ги (зам.) - испрати (гл.)

По таа теорија, содржината на сонот настанува додека мозокот макотрпно ги осмислува сликите што без ред ги испраќаат нервните станици.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Пред успешните експерименти со луцидни соништа во лабораториите за спиење доминираше активациско/синтетичката теорија на спиењето.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Да се штити козата, значеше да се заштитат овие неми, немоќни суштества што ги создал Бог и ги испратил, човекот со нивна помош да се заштити себеси.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
А сега... Откако ги испрати двајцата постари браќа кон Калето, беше нивни ред да носат храна, не мина ни половина час, три пати се чу ударот на металната рака врз металното топче на надворешната порта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Кога ќе одам во Монастир, си реков, ќе направам копии и ќе ѝ ги испратам на жена ми Агна.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Нина знаеше дека, онака крупен и тежок, газејќи колку што може потивко, тој оди до одајата на браќа ѝ, и дека гледа во празните кревети сакајќи да се увери дека момчињата што изутрина ги испрати на пат, навистина не се во своите постели како секоја вечер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
И, не може да се каже, даде пристојни резултати.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Неколку дена подоцна се собрани првите плодови: 2300 од попишаните способни мажи ги испративме на принудна работа во повеќе места и во фирмите на нашиот работодавец Милер и во нашата трудова организација ТОДТ.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ги качија, значи, на железничката станица во задушливото купе од трета класа, да не свртуваат премногу внимание врз себе, и ги испратија кај вујко им со двајца непознати трговци, негови пријатели и со по десет златници што Моше дома им ги заши во поставите на нивните нови палтенца, грижно кроејќи го да не се познава и зацврстувајќи го со посилен штеп поработ што прецизно го испланира.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Овие ги нарамија пушките и пак ја запејаа омилената песна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Тогаш и со вас да се делиме, макар со тага на душата, — проговори Ѓорче, a Петре ги замоли поп Пана и Милана од Беловодица да им бидат на услуга уште некој ден и друг на костурци и да ги испратат барем до Скочивир, да ја прејдат Црна, та понатаму нека си водат сметка тие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ќе светнат посветли дни, ќе се исправат грешките и ќе дојдеме до слободата. Само трпение и цврстина препорачувајте.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Трајко ги пречека гостите домаќински и уште околу полноќ ги испрати горе Смечот, за да им однесе по три дни леб со магарето и да си набере дрва.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги снабдоа вепрчани дента со леб и Андон ги испрати по сртот Зелка, Ѓурѓишта, Трибор, Перун, Козјак, Добро Поле, Соколот, го фатија Кајмакчалан и си отидоа на мушата: Леринско, Воденско и Костурско, да се сретнат со Иванов, поп Трајков, Апостола, но без Цилета, бидејќи и тој падна во ова време како Пешковчето на ЛиЃураса.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Пере слезе в град да се крие и да работи на подигање духот кај старите работници, а Ѓорче намисли да отиде во Битола.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Барем така се правдаше Ѓуро кога се врати по востанието.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Митра го избакна пред Андона, макар да не беше чесно, им наготви слатко и благо за последен пат во Брлевата куќа и ги испрати по мракот долу Мелничка Река.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Но во тој момент му падна на памет есеношната случка со Толета во Мечи Дол, та реши да ги испратат со мифтишот шесте мина колџии, по двајца в село, и тие, како свои луѓе, да им донесат извештаи за положбата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги преврза и ги испрати со скришна насмевка на устата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Баба Волчевица го избакна Најда и со едно „ајте ми со здравје, господ да ве чува" и со солзи на очите, ги испрати идните војводи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И откако ги испрати со најголема срдечност, му се фрли на Мирчета: — Море ќе нѐ земеш на душа со вакви твои пријатели, бреј! Не гледаш ли, пет души сме ти се обесиле на вратот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ги најде шестотини лири и навистина купи сто и дваесет куси манлихери за нив, а од војните магацини украдоа со некои прилепчани две три илјади патрони и ги испрати за внатрешноста.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Моите, тапаците, си размислувам, некој сончев ден ќе ги испратам во Вилет*, да се напијат топла крв.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Маестро Миха, држејќи до својот углед, а придржувајќи ја шарената марама околу непотстрижениот врат и брадосаниот грклан, ги испрати до излезот на бараката и патем им го покажа своето уметничко легло (мала ама самостојна просторија, нешто како портирница; или стражарница, како што би се изразил генералот, упатен во некогашната намена и на бараката, и на другите бараки, и на секој дел од логорот).
