ги (зам.) - земе (гл.)

Ги зеде тој уште двете лири од аманетот на татка ѝ на Трајанка, направи триста други зулуми сѐ додека еден ден не ја зеде работата во свои раце дедо Геро војводата и неговите двајца комити.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Орце ги зел и си заминал.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Турската потера сепак го втасала дедо Јован со баба Јованица и не само што им ги зеле тапиите туку и двајцата ги заклале таму на самото место.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
- но, знаете, доколку овие критериуми ги земете како реле­вантни при нападот на Сорос-центарот, тогаш истата методологија - длабинско, критичко истражу­вачко новинарство - ќе мора да се примени и пошироко, на механизмите на државата, но, пред сè, врз самиот себе!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Било попусто, секогаш се спуштале од планините посрамени и со крвави стапалки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Господ не ги зема ами ни ги остава да се бориме за нив.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но таа го одби, ги зеде алиштата во сепетката и си замина.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Тој ги зеде, ме бакна во образот (беше тоа страотно спокоен бакнеж; наликуваше како да сме на железничка станица, како да го испраќаме на викенд од кој тој сигурно и брзо ќе се врати); потем се прегрна со Земанек, се бакнаа и му рече: „Издржи, добиче селско!“.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ако ги земеме новините од времето на публикувањето на февруарските реформи до и по објавувањето на востанието во Битолско на 20 јули9 и ги прегледаме во нив телеграмите од Стамбул, тогаш ќе видиме оти Портата10 постојано им претставува на рускиот и на австро-унгарскиот амбасадор списоци од битките на турскиот аскер со четите, списоци од најдено оружје при претресите кај населението, списоци од убиства извршени од четите над мирното население.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сиве, без да сака, се обѕрна на сите четири страни, со уплав да не го види некој и да му се придружи, та да му ги земе половината.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако ги земат нека ги земат од нас, со нас.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
По доаѓањето на чело на ЦК на МРО, Гарванов не можел да дозволи толку авторитетни лица, коишто не само што ја претставувале Организацијата, туку во тие моменти ги зеле во свои раце и функциите на уапсениот ЦК, и всушност раководеле со неа, да останат на тоа место, и ги замениле.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Нив ги зема едно многу сиромашно девојче, во искинати алишта и кондури.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Тука учителот му рече на прислужникот Геро да ги земе коњите од полковниците и да ги врзе.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Сараите на „Долма Бахче“ и „Топкаписи“ никој не се нафаќа да ги земе под осигурување, ниту во Турција, ниту било кое друго осигурително друштво во светот.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Бидејќи турските посестрими имаа бонлук накити, Јован и Толе и влегоа една ноќ на Велика Рошкова во Полчишта, посестримата на Селимбег од Прилеп, и ѝ го дигнаа сиот накит, та можеа да проживеат цела година од парите што ги зедоа за него.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Само ние по таа војна не се вративме дома... ни ја зедоа нашата дома, ни ги зедоа нивите наши и ливадите наши, и лозјата наши и бавчите наши ни ги зедоа... и луѓе туѓо дојденци сместија во дедовите огништа наши...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ако не ги земете предвид таквите традиции и ако не го препознаете систематското нарушување на границата помеѓу трагедијата и комедијата кое тие традиции го негуваат како светост поради она што е – односно машка геј-културна навика, намерна антисоцијална естетска интервенција – тогаш едноставно не можете да го сфатите одговорот на машката геј-култура на ХИВ/сидата.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Германците се во Братиндол и во Ратиндол. Под Пелистер. Со нив има и Бугари и Унгари. За туркање на топовите ги зеле. 188
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Веќе ги трошеше последните пари, што ги зеде за нив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Од друга страна го заскокоткаа Арслана и Сефедина оние петстотини лири што ги зедоа од витоливци, та добро им дојде Толе да можат да ги уценат и другите села како Витолиште.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зошто тие се на една страна, а мајка ми на друга? Така се прашував.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ако не погодите, јас ќе ве земам вас, вашето тело и вашата душа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ја разбираше величината на татковата жртва, но чедата со кои мина низ толку бури и војни, тие мајкини рожби, што не ѝ ги зедоа војските, сега требаше да се фрлат во устата на волкот, на тоа проклето Кале што ќе ги изеде козите, токму како во приказната за козата на господин Сеген.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Во тажаленките кои ги редеше пред одарот на сина си, му префрлаше на Татко што неправе­дено не ја зел неа, како што си бил редот, туку ѝ ги зема си­новите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Едноставно, од дома ми рекоа дека веќе имаме неколку кои што ги зел брат ми, па така нема потреба да се трошат пари.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
