ги (зам.) - симне (гл.)

И да бидеме докрај иронични, кај нив отсуствува креативен сенс за една природноправна, контекстуална и телеолошка интерпретација на пишаното трудово право, а со тоа како потсвесно да се сложуваат со познатата Катонова приказна дека дури и „... смртта на работникот, не го чини работодавачот ништо“ [ако со закон поинаку не е определено]!?
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
За жал, со индигнација можеме да констатираме дека нашите судии – заглавени во калта на корупцијата, непотизмот, кронизмот, политичките притисоци и партиските агенди, немаат ниту сила, ниту знаење, а ниту разборитост да го одбегнат штетниот буквалистички правен позитивизам при толкувањето и примената на законите – кој, како што видовме, некогаш води и до носење на апсурдни пресуди кои влијаат врз цели семејства.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Впрочем, денешните припадници на македонската „судиска каста“ и нивните спонзори, патрони и подмитувачи, не сакаат да ги симнат матните фикции во кои е обвиткан пишаниот закон – а зад кои се крие „правото на посилниот“.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Да ги симне гаќите, не соблекувајќи го капутот?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
58. Зарем некој би се качувал на стаклениот брег по цена на доста лични неугодности само за да ги симне магиите од симболот?
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Зошто ги симна заправо тие два цртежа?
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Би можел повторно да ги стави, а на жената и девојчето да им објасни дека е сѐ настанато само поради една случајност - цртежите не биле добро прицврстени, па тој поручеква ги симнал, но утре пак ќе ги изложи, и на подобро место, дека го заслужуваат тоа.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тогаш и се реши да ги симне и сигурен е дека постапи право.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Но војниците му ги симнаа сите светци од небото...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
И уште кога ги симнаа сакмите и се прогледаа пушките, тие почнаа да се гледаат меѓу себе.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Толе ги симна дисагите и во нив се најдоа неколку оки „бели пари".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги симнаа на брзина дисагите, ги преброија жолтите, ги тргаа белите со кантарчето, и Јован ги поведе коњите, нарачувајќи му на Толета и Митра, „ако не се врата, делот мој, троа потроа да и го дадите на старата, да и прерани децата“. И се изгуби во темницата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Доста вјаваа ако е за фајде; да ги симнеме еднаш од грбот, да си починеме и ние, нели сме душа, стопанка му — заврши детето, а Толе веќе се пренесе со мислите како ќе излезе од апцаната, ќе му појде првин на Валијата во Битола, ќе го поткастри со сите негови мезличари, со сите гавази и слуги; после ќе ги најде сите бегови од прилепско битолското поле, ќе си оди во Крушевица, та ќе ги суреди Адемовци, Селимовци, Ќемаловци и сите други како нив. Море ќе кола, ќе кола, ќе кола дури ќе ми сечи ножот и дури ќе ми мава раката".
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се поздрави, ги симна сакмата, торбата и пушката и седна до нив задуман.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И заповеда од мене насила да ги симнат крстот и расото!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Но тогаш одново патријархот извика анатема! Анатема!
„Две тишини“ од Анте Поповски (2003)
Дали, на пример - додека размислуваа за хадрони и лептони, фермиони и бозони, спартикли и фотини - весело еден на друг си ги симнаа гаќичките со заби?
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Од вчера се обидува да се присети на движењата на својот брат, да ги симне.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Ги симна полека штиците, ги нареди на скелето и така испотен и задишан, без да здивне му се сврте на работникот и му рече со зарипнат глас: - А ти зошто навредуваш?!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Грдан се врати со една чинија во едната и две виљушки во другата рака, Горда ги симна нозете од масичката за да отстапи место за салатата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Селаните ги симнаа белите шамии од главите Добитокот грозно рика запретан во пепелта на летото И гласот му се престорува во ракопис на дожд.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
И двете беа русокоси, високи и стројни како самовили а умреа во најрадосно време за една мома и за нејзините, кога беа свршенички.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мажите рекоа Тпвуу, `бати животот и со голите петици ги нагнетија плуканиците во земјата, а жените и чупите, ги симнаа шамиите, ги распуштија косите и зедоа и тие да редат заедно со Атанаса, зашто тоа што се случи со чупите Ѓореви, со Милица и Милјана, е најжалосното нешто што може да му се случи на родител, на брат, на ближен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тие првин ги симнаа редениците, ги извадија пиштолите, ги закачија на клиновите зад вратата и наседнаа на столчињата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
