ги (зам.) - чува (гл.)

Додека Јанческите, пак, дека се најбедни и за да се прикрепат колку толку со тоа што им го даваат другите ги вршат другите црковни работи: клисарската и ги чуваат црковните вешти: крштелникот, крстот, клепалото, носилата и слично.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Да имав малку повеќе храброст и да ги чував подотворени очите, мислам оти и вистински ќе ги видев криковите на птиците што ги спомнав, а и тоа приближување кон небото.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Спомените на љубовта во пазуви ги чуваат!
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Еден ден, додека ги чував овците на гумното бидејќи овчарите појадуваа, ми доаѓа една девојка и ми носи писмо од момчето Мане, нејзин братучед.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Воопшто не се сомневам дека третманот на Риверсовите дела од страна на критиката е под силно влијание на реакциите на критичарите на неговата личност, и дека неговиот намерен публицитет и спремност јавно да ги признае мотивите и целите што другите уметници исто така ги имаат но ги чуваат во својата приватност, го обои вреднувањето на неговата уметност...
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Овој претпостави дека Камилски ги чува парите во собата и претпочита таму да му ги предаде.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Брзина на светлината - Cour carré - Како што затвореник излегува на прошетка под надзор, сам и молкум да се насладува горко на дневната светлост инаку обична, тогаш света; како што несвесното си го подава грбот на есенското сонце да се згрее а лицето да остане темно, како Месечина од онаа страна на видливото; како што затрупаниот бунар посесивно и со мака ги чува подземните води усовршувајќи ја мајсторијата да ги заташкува трагите и да создава привид на секнат извор; како што квадратот е круг, и крст и триаголник, удвоен симетрично и синхронично; како што жената си краде од сонот за да добие време за да биде „нешто повеќе"; како што нема добивка ако нема загуба како што нема сенка ако нема предмет ; како што медитацијата бара отсутност при подотворена свест за светот и душа а енергијата е материја помножена со брзината на светлината на квадрат - така дворот врамен со ѕидини желно кон небото над Лувр зинува се простира префинето како акт на Роден или можеби на сестра му, Камила со намера да го покаже замислениот ерос на торзото видено одзади метатеза на тихоста манастирска и метрополска; - така стихијно надоаѓа тихиот дожд желбата да бидам во средиштето на симетријата бесконечен и рамнодушен број ослободена од суета, од неразумно самољубие зашеметена од ненадејната рамнотежа на крстот, на квадратот, на кругот и да се успокојам, ако веќе морам оти со толку тревоги од различно потекло добивам порив да излезам од себеси а потоа како ќе се сложам и составам во едно, знам ли?
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Ама чудно дете си!“ вели тато.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Бабата и дедото пак отидоа в црква и пак запалија свеќи и му се прекрстија на свети Илија да им ги чува децата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Имено, ако законските одредби, барем оние во сферата на инспекцискиот надзор, се во најмала рака добри и коректно поставени – тогаш, вината за нефункциони- рањето на овие контролни механизми не може да ја бараме во законот, туку исклучиво во човечкиот фактор, поставувајќи си го болното прашање на сатиричниот Јувенал за тоа: Quis custodiet Custodes – Кој [ни] ги чува чуварите? 2.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Баба ми велеше дека така ги чувал и браќата!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тогаш попот трипати се прекрстил и повикал уште еден ангел, шестиот или седмиот од Јовановото Откровение, да го заглушува светот со труба: врз една третина луѓе од земјава се наднесува смртта со исклештени триесет и два заба, доаѓаат илјадници и илјадници киклопи во огнени, синомолскавични оклопи под лавовски гриви, опашите им биле двоглави змии. Морничаво и печално.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му велел Знам стариот кај ги чува парите; него е лесно да го измамиме, Максима ќе го заколиме, на бегање ќе го запалиме Имотот и додека тие гаснат, ние за ден, два, прекутрупа ќе се префрлиме преку граница во Србија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
50. Блазе си им на љубените, и оние што љубат, и на оние што можат да се воздржат од љубов. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 231 okno.mk | Margina #32-33 [1996] 232 ЛАРИ РИВЕРС Margina #32-33 [1996] | okno.mk 233
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Всушност, тој имаше два неупотребувани што ги чуваше.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Што морала таа? Морала да ги чува толкуте деца, да се грижи за сите мали и поголеми нешта, да го поправа расипаното, да го оздрави болното, а тој, Никола, се бавел божем со големи работи, го гледал светот “од точката од која и бог нѐ гледа нас“, што би рекол Симон, и од таа точка, се разбира, мислел дека му е дозволено да издржува и друга жена, љубовница Ерменка, па уште и паштерката да ја соблазнува.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Но каменот им ги чува раните од туѓите зборови.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Го чував тоа парталче со години – во фиоката меѓу албумите со фотографии, во шкафот во кој ги чував моите алишта, а понекогаш го носев со себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тој сепак ги чува за крајот своите крунски аргументи: - Вечното прашање што си го поставува човекот од пештерските прапочетоци, па сѐ до атомската ера е што се случува по неговата смрт?!
