ги (зам.) - чувствува (гл.)

Меѓутоа, тоа не беше човечки танц, туку танц на непостоењето; тие дури и не ги чувствуваа своите движења, потскокнувања и своето дивеење; но „нешто“ сепак танцуваше во нив; тоа беше нивното суштество: грутка непостоење, којашто тие на неодгатлив начин ја чувствуваа, неподвижен пискот на исчезнување, лешинска бескрајност; и сето „тоа“ хистерично се тресеше во нив, завивајќи и потскокнувајќи, вртејќи се околу себе и подигајќи ги рацете кон ништо.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се чинеше дека и парализираните дрвја се нишаат заедно со нив. Маргина 37 79
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Затоа не ја сакаа: ниту промената на светот воопшто, а најмалку пак се обидуваа да сторат нешто за промена на светот овде: На овие македонски простори! Но последиците сите останати ги чувствуваме. ***
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Тоа по детали го имав разработено како случка која би се случила, си реков чудејќи се зошто никако не ја тргам раката од гениталиите иако во дланката ги чуствувам како некоја сува крпа.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Јас пак, како ретко кога, ги чувствував полните гради, како да сум го нашол, како што бев прочитал кај Хадријан, резето кое нашата волја ја поврзува со нашата слобода.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ги чувствувам ударите и тивкиот мирис на земјата што се рони.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Така двајцата трепереа во квечерините како пламенчиња на благ ветрец, си ги чувствуваа дамарите што се забрзуваа до шумоглавост, преку трепетот на телата што ги опфаќаше и двајцата и кој Алегра нагло го прекинуваше, заминувајќи и дофрлајќи му од вратата:  „Уште половина година до нашиот Пурим”, и се губеше во првиот самрак на улицата, не забележувајќи ме мене, заминувајќи со брз чекор кон дома.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја сонуваше Гита среќна што го гледа, ги чувствуваше на скочанетото тело прегратките на децата, го сонуваше мирисот на чистата постела, мирисот на целерот од супата што му ја принесуваше Гита, мирисот на нејзината кожа, нејзиниот допир, нејзините нежни галежи...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Јехуда пак мислеше на неа по цел ден. Се радуваше кога ќе ја сретнеше случајно или кога ќе ја посетеше дома, во присуство на родителите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Д-р Максимилијан Мертен задоволно ја брише устата со салвета по обилниот појадок, не брзајќи да се сретне со оној снисходлив Евреин што моментно раководи со солунската еврејска заедница.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За него тој ги означува онаа нелагода и страв на човекот коишто настануваат кога ќе се сретне со нему туѓите и непријателски сили, чиишто извори, меѓутоа, ги чувствува длабоко во себе. Das Unheimliche е она што еднаш било блиско и сосем присно, но е потиснато, па сега предизвикано од некој впечаток се враќа од таа потиснатост во ликот на тајновитото и туѓото.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Го болеше нешто друго: оние потсмешливи погледи на младите, што ги чувствува и зад својот грб, дури тој бескрајно долго мисли како да излезе од некоја ситуација од која не постои излез.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Токму за да ги создадеме чувствата што ги чувствуваме при реалниот коитус, истражувањата се свртеа во насока на самата електрична симулација на телото на примачот. Simonstudionyc's photostream 110 Margina #22 [1995] | okno.mk
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Афектите не се чувства; тие се постоења што го надминуваат оној што ги чувствува (тој станува другост).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Отскокнувам со нозете и ги кријам ушиве, што одамна премрзнаа и веќе не ги чувстувам.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Вчера беше под шок, а денес го пуштија дома да го негуваме...“ се обидуваше спокојно да зборува, ама гласот ѝ трепереше.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Раката му е само шината, а образот набиен. Челото му е повредено од парче стакло. Нема ништо многу лошо. Во болницата сѐ проверија.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Стојам - ама како да немам нозе - не ги чувствувам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Тоа е затоа што се честичките толку густо распоредени што нашите тактилни нерви ги чувствуваат како целина.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Така доктор Миха сам се затвори и си ги тргаше маките, колку си ги чувствуваше и како што умееше да си ги лекува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Ги чувствуваше како да беа сите живи суштества, дел од семејството. Ја надополнуваа семјната тишина.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Често навлегуваше во коријата. Ги обиколуваше полјаните, береше китки руен и друго есенско цвеќе, правеше букетчиња, за да ги расфрла после над својата глава и да ги чувствува како му паѓаат на лицето.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Рацете ѝ ги чувствуваше како меки ракавици што нежно го допираат и му шират некоја усреќувачка топлина што му се шири по целото тело.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И по некое небесно чудо, некои дополнителни чувства, што биле скриени во него, одеднаш, брзо почнале да дејствуваат и тој почнал да ги гледа и да ги чувствува нештата што тој порано ги одбивал.