И толку си достоја на збор, што целата година навистина не се врати, За преслекување секоја недела си одеа тукашните деца дома, а на Крсте мораше сестра му да му носи алиштенца и да му ги зема непраните за перење.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Марија, кога ќе ги земе парите од пошта, ќе чести побогато.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Сега веднаш, веднаш ќе ги доведам, чорбаџи Панде, - се протегна тој, ги зеде парите и мигум, нишајќи со својот голем стомак, тргна накај големата анска порта.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Детето ги зеде парите, се поклони пред ГОСПОДИН ГОСПОДИН и, одејќи наназад, си замина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Блазе им, не чувствуваат ништо, лесно им е, боси, голи... зашто цокулите, па дури и искинати, фанелите волнени и шинелите излитени, изедени од молци и издупчени од куршуми им ги соблекоа и им ги зедоа живите...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Да ги земев, а тоа ни на крај ум, можеби ќе ја подобрев нивната позиција кај наредбодавачите, ќе го дадев својот доказ - „за мојата дволичност”, додека сталиничката држава ќе имаше доказ и право да се пресмета конечно со вратениот емигрант.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
По некое време чичко ѝ заедно со братучедот Наум ќе ги земеа гитарите и тогаш почнуваше најубавиот дел од славјето: се пееја најпрекрасните песни - македонски народни, староградски српски, понекоја руска или грчка, се пиеше вино домашно или ракија, мажите палеа по некоја пура.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Дополнителен отежнувачки фактор за едно невработено лице да ги земе паричните средства што му следуваат со добивањето право на паричен надоместок е воведувањето на можноста времето на примање на паричниот надоместок да се скрати ако врз основа на авторски договор, вршење на занаетчиски и други работи или на некој друг начин се здобива со приход, кој месечно не е поголем од 80% од просечната месечна нето плата по работник во стопанството (чл. 79, ЗВОСН).
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Директорот им раскажа на мајките за сѐ што се беше случило претходниот ден.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Црковниот старешина пробил со глава терцијарен слој да им раскажува народни библиички, нека го, немало зошто да се подбиваат со него.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Бев шокиран од споменувањето на името на улицата Хане, улицата каде што се наоѓа и денес истражниот затвор во кој и јас бев држен една ноќ, по она недоразбирање околу плаќањето на хотелската сметка, откога во Истанбул дојдов по собирот на писателите во Измир, за да ги земам парите испратени од татко ми преку Сити банк.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Јас не се лутам кога ми ги земаат моите работи. DD ПТ: Не правите ништо за тоа? DD ЕВ: Не.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ги зедов парите од банката, му дадов една сумичка на оној што ме следеше и, конечно, стигнав назад во хотелот да му платам на рецепционерот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Данче, примашот или трубачот - сеедно кој ќе му ги земе парите.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ти ја ставија инфузијата, си ги зедоа парите и си отидоа.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Го молам Судот да ги земе записниците и таму да види што сум рекол јас во однос на обвинетите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Бевме собрани во училишниот двор и чекавме да влеземе - да ги земеме свидетелствата.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Преметнаа сега наваму од Кравица стотина — двесте овци, десетина говеда, коњи, магариња, а Бешот ги отера со пет шестина селани во Прилеп и ги натокми стоте лири што му ги зеде Етим со измама.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Спахиите можеа да ги вратат назад, а можеше и да се случи тие што ќе си дојдат по нив да ги земат на подбишега дека од страв од Турците побегнале од полето.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги зеде во предвид сите можни околности, но не си дозволи да се вџаши и да го тргне умот од она на што решително го имаше насочено.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој ги зеде Толета и Трајка и се врати кај четата по Ливада.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Татко ги зеде подадените записи.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Таму ќе сретнете два Исуса, како стојат распнати на крст, еден покрај друг. DD ЕВ: Ох, навистина. DD ПТ: Тој ми даде објаснување, дека е грев да се стават два Исуса во една слика. DD ЕВ: Ми ги зема зборовите од уста. DD ПТ: Сакате да бидете грешник? DD ЕВ: Да. DD ПТ: Во Америка, вие сте популарни исто колку и Чарлс Менсон.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Да одделиш миг, минута, час, оваа поезија кој ја чита бесплатно нека ги земе, сѐ што е бесплатно највредно ќе е.