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И денес се лутам затоа што на шефот не му побарав отказ пред да бидам принуден да му го побарам; што неговите безвредни предмети не му ги фрлив пред нозе пред да бидам речиси принуден да му ги фрлам: зашто, еден ден мојата стопанка ми внесе во канцеларијата некој човек со мрачен поглед кој ми се претстави како продавач на лозови и изјави дека сум сопственик на сума од 50 000 германски марки ако сум тој и тој и ако имам некој си лоз.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Треба само да се свесни за тие сили и да ги чуваат.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Свеќи ќе купам во разни бои, за по дома да ги понесат, пред спиење да ги палат и да си ги чуваат, па да ми ги вратат изгорени и да ми се пофалат што сѐ убаво им се случило, а, ако колата низ брдо тргнала, секогаш можам да им речам дека, ете, сега месецот и ѕвездите ќе делуваат врз нив и дека моите предвидувања ќе почнат како лавина да се случуваат. Ама, од утре!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На Раде еднаш дури и му реков: "Твоето девојче сите поплаки и сите незадоволства од твоето однесување ги чува на некое скришно место.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И не помина ни цел месец од злосторот, кога на Имотот достаса еден Акиноски, бил свештеник во Светогорскиот манастир, и тој ги презеде сите обврски врз себе - да ги чува и израсти децата, да раководи со Имотот и да ги плаќа давачките.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги става очилата со тенка позлатена рамка и посебно се задржува на два кратки новински портрета, едниот проследен со цртеж на нејзиниот млад лик и другиот со нејзина поскорешна фотографија на која позира, благо насмевната, со флејтата во рацете; две содржини што ги чува како посебно значајни во албумот, кој инаку, постојано стои во салонот, како декор за масата, но и како тивка покана за посетителите на овој салон да ги свртат неговите страници.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Helen A.Harrison LARRY RIVERS Да бидеш игнориран е смрт, која само лудите и слепите можат да ја надминат - Larry Rivers, 1962 Како главна фигура во повоената американска уметност, Лери Риверс се разбира не е игнориран, но сепак не добива сериозно и издржано внимание од критиката и теоретичарите, кое во голема мера е насочено кон Апстракните експресионисти на генерацијата што му претходи, Поп артистите кои се негови современици и Концептуалистите и Минималистите што доаѓаат после него.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Она што ни останува е да ја играме играта на која Дишан нѐ покани, да откриваме во неговото дело уште многу убавини кои иднината ги чува скриени.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Во една кариера обележана со периодично напуштање на успешните техники и методи на работа, со постојани обиди успешно да се обедини формата со значајната содржина и со една лична блескавост која што често се закануваше да го затемни креативното достигнување, не е лесно да се лоцира адекватниот центар на енергија од којшто целата извонредна креативност се ревитализира самата себеси.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Кога ќе се стемнел, со жили и мускули во својата става за тројца, мечката бегала од него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Зошто сакаш да ги чуваш децата скраја од вистините?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Изговарајќи некакви волшебни зборови ја барав врвцата со клучот, отклучив и со широко движење на десната рака ги поканив другарите да влезат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Го гледам тоа тркало на тие дамнешни сништа полето како го буди врз таа земја сува и дури се вишнее класот и брегот дури листа базјето спокој и очите ги чува.
„Липа“ од Матеја Матевски (1980)
И така, откако му се изгуби поштивијата работевме во манастирот колку за лебот и за по едно рало опинци што ги чувавме за зимата. 18
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И јас во името на народот ги чував народните непријатели добро да кршат камен, добро да го делкаат и со врвот на иглата мерев да видам дали добро налегнува камен врз камен ... дури - како што велеше командантот - воздух да не пропушта.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Милја ми даде една специјална помада да ти ги мачкам, велеше: "Мора да ги чуваме вените, ни требаат".