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Преку овие разговори индивидуите се во состојба: (а) да го одредат степенот до кој овие практики се составен дел од нивните животи како и од животите на другите, (б) да ги идентификуваат оние индивидуални и интерперсонални односи коишто можат да бидат оценети како исцрпувачки, (в) да го признаат степенот до кој тие биле вовлечени во ова контролирање на сопствените животи и, исто така, природата на нивното учество во контролирањето на животите на другите, и (г) да ја истражат природата на локалните, регионални политики.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Со овие екстернализирачки разговори индивидуите нема повеќе да ги чувствуваат овие практики како автентични начини на нивното постоење.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Останав со Луција; таа ме бакнуваше страсно во устата, како да сакаше нешто да ми надомести; мене ми се гадеше и ми се блуеше; ми зборуваше дека тоа со народниот дух е сериозно, и дека сум требал да признам, но не сѐ и не одеднаш; дека сум требал да признам нежно, а не со гордост; не ја слушав, оти свеста ми беше на работ; ја прашав дали забележува дека боите воопшто не се обоени, и дека мирисите воопшто не се миризливи; попусто се обидував да го насетам мирисот на цимет во нејзината коса, оти веќе го немаше; бев сосема прилепен до нејзините гради, и ги чувствував на моите, но тие беа како брадавици на некаква мермерна Венера; всушност, чувствував дека светот е страшно изморен, и дека сите тие бои, мириси и допири се веќе стари, дека им треба обнова.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тоа е она што ги прави општествено соодветни за мажите, како и потврдни и консолидирачки за машкиот родов идентитет, според поимањето во Бергеровата анализа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Играта е таа што им дава на машките гледачи алиби и покритие за задоволството да ги гледаат играчите, исто како што таа на играчите им дава оправдание да се покажуваат.287 Спортовите, особено (но не исклучиво) тимските спортови, се доживуваат како дејство.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Исто така, тоа е она што ги прави општествено незгодни за жените – односно, за нормативно женствените жени (лезбејките не ги чувствуваат истите стеги) – иако таквата незгодност можеби се намалува во САД, особено откако во 1972 година Конгресот го донесе поглавје IX од Законот за изменување и дополнување на Законот за образованието и откако, оттаму, се зголеми застапеноста на ученичките и на студентките во средношколскиот и во факултетскиот спорт.288 Кога се работи за мажи, бидејќи за натпреварувачките тимски спортови се смета дека претставуваат дејство, играчите во спортскиот натпревар не изгледаат како да ѝ приредуваат претстава на некаква публика, која природно се собира околу нив, привлечена од природно занимливата глетка со мажи заденати в бој.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Тие се мошне сериозни, суперсовесни, обично можат да дотераат до аскетизам, ги чувствуваат како грев сите нормални задоволства во животот...
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Со негово сопствено одобрување, тој не го допира животот слободно, не ги чувствува зраците што невидливо се пробиваат во него однадвор, и не ги шири слободно своите зраци нанадвор, од бисерот на неговаата школка.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Како бесни кучиња од сите страни го раскинуваа, Болката од студот, повредата на рацете веќе не ги чувствуваше: душевната немоќ беше поболна од болката на телесните сетила.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Гладот и жедта Еразмо веќе не ги чувствуваше толку силно.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Таа си помисли на ритуали, примитивни народи, основното значење на крвта.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Неговото опело во катедралата свети Петар и неговата смрт во Женева беа метафори за тој солипсистички живот: Борхесовото место на престој не беше светот во постојан метеж, туку уредните одаи на Библиотеката. (превод: А. Б.) Margina #32-33 [1996] | okno.mk 221
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хронологија на животот и работата на ХОРХЕ ЛУИС БОРХЕС 1899.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Хорхе Франсиско Исидоро Луис Борхес е роден на 24 август во Буенос Аирес (првите три имиња се на таткото и дедовците; четвртото, Луис, е име на стрикото, Луис Мелиан Латинур, уругвајски правник и дипломат). Родителите: Хорхе Гиљермо Борхес и Леонор Асеведо Аедо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Жолтило од симултаност и симболи и некоја мистериозна прослава коишто таа само нејасно ги чувствува.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога ги јадеше очите на пастрмката, тие беа како крцкави бели камчиња.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби уште од Лукрециј поетот толку неотповикливо не ги чувствувал луѓето како случајности во просторот”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа е прекрасно, навистина прекрасно: вашите браќа плаќаат за вашиот престој, вие уживате во слободата во овој затвор, како што ја нарекувате нашава болница, наспроти неслободата и присилата кои сте ги чувствувале надвор одовде, неслобода и присила далеку помали од оние кои ги чувствуваат вистинските болни, секако, вашата неслобода и присила се сведувала на семеен конфликт, а не на длабок раздор во себеси.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А јас и натаму чувствував како заедно, како едно, ми чукаат срцето, утробата и меѓуножјето; ги чувствував таа слатка болка и тој горчлив копнеж да се даде нов живот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сакам да имаме дете,“ едно утро му реков на Рајнер.