнојо да го врлат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Па, кого го видов јас, велам, кој беше тој што ми се виде?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ни даде визија за маргината како центар, за цивилизацијата како рог на изобилство на своето незадоволство, за културата како збир на нејзините отпадоци, стилизирани субкултури.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да го видиш, не ќе го познаеш.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Бимбашијата јавно ја насочи војската кон селцето и Толе го виде обрачот од трите страни, бидејќи веќе убаво се раздени, та дури и сонцето огреа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таа, навистина, личела на остарен ангел, но таквиот ангел не можела да го види или не сакала да го види.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сопствената идеја да се соблечат голи како од мајка родени сега на Пера, во споредба со ова што го виде, му изгледаше повеќе од бедна.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Децата се стиснаа едно до друго како китка рози, како млади билки, измешани, ѕиркајќи за да го видат скриеното сонце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ден шести: Дојде човекот со здив на битие сочинет од сè она горе и сè она долу Ден седми: Бог го виде сето тоа И, прекрстувајќи ги рацете, рече: Нека биде вистина, вечна вистина зашто само едноставноста ме воскреснува.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Тој го виде Остап, но немајќи сили да ги задржи движењата на своите раце само го погледна влезениот со недобронамерен поглед и продолжи да диригира.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Во тој момент, од публиката тоа ќе го види и почувствува и Назаров, кому таа подоцна искрено ќе му признае дека мора да го напушти бидејќи всушност го љуби Пол.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Но лично го видов како плаче кога еден од црвените со сабјата му ја распори рубашката и тоа токму по онаа ситна калдрместа патека на 'рбетот и му одброја точно дваесет и пет по грбот.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Не го виде бледото лице на Ѓорѓија, кој се сети колку пари потрошил на француски парфеми.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Без ниеден збор, набрзина влегоа сите тројца во пајтонот и пајтонџијата ги сврсна бујните коњи, а овие полетаа преку начичканото уличе со аскер и разен башибозлук што се насобра да види што ќе стане и како ќе изгорат комитите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Е еве ошче еден кумита — проговори Ташко, кога го виде и позна Бојка Паленѕов, најстариот син на дедот Јована.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Во душата му гореше само една желба, да стигне поскоро во Крушево, да го предаде писмото и да го види како се вее слободно македонското знаме. Слободно македонско знаме!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Можеби и Дмитар-Пејко го видел во очите на својот судија она што тој сега го гледал под веѓите на тие двајца кога прашал без зачуденост дали тие бараат лоша крв во него, дали ќе го сечат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го виде неговото смрачено лице, чија убавина се расточуваше како боја на дожд. Тој се плашеше, а ибн Тајко ликуваше.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да и пратите и ниј во Софија за пушки.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Лицето ќе му го видиш кога ќе го завршиш...“
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во црвеник ни го изгореа селото, а на Свети Костадин и Елена почина татко, бог да го прости, кутриот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нешто пред договореното време, тој го виде Карер како застанува под прозорецот и во веќе видениот ритуал, го отвора тешкиот капут барајќи си го часовникот што го извади од џебот на елекот, го погледна, потем го нави, го ослушна, го врати наместо, ја намести паларијата и зачекори кон долниот влез од просториите на СС командата на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Бабата колни, пердуи паѓај; бабата колни, пердуи паѓај!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ама изворот никој не го видел, зашто изворот бил заробен и го чувал еден огромен џин.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Акакиј Акакиевич мина низ кујната, незабележан дури и од самата домаќинка, и најпосле стапи во собата, каде што го виде Петрович како седи на широка дрвена небојосана маса со подвиени нозе под себе, како турски паша.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Едно одделение од оние борци во англиска, или германска, или италијанска, или измешана од сите униформа, со шмајзери на градите, одело секогаш околу него, едно одделение партизани, штотуку слезени од шумата, по пустите голомразни улици на таа есен, кои во вечерите се исполнуваа со митинзите, баклјадите и демонстрациите, а во другото време оној се шетал низ тие улици и ретко кога излегувал без својата охрана, без тие добри, наивни борци, ослободители, со долги коси одзади, со реденици, оние што се фотографираа сосе шмајзери по црвоточните фотографски работилници, а нивните фотографии мрзнеа по излозите, избоени со мастилави бои, вплетени во некакви срца, или излепени на џепните огледалца, оние сѐ уште со крпени петокраки на капите, што имаа најразлични и најнеобични форми, оние со изрезбарените петокраки на кундаците и со толку решки во дрвото, колку непријатели секој од нив убил, едно одделение такви борци, поредени од сите негови страни, а тој во средината, натегнат и голем, плештест и црвен во вратот, широк и мирен во чекорот, со неколку пиштоли и слични тракатанци, додека луѓето наизлегувале на прозорците и тоа да го видат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Конфликтот што Бретон го имаше со француската левица по Втората светска војна (со Пикасо, на пример) јасно укажува на длабинската приврзаност на Бретон кон слободата на интелектуалецот и неговото јасно согледување на новиот, комунистички тоталитаризам кој во тоа време малкумина слободни интелектуалци и анархоидни уметници на запад можеа да го видат. okno.mk | Margina #26-28 [1995] 38
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Откога ќе го види или почувствува лошото, тој го осознава, ги определува, границите на своите способности за откривање себеси.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Го подигна високо петелот со намерение да го видат и другите и ми го тутна в лице.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Да чекорам по туѓи патишта, иако во срцево носев болка тешка, зошто знаев дека повторно ги изневерувам моите чувства и не верувам никому освен на сопствените лаги.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Потрчав и јас, ама и гроздот потрча. Кога го видов тоа се стаписав.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Го прегрна Тодор Толета и го избакна. Се избакнаа и неговите четници со Толевите и Толе ги поведе по мракот сите кон Вепрчани, откаде уште истата ноќ ја прејдоа Црна и ја фатија жиовската Станоновица.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Дедо Крстане, дали го виде моето коњче? - го праша Трајче колку да го започне разговорот.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Го видел и Борко кога дал знак да се почне.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Кога ќе си го видам детето, ќе ми олесни...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И тогаш, јас и вие тоа не сме го виделе, ама го видоа невидливите очи на убавицата од Дардаванија, од преголемиот огин што го испумпуваше од срцето кон образите, мразулестите мустаќи Дедомразови почнаа да се смекнуваат, да се топат истечувајќи низ снежната брада која, исто така, почнала да се топи.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Може да лажеа дека некаде, во некое село го виделе кај го водат врзан со синџири.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Севда го имаше заборавено сонот како што обично соништата се забораваат, но сега зборовите на мајка ѝ ја потсетија на сонот што беше го сонувала и во мислите пред себе го виде вишнеењето како до в небо на оној чадлив оган, чадот во кој се гушеше силата на голем и опасен оган, со матна, отровна темна жолто-зеленикава боја.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Тргна по него во време кога денот создаваше издолжени сенки по сокаците и наскоро го виде како крадешкум влегува во една куќа во поубавиот дел од градот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тие откако ќе го видат, ќе ја одредат цената и ќе ми јават дали ќе се сложам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Беше без глас но, сепак, во тунелот на темнината го виде единствениот зрак на надежта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ми то нашто магаре нема сиднато су нас да јаде, цау ден пу то стопанствиото и на та ректа! избрза Чана кога го виде прашањето во лицето на Пелагија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се сеќаваш... минатото лето ти кажав дека го видов во ресторанот „Света Софија“ во Охрид заедно со менаџерот на владиниот организиран клептомански грабеж на општествениот имот на оваа сиромашка државичка!...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Не реплицирање на музиката, туку доаѓање до сосема нови искуства. ñСи го видел софтверот Фотошоп, нели?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога го видов Матеј во белиот мантил веќе го гледав идниот доктор во семејството којшто ќе им помага во болестите на своите најблиски и на сите луѓе. Почувствував гордост.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Зарем по сево што го виде во нашиот Атеистички музеј и натаму ќе веруваш во рели­гијата на нашите отпадници? – ме пречека на нож А.А. и ме врати во морничавата реалност на Атеистичкиот музеј.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Кога ја подадов главата од отворот на шаторот за да го видам непознатиот човек, татко ми на неговото прашање рамнодушно ги крена рамењата.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога дошле близу селото Плетвар, кај дервенот, го видел Силјан полето Прилепско; ги видел Маркови Кули; го видел манастирот Трескавец, и од радост веднаш слегол до едни камење, за тамо да се потури со шишето вода, за човек да се стори и оттука пеш да си оди дома.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Што сакам да заборавам? Прво: да ја заборавам светлината, облакот од светлина што никој не го виде освен мене, кога тој влезе во одајата на логотетот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- Не сум го видел. Јас го чекав надвор во џипот, немав пристап ни во нивниот поплочен клозет.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Лета силно ме стегна за рака и тргна кон него.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Пред моите очи се вртеше в круг жив пламен, тоа го видов, не зелен каков што можев да го сонувам, туку, ти велам, жив, од куп лелеави и жолтоцрвени знаменца.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Штом го виде дедот Петка, отрча во комшиите, ѝ кажа на Доста и — уште не ни врзани маските — се вратија двете и Доста се најде во ќералчето на дедот Ристета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Коа го виде пустио терзија царо, стори да стани, и царо го задржал да не стануа и му рекол: - Честити царе, прво не те видов оти врвиш ти, а пак јас сум многу сиромав и сум се стегнал да спечалам некоја пуста пара, та да си купам една куќарка и некое нивче за да си садам тутунчок или разјане, дури да ми втасаат дечињата и да си 'и главам, та да се раатисам барем на старос.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
„Ако сакаш, можеш да го видиш“, рече авторот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Изутрина рано го видов најпрвиот зрак на сонцето, црвен како вжарена игла.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тие денови, средината на септември, кога Методија веќе разбрал што се случило, дека Симон е уапсен и зошто е уапсен, подработувајќи на гробот на Борко на завршните работи, како што велеше тој, го пројала мислата за она што го открил Симон и тргнал да го види со очи самото место спроти долнечките гробишта.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Но сум бил и во Париз, тука подзастана и со особена нагласка продолжи да расправа дека таму го видел Рудолф Валентино, најголемиот љубовник на сите свои времиња.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Една вечер во хатичката многу им зажуборија соништата - тогаш како да чуја како звуците на роговите повикуваат на нов лов и тогаш како да го видоа Пушкин како задишано го бара Салиери на Венецијанскиот панаѓур да му плесне една наопаку пред да истрча на оној банален двобој со Дантес мислејќи наивно дека со една наопаку се казнува отровната љубомора а со димот од барутот љубомората се претвора во трескавична кашлица којашто запира два метри подземи.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Никогаш не го прашував ни како се вика, ни што работи зашто еднаш или двапати го видов како стои во темен костум и бела кошула и си го чека директорот до автомобилот, а тој голем, црн и изгланцан, ја „мерцедес“, ја „БМВ“, не знам, па веднаш знаев дека е шоферче на некој голем буџа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Штом го виде, Билјана стрча кон него и му се закачи за раката.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Чудно, не сум го видел вашето лице на екранот, а таа телевизија обично ја гледам.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
ТЕОДОС: (Загледува каде што беше дамката. Согледува влакненце, го фаќа полека со два прста, го крева високо да го видат Наца и Кева, стрелајќи ги со поглед, па го одувнува влакното како да плука на нив.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Се гледаме кај мене во седум. Дојди да ми го видиш парчето за матурската вечер. Потоа ќе одиме на кафе кај тебе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Но еден ден ја жегна нешто во душата кога го виде како се метка во лабораторијата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тогаш нему на малиот Змејко, му се стори просто како да го виде црвениот лав на сонцето како се повлече во тревите и како остана спружен, а деновите од тоа добија нешто потпечено и безбојно. Како усни на жед.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Секретарот мигум молкна за да го види ефектот од своите зборови, па охрабрен од молчењето, продолжи: – Ние со многу тешкотии најдовме куќи за вас. Подигнавме бараки.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ги состави сите делови од иконостасот, кога го виде склопен и готов, му ја разбрани нешто душата, го обзеде силна возбуда, и дури попот и луѓето пееја ”Христос воскресна...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Него веќе не можеш да го видиш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ќе одам во Пасажот... улица Ришелје, улица Меил...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
— Да не го виде Манола мој, ми вели. — Не е Манол, велам, не скокај!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Тогаш одненадеж го видов Били над себе.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Но, сè додека не го видов, немав претстава за големината на ова одморалиште.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Коњот застана на задните нозе, фркна и се впушти во бесна брзина која беше најубаво нешто што некогаш сум го видел.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Внучиња, едни тагуваа што ве немаат други што ве оставаат и потоа заедно легнаа под мене мракот мој да не го видите.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
А Бисера, колку го виде оти ја симна шапката и почна да се крсти, избега и не се обѕрнува назад, оти поп кога колне не треба да го гледаш: макар и другото да колне, клетвите го фаќаат тој што е крај него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Рецепционерот го виде Камилски без митското куферче, му се виде како друг човек и нешто запишуваше без да го покаже изненадувањето.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Дикинсон како да му е близок на византискиот уметник кој­што не го видел ликот на Исус, но сепак го сликал според до­стапните упатства.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
ВЕДА: О, добар си е Тед, нема што. [Се смее.] Му го виде ли погледот кога му кажавме дека ќе стане татко?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Од запуштеното огниште излегува чад; ќе го отворам прозорецот ширум; но првин сакам да го видам болниот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Самракот однадвор е сѐ уште посветол од темницата во собата и можам да го видам нејзиното лице, прилепено на прозорското стакло, и разголениот врат, во бледиот, умирачки здив на денот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Знаев дека никогаш повеќе нема да го видиме во цела должина и затоа тој беше како и нашите животи - би поминал еднаш покрај нас и никогаш повеќе не би го виделе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
-Ама јас не го видов трнот, не сакав да се боцнам – се правдаше Еразмо.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Но допрва ќе го видиш тоа.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
За миг го виде своето лице во зелените води на Тиса. Се почувствува жива.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во зацрвенетите и ненаспани очи на Пандо бликаат солзи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Денот на погребот конечно дојде. Службата беше оддржана во катедралата свети Петар, една величествена црква сместена во највисокиот и најстар дел од градот. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 219
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Каја ги протегна ножињата, ги протри очичките, и кога ги отвори, го виде насмеаното лице на мајка ѝ наведнато над неа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Стариците не го слушаа. - А Пашка, тој Мелентјевич, тоа столче денес го изнесе и го продаде. Јас го видов. Кому? - извика Остап.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Другите „мајки“ велеа за неа: - Ами како ќе им погледне еден ден в очи на мајките и на татковците?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ништо, ништо! Некогаш моите слики ќе ги тераат луѓето да се прашуваат, само јас тоа не ќе можам да го видам.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Следниот четврток дојде, се изненади кога го виде Илка станат.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сега беше буден. Лежеше, буден, врз своето тврдо легло, а во собичката стоеше истиот оној ден, што го виде неговиот пораз.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
БАЈАЧКАТА: Нека гледа мажот ти. ВЕРА: Мажот ми не може да си го види алот.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
По Визби, повеќе не го видов Јусуф Вриони, но нешто големо и значајно од него остана, се влеа во мојот живот.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Тодора се премести тешко од нога на нога и намерно си ги избриша рацете од скуталето, кое малку и го поткрена, божем се готви за нафора, а попот тогаш ѝ го виде мевот што баеги се беше устремил нагоре.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ја следев кривата на неговото владеење, која требаше да заврши во слободна Палестина.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Зошто одат толку луѓе да го видат?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
XIX. Сега беше пак неговиот јужен ветер и Змејко можеше просто да го види од својот прозорец него како заседнува над целиот свет и над Белата Долина, завладувајќи го со своите топли здивови до безостаток целиот ден.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш го видов и синот, збиено момченце, капка од мене, и оттогаш не сум го видел.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Но зашто тие се најдуваат од кај страната на Градишки Пат, минува веднаш под нив, то ест од кај страната од којашто постојано се заканува опасност, зарешетчени се со железни прачки па дури и да стане и да ги отвори, пак не ќе може да се подаде низ нив и да го види цел Станкоски Рид, - ги гледа само јужните падини на Горник, Дупка и западните падини на Зедница - заедно со Горник и со гробиштата на Рамник на Горник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Навистина не догледувам како некогаш, ама не сум слепа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа сакаат овде туристите да го видат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Штом го изговори „откри ми се“, момчето, насмеано и победоносно скокна од јаболкото, од големиот црвен плод што за сето време стоеше пред нејзините очи, а кој таа не можеше да го види.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Но тој не стравуваше за живот и имот, него го мачеше мислата, што на моменти се претвораше скоро во извесност, дека војната ќе ги пресече патиштата меѓу него и неговото девојче, и дека никогаш веќе нема да го види.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Толе го виде и се успокои. „Тој е“, — рече и му го покажа на Андона.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Првин го видовме војничкиот камион на џадето, а потоа војниците, татка и сите 12 души со него.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И немалку се изненади кога еден ден Јован му рече дека едно детиште го барало и сака да го види.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Не можев да му го видам лицето но разбрав по брзото суво искашлување дека е лут.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тој опсерваториум постоел тука на овие простори повеќе од осум илјади години, но никој не го видел.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Кузман остана занесен и не го виде а јас не можев да му кажам.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Еден ден беше го одврзал за да му клаит мевлем и му го видел некој чоек што знаел ѓоа да лекуа.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
3. „Баш да го видам тој Курназ“, си рече Ване наоѓајќи се - одеднаш, не сакајќи, потамина, којзнае како - пред неговиот киоск.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Минува низ селата до кои сè уште не стасала војната, трчаат луѓето по него, го пречекуваат, го прашуваат за фронтот, за своите; плачат, голтаат сè што ќе им каже; му даваат јадење и го испраќаат (Оди ми, добруле, здрав и жив да стасаш, жени се, добруле, додека си млад, да ѝ го видиш аирот...