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Нивната самоувереност ги чува, ги смирува, тие се дебелеат додека би можеле да се распаѓаат и да умираат.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Па тие и ги дадоа децата да им ги чува и заради тоа не отиде на фронтот, а таа ги напушти... - така велеа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Селџуците ја покоруваат Азија, а латините – сиромаси ги чуваат влакната од магарето на пустиникот Петар како залог за светата војна и сонуваното богатство.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас тогаш го заклав едното коковче. Имав три со петлето, а сега останаа уште две. А ги чував за некоја поголема мака, ама кога видов дека сѐ земаат, го заклав. 106
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Жената го брани местото на секој ислужен предмет или ги чува белезите за минливоста на среќата.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
— Тогаш не давам нога да ми сечат, велам, двете нозе ќе ти ги чувам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Нацртите ги ставив во папка и внимателно ги чував.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
При силните мразеви, при студените ветришта снегот ги чува посевите, ги топли и тие безбедно презимуваат.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Овој пат како да ја послуша мајка Перса оти кога тој појде зад нив таа се сврте и му проговори Ти чувај ја куќата, а јас нив ќе ги чувам!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
(„1969. почнавме да ги монтираме филмовите. Но, дури и кога се во прашање нашите филмови, јас најмногу ги сакам остатоците. Исфрлените кадри се прекрасни. Скрупулозно ги чувам“).
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Ги чував во едно вирче, ископано во песокот на брегот, но ловев и понатаму со надеж дека ќе фатам некој голем клен, некоја покрупна црна мренка.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
„Сакаш ли да имаш мир и живот? Отпарај ги зашиените рабови од минтанот. Дај му ги лирите на шефот да ги чува.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Стигна по мракот и го блокира селцето, та ноќта ги претепа селаните сите со ред што дигнале рака на царот и ги прибра и тој, како Арслана и Сефедина, оние десетина петнаесет лири црквени пари што ги чуваше чорбаџијата Малче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но жена му ги чува како да се нешто најсапоцено на светов.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Имено, Судот од Стразбур, со пресудата Креуз vs Полска 28249/95 од 29.V.2001, веќе го санкционираше прекршувањето на човековото неприкосновено „право на суд“ за сметка на правото државата да си ги наплати судските такси.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Се разбира, и забите си ги чувам.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И од кога ми ги зедоа и големите и малите чеда, јас сал се молам, Господ и Богородица ги молам, да ги чуваат и што побрзо живи и здрави на порта да ми тропнат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Беа пошле да му ја покажат скопската околина на Миклоша, а за тоа Марко доби дозвола од беледието, и згора - уште еден гаваз што на коњ ќе оди покрај нив и ќе ги чува од недајбоже.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Тоа е динамично држење што овозможува да го забележиме, да го разбереме и да го забрзуваме она што сака да биде.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Патем се договорија да ги чуваат во Петровата визба, зашто таа има прозорец и не е мемлива како на Мише.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Ти не кабули ни син ми да го венчаш, а се стори кум на Ѓупците!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Таа зборуваше, а јас ни да трепнам. Ѝ реков, ама пак во себе: „светот” е составен од сувенири, а прстенот си е прстен и тој постои за да се носи на прст, како тоа не сакаш да го разбереш?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
И новите поколенија кои се родија и израснаа тука само со телото се присутни тука, но со душата, срцето и мислите се таму, на дедовите и прадедовите места крај бреговите на Црното Море кои и официјална Грција ги нарекува “χαμενες πατρηδες” 11, а спомените и адетите љубоморно ги чуваат и ги пренесуваат од колено на колено.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Не е ни на мојот, ни на твојот јазик, но бидејќи тоа е библијата, а бидејќи е и толку ретка и убава, мислев ќе те радува да ја имаш меѓу многуте други книги што ги чуваш кај себе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Инспекторот е должен, во текот на траењето и по престанокот на неговата функција, да ги чува како службена тајна сите податоци што ги дознал при вршењето на надзорот, кои со пропис или со општ акт на работодавецот се утврдени како државна, воена, службена или деловна тајна, податоците за работникот кој ја поднел пријавата за сторените повреди на прописите, како и податокот дека надзорот се презема и врши врз основа на пријава.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Кога не можеше да се крене или да се стави албанското знаме во окупираниот град, луѓето си ги чуваа, ги криеја, убаво ги криеја националните знамиња, за други времиња.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Поради тоа, во текот на деветнаесетиот и во почетокот на дваесетиот век, масите ја преземаат контролата над сите сфери на социјалната структура на општеството.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Киев се смирува околу полноќ.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
А кога беше дете сѐ на моја страна беше, ми помагаше, од пет годинки ја оставав да ги чува другите деца, беше како мајка, зашто јас морав да го следам дедо ти, постојано одевме на игранки и матинеа во домот на ЈНА, а редовно мене ми се восхитуваа и на убавината и на умот.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Едноставно, ќе си ги чуваат дома, ќе си молчат и ќе чекаат да помине оваа и да дојде некоја друга преродба .