„Да ја скрши власта на тиранинот, да ги симне оковите од нозете на робот, да ги ослободи од векови потиснатите измачени Македонци - ете зошто се организира и ете за каква цел се бори Македонскиот таен револуционерен комитет“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Ти ги симнав гаќичките од бикинито по тенките прегради на твоите нозе, а ти ги потегна моите шорцеви под работ на исончаното.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сѐ уште бакнувајќи се, му го искинав сплесканиот, исушен омот и тогаш тој ми отскокна низ прстите како федер од часовник и падна во песокта меѓу нашите нозе. Ми се тресеа рацете.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Со купаќи околу зглобовите, претавме како пливачи за да си ги ослободиме нозете, скоро како да очекувавме плимата да не облие исто како Берт Ланкастер и Дебора Кар во нивната славна љубовна сцена на плажата во филмот „Од овде до вечноста“ - сцена која е толку славна што иако ниту еден од нас го немаше видено филмот, нашите тела ја заземаа истата положба како филмските ѕвезди на песокта и ти нежно ми шепотеше, „Се плашам да не останам трудна,“ а јас тивко ти одговарав, „Не грижи се, имам заштита,“ и продолжувајќи да те бакнувам, ги напипав соблечените кратки пантолони и паричникот во кој со месеци го носев Вулканот како да беше амајлија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Војниците ги симнаа кантите со бензин од камионите и јурнаа по куќите да ги штркаат: пламенот вивна и луѓето почнаа да лелекаат, да се раздвижуваат, да напинаат да го скинат обрачот, но војниците со бајонетите и кундаците ги натискаа еден во друг.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Иван Иванович, кога времето ќе стане премногу жешко, ќе ги симне од себе палтото и облеката, ќе остане само по долната кошула и се одмара под стреата, гледа, што се случува во дворот и на улицата.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Околу неа, од сите страни е стреата на дабови столбови, под стреата насекаде има клупи.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- На таа, - повторно се брецна Роска - на таа ако ѝ ја избришеш шминката и ако ѝ ги симнеш вештачките нокти, трепки и перика, ќе изгледа како гола кукла на излогот од „Нама“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го фаќаше бес кога некои подолго време погледите не ќе ги симнеа од неа како да ја соблекуваа со очите и кога ќе си подречеа нешто на сметка од нејзината убавина.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
За разлика од индиските, нашите тагови ги симнаа сите маски и целата држава ја земаа под свое (како ајдучко главешинство) и легално го извршуваат своето дело на убивање, барајќи сега од сите државјани спрема божицата Кали, којашто тие ја нарекуваат „Татковина”, да ја извршат својата „света должност” (ритуалното убиство), како што тоа го рече некое денешно министерски рангирано војничиште.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Хотелските работници со големи маки ги симнаа трите сандаци полни со книги во холот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Зошто секој да знае дека на десната горна клепка има јачменче, и кој ги симнал бечвите и покажал дека има на себс гнојно рибино око врз кое става истолчен печен кромид во зејтин од сусам или од сончоглед?
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ги симна торбите со лебот, некое парче старо сирење, сол, лук и кромид и накачи горе Влајков Шопур да набере дрва, да не го тера празно магарето, бидејќи вејќи немаше во колибата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ги поведоа кон тремот да ги растоварат, но пазарџиите не влегоа по нив. – Сигурно им имаат откачено од мувата – си мрмнаа мажот и жената и ги симнаа алиштата од маската и магарето.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ги најдоа врзаните во авурот кај коњите и се обидоа да им ги симнат синџирите од гушата, но немајќи алати за таква работа, а и сејмените се прибраа и почнаа да ги притискаат, се откажаа и ги оставија во јаслите да се тресат од студ и страв.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кога ги симнаа од бесилката, аџиите најдоа на нивните глави една мала штичка на која пишуваше: Умираме за светата вера православна и златната слобода.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Никој не обрнуваше внимание на нив, брзаа да си ги симнат работите од вагоните и бараа посуви или поисцедни места за да ги спуштат.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Риса и Тронда веќе ги симнале сите нешта на земја, таму се и момичките негови и децата на Тронда.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Сонцето се издигна високо на небото, носејќи топлина што ги натера луѓето да ги соблечат валканите алишта и да ги симнат измастените шапки.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Почекај уште малце, дури да му ги симнат сите влакна до едно од облеката. А јас ќе одам пред вас. (Тргнува.)
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
СПИРО: Ама чорбаџијата ми заповеда...
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Кога ќе се ослободам од егото и суетата, кога ќе ги симнам маските и костумите, кога ќе се демистифицирам, кога не сум на работ на амбисот, кога имам можност барем за момент да бидам среќна, јас сум едноставна личност која умее да сака.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Среќата е луксуз откако ќе направиме животна ретроспектива.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Нивниот ранет беше студен. Него и уште двајца и една девојка, ги симнаа од носилките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Старецот весело ги распрашуваше за сето време, им прикажуваше за работата на младинците, кои што работеа блиску до неговото село и ги закачаше дека ако не станат ударници веднаш ќе ги симне од колата, за да продолжат пеш по јулскиот пек.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Врнало па и преврнало. Огреало потоа сонце, па ги симнале пријателите наметките и продолжиле да јаваат понатаму.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Само измислувам туѓи животи, а својот не знам да го живеам. (Влегува Михајло, гол до појас.) Валканите си легнуваат навечер валкани со чиста совест, а чистите се тријат до појас за да ги симнат од себе замислените гревови.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)