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Петра исто така тој ден го виде Дине, ама не му се приближи, не му проговори, како да чувствуваше дека под кожата му се тркалаат костенови ижувини, нејзе ѝ беше мило што е надвор, што ја прикрпува бараката, што може да го удри чиста ава, што околу него се трчкаат неговите и дечињата на Тронда.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Во полицијата беше издадена наредба да се фати мртовецот по секоја цена, жив или мртов, и да биде најжестоко казнет, како пример за другите, и дури речиси успеаја во тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Мојата мајка? (А бре со овој, нит’ го знам - нит’ сум го видел, да не излеземе роднини, којзнае...).
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Во тевтерот Акиноски така било запишано, ти одговара и брзо додава: Јас лично него не сум го видел но за многу други работи, кои биле таму запишани, сам можам да посведочам.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сиве со косата го извлечка скелетот на опкосеното и пак замава да коси.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
МАРА: Така е, сестро златна. Еден ден ако не го видиш или не чуеш како е, веднаш умот на пусто лошо ќе ти појде.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Ќе треба: како при снимање со камера по сто пати да се враќаме да го видиме кадарот, на овој, или пак на оној начин, од агол на ова, или низ призма на она...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И тогаш, по втор пат како да го видов големото сонце што ми се јави и понапред.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Откако ќе сретнеа некого кого од поодамна не го виделе луѓето ќе се провикнеа: „Од каде ти сега овде, па згора на тоа уште и жив?“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку сѐ директори и секакви началници не се промениле, него можеле да го видат секогаш на едно исто место, при една иста задача, постојано како чиновник за препис, така што потоа се убедиле дека тој, очигледно, и се родил на светов веќе сосема готов, во виц-мундир и со ќела на главата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоа беше ретка можност за сите, еднаш годишно, не само да наздравуваат со неа, ами и да ја бакнат во образите и да ѝ го видат лицето насмевнато и расположено.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Деновите се слични еден на друг и сепак, кога се будеше и се ослободуваше од визијата на ноќта, просветнуваше во него надеж за нешто ново и поинакво што треба да го види и почувствува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Сакаше да ти збрца нож в чкембе“, рече Борис Калпак. „Тоа го виде и самиот.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По недела две се најде отепан Турчинот, Катил Шериф, на патот за Прилеп; по друга недела две Тоше Налев им стори абер дека го видел Толета во Битола како се шета по атпазар, та се осмелил дури и на ан кај него да појде и да му ги побара седумнаесетте лири што му остана должен Јован Сиве во Старавина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кипров отишол во “магазинот“, го видел каналот и во врска со тоа напишал опширен шифрован извештај до Матов во Солун.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
А сѐ можеше да биде поинаку.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На многу им станаа коска в грло... да ги снема... - се одгласи некој, ама никој не му го виде лицето.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Кога таа го виде и го препозна, место не ја фаќаше од радост.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Тоа што го видов и доживеав засекогаш ми се врежа во паметењето, но раскажувањето на мајка ми, Фимка, која тука, заедно со илјадници други, доживеа мачно и тешко време што траеше цели шеснаесет месеци, долго го носев во себе одлучен да го спасам од заборавот и да го сочувам во пишан збор.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А, кога ќе го видиме само погледнува во твојот џеп и во моето тенџере на шпоретот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
МАРА: А, дали си го видел Анѓелета наш?
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
На едно место кажува дека со машината за пишување излегувал, топорејќи се, и на балконот во Маказар, расоблечен, како што вели, несвесен што кажува и самиот, и раскрилен над целиот простор, за да го видат сите дека тој пишува, и тоа не било што, туку книги!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Набргу сите комшиски деца разбраа за врапчето на Благица и постојано молеа - само да го видат.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
На чардакот, го очекуваше Сокол Мечевски. Се израдува кога го виде. Се прегрнаа.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Не, нема жена, а нема ни девојка,ќе го видев барем еднаш со некоја, а ни дете не прошета, да го храни залак по залак.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
„Ве барав и дома. Ми рекоа дека сте на прошетка...“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога ќе бидеме слободни, некој ќе го ослободи.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога по три дена не побарал ни јастие ни питие, и кога почнала да се шири неподнослива реа, влегле стражарите внатре, и го виделе, потпрен на својот стап како упорно, со ведри очи гледа во натписот од книгата чудна.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сепак, луѓето пред сѐ би отишле да го видат она што изгледа “подобро”.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Исус го видов кај чичкото и тој ми рече: - Отсега само мене ќе ме слушаш.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
И се слушна глас: „Дојде Ѓорѓи будалата“ и сите истрчавме и се собравме околу пајтонот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тој го виде тоа и не можеше да го издржи.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
И додавајќи дека сето тоа било точно запишано, точно како што се еден и еден два, во тефтерот Акиноски, кој тој лично не го видел но од друга слушал дека постоел, вели Шоона, не знаеле ли старите наши како што знаеме ние денешниве, кога се збратимувале да со едните де со другите, дека ако ти го извади брат окото, има да ги го извади најдлабоко што може да биде?
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сѐ што гледаме е само одблесок на она што не можеме да го видиме.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Последен пат го видов кога одев да ја видам мојата Фатмира, кога беше жива.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Со оган каков што над Содомија го видел Св. Јован Богослов...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
17. Намерно не ви кажав а ќе ви кажам оти од вас ништо не кријам Дека се случуваше понекогаш да се состават некои парченца Од моите соништа од циклусот за пропаднатите империи И тогаш ќе го видев Цезар како ’рчи Ако не знаевте Цезар се брои како голем светски ’ркач А неговата љубовница Сервилија Цепонис мајката на Брут После ноќното следување бегала во соседната просторија Знаејќи дека Божјиот син спие гласно И дека молежливото опоменување ’рчиш Цезаре не помага И ќе го видев Цезар како плаче како мало дете Кога ќе се разбуди испотен и сам Плаче ту за малку мајчинска нежност ту за капка врело млеко од кобила
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Леле, Бреза, се случи најинтересното нешто што досега сум го видел во својот живот.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога го виде правот, едниот од тројцата селани, кои седеа под врбата и пушеа тутун, извика: - Јунаци, бидете готови!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Се заниша малку се сврте ваму - таму, разгледа наоколу и кога го виде расплаканото девојче го расчепи клунот и гракна: - Гра-а!
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Качак! грлено го извика неговиот стопан кога го виде како заостанува веднејќи ја големата глава, обрастена со сребреносиви влакна.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Знаеше дека можеш да си сигурен во некого дека е кукавица, но дека е многу незгодно набргу со свои очи да го видиш; а и тој да е свесен за тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Следното утро ние отпатувавме. И никогаш повеќе не го видовме малиот коњаник и неговиот белец.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
- Чу ли нешто за него? Го виде ли?
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Неговиот роман „Мајсторот и Маргарита“ што го виде дневното светло 25 години по смртта (!!) на својот автор, по првото објавување набргу се најде на топ-листата на најпродаваните книги на сите времиња.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Ете, од тој себап се исплашиле сите ѕверој од чоекот, уште кога бил гол, без алишта и кога немал никакво оружје, и затоа ден денеска бегаат сите ѕверој, кога да го видат чоекот.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Второ доаѓање 1. (модерато иронично) Дваесет века во болка и страв постојана параноја и прав предавства, крв и хипокризија која ни е следната визија? (модерато сериозно) Да го поправиме портретот на нашиот отец-Бог да го дотераме и нашминкаме стариот транс-свест-(ид) да го сместиме на Ова буниште за убави уметности и плагијати депонија за скршени слики и да му смислиме нов кон-текст игра - икра - искра - знак - идеја што никогаш нема да ја извалка и оплоди па тогаш да го видиме: (реторски) со каква мудрост ќе се пофали над и каква свест ќе ни подари под или со нова итроштина ќе нé подмири ќе нè расплаче и пак ќе нé смири? 90 okno.mk Второ доаѓање
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Тогаш беше навистина изненаден од она што го слушна и што го виде, уплашен од сомнежот во сопственото срце и од сомилоста што ја почувствува кон Стефана, осамениот говорник пред фарисеите, кои нервозно си ги потскубнуваа брадите слушајќи го.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Го виде брата си Тодор, кој се спремаше да излегува.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Го виде креветот?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Можел да види како публиката се бори за ликот што сака да го види во претставата.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А потоа, по малку време и сосема неочекувано насмевката му ја врати на лицето ведрината!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ДА НЕ СЕ ВИДИ Халкидик, првиот крак од овој полуостров, што од копното се дели уште од Солун, е рамносилно на тоа, да испуштите да го видите најубавото и најромантичното во овој дел од Грција.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Поради мене командуваше да не трчаме: да не би раната да ме заболи.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Јасно го виде тесниот пат и светлината на крајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Една ноќ, може тоа го видоа моите очи, може така ми се пристори, како да ја здогледав старицата, или нејзината сенка, како со запалена борина оди по рабовите од коријата, потоа се спушти во отворот на испосничката ќелија и исчезна во неа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ги затвори очите и во мислите го виде својот дом како се прелива во светлина. И таму синот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
16. А ќе ми дојде на сон пропаѓањето на империите А тамбара-тумбара ќе почне да ми се прави во главата И да ми се парчосува сонот уште недосонуван Си мислев отпрвин дека тоа е заради историјата И дека толку многу историја не собира ниту во еден сон Особено не собира толку многу пропаѓања и распаѓања Вклучувајќи го и распаѓањето на Советскиот сојуз и Југославија Ама не било тоа бидејќи се покажа дека распаднатите состојки Полесно се ределе во еден сон и не предизвикуваат многу џимкања Работата била во тоа што на крајот на сонот за пропаѓањето на империите Неминовно се доаѓа до најновата американска империја А штом има империја нели има и пропаѓање на империјата И на малкумина им стиска да го видат и на сон пропаѓањето на Америка Поарно варди си го сонот од каква и да е помисла за пропаѓањето на Америка Додека да пропадне Америка сите ќе се претвориме во ништо И ќе им палиме свеќи на гробовите на Волт Витмен и Ален Гинзберг На времето пееја Америка и Енглеска биќе земља пролетерска Па ни пролетерска ни ѓаволи ни врагови стана Америка Зошто тогаш морало да пропадне Америка Божем во тековите не историјата нема исклучоци Што ги потврдуваат правилата И божем во секој сон за пропаѓањето на империите Мора да има и претсказание за пропаѓањето на Америка Од каде до каде такви сонови и претсказанија Се прашал ли некој кој ќе биде тогаш светски полицаец И се допрашал ли кој ќе испраќа војски во Ирак и Авганистан За да извезуваат слобода и демократија За да извесуваат и рестлови од новиот светски поредок А задолжително и локални парчиња од кои се прави приказната
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Бегам од тоа што го видов, ми е страв и да се свртам, назад да се обѕрнам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Неговите довчерашни професори не само што нема да го препознаат, туку и ќе се разбегаат кога ќе го видат како сениште од нивните дневници со оценки; небаре утови во мутли.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
„Кажи ми, дали уште некој го видел овој човек што лета?“ го запраша слугата.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дури вечерта ме испрашуваа и потоа, ноќта, ме одведоа во приземјето на една стара затворска зграда на улицата Хане (тоа го видов дента на излегување), заедно со други истамбулски и светски провалници и пробисвети.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И потем рече: „А кога застанав јас кај ѓаволот, токму пред него, додека ти и Лествичникот го гледавте словото чудно; со очи на нечестивиот, го видов словото. И тоа поинакво се укажа, одошто е“, рече.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Змејко го сеќаваше тоа многу добро и по себе, а не многу подоцна, уште во првата идна пролет, тој можеше да го види и тоа и во многу други.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
„Господи, имам видено и полоши работи од таа“, ѝ велам, „па еве, се живее некако“.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Поп Петко се поисплаши кога го виде толку црвен, го фати за рака и за глава, го праша да не го боли нешто, и откако виде оти ништо не му е, со чудење го праша: — Ами оти толку рано ќе си легниш, Крле?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Тој нема да го доживее враќањето на ластовиците во Рамалах, во неговата втора Картагина во урнатини.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
„Остави го за секунда,“ тој ќе рече. „Ова мора да го видиш.“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Фиданка не си ги искуба косите по она што ти го виде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Тој не можеше да му избега на неговото ловечко око, тој го виде сосема добро како тоа му го здроби телото на овој близок заскокан ѕвер.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еве ви го да го видите!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Денес културата е толку искомерцијализирана како што не била ниту пред 10 години. превод: Елеонора Стојановиќ извор: The Comics Journal 141 130 Margina #22 [1995] | okno.mk ALFRED HITCHCOCK 2 okno.mk | Margina #22 [1995] 131
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Иако кога тргнав од дома бев спремна за разговорот со Филип, кога го видов како радосен што ме гледа пристигнува во кафаната, како и мојата храброст да ја снема.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Другиот мачор навистина брзо избрка еден глушец од неговото скривалиште, но кога Мацко го виде како трча кон него, почна да бега.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ти го гледав огледалото кое го носеше секаде, ама не и знамињата. – И не можеше да го видиш, како и никој во куќата, го чував во ковчегот со чеизот.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Знам во што е работата, рече. Веќе тоа сум го видел еднаш.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Кога зачекорив по скалилата нагоре, го видов мачето до мојата нога, но не тргна и тоа нагоре.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Не сум им кажал. Го видов, трчав по него, еве сум сега пред вас.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Оној кој не знае најпрвин да го отстрани пајакот што демне над словото, тој само оддалеку чита и не разбира; само оној што ќе ја отстрани пајажината од пред очите ќе го види словото како видение, откровение и ќе разбере, оти ќе ги чита не само зборовите, туку и гласовите, боите нивни, белините меѓу нив и редовите.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Масата свет почна да урлика само што го виде пламенот.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Се таксало сонцето оти ништо не му чинит и ја откачила иглата од зад вратата, ја дувнала и се сторило момчето пак чоек, како што си беше напред.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Трите негови жени, вцрвенети и среќни, и пред сè незабулени пред него, трчкаа и му подаваа час крпи, час лончиња, додека не го видоа Петрета на прагот како ги оџагорил очите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ќелиите се скроени за виновници Без вина јас се изборив и со катанец ќе се оковам Да не го видите сиромавиот валкан образ Се изморив од изгубени битки Но го видов крајот на војната како приведение Лебди во зеницата која затупува ко замаглени очила Во диви сенки од без трага Виорот избриша сѐ Ако патот те одведе во непознатото, таму ќе се сретнеме Ти со срце поцврсто од камен, а јас сенка в копана во камен.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Кога го виде, се расплака и низ солзи го прекори: - Каде скиташ, бре синко? Душа не остана во мене.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Традиционално истакнување на вредности. Виртуелизација на тоа што сите сакаат да го видат. Се разбира, упорност.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Тејлор подоцна ми кажа дека скокнал на него само заради тоа што јас сум изгледал премногу глупаво со онаа шапка, па некако му било жал...