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
А Коле како пушка: Нановци, Дамовци, Ристовци, Шишковци...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
-Оганот ги чува таинствата на горењето.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Можеби поради неговата упорна индивидуалност, тој е веројатно не толку игнориран, колку занемарен од критичарите, кураторите и историчарите на коишто честопати им делува „болно еретично“, како што вели Peter Schjeldahl.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
На пример, на времето, во Лошите стари дни, забележува Милер, геј-мажот мораше да внимава и скришно да си ги чува билдерските списанија во плакарот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Знае господ набожните да ги избави од напаст и знае неправедниците, мачејќи ги, да ги чува за судниот ден, ја пелтечел Посланицата на апостолот Петар или нешто друго од Новиот завет.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Можеби ги чуваат, ама јас нејќам...
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Толеранцијата не е контемплативен став, што дели проштевања на сѐ што било и што е.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Велат дека има трозабец на опашката и со неа става отров во зимниците што луѓето ги чуваат во визбите.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Човекот без сон нема каде да ги чува и размножува зборовите, нема каде да си ја подгрева надежта.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
ПРВАТА ЖЕНА: Оваа, мајка ти, е многу лоша станата, постојано нешто ме боцка.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Полковникот е одличен. Тој и досега би служел, но се повреди во експлозија на некој таен објект и од тоа време тој е молчелив и замислен.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Агенцијата е солидна има увид какви се семејствата и е во постојан контакт со нив и со младите девојки што се вработени кај нив и им ги чуваат децата.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Пространства што во споредба со нашите не можеме да ги замислиме, ама нашите си се за нас големи. Да ги чуваме и сакаме нашите шуми!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Мајка му се смешкаше, но кога еднаш наѕирна во садот во кој ги чуваше колачињата, виде дека се тие преполовени.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Ги редеше цвеќињата во чаша со вода и го молеше Висара да не ги фрла кога ќе овенат, тука да ги чува додека не му донесе свежи; овенатите цвеќиња ги завиткуваше во шамиче и ги редеше в џеб.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Па така, додека едни се среќни затоа што, ете, некој се грижи за нив, другите ги мотаат во устата, ги џвакаат, па ги плукаат, и, како по правило, секогаш ги чуваат за доказ на некаков заговор што се кова околу нив и во кој е замешана владата, некој од власта и некој претседател, од актуелните кои владеат овде или од некоја друга земја.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Народите сами си ги чуваат, вели Костадин Дамчески.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Јуфките лизгаа по длабоките чинии, а беа со убава жолта боја, направени од домашни јајца од кокошките што баба и дедо ги чуваа во големиот кокошарник.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
На Голгота останале само војници - стражари да ги чуваат распнатите.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Милан се сети дека на Кети ѝ вети дека ќе ги полее краставиците и пиперот, секојдневна задача која Кети повеќе сакаше лично да ја заврши, но сега таа беше кај Зоја за да ги чува внуците.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Им ги чувам и спомените и сеќавањата на друзите, на кои кога некојпат ќе дојдат, ќе им ги давам, за да си вратат дел од животот што тука го оставиле.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Сега се тие со Чанга, само тој може да ги чува, да ги дочува, да ги спаси од смртта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ги собирале два дена и ги чувале најпрвин во едно трло на Облаковечкиот Рид, а потоа, ноќе, ги довеле спроти долнечките гробишта.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Па сите в град така ги чуваат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
49. Блазе си им на оние коишто во помнењето ги чуваат зборовите на Вергилиј или Христ, бидејќи тие ќе им подарат светлина на деновите нивни.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
- Ами немале ангел да ги чува, велам, и си ги собирам рацете од рамената негови.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Во кујната поседнавме околу масата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од совршени нешта се сочинува совршениот свет, Станот Небесен, и гласовите Господ ги чувал за таму.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
На тоа место некогаш навистина постоела штала во која богаташите ги чувале своите коњи.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
- Горјан, - му нареди командантот - постави стража да ги чува падобраните.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Заколни се во мајка дека ќе ги чуваш.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Се обидуваат да избегаат од тој свет, но длабоко во себе, во својата свест и паметење ги чуваат сликите од тој свет што како неизлечива рана го носат во себе...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Затоа ги чува, негови се, подоцна ќе му се понужни.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Тој, зборуваа студентите, во почетокот на семестарот ги земал од библиотеката на Отсекот повеќето книги што на директен или посреден начин биле поврзани со темата на неговиот семинар и до крајот на семестарот ги чувал кај себе.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
И потем Филозофот го извади клучот, стар, голем и страшен во запците: како заби на некое сподобие што голта тајни и ги чува.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И се прашувам дали сѐ уште ги чуваш оние исушени ливчиња од ружи?
