го (зам.) - буди (гл.)

Таму надлежните не реагираа, не сакале да го будат Водачот за оваа локална мешаница, впрочем тој и не се занимаваше со козјиот проблем, којшто повеќе спаѓаше во доменот на главниот идеолог на партијата и стратег на системот.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Сега таа исполнетост му се одмаздува.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Којзнае по кој пат, во овие пет месеци како што е тука, го буди кошмарот од истиот сон.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
— Да си жив бре, синко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ела ваму, бре ќерата — му се врекна муљазимот на Илија, очигледно незадоволен што го буди и вознемирува во најслаткиот сон.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Додека се сквернавеше македонизмот во смрадот Скотје се изгради и 135-тата противвоздушна ракета во која главен забављач беше хоџата од Серези, кој у четири сабајле на 1000 ватни звучки со песна го будеше локалното населење.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Првата ноќ со неа, го буди звукот од нејзиниот тефлонтелефон.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Добриот наслов му дава слика на читателот и го буди неговиот интерес за сликата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некој умира. Некој го буди твојот мал ангел престорен цут.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
На тргнување ластовиците посакаа да се простат со својот сосед Џивџик, но тој уште спиеше и тие не сакаа да го будат.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Некој нежно неколку пати го удри по лицето како да го буди.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Јастребот е твојот сомнеж, кој не смееш често да го будиш во себе, биди претпазлив со него, тој ќе биде кроток.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Може да се каже дека божјаците расфрлени низ расказите на Ренџов се солта на неговото раскажување, и можеби од нив потекнува главното чувство што тие раскази го будат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сестрата го чука по образи, го буди да не им пречи на другите и го успокојува.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Се вслушува повторно и го буди Банда: „Станувај, умрел некој...“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Тој ја напушти стражарницата и му се врати на езерото без кое не можеше: ги оптегнуваше мрежите на диреците крај куќата, ги чистеше од тревје и алги, шеташе со прстите по нив како по жици од харфа потпевнувајќи си; кога ќе му дојдеше дремката, легнуваше на песокта крај езерото, и додека тоа тивко, како некое жужаленче жужаше на песокта, тој тонеше во длабок сон; спиеше сѐ додека на зајдисонце не му затропаше добитокот што идеше од пасење и навраќаше да се напие вода; а кога ќе легнеше поднапиен, тогаш ни тапани не го будеа; стануваше кога некој од домашните ќе го растресеше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Насмевката загадочна радости крие и од сон го буди, полумртвото тело што не по своја волја спие.
„Од дното на душата“ од Александра Велинова (2012)
Рацете ѝ беа благородни, очите благи и полни со сјај, гласот тивок и познат, мил, мајчински, го будеше: - Сине, мило сине, - му рече.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Некои веднаш му го будат сеќавањето, а некои пополека му се бистрат како да излегуваат од длабоки води.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но Којо Пипиле не сакаше да чуе. Понекогаше лаежот и од сон го буди Богдана и тој сиот лут бесен останува буден до зори.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
XLIV Татко не можеше ниту во најоптимистичките варијанти да поверува дека трагањето по османотурцизмите со веќе изветвена конотација, посебно заемката кадија, со сите изведенки толку силно ќе го разбрануваат неговото сеќавање на минатото, одамна заклучено длабоко во себеси и што беше најнеобично првите зборови кои започна да ги разгледува најсилно го осветлуваа и го будеа неговото цариградско време збиднато меѓу 1919 и 1914 година, токму во цутот на неговата младост.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Никој во семејството не смееше да го буди цариградското време, ниту Мајка, ниту ние, децата, ниту неговиот најблизок пријател Климент Камилски, кој дотогаш му се исповедувал на Татко за најскришните настани од животот збиднати во Франција, Шпанија, во борбите во земјата, во затворот на Голи Оток.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Никој повеќе не се грижеше што прави тој, никаков писок не го будеше, ниеден телекран не го опоменуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Скокаше од креветот, излегуваше низ вратата од спалната, стрчнуваа другарите, го будеа, го расонуваа и пак го враќаа назад во креветот.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Иако е ризично, не го буди за да го проучува и експериментира.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Разнообразноста на фасадите, креативноста со којашто беа правени му причинуваше естетско доживување и му го будеше сеќавањето на Битола, пред да почне да биде нагрдувана, во времето кога дојде тука да заврши гимназиско образование.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Го гледам тоа тркало на тие дамнешни сништа полето како го буди врз таа земја сува и дури се вишнее класот и брегот дури листа базјето спокој и очите ги чува.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
А она што не го дофаќа окото секогаш го буди љубопитството.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Жена - не девојка - туку жена која ќе му роди дечиња и навечер ќе му вели „добра ноќ“, а наутро ќе го буди со топол мирислив чај од јагоди, со многу шеќер во него.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас не бев, бидејќи бев во Лион.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Они... они... још водив борбу... (Растрепетена од радоси таја трча и го буди мажа си) Богдане, Богдане, устај дико моја - доѓоше наши... Наши... доѓоше...
„Гладна кокошка просо сонуе“ од Блаже Конески (1945)
Вдлабочена во срцата, го буди споменот, вивнува кон небото, чиниш ќе ги допре ѕвездите и плавно се разлева.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
МИРА: Бев да го видам Матеј. Не личи на ништо. Не сакав да го будам.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)