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Хајнерле ги чувствуваше тие премолчувања, и од нив бегаше со погледот кон некоја дамка на ѕидот, кон мушичките кои летаа среде собата, кон прозорецот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Никогаш пред тоа не беше замолил, како дури и молбите да ги чувствуваше за пресилни барања.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Сега,“ и со јазикот помина по сувите усни.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Да, вие сте овде навистина како на еден долг одмор.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Матилда сѐ почесто го оставаше сам дома, кога одеше да купува лекови за Зигмунд, и да ги носи кај него, и раскажуваше дека, кога се враќала во станот, го наоѓала Хајнерле седнат на подот, со отворена шаховска табла, а во рацете ги поземал фигурите и разговарал со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Стоеја или одеа во занес без да ги чувствуваат грижите од животот, немаштијата, сиромаштијата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Почувствува како почнува да го фаќа очај од сомнежот кој во душата целосно му ја замени сигурноста и вербата што само до пред малку ги чувствуваше...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се собуваа на смени, си ги триеја помодрените стапала со снег и ги сушеа на огнот за барем малку да ги стоплат пред да ги навлечат повторно чизмите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Како и сите други, веќе неколку дена се немаше измиено и пресоблечено и одвреме-навреме од студ не ги чувствуваше нозете спакувани во чизмите.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Зјапаше во папирусите, ги препрочитуваше зборовите што ги напишал, со надеж дека читајќи ги, повторно ќе го сети во себе истото чувство како додека ги пишувал. Залудно...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Работата го изострувала секогаш и него, како оној метален писок на бичкијата, тука и сите свои движења тој ги чувствуваше како му стануваат такви, се чувствуваше роден за тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги чувствуваше сега тие два живота како две напоредни линии, кои ниеднаш не се приближиле ни за една сламка и кои беа секогаш осудени да остануваат најдалечни една од друга, колку што било возможно тоа, колку што го позволувал тоа животот во едно заедничко време и во едно село со доста честите совпаѓања на судбините.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ги чувствуваше налепените погледи на неговото лице, одвај зафатено од златникав мов.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо ги чувствуваше градите, отежнати од гнев и болка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо ги дофаќаше гласовите, насмешливи, пакосно развеселени, ги чувствуваше врз себе погледите што сожалуваа, осудуваа, навредуваа и сето тоа како тежок товар паѓаше врз него.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
И го зафати страв за нешто. Ги чувствуваше очите влажни и тешки од оган.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Тоа бил удар од кој се паѓа. Кој е тој господ што едно вакво раскашавено човече ќе го стори видовито во името негово да гледа невидливи чудовишта, да ги слуша и да ги чувствува со мирис?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не ги чувствувал ударите на гранките по лицето и трчал до распрснување напнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кога најмалку претпоставувале, видовитиот Дмитар-Пејко паднал на коленици и ги подал рацете кон нив. - Ми истечува крвта. Болен сум.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ја пуштил девојката, не исплашен туку уште еднаш понижен во изгубеноста на споулавоноста и заревел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во дозорните непроспиени ноќи, ги чувствувам твоите врели солзи како ме печат.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ги чувствувам и оваа ноќ твоите огромни дланки, на кои се подавав целата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Годините за неа беа само временски поим. Таа ниту ги броеше, а уште помалку ги чувствуваше. Никогаш не ѝ натежнаа, ги носеше исправена со крената глава.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Внатре во утробата ги чувствуваше невидливите бранови, кои ја преплавуваа неговата душа, а таа, час тонеше, час земаше воздух.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И нејзе како и Томо длабоко во душата ги чувствуваше како свои.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Не си ги чувствуваше ни рацете ни нозете.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Одеше низ виулицата, што свиреше низ улиците, со широко отворена уста, губејќи ги под нозете тротоарите; ветрот, според петербуршки обичај, дуваше во него од сите четири страни, од сите попречни улички.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Очите ги чувствувам како да сум ги тркалал во крупен песок, видот ми е замаглен. Налудничав.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Сè што се сеќавам од вчерашната вечер се само бледи слики, иако се сеќавам дека се обидов да влезам во погрешен стан, вознемирувајќи ги станарите.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Како да ме лазат бубачки по целата снага, во полусон посебно ги чувствувам. Како да ми пливаат во крвта.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Така, кога некој пишувал книга се поврзувал со читачот во иднината или сликарот ги чувствувал емоциите преку зрачењето на погледите од сите оние кои ја виделе сликата, па така ја засилувале својата инспирација.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Ретките дождовни капки ги чувствував по лицето, а Центарот за социјални грижи испразнето зјапаше во сува пладневна горештина.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Враќајќи се во бараката долго ги чувствуваше тие прсти и тие нежни допири на своето лице.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Богдан сега пак лежи болен, но не во болничкиот кревет во Виена, туку овде, дома, и пак ги чувствува оние исти полипи од болницата како му се заплеткуваат околу нозете и го тргаат во длабини каде што не можеше да дише и пак прави напори да им се оттргне и да дојде до здив.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