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Да си помогнеме во овие наши размислувања и со песничката: ЗА СИТЕ НАС За птица да лета, цвет убав да цвета, дрво да се виши, човекот да диши, чист ветрец да вее, јагненце да блее, чист снежец да вее, сончев зрак да грее, славејче да пее, дете да се смее - треба да умуваме, треба да ги чуваме: зеленилата, шаренилата, свежините и убавините - и ти, и тој, и јас, и ние, и вие, и тие, за мене, за тебе за сите нас!
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Вчера учителката рече: „Најуредните тетратки ќе ги чуваме за изложба што ќе ја уредиме на крајот од учебната година!“
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
Меѓу зимските алишта што ги чуваше мајка му здиплени лете под нафталин на дното од креденецот, го пронајде својот омилен сив џемпер, продрснат од носење и закрпен на лактовите, па го оддипчи и сосе нафталинот во него ги завитка цокулите и така стуткан го пикна во раницата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Еден од нив, знаејќи за метежот кој се случуваше во саботите навечер на терасата на хотелот Куба, беше задолжен да ги чува местата до пристигнувањето на друштвото.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Своите прашања си ги чуваше за себе си заедно со одговорите.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Инспекторот е должен да го земе во постапка секое барање на работникот заради остварување, односно заштита на правата од работниот однос и заштита при работа.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Го слушам јас тој молк твој што коле, тие нежни раце твои што ме угушуваат в раце ги чувам и чинам тих некој призвук тивја в мене да ме успие на твојата снага на твоето голо тело.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Иван Иванович секогаш му дава на секој од нив или ѓеврече, или парче од диња, или круша.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Може да компонира песни само кога бебето не плаче или кашла.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ученици, шумите да ги чуваме, голините да ги засадуваме, младите стебла да ни растат како што вие ни растете!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
ЕСЧП, во точката 52 од својата мериторна одлука, луцидно го појаснува ова право и вели: Овој Суд смета дека е [наполно] бесмислено Конвенцијата да регулира како [да] тече постапката за таа да биде правична, брза и сл. – доколку, претходно, не го обезбеди круцијалното [човеково] право на суд.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Тоа беше и времето на нашите последни младински работни акции коишто, којшто сака, си ги чува во саламура во качето во кое се чуваат најубавите спомени, а јас многу сакам качиња полни спомени.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Гардистите на Мортенија одведоа во ропство десетина деца.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Но никогаш во својата кариера која сега веќе опфаќа четириесет години, овој уметник не ги маскирал своите намери и не нѐ мамел во врска со својата мотивација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа треба свето да ги чува правата на сите христијани, а не да ги жртвува правата на едните во полза на другите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ти и самата си ми рекла дека други мајки имаат кутии за скапоцен накит и ги чуваат заклучени, а дека наместо тоа јас си имам „свет” и, колку што знам, тебе мојот „свет” секогаш ти се допаѓал.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Онаа нема вода во очите и се изнамирила... а онаа пак има, за в гроб ги чува.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Во Потковицата сѐ уште се немаше случено, но за слични злодела денизден пристигаа вести од околните села: Турците грабеа моми и невести и ги носеа на чифлизите; таму ги турчеа и се женеа со нив или сѐ до старост ги чуваа во харемите, а кога ќе остареа, огрубени и обесчестени, ги падеа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Од средниот слој се формира еден специфичен слој, повисоката средна класа, која имаше тенденција кон припаѓање на елитната аристократија, и која едновремено стекнуваше свест дека веќе не ѝ припаѓа на масата.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Наутро чиновниците одат на работа во своите комитети, жените ги чуваат децата, а свеските, кои по некое чудо не се отпуштени, со напудрени носеви одат на служба во „АРА“**.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
