Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Судскиот спор, во којшто имаше и вештачење од стручно лице- економист (М. Начарова), траеше една година – за да во месец октомври 2003 судијката (В.Мојсова) донесе пресуда во корист на Кирова, која нејзе ѝ е доставена следниот месец.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Но, бидејќи немаше досудени времени мерки за времетраењето на спорот, таа – потпаѓајќи под финансискиот притисок на секојдневието и, мимо решението кое го беше добила од Фондот за ПИОМ, про- должи да оди на работа со полно работно време од осум часа дневно, како би можела да добива и хранарина – која сума, барем за неа, не беше воопшто за занемарување.

„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)

Популарната култура го обновува Еросот кој високата култура го беше потиснала, и така процесите поврзани со принципот на задоволство сепак не се само умртвувачки текови, бидејќи „барањата на Еросот се тие коишто како нагонски потреби го спречуваат опаѓањето на нивото и воведуваат нови напнатости“.7 Она што следи е краток преглед на неколку дела на британски уметници кои го свртеа вниманието врз себе последниве години, и осврт на референците што ја откриваат нивната поп-културна „втемеленост“ и којашто всушност овие трудови ги прави привлечни.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

- завреска Вадим здобивајќи се со грчеви.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Се испостави дека под мишка има гитара; старецот тоа не го беше забележал пред тоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Книгата има корени во Сандерсовото прво (многу позитивно) искуство со дрогата што го имал во раните осумдесетти.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Можеше да мисли но некако формално.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Таа никогаш не го беше видела таков.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој не веруваше дури ни во постоењето на халуцинации; според тоа, не го беше видел она што - по негово мислење - не е можно да се види; тоа беше речиси шок.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А старецот, кој го беше напуштил целиот свет, одеднаш осети дека му е лошо дури и меѓу своите.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Меѓутоа, и самиот популарен код, со кој оваа уметност се напојува, функционира како реметење на принципот на константност кој го наметнува идејата за висока култура достапна на оние со „поистенчен вкус“.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Устата му се чепотеше до ушите, откривајќи ги нималку детските челусти; и беше чудно што лешот има толку подвижна, жизнерадосна уста; клемпавите уши му се зацрвенија од приливот на претходно исцицаната крв; лиценцето го беше подигнал угоре, кон Бога; неживите очиња ги затвори и пееше внимателно, со труд, дури мртвите жили на вратот му отекоа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

По тоа Вадим потполно се смурти; лекарите му припишаа шизофренија; но тој одеднаш едноставно затапе за математика; тоа го беше притиснало како вошка; дури почна да плаче, се сеќаваше на своите „халуцинации“, се обидуваше да предложи нешто корисно, но испаѓаше немоќен, како некакво учениче.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Мртовчето седна во центарот на кругот; отсекаде гледаа пријатели. Одеднаш запеа.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

-Па, да запееме - со длабок глас рече самоубиецот.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во тоа дека се случило нешто необично, Ирина ја увери само глупото и хистерично лице на Вадим.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Тој не ја земал во клуб, туку со пријатели, и открил дека му помага да се извлече од трајната депресија која што го беше зафатила со години.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Црцорењето на птиците, зуењето на вилинските коњчиња и скакулци, налетите на ветрот - сè беше како крик на болен што умира, и страшно, страшно далеку.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

А огромното поле на свеста сосема го беше напуштило; исчезнаа многу поими, посебно такви како што се Бог, свет, живот; на други се сеќаваше, на пример „луѓе“, „роднини“, но магловито; нивното значење беше избришано и воопшто не ја допираше душата.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Таа излезе од таму без дијагноза, формално здрава, но до крајот на својот живот постојано беше насмевната.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Го убија псетата, ама некој наветник од турците од село Турско Рудари го беше издал дека тука се крие!

„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)

Мајка ми, речиси докрајчена од последната рожба, го беше фатила стариот ритам на работа, па пак ги следеше бессоните ноќи на татко ми.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Никогаш, дури ни при бомбардирањата на крајезерскиот град за време Втората светска војна, кога татко ми мораше да замине на едно од своите таинствени патувања од кои се враќаше дури кога ќе се утврдеше едниот или другиот окупатор, мајка ми и постарите браќа не го беа виделе позагрижен, повознемирен.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Тој сигурно го беше победил стравот во себе, сега сакаше да ги ослободи сите козари, стари и млади...

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

V Едно утро татко ми излезе од дома необично рано, небаре го беше завела некоја од проблеснатите мисли на границата меѓу ноќта и денот.

„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)

Дури тогаш домаќинот го позна и радосно извика: - Ти ли си, бре Гоце? - Јас, ами кој? - му одговори Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Прости не можам да се сетам!

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Гоце тукушто го беше започнал часот со учениците во новоселското училиште, некој чукна на прозорецот од училницата.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

За едно дрво, во училишниот двор, стоеше врзан коњ. - Кој си ти? - праша Гоце.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Настапи долго молчење. На домаќинот му изгледаше како лицето на трговецот да го беше видел негде. Но каде?

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Ликот на кираџијата му беше познат, но каде го беше видел, не можеше да се сети.

„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)

Работниците во паузите пиеја ракија од шишето што одеше од рака на рака и кое го беа донеле маказарчани.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Татко ми Гоше го беа убиле арамии на патот за Корча, додека патувал со карван. Никогаш не дознавме точно како се случило тоа.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Јас не го познавав. Подоцна во разговорот видов дека е наивен, но не ми падна на ум за тоа да го обвинувам, дури напротив, ми беше мило, бидејќи знаев дека всушност се работи за чувства кои во моментот го беа опфатиле.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Беше помлад човек, се потсетив дека еднаш го бев сретнал во една од продавниците на Маказар додека купував некои нешта за себе таму. Се потсетив и на името, Јован.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Но, по пат, изгледа, изумив да спомнам дека барајќи го проклетиот влез на зградата, каде придавката „проклет” има многу повеќе од само доопишувачка епитетна вредност, размислував за човекот кој беше толку музички талентиран што не можеше да го издржи притисокот и товарот на славата, па реши да се повлече во манастир и целата своја неродена музика, сиот талент што Бог толку дарежливо му го беше доделил, реши да му го врти нему.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Откако сите се сложија дека „мозокот” му припаѓа, токму на татко ми, како глава на куќата, како наш стопан, но и човек кој имаше склучено најмногу работни договори за оваа година, тој со победнички израз на лицето, со мозочето во едната рака и со жолтата кумановска во другата, го посоли добро и во еден здив и залак, го стрпа во неговата уста од која вирееа тазе направените вилици, скапо платени со зделките кои го беа фаворизирале неговиот бизнис годинава.

„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)

Пред тоа тој веќе го беше завршил својот метален кафез, Why not sneeze Rrose Selavy.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Влезе во дуќанот и скршена од болка, додека ги прередуваше незавршените костуми, го најде свадбениот костум што Јехуда си го беше сошил за сопствената свадба, го доближи до лицето залудно обидувајќи се да го почувствува мирисот на нејзиниот син од необлечениот костум и се струполи на земја.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

„За ваму, Праведнику, за празникот што непрекинато се одвива тука, на небесниот Јерушалаим”, одговори гласот на Невидливиот на арамејски јазик, којшто Шабтај одлично го разбираше, иако никогаш во животот не го беше чул.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Соседите од нивната улица ги затворија во логорот на Бањица, а Јехуда, во потрага по својата Алегра успеа некако да издејствува да го затворат тука, со нас, на Сајмиште.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Некаде во времето кога лицето на татко ми стануваше сѐ позагрижено додека го слушаше радиото што тие години го беше купил на голема радост на моите постари браќа, Рашела се вљуби.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Шефот на салата ги однесе до местото што Јехуда го беше резервирал веднаш штом му кажав дека треба да го стори тоа.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Што се чудите?! Не одат тие работи туку така.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Бидејќи Херцеговецот денес се отфрла токму по истиот оној расистички клуч којшто на времето го беше довел на тронот на таа хрватска државност.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