” Понекогаш зборовите му беа тврди како камен: чиниш ги чувствуваш како те удираат; понекогаш му беа меки и милозливи што како пролетно ветре ти ја галеа и раскрилуваа душата.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Дали добро јуреше автомобилот - не знаеше, бесен и луто напрегнат само ги чувствуваше од обете страни оловните колкови на болничарите и полудуваше од смислени одмазди за овој жиг отпечатен врз неговото чело.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Бургиба ги чувствуваше поблиски Југурта и Ханибал, отколку Ибн Калдун и Свети Августин.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Петтото место го очекуваше неговата биста.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Кога целосно се смируваше од париската возбуда и во силното напрегање забораваше на ослабениот вид, но сега тој ги чувствуваше старите болки поради кои и се определи за операцијата на очите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко во својата судбина ги чувствуваше и изразитите парадокси од судбината на својот албански народ.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Под прсти и ги чувствувам дамарите.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се суши, мувите не ги чувствува своето студено и бездруго модро месо.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И во таквите мигови, кога ослободена од железните рамки на предрасудите ќе се почувствував поинаква, а сепак длабоко во себе своја, со најсвое јас, се спознавав: бев Ема единствена и неделива, туѓа и одвратна за оние што не можеа да ме разберат.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Госпоѓа Мариела покажа инвенција во примената на својот метод надворешните фактори, што во тој момент ги чувствуваат нејзините ученици, да ги доведе во корелација со содржината на предавањето и притоа да го испитува психолошкото поведение на присутните.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Почекував капките да се исцедат од моето тело; ги гледав и ги чувствував како ми се тркалаат по кожата и таа глетка и тоа чувство ме релаксираа, ме ослободуваа од некоја недефинирана тежина која сакав да ја свлечам од себе како износена кожа, излитена и веќе неупотреблива за животот што ми преостануваше.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Бев распната меѓу две крајности, иако тие не беа тоа, и јас не ги чувствував како такви, и во миговите кога цврсто стоев на тлото, кога бев целосно свесна за себе, кога јас бев јас, но и кога ќе се обидев да се ослободам од сето тоа и од барем дел од себе како таква, кога ќе се обидев да го отфрлам сето тоа како здодевна и непотребна приказна.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сите надразнувања ги чувствуваше повеќекратно зголемени.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ги чувствуваше ударите со пендреци по лактовите и со потковани чизми по потколениците; се гледаше себеси како се прпелка по подот, како вреска за милост низ искршените заби.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Чувствата што ги регистрираше беа поинакви од оние што тој ги чувствуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Сега ги гледам работите со други очи, ниту небото, ниту зајдисонцето, ниту храната, ниту брановите, ниту воздухот не ги гледам и не ги чувствувам како порано, сега е сѐ поинаку.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Одвај ги движеше нозете, не ги чувствуваше.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Сепак ѝ е мило што е така долго наведната не од погледот на Трифун, туку од тоа што ги чувствува очите на Вангел Русјаков како се лепат по нејзите нозе.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Љубовта ни беше татковина а децата, нејзините среќни жители... – дополни Мајка зане­се­но. – Тоа убаво звучи, ама јас ги чувствував сите маки на тие времиња... – коментираше Татко.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Само големите и силни откорнатици ги чувствуваат внатрешните преливи, нијансите на самувањето, само тие ја имаат моќта да ја скротуваат, да ја потиснуваат длабоко, длабоко во душата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги чувствував овие нејзини зборови, како последен аманет, што никогаш не го заборавив. – Мајко – започнав тивко, откако таа го угасна телевизорот – се готвам да патувам за Франција. Ќе останам два месеца.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
...затоа овие текстови настанати колку што е можно повеќе во процесот на сопственото ослободување од дистанцата ги чувствувам како разоткривање на мојот пат кон новата проза па ја молам почитуваната редакција да ги прифати како мој предлог во поттикнувачката дискусија што започна да се води на страниците од вашето значајно литерарно гласило... искрено свој, зошто ги сакам кроки цртежите или како да се претрча тревогата од разделбите ...сочноста на зрелиот плод впиена во белината на хотелските соби сокот од нутрината излиен попатно танц фигури во постелината во воздухот допира против вечноста летот на недопуштената цигара кон езерото жарот и водата во неподносливоста куса и жешка средба...