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Татко ги испрати гостите до портата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка, откако ги испрати синовите, се врати на чардакот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Татко ги испрати до порти слижбениците од Архивот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Старецот излезе на вратата и ги испрати со викање: - До ручек да сте тука.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дедо Димо, откако ги испрати сите, истури стомна вода врз жарот, зашто ѓаволот ни ора ни копа, туку може некое зло да смисли, да донесе од негде ветер, да го разнесе жарот и низ папратот и ете ти беља.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ги испратив децата први, - му рече дедо Димо на доктор Коста, кој откако замина џипот се појави некаде од длабочината на коријата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дури и наслушнуваш едно од умните лица Како ти ги испраќа пораките свои: Погледнувај низ прозорецот Твој свет е улицата Вклучи ја во пресметките твои!
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Седна на каменот, ја симна пушката од рамена, ја стави в скут и се загледа во полицајците, кои, иако се правеа осилени, стоеја настрана од народот, тројцата на купче собрани, и уплашено се ѕвереа на сите страни.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За нив двајцата, за песот и Васила, да не ги познава отпорано и да не знае колку Васил е честит, би се помислил дека пеколот ги испратил ноќва во Потковицата и на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
На чардакот остануваат сами Максим, кој откако ги испрати тројцата до скалите се врати и седна на столот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бугарите некое време ги прверувале дали се српски шпиони а потоа кога научиле дека не се, то ест дека пребегале на бугарска страна за да се борат против Србите, ги испратиле во 12. полк, кој бил составен од нашинци, во четата на овега, на Димитар Зојчев.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ако не му текне пред тоа на Максима него и Васила Митрески да ги испрати кај делениците во Битола со полна кола јагниња, за тие половината од нив да ги препратат кај другите деленици, во Солун.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Имено, во царството постоеше закон кој ги обврзуваше сите спахии, зависно од имотот, да спремат војници и да ги испратат во царската војска, која, таа есен, презеде, којзнае по кој пат, поход на Маџарско.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но како спахиите од Потовицата ги изгубија синовите а немаа други возрасни синови за да ги испратат на војна, се решија со сила да потурчат дванесет христијани од Потковицата (христијани, во тие одамнешни времиња, не смееле да служат во царската војска) и да ги испратат на војна против Маџарско.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тука Крсте Јанчески ги запре луѓето; Одовде, рече, се гледа Црн Камен, а ако е за да убие таа некого, доста се овие деветмина што ѝ ги испративме.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога се чу за тоа во Потковицата, Началството на Потковицата по заповед на Комитетот од Прилеп, плашејќи се за животите на преостанатите деца Младенови и Спасиини, двете веќе возрасни девојки, Марија и Акинија, ги омажи за свои луѓе од делот на Македонија под грчка окупација, во Солун, далеку од досегот на српските власти, а двете помалите, Софија и Нектена, ги испрати во Крушово, кај вујковците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Лазор кој ја има едната, десната рака ставено на чело, над очи, и гледа накај Коритница, и Јосиф за кого не се знае дали спие или одшто е капнат од умор ја има главата потпрено на ѕидот и замижан гледа некаде во далечината.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не ќе ми го стопи земјата мртвото тело додека ти мој Ламе (Сефула Малешова) и сите тие што себеси се нарекуваат Албанци не ми ги испратат посмртните останки во Албанија.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
Всушност тоа се случуваше во моментите кога не ги забележував знаците што ми ги испраќа Даскалов.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност секогаш кога ќе проговореше со добар дел од зборовите беше свртен кон неа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се здобив со впечатокот дека преку зборовите што мене ми ги испраќа на некој негов начин комуницира со мајка си.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Не знам што ти има кажувано, но јас мислам дека себеси се сметаше излажана од животот - рече тој - но сепак беше доволно силна и горделива за да не ги испраќа надвор од себеси поплаките за неговото грдо однесување.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тоа не значи дека не го сакаше или дека не беше подготвена да го прифати животот токму онаков каков што и беше доделен - рече Даскалов и ме замоли да му налеам една чашка од ракијата што ја донел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Тој стоел над коритото во кое се грееше водата од највисокиот оган над земјата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Стоев на прсти помеѓу две рамења, гледав само малечко крајче на арената, среќен кога шарените кловнови со големи црвени носишта ќе се појавеа на тоа место. Кловновите ги испратија со весели извици.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Одговорот нѐ води настрана од класните асоцијации на операта и чекор поблизу до сознанието како стилот на извиков е кодиран за род и сексуалност.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Всушност, општествената прагматика на родот прави да биде општествено невозможно државник да им посака успех на спортистите што му ја претставуваат државата извикувајќи Ritorna vincitor!