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Не помина многу време, повторно го виде сплаварот во сонот низ превезот од густа тестеста магла.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Играјќи еднаш Најденко, не знам како сторило и забораило, та си поткренало шапчето да си избриши потта што беше се испотило од играњето, и веднаш беше болснало светлината од ѕвездата ви очите на друзите деца што го видоа, очите беа му се зеле од ѕвездата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Никој не развража пред тоа, а таа го виде него!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Изгледа некој го видел Кузе како изнесувал оттаму.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Потоа го видов и човекот што чистеше трње меѓу гробиштата. Вадеше надница за сметка на црковната управа.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој првин како да се уплаши и да сакаше да побегне, но го виде мајмунчето и подзапре.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Но исто толку се плашел и од онаа тишина што го чекала по заспивањето на другите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дали јас не сум жена? Дали во градиве камен носам?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Петра не може да ја одбие, го позема чапчето алуминиумско и се подзавртува да не го види таа Костадина.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Парите не се како пљачка или грабеж.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Дури кога нозете почнаа да го болат отиде и седна на дабов триножец во калуѓерската ќелија, со занес барајќи низ пукнатината на иконата лица и настани: го виде синиот Парамон, фатен во повити на шума со голијатски стебла на чии гранки клечат мешлести човечиња со кучешки муцки, и ја виде внуката со дете на цицка, незрело девојчиште а наскоро по вторпат мајка без маж, и го виде Марко Проказник, некогаш власт во Кукулино, потоа иселеник, и ги виде своите врсници со свеќа над глава.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Кога си го виде Јана Своето момче... Ов, аман, аман!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Како да беше редот на Мајка да си го каже својот дел на тагата, за блиските, за својот татко, кого никогаш по­веќе не го виде ,за своите браќа, за својата Клементина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Откога ќе го видат лошото во другите луѓе, тогаш ќе го видат и кај себе, па им заблагодаруваат што им помогнале.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Неделкојца Сивеска врви покрај мене и пак прашува: - Сигурна си дека го виде Неделка мој, вели, да не си видела друг човек?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ги здогледуваш ли повремено и горе, тие мрзливи кртови што роварат ли роварат исклучиво долу, по кулоарите?  Последниот критичар што сум го видел жив и при дневна светлина се стори пепел следниот миг.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Прв пат го видовме на дрвената кула во дворот на одборот и бидејќи Ангелина гласно проговори зошто таков млад и силен маж не е во борбата, тој се поискриви малку и ни ја покажа својата една нога-дрвена!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
АНА: Еве, овие се, се насобрале на пенџеринава и ѕиркаат да го видат вујка. (Жетварките се отстрануваат од прозорецот.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Треба да се исплаши дедо Стефан, но се исплаши Турчинот дојден овде сам и го видел тоа што не треба да го види.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
ГО - Еден ден М. Горки го видел Гогољ како игра шах со Ван Гог. „Знам една слична кинеска игра, ГО“, рекол Горки. „Се однесуваш ко горила, Горки!“, рекол Ван Гог. Тогаш случајно поминал и Гоја. „Си почнал да се гоиш, Гоја? Да не играш многу голф?!“, рекол зајадливиот Гогољ. „Ништо не е тоа во однос на Де Гол кој оди ’ор гол по мостот Голден Гејт!“, рекол Гоја. „Која година е ова?!“, прашал уште еден случаен минувач, филмскиот режисер Годар. „Ти годи да поставуваш вакви прашања?!“, му рекол зајадливиот Гогољ на Годар. „Ова е ко некоја готска приказна...“, промрморел во себе навредениот Горки. 42 Margina #19-20 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
— Вие само во мене гледајте, — им велеше Толе на сите што го прашаа што ќе биде и како ќе биде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Влегол в сарај, и едно го видоа вардачите, го опколија за да го ватат да го бијат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Но тогаш Кејтен на масата имаше прилика и лично да го види побелениот мустаќ на Јосиф и дури сега ништо не можеше да го запре.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Тоа е висока зграда во Јужното предградие, во која мојата жена и јас го преведувавме Витмен, чијшто моќен одек може да се одрази барем на оваа страница.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Некои работи не ѝ беа сосема јасни, оти како може некој што никогаш не си го видел порано одеднаш да ти стане Мајко Персо, а една тетка Пена која ем помагала за да се родиш, ем ти го измислила името, а останала само како тетка Пена!?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Па дури и да немаше ништо повеќе од она што го виде тој - и сѐ додека е жива тој нема да може да се сеќава на тој момент без болка; болка која ќе му го кине срцето - сепак она што го виде беше многу повеќе од она што воопшто можеше да прифати, да опрости или да заборави.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Таму го видов првото снесено јајце, првата заклана свиња и првото окозено јаре.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
БОРИС: Година дена не си го видела синот?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Главата му беше изобличена, како коската на челото прекумерно да пораснала заканувајќи се да ја пробие кожата.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој сакаше на прекрасната Французинка да ѝ го покаже својот младешки дух - затоа, кога ќе се вратеше од работа, готвеше вечера, па со најлуксузните тренерки и спортска чанта гласно ја треснуваше вратата со надеж дека таа ќе го види низ дупчето и така ќе се заинтересира за него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Но можеш ли да го видиш зборот „љубов“? Не можеш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ете, јас, сакатиот Нумо, кому и јазикот сакаат да му го откорнат затоа што вака прашуваше, те прашувам тебе, што си постар и што си видел повеќе од мене, ама не си го видел Грамос, не си го видел Вичо, не си ги видел сакатите девојки и момчиња и не си се запрашал како ќе го поведат орото свадбарско...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тие првпат го видоа својот клун во огледалото на едно око. Тоа ги острви.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Па и самиот го видов како снифа кокаин.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
А потоа следеше и прашањето: Во која мера виденото на тој начин може да се смета за доказ а во која мера за привид?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Во нејзините толку убави и толку сини очи сликарот го виде и го осети собрано и згаснато сето она што овде го возбудуваше и сладосно го измачуваше.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Одвреме-навреме, кога приквечер луѓето ќе наседнеа на гредите пред селската продавница, туку некој ќе речеше: „Ноќеска татка ми, бог да го прости, го видов на сон!“
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Е, па, кога знаеш, тогаш стрпи се. Животот е пред тебе. Цел свет ќе го видиш. Мене не ми останаа уште многу шанси.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тогаш Мајка реши да ја продаде долгата кафеава италијанска бунда, или пеличе, како што си ја викаше на италијански, а која ја доби како подарок од својот татко, пред свадбата, кого повеќе никогаш не го виде.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
По стариот кружен пат што ретко се употребува и поради тоа калдрмата му е обрасната со трева, стигнавме во Врондерон кое на старата карта е означено како Граждено, а пред тоа го видовме местото каде беше селото Пиксос, познато како Орово чие постоење го обележува црквата скриена под сенката на високите дабови.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- На тој коњ дојававме во планината.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Земи го дикелот и појди на крајното лозје, кај карпата да покопаш. Ама убаво, подлабоко. Што, не ти се оди?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Дали не бев сигурен во она што го видов?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тие го видоа караулот, а и тој ги виде и ги дочека да му се приближат: — Вила, другар, вила! — викна од десетина дваесет метра Тоше, што караулот го умири и одговори: — „Вамо", другар „вамо", ајде, побргу влегувај во растот да не се парталиш на пресопта.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но тој имал моќни очи и можел без милосливоста на месечината да го види меѓу сите видовитиот Дмитар-Пејко и да дојде до него додека ја сечел со џбиткавоста толпата што полека се стивнувала, чиниш и се предала на судбината во многубожечко исчекување на ново чудо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
За несреќа, не сонуваше ништо. Се погоди мајка му, Влаинката, да е тука: дошла да си го види синот, по толку време.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Неговите родители, на кретенот, остануваа таму во Индија, не доаѓаа ни да го видат.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Како да дојде маѓосник меѓу нив, таква самоувереност ги опфати, та почнаа дури и да ја потпеваат Толевата песна: „Нешто ќе те прашам, бабо".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Притоа, со занес ќе изрецитираше: Зборови издишувај, издишки запишувај, стихови говори и реди, тоа светот ќе го среди во убав и личен ред: со стихови нап-ред Ракописот и записот на Нунета не го видов, иако му бев близок.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Тој прво посегна по пиштолот – дванаесетина луѓе го видоа тоа – но јас прв го имав откочено чкрапалото.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Хјустон е град покрај море, коешто немав желба да го видам.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
И уште го прашувам кај служи и да не го видел Јона мој некаде.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Б.С. го говореше она што го видел.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не знам зошто но тој негов хубертус ме потсети на оние исклучителни знаци што луѓето си ги носат од своето раѓање и никогаш од нив нема да се ослободат.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Браќа мои, оној меѓу вас што ми го постави најтешкото прашање, добро ја сфати збунетоста моја.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Па, сепак, и покрај што сите христијани во Потковицата беа будни, освен Јосифа Акиноски и Васила Митрески, и, се разбира, освен нив, Јанческите, никој друг, ниту тогаш ниту некогаш подоцна, го виде човекот што таа ноќ, во простата 1857 година, во вторникот спроти среда, помеѓу Богојавление и свети Јован Крстител, засекогаш го однесе од Потковицата Бошета Анѓелов Јанчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
По познатиот канал Беловодица — односно Ливада и Вепрчани, една ноќ ја прејде Црна и преку Врпско, по ридот, каде што се извлечкаа Златков и Железаров, се најде уште утрото на Кравица, откаде можеше да го види и Солун, не само Битола.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се сети: кога како дете го виде отруено своето куче, со пена на исфрлените заби, со здрвени нозе и со мраз во позлатените очи, мислеше дека и самиот умира.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш ние кај зимниците го чувме лаењето и го видовме Турчинот со кучето.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Кога Петко (така се викаше селанецот во новите алишта) го виде самиот Ѓуро јасно му стана дека го погодил местото каде да ги бара „дивите“ в град.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога го виде на малото столче до своето легло кошничето, Елена извика: - Леле, јаготки! Од каде, тато?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
И ние сите се изменивме откако го видовме тоа. (...)Идејата за музеј на Енди Ворхол, претпоставувам, е добра, иако не може да го компензира она што го загубивме поради невниманието на некоја медицинска сестра, ниту да ја евоцира неговата најголема креација - Фектори, корпорација - уметничко дело.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се разбудив. Се чувствував страшно премален. Од мојата постела го видов војводата.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И чекаше напрегнато, а тоа веселиот Марин го виде, и почна да се кикоти: „Што знаев ти кажав, другото е твое. Засукај ги ракавите и мрдни го газот“.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Ако ја свртиш главата и погледнеш назад, го гледаш она што би го видел зад себе во вистински кокпит. u Дали високо технолошката индустрија правилно ја предвидува иднината?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Зел ќелешот еден најслаб коњ и отишол тој понапред, на патот нашол еден батак голем, та го закачил коњо и чекал да поминат баџанаците за да го видат.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Чичкото чувар го виде, потрча по него и му рече: „Дојди да ти го измерам грбот, невоспитанко!“
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
За мене ова беше уште една таква ноќ и до моментот кога пристигнав на мојата станица веќе знаев дека ќе ми помине, ќе бидам доволно опоравен за да можам да пешачам до дома по мрачната улица составувајќи поеми за копнеења кои што никогаш не ги запишував.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ми беше јасно дека Луција не ме избрала мене за оној кој прв ќе има можност да го види раѓањето токму на тоа движење; јас знаев дека тоа движење на Луција не е и мое, и сакав ние да имаме само наше движење, и не сакав да учествувам во тоа, како што е природно љубовникот на една жена да не сака да ги носи пиџамите на нејзиниот претходен љубовник; ме излудуваше мислата дека таа дури сега ме допушта во себе, откако стекнала извесна предност во искуството со мене, откако го научила тоа движење и сега ете, ми го покажува, како што се покажува нов автомобил на некој кој нема никаков.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, без разлика на сѐ, девојчињата врескаа во хистерија од задоволство, аплаудираа; една дури дотрча и ме бакна во образот, а Земанек стоеше веќе неколку мига со моторот под себе и зјапаше во мене како да го видел Свети Петар.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
- „Да го видам и да умрам...“ - му прелета низ умот и тој се исправи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Го видовте ли - стрелајте без предупредување. И гледајте да го убиете.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Првин го виде над себе она старче на кое ветерот му ја одзема шапката, потоа работниците што чекаа крај расипаниот автобус и она девојченце што имаше излитено џемперче.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ќе исчезне, и тој ќе ги отвори ширум очите да го види животот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Од друга страна пак, тој и владиката беа два поглавара на островот и во тешките времиња на италијанската окупација беа упатени еден на друг многу повеќе одошто тоа би биле во времињата на слобода и на мир.  Со тие чувствувања, впрочем и се собра овој одбор под иницијатива на локалното свештеништво и на градоначалникот Карер, на оловниот ден што навестуваше скорешен дожд, трпеливо да го чека владиката на закинтското пристаништето.  И додека групата на молот уште немаше видено дека тој наближува, од прозорецот на својата канцеларија појавувањето на бродот на хоризонтот го виде Паул Беренц, началникот на СС единицата на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
На Дамчета му стана криво за орелот, но јасно сфаќајќи дека со тоа што му го дале неговото име, Турците постојано помислуваат или посакуваат и него, Дамчета, да го видат таков, убиен, па предизвикувачки возрази: Убаво си го суредил, Арслан бег.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Со помош на трите најтиражни весници во Сан Франциско, на читателите им беа поделени 11,5 милиони 3D наочари, со едновремено известување кој ден и во кое време ќе биде проекцијата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Сето она го виде само во едно обѕрнување наоколу со својот поглед, со кој ја изнаоѓаше за себе таа просторија, а после веќе ниеднаш не ги оддели очите од бичкијата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога стариот Бен Џонсон од Оклахома се наведнал над неа, го видел својот сув лик во нејзиното млако око и заплакал.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Лошото пред човекот му е дадено да го види, како репер, да го „стави на кантарот“ за да ја процени тежината на доброто – ја заврши мислата старецот.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
За да ме утеши, таа ми раскажува за нејзиното пријателство со тетка Жана од Белград.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тогаш го видов Фред како се наведнува над мене: “Не можам да дишам”, изустив.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Само така. Кога ќе го види тој тоа со окото што го нема, ќе ви ја врачи наградата „Златна опашка од риба“ .
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Ношта пак дошле ѓаолите и раскажвеле на големиот ѓаол све шчо сторил свекој.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Продолжувајќи да се движи по сигурната посока на будењето тој посака и да го види.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Чуден е, Не знаеме што би дале само да го видиме насмеан.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Главното беше тоа, што селаните разбраа дека Толе не е арамија за пари, ами се бори за нивно добро, за нивното ослободување од Турците, та така неговиот лик доби уште поголема симпатија насекаде.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се свртев, го погледнав и сфатив дека е исплашен; за првпат го видов Земанек, Големиот Гетсби исплашен до смрт.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Кога последен пат го видов, чинам имаше околу осумдесет години.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога по некое време ја сретна на улица таа, иако го виде, се направи дека не го гледа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Беше во сиот воздух наоколу, беше во сите планини над него, беше во сета тишина по сртовите, стоеше и во благата огреана синевина на небото, требаше само уште тој да го види.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Срце не ме трае да го видам човекот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Требаше само да го видите пред некој празничен ден, на пример, пред први мај.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Но и тогаш таа како да не го виде, ниту пак му се израдува, туку само промрморе како да си потврдува: - А, ти си!