„Или“ од Александар Прокопиев (1987)
Само ги чувствуваше прозорците на куќите што гледаа кон него како очи што уште не истекле од напор да видат нешто што не се гледа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Брзакот, набрзина, некако исплашено, погледнува в лево и в десно, ги протрива китките на двете раце како уште да ги чувствува последиците од лисиците и, потоа, бавно станува од столицата.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Лицето му беше модро и натечено. Ги чувствуваше под јазик, расклатените заби и крвта засушена на врелите испукани усни.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Татко не ги разбираше зборовите на песната, но силно ги чувствуваше пораките на чистата и тажна убавина, носталгичниот и меланхоличен пев, низ ритмот што супериорно ја освојуваше тишината.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Во неговата слаткост ги чувствувам поленовите зрнца.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Неговиот ентузијазам веднаш ми станува симпатичен (можеби поради презимето што асоцира на Хуго, таткото на Корто Малтезе). Coleshill House, идната палата на богатиот братучед, е одличен предизвик за да се направи нешто различно, друго, од вообичаените градби во тогашна Англија.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Едноставно ги чувствуваше убавите работи во кои треба да се вложува поради нив самите.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Беше тоа збрка од воздишки и јачења што се надвиваа насекаде околу него, додека стоеше вдишувајќи ги опојните, суви миризми и ги чувствуваше нејзините наследства од дамнина.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Ги чувствуваше рабовите на своите телесни промени, органската преобразба, белите дробови што вдишуваа синкасти алкохолни пламени.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И Милчо ги чувствуваше како втори родители: приврзан беше кон нив, а и кога ќе дојдеа татко му и мајка му од работа или во неделите и празниците кога не одеа на работа, тој пак со баба му и дедо му си играше и се шеташе.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Во протокот ги чувствувам законитостите на патувањето.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Зошто да кријам, Овидие, бев . . .преплашен. мојот совршен близнак ме чекаше во тесната просторија, во неумоливата соба на Времето, и јас ги чувствував магнетните пипци што ме влечеа во таинствената, заумна одаја.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
На ова тело сеуште ги чувствувам трагите од тој допир, мек, нежен, сигурен.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Си создадов свет, кроен по мерката на моето срце, но неможамда најдам мир, имам се освен твојот шепот во белите утра.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Неговата не успеав да ја видам затоа што многу бргу го вовлекоа во собата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не можев да се туширам затоа што како веќе да ги чувствував чекорите на тетка ми како нервозно маршираат пред вратата - кога наместо да слушнам чекори од ходникот, од шолјата слушнав само едно „клок-клок“ и регистрирав како водата од казанчето сосем се испразни.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога ги собираше трошките од чаршафот, трчаше по него забележувајќи му ако случајно некоја паднала на подот или пак, недајбоже, катастрофален инцидент, ако го извалкал чаршафот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Веќе ги чувствуваше капките како ѝ се тркалаат по слабината.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- И без да ми се обратиш со збор, ги чувствувам твоите воздишки!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И кога татко ми конечно се реши, поради опасностите што ги чувствуваше во времето на фашизмот, да го напушти родниот Поградец, тоа ќе го стори за сметка на егзилот крај нови води.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Нозете и раката веќе не ги чувствува. Само мрак, црневина пред очи.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Свесна е дека околу иконата на Богородица има и други луѓе, ги чувствува со срцето како ја проколнуваат што побргу да се тргне од пред иконата, ама таа не може да се помрдне.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Откако се осигурав дека не е тука, не можев повеќе да ја додржам лутината и гневот што ги чувствував истовремено.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)