И навистина, оваа моја сметка не ме изневери; јас го бев избрал правилниот пат да дојдам до чевли.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Ајде, аирлија работа, Стојче, - го пречекува стариот и му го подава ножето, а го позема палтото што Пискулиев го беше само наметнал преку рамо.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Аритон го беше забележал прв и му се приближуваше со широка насмевка.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Ни велат дека револуциите завршуваат лошо или дека иднината раѓа чудовишта: стара мисла за која не требаше да се чека Сталин; тоа веќе го беа потврдиле Наполеон и Кромвел.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Конечно, некаде на седум години, собрав сила и се искачив по скалите и ја поминав штицата и пронајдов вистинско богатство на стрипови кое тие го беа оставиле како нешто старо и неинтересно.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Таа секогаш беше најсилна по природа и општество.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Од прво до четврто одделение таа секогаш најубаво раскажуваше за сè што го беше забележала на есенската прошетка во Сарај.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Така и сторив: со туркање се изборив за тоа прво седиште до прозорецот - ама до мене седна Оливера.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Едно време, оној Јан Фабр со оросено чело сакаше да му се пофали на Микеланѓело, ама неговиот мобилен телефон не беше достапен или корисникот го беше исклучил, како што му велеше еден нежен женски глас.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Во застоени води баш и не пркнуваат стеблата на фантазијата.

„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)

Тоа влезе како ништо да не било и застана до вратата со „бујрум бег“. (Адем го беше научил како да го ословува кога ќе влезе).

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Во ходникот ги дочека другиот измеќар, поправо измеќарка, младото Кате, шеснаесетгодишно девојче, ќерка на чифчијата — ковачот Стевана, кое Адем го беше прибрал кај себе, ете така, да му ја краси кулата, да ѝ прислужува на каданата и да внесува кафе ракија кога ќе му идеа гости од машки пол.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Маргина 34 63 Откако со лифт се качи до нивниот кат, таа го бара клучот во нередот на својата чанта, но не успева да го најде, а потоа се присеќава дека при избрзаното излегување од хотелот го беше спуштила во џебот од панталоните.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ренди го беше намалил гласот, но Дејв сепак го чувствуваше пулсот на басот и тапаните во стапалата.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Сместувајќи се во Grand Hotel Villa de France, кадешто Матис бил инспириран да ги наслика своите одалиски, во градот кој порано го беше инспирирал Римски-Корсаков да ја напише својата Шехерезада, ги истражувавме пеш забрзаната, миризлива Медина, Гранд и Петит Сако и касабата; повеќе сакавме да се загубиме без професионална помош, одбивајќи ги непријатно лепливите наводни водичи и занемарувајќи ја изненадувачки антисемитската тирада на едниот од нив; серенадите ни ги пееја градските певци секое утро и муезините пет пати секој ден молејќи се преку разгласот од минарето на блиската џамија; одлучивме својот прв невин излет во исламот да го продолжиме низ брегот.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Ренди, кој го беше заобиколил игралиштето за да го гледа натпреварот од левата страна, се срамеше затоа што татко му се лизна, дека татко му се лизгаше во шорцеви и се повреди, дека во овој контекст - натпревар за старци и слабичи и луди фундаменталисти - лизгањето беше необично, апсурдно добро; и, на врв на сето ова, дека мајка му се впуштила во ваков еден мизерен циркуски акт.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Според еден член на британската воена мисија Perseverance Кларк „првата бригада го беше презела овој марш да го развее партизанското знаме и да се обиде да добие регрути кои тие мислеа постојат таму, како и да го охрабри дезертирањето од бугарската армија“.115

„Британските воени мисии во Македонија (1942-1945)“ од Тодор Чепреганов (2001)

Кога таа го изврши злочинот ништо од она што го беше предвидела како доказ не функционираше.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Под мостот смрдеата го беше вознемирила целиот животински свет од соседството.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Таа посакуваше веќе да го беше сторила тоа.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Или зошто служи ова овде“, го држеше далечинскиот управувач што некако го беше зела од Луис.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Дотогаш не го бев напуштал Ел Биар во предградието на Алжир.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Таа претставуваше германски авион од последната војна, “Јункер 87” изработен во дрво, во природна величина и беше целосна репродукција на авионот со кој уметникот се урна во Крим за време на втората светска војна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Оваа мастилна преслека која наликува на крлушките на диносаурус, ја намалува агресивноста на изгледот на воен авион и му придава дури и извесна сличност со некоја птица, џиновска птица можеби, но безопасна.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Беше тоа, од една страна, поврзано со некакво чувство на прогонство, а, од друга, со грозната тортура на национален натпревар во францускиот школски систем.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

На времето, Татарите го беа спасиле Бојс лечејќи му ги изгорениците со мед и мастило.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Последниов идиом, што го беше слушнал од баба му, му исплови од длабочинита на сеќавањето како дамнешен удавеник, додека се шуткаше низ станот тарашкајќи некоја капка алкохол по празните шишиња барем мигум и навидум да се смири.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Фоте ѝ го беше принесол под носот да го мирисне, пред да го однесе на балконот во подавалникот со локум.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Фоте не го беше отворил чадорот за сонце, па Маре мораше да ги стави очилата за сонце.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Гого се замисли, зашто тоа прашање не си го беше поставил, па и жена му не го прашаше на испраќање.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Оттогаш, небаре суртук од сурутка, доктор Миха се измени до толку што не го препознаваа ни сестрите кога влегуваше и излегуваше од кабинетот, а не пак пациентите што токму него го беа одбрале да ги лекува.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Иако сè беше исто како што го беше оставил, во собата се чувствуваше здивот на друг човек.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Ги раскрили двете врати од задниот дел на карванот и почна да го товари багажникот неисчистен откако го беше купил како половен: ногалките од школската табла, топот платно, летвите за распнување на парчињата платно во различни формати, рачна пила, чекан за ковање прави и клешта за вадење криви клинци, полни кантички со нови бои, врзоп четки во сите должини и дебелини, пачка шпахли, самоделска палета од шперплоча во облик на енормно зрно грав, шише со терпентин и шише со растрворувач, а на крајот и куп крпи за бришење на маслосани раце и по некој мрсул солза.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Уморни дотаму што главите им паѓаа на градите и рацете им беа како мртви во скутовите, седеа околу огнот што го беше наложил возачот и толку беа гладни што на никој не му се стануваше да донесе барем леб и некоја конзерва да стопли.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

Режисерот, кого Ване уште не го беше видел, си беше во штабот, меѓу раководителот на градилиштето и главниот инженер.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Во сиџилите, сине, - продолжи Татко, во присуство на Мајка која го беше заборавила божемниот повод за влегувањето во собата - се крие кодот на секој идентитет, се крие причината за разликите, за немирите во луѓето...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Знаејќи дека, сепак, Татковиот случај за одликување е мошне деликатен, најмногу зашто се работеше за непартиец и, згора на с, за човек со неодамнешно емигрантско минато, пишувањето на предлогот за одликување му го беше препуштил на историчарот-ориенталист Сокол Мечевски кој беше најповикан да ги процени вредноста на сиџилите и Татковиот удел во нивното откривање, односно пренесување, како што прецизираше Мирон Донски.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Ми стана јасно дека, со мојата ноќешна забрзаност, по откривањето, во печатницата, на присвојувањето на Татковите сиџили, јас го бев завел овој сега вознемирен старец кој си имаше, дотогаш, своја логика и свој ритам во животот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Го држев во рацете стутканиот лист хартија кој го беше напишал Татко. Тоа беше цел еден живот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

А Водачот, впрочем, и го беше задолжил лично да го известува за сиџилите, за откривањето на нивните скриени пораки, значајни за расветлувањето на идентитетот на својот народ, оспоруван од соседите.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тој го беше завршил средното ветеринарно училиште и веќе работеше.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Но и него го беше скршило нешто пресилно, во длабочините на непомирливата душа, најверојатно поради гласното искажување на своите ставови во прилог на европските идеи, особено во времето на сталинизмот.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Беше сигурно дека душата, конечно, го беше напуштила телото и можеби запрела на неговите сиџили...