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во најмала рака, на почетокот на март некој што имал пристап до тие информации му ги испратил по е-порака на Мичиген ривју, конзервативното списание на кампусот поврзано со Нешнал ривју и со националната мрежа на десничарските студентски изданија.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Во случајот со сопранската арија има да се додаде уште понешто, неколку дополнителни размисли што можеби ќе помогнат да се објасни зошто шефовите на државите обично не упатуваат на Ritorna vincitor! кога си ги испраќаат репрезентациите на олимписките игри и кога на стадионите навиваат за нив (макар што победославниот војнички марш од Аида навистина се пушта, па дури и се пее, на европските фудбалски натпревари).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Веќе знаеме на кој начин спортовите се општествено обележани како мажествени, додека изведбените уметности се општествено обележани како женствени: сето тоа има врска со конкретната општествена кодираност на постапувањето наспроти настапувањето, на борбата наспроти изведбата, на активноста без сценарио наспроти активноста според сценарио, акцијата наспроти играњето улоги – и, поконкретно, со конвенционалните, поларизирани родови вредности и значења што им се припишуваат на тие дихотомии според една строга, бинарна опозиција меѓу мажественоста и женственоста.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Откако ги испративме ранетите, добивме наредба во Драч да го пренесеме бегалското население –почна Стефо, но неговото раскажување го позеде Стојна: - Ноќта долж целиот пат се наредија камиони.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Гемиџиите биле решени да трпат и да одбегнуваат секаков инцидент кој би можел да биде причина за провалување на нивната динамитна акција, додека Гарванов, пак од повеќе причини, а најмногу плашејќи се за својот живот, не се решил да ги испрати своите “терористи“ против нив76.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
По извесно колебање, гемиџиите решиле од своите драгоцени резерви да му ги испратат бараните пари.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Тој знаел дека речиси сите уапсени немале врска со солунските атентатори, но го знаел и тоа дека голем број од нив имале врска со Македонската револуционерна организација, иако немал конкретни докази да ги испрати на суд.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Паулина остана да стои покрај ѕидот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ана рече дека ќе ми ги подава предметите кои треба да се фрлат, да ги ставам во кутијата со непотребностите, а таа ќе ги сложува избраните предмети во кутиите кои потоа ќе ги испратат по пошта за Лондон.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие велеа: „Ние не сакаме ни една држава да војува за нас: тие можат просто да ги испратат своите флоти во Солун и да ја принудат Турција да ни даде реформи.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Лежерно ме смести во една од фотелјите, им одрецитира неколку ласцивни вица на трите поети во подем и ги испрати, развеселени, назад во скопската ноќ.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Кога таа ноќ ги испратија во извидница, додека еден зад друг чекореа низ шумата, му се чинеше дека студи толку многу што прстите и преку ракавиците му се залепиле за студената цевка на пушката.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Тогаш им зборуваше за она момче кое загина во Сплит и од нив бараше повеќе да не ги испраќаат своите деца таму да гинат за нечии други интереси, во некои краишта што веќе не беа нивни, туку туѓи.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сега треба да побара своите деца да ги испратат да се борат, а можеби и да загинат, за интереси кои се само нивни.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Во темнината гледаше многу малку, одеше по сеќавање, по онаа линија меѓу дрвјата која секојдневно ја гледаше низ двогледот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Солзи во ноќта, солзи небото...и месечината молкнува во мракот... со сета своја жар ги испраќа светлосните прсти да минат, по твоето чело, ѕвездите битка водат во танцот, од палавштините што го убиваат чувството на заморен патник... низ светот, преморен од талкање по вистината...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Оние двајца сосема заборавија на ноќта; дури сега наеднаш, тие чиниш почнаа да живеат, просто ги сеќаваа миговите како ги доживуваат, и како ги испраќаат, ослободени од сѐ друго, полни.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега треба само уште да ги испратам овие двајца, мислеше, а после се ќе биде како што сакаме ние.