ги (зам.) - оплаче (гл.)

Но кога тој таа вечер, наредниот ден и наредната ноќ, не дојде, мајка му, со шамијата в раце, лелекајќи се загна во Прилеп, кај делениците, за од нив да дознае нешто за Атанаса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само гората пееше некаква монотона песна која на Толета му личеше на тажна тажба од илјадници ожалостени мајки и сестри што ги оплакуваат своите несреќни рожби и браќа.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И виде Фимка солзи на мајките кои чекаат - исчекуваат, воздивнуваат и ги оплакуваат и живите и мртвите чеда...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нејзиниот професионален феминизам и нејзиниот постхуманистички манифест меѓусебно се исклучуваат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Оној што му објавува војна на она што е „природно“ не е во позиција да ги оплакува неприродните „општествено прифатени стандарди за убавина“; ако телото е само РАМКА што чека да биде наполнета со нови податоци“, кој било сет е еднакво добар.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Ставајќи се во дрегот на италијанските вдовици, тие се обидувале да си присвојат, колку и да било тоа иронично, женска улога што обично би им била ускратена.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ова објаснува и зошто машката геј-култура нѐ поттикнува да се смееме на ситуации – како оние што се прикажани во Милдред Пирс и во Најмила мамичке – кои се ужасни или трагични.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нивниот настап, тврдев, не е мизогин: тој не искажува омраза кон жените, не толку колку што искажува завист поради можноста на некои жени јавно да изведат приказ на личната болка.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Но, на самото присвојување на таа честита женска улога може да се гледа и како на машка кражба на женската повластица, како на веќе виден пример на машки културен империјализам.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Како геј-мажи што јавно си ги оплакуваат пријателите или партнерите, италијанските вдовици знаеле дека емоциите што ги чувствувале и ги покажувале нужно им биле предодредени од конвенционални културни кодови да спаѓаат во доменот на непримереното, на претераното, на мелодраматичното, на хистеричното, на неавтентичното – во секој случај, на нешто што е далеку од сосема достоинственото.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Исто како што кампот дејствува да го нагризе неироничниот восхит кон убавината со чија моќ не може да се рамни и чија моќ не може да ја измести, така машката геј-култура се бори да ја одложи болката на загубите што не престанува да ги оплакува. ‌Можеби тоа е уште една причина поради која машката геј-култура им предизвикува толкава одбивност на геј-мажите, зошто побудува толку одрекувања и зошто современите геј-мажи се склони да ја проектираат врз претходните поколенија на архаични, патетични кралици – врз секого освен врз себе.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Нивниот показ на изведбеноста на италијанското вдовство имал за цел да го направи вдовичкиот статус пренослив на нив, за да можат да си ги бараат општествените повластици што одат со тој статус – имено, правото да си ги оплакуваат љубените пред очите на целиот свет.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во нејзиниот живот имаше повеќе празнини и денови на осама.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А тие, жените де, сега стари, неспособни за бој и за раѓање, а толку силни во себе што и каменот се сотрива под нив кога почнуваат да ги оплакуваат своите загинати...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Сливите ги претури во џебот од скутникот, а собраните зрна во козиненото торбиче што го позајми од Пандо.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се случи она во што никогаш не би можела да поверува, иако секој ден ја стегнува и ја сподавува болка кога слуша како многу мајки и жени ги оплакуваат своите мажи и чеда...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Вудвосана, оди полека и, кога стигна на рудината од каде што се гпеда големата сина вода, малку си почина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Таму жените гласно редат, ги оплакуваат своите.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Од барака до барака одат сенки, се собираат роднини и ги оплакуваат и ги редат заеднички оние што загинале на боиштата на Грамос и на Вичо, во Епир и Тесалија и што умреле осакатени во болниците под туѓи поднебја...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Останаа претепани на сретсело попот, кефалијата, старците и жените со ситни деца да ги оплакуваат одведените свои блиски и изгорените домови. He заборави кадијата да ги собере сите здрави и напредни деца од 8-12 години, околу дваесетина, а да му ги подари пак на падишахот во Истанбул, како и оние пред десетина години со Ангелета Сирмев од Старавина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Од барака до барака одат сенки, се собираат роднини и ги оплакуваат и ги редат зеднички оние кои загинале на боиштата на Грамос и на Вичо, во Епир и Тесалија и што умреле осакатени во болниците под туѓи поднебја...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)