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Потпрен на бастунот, го беше минал патот од креветот до работната маса.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не можев јасно да утврдам дали Татко, намерно или случајно, се оддалечуваше од приговорот што му го бев напишал.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Со енергијата што му преостануваше, ги читаше своите книги, според последниот распоред што си го беше замислил за до крајот од животот, а за кој никој не знаеше, освен Мајка.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Не поради тикушот, којшто Мајка никогаш не го беше направила повкусен, туку и поради расположението на Татко.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Тој си го беше облекол свечениот костум, си ја беше ставил и сивата паларија, со новата светла кордела.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Колку и да го беше прославил Архивот, со откривањето на сиџилите, Татко излегуваше од сите можни варијанти на партиската кадровска мрежа.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Настојуваше да ѝ ги предочи клучните слики од градот што го беше видел.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Вистина е дека Татко на малкумина им го беше доверил својот проект за потрагата по записите од изгубеното отоманско време.

„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)

Фрлањето на лопатата беше непромислена постапка, зашто во оваа снежна пустина дрвената лопата му беше добар сојузник, па се стрча и забавта преку дебелиот снежен ѕид, што го беше изградил, расчистувајќи го патчето.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан ги прибра во тремот, ги собра во долната половина, каде што во јаслите го беше наредил сеното, и ги загради со една леса, која служеше, кога е потребно, тремот да се преградува на две.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не сети кога заспа. Последното сеќавање од таа разјужена ноќ беше крикот на некој осамен жерав што го беше изгубил јатото и осамен кружеше над долината.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Но штом легна, мислата на болеста што го беше зграпчила, се загнезди во неговата глава и таму остана.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Се чувствуваше испразнет, како да го беа напуштиле сите желби, сите надежи.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан го грабна стомнето што го беше донел од колибата, а Денко ги зеде двата термоса што археолозите секогаш ги носеа со себе, па се стрчаа по патеката што се спушташе кон стубелот.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Бојан тажно ја наведна главата. Тешко му беше да го изрази решението што го беше донел уште тој ден кога ја прибра срната.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Имаше доста ѓубре, можеби цела недела дедо му не го беше ринел, па доволно се измачи ринејќи го.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Празничното расположение не го беше напуштило ни кога се разбуди.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Тоа и не беше толку лошо и неинтересно, зашто во празнината што постоеше од тој дедо Велко па назад, Бојан смислуваше и сместуваше разни личности, разни настани од турско и пред турско време, одеше дури и до стари царски времиња, во што се помагаше со сето она што го беше учел по историја.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Го зеде кошничето што веќе го беше испразнил и се качи во плевната.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

- Да пробам со пилата, - си рече, па ја откачи од ѕидот, каде што секогаш стоеше закачена, и почна да пили во засекот што го беше направил со секирата.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Не му беше првпат да се најде во ваква положба, а планината и дивината го беа научиле како да се однесува.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Што е до Russia Bianca Кноблох тврди дека станува збор за делот од словенската екумена, кој се наоѓа на Запад (географски) и кој (во тоа време) се уште не го беше прифатил христијанството (можно е, сосем коректна мисла: постојат сведоштва за “бел” во смисла “западен” применливо кон Хрватите, кои навистина географски се наоѓаа далеку позападно од Киев како центар на Русија и Константинопол како центар на Православието).

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Искрено да кажам, речиси сите присутни умееја подобро од нив да го објаснат она што тие самите го беа опеале. okno.mk | Margina #8-9 [1994] 141

„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)

Татко ми велеше: небото не слегнува Во празни срца Сабјата не се буди во успана рака А сеќавањето е најбрз коњ Најдалеку ќе те однесе. (Зошто го кажуваше ова кога го беше загубил минатото Минатото му го развеа Киклопот на Револуцијата) Изгледа беше изумил дека изворот сончев покажува само пат кон заодот А дека ѕвездата што паѓа во фонтаните на темнината е само златно париче што некој го фрла од чардаците на мракот (Утрото сепак никогаш не заборава да слезе во одаите на ноќта) А каде тој можеше да слезе од чардакот на својата темнина И која врата потоа да ја отвори Во куќата на лошото време Во домот на поразените Коњот и острата сабја Исчезнатото минато И лудата глава на Козакот Од пештерата на сеќавањето Што напати се отвора.

„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)

Писателот Шарл Пеги се чудеше што Драјфусовата афера, чиј тек го беше доживеал, стана предмет на ерудитите.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Клучевите требаше според верувањето на Мајка да ја отклучат бравата на враќањето во куќата на родната земја, но еден од клучевите ќе ја отвори бравата на судбината во градот на реката, откако Татко го беше загубил вистинскиот клуч...

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Ќе спомнеше и некои недоразбирања што и ги создавала празнотијата и осаменоста во нејзината соба а бев сигурен дека заборавноста не и го беше избришала оној совет што самата ми го понуди, а тоа не се беше случило којзнае кога, туку неодамна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност некои прсти ме имаа фатено за рамото и ме туркаа кон собата во која ти го беше поминала сосема сама поголемиот дел од твојата последна ноќ.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А да знаеш, уште пред да се случи настанот, писмото веќе било предадено на секретарот Домазетовски а потоа не знам на кој начин тој и го беше вратил, или искинал, или намерно загубил, бидејќи преку ноќ, иако и секретаријатот го беше прочитал, писмото го снема, при што, ценам, слична услуга со убава ноќ, каква што мене ми беше пружена, веројатно Стојна му подарила и на секретарот Домазетовски.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но факт е дека не го бев слушнал бидејќи иследникот не гледаше кон мене.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А ова навистина го бев измислил јас и му го реков на Ристета бидејќи немав други аргументи за да му објаснам дека за два-три ковчега во неделата а понекогаш и во месецот не бива да се создава задруга со директор!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Воопшто не се изненади. Дури ми се пристори дека од мене очекувала вакво нешто.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А мајка ми, она прекрасно претпладне на Прочка го беше исполнила со толку весела раздвиженост и со толкава радост... иако таквото нејзино однесување било изнудено, водено од желбата да оздрави.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не го бев кренал погледот но бев сигурен дека Даскалов има отшетано до некој од прозорците на чардакот и го следи животот на некои од горните патишта: можеби внимава на патот на некоја птица; или облак; а можеби и на некоја одвај видлива патека по која далечниот спомен одвај се влечка.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Или сите овие претпоставки беа обични самозалажувања бидејќи изгледа токму Даскалов отстојуваше овде, а јас бев оној отскитаниот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ова ми го беше рекол во врска со непристојното однесување на еден од моите соученици.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаев дека не го бев задоволил неговото љубопитство.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега кога веќе беа положени околу челото и лицето на Таша многу нешта се чинеа поинакви.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Само заклучив дека она што не го дочув не треба да се сфати како наредба туку само како покана.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа се насмевна на мојата забелешка и побрза да ми објасни дека овој збор го употребила само како замена за оние, другине, кои звучат можеби повистински но затоа пак и се чинат погрди.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А само малку подоцна, она што го беше рекол дотрча да го одрече Мал Борче.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нели, со многу тажно лице се стори шегата со која Синесие кројачот во момент на веселост го беше довел Васе Пегланиот во градината на поругата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Го сфаќаме настанатото недоразбирање, и веруваме дека младиот човек ќе размисли за своите грешни заклучоци а со тоа ќе извлече и соодветна поука.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Го излижав шеќердисаниот сок што се уште го беше сочувал вкусот на планински јаготки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се повеќе сум уверен дека мајка ми, трудејќи се да го избрише овој податок од моето сеќавање, само ги потврдуваше моите сомненија.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но, не донесувајте преуранети заклучоци.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но сето време додека го изведував овој утрински ритуал иако те немаше пред мене, иако не ти го слушав гласот, чувствував, знаев дека постои тоа место од каде ме гледаш.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Таа бавно ги поткрена очите од чорапата што ја плетеше со пет игли и со конецот на вратот додека клопецот со преѓа шеташе по војничката чинија од алуминиум.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Ова е кацеларијата на другарот директор - ме сепнува гласот на човекот што ме спроведува.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Истово и го бев забележал и на мајка ми кога за првпат го употреби овој збор во нејзиниот израз дека и наближил часот.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Се обидуваше несреќникот да се измолкне од ѓолчето, (меѓувреме сигурно беше разбрал дека Кире е префрлен во кадровското на Републиката), од она обично ѓолче со плитка вода а всушност сѐ повеќе заглибуваше во една прилично длабока локва со кал.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Немате слушнато за Иван? Додека не тргна в училиште го викав Ване.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Трагав и чекав. И на соне и будна.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А кон тврдењето на Огнена што Даскалов се обидуваше да си го разјасни, ми се причини дека ја придодаде и претпоставката дека во најлош случај, во колку Ѓурчин лично и ги погазил принципите за кои толку многу се застапуваше, тој сепак не бил иницијаторот или единствениот виновник.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Веднаш знаев дека овој деликатен зафат беше дело на Даскалов; веројатно го беше сторил тоа додека ја полнев чашката.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби таа сила што ме поттурнуваше не беа прсти или рака туку желбата или потребата над која немав контрола.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А кога влегов во собата наеднаш открив дека до овој момент не го бев забележал најголемиот недостаток што си го бевме дозволиле: покрај главата и големиот сон на упокоената отсуствувале цвеќиња.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

