ги (зам.) - стега (гл.)

Исчезнале од лицата: и маката, и стравот и ужасот што толку време ги стегаат во душата.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Уште со појавувањето, ја грабнаа кајмакамот и бимбашијата и набрзина ја распрашаа колку пушки имаат, колку бомби и фишеци, но таа кажа само колкумина се, a за другото ги стегаше раменците.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ја проба тамбурата дали е нагласена, ги понаплука бургиите што ги стегаа теловите, засвири и викна да пее: Отруј се, отруј, Мишо, мори, Зошто да си жива!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Тие веруваат во мене, тие знаат дека јас можам да издржам и повеќе од еден снег. Можам! Можам! Можам!“ - викаше во себе Бојан и ги стегаше тупаниците.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Жал му беше за невиното сиво гулапче што стана плен на јастребот, и ги стегаше песниците, заканувајќи му се на крвожедниот воздушен разбојник.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Му викам на Ристета: - Ристе, да и помогнеме првин на Огнена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ристе притрчува и се обидува да прекине еден од каишите што му ги стегаат напрегнатите вратни жили.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тагата и болката како студени клешти ги стегаа човечките срца.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Влегов во класот; сите гледаа во мене со љубопитен поглед, а јас ги стегав забите да не се расплачам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во џебот цврсто ги стегаше трите клуча од дуќаните, каде што замрзнто, под своето студенило, светеше златото преморено од чекањето, сакајќи да излезе низ темниот отвор со својот блесок да се прикачи на нечија рака.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Ги миев, ги преврзував, ги галев и на заминување назад на боиштата им ги стегав дланките, молејќи ги да се чуваат.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Со прстите се посилно ги стега усните и, гледајќи го така натажен и смален, не знаеш дали сака да спречи збор, плач или крик.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Знаевме дека одат кон железничката станица. Влеговме меѓу луѓето, тргнавме со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ги гледав луѓето како цврсто ги стегаат торбите во рацете, некои од нив ги имаа опфатено со рацете, и ги имаа притиснато на градите, ги гушкаа цврсто како во нив да го имаа собрано сиот свој живот, и сега само се надеваа дека така зграпчен, така стегнат меѓу градите и рацете, ќе го сочуваат, ќе преживеат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не, тука немаше место за никаква лутина, а Змејко го имаше и во себе истото тоа чувство, што го тераше татка му да ги стега вилиците така.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Само ги стегам забите и лазам, се влечкам, се закрепувам на камчињата, на мракот.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ќе им ја навлажувам устата со млекото од дланката, Тие ги стегаат забите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И еда, зедов јас да пијам. Пијам и ги стегам забиве, како некое бутурисано коњиште.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Си идам јас оздола, вели, на еден жванец му ги стегав колцата, му клавав каврани, му ги опточував со шини, со обрачи и со тасои, вели, и гледам нешто ми се црнее на патот. Црно и бело заедно, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Рацете на своите спасители сѐ уште ги стегаше цврсто. Не ги пушташе. Како да се прекоруваше.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ги стегаше забите и дишеше длабоко на нос, настојувајќи да молчи додека може.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зафати сега Дукле со сила да ја храни, да ѝ приготвува најубаво јадење, да ја моли да јаде, но таа ја вртеше главата настрана не можејќи да го гледа јадењето, а ако Дукле ѝ ставеше во устата, таа ги стегаше усните и забите.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Потоа ги врза со уздите еден за друг, му се качи на средниот и ги спотера сите три по патот низ селото; коњите испијанети и потсилени од камшикот што им плускаше крај ушите, јуреа низ селото како бесни, креваа прав зад себе, газеа кокошки, патки, мачиња, кучиња и секаква живинка што ќе им се испречеше на патот и опкршуваа со сета сила по сокаците; прислужникот Геро потскокнуваше на средниот коњ, ги стегаше цврсто в рака сите три узди, плускаше со камшикот и викаше силно.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Знам кај ги стега педалите, кај ме нагазува, ама мене уште ми е умот кај Горачинов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Ве мразам, ве мразам двајцата, - шепотев јас и ги стегав тупаниците.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Калија едно време стоеше без збор. Потем се заниша и брзо се откина од него, па се потпре на ѕидот: а ѕидот небаре почна да се лизга како пелте и да се рони како цветовите од смилјето што ги стегаше в рака.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Молчеше и ги стегаше забите, а една жила му беше излезена на слепоочниците и убаво се гледаше како силно му чука, како да ќе му се скине секој момент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тагата и болката како студени клешти ги стегаа човечките срца.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)