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога го виде, таа го прегрна и се расплака... ___________ * Господи!
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ќе видиш нешто што никогаш порано не си го видел”.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Никој не можеше да се пофали дека го видел како навечер влегува в кафеана, арно ама затоа мнозина го гледаа како бега од преполните шеталишта и потонува во сенката на долгите, прави и осамени улици по горните квартови на градот и како се оддалечува од ѕидот и ги заобиколува круговите светлина што паѓаат од уличните светилки врз тротоарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се запре пред огледалото и кога го виде својот лик, со потечени очи од спиење, со расчорлена коса траги од мармалад околу устата, останати од синоќа го исплази јазикот и му се искриви на својот лик.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Ова веќе си го видел во филмските новости, кога старата кралица Мери го поздравува народот.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Потоа ја оставил флејтата и отишол лично да го пречека стариот Бах кој бил дојден да го види сина си.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Па, човече, секој што еднаш го видел рецитирањето во Струга јасно му е дека на таа почва може виреат обреди и ритуали, паганштина, но нешто навистина подлабоко сакрално, она што кобајаги го нарекуваме уметност, она проникнување меѓу неверојатно извештените раце и божјиот стринг, она што го има Бах, Леонардо, Џојс, тоа овде никогаш го немало...
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
„Јас сум роден“, зарем не, е еден од најнеобичните искази што ги познавам, посебно во склопот на француската граматика.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
По реализацијата на тие итни задачи можеше да го сврти вниманието кон спецификите на ова мало островце.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Сето тоа го виде пред да падне ѕвездата, што јас морав потоа за сѐ да му верувам.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Затоа биле вчудовидени од она што го виделе во истата сала во која до пред извесно време ги сослушувале.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ми го спаси еднаш животот, што се вели, и го имам за втор господ, иако првиот не сум го видела.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Погледнав во правецот кон кој таа гледаше и го видов: висок, со кусо потстрижена, речиси избричена глава, со три обетки во увото, немарно облечен, намерно така, за да биде поразличен од другите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Почесто влегуваше во одајата да види дали е тој тука, и кога ќе го видеше, ќе се намуртеше и ќе излезеше.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Го видов како падна врз најскриената соба, позади амбарите полни со жито, па ги погоди трепките, желни за уште сон, на прабаба ми, на најизмачената старица...
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Дојде време за ручек.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Знаев дека не е далеку и дека ќе го видам кога ќе се раздени.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
ТРОШЧЕЈКИН: Да-да, и јас го видов на булеварот, очевидно, токму натаму одеше.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И вдовецот копнеел по женска топлина или по мајка на своите две деца во последен миг спасени од огнот на запалената куќа.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Се стрчав натаму сета преплашена и му се фрлив на татко ми во прегратка кога го видов на влезот.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сите што го видоа ги ококорија очите, им подзапре здивот и сите, како за себе, прошепотија „машала“.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
И селаните се позарадуваа кога го видоа Шаќира, бидејќи и него го знаеја од каде иде и што работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- А сега има секакви работи. Дезодоранси, парфеми. Можеш да си ставаш за да не мирисаш.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Ќе го видиш гробот каде што се наоѓа.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Ко онемена сум од тоа што го видов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Носел и златен ѓердан, но децата не го видоа кое од страв, а кое и затоа што му го покриваше брадата.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се огледа наоколу да не би да го види некој и незабележано го помести каменот така да штицата сега се држеше само со еден крај.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Ги стиснав очите и се совладав. „Што сакаше да ми кажеш?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мислејќи дека нивниот млад стопан ги поддржува, тие уште пожестоко се нафрлија кон неканетиот посетител што Бојан уште не можеше да го види.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Постоеше и опасноста, во што беше убеден најмногу Татко, некој, во тоа клето време на сталинизмот, да го види каталогот или да дознае за неговото постоење во нашето семејство и да нѐ денунцира како странска, капиталистичка пропаганда.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
- Од кај разбра? Си го видел? - Не велат луѓето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И јас го гледам тој човекот што толку брзо леташе, го познавам, ама никогаш не сум го видел и затоа пак не можам да го препознам.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Не бевме ние блиски, но што е тоа важно кога јас се најдов тука и го видов болен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Светлината беше слаба, но можев да го видам црвенилото што ја облеа.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
По некое време тој рече: „Готов сум.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Значи, според она што го видов во просторијата каде што се втурнав неочекуван од никого не можев да откријам ништо повеќе од она што го наслутував: во канцеларијата беа сите тројца, и уште оној несреќник Грофот, за кого само ќе речам дека се стаписа кога ме виде токму мене и згора на тоа со револвер в рака.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Утредента Синематик почна да прикажува двочасовна верзија на нашиот 25-часовен филм и тоа беше тоа.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Грета: Што е, тука е. Сега знаеш, јас сум супер ѕвезда, јас сум ѕвезда над ѕвездите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Не навистина, нема да се зарадува.“ * Кога го виде коњот, Отец Симеон не се зарадува и не ја совлада омразата кон браќата.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
По малку го видов и спроводникот во огледалото.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Еднаш го видов татко ми како плаче.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Никогаш не застануваше, ниту се обѕрнуваше за да види што се случило на улицата, без оглед колку многу тоа го привлекуваше вниманието на другите луѓе, а ако понекогаш одненадеж го фатеше пороен дожд, си го продолжуваше патот со рамномерен чекор небаре грее сонце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Два дена подоцна Борхес беше погребан на тоа место, кадешто сега почива.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Да ти го вида лицето, мори лепа, Лицето бело црвено.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
По Турците таму се случија големи преселби, заедно со деда ти дојдоа просвигите, а по просвигите на Грција ѝ се случи Граѓанска војна, се случи трагедија на децата- бегалци, власта во Грција ја презедоа полковниците и така испустено и напуштено село- сениште што од далеку го видовме кога се возевме за Костур од каде што ти фати авион за Солун и Атина?“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Кога чул рикање, глушецот излегол да видит шчо је тоа и коа го видел арсланот, го попрашал шчо му је.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Се уште не можам да чујам што рече тогаш.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
- Па тогаш зошто бевме да го видиме?
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
— Е, добро, добро, Мире. Шом е така работата, тогаш утре вечер ќе му го видиме есапот. Не ќе му текне ни на префнуци му да омирисаат наваки, а камо ли на синови му.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Едниот беше тркалест и со дупка во средината, сосема обичен, ама другиот беше најчудниот камен што сум го видел: И тој беше долгнавест и тркалезен, ама предната страна имаше лик на човек, тркалезен ама со очите над веѓите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
АНЃЕЛЕ Не памтиш?
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
— Како што гледаш, брат Толе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Полека ја свртев главата на десно, долж ѕидот, и го видов дон Хуан како седи потпрен на ѕидот.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сум го видел, во гравот секогаш става полжави од конзерви и некакви апови, а згора, ако сакате да знаете, веќе мисли да се преженува.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И во тоа свое слепило не можеше да го види ни синот, ни малата Весна со сите нивни нежности и радости...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Во еден сеуште релативно ран момент од процесот на растворувањето на универзитетот и културата, студентите, далеку од желбата да го спасуваат мебелот (воскреснуваат изгубен предмет на некој идеален начин), одговорија дофрлајќи ѝ го на власта предизвикот на тоталната, моментна смрт на институциите, предизвикот на детериторијализацијата, многу поинтензивна од онаа што ја предизвика системот, и повикувајќи ја власта да одговори на тоа тотално свртување на научната институција, на тоа тотално откажување од акумулацијата на едно дадено место, на таа, во крајна линија, намерна смрт - не беше тоа криза на универзитетот, не е тоа некој предизвик, тоа е, напротив, игра на системот, но е смрт на универзитетот - на тоа власта не можеше да одговори, освен со сопственото распуштање (можеби само за секунда, но ние тоа го видовме).
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Спрема тоа човекот живее во оној слој од стварноста што за него го издвојува надворешниот свет а тој може да го види и преку своите сетила и да го изрази преку својот јазик.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
„Каде вака, момчиња - 'и прашал ќелешо - сте се упатиле?“ Кога го видоа тие сето позлаќено и постребрено, на чудо беше станале.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мнозина пријатели сакале да одаат да го видат, арно ама не ји пуштала жената му да го видат обраснат со пердуи.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Ни ја остави, се разбира, и азбуката на доброто и злото а ќе ја паметиме и нејзината граматика на нестивнатиот копнеж по најмалиот син далеку, во туѓина. (Како да ѝ остана подотворено едното око - белки ќе го види пред гробарите да си ја завршат својата работа)
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Последен пат го видов на свадбата на Јане Скендеров кога на мајка ми ѝ објаснуваше дека само јас од цела фамилја знам правилно да ја држам чашата за вино, исто како и тој.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Или, и пред да го вчудовиди таа сличност, бил упатен во врската на жена си со Ролан, но молчел чекајќи да го види крајниот резултат на таа врска и какви последици можат да произлезат од неа?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
- Ако го стори тоа, домаќиниве нам ќе ни се нафрлат со чекани, претпоставил Никифор Ганевски, - Му кажа ли на оној Доце Срменков, на другите?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сторил, што сторил! Детето е здраво, јако. Тој и не го видел кавалерот.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Им се придружувам на малубројните толкувачи кои во Rayuele сакаа да го видат очајничкото и несовршено разобличување на естаблишментот на буквите, кој едновремено е слика и прилика на еден друг естаблишмент што од Адамовите времиња, кибернетски и минуциозно, настојува на човечкото: и што? да му допише Н.* Теодор (Адорно) - така Кортасар ја нарекува својата мачка. ** George Loring Frost - Антологија на фантастичната литература
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
И пак: Додека луѓето во страв и ужас се криеја, по келарите од куќите и најдлабоките засолништа, од милијардите ледни погледи на сивокрилните Сили што го затемнија небото, оние малкумина меѓу нив што не најдоа засолништа и се затекоа тука, гледаа во чудото што се случуваше пред нивните широко отворени очи, зашто силна светлина бликна од Светијата над светиите и пред неа се отвори тешкиот превез од прашина што надоаѓаше од пустината, а потоа се раствори и сенката на крилестите Сили што светлината ги претвораше во пламен и пепел штом ќе ги допреше, додека нивните трипати свиени шофари паѓаа во снопот, се палеа од неговата огнена сила и се спепелуваа како и крилјата на сивокрилите летачи што ќе ѝ се најдеа на патот на чистата светлина, додека спржените ангели со ледни очи крескаа во ужас и паѓаа одгоре и допламнуваа, превртувајќи се низ воздухот како огромни пеколни факли, а светлината што бликаше од скутовите на Храмот отвораше пат, угоре, кон чистото небо, та тогаш оние од Израилот што го видоа тоа чудо на светлиот пат што ја спои утробата на Храмот со разгрнатата порта на Небото, посведочија уште едно чудо во кое, полека лебдејќи, по патот на светлината почна да се искачува арката на Заветот со Законот во неа и фати да се оддалечува и се упати кон портите Небесни и кога овие ја примија се затвори капијата на Сводот, превез од темни облаци го препокри затвореното небо, а зракот од срцето на Храмот полека почна да слабее сѐ додека наполно не згасна, та во Светињата над светитите ја немаше веќе самата Светиња во која престојуваше Зборот Божји, а за земјата немаше веќе Законот Негов, само студениот ветер на темните Сили...  Доктор Корец ги отвора очите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Кога го виде Саше со спрејот во раката, и мене како ѝ ги држам рацете на Бреза свиткана зад грбот, ни врза по една страшна шлаканица и згрме: - Антихристи!
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А сепак не сум сигурен дека сум го видел во себе она што требало да го видам.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Кога чул бавчанџијата тие жални зборои од момчето, му се нажалило и го прибрал да му чини измет во бавчата.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Па, знаеш! После она што го видов на корзото постои реална шанса искубаната веќе да не е со него, - на оваа досетка двете прснаа во смеа.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Многумина од граѓаните се стегаа и со трчање отидоа до гробиштата, до самоти гробот на Санета Сандин, за да го видат чудото, за да се уверат во неговото воскресение.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се викаше Густав Климт; сега имаше, како и јас, осумнаесет години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мажот веќе не го видов.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Ако ми успее да го видам прв, мислеше, половината е готов.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Учителката го издигна блокчето да го видат сите деца.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Толпа луѓе се меткаа по плажата, гледаа во морето, немоќно кршејќи ги прстите, додека други ги вртеа грбовите кон морето за да не го видат неизбежниот крај на давеникот.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Сите веќе се смирија, а Паша Емиљевич сé уште шеташе по собите, загледнуваше под чашите, ги преместуваше лимените шолји за чај и мрмореше: - Каде ли само може да биде?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Марија воопшто не се помрдна кога го виде својот сопруг како влегува, ниту нејзиното лице, сѐ уште со лузни од искршеното прозорско стакло, не покажа никакви чувства.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
* Едно е сигурно: човекот роден под Сина Скала постоеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не се зачуди кога го виде навреден! (Тој, седнат на шатка што трча.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Најпознатиот мегу нив Самјуел Тејлор Колриџ, се претпоставува дека својата позната поема Кублај Кан ја напишал после будење од опиумски сон, во кој јасно го видел легендарниот град Ксанаду (Xanadu), кој бил соѕидан од славниот монголски кан и кинески цар.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Јас него никогаш не го видов и многу работи околу односите со Шефот ми останаа нејасни.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Требаше да го победи, да го пребори, мислеше дека ќе може да го стори и тоа со оние свои вредни рачички, пред другите да го видат, а утредента сепак мораше да го однесе и него високо горе, на скелето, а од неговата тежина како да поигруваа под него широките мостови на скелињата и тој многу често се наоѓаше себеси вкопан, како глувче, во некое катче на таа височина и со секој ден неговиот ѕид почнуваше да заостанува со по неколку реда тули, од ѕидовите на оние, што ѕидаа од обете негови страни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Низ отворите меѓу штиците на сточниот вагон, Јаков ѕиркаше кон небото на кое наеднаш му се стори дека го виде Шабтај, кој оттаму му се насмевнуваше како тогаш, на првата вечер од последната Ханука, како да се сите дел од некој голем и непознат празник што се одвива далеку, на небото.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ние сме со голема лузна, ми вели, и од неа никој не може да ни го види лицето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Истиот зеленикав руски џип, го видов од прозорците на долгиот коридор од хотелот во Влора, кога во долгата, пеколна ноќ, исцрпен од жед одев во собата на директорот на театарот да ги испијам потребните резерви вода за наредното патување.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
- Да, да, - ја прекинуваше мајка ми со ист интензитет на гласот, - многу е умен, и убав е да го видиш, висок, згоден, личи на нашиот сој!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Од една грмушка истрча дива свиња.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Старците се изненадија кога го видоа Толета со ручек.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сомневањата на Доце Срменков и на уште неколцина се разнишале: можеби попот и не запалил.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жени, држете го! Не се знае тогаш дали токму така било.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Заѕвони. Еднаш, двапати. Чу чекори како се приближуваат, па вратата полека крцна. ­- О!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Никогаш не сум го видел во униформа, и на крајот тој рече: „Па, добро.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Овој гледа некое време и го слушам, вели: - Селото гори, баба се чешла! – вели првиот и додава, му се обраќа на својот противник: - Што велиш, да ги спастриме прво нив па после јас и ти да си го видиме алот.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Барал вамо, барал тамо и беше го нашол.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Постелата му мириса на излачениот страв.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Колку многу археолошки локалитети има во Македонија, би сакал пак еден ден да се вратам тука и да работам како волонтер на расчистување на некој археолошки локалитет“, рече Џон импресиониран од тоа што го виде.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
МАРА: Ех, да си го видел белким нешто ќе знаеше и за Анѓелета наш да кажеш.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Можеби самиот измислуваше. Но тој сето тоа го виде низ цепотината на иконата, брзо, во миг, и се исплаши, ја стисна иконата врз гради, падна на коленици.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Со оглед на тоа дека е аутопсична (аутопсија на старогрчки значи да се видиш себе си, да зборуваш од свое име, да зборуваш за она што си го видел со свои очи), сликата подразбира лично сведоштво и искуство преку патување, откривање, набљудување, размислување“.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Малку подоцна го видов Пачев како поминува покрај отворениот прозорец.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Портата ја отвори нејзината мајка и самата уплашена од средбата, му кимна со глава на збунетиот просец.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Да не ме раздени ако не го видов, велам, утрешен да ме отепа. Денот да ме отепа, велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
МИХАЈЛО: Кога си го видел?
