го (зам.) - брише (гл.)

Грета (Станува од шољата): Опушти се, Лобо! Зошто си така напнат?! (Од шкафче вади ханзапласт, памук и алкохол) Дај ваму.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
(Со памук го брише исеченото место) Вчера ми вети дека ќе ме водиш да го гледам оној пијанист.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Аргументите што ги изложив неодамна против идеите на Бојс (1) и од коишто денес многу малку би одзела, сами од себе се распаѓаат во мигот кога тие идеи се потиснати во втор план (како да се работи за грешки од младоста?) и кога во прв план испливува грижата за јасноста на делото.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Се чини како оној најслушаниот Бојс кој исчезна низ прозорецот да се вратил низ рамките и присуствува на оваа изложба, Бојс-дијалектичар и оратор-бранител, Бојс на перформансите и екологист- кандидат на европските избори, оној кој ја подр­жу­ваше идејата “секој човек е уметник”, оној чија концепција за проширена умет­ност немаше ништо заедничко со “таканаречените пластични дарови”; се чини како тој, Бојс, теозоф и гуру, да се обраќа до ѕидовите, но само со неколку зборови педагошко резиме.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Магвампот ја зема мирисливата вода од алабастерската чинија, замислено ги мие пенисот и газот на момчето, и го брише со мек, син пешкир.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во тој случај, ако Бојс бил, како што вели печатот, „контроверзен уметник“, тешко е да се замисли дека тој сѐ уште може да биде контроверзен со една изложба која вешто го стопува она што е различно, а суптилно го брише она што дава место за дискусија. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 83
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Магвампот ја става јамката околу главата на момчето и го затегнува јазолот околу неговото лево уво.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Кога се затвори зад него вратата Сашка почна да си го брише гримот.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кузман го бришеше челото и неспокојно гледаше на две страни.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Лимарот збунето кашлаше и го бришеше со два прста танкиот нос - се плашеше да не го откорне од лице.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Го чекавме Земанек пред циркусот; јас го бришев со шамиче и му велев да појдеме на лекар; тој одбиваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Изворот на гласот беше замаглена глетка, но сега заоблената форма му беше во фокусот, со крпа в рака го бришеше шанкот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој зеде пешкир и почна да го брише горниот дел на барот, што беше направен од махагони.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Милан, гледајќи ја Кети како од собата го брише и проветрува дури и најмалиот здив и мирис на Рози, ѝ рече, „Ти, Кети, не можеш да му го проветриш помнењето за неа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Саздо го брише ветробранот со ракавот од десната рака; неговата слободна лева рака ја бара палката на која пишува „стоп“ и полека ја повлекува.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Сане со ракав го брише замаглениот прозорец и го залепува носот на стаклото.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Потем се истава, а Саздо се обидува да му прочита во очите што всушност се случува.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Потоа нервозно, со нога, го брише кругот.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Пандил Димулев го прашал Богдана Преслапец дали ќе е подобро ако еден Онисифор загине на некој начин.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Иако мртовечкиот ветар го бришел сјајот на ѕвездите, над нив светела некаква леденикава ведрина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ленче си го брише испотеното чело, зашто кутнала шест стебла и се труди да пресметне уште колку ѝ останале.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
И додека мајката и го бришеше носето, малото девојче радосно се насмевна.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Вади шамиче и го брише лицето.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Леле, ќерко, вели мајка, од кај му се собра олку лоша крв во снагата, вели и му го брише челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ѝ ја земам главата, ѝ ја пикам в пазуви, ѝ го бришам лицето што малаксува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Подобро да дојдеш отколку да останеш, ми вели и го брише ножот од мантијата на отец Висарион.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние грабаме, се туркаме и грабаме. Црпиме, го гребиме тенеќето, го бришеме со прсти катранот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Клекнувам до него и со шамијата од глава му го бришам челото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Одох ја у материну, вели Витомир и ја стега црвената пара со дланката. - Кај одиш, Витомире, викам, со кого ме оставаш Витомире, викам и му го бришам лицето од земјата. 209
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А колкупати со гола рака сум ѝ го бришела носето и сум ја бришела и од други ѓубренца.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Оф, сонце, бамити сонцето, вели, бамити огнот, вели и си го брише лицето.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Август се трга од кафезот и го брише десното око. Зад решетките трепери голема сенка.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Секогаш кога ќе ја покажеше фотографијата на некој посетител, татко ѝ рамнодушно ќе речеше: – ’Тој сега е во Мелбурн.’ Таа се согласи да замине, да го напушти својот дом.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се загледа низ одајата, со погледот помина по сите познати предмети од кои еднаш неделно со години го бришеше правот, чудејќи се како можело пак да се нафати толку многу.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Го зема и го брише од правот со возбуда.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Наредните денови по доаѓањето, Богдан започна да ја средува куќата, да ја чисти, да го брише правот и пајажината, да ги брише црнилата на прозорците за да влезе светлина, да ја осветли мрачноста внатре; го истружи подот и им го врати на штиците изгубениот изглед и сјај; ги вароса ѕидовите на собата и внесе свеж здив; го измачка со малтер ѕидот кај водарникот што го изела влагата; ги ископа оние влажни, позеленети флеки на некои места на ѕидовите што не ги покриваше и обелуваше варта и кои му личеа и го потсетуваа на земјата што ја врвел и повторно ги малтериса и вароса; ја подмачка вратата да не чкрипат резињата, ги дотера прозорците да се отвораат и затвораат; ги поправи федерите на креветот да не пропаѓаат.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но таа продолжи да го брише, да му ја мести перницата, покривката.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
По операцијата, кога се освести во собата и кога ја виде Марија над себе каде што му го брише оросеното чело и му шепоти: ”Ете бидна...