По кој повод го беше рекол ова?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

На Даскалов не му спомнав ништо ни за фирмата Декоратер што му остана на Ристе како наследство од реализацијата на сценографијата за едночинката Аналфабети.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но сенката од зад ламбата како да го беше наслушнала моето размислување па таа самата побрза да објасни дека не му припаѓа на другарот Ѓурчин: - Со другарот Ѓурчин внимателно ги разгледавме изјавите на обвинетиот - почна да објаснува сенката од зад ламбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Нели тој често ми има зборувано за тие небесни чекори што толку убаво го познаваат јазикот на оддалечувањето?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можеби тоа беше причина во моите самотни ноќи да почнам да трагам по неговиот глас што еднаш веќе го бев слушнала, но несреќната јас, којзнае зошто дозволив да ме одмине.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И јас имав син. Замина една зимска вечер и веќе не се врати.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

И денес убаво се сеќавам зошто и го бев поставил тоа прашање.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Она, што го бев слушнал во врска со борците кои престојувале кај нас по борбите кај Сина Скала.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Лично беше слушнал дека ме нагрдува со лошиот прекар копиле.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Така и ја протолкував промената на темата и прашањето во врска со пристигањето на Боге од Бањи.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност наеднаш ме опседна помислата што досега не ми идела на ум: иследникот си замислил дека е професор и се труди да ме натера вистински да се чувствувам како ученик принуден да пишува писмена задача и тоа по предмет за кој се нема подготвувано бидејќи му е сосема туѓ а можеби и не му е по волја.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Сега тврдеше дека немал намера тоа да ми го рече; дури воопшто и не планирал да ми спомнува такви глупости, нему тоа што го рекол му се испуштило, и тоа сосема случајно; а потоа објаснуваше, објаснуваше...

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Другарот Ѓурчин се надева дека ќе го затворите случајов бидејќи тој го смета за расчистен - рече човекот од зад ламбата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Тоа го бев спомнал пред Даскалов.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Всушност зборовите што втасаа од некаде ми открија дека тој сепак се наоѓа во собата.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Знаете кои беа нејзините последни упатства?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

„Стојно мори Стојне“, и реков „тебе животот навистина ти пресудил да донесуваш лоши проценки и да правиш погрешни чекори.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Порано, кога и го бев открил на мајка ми моево умеење да дружам со луѓето за кои размислувам, таа само се изнасмеа.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Чезнеев по поновна средба со одминатото.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Причината за да се појавам не само како сведок туку и како поединец кој покренува обвинение, не беше само скапоценоста на семејниот ѓердан на Цвета Басотова, туку и споменот по едно изминато време што го бев сместил во преградата на скапоценостите и раритетите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

- Знам дека и бевте голем пријател на мајка ми.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

А старецот, копајќи со рацете во изворот, откопа едно грне со жолтици, што некогаш кој знае кога, и кој знае зошто, некој го беше скрил тука.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Тој имаше една стара, доодена кобила, што веќе од одамна го беше ислужила своето и сега заслужуваше старечки одмор, но тогаш Орде не би имал со што да носи дрва.

„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)

Нешто ме глочкаше на папокот, и јас ја кренав маицата: видов дека на мојот папок стои црниот пајак од младоста, брошот на мојата баба; Јан Лудвик, очигледно беше дошол од циркусот, од белиот свет, да ми го врати црниот пајак, и откако го беше испил своето питие, ја беше запечатил чашата со пајакот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И јас, во тој миг решив да му го вратам она што беше негово, а што го бев ставила во џебот уште по телефонскиот разговор, кога Јан рече дека доаѓа.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Ја изведов точката беспрекорно; на еден необично, гротескно висок кревет, што го бевме направиле специјално за таа намена, лежеа, во прегратка Луција и Земанек, а јас со скалата, потпрена на ништо, во воздух, се обидував да се качам и да видам што прават; јас бев, наводно, глупавиот сопруг на Луција, а Земанек нејзиниот љубовник. Луција П беше Петрунела.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

На вратата, Филозофот ми ја подаде мене свеќата (значеше тоа дека го беше забележал ситниот гест со кој Лествичникот одби да му ја носи светлината при влезот), и потем се обиде да заклучи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Последното такво собитие се случи со ќерката на логотетот (за ќерката на царот и за нејзината чудна смрт ви преподадов сѐ верно), која се роди слабоумна сосем, и логотетот само на Писмородецот му го беше доверил воспитанието и стекнувањето со ука нејзино, а овој го прими тоа со голема почест.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Внатре, на една мала маса за препишување стоеше стара книга, на која беше испишано она што пречесен отец Мида го беше сочинил, како умножение на тајниот запис од страшната одаја на пророштвата.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

И потем, на знак од логотетот, чие лице сјаеше од среќа, оти печатот на проклетството веќе беше избришан од царството, Лествичникот го прочита она што го беше отклучил од записот.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Логотетот не им придаде значење на дребулиите по кои се разликуваа двата записа; беше пресреќен што се потврди дека записот е решен, оти двајца го беа прочитале исто, и оти проклетството засекогаш беше тргнато на страна.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Тој беше наведнат врз мојот стомак; со палецот го беше затворил отворот на шишето толку колку од него да капе по некоја капка; сипуваше виното во мојот папок и потем пиеше.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Освен тоа, веќе го бев видел папокот на Ина (таа веќе и се преслекуваше пред мене, но јас таа блискост на луѓето во циркусот не можев тогаш да ја разберам, оти тоа Ина го правеше и пред други луѓе од нивниот свет); тој папок, за жал, немаше ништо заедничко со папокот на Луција; беше некако поплиток, без сила, зарамнет на цврстиот стомак; беше тоа, како да смениш чаша на половина пиење на еден ист пијалак; како да пиеш вино со чаша за ракија.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Сѐ уште го гледам: претепан, со крв што од носот му се слеваше во устата, со нога што ја влечеше, зад себе, оти Фисот го беше претепал како никој, Бога го беше отепал во него, заради есејот со кој Лудвик стана херој кога се смени власта; но тој, како што ви е познато, не наседна на тие „партиски финти“, како што ги нарекуваше, и иако му нудеа место во новата власт, тој не се огласи.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Колегите, кои го беа одобриле предметот, главно, беа ентузијастични.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Еве што пишува тој: “Гемиџиите ги изразија идеализмот и чувството на одмазда што го беа опфатиле тогаш целиот македонски народ.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

П-в (Павел Шатев - б.м.) - пишува Хр. „Фатениот атентатор на паробродот ’Гвадалкивир’, П. Коцев - го беше разврзал јазикот и раскажал се - од игла до конец.