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во утрините не можеше да се смири, ако не развртеше неколку пати околу пиланата, загазувајќи до појасот во снегот, а квечерините не забораваше да ги испрати на прозорецот, за кога ќе се стемнеше да може пак да почне да ги исчекува пријателските довикувања на гладната дивина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега мислеше и на тоа дека и заради нив, а и заради него, ќе беше подобро да ги испратеше малку подалеку, барем уште малку да им разгазеше, да ги пуштеше сами на почетокот на вистински добро сѐ со вишни стебла обрастената угорница, што синојка толку бргу ја слегоа само затоа што се стуруваа по неа, а сега ќе мораат да ја искачуваат.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога ги здогледа јарболите, помисли дека ќе ги натоварат на брод и ќе ги испратат на заточение во некои запустени места на Мала Азија или Африка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Селото вриеше од возбуда, од жал, од јад; се собираа сите на широкиот пат крај езерото да ги испратат војниците; децата се држеа за своите татковци и плачеа; тие вадеа од она што им беше ставено во торбите за јадење и им подаваа; птиците крештеа над езерото, се фрлаа во ветерот, кобеа навреме и внесуваа паника, страв.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Оние што ме учеа како се заплетува ги испратив, не се меѓу живите, па секој 1 мај „излетувам“ со корпа покриена со бела навезена крпа, без чергиче, врз мермер.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
На деветтиот кат се влече вратата, а на неа ме чека насмеаното лиценце на Ането мое, што во последниот час ми ги испрати сите срценца и „смајлиња“ што постојат.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Тој ги испрати двајцата, но остана сам, ако не се сметаат семејствата на неговите братчиња и сестрички, кои го најдоа патот по различни држави во светот. 20 години го слушавте неговиот глас на Македонското радио, во една смешна емисија за иселениците Македонци во светот, а беше уредник и во весникот „Македонски иселеник“. Мојот брат!
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
- И нив ги испратив, велам, и сега сум дрво без гранки, искастрено.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сите ми отидоа без јадење, велам, немав со што да ги испратам, што да раздадам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Патем ни умреа уште два-тројца. И ги испративме со очите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Стрико Благоја ги испрати со поглед, им довикна да го побараат кога ќе се вратат пак на овој терен и полека, со наведната глава, појде назад.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Велат дека тука бил во зенитот на дипломатската кариера, кога од Женева, бил задолжен да ги испраќа главните инструкции на Министерството за надворешни работи за сите аргентински амбасади во светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Тогаш Мајка, чекајќи го Татко, уште еднаш се најде со своите чеда пред затворената врата на судбината, откако ја минавме среќно границата испишана под водата на езерото и според сказните во кои ние децата верувавме дека била чувана од триглав змеј, кој се будел на секое минување на границата и ги повлекувал барките на дното, веруваше и сега, како и тогаш, кога ги искажа сите молитви од дното на душата, дека Бог и овој пат е на страна на мајките кои тој ги испратил за да си ги спасуваат своите чеда.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Го развеа знамето на Пророкот во Палатата, ги повика населението и улемите, да го поддржат и ги испрати морнаричките воени единици и на артилеријата да ги совладаат јаничарите во нивните касарни.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Стрико Благоја ги испрати со поглед, им довикна да го побараат кога ќе се вратат пак на овој терен и полека, со наведната глава, тргна назад.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Жената се исправи и ги испрати стражарите со „Да ви ја..л мајката ваша, копилиња низаедни!“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Не знаеше зошто Полицијата на мислите би избрала да ги испраќа своите пораки на таков начин, но можеби тие имаат свои причини.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Зурлаџиите молкнаа, саде тапанџијата со стишено удирање ги испраќа старците во сенката под трите чинари.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Тие се заангажирале и со резултатите што им ги испративме се консултирале со нивните колеги онколози.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Му ги испративме на Гаврил за да консултира некои доктори таму.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Хелвиг ги испрати. Беше задоволен.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дури и овие пари, Марија беше убедена, ги испратил без тие да разберат. Неговите родители.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Дента, кога тргнаа во болницата, заедно со Елена, во автобусот, Наде рече: - Што мислиш, дали да ѝ ги покажам на Марија фотографиите на Карл и писменцето, што ги испрати Хелвиг?