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Се изнасмеавме сите четворица и се фрливме на играње бриџ.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кога го виде отец Иларион Наќа, рече возбуден: - Ах, избегал...
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога го видоа Србина како се обѕира, се издолжија во лицата и не видоа кога Шишман го спуштил камчето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Мајка, кутрата што стори молење до Бога да се смилува да се крене границата за да замине да го види брата си Сабаудин Руси, кого на галено го нарекуваше Бубуш.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Сега, додека самјакот заминуваше зад сртот, сиот обвиткан во виулицата, што се развитлуваше на сите страни, половината црвена од крвта, беше сеедно дали само го видел, или пак го удрил, бидејќи оној веќе не му даде време уште еднаш да фрли и одвеа натаму, нему и дрвјата како да му се поттргнуваа да му направат пат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Избегав кога го видов тоа - не можев да ја поднесам потсмешливоста на неговите пепелосани усни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Во неговите зборови го виде сето знаење кое тој, Савле, сакаше да го поседува – Стефан зборуваше за Аврам, за Мојсеј, за историјата на неговиот народ, од збор до збор ги цитираше книгите на пророците, за на крајот да ги спомене Давида и Исаија и веднаш до нив Него – оној што го распнаа и за кого неукиот народ по улиците шепотеше дека е Месијата, Праведникот кој дошол како што било претскажано.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Или можеби ти виде дека го боде ајванот со вила, дека ги пали луѓето.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Така се зборуваше; ние, притворениците од машкиот дел, тоа никогаш не го видовме.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Детето се собра малку кога го фати за главчето, но се испули во Турчинот и му го виде насмеаното лице, па се поослободи и промрморе: – Ангеле. – Ах, така!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Одевме пополека, иако горевме од желба што побрзо да го видиме Стојадинот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
А родителите ги лути и навредува тоа што децата не можат да ги сфатат нивните грижи, не можат да го видат тоа дека тие често со голема умешност врзуваат крај со крај.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Санде се колнеше дека го видел.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Овде, онде, го привтаса и едно го виде коњо, му свика на момчето: - Врли го, момче, чешелот наземи, оти ќе нѐ вати старио!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Твоето име нема да биде заборавено, зашто ти беше сиот вдаден да го видиш она што другите не можеа да го видат; да го чуеш она што другите не можат да го чујат; да го насетиш она што другите не можат да го насетат; да навлегуваш во тајните кои на другите не им се достапни.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Тоа случување не можеше никако инаку да си го објасни освен да го дефинира како кучешки посмртен ритуал за каков што дотогаш не ни чул, а камоли да го видел.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да го држиме до утре, додека наредиме друг да го земе гајлето, ќе се лутат старите; ќе кажат еве каде сме, знаете саатот како го чекаме да го видиме, а вие сте го задржале за работите ваши.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Сакаме да го видиме и да го посетиме.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Таа го виде високиот, силен и личен Крстан - Крстан Спировски.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
- Можел некој да те види, - треперев, можел некој да го види тоа дрво како што го видов јас.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Уште во оние, најубави години, јас требаше да го видам дефектот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Парацелзус се исправи на нозе. – А каде сме, ако не таму?
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога го виде Толе овој џин за малку што не му се поклони.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш последен пат го видов татка.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Талкам наоколу на чуден начин кој и самиот го виде и гледам дека ништо не се случува без метод и ред - што повеќе треба да знам?“
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
МИТРЕ: Та тоа, ми се чини оти го делам и уште еднаш не ќе го видам.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
И во Мариово светнаа пламени на Гумништа, Панделе, Висока, Смечот, а тој на Кравица можеа да го видат и во Солун при јасната јулска ноќ без месечина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Уште кога го видов снегот на Алилово сиот искрвавен ми дојде да извикам Крвави Водици, но за да не ги исплашам луѓето си премолчив, вели Максим гласно и не свртувајќи се назад, спрема Лазора и спрема другите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сепак, тој беше тука, тапкаше по ледината застрашен од помислата да не го видат. Беда на крајот од бездната!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Никаква шега, ами навистина се затресе пашата и се замисли што да прави ако му дојде Тоде еден ден да си ги бара сметките што го брка толку време по Мариово.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Киро извади кутија цигари.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Кај го виде, браче, вели Уља, како го виде?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
На неа имаше многу долг чаршав, па не можеа веднаш да го видат.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Имав време само да го скријам италијанското и да го најдам грчкото знаме! – Каде го најде, жити бога, грчкото знаме? – Си го донесов со чеизот! – Никогаш не го видов ова знаме!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Повторно најстојуваше да се види со Злата, но и последната нишка надеж му ја скина мајка ѝ нејзина која кога го виде, му рече: - Дете, тргни се веќе еднаш од ќерка ми...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Изненаден од новата појава, Јехуда се сврте и го виде возбуденто лице на таткото на Алегра, се подврати ја извади капата збунето поздравувајќи со мал наклон и кревање на капата, а потем забрза да ја стигне девојката, која стеснета од возбуда, споро чекорејќи пред него во улицата, гледаше напред за да ги избегне љубопитните погледи на стариците од зад пенџерите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И цел ден шумеше првата брезичка, ѝ раскажуваше на својата сестричка за сѐ што таа не можеше да го види.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Но кога го видоа чадот, а потоа и пламенот до небо, и двајцата вомјазено се погледнаа: – Решиле живи да не печат, а? – праша Трајко и како некакви нови сили и кураж да доби во себе, па продолжи: – Ако, оче,ако!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ова е клетва до непријателот тој што најмногу го сакам зошто ако не постоеше немаше ништо да создадам Ова е клетва до непријателот за долг и безгрижен живот му посакувам и да ме надживее да го види опусот сиот
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Во некој дел на Африка, во близина на идниот главен град на Египет, џинџестиот Жерав ги видел своите роднини, бели и горди, крај голема река. Се растажил.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Успешно се убеди дека францускиот јазик е добар за иднината и дека вреди да се учи, а дека оваа нова и симпатична сосетка само го потсетила на тој факт.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Таа погледна наоколу и кога го виде командирот на одредот, замавна со рака и со глас на наредба, подвикна: - Командире, нареди некој да донеси нешто од компирите или од костените...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ако попуштат веќе отпаѓа надежта да си го видат селото.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Ќе ти кажам, синко - му рекла - ами таксај ми се оти ништо не ќе му сториш на чоеко, да после ти го изваам да го видиш што чоек јет - му рекла мајка му.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Првпат го видов со насмевка на лицето.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во тој пекол најпосле го видов сиот наш несреќен живот, војната, темните војски, познатите и непознатите мртви по полињата, по патиштата, по војничките камиони, покриени со шаторско крило, мислевме дека спијат, будали дечишта што крадевме бомби по војничките камиони; потоа пред очи ти е домот, тажната смрт на ѕвонарот, добрата мајка Верна Јаковлеска, стрикото Лентеноски, неколкуте ошумоглавени бегалци, татенцето, неговата црна судбина, другарката Оливера Срезоска, старо, несреќно девојче, нашите кутри учители и воспитувачи, Трифун Трифуноски, неговата болна, темна душа, благородна, светла, о, се колнам, тоа беше патот што водеше кон Сентерлевиот рид.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
„Вие тоа сега не можете да го видите, ама таму лежи голем профит. Не само за мене, туку и за вас.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
По патот се најде со Иван од Гудјаково и, јавајќи двајцата на маските, бидејќи архивите ги наполнија со пченица, Иван му ја пренесе поповата порака на Крстета, но не можеше да го кандиса да се врати дури не го виде вујка си Ѓура, во Стара Загора.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И повеќе не го видов.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кузман му објасни на стариот дека Пенчо со нас седеше и дека, секако, кога го видел него, избега од широчината.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
За мене тоа значи „Како воопшто си можел еднаш да го видиш и да го заборавиш?“?
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Отидовме да го гледаме Glamour, Glitter and Gold во Бастиано студиото во Вилиџ, а после тоа отидовме во Салвејшн на Шеридан Сквер. 128 Margina #15-16 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Тој погледна нагоре и го виде сонцето како свети од бистрото небо.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Оној секако не стаса уште ни да го види откриениот опинок во снегот, сега веќе сиот закопан во јамата, што ја испрета со сите четири нозе, кога сите други наскокаа врз него во еден налет од сите страни, вплетувајќи се во едно жилаво зачекнато клопче, кое почна да се преметнува, пиштејќи со шесте различни, нападнувачки гладни и бранечки молезливи и исплашени процвичувања, уште потесно прежилувајќи ја впиеноста еден во друг.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ме потсети кога со брат ми Никодин ги крадевме теглите од подрумот на баба, јадевме така со прсти, сѐ додека не ѝ го видиме дното на теглата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Краста (Кон Грета): И покрај ова што го виде сигурен сум дека сè уште не знаеш кој сум јас, но кога ќе пораснеш верувам дека ќе ти биде јасно.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Им се приклучи и тој и Стамен како доброволци, горејќи од желба да го видат што поскоро селото ослободено.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Истиот ден некој го видел телето во реката.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Јатото веќе не било далеку, кога првиот тогашен ловец, скриен во висока трева, го видел жеравот и од затегнат лак пуштил стрела со бронзен врв.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Беше евидентно дека вистинската публика за нив не беа земјоделците туку западните туристи кои доаѓаа да го видат комунизмот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Сега тој многу јасно го виде на белината и своето зрно како одлета од врвот на неговата пушка и како ја фати насоката на она ужасно ѕвере, просто следејќи го в петици и сигурно настигнувајќи го, сѐ додека не се вкопа во неговата распафтана арамиска зачекореност.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мнозина доаѓаа да го видат, ама никој не сакаше да го земе под наем.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тој отпрво, зафатен со работа, не го забележа, но кога го виде зачудено ги покрена окалките: – О-хо, нашиот водоносец! – извика командантот весело, бришејќи си го со чисто бело шамиче замаглените стакла на окалките. – Каква чест! Седни.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Меѓу другото, јас сега од автомобилот го видов неговиот помошник - како ли се викаше? - Аршински. Тоа не е на добро.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
В зори го видов лизгањето на сончевите зраци а на месечина ја препознав белата роза заскитана во градината на ноќта.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Треба да умееш да го видиш.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Сега е важно тоа: го видовме малечкиот камен од Месечината, а знаеме дека сме виделе нешто многу големо по своето значење.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Има желба да му рече неколку зборови за прекор затоа што толку време не го видел, ама кога си помисли дека судбината на Кире тече под извиците на командите и дека тој е облечен во воена униформа, си ја голтна намерата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Па сепак сакаше барем да го види па и, ако приликата е згодна, да го запознае.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Причекај уште малку и за Велигден или за мајот ќе го видиш дома.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оние што беа свртени кон југ се напрегаа да ѕирнат зад голиот за да го видат неголемото плодно земјиште скржаво да затвори стотици гладни усти. Судбината - алкохоличар. Како тој.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тоа јас добро го видов на фронтот: додека траеше затишјето меѓу нас и непријателот, тие рикаа во шумите, се давеа меѓу себе.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Само го видов Миле како се наведна над мене и ми се изнасмеа со дупката низ забите, дури и ме потшутна со нога по половината, ама ништо не почувствував.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
И навистина: тој читаше страница по страница, а ние патувавме: се стискавме за авионот кој не беше повеќе распарчен и раздробен и, слушајќи го, се вѕиравме во мислите да го видиме она што Васе го читаше.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Никој никогаш не го видел Големиот Брат. Тој е лице од плакатите, глас од телекраните.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
И машко и женско, и мало и големо, и христијанско и турско, христијаните крстејќи се и во истото време изговарајќи Господ да го дочува во живот Лазора, а Турците, на чело со Тахир бег Јаузоски, кој и заборави да го прошетува Мурата, Ај анасана, ај џган, уште од раното се купчат на портите, на срецело пред дуќаните Акиноски и на чешмата, на бунарите, во дворот и на чардакот Акиноски и само за тоа зборуваат: минатата сабота токму во време пладнина, нивните мажи, главите на сојовите, се нашле таму во Прилеп, на Али Чаир, за со свои очи да се уверат во силата Лазорова, и за потоа со свои очи да го видат нештото кое тука, на лице место и пред сета насобрана народија, ќе му го прекинеш животот на човекот, а кое не го стори тоа, не го однесе на оној свет, само затоа што е Лазор голем и силен како никој друг на земјава, па ножот и куршумите, кога влегле во месото негово удриле на коските и тука се запреле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Знаеја како да го видат патот на светлината, сами да си го прочистат и отворат доколку е тој затворен.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
И си го видов срцето сред слама, во една кошница за остриги! (Флобер во писмото до Жорж Санд) - Зарем не е банален тој глагол! – театрално се размавнува со рацете Хорацио Цвикало – Сакам палачинки со ореви!
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Луѓето се свртеа да го видат, и редот како да се поколеба.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Кога ќе го видеше човек како шета со рацете в џеб, со кренати раменици, смуртен, со паларијата наклапушена на чело, ќе си помислеше дека човеков е страшно огорчен на животот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
„Го видов во воздух, човек, со крилја, лета!