„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)

Имав чувство дека сите овие луѓе што ручаа кај масата ни ја одземаат некако, по некаков скриен подмолен начин, а јас сум беспомошна тоа да го спречам, бидејќи татко ми, мојот татко им го беше дозволил тоа, тој им ја отвори вратата.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Откако останала вдовица, пред повеќе од петнаесет години, а немала деца, веројатно не ѝ се напушташе таа куќичка, каде што го беше поминала поголемиот дел од својот живот.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Решението го бев донесла уште од вечерта и одвај дочекав татко ми да си оди на работа.

„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)

Утредента отец Ангелариј влезе во одајата на отец Лаврентиј задишан и му соопшти дека ноќта исчезнало пофалното слово за блажен отец Климент, кое тој, отец Лаврентиј, го беше составил со своја рака и душа, а чие исчезнување се дознава и од биографот на Климента, премудриот Теофилакт Охридски. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 123 2.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Помнењето му беше уништено, не се сеќаваше на мене.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Почнав да работам во болница кадешто повторно го сретнав својот прв маж кого го беа оперирале од тумор на мозокот.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Се опорави но наскоро умре од шлог.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Потем отец Ангелариј го изведуваше од храмот и го смируваше.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Не очекуваа дека ќе преживее.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Полуде од жал по исчезнатото житие што го беше составил со големо благоутробие за учителот, последниот македонски ректор Климент Охридски, кој ги затвори убавите очи едно топло попладне, 916 година.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Влетуваат низ отворениот прозорец на библиотеката, се нафрлуваат врз книгите по полиците и ги подјадуваат; грицкаат со малите, остри невидливи запчиња и сосем ги покриваат книгите со телцата.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Влегуваше на сред богослужение во храмот и почнуваше да мавта со рацете во воздух, како да лови муви. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 124

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

На 2 февруари 1962 година, во кафеаната “Балкан” библиотекарот на Филозофскиот факултет Филип Филиповски му раскажуваше на еден свој пријател каков сон сонил: седи тој во библиотеката, лето е, доцна попладне, си пивнува ракија и го чита Прличев; во еден момент, низ отворениот прозорец забележува рој скакулци: ситни се, разнобојни - зелени, кафени, црни.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Му го кажал она што го знаел – го родила девојка која тогаш имала петнаесет години, се викала Гертруда, и во тоа време, пред осумнаесет години, живеела на улица која Рајнер ја имаше запишано на парчето хартија кое го држеше во раката.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше Едип, беше Каин, беше Ное, а во оние желби кои не сакаше да си ги признае посакуваше да биде пророк, и затоа им го одзеде Мојсеј на Евреите – самиот тој сакаше да биде единствен, ничиј, самороден, па таков си го претставуваше и оној што од луѓето беше прогласен за она што самиот тој, брат ми, сакаше да биде.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Потоа, кога отидов да платам, и од торбата го истресов она што го бев собрала, Клара ми рече: “Ти сакаш да станеш мајка.”

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рајнер тргна кон вратата, јас тргнав по него.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„Многу сум сам,” рече. „Иако ‘сам’ не е вистинскиот збор.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рајнер го беше посетил и доктор Ауербах, кој некогаш во детството го лечеше од очај, но Фридрих Рихтер и нему му немал кажано дека синот бил посвоен.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

„А ти,“ го праша жената која го беше родила, „дали ти додека си ме барал си помислувал нешто да ми кажеш?“

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

При тие понижувања молчев, и чувствував како нешто ме клука во градите, тоа чувството на отфрленост го зариваше својот клун во она што трепереше во моите гради, а она клуканото плачеше со плач на новороденче оставено само, на кое му се чини дека исчезнал сиот свет околу него затоа што пред своите очи ја нема мајка си; така плачеше нешто во мене – јас не плачев, само некаков израз на мачнина ми го гмечеше лицето, како околу вратот да ми беше обесен камен и да бев осудена со него така да врвам низ детството а и потоа; го среќавав тој израз секојпат кога ќе се погледнев во огледало.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Помина цел месец откако не го бевме виделе нашиот брат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Многу тагуваше по гранченцата, и докторите завиткаа неколку в крпче, и ѝ ги дадоа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Гледав во она што го имав земено – пред мене лежеа бебешко капче, пелеринка, чевлиња големи колку палец.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Рече дека ден пред тоа запознал галерист кој бил добар пријател со човекот кој го нарекуваше свој татко, човекот кој го беше одгледал.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Дури и во соништата животот се претвори во незаслужен подарок, а онаа која ми го беше подарила постојано ме потсетуваше на тоа.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Во засекувањата на воздухот кои ги правеа движењата на Рајнер, во сенката на неговиот поглед, во ехото на неговите зборови, се откриваше нешто што наликуваше на потекување на крв.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Еден ден ѝ го снема крпчето; го беше изгубила, или некој ѝ го беше украл.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Беше и Ное, оној кој пред Потопот го беше собрал во кофчегот своето семејство, „и сите ѕверови според родот нивни, и добитокот според неговиот род, и сите гадови, што се влечеа по земјата, според нивниот род, и сѐ што лета, според родот негов, птиците сите и сѐ што има криља“; само за нас четирите немаше место на списокот на нашиот брат.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Се сеќавав на она што го бев сонувала; во мојот сон Зигмунд беше мртов.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

На шести мај, на неговиот осумдесет и втор роденден, бев решила да појдам кај него со Паулина.

„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)

Првин ја дотера главата со набрчканото чело, потоа подвиснатите образи, па брадичето, ушите со звуците во нив, свитканите веѓи, шарата врз успуканите усни и на нив зборот што не го беше иустил, горчливиот вкус на непцата, сјајот во очите загледани во небото со занес и некако гордо,достоинствено, а потоа и погледот онаков каков што му прилега на човек упатен кон Вечноста.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Нуне Волта, алијас Волкашин Нуневски од с. Варош, прилепско, пријателот мој, го беше разработил „Пакс-верс-методот“ на 340 страници со рака изнапишани, поделени на седум глави, со нужни објасненија и упатства како таа теорија да се применува.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Скулпторот, пак, го беше засенил блескотот од скулптурата во која, се чини, тој го пресели својот здив и своето постоење. Таа му ја имаше земено и сенката.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Петре го беше сретнал (едно заскитано пладне) Ивана, соселанец, редок повратник од Нов Зеланд.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Иако порано го бевте прошириле поимот за текстот, Вашата филозофија сепак ја разбирам како онаа која особено ги рефлектира јазикот и писмото, значи сосема останува во традицијата на linguistic turn.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Сето нејзино долгогодишно успешно преправање го беше заменило некое многу, многу подлабоко и поисполнето чувство, како речиси религиозна продуховеност.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Вакви исти ветрови насетуваше во оној сив мемлив затвор во Рим, кога му пишуваше на Тимотеј барајќи го палтото што го беше оставил кај Троада и кога го молеше да дојде побргу, пред саглам да зафати зимата.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Вистината пред сѐ, оти тој беше длабоко убеден дека кога ќе се разбере вистината, кога ќе се сфати дека тој не ја предизвика и не ја започна оваа војна, кога светот ќе успее да види низ лагите со кои го беа обвиле луѓето каков што беше неговиот пријател, таа вистина ќе го ослободи и него.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Студот како да го беше смрзнал и неговиот осет за време.