И во тишината - надвладува молкот, стежнатите воздишки, прскањето на искрите во огништето, а во нивните глави - цутат мисли и се ројат мали радости, што секој ги има и љубоморно длабоко ги чува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Сѐ уште ги чува обете гитари.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Зар еден од клучевите не ни ја отвори портата на туѓинава! – рече Мајка. – Ние, жено, си ги имаме нашите тапии, ќе ти кажам каде ги чувам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Па и грабачот Расим не беше ни мудур, ни јузбашија.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Спротивните аргументации не даваат можност да се најде која е најправата и затоа Македонецот решава дека сите се лажни и дека има само една непобитна вистина: Македонците Словени се Македонци и Словени, следствено, треба секој Македонец да ги чува интересите на својата татковина и на својот народ, а не интересите на пропагандите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
За жал тие упатства ги чува нашиот раководител, а тој уште не е пристигнат.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Малубројната елита, за да не исчезне, се сокри во своите недостапни градини, да ги чува своите вредности за некои подобри времиња.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Треба, значи да се слуша тревата како расте, да се поттикнат сокриените можности, да се разбудат сите склоности кон заедничкиот живот што ги чува историјата; исто така треба да бидеме подготвени, без изненадување, без отпор и без опирање да се соочиме со необичното, што сигурно ќе го донесат тие нови општествени изразни облици.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мика е роден како син на Миша (познат по тоа што е познат белградски џезер, доколку џезерите во Белград воопшто можат да бидат познати) и Јована (позната како бивш стипендист на оној американски институт каде што ги чуваат остатоците од падот на НЛО во Розвел, Њу Мексико).
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Во касарната, ги чував грчките комунисти кои, бегајќи од прогоните на грчката власт, преминуваа во Југославија.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Неговите роднини го сместија во соседната викендичка, каде тој за нив ги чува компирите и прасенцето.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Без разлика дали секоја ноќ спиеме на различно место или до крајот на животот живееме онаму каде што сме се родиле - концептот на дом е во она што го сочинува, а не самото место - 26 okno.mk меморијата што ги чува конститутивните траги е изградена од слики на места и места за слики (Yates 1969).
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Подобро ќе е - ако повеќе светци ги чуваат”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Ги чуваат во фискултурната сала на некое средно школо,“ Даглас го информира Ливајн, „полна со мраз.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Идеше киселикава миризба на сурова буковина и суво штипкање на пилотини во носалките, од тоа кивна, загазувајќи до глежневите во белиот слој пилотини, по кои чекорот му беше мек, помек дури и од снегот, а ги чуваа тука за да држат топло.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Единствено употребливи беа предметите што ги произведуваа работниците без да знае шефот, тогаш кога се знаеше дека ќе отсуствува неколку дни: столчиња за нозе или украсени сандачиња, сигурни и едноставни; дури и правнуците ќе јаваат на нив или во нив ќе ги чуваат своите дреболии; корисни сталажи за облека на кои ќе стојат кошулите на многу генерации.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа сака бебето да го вика Музика или Солзи.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ама тоа не беа ветровите што ги чуваше дедо Костадин во вагонот, туку тоа беше студениот здив што шибаше од ноздрите на зимата.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Честопати отсуствував од училиште, зашто ги чував Нада и Александар, а учителот не ме тепаше, сѐ беше добро.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Понатаму, исклучително важно од гледна точка на одважувањето на работниците да пријават кршење на своите права е задржувањето на одредбата од ЗИТ (1985) според која инспекторот е должен, не само во текот на траењето на неговата функција, туку и по нејзиниот престанок, да ги чува како службена тајна сите податоци што ги дознал при вршењето на надзорот, меѓу другото, и податоците за работникот кој ја поднел пријавата за сторените повреди на прописи- 4.  Закон за заштита при работа, Сл. весник на РМ, 13/98. 141 те, како и податокот дека надзорот се презема и врши врз основа на пријава (чл. 15, ЗИТ/85 и чл. 15, ЗИТ/97).