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Значи, намерно или од некои други причини, Стојна се обиде да одглуми дека го заборавила првиот случај и писмото што го испрати се појави (но не знам кој го виде) дури по случајот број два, или, преведено на обичен јазик, со десетина години задоцнуваање.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Беше само еден миг, во кој беше сѐ загубено, наеднаш чиниш беше замрзнато, а Језекил можеше добро да го види она, што го имаше момчето во своите очи; беше еден толку кус миг, само колку тоа скочането момче да може да погледне во Језекила, но старецот можеше многу добро и во истиот миг да го препознае во тој поглед она, што го измачуваше самиот него целото тоа лето, и само додека зина да му свика на тоа момче, речиси со бела коса од сонцето, да ја пушти копанката, момчето се отпушти од талпата и потона надолу; провалијата меѓу ѕидот и скелињата просто го проголтна неговото тело и го понесе низ оној тесен процеп меѓу скелињата и ѕидовите, што се стрмоглавуваше сѐ до подножието на зданието, а по него и неговата полна копанка.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сѐ сакаш да изнесеш надвор од срцето, да го видат сите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа сепак продолжи. - Прво мислевме дека е дојдена на гости. За да го видиме внукот... И така изгледаше.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Штом го виде Свановото лице, таа го промени тонот: - Ти си бедник, уживаш да ме мачиш, да ме наведуваш на лаги што ги измислувам само за да ме оставиш на мира...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тоа е Кристовото лице што го видов во прашината, расчукано со удари од чекан, во еден од бродовите на црквата на Милосрдието.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Но, никогаш ништо, освен ветувања дека еден ден секако и јас ќе го видам светот. А, тој ден никогаш да дојде.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се сеќавам дека со учителката многу игравме, а кога се изморивме и седнавме да си јадеме, кога ја одвиткав крпата - моето јадење го видов сето здробено: јајцата, и домат, и лебот - Леле, си извикав и се расплакав...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Беше уверен дека од ова послушно дете ќе излезе важен човек.  Последен пат го виде својот учител пред девет години, кога се врати во Жешов да побара благослов од родителите за новата висока позиција што му беше понудена меѓу поголем број кандидати, да биде главен рабин на Солун, Вториот Ерусалим.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Ами што го бараш градоначалникот“, рече Сотир Лековски, „кога знаеш дека е тој изгубен случај, нова општина, крал без кралство, го видов како бере смреклинки“.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Чувајте се, јас ви го велам ова, зашто јас го видов и го правев тоа...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Но тоа не можам да ти го опишам. Тоа треба да го видиш.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Таа го виде руното од бело крзно на грбот на мачорот, како се згрчува, и во следниот миг мачорот беше седнат на задните нозе, а забите му беа откриени, злобно ржеше и дивјачки удираше со предната шепа во воздухот кон неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
А кога и оттаму, од Прилеп, стигнаа гласови, ги донесоа Максим Акиноски, Костадин Дамчески, Лазор Перуноски и Никола Анѓелов Јончески, дека никој ниту го видел Бошета ниту чул нешто за него и за некаков ајдутин.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Доколку се предомислите нема да биде доцна да ми се јавите...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тие првпат во животот го видоа Чанга како ги брише солзите.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Но подоцна почнал да се плаши од соседот кој му се заканил дека ќе го претепа затоа што го видел каде што му краде овошје во бавчата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Добро, тето, ќе нѝ кажеш ли веќе еднаш каде се наоѓаме? Не го видов името на местово.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Оти: можеш да го видиш во мислите свои зборот „врата“, или зборот „клучаница“, или зборот „прозорец“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Писателката олеснително воздивна кога го виде паното - не биле огледало на нејзиниот лик и творештво - туку - Дојранското Езеро некогаш и сега.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Одамна не сум го видел, неколку години, и право да си кажам, не се тревожиме многу поради разделбата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Си седеа со Христина во собата кога Томаица праша: „Каде е тато? Што се случува? Си го видела?“
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Мисирлијата му го претстави на војвода Јован и го ослободи Толета дека збор нема неговата чета, а Јован им објасни на другарите дека го видел овој четник во Катилана на пајдосот, та дури го убеди и Шаќира во тоа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И Богуле ѕирка во клучот, го гледа и размислува каде ли го видел порано тој клуч.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Документите дај ги - му дошепнаа на дедото од зад грбот.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Не можеше ништо да види, поточно го виде со внатрешен вид она што мислеше дека се случува во куќата.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го сфаќаш ли тоа - се наднесе Роза преку масата. - Доаѓа по полноќ, влегува како крадец. Ниту да го слушнам, ниту да го видам.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Штом ја загледав околината, јас решив дека за почеток, треба да пораснам.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Го виде ли и ти бабо во чајот она што го видов јас?“ – мислев да ја прашам.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Женско е, реков. Може се чудиш што знам дека е женско без да го видам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Ако ги видел бардачињата со вода откриени, бидејќи се покриваа со некаква прекривка, ќе ги земел и ќе ја истурел водата од нив и бос во зима одел до чешмата, која мошне беше оддалечена од куќата, да наполни вода притоа минувајќи низ селото за да го видат селаните и викал на глас: „Еве, имам пет ќерки и снаа, а дома нема капка вода, па јас морам да одам да наполнам на чешмата“!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Рековме дека ливадата мора да е зад ритчено, источно од селото и дека многу сакаме да го видиме тоа место.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Неколку од момчињата кои во текот на ноќта ги будеа доброволците го видоа Нумо кога стигна до камионот.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Никој никогаш повеќе не го виде најголемиот и најдебел смок во селото.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
- Само Скопје да го видиш. - Па... и тебе, докторе! Ми недостасуваш ти и нашите разговори.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Целиот живот како во забрзан филм го виде од првото до последното скалило.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
За да не го види насловот Милчо, Венче ја сврте книгата. Но Милчо ѝ ја оттргна од раката.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Никој уште така замислен не го видел стариот мајстор.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Не забележав кога дојде Гавранот. Го видов само како стои пред свирачите и тапо гледа во нивните набабрени образи, залепени со широките стапалки за земјата, со крвав поглед и стиснати усни, околку кои трепереа сите мускули на лицето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Темничината продолжуваше да пламнува црвено и тој еднаш толку добро го виде тоа, што за миг ги имаше испозагубено веќе сите свои мисли.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Немав трпение внимателно да го отворам пликото, па цело го испоискинав за што побрзо да прочитам што ми пишува.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Не сум го видел, вели Секуле, и среќа за него што не сум го видел.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ако сум сторил грешка вината е кај мене.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
„Дедо ти нешто ти призна?“ „Ха“, извикна. „Требаше да можеш од некаде да го видиш стариот прч.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
- Утринава во Глас прочитав интересен рецепт за појадок - ни се јавува Бојка од огледалото, но јас не можам да ѝ го видам лицето.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога го видел брат му, кривољубецот, се почудил и, се знајт оти и му завидел, како слеп бидештем, да оздраит и толко да се обогатит.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Не стаса да забележи ни кога над сета Бела Долина налегна топлата темничина на ноќта: тоа го виде некогаш доцна, кога успеа со едно крајче сознание да дофати неколку закискани писоци на онаа проклета гладна дивина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Стресувајќи се за миг заради она што се случило и она што можело да се случи, Онисифор Проказник го видел пред себе другиот Онисифор, изменет, со крваво чело, помал отколку што можел да се намали од студот. И самиот се намалувал од својот јад.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И не само мене, туку и сите други на кои им го раскажувам сето ова.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Паѓале луѓе во афект и бесознание, кога ќе го виделе моето бричало.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Анѓа се осмели да го погледне овој силен Турчин и просто си го виде својот сопствен сурат во неговиот и веднаш се вџаши, па почна да мрда со устата, ширејќи ги рацете за прегратка и вртејќи се кон него. – Ан... Ан... Ан... нгеле, брате!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Така си мислев и јас сѐ додека го видов џубоксот на господинот Рак.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
- Па, што сакате? - праша управникот. - Сакаме, господин управниче, да го видиме, - рече Ѓорче.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ване никогаш не го видел со запалена цигара или со чашка ракија, и кога одел на гости и кога доаѓале гости.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Дрвото, кое потсетуваше на славната песна на Киплинг (Борхес беше верен обожавател на Киплинг), близината на сенката на Калвин, и благиот мир на тоа катче ја донесоа одлуката наместо Марија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Толе го виде со две пушки и му се израдува до лудило.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Можеш да го видиш ако украдеш некоја минута кога тој не те гледа.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во дворот Рангел делкаше нешто, седнат наземи. Штом го виде Коча, се усмевна и го дочека дружељубно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Вие се надевате на нешто брутално. Вие немате ништо против небото да го видите од другата страна одблизу да го видите па заспивате.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
И додека Крсте гореше од желба да и го види лицето, или само тилот и косата, дотогаш Неда се мачеше во себе како да се додржи, да не се заврти за нешто кон него.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кога го виде Китан шишето, како господа да го виде; накреваше на него, отпиваше забрзано и го жулкаше Анка по раката што се држеше за шипките; пиеше и сѐ така го жулкаше молчејќи како нем човек; лицето му блескаше од радост; од очите му избиваше некоја чудна светлина од задоволство, од радост, од огнот што му се распалуваше во него; отпиваше од шишето забрзано како човек прежеднет во пустиња.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Таќир и Јован го видоа и истрчаа низ врата, та се исправија пред нив во дворот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ах, преку таа клета граница која ни го украде времето...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Откога го доказа сето сторение негово, Силјан им се молил за и тие да му кажат од кај го познаваат и од кај го виделе, што му ги кажувале грешките како со очи да му ги гледале.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога го видов празниот кревет почувствував неподнослива болка во душата, пак почнав да плачам и да го гушкам креветот.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Кога го виде кроткиот изглед на Акакиј Акакиевич во неговото старо виц-мундирче, тој наеднаш се сврте накај него и му рече: „Што сакате? “ – со отсечен и цврст глас, за којшто имаше вежбано намерно во својата соба, сам и пред огледало, една недела пред да го добие своето сегашно место и генералскиот чин.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тоше, којшто, исто така како Толета, располагаше со добра физичка сила, се заврте да го види Толета и намисли да преземе некоја одбрана, но Толе го шибна со кундакот и тој тргна по другите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тогаш не беше далеку од тоа горнопланинско село, но селото во ноќта не го виде за да се сретне со некого кој подоцна, по игра на случајот, ќе ја измени неговата врвица.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Тогаш го видов на својот ракав синиот пајак со златна глава.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Кога Едо му се приближи, кучето стана и влечкајќи се, помина крај него и, кога авторот се сврте, го виде како легнува малу потаму, помеѓу две грмушки во дворот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Пак зачекорил. Збиените луѓе како да му пошле в пресрет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„И апеш. Сега кажи ни кога навистина ќе се обесиш.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога децата беа мали, бевме заедно на неколку денови во Париз, да го видат Дизниленд.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа го видов по печатот врз марката.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
„Таа е нема“, пак повтори жената, со дланки покажувајќи ѝ го лицето на девојката за да не гледа како сѐ уште ги распарчуваат мртвите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
По алиштата — бели бечви со црни гајтани, јакучки, со дебели сакми и јанински опинци, а особено кога го видоа белиот коњ, лесно ги препознаа нашите комити.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Наместо да си по цел ден со тој што го сакаш, само еднаш годишно да можеш да го видиш!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
II Појдов во полето долапот стар да го видам кула од кристали матица што се рои небото од штурци што пее уште по сите ридја по сите брегови на соништата мои.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Го видов и го препознав „шоферчето“ во првиот ред на блиска и најблиска рода.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Многу од песните што ги пееше беа чудни, меланхолични, „канцони“ со ниски тонови коишто ги беше научил од мексиканските овчари и „фармери“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Не знам кој го виде, кој го кажа.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Таа како од пушка почна: „Петре-Петре,пиралче, На грмада седеше...“ Во меѓувреме Јоле или го чу гласот на Петрета или некако се сети на нас и како што ја имаше раката на грбот од срната, се сврти кон даскалницата и го виде Петрета Даскалот седнат на прагот.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Широко се насмевнав и тој насмев, макар слеан, без острина, го видов во огледалото на водата долу.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Му беше потребно само едно намерно сторено климнување со главата, за да може и да го види.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Металната врата наполно се затвора, но тој, низ прозорчето на скафандерот, може да го види, малку затемнето, твоето загрижено убаво лице.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Ама го виде.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тоа беше сон, сон во кој прв пат го виде исчезнатиот пријател.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
„Нема патување додека не го фатиме.“ „Нема патување, денес?“ „Реков веќе. Ќе појдеме на лов. Ѕверот само така се сотира.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сталинка ги правеше првите срамежливи чекори, а ние, кога го видовме прчот, сакавме да си ја вратиме дома. Но беше доцна.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нешка, којашто како нарачана влезе на малата врата, извика со восхитен детински глас, небаре најмилиот предмет го виде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Пак се наведна над него и тој пак го виде своето темно лице во испупченото стакло на очилата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Откоа му се натепал богатиот, беше си ватил напреку, а тепаниот отишол на кадија и сторил давија.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Толку многу стари Србинки ми беа раскажувале за Скадарската кула, што едноставно сакав да го видам нејзиниот излижан камен и да се уверам дали тука постои, како што се раскажува, млечна белузлава трага...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И кажавме дека ноќта не ќе може да дојде и таа почна да плаче: Не, синко тој си го виде сонот, а сонот му кажа, тој не се враќа веќе, го средија балистите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Дури и го виде како се добра до неговото стебло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Богуле го праша: - Го виде ли рајот, дедо? - Каков рај... - му рече Илко.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Сите истиот миг беа втрчале во портирницата да го видат новиот шинел на Акакиј Акакиевич.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сѐ уште спиев кога шепотот на утрото ми го украде сонот, тогаш кога бев само дете, но секое наредно утро сѐ до крајот ќе го барам тоа што одамна ми беше одземено.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Како да не им веруваше на сопствените уше зошто беше сигурен дека никој не го видел кога влегуваше и излегуваше од неговиот дом.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Винстон успеа да фрли еден поглед врз нејзиното лице, свртено надолу, жолто и изобличено, со затворени очи и сѐ уште со по една флека руменило на секој образ и тоа беше последното што го виде од неа.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„Гледам, забавно ти е,“ му реков. Тој се насмевна.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Е, и ако не је така, чорбаџи, така нека биди, да ви отцепам и некое дрво и толку - му рекол сиромајио со полна уста и зел секирата, та му отцепил неколку цепаници и се прибрал да си го земи пустио џигер.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Таки повеќе никогаш не проговори и повеќе никогаш никој не го виде под врбата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Кога ги отвори очите, го виде оѕвереното Суљово лице наднесено над нејзиното.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А' виде ли ти, лесицата една? Отаде — одовде, пак сака да го виде.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сега главата ненамерно се сврте на перницата и очите му гледаа во послужавникот и таму тие го видоа - неверството - толку едноставно и опипливо како и самиот послужавник што го содржеше тоа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тоа беше огромен проект со капацитет од илјада и пол луѓе, и со светла во боја и винилни ленти кои висеа од плафонот, и со филмови и слајдови, и интерна телевизија, и бутик и останатото. што се однесува до бендовите - Велве­тите свиреа на отворањето.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Јас видов што се случи но во никој случај не би се дрзнал да бидам сведок на тоа што го видов.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
- Е, добро што не си го видел, му велам јас на Секулета Дамјановски.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Но, Сатурн успеа да се воздржи сѐ до ноќта кога Марија не се врати дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Зарем тука треба да седи за навек, плашејќи се да лета дење за да не го види некој?
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Штукнал од ум со придушен крик кога го видел најмладиот од дружината - Лозан Перуника сакал да се оддалечи нечујно од своето засолниште.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- А што ќе е тоа? - Бев во печатницата... Го видов третиот томна Татковите сиџили... Добро нагласив - Татковите сиџили!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тој ја сврте главата и се зачуди кога го виде до себеси испиениот дајреџија со искрпено старо џубе и маслосана, од обична овча кожа сошиена капа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Се стрча до надвор и набргу се врати со едно издупено тенџере и го покажа на другарка ми: „Еве, и квалитетот да го видиш, а и големината. Не е од најголемите, а и без капак е, ако баш сакаш да знаеш, А можеш и да провериш, ете, пушти го видеото да видиш колку играа со него пред куќа кога дојдоа како поворка за на гробишта... не дај Боже!“ ...
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Верскиот поглавар, откако го видел Татко, веднаш пратил абер до своите верници, да се соберат во вакафот во што поголем број, за да ги заштитат светите списи од безверните натрапници, предводени од Латинот со паларија!