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
И таман Петруш ги испрати нашите свадбари, еве та го Волчета Касов од Бешишта — бара основа за покрови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
А тој пак, се избакна со полицискиот писар Јачмениќ, со наредникот Радована, ќатето Драгутина и ги испрати со желба пак бргу да се вратат.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Бино собира војници и ги испраќа во Прилеп, но тие за една две вечери ја напуштаа касарната и се присоединуваа со Јовановата и Ѓуруковата чета.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И се наредија да се простат прво со Трајчета, ама овој уште бегот кога му подаде рака рече оти ќе ги испрати до порта, та сите се поздравија со Ристета за да дојдат на ред со Бојана.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Нему му удри в ум мислата да ги заштити овие невини суштества кои ќе му требаат за работа на неговите нови чифлизи, а да му ги испрати на кадијата и бегот само водачите на бунтот, што ги познаваше многу добро од средбата со нив во Старавина на Богородица.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
По овие се изредија којзнае уште колку пратеници на кои султанот им одговори кратко и ги испрати да ги предадат неговите одговори на нивните господари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Кадијата ги испрати малите идни јаничари во Истанбул и се отстрами од својот голем покровител Сулејмана, a Мариовците за првпат ја сетија грубата турска сила на својот грб и се затворија во својата непристапна дива област, решени да немаат никакви врски со лошите прилепски Турци.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Но веднаш се тргна исплашен: Поарно што не ја фрлив и неа; можеше и мене да ме привлече да изгорам и јас во огнот. Co тие и уште многу црни мисли кадијата ја преседе таа ноќ и реши уште утре да ги испрати сужните за Истанбул, да му се симне еднаш тој товар од грбот и да се ослободи од стравот што го чувствуваше од Анѓиното присуство, убеден дека таа е вештерка, маѓепсницата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Како да се живи. – Не претерувај, книги како сите други, не грижи се, ќе најдам начин да ти ги испратам.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Од црквата излезе игуменот, отец Иларион и отец Серафим за да ги испратат полковниците.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Проедросот ги испрати до дворот и таму застана.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Десетина печени кочани завиткани во лушпи им остави во бовча со нешто ореви и јаболчиња и ги испрати.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Кое ли е значењето на овој исказ се прашуваат изненадените поединци кои со возбуда ја следат тајновитоста на пораките што им ги испраќа нивниот корифеј?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби некоја од оние поетеси кои со голема почит му ги испраќале, а можеби и уште му ги испраќаат своите тетратки со стихови, надевајќи се дека нема да ги одмине неговото внимание.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Еднаш, а тоа не беше којзнае колку одамна пред да го забележам пишувањето на Грофот, имав видено цела една поема запишана во школска тетратка.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Впрочем кој ни ги испраќа таквите виденија, се запрашав?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
На кој начин втасуваат до него зборовите што му ги испраќаат.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Или и во таквиот вид на дружење се замешани прстите на сонот, кој, тоа барем на сите ни е познато, може да прескокне секоја граница и да совлада секаква пречка.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Ти ги испратив тебе поради твојот занесен изглед небаре без престан посматраш водени отсјаи стари карти кутии кои се отвораат само пред сведоци списи кои се даваат на реверс саркофази врз коишто светлосните зраци смртоносно се вкрстуваат.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Се враќам од граница: пред очите уште ми се пречкаат борците што ги испратив: со тивок марш ми одат кон смртта, кон никаде да се обѕрнат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
ги менуваат имињата на луѓето и на местата, на својот јазик не смееш и да се расплачеш, мртвите да ги испратиш, ако зборот му се украде на јазикот, јазикот може да биде и пресечен и откорнат, мајките им ги затнуваат устите на децата, со раце им ги затвораат, ги задушуваат; од Јужна Грција се сите служби: и учители и попови и полиција, сите ни кажуваат што треба да работиме и колку треба да работиме, но никој не ни кажува како треба да живееме, ама кога ќе победи нашата партија, ќе нема човек на човека роб, ние слободно ќе зборуваме и на својот јазик ќе учиме...