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Играа, пееја, со вода од кладенецот, што ја црпеа со лејки, со бардињата што ги понесуваа од дома и кои како и момите беа закитени со маслинови гранчиња, со полски каранфили и црвени рози но и со плодови од цреша, со одмиваа - за здравје, за среќа и за личнота, На пладне се враќаа во населбата на ручек, а во бардињата понесуваа вода, од Кладенец, која не ја пиеја; ги затнуваа бардината и ги чуваа на темно и студено, сè додека не се исушеа гранчињата, цвеќињата и црешите на нив, а тогаш, кога тие ќе се исушеа, пред изгрејсонце, во недела, чупите ја истураа водата на куќните прагови, на портите, пред пондилите и трлата и на крстопати - овој пат за здравје, напредок и личота на домазлакот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
ОСТОИЌ: Зошто ги чувате дома? Не се ваши.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
БОРИС: Ладни се, а? Ладни. (Ги отклучува.) Да ги чуваш овие, разбра. Немој да си ги фрлил.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
„Ја нема баба ти да нѐ праша: каде ни се клучињата, дали ги чуваме куќите и дали сме гладни“, воздивна Дејко.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Најчесто тоа зависеше од расположението на татко ни.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Девојчето и братчето растеле и растеле. Девојчето скоро станало девојка и си мислело дека кога ќе се омажи ќе има многу, многу деца, што ќе ги сака и ќе ги чува.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ако сме несреќни (мораме да ја чуваме тајната) па стануваме несреќни што мора да чуваме тајна и несреќни што мора да чуваме тајна (фактот) дека мора да ја чуваме тајната и дека ги чуваме сите тие тајни.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Нив никој веќе не смееше да ги спомне, а камоли да ги чува.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Или навистина стануваше збор за обично влакно на полноќен гуштер? (Една од оние влечуги со коса низ која поминува патец од челото па сè до окото на опашот) А со перчиња збрани во плетенки што се влечкаат под шарената утроба на гуштерот Најпривлечни се сепак скапоценостите што сонот ги чува и оние што сонот ќе побрза да ги скрие кога ќе ги допре нашето будно око.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Годинава се беше случила неродна и феласите ги чуваа овие спасоносни плодови за гладните месеци коишто веќе беа дојдени во овие зафрлени населби.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
На прво место тука е седиштето на царската управна власт — мудурлакот, на чие чело веќе дваесет и повеќе години седи стариот мудур Арсланбеј со десетина заптага и младото ќатипче и го претставува султанот пред рајата, ги гледа сите давии во името негово од сите деветнаесет мариовски села, тука е седиштето на мифеташот со пет шест души колџии што ги чуваат сите мариовски шуми; тука е седиштето на авџитабурот од двесте души аскер кој ги брка комитите и им помага на мудурот и мифетишот во тешките и одговорни државни работи; тука е седиштето на третокласното егзархиско училиште со архиерејскиот намесник на чело и четворица учители, во кое училиште учат децата на сите оние мариовци што сакаат да им прогледаат сшкдаи им и да станат попови или даскали; тука е изворот на попови од четирите поповски фамилии, и, најпосле, тука се: Влашкиот ан, анчето на Младена Чкулот, Петка Спасоев, Трајка Балето и Цулевото анче, во кои се враќаат и преноќуваат сите оние мариовци од другите села коишто за еден ден не можат да свршат работа во уќуматот доколку немаат блиски роднини и пријатели во селото.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Софијанци ги сакаат своите паркови, своето зеленило, цвеќињата, цветните алеи, знаат да ги ценат и љубоморно ги чуваат.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Можеше тој да си лежи во топлото гушкање на младата убавица. Нив провидението ги чува. Проклети туѓинци!
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Нив секој ги чува, зашто тие се неговото здравје и убавина на градот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Беше шалтерски службеник во банката, каде тој ги чуваше своите пари.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ти пожелувам, не, те молам, да си најдеш друг маж, достоен за твојата љубов, и нему дај му ги своето срце и својата љубов, дај му ги оние радости што ги чуваше и ги намени за мене.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Барањето работникот може да го поднесе писмено или да го изјави усмено пред инспекторот.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Третиот ден Бошко се чудеше што да прави: дали да им ги врати парите на луѓето или да ги чува уште некое време?