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Тогаш солзи ѝ потекоа, но не сакаше тоа да го види мајка ѝ.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Јас знаев дека Партијата полека но сигурно целосно го обзема, и знаев низ кои фази поминува тој, оти јас тие фази ги имав веќе изминато: трансот при донесувањето на колективните одлуки, силните емоции во толпата, чувството дека припаѓаш на нешто многу силно и важно, дека правиш прометејски чекори за твојот народ; Земанек, поради Партијата не ме виде мене, Луција, жена од крв и месо, како што јас, поради Партијата не успеав да го видам Јан Лудвик.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
КАТА: (на жетварките). А мори... ами елате внатре ако сакате да го видите... (Жетварките силно се смеат.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Симона дури веќе не можев да го видам.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Утредента селаните го најдоа мртвото тело на арамијата, а неговиот бес што умира беспомошно го видоа во јатаганот: во претсмртниот час успеал да го закопа дополу во меката земја на ливадата на Бошка Манев.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Мама Злата беше восхитена кога го виде богатството на билките и умешноста со каква учениците се однесуваа кон нив.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Пауза.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Но, кога ќе го види Младичот, се збунува.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Неделкојца Сивеска пак ме прашува. - Кај го виде Неделка, вели, како го виде, мори Велико?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И така, појдовме да го видиме каменот. Салата во која е изложен тој славен камен, е преполна со луѓе.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Додека не сфатив дека работата не е во слушањето Ами во пренесувањето на туѓите муабети во надлежните служби А мене тоа ниту ми паднало ниту ќе ми падне на ум Што чув не чув што видов не видов Ако некој баш запне да се интересира Може само да му додадам дека тој за кого прашува Тукушто помина оттука и воопшто не го видов и точка Така било така и ќе биде до последната коала Оти во нашиот род никогаш немало и нема ни да има кодоши Објективните биолошки околности се такви
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Потоа бабата, или дедото, станува, и вели: „Да одиме…“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Потоа го подадов лебот и мајка ми кога го виде уште повеќе се налути.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сето тоа Марко го виде само за миг.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Стоев пред вратата, кога се свртев да се поздравам го видов како ја гушка и бакнува во уста.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Досега само еднаш сум патувал со него, и тоа пред неколку години, кога учителот нѐ поведе да нѐ запознае со градот и да го видиме сѐ она што го нема во нашето село.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Измислуваа и други нешта, но никој не беше ѝ го видел лицето одблиску, таа живееше како лилјак, како ноќна птица.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Големиот Ристан многу добро чул како инженерот рекол по него дека не сака да го види повеќе на ова градилиште. Големиот ја загуби работата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше декември, и од покривот можеше да го види одразот на новогодишните светилки на прозорците на соседните згради.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Посакав и јас да бидам таму и да ме боли она што ќе го видам.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ама, мангупот научи да се бакнува, го видоа двапати и на телевизија и тесно му стана во тројката, па „се збари“ со девојче од петката.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ворхол создаде особена митологија собирајќи ги претставниците на њујоршката алтернативна сцена под еден кров.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Доаѓаше откај потокот, од страната од каде што оној викенд дојде срната.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Каданите го видоа кадијата намуртен и тие се сневеселија, но тој се поразведри и почна да ги теши: – Гајрет, гајрет! Што? Се исплашивте од една ѓаурка?...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кога пак се појави мајка му на Ташко, срипавме и колку можевме се доближивме до пред зградата, загледани наугоре.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И нестрпливи беа да го видат што побргу пораснато.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Се понадевав дека можеби ако се опуштам и прво се истуширам ќе ми стане полесно, па се соблеков и кога во огромните блескави огледала си го видов стомакот испрчен врз заднината на болскавите плочки, се запрепастив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
На врати се појави Марија. Беше изненадена кога го виде својот шеф, пред оваа порта.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Сум го видел јас тоа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Така не го видовме градот.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Измина баеги време откако Боге од Бањи се појави на вратава а јас попусто се мачам да го заборавам она што ми заседна во мислите кога го видов момчето што ми го доведе да го чувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
ДИМИТРИЈА Не го видов.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Веројатно брат ми Коле го видел нашиот момок Васе како ми носи писмо од тебе, го зел да го прочита и му го дал на тато. Татко ми е многу, многу лут.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Салко Вадидуша го бутна земјеното луле во подарениот појас, Борис Калпак без разбирање погледна во мене како во соблазнител.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога Филозофот погледна во чудното сочинение на масата, се насмеа; за првпат откако го видов, се насмеа и потем рече: „Сочини препис на ова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
ДИМИТРИЈ А: Не го видов.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Му кладе на Белчета негов еден самар од манастирските коњи, и една сабота, тој јаваница, Митра по него, околу мракот му отиде на Бешот во Полчишта, кој штотуку се беше вратил од затвор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Го видовте ли некаде лицето мое сончогледно?“ И истрчувам – од врвот на јазикот, од провалијата во зениците. И секогаш ноќно, пополноќно.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Можеби Иван Степанович воопшто не се надевал дека синот ќе дојде на светов со главата на Ролан?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но, сепак, најлошо по ова мое несреќно сведочење е тоа што јас, иако сум уверен во тоа што го видов, во никој случај не би решил да прифатам да бидам сведок.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Го виде како го сотре кутивчето од бечвите да го избрише, како го отвори, дувна во двете капачиња и пак го затвори.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Гратчето беше лирско и чудно, земјоделско местенце со необични ефекти.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не знам точно колку време чекавме загледани кон прозорците.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Митра ја раствори портата, го виде Илка со другата маска и таа празна, само со едно сандаче и една врзалка како торбичка.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Не можам сепак да не забележам како оние што ги величаат овие поглавја повторно величаат само една алка сред романсиерската традиција, во внатрешноста на познатото и правоверно подрачје.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тие не гледаат ништо пред себе, ама на далеку го гледаат она што и соколите не можат да го видат.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Излегов на чардакот и во теравење го видов Арсо Арнаутче под кривото дрво.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Само ќе видиме дали ќе го видиш ти него.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Во салонот сѐ уште имаше воздух, тие сѐ уште можеа да го видат него и тој нив, но за сето време тонеа надолу, надолу во зелените води кои за некој миг мораше да ги скријат од неговиот поглед засекогаш.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
- Ништо од сето тоа што го видов не е запишано во тие наши здодевни учебници.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Кога погледна на таа страна го виде поднаредникот како лежи врз раката со која се обиде да го извлече своето оружје.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ако влезе дури тогаш и тебе ќе ти го видам алот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Бојан се возбуди штом го виде џипот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Не го видов топломерот кога го изваде, но, по изразот на лицето сфатив дека Вера уште повеќе се исплаши. Ели не престануваше да повраќа. Се измени во лицето.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Но, кога веќе ги спомнавте вкусовите, да не заборавам да ви кажам дека, најпосле, пред некој ден го видов фамозниот Канцер-Канон од вашиот омилен уметник, М.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Здивот му е бел чад; можеш да го видиш како пламти преку мрачните предели.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Дали во последно време си му го видела лицето? Очите му се пропаднати.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Појдете со мене, и Вие ќе го видите летачот.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Шефот го виде тоа и го прекина својот потчинет: – Во ова семејство добро ги знаат законите. Помини на прашањата.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Денес тука беше, со свои очи го видов!
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Беше задоволна што немаше никој во куќата да го види нејзиниот страв.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Ни се изгуби засекогаш. И повеќе никогаш не го видовме.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Тогаш тој, во својата душа, знаеше дека таа беше во собата, и тогаш во темната месечева светлина, што се процедуваше низ пердињата, ја виде неа како жива слика, го виде нејзиното убаво бледо лице, дебелиот кок руса коса, и начинот на кој го движеше своето вито тело.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Кога таа го виде на портата, малку се израдува, но со влажни очи го пречека, оти братчето и го зедоа Бугарковци, та којзнае дали не ќе пропадне некаде патема.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Но неговите раководители мислеа друго: тие во иднината, како и во сегашното, го гледаа само тоа што им е пријатно да го видат.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Кај Афитос, пак приморско село, намерно свртевме по десната патека за да можеме по заобиколен пат да го видиме сиот остров, или полуостров.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Таму, иако во зградата се влегува со искачување по неколку скали, не го поведоа нагоре туку го турнаа во подрумот, дното да не му го видиш не пак таванот.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Оти, оттука потаму не го видов човекот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
„Ене го проклетникот. Тој сам ќе си ја стави главата на тепсија пред Калпаковата тајфа.“ „Тој не е сам. Погледни, оној со него е...“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Мајка, кога го виде расположен и ведар, му го донесе диеталниот ручек, добро парче месо, пилешко, од вчерашниот тикуш, а за пријателот, парче пита, со маштеница од козјото млеко што го купувавме од соседите кои, скришум, чуваа кози.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Не го видовме во автобусот.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Можев да го набљудувам новиот свет со своето средно око, свет кој порано не можев да го видам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Можеби така шумоли ракијата во ловците, ги грее, ги распалува и им го претставува светот поинаков отколку што го виделе и што го знаеле.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Фелдфебелот беше конечно збунет, а беа збунети и другите зашто имаше повеќемина што беа настрвени на Србина кога го видоа другарот мртов.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Сакам да сум во иднината за да го видам овој сензибилитет што го открив во Африканската култура, да го видам ослободен од катастрофалната ситуација во која се наоѓа Африка во моментов.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
И само еден чекор оддалечи се од ѓаволот и записот таен станува невидлив; и врати се пак кај него, и пак ќе го видиш!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тој сонуваше дека еден ден ќе дојде до почести надземни, дека логотетот нему, како на Писмородец, ќе му ја довери задачата на разгатнувањето на тајниот запис, за кој сите умни велеа дека човек неподготвен за знаење и слаб духом не смее да го види, па дури ни да влезе во источната одаја.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Јас спиев! - рече Французинката подавајќи ја својата бушава глава.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Борхес крај кого седев во Женева, три години подоцна, беше сенка на оној другиот, вистинска руина.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не можеше да го види човекот зашто беше заслепен од силното светло.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Барајќи го патот јасно го виде ликот на Томо - како заминува со другите ангели кон бескрајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Си спомнувам дека се запрашав: Зарем толку лесно му ја поколебав самодовербата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- А јас, пак, те видов тебе колку си занесена по оној Сале.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
ТЕОДОС: Ама зошто, може да ме извалка... (Сиот се тресе од гнасење. Го држи детето и ја врти главата наназад.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
„Ми се причини, изворот на самракот го видов“, рече.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Кога ја напиштивме кулата, носејќи ги со себе дијамнтите во сандачето, над еден осамен цвет го видов синиот пајак со златна глава.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Никој не можеше да каже дека некогаш го видел на некаква вечер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бевме во стоковната куќа во Гинза, саат време пред затворање и го видов неговото паѓање од полукатот на робата на нова Азија.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Возбуден, не го виде црвеното светло.
„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)
Еве, го видов, а и тој мене ме гледа – весело му се обрати таа. – Ме гледаш ли, бе, или да ги кренам ролетните?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Откако ќе го видеше во дупчето, си замислуваше тој, сигурно истрчуваше да го посматра и низ прозорецот, па застануваше пред влезот и правеше гимнастика на општото задоволство на останатите соседи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Така ли? Молчиш а? - А ти, многу си го видел, та...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Таму го видов своето ново лице.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Брзаше да знае пред осудата - дали она што го виде е млад глог со испреплеткани гранки или камен покриен со бронзена 'ржа. Тоа беше важно.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Косуги-евото дело го видов во Уметничкиот центар во Согетс. ( Неговата музика ја зема наметката од театарот и носејќи ја дава ново досоинство во обемот на уметностите).
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Го виделе како езди низ полето, со пурпурна наметка што се вее зад него, и терајќи го коњот во бесен галоп, исчезнува пред вџашените погледи на војниците од градските бедеми.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Како можел да гледа од високо, како на шаховска табла, да го види распоредот на силите на нештата?
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
- Во никој случај – рече таа – ама мислев, ако ти ми дозволиш, баш сум љубопитна, не се добиваат секојдневно писма од Алма Ата.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Кора се вознемири. Не е неможно, мислеше тој, со напола затворените очи, обидувајќи се да си го претстави и да го види.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Мамоооо! Овие ќе ме тепаат!
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Коле и другите од задната клупа ги издолжуваа вратовите обидувајќи се што подобро да го видат глувчето.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Му зборувам ете така, прилично горчливо, но без лутина во гласот, а тој ме гледа како првпат да го видел моето лице. И не е многу е среќен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Господе златен, и во своја земја да не можеш да си го видиш детето што умира!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Трипати го видоа од под своите зелени шлемови и трипати го стрелаа.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Мрачно му било денес и на човекот кој висеше на дрво, во паркчето карши Нова Македонија... сонцето не го видел.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
МИТРЕ: После ќе направиме од твојот, и него ќе го видиме. Еве сега имам свиткано. (Ката им подава оган со маша да запалат).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Мајка му, кога го виде со крвава рака, се уплаши и списка: - Што е, Гоце?
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Го виде него, тој некој од станарите, адвентистот, свиткан пред прагот, со накривена глава и со танко конче светлост од љубопитното око; ги крстоса рацете.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Можно е отец Мида да го прочитал само она што неговиот дух го видел во записот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Враќајќи се еден Велигден од црква, го виде детето Маса Ќулумоска и ме запира. 36
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Потоа покажал кон попот. - Натерај некоја од жените да му меси леб и испрати го до под Црн Врв.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Од околните села изнадојде многу народ да го види мостот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И Крсте, како и Неда, долго време не заспа и донесе решение утре уште на првиот час да ја погледа та ако сакаат сите деца со се даскал нека го видат и нека го тепаат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ќе го следи неговиот глас и ќе го најде на брегот до огромна пастрмка, дваесет-триесет инчи долга.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Навистина, еден негов комшија се колнеше дека таа вечер го видел како во црвена пижама со бели цветчиња се шета низ градскиот парк, но јас самиот им потврдив на одговорните дека другарот Ѓорѓи до раните утрински часови беше кај мене, а потоа замина право во својот стан, се разбира облечен сосема нормално.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Дали сега кога ти падна тешко го виде, вели, или таму некаде? - Таму, вели Јон, кај што бев.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сте го виделе порано, но погледајте го сега уште еднаш.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
„Ти, стар прчу“, викнав, „Ќе подаваш ли раце по сѐ што е туѓо?“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бидејќи било многу рано, уште не беа развражале куќните луѓе, само татко му беше излегол во двор, со прво него го видел и од жал што му паднало се расплакал.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Кога излегоа пред првите редици и го видоа кадијата со агаларите, застанаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Не му излегува од глава на чистачот на чевли на Plaza de Armas сликата на љубовниот занес на папагалите што утринава ја виде во градината зад катедралата во центарот на Лима (му дојде да ја запее онаа македонската: пилето ми пее рано насабајле, ама не ги знаеше зборовите) сетуку погледнуваше на евтиниот рачен часовник од погледот му се цедеше ту меланхолија, ту нервоза оти навистина не му беше јасно зошто денеска доцни на редовното чистење чевли господинот Хозе Марио Педро Варгас Љоса - сетики се сеќавате, тоа е оној господин со убав шешир и уште поубави очи, оној што прв го виде лудакот на балконот со жалузини над крчмата Катедрала во центарот на градот, оној што се давеше во чича и папсуваше од vals peruano кога ќе почнеа веселите карневали во Лима која веќе ја нема.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Кога Илко и Богуле се вратија дома, го видоа Мил како стои на прозорецот до лабораторијата и гледа во дворот исполнет со вода.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Мајка му го виде дека заспал но не го разбуди. Само подобро го покри, да не настине...