„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)

Најпосле, можам да го работам она што го бев жртвувал, да читам...“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Во тој миг таа застана, се наведна, крена едно листенце што не го беше настапнала, а се жолтеше со сета своја убавина и му се зарадуваа.

„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)

Домот му го беше завзел човечки бездомник.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Барајќи една ноќ, чула еден глас од петел до една куќа и се приближила до куќата од кај што го беше чула гласо, та побарала некоја дупка да влези во куќата и да се нагости со неко(ј)а коковчица.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Откоа беа го остаиле умо и к'сметот момчето, никако не беа се здружиле двата за да се видат и да си прогоорат помеѓу себе нешто за момчето.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Арно ама и двата го беа изостаиле, тики си било така како избудалено, оту ако имаше еден од двата, ја к'смето ја умо, па не ќе беше дотамо.

„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)

Во своите мисли Арсо си го беше оформил неговиот лик: некакво исушено суштество, измршавено лице, обраснато со ретка брада, над неа се покажуваат јаболчните коски.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

А син му Горан вртеше кругови околу Карпош и Капиштец и го враќаше дома како да е тоа најнормално: „Ете тато, стигнавме на викендичката“, му зборуваше качувајќи се натоварен со телевизорот во прегратки на вториот кат во станот, од кој пред пола час го беше изнесол.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Тенка од изгладнетост, лапаше како да не видела храна, и, навистина, последното што го беше јадела беше натопен леб помешан со конзерва сардина, па сушен на сонце.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Ништо не го беше изменило: истиот мој другар од младоста, полн со енергија и хумор.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Па сепак, тоа беше најслаткото кафе испиено на изгрејсонце, второ во мојот живот, бидејќи првото го бев испила на моето полнолетство, како матурантка.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Неколку младинци го беа заобиколиле еден наш партизан и го кореа: - Во Црвена вода се дале пет песнарици, a нас само една.

„Од борбата“ од Блаже Конески (1950)

Ја копкаше мислата сѐ до денес. Ја копкаше мислата за содржината во него, но беше истрајна во ветувањето што ѝ го беше дала на Јана, нејзината сакана тетка иако на неколку пати беше во искушение.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Патем, веќе го беа испразниле првото бокалче жолта, што стоеше на масата.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Јана го беше посеала погледот кон широката рамнина, барајќи ритче, рид каде ќе ѝ застане погледот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Го одржа ветувањето што ѝ го беше дала на тетка ѝ полека го отвараше писмото плашејќи се да не ја оштети содржината во него.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Врската меѓу Томо и Рада од ден на ден стануваше сѐ поцврста. Томо уште одамна ѝ го беше измерил умот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Една огромна засушена солза го беше избледела последниот збор.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Замина со првиот автобус. Додека возачот ги возеше тие триесетина минути, Томо го беше облеал некој чуден внатрешен немир.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Во мислите Никодин пред себе гледаше куче пуштено од синџир, но ракијата веќе му го беше заматила умот, така што после петтата сѐ му беше полно и рамно.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Беше благодарна од дното на душата за сѐ она што ова семејство го беше пружило за нивниот син.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Она што го беше изгубила за време на бегството успешно го надополни.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

„Стоеденот“ на Јана беше претесен за сѐ она со што го беше натоварила.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Цела ноќ Радица се превртуваше, како некој да ѝ го беше наполнил душекот со белутраци.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

А Рада кршејќи го своето тело како зелена елка на ветрот ги кршеше срцата на сите во училиштето, но и на оние кои го беа изодиле тој пат.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Томо од поодамна го беше фатила дремка и веќе спиеше во соседната соба.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

- Ивона продолжи да зборува со воодушевување за сето она што го беше видела дента за време на прошетката со Виктор.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Како да го беше голтнал мракот.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Таа правеше мачни обиди, двапати речиси падна, но на крајот летна, високо и право. Две недели секое утро рано братучед ми Мурад и јас го земавме коњот од шталата во опустеното лозје, каде што го бевме скриле, и го јававме, и секое утро кога беше мојот ред да јавам, коњот се веднеше над лозите и ситните дрвја, ме исфрлаше и трчаше понатаму.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Не стигнал позорникарот, откако со прст ја притиснал својата десна ноздра, со левата да го повлече половината грстче, кога мртовецот кивнал толку силно, што наполно им ги испрскал очите на сите тројца.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Сочувствувањето не му било туѓо: на неговото срце му биле достапни голем број добри движења, и покрај тоа што неговиот чин мошне често им попречувал да се пројават.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Имено, позорникарот на некојси кварт во Кирјушкиновото сокаче веќе го беше фатил мртовецот за врат на самото место на престапот, кога се обидувал да му го симне дебелиот волнен шинел од некој си музикант во оставка, што во свое време свирел на флејта.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но ние, впрочем, сосема го бевме напуштиле значајното лице, кое, всушност, одвај да не било причина за фантастичниот правец на инаку, сосема вистинитата приказна.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Петрович, навистина, по саботата, сосем го беше искосил окото, главата ја држеше наведната надолу и беше мамурлија; но и покрај сето тоа, само што дозна во што е работата, како да го штрекнал ѓаволот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Можеби и самиот не го знаеше тоа.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Додека тие ги кренале лактите да се избришат, од мртовецот не останала ни трага, така што тие дури и не знаеле дали тој навистина бил во нивните раце.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Би можел да се заколнам дека тоа е коњот што ми беше украден пред многу недели.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Но по неколку дена стигна везировиот човек со останатиот дел на парите и изградбата продолжи.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Се прикажува дури и дека некој си титуларен советник, кога го беа направиле управник на некоја си одделна неголема канцеларија, веднаш си преградил посебна одаја, наречувајќи ја „биро“ и поставувајќи покрај врата некакви вратари со црвени јаки, со ширити, кои се фаќаа за кваката и ја отвораа пред секој што ќе дојдеше, иако тоа „биро“ одвај да можеше да собере една обична маса за пишување.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Веќе го беа пресекле и од едната страна и од другата каменитиот и стрмен брег, кога снемаа пари.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Кога го беше зграпчил за врат, тој со повици ги викнал своите двајца другари, на кои им го препуштил да го држат, а самиот само за миг си ја беше пикнал раката в чизма за оттаму да си го извлече кутичето со тутун, и барем малку да си го освежи својот секогаш измрзнат нос; но тутунот, веројатно, бил од таков вид, каков што не можел да поднесе ни самиот мртовец.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тој го извлече шамичето за нос од шинелот, во коешто го беше донел; шамичето беше штотуку донесено од перачката, и само неколку мига подоцна го здипли и си го стави в џеб за да може да го употребува.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Тоа беше... тешко е да се каже точно кој ден, но веројатно најсвечениот ден во животот на Акакиј Акакиевич, кога Петрович најпосле му го беше донел шинелот.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Бигорот што му го беа оставиле овие мисли и ова страдање можеше да се насети по зграгорениот, вџасен поглед на неговите светли, продорни очи, по бледото, испиено лице, по предвреме побелената разбушавена брада.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Затоа што Штраус и Момзен го беа впрегнале севкупниот углед на универзитетите во служба на победничката Германија, нивните француски хомолози сметале дека веднаш мора да се одговори.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Но, половина век порано, 1771., истиот тој Гете со восхитување го беше открил постоењето на специфично германските уметност и книжевност.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Некој жичен скелет (од остатоците на пристојноста) го беше задржал нејзиниот облик и го обзнанува моето слепо пипаво очајување.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Еден педесетгодишник болеста го беше подмладила во бледа ларва со кожа затегната како кај дваесетгодишник.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Тогаш сестрата се присети дека тоа движење го беше видела во ходникот.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Барем да беа развиле некоја поетика на (хесиодовските) Работи и денови, не, тие само го беа зазеле владеачкото место и оттаму ја попречуваа светлината со својата патријархална строгост и со догматското безделништво на своето монументално незнаење.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Но, и кога лежеше, не го правеше тоа како некој што допрва стигнал пред неколку недели, од некакво езеро и зад ридот, туку како да пораснал со местото на коешто сега лежеше неговото тело, и како многуте години да го беа ослабнале; и нешто круто и восочно се дружеше со него како да е симнато од телата со коишто некогаш се беше дружел.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Изминатите месеци не работеше ништо; две години беше вработен во еден институт за патологија, што значи дека околу две илјади трупови минале низ неговите несвесни раце; на некој необичен и необјаснив начин тоа го беше истоштило.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Но, тоа ми беше познато, ништо не ми можеше, јас тоа го бев отфрлил. Погонски проблеми.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Дерида покажува дека сигнификантот никогаш - како што тоа метафизиката го беше смислила - не го претставува само обвивката на претходниот сигнификант, туку дека материјалноста на сигнификантното учествува во создавањето смислови и значења.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Последното од нив го беше добило името според својот изумител од почетокот на 20-иот век Осман Јусуф, а покажува интересна мешавина од арапски, италијански и етиопски елементи.