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Но пред да пламне граѓанската војна во Либан и откако ги истераа Палестинците на чело со Арафат на кафеанчето му беше променето името во Либански рај.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Но откако пеколот го замени рајот во Либан, на кафеанчето му го бришат името. Повторно сигурно ќе се вика Нептун...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Додека со Авни малата Сања го правеше тоа што никогаш пред тоа не го направила, (Авни ноќта на белиот врат на девојчето и го стави најубавиот златен ѓердан од полиците на “Карат”), тетка Асја за прв пат почувствува желба и таа самата да биде дел од играта, а тоа го посака со необичната сила на жарот што ѝ заискри под папокот и пламна во градите од кои потече жешка лава надолу по слабините, а потоа меѓу нозете, таму каде што се допираат дебелите меса и од кои, во горниот дел, од засекот меѓу растреперените устинки извира сета женскост со залудена страст која го брише и последното парче од разумот.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Ќе дојде ден кога со ливчињата некој ќе си го брише газот,“ велеа тие што не го познаваа добро Ластета Думбаровски.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Зашто, употребувајќи го тој збор, човек признава дека си игра со реалноста; потоа, со повторна употреба на двомислата го брише тоа сознание; и сѐ така во бесконечност, и со лагата секогаш еден скок понапред од вистината.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го брише Богуле стаклото од прозорецот да види подобро и се тресе од страв.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
И со тоа Доста го премести својот план на друга страна: да го брише еднаш за секогаш Крчето попово од умот и да и остави полна слобода на ќерка си, таа сама да си одбере друшка по нејзиниот ќев и волја.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Дали не ме има заборавено? – се прашаше сама со себе Велика и во сред радосниот занес солзите и навираа на очите, та беше принудена да се секне и да си го брише носот за да си ги избрише и солзите.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Реков два...“ Поднаредникот го бришеше испотеното чело со шајкачата.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
* Седам во тремот додека врне дождот а чинам дека тече по мене по моите вршки и лисја по моите гранки по стеблата по корењата по моите мравки тече по мојата шума по мојата земја по мојата мисла тече по мојата изненада закопана во брчките го брише мојот уплав мојот страв мојата осаменост во бесоницата во трептеж во напуштеност врви по дамарите мои се вовлечува во моите очи дождот што ме буди што крепи што плоди и јас станав извор што ѕвони цвет што се шири плод што се дрочи додека живеам и растам во оваа стара шума на моето постоење во вишнава гора во шумниве лисја.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
Тој подлец изгледа го имаше веќе здогледано наближувањето на непријатностите па сепак, во огледалото, со чудна ноншалантност си го бришеше со белата мека крпа измазнетото лице , а потоа не го прескокна и она долго размачкување на помадата по образите и по челото без да стори ниту еден неприличен гест, или барем да побрза и да ми се тргне од пред очи, како што постапуваше многу често.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Или си ја суши косата со фен и го брише паркетот со крпа ту со едната, ту со другата нога.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Тилот и лицето го брише со шамивче.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Тој жеднее само по оној сладок трепет на исчекување, што ни страв ни смрт не го бришат зошто во него се содржат.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
КЕВА: Арно, Теодосе, туку сакав нешто...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
КЕВА: Еве. (Му го брише палтото.) Теодосе... сакав...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ќе речеш: било поминало. Поминало, ама било како натпревар во кој поразот не го брише сеќавањето на победите.
„Кревалка“ од Ристо Лазаров (2011)
Се вртам, а Филип Хаџиевски го брише ножот од алиштата на војникот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
од секаде ги бркаат домородците, а ако излезеш еднаш, враќање нема, си фрлил камен зад себе, оние што се инаетат ги клукаат со сол, а вода не им даваат, ги полнат со рицинус, со струја и со спици, со киселини и со куршуми, со гол газ на гол мраз им го бришат паметењето, да немаш родно место, да не спаѓаш никаде, склучува договори и со Бугарија и оттаму си ги зема Грците, а Македонците ги брка во Бугарија, секаде ги поттурнуваат, им ја истргуваат земјата од под нозете, на ненадејно ги фаќаат; жените велат: не ни чинат мажите затоа е вака, а никако не си и никако не е; секоја година нов ветер, нова вејавица,
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Го бришеме мечот или го вадиме штитот. Четири усни пушат една цигара.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Исти ликови пред очи што идат, исти глупости секој ден слушаме, гледаме, определени рокови и термини кои секојдневието го бришат.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
Од торбата извади крпа и рече: - Да те подмијам малку... - ја наводени крпата и почна полека и нежно да ѝ го брише лицето, вратот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Бие, завива и го брише отворениот простор, го подбира снегот, го развејува над шумата, го сее во неа и носи нов...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)