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Секој џубокс кој што сум го видел се потчинувал на основната аксиома за џубоксите: „Една плоча, една песна“. Овој џубокс е различен.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Наместо во огледало, врз лицето на Миру го видов тоа што го имаше и врз моето лице. Тоа индиското!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Е, со таквиот изум би ја покриле Европа и она што не можеме ние да го видиме, се разбира дека не ќе може да нѐ види и тоа нас.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Застанав на семафорот и го видов. „Каде?“ го прашав, во чудо.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Кога го виделе тоа царовите, рекле оти господ сака каурите да ја загубат царштината и да му се потчинат на Турчинот. Така Турците ни го презеле царството.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Во ноздрите ми се стврднуваше врел воздух.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Дури тогаш Рада го виде нејзиното лице.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ама, тукушто влезе кај детето да му го види лицето и да си каже дали повеќе личи на него, или на Амдие, туку се стаписа кога виде дека и таму Тодора орото го води.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
На неколку чекори од трлото го видов Рогуш сиот раскрвавен.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Крај караулата сите се туркаат за да го видат што подобро граничниот камен што ја означува границата и од каде што продолжува соседната земја.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
- Не.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сега додека одевме кон скалите за да се качиме горе во собата, му го видов профилот, по малку пушкиновски, подаден напред, но целото лице подолгнавесто, горниот дел кај челото и очите поизразен, а долниот пововлечен.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Бино се однесе кон ова писмо како Јован кон неговото кога му го однесе Коле Куков на Сињак, та и тој ги повтори тогашните Јованови зборови кога го прочита: „Ќе му кажиме, кога ќе го видиме“, го искина и продолжи со потерата да го брка Јована.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Духот наеднаш се губи.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Бегот првпат го видов не кога отидов таму, зашто тогаш ме зедоа постарите прислужници и ме однесоа во помошните згради зад сарајот, туку подоцна еден ден кога јас се најдов близу до предниот двор на жолтата голема зграда со долги правоаголни прозорци и оттаму можев да го видам како се качува на еден дораст коњ, опкружен со слуги кои, кога коњот се препна под шибањето на мамузата, се тргнаа скраја.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
И немо залипал со празнината на усвитената утроба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме интересира и тоа чудо да го видам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Чита некоја книга чијшто наслов Милчо не може да го види затоа што ја држи книгата свиткана во една рака за да може сладоледот да го држи во другата рака, и сè така лижнува: подиставајќи го јазикот и вовлекувајќи го во устата; задлабена во книгата, сè тоа несвесно ги чини; ако ѝ капне сладоледот на раката, таа и раката ја лизнува; ако ѝ капне на голите колена, таа и нив ги лизнува не оставајќи капката да ѝ се разлие.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Даниел го виде силното тело на брат му како излегува од јамата и го обзеде чувство на гризење на совеста.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Првото легнување на Стојна, што таа намерно сакаше да го забошоти, се беше случило кај нашата воденица покрај Пребег.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Немаше обичај да ги објаснува своите прашања како Марко Марикин и не ги сакаше прикаските од стари времиња.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Михаил Афанасјевич Булгаков - име на едниот од, најмногу, петорицата автори што ја свртеа прозата на дваесеттиот век наопаку. (По азбучен ред, тоа се: Борхес, Булгаков, Кафка, Платонов, Пруст или Џојс - мала отстапка за сите љубители на најдосадниот писател на векот)
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Тука авторот го виде крајот на својата прикаска за Едо Бранов од Охрид иако животните прикаски се непредвидливи како што ќе се покаже во случајот на Еда кого Су и Марко ќе го премислат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Желбата да го видат најромантичното доживување на својот млад пријател, ги прави немирни и нетрпеливи.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Само јас го видов тоа опашесто чудо, тој порив на мажјакот да го разурне спокојството, тој пресметан кликтеж на насилникот над зачудениот честак додека ги вика на својата самотна полјанка возбудените женки качени на танки но брзи нозе.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
А потоа, додека јас ја заобиколував куќата за да стигнам до Северната Порта, тој беше пристасал на срецело. После го видов, ко се поткачив на ѕидот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сите во црквата подзинавме, кога го видовме.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Човекот го видел тоа и го фрлил оружјето како да сакал да се ослободи од нечуена вина.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Т.е., тој некогаш тоа го работеше; не сум го видел скоро.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Алија одеше бос по дворот. Не беше го видел, но тој го слушаше мекото шумолење на стапките.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
- Ајде, жено! Не е преку свет. Ако толку сакаш да го видиш, уште утре ќе те качам на воз и правец Љубљана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
ја знаеш приказната за штркот и штрчицата, ме прашува, кажи ја, му велам, некој ѝ ги заменил јајцата на штрчицата што ги лежела, вели, а кога јајцата се испилиле, вели, штркот видел дека испилците не се негови и почнал да ја врти главата над гнездото, над голиштарците, и само штракал со клунот, замавнувал како човек што се крсти, вели, штракал и се гледал во испилците и во штрчицата, вели, а потоа викнал и други штркови да го видат срамот, вели, и тие ја истерале штрчицата настрана и долго штракале, се договарале за потаму, вели, и после ја викнале штрчицата назад и почнале да ја тепаат со клуновите по глава, вели, так, так, так, а таа само стои, а потоа ги отепале и голиштарците нејзини, вели, ги кренале високо и ги отпуштиле озгора;
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Иако изгледаше дека воопшто не се сомнева во вистиноста на мојата приказна: - Згоден тој твој Игбал? - ме праша сериозно.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се разбира јас незнам колку е будна кај мене таа потсвест.но првата помисла што ми наиде оној ден во ходникот кога го видов натрапников се однесуваше на решението што си ги бев поставил уште кога се будев тоа утро.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Тоа го видоа и другите и така почна да се “исткајува” сценариото кое во својата завршна верзија ќе произведе преку 50 часови суров материјал сниман во неколку држави и на три континенти Како финален продукт очекуваме 4-5 епизоди од по 50 минути и целовечерен филм во траење од најмалку 120 минути, сето тоа со многу анимации и обемна постпродукција.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Селаните се затресоа прво кога слушнаа и кога го видоа дека Толе е тука, но од друга страна и се поослободија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ти си еден прекрасен самјак, еден таков, по кого човек не изгубува ништо ни со тоа што ќе чекори само за да го види, каков си силен. И прав си, кога велиш така.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во трпезаријата, за време на ручекот, главата на Регина се спушти покрај чинијата со супа, како да заспива.“ .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А јас за првпат го гледам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ние полека поминавме и одеднаш во купчето деца што седеа вкочанети во едниот од расипаните камиони, го видов Коста.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тревогата неусетно му го полни срцето со порив да се покаже, да се истакне, да го видат и чујат еднаш и него. Трубачот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Му реков: Па ти си сега богат, можеш да си дозволиш себеси да ја купиш, а тој ми одговори: ДА, но ме плаќаат на секои три месеци”.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Како можев на татко ми било што да му речам за неа, кога ќе го видев неговото деформирано, будалесто лице, беспомошноста и очајот во неговите очи.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Кога го видоа другарите на големиот одмор, по обичај се стрчаа кон него и почнаа да го викаат да игра со нив со топка.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Учителот Коста ме повика, во својата соба и ми рече дека сме многу далеку од дома и да не правам такви глупости другпат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ајде, ајде, поткрени се!“ Едо се присети дека се искачија толку високо од каде што можеа да го видат морскиот брег од другата страна на островот.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Градот го видов како град од почетокот на 70-тите, но во потесни рамки, и почнав да го споредувам со некои соседни градови, и го осетив сиот тој шлајм што цело време необјасниво бруеше во мене и ме прашуваше: Зошто?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ми се чини дека денес поминавме покрај песуците, но не го видовме ниту морето.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Очите веќе ни се свикнаа на самрачната атмосфера: на челото од черепот на скелетот го видовме гусарскиот знак - нацртан (со мастилав молив) череп со две вкрстени коски.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Престана да џогира по часовите затоа што сфати дека таму нема кој да го види.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Волкот го видовме по неполна минута.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Што ќе барам, кога никого не ќе можам да го видам, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Марија се исплаши кога го виде. Претчувствуваше дека носи нови лоши вести.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дедо Васја ја подаде растрепената од ветрот молитва од џебот, мислејќи каде ли го виде ова лице.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Чекаа да заврши ловот, чекаа да го видат пред своите нозе Мечкојадовиот труп или да го продолжат патот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во раскошните Версајски дворци, кои фрапираат и по грандиозноста и по својата монументалност, чичеронот нè водеше многу брзо од еден на друг кат, од една во друга сала и, од сето она што го гледавме, во свеста остануваше само мислата дека еден ден ќе можеш да кажеш, ако запраша некој, дека си бил во Париз, и си го видел и Версај. Ништо повеќе од тоа.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Јас тоа го извршував со такви напори, што на осум години еднаш го видов татко ми да ме земе за рака.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Оти беше точно: јас немав спиено со жена, и Луција го виде тоа; го искористи тоа за да ми се потсмева, да ми врати за понижувањето.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Она што било набележано во извештајот, по реакцијата на неговите експерти, не оставало сомневање дека на таа територија се случувале настани кои не им оделе во прилог на дотогашните британски планови за повоеното уредување на Балканот, а посебно во полза на Грција, која ја сметале за своја интересна сфера.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Истиот оној впечаток го имаше тој и при третиот истрел, тој сега речиси и како да си го виде своето зрно, додека леташе како оса и како се закопа во бедрото на она стршилиште, изнаоѓајќи го одлично во виулицата.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Додека тој се приближуваше кон постелата на која таа лежеше со рацете склопени на книгата што ѝ лежеше на градите, ми се чинеше дека го видов она што го видов и при нивната прва средба, она што го гледав и при сите нивни подоцнежни средби – онаа присилна воздржаност, онаа скротена возбуда, она исчекување.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Биди ербап сега — не пушчај го", — си зборуваше самата и гореше од желба што побргу да го види Крлета и да го избакне како свое дете.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
ТЕОДОС: Не е доста додека не си го видиш носот во нив.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Штом го виде Коча, се усмевна широко и се порна натаму. - Слободно? - праша тој. - Слободно.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но најопасно од сѐ беше тоа што тој не веруваше во неви­ ност и мислеше дека сите ние сме онолку софистицирани колку што тој мисле­ше дека е и самиот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тој многу сакаше музика и често потпевнуваше за време на претставата.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога Толе си го кажа името и прекорот — Паша, сите четници се загледаа еден со друг и го засипаа со разни прашања, очигледно доволни што им се даде можност да го видат лично легендарниот арамија Толе Паша за кого одамна имаа слушано безброј легенди.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Најодзади во таа слика го виде мешањето на иста крв во занесот на страста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Боговите на другата страна на границата не се смилуваа кутрата Ервехе да си го види жив брата си во Поградец.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Последен пример на оцрнување што јас сум го видел е во филмот Врана (првиот гранџ филм, ми се чини).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се средив во бањата, со надеж дека ако повторно го видам барем нема да се ужасне од мене со бушавата коса и крвта околу горната усна.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„О, Даниел, многу сум среќна. Одвај чекам бебето да дојде и да го видам. Знаеш дека ќе биде машко.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Паѓа, паѓа отец Лаврентиј, тврда е земјата, топла пред летен дожд, и здивот е топол што ѝ го вдахнува тој.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Го видоа ова Илија и Митре, и овој последниот позабрза пред Толета и уште оддалеку почна да вика: — Селани! Не бегајте, не плашете се!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
По три дни, го видовме како занесено свири на свиралка изделкана од врбова гранка, чекори како да чекори кон небесата, се крева ко да го носи морско ветре и го поткрева од земјата, а по земјата, занесени од свирежот, лазеа безброј змии, со кренати глави кон свирката и кон очите на нашиот другар.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Првото нешто што го видов кога ме освестија беше твојот загрижен лик наведнат над мене.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Бојан не можеше да ѝ го види крајот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Тоа што го виде да ѝ го пренесе на Рада.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Пејзажот во кој гледаше се појавуваше толку често во неговите соништа што никогаш не беше сосем сигурен дали го видел некогаш во вистинскиот живот или не.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога го виде, пргаво стана и го одведе во аголот кај оџакот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
— „А, ха! Оваа работа не води кон мир во мојот мудурлук“, — си рече сам за себе и го викна јузбашијата кај него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но немаше сила повеќе, Исус ја спаси два пати третиот пат нѐ стигна злобното око на кнезот Тарасиј, престигна Качен на коњ високо со остра сабја во раце замавна силно бездушно, главата летна високо црвен дожд лицата им ги попрска на луѓето тоа што го видоа писнаа силно до небо...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Професорите од жолтата гимназија, луѓе сиви и без разбирање за сиот живот околу себе, и жителите на безизлезната улица, ситни во своите страсти за кои најголем настан по некоја светска војна беше апсењето на стариот Адам, не ми беа разбирливи, во нив не го видов она што е спротивно на злото иако многуте не беа зли.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го виде раѓањето на градските светилки и се сети на една крчма во која како крв шумеше бела ракија. Побрза наведнат и исклештен како вепар.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А толку време изгубивме за да го опишеме ова што ќе се случи!“
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ти реков, го видов како жолт канарец. додека те чекав, еве го пак, сега во син костум.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Успеав да се свртам кратко кон него и да му го видам лицето црвено како жар и погледот збунет и немирен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Му се стори како да го виде на нивните лица она што ќе го предизвикаше таа негова покана, се сепна.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тоа беше на филмот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тогај ќелешо го кладе до себе, а друзите зетои подолу од нив, и најпосле цар се стори ќелешот до после.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Тоа може да биде привидна негативност, како некаква доброќудна шега на сметка на производот, што на крајот може да испадне и позитивна реклама што се однесува до продажбата, но може да се случи и производот едноставно да биде „покопан“ преку порака од филмот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Авторот, засега, беше задоволен од тоа што Еда Бранов од Битола го виде со свои очи.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Откако човекот со качулка го виде тоа што сакаше да го види, ја префрли Рада на брегот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го видов Гаро зачуден и коњот, замислен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- Ма, какви лулашки! Забрането ти е да одиш воопшто на лулашки, да паднеш таму да се искршиш!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Овој не се изненади кога го виде Мита, бидејќи Мито често идеше кај него за интервенции.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
За да го видиме тоа, да ја преформулираме за момент оригиналната конструкција во термини на теоријата на електростатички потенцијал.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Човечката љубопитност на келнското сајмиште останува докрај заситена исцрпена од она што како мебел и се презентира да го види, зашто овој саем е преполн со ексклузивитети.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Служи си се сам или викни си ја онаа што ја врти опашката по секој маж што ќе го види, - Ѓорѓе не прозборе.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа идеја почна да никнува во мигот кога тој влезе во гостилницата и кога го виде погледот во очите на Боб, кој продолжи како дух да го прогонува, додека таа му ја држеше раката.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
- Това не сум го видел, вика.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Мораш да си го видиш и лицето, може да е алипен човекот, треба сѐ да знаеш.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ами, и Филипа не сте го виделе, прашувам јас.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И знаеш, дедо Пандо, кога, така потпрен на автоматот во влажната земјанка, одново го гледав сето она што го видов и го доживеав во Оровник, сфатив дека сум сирак.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ќе се обеси кога ќе си го видиш тилот“, мудро се сети Никола Влашки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Долго се решаваше дали да остане да го види „попчето" или да си оди.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Во еден момент чув некој шум, нагло се свртев и го видов Оливие, босоног и облечен во пижами како стои покрај мојот кревет.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Тоа нешто изгледа некако вака: замислете си човек што е роден глув и слеп, што го минал животот на овој свет во тишина и темнина, кој никогаш не видел светлина, не го видел синото небо, или не видел расцутена градина, или не слушнал како пее птицата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Откако го виде безгрижното лице на Томо на прсти излезе и со пиштолот во раце ѝ за’ржа на жена си.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го видов пред паѓање оќоравениот Арсо Арнаутче и го видов полуголото старче како бега со крик низ вратата, слушнав извици на некои што доаѓаа и почувствував дека почнувам да повраќам чемер, и сѐ беше стравотија на крст што паѓа врз нас, нѐ дроби и остава да изгнијат под неговата тежина мртвите надежи.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Озгора од куќата своја, го гледаше сето село како на дланка, гледаше сѐ што се случува во него: во која куќа наутро најрано станале, во кој двор се трча да се фати кокошка за колење, кои жени, уште недорасонети се караат преку плотовите; кои луѓе не си ги користат домашните алиња, туку клечат зад копите и гаждарињата во дворот и бавчите; кој уште пред да зазори, како гробник, како волк, бега од некоја куќа и се провира низ плотовите за да не го видат кај која ороспија преспал ноќеска; на кои чардаци што се суши; која се потпалила, која се препокрива, која се довршува, кој последен излегува од кафеаната и го бара патот за дома, кој влегува и излегува од селото: за добро, за лошо.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Меѓувремено, авторот излезе на крајот на улицата и тогаш на левата страна го виде деда Стефана.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А интересно би било да го видиме.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Кога го видов веќе не можеше никој да ме лаже.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го видов како падна на патот и се стркала во едно браздиче, меѓу камењата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Преку сликите во спомените... му донесов едно шише метакса од неговиот внук од еден од браќата (дедо Тане кој често доаѓаше во Скопје) кој сакал да го убие на граница кога како партизани верувале дека одат во својата татковина.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Не гледав во Пенча и не разбрав што станува со него; го видов само кога избега од широчината и кога го снема во кривата улица.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Тогаш го видов оној белец што луѓето го бодеа со колови и го сечеа со секири.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И Толе така. Тргна нагоре да го видат селаните, а над село скршна десно и вечерта му појде на Ристета Белгашчето во Будимерци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И Шаќир како Бајракот не малку се изненади кога го виде Ѓура в град, но овој веднаш им ја објасни работата на обајцата: — Me пратиа војводата и Бешот да и донеса и виа пари; — и бркна во пазамарката од мариовската кошула, та извади и тој црно шамивче и му го подаде на Шаќира.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Која рака го создаде ова непознато битие, кое во животот не сум го видел?
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сакаш да го видиш? - Ајде... Излегоа од бункерот и слегоа десетина метри подолу.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Се вративме повторно во истата куќа да преноќиме и старата веднаш нè праша: Милка, го вративте ли?
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)