„МАРГИНА бр. 36“ (1997)

Перо се издига полека, сркна од кафето, додека Атина со ножиците го сечеше јаженцето околу пакетот кој го беше пратил нивниот брат Ташку од Филаделфија.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Воздухот го беше измила олујата од претходниот ден, и го беше прочистил ветрот од пазувите на Баба планина.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Го погледнав осаменото семејство во градината во која Раиз го беше почнал бојот со дивото билје.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во книгата се открива еден телефонски разговор меѓу Џорџ Буш и Ариел Шарон од 14 јули 2004 година.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Арафат во себе беше начисто дека беше дел од израелскиот политички фолклор, во кој улогата како претседател му беше строго ограничена.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

При секоја средба со палестинскиот водач не престанувам да си го поставувам прашањето: кој беше вистински и суштински овој човек што со својот човечки живот, лимитиран со време и моќ, да ја води својата, на моменти донкихотовска борба за создавање на независна Палестина, и кој си го беше жртвувал однапред животот за големата цел!

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тоа беше жестока борба во која Арафат го беше вложил својот живот, но и животите на илјадници Палестинци.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Шарон го информира Буш дека повеќе не се чувствува задолжен да го одржи ветувањето што му го беше дал во март 2001-та дека нема да го гиба животот на Арафат.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Гледајќи ги татковите книги во нивниот наследен, само на места изневерен распоред, согледуваше дека го беше проширил нивното простирање до предели и народи, низ проверени, доживеани значења во животот, до кои бездруго сонуваше дека ќе го одведат книгите, верувајќи дека тие ја содржат вистинската надеж.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Ја револтираше бомбардирањето на невиното население.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Тој беше свесен дека го беше напуштил затворот на универзалниот егзил во кого светот му беше маневарско широко поле за потрага по својата татковина, за да заврши во еден друг наместен затвор.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Бешир вешто стигна на одреденото непознато место, возејќи крај морето, минувајќи првин крај претседателската палата, па кон монденските Ла Марса и Гамарт, во точката на просторот каде што беше договорено да ме чекаат Палестинците, за да ме одведат до скривалиштето на Јасер Арафат, каде што пред неколку месеци му ги предадов акредитивните писма со кои станував амбасадор во земјата која постоеше најмногу во цврстата решеност, во желбите и замислите на Јасер Арафат! Во смислата на неговиот живот.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Во својата Историја го беше потцртал мислењето дека револуциите не се пресадуваат, а доколку тоа се стори е неизбежен незапирливиот процес на жртвувањето.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Но на тој пат Арафат се судираше со владеењето на повеќе властодршци, посебно израелските, како и со владетелите на неколкуте арапски режими.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Не вредеше да се прашува Иваз зошто е итно, тој ќе останеше или нем како картагинските статуи или ќе го каже веќе чуеното во вакви пригоди.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

Таа во младоста го беше спасила семејството од бомбардирање во старата куќа во Подградец, крај Охридското Езеро.

„Амбасади“ од Луан Старова (2009)

На Татко му беше познато дека Флобер му се восхитувал на романот Дон Кихот Кихот од Сервантес, што го беше читал во превод на албански од Фан Ноли и оваа книга ја имаше во својата библиотека.

„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)

Сѐ уште не го беше забележал присуството на Винстон.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го беа избањале и му дозволуваа да се мие релативно често во еден тенекиен леѓен.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Пред да го донесат тука, го беа одвеле на едно друго место, кое мора да беше обичен затвор, или место за привремено притворање што го употребуваа патролите.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

I Беше пладне и Винстон го беше напуштил својот бокс за да отиде в клозет.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Стоеше сосем неподвижно. Сѐ уште никој не го беше удрил.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Го беше совладало чувството на замор.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

О'Брајан го беше искорнал расклатениот заб од корен. Сега го фрли преку ќелијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

За разлика од Винстон, таа го беше сфатила внатрешното значење на сексуалниот пуританизам на Партијата.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сѐ уште не го беше поставил прашањето што прво му падна на ум.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Сексуалниот импулс беше опасен за Партијата и Партијата го беше претворила во свое оружје.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Подобро дури и од вкусот на кафето беше свиленикавата густина што му ја даваше шеќерот, нешто што Винстон речиси го беше заборавил по годините со сахарин.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Тој го направи - и ќе го направеше сеедно, дури и никогаш да не го беше ставил перото врз хартијата - основниот престап што ги содржеше сите други во себе.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Одоздола веќе не се слушаа гласовите од телевизорот. Симон го беше намалил или сосема го беше запрел.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Водата, самата вода, неговата вода, го беше поткопала ридот и го отвори минатото, ровко, растресено, со по некоја коска овде-онде.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

За да се соземам, почнав да го разместувам она малку што го бев понела со себе. Не зедов ништо повеќе, реков, нема долго да останам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Слегов по скалите со дел од тоа што го бев спакувала.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Тоа беше нешто слично како во оној цитат што го бев запишала од една книга: соочена бев со наплив на нешто од што, во мојов случај, сепак, сеќавав, дека морам да се одбранам.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

Така легната наплеќи, подзамижана се загледа во сонцето што веќе го беше преполовило денот. Ѝ се пристори дека откај сртот слуша скрцкави чекори.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Дете бев кога дедо ми си го беше засолнил семејството.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сонцето веќе го беше преполовило денот.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Сетила дека застанал пред неа, ама не му го разбрала гласот - зашто никогаш не го слушнала, ама и зашто тој ѝ рекол збор што таа одамна го беше изумила - Добарден.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Карл се зачуди колку го беше запомнил тоа што пишуваше во писмото.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Кога наближа матурата, Марија веќе го беше совладала заостанатиот материјал. Ѝ помогна и дарбата убаво да раскажува.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Не можеа да поверуваат во тоа што го слушнаа од Марија. Толку го беа засакале Хелвиг.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

Уште не го беше преболела тој страшно болен факт, кога истиот тој необичен поштар, нејзе непознат, едно утро повторно дојде кај нив. Со ново известување.

„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)

А тие ги веднеа грбовите и го носеа ропскиот товар што им го беше наметнало времето и насилството.