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Со очи ќе ги пречекаш, со очи ќе ги испратиш.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Љубезно ги испрати минувачите дури до соспата зад која имаше дупка во која лови риба.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Влатко и мама Злата се погледнаа, во мигот исто помислија: - Дедо му ги испрати, а баба му му истури вода по нив.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Ама си се заплеткал, за Твоја голема среќа, на најдобар можен начин!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Се надева, вели, дека тоа место ќе да е некаде затскриено, лоцирано подалеку од местата каде што се случуваат виолентните настани...
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Еден друг ден ми дојде идејата да побарам од сестра ми да ми даде два примерока од нејзината објавена докторска дисертација за да ви ги испратам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ви ги испратив вам.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Единствените пукнатини во високите бедеми на дистанца со која Елен Лајбовиц систематски се оградува од сите обиди за какво било вовлекување во Твојата лична или професионална приказна можат да се забележат исклучително во писмата што таа Ти ги испраќа во текот на драматичните летни месеци во 2001, кога во Македонија се води војна.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Писмото, како и барањето, беше необично, крајно неочекувано (книгите да ги испратам во македонските и албанските училишта во коишто се учеше француски јазик!), но за мене криеше длабока конотација, во склопот на односот на Елен Лејбовиц кон мојата балканска сага.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Ѕрсiаlеmеnt en ce moment il me semble que des nappes, qui vоquеnt la table autour laquelle la famille se runit pour les repas, prennent une signification раrtiсulirе. Vous mаvеz еnvоу un jour une carte de Struga.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вие почитувана Лејбовиц, во миризбите, етеричните и маслинови масла, кои ми ги испративте во шишенца, и потоа свенатите цутови на лавандата и други провансалски цвеќиња, ми испративте и неколку слики, со пригодни цртежи на полињата прекриени со разбранетите цветови како подвижен тепих.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Инженерот Декостер, поттикнат од вистината за козите во Македонија и од добрите француско-македонски односи во тој период, реши француските кози да ги испрати во хуманитарна мисија во Македонија, а потоа да дојде до масовно враќање на козите во оваа земја, до спас на делови на земјата од немаштија, глад.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Вие пред некој ден ми испративте една разгледница од Струга.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Во меѓувреме, си ги исече нозете, ги стави во вреќа со компири и му ги испрати по пошта.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Командантот откако ги испрати ранетите, седна на подот од бункерот и нервозно ја врти рачката на полскиот телефон.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Една ноќ ги товаривме во вагони и ги испративме во Булкес. Таму ги населивме.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Ех!... Така во молитви и во исчекување да се врати дедо и тате, кои ги испратија сургун, поминуваше времето во нашата куќа, ама не и во селото.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Потоа цело лето сме се дружеле со нивните песни по ливадите и шумичките, за да ги испратиме наесен со тага и грижа, дали ќе презимат, дали пак ќе ни се вратат!?
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Само ми рече: Миле, ги испративме твоите сватови, среќа што ти веќе ме запозна дека сакале да те грабаат додека беше на свадба, и видов дека не лажеш.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Пелагија ги испрати дури до долната улица која од пругата наваму продолжуваше од Ѓуро Ѓоновиќ, таму ги изгушка патем наспомнувајќи дека во недела Деспина ќе се армаса за Атанас на Вета и дека многу се радува заради мајката Роса која толку многу има страдано, а Чана, како навредена, Знм, ми кој уд нас нема страдано? и се разделија.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија во дворот се поздрави со нив, на Деспина, патем ѝ потшепна Зарадувај ја што поскоро! а потоа му ги препушти на Мурџо да ги испрати, скокајќи и умилкувајќи им, сѐ до влезот, до вториот влез на зградата што светеше со стотици прозорци одздола до покривот.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Внатре, во зградата беа нејзините домашни, нејзините роднини што дошле да ги испратат и уште многу други патници за Москва.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Беше задушно и топло и многу долго се чекаше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Нигде облаче. Долгиот јулски ден ги испратил облаците на неограничен одмор.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)