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Некаква утеха најде сепак во тоа што во второто писмо до Ордета, кое исто така го прочита, виде дека љубовницата раскинува со него, моли.да не ѝ пишува повеќе и да ѝ ги врати писмата ако ги чува, бидејќи таа се мажи, треба да ја разбере, таа не е учено девојче, а сега ѝ се укажува добра прилика.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога даруваме, од срце да даруваме, кога нѐ даруваат, подароците драги, во срце да ги чуваме.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Тука ме пратија во името на народот да ги чувам народните непријатели.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Гапка кај него ги чува клучевите од оставите и од подрумите; клучот од големиот сандак, што стои во неговата соба и од средишната остава Иван Иванович го носи со себе и не сака никого да пушта таму.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
„Но кажи ни ти некој лек што ќе ги чува од лошо”.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Таму подоцна ќе ги чуваме парите добиени од вреднуваниот труд.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Си ги чува во неговата соба, а јас кришум ги отворам и почнувам да ги читам, но набрзо ги оставам оти ем ги разбирам, ем не ги разбирам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А ако имаш нешто вредно, на пример пари, некојa лира или наполеон, накит, нешто од пљачките, покривачите, веленцињата, чинии и лажици, дај ми ги мене, јас ќе ти ги чувам...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
За другите ѝ рече на Наде да ги чува. Ѝ ги подаде.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
„Кој ти вели не можело да се чува животинче во зграда?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Повеќе не дискутиравме за нас, за францускиот јазик, за децата што ги чувавме.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Добиче, да речеш немаа. Не стасуваше ни за нив двајцата, па козичката и кокошките ги чуваа во сеќавањата.
„Светилничар“ од Ристо Лазаров (2013)
ПАНКО: Ама не може тоа така... Адетите треба да ги чуваме и слагаме... Само понекогаш и адетот може да се...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Да ги чуваш за кога ќе ѕидате црква, му рече...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Сепак е јасно дека Риверс поседува креативно јадро, и дека неговите неуспеси најчесто се резултат на первертирањето на неговата моќ и неспособноста константно да остане во контакт со своето влијание. желбата за признание и награда без сомнение е пречка во развојот на Риверс а неговиот нагон да живее и работи со полна брзина, понекогаш го попречува а понекогаш го свртува неговиот пат од талентиран но дезориентиран почетник, кон значаен оригинален мајстор на модерната уметност.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Мора професорот да имаше веќе цела колекција марами, кое машки кое женски, но никој не знаеше каде ги држи - дали во кабинетот, дали во лабораторијата, дали дома; а можеби и самиот тој да не паметеше каде ги чува.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Претчувствувала - тој гладувал по месо, а овците на аргачите ги чувале огнови и пци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Наредниот ден Атина и се закани на Тирана дека доколку Албанија на своја територија ќе ги чува бандитите кои грчката национална армија не успеа да ги уништи на Грамос, ќе и објави војна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И ги чуваш малите тајни како што се чува слика во медаљон.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
А, ваму, кај мене растурено, пукнав од срам, Но таа не се обѕрна на тоа, туку почна да вади нешто од ташната, рече, лекови што ги чувала за случај на болест.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
НИЕ, ДРАГИ МОИ, не можеме да се пофалиме дека добро си ги чуваме своите лични работи како што се: облеката, чевлите, книгите и ред други предмети што ни служат за лична употреба.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Но, додека Монтескје грижно ги чуваше разликите меѓу позитивните закони и универзалните начела на правдата, Хердер сметаше дека ништо не ја надминува мноштвеноста на колективните души: сите наднационални вредности - правни, естетски или морални - лишени се од својата врвна власт. 21 Хердер има тенденција да стави точка на онаа древна заблуда на разумот што се состои во стремежот човечките дела да се истргнат од нивниот контекст и да се издвојат од околината во која се произведени за да може да се просудуваат соодветно на вонвременските критериуми на Доброто, Убавото, Вистинитото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
На ова се надоврзува и неговиот пристап кон монтажата: педантно чување на неуспешни, безвредни сегменти од филмот, од една страна како сочувување на автентичноста (кај Ворхол нема лоши кадри или лоши актери: „Обичните луѓе се феноменални... снимајќи ги, не можете да направите лош филм“), и од друга, како мета на специфичниот фалш
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Дедо ми таму, во нужникот, ги чуваше!
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И се тргна на замрсеноста. Ја спушти оревовата поцрнета плоча во ковчегот од кој ја извади и стана премудар: го запозна минатото, виде дел од иднината, ќе молчи, господ ги определува за видовити, оние што знаат да ги чуваат неговите тајни.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)