„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)

Заправо, единствената убава асоцијација што театарот ја буди во мене е сеќавањето на Пепи Мирчевски кога играше некоја античка драма на Охридско лето, а актерскиот костум му го беа накитиле со кондоми полни со вода - ние му викавме: „Пепи, пази да не се запиеш некаде со кондомиве“, а тој ни одговараше „Не ми е мене страв да не се запијам, страв ми е да не се заебам!“.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Мајка ова го беше дознала од една своја сосетка па, знаејќи дека работам за весниците, бараше да ѝ ја потврдам веста.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Татковите книги, нејзиниот каталог на Ла Ринашенте, врската со клучеви, сребреното огледало, заборавените знамиња, како да го беа примиле отпечатокот на Мајкината душа.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Мајка го беше извлекла во својот живот заедничкиот корен од балканските и од медитеранските јазици допирајќи до нивните заеднички корени на молкот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Тоа одамна не го беше направил пред нас.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Си го беше зела малкуто накит што го имаше, златниот прстен со алемкамен, наследен од мајка си, којшто минал низ прстите на повеќе генерации.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Па Татко дотогаш не ѝ го беше спомнал зборот љубов и тоа на толку директен начин.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Беше веќе разденето. Татко го беше отворил прозорецот на чардакот.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Но Татко како да го беше наследил генот на својата мајка, само некаде да се замине, да се спасат!

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Без каталогот на Ла Ринашенте, таа како да си го беше загубила капиталниот дел на библиотеката со кој ѝ се одржуваше рамнотежата со сите други Таткови книги, во градењето на стратегијата на опстанокот на нашето семејство во егзил.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Нејзиниот глас го беше совладала внатрешната Мајкина тишина.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Животот го беше оддалечил од инструкцијата. – Како сакаш Мајко, така кажи, колку години имаш! – Имам, сине, седумдесет години.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Таа го беше достигнала, со упорното читање, последниот Татков диоптер пред да почине и сега се служеше со неговите очила, со стакла со неизбришани траги од исушени солзи.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Пред Мајка и пред Татко беше раздиплено грчкото знаме. Сино-пепелавата боја на знамето го беше загубила својот сјај.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Беше тоа книга метафора, метафора на нејзиниот живот, книга која го беше задржала живо времето на 1939 година во Татковата библиотека.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Си приши во облеката и еден голем златник што ѝ го беше дал свекорот пред крајот од својот живот, велејќи ѝ: – Ќерко моја, јас си го знам добро умот на мојот син.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Откако повеќе не ја мачеа Татковите илузии на заминувањето, а враќањето во времето го беа исклучиле обајцата, зашто во родната земја настапија тешки времиња за обете нивни семејства.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Може да се рече дека Татко, конечно, го беше одболедувал фаталното прашање на нашата граница и беше начисто со тоа дека враќањето во родната земја, до крајот на неговиот живот, е исклучено.

„Ервехе“ од Луан Старова (2006)

Ја преминува пак целата соба...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Со еден збор, беше убеден дека го има Совршениот грамофон.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Ривер! River!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тука беа двата кревети на слугинките, еден од кујнските ормани, шкафчето за садови, и трициклот на стариот... и уште еден куп скршено стакло... сигурно го беа испразниле таванот!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Рипнува од столчето. „Ми доаѓа намерно да ме навредува в лице...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Медвеј!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Само што си го беше купил својот прв грамофон и таков наивен каков што си го дал господ, сè му поверувал на продавачот - посебно, дека грамофонот можел да го репродуцира секој звук, Хај-Фај, демек. 114 Margina #21 [1995] | okno.mk

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

„Не сакам да завршам како хартија!“ Ете што ми збореше.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој сакаше разновиден живот...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Никогаш не го бев видел, ни на најтоплото, да си ги соблече панталоните, ни палтото, ни околувратникот... Единствено манжетните и патент-краватата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Видов каков модел е и од произведувачот ги порачав нацртите за нивните производи.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тој подоцна ми кажа дека она што му го бев рекол за Инглис, Бог и дедо ми, вредело деведесет и пет проценти од неговото оздравување. 54 Margina #21 [1995] | okno.mk Моите забелешки на татко ми, како што подоцна открив, би можеле да се наречат „интерпретации”.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Целата дупка!

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ах! Ах! а ти го бев предвидел!...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Тука е како што го бев видел...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Немав никаква идеја во тоа време дека јас правев интерпретации на татковиот трансфер од дедо ми на бог и на шефот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Видете, пред да му отидам на гости на г-дин Ракот, отидов во продавницата од каде тој го беше купил грамофонот.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Татко го беше замолил Игора да му го означи и неговиот пат по јагулите, кој почнуваше од Балтичкото Море, се ширеше низ руските реки, стигнуваше до Балканот.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Времето си го беше сторило своето.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Игор Лозински, кого судбината го беше казнила на горкиот егзил во светот, напуштајќи ја Русија во пламен, најде последен пристан на истекот на реката од Езерото.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Не можеше да верува дека во неговата куќа крај реката, така неочекувано и чиниш несетно, му дојде човекот што и самиот целиот живот го беше посветил на мистичниот пат на јагулите.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ова не го беше сторил никогаш пред порта.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Ние го бевме наследиле татковиот сон со стариот чун, што еден ден нѐ донесе и не нѐ врати на другиот брег на Езерото. Кружеше во нашите соништа.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Дедо Кољо го беше слушал Татко, кога доцна во ноќта, од отворениот прозорец на неговата библиотека ќе проструеше песната во која, како да се мешаа три гласа во постојано следење.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Не можеше да стаса ниту до трошките на наследството што ѝ го беше оставил нејзиниот татко. Беше туѓа во својата земја.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Понекогаш, тоа го правеше за да му однесе на Татко филџан кафе, или чај, а неретко и да ја избрише прашината од книгите, и покрај тоа што неколку пати го беше сторила тоа, па на нив речиси и немаше прашина.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Побратимот сè уште не го беше започнал главното што сакаше да му го каже на Татко.

„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)

Уште ја памети вечерта кога ѝ беше пришол и начинот што го беше применил за да ја освои! (Инаку, на ова приоѓање му претходеа приличен број денови на приближување, на загатнување, на искажување некои недефинирани чувства).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Притоа, во тој воведен дел професорот го беше навел како потврда местото, (предел околу Пчиња), и името (Наум Светиев) на самотникот, сопственик на мала куќарка, надвор од градот, во непосредна близина на викендичката на професорот.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Ѝ зборуваше за некоја имагинарна личност, лудо вљубена во некоја девојка, притоа ги набројуваше доживувањата на тој несфатен несреќник; отворено ја страдаше својата болка а заклучокот што го беше изрекол се чинеше фасцинантен: Требало секогаш да сочувствуваме со лудо вљубените.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Малечок, остави им ги сите твои скокотливи прашања на постарите, на оние што ќе можат и да одговорат на нив - се обрецна кон мене (како да го беше дочул она што ја бев прашал Бојка) а потоа, излегувајќи, речиси несигурно додаде: - Веднаш ќе се вратам.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Каква е постапката кога ќе се одземат таквите вредности, го беше прашал пријателот?

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Вујко ми лично ми го беше предал со молба да се погрижам за неговите хартии. (Додека ми го предаваше клучот спомна и некои други поединости, од кои ќе ја издвојам само онаа: дека не смеам да им се препуштам на сентименталностите и дека ќе треба сосема непристрасно да ги применам сите упатства што тој лично ги има набележано во документот што мене ми го остава).

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Зошто Седларов од своето излагање го беше исфрлил овој завршен дел останува да нагаѓаме.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

- Уште еден нов почеток на неговите многубројни приказни – се обиде Бојка да го релативизира она што им го беше порачал Виктор, додека излегуваше.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Слепецот, во неговиот приговор, се разбира беше тој а водичот таа, и тоа само затоа зашто го беше повлекла за раката да му покаже еден модел во излогот на големата продавачка куќа!.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

За Филип Д. настанов беше само интересна тема или поточно добар потег на умешен маркетингшки претставник кој и во овој случај го беше искористил методот на соблазнителното поткревање на завесата зад која речиси ништо не се наѕира.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Том го беше видел тој гест милиони пати.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

” Неговата хистерична радост исчезна толку одеднаш како некој да го беше исклучил.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Она што го бев рекол на излегување од сивата зграда , еве, можев и пред оваа визита да го спомнам без да ја навредам вистината.