ги (зам.) - слече (гл.)

Полека му ги слече чевлите го припокри и го остави да спие.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Доаѓањето негово кај неа, таа го чекаше нестрпливо, помагајќи да му ги слечи работничките алишта истркани со малтер под кои се откриваше неговото јадро, мажествено тело, од кое и при најмал допир таа се возбудуваше силно, како типката од клавирот што при најмал допир се возбудува и испушта звук што долго трепери.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кога ги слече и панталоните и здолништето од на себе, коњот го почувствува нејзиното голо тело на себе, ги почувствува нејзините голи и врели ципи стегнати на неговиот мев и се возбуди така силно што зафати да јури со сета сила и да 'ржи со крената глава.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Мајка ѝ, нормално, ги слече чевлите и, потскокнувајќи на прсти, ептен ситно го изигра рамното „невестинско“ оро, а татко ѝ, со навежбани потези на позер (како личен шофер на генералниот директор на едно ГП претпријатие), ги ловеше погледите на тие што одоколу плескаа на нивната хармонична точка.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
И јас почнав да измислувам: дека Луција дошла на мој повик; дека јас сум знаел дека ѝ е забрането да се гледа со мене, но сепак сум ја повикал; дека таа не се противела, дека со мене пиела вино и пушела цигари; дека самата ја соблекла кошулата, дека на месечината блеснале нејзините гради, како кај кучка (токму така реков, за да го излудам Фисот, кој, очигледно добро ги познаваше нејзините гради), дека јас сум ја одбил, а дека таа ми се заканувала дека ќе ме убијат од Партијата, затоа што ја одбивам; дека потем таа го слекла здолништето (ќелата на Фисот црвенееше сѐ повеќе и повеќе; жилата на вратот му се наду и мислев дека ќе пукне, дека кап срчева ќе го удри), дека потем јас сум ѝ ги слекол гаќичките, дека сум ѝ ги раширил нозете, дека таа ме молела да влезам во неа, и дека конечно, сум ја завршил работата, само заради сочувување на здравиот народен дух, и дека сум ја исчукал машки, по што таа долго ме бакнувала и ме галела на кејот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Полека му ги слече чевлите го припокри и го остави да спие.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Се направив помала, што се вели, и ги слеков гаќите и елечето.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Туку гледате, ги исфрлиле од себе неубавите, груби капутишта, ги слекле тешките војнички кондури, која боса, која по калци, бели, домашни, која по свилени чорапи добиени на крос-контрите (како награда), - која по гаќички, која во селско шајачно фустанче, која со долги, мили раце, бели, слаби, о боже, некоја што била малечка се извила, заластарила, високо, до небото, друга се смалила, се свиткала, се подгрбавила, о господе боже!
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ми даде ќебе и си ги слече чизмите иако јас не му ги барав. Кога ги облеков таман ми беа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пред да се самоубие, исто така, ми рече, еве ти го пиштолот Волтер, сосе муниција.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)