„Илузија за сон“ од Оливера Доцевска (2013)
На сѐ се крстеа старите наши: дедо ми прво се прекрсти па стави пари на пангарот пред Петрета, Петре прво се прекрсти да ги преброи свеќите и му ги даде на дедо ми, а тој исто така, прво се прекрсти па ги зеде свеќите.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Утредента Мустафа го извади Толета од ќелијата и откако му удри неколку камшика по грб, го натера да си ги земе пљачките од одајата и да се пресели во друга, бидејќи и неговите другари го нејќеа тука, да ги краде и им го јаде лебот и друго што им донесле од дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зошто е толку слаб успехот во досегашното производство на машините кои ќе гледаат и слушаат, ќе учат и размислуваат, кои самостојно ќе се движат во околината? okno.mk | Margina #15-16 [1995] 43 Moravec во одговорот на тоа прашање предупредува на фаталниот европски презир кон можностите кои произлегуваат од сетилното осознавање.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
„Ама добро ми е. Можам ли да ги земам овие работи, мамо?“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Си реков: да не бидам ноќе сама и ги зедов кај мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кртот се обидува да ги земе.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
- Млекото го продадов - одговори Трајче - ама Германците ми ги зедоа парите кога се враќав и кога ме претресуваа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога и на третиот ден мајка му на Трајче не стана од креветот, тој приквечерината, колку што е можно потивко, ги зеде своите непрани алишта, влезе во бањата и долго ги переше.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Ќе се вратиме до седум и пол – реков на тргнување. Тогаш е сѐ уште ден, а Мила мора да е дома.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Тоа излезе од проста причина што требаше некој настан да се врзе за некоја личност и јас ги зедов оние имиња што ми паднаа во моментот на памет.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Татко ѝ ги зеде двете раце, а потем ѝ рече со нежен глас: – Одлучи, мила моја, да патуваме мојата љубов кон тебе. Нашата љубов!
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Трајана ја закопаа другиот ден, во време пладнина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Ова е член сто и четиринаесет од Кривичниот законик, - рече Остап, - давање мито на службено лице при вршење на должностите.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Млекото го продадов, ама Германците ми ги зедоа парите! - му одговори Трајче; - Мајката нивна, кучешка! - опцу Евто.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Кога во одајата им стана задушливо, ги зедоа чашите, авланката со вино што им ја донесе игуменот и излегоа надвор да пијат.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Кога влегол во чунката видел оти не може и тој да влезе и сите три работи што ги носел да ги земе. Можел само две.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Ги зеде уште кога беше учител во Солун. Потпиши ми за оправдание кај мудурот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
– „Така беше, бре синко, за тоа, му рекла, туку кој беше тој човек што ги зеде?“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Законот не дозволуваше тие жени, сеедно од која причина сопрузите ги исфрлиле од дома, да имаат право да ги земат со себе децата, доколку нивните мажи не ги исфрлиле и децата заедно со нив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Најпосле мораше да ги земе парите држејќи ги в раце и не знаејќи што да прави со нив.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Се врати по половина час и рече, пак преку дедото, дека во Комитетот рекле дека моите се таму и таму и дека ќе одат да ги земат.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Кога се враќав лут, откако ми ги зедоа парите, кај Петковото анче имаше три германски камиони. Германците внатре пиеја ракија.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Прилужникот Геро ги зеде и ги поведе кон настрешницата од дрварникот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Меѓутоа, Санџак не може правно да ја оправда својата независност на која било основа.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Но брзо се увери дека не е шега кога виде дека сите тројца играчи ги зедоа поделените гравчиња и толку динарчиња ставија во влогот.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сета земја беше беговска уште од заборавеното време кога Турците им ги зеле тапиите на нашите луѓе.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Авни ѝ рече на тетка Асја дека идниот ден ќе дојде рано, пред пет часот, за да ги земе девојките.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Да си ги земеш дома кога ќе ти заврши одморов.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Многу размислуваше кога се разделуваше за прв пат од своите книги, кои да ги земе, а кои да ги остави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ги земаат предвид само сопствените претстави за остроумноста; и кога бараат нешто скриено, се повикуваат само на начините на кои тие би го скриле.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- Кутрата дада, за кого се мачела, на кого деца оставила, подобро и нив, сестро, со тебе да си ги зеде.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
А пред тоа, и дури нивјето ко си ги делувале, тој побогатиот си ги зел поубавите нивје шо се наоѓале под селото така, а полошите нивје во ридниот дел - на сиромавиот. Но тие биле неплодни.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Го нарекоа Али Ахмед, ги зеде за жени Мунивер, единствената ќерка на Мусли бег, и жената на Арслан бег, некоја потурчена Гркинка, и заедно со нив, за да биде што подалеку од Дамческите, зашто можеа да го убијат за одмазда, се пресели во битолското село Чаирлија, таму да господари со чифлигот што му беше ветен на Арслан бега.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Она што е лесно да се види тие го сметаат за површинско - т.е. нешто што не наведува во погрешна насока.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Некое време се зборуваше дека некој го предал, но јас во тоа не верувам, турците од Турско Рудари го предадоа! – го повиши гласот баба ми – А Господ го откри гробот, кога сакаа да си ги земат моштите.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Донесоа веќе едно дете за крштавање и дедот поп ги зел ножиците, го потстрижува Потоа го капи со зборовите?
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Фала богу што некој се нашол да ги земе да ги прочита...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Прво офтиката ги зеде деда му, па баба му и, најпосле, и мајка му.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Попот си ги зеде петте лирички назад и се поослободи малку, мислејќи дека со ова ќе се расипе работата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Таа прифати да ги земе.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Попот се откажа и од ќерка си Бисера што го прибра Крлета и еднаш, кога таа отиде да го види, да му ги земе алиштата за перење и да му занесе едно грне кисело млеко, толку го налути кога му рече в очи оти тој е крив, а не Крсте, — го грабна од полицата грнето, и го удри од глава и ја истурка низ врата со полна уста клетви: — Еве откаде дуел ветерот шо ми го подветрил детето, да даде господ нека срдешница да а вати!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Мртвата Светлина им ги зеде сите времиња на луѓето... ... нивните синови и се вратија на својата стара мајка...
„Чекајќи го ангелот“ од Милчо Мисоски (1991)
Нумо ги зеде сликите и долго гледаше во нив.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ангелија ги зеде парите и скоро ме истурка од одајчето.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Татко ги зеде главните списи и книги, кои како небаре на славен морепловец му беа нужни за големото и неизвесно патување по балканскиот океан.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Неволно, ги протегна екстремитетите надвор од креветот, ги зеде очилата со диоптер - 3.5, без кои никогаш во разговор не би можел да ја употреби придавката „очигледно”, ги стави на себе панталоните кои ги носеше веќе четврти ден од неделата и не помисли дека треба да се облече поинаку заради некоја ненадејна средба која би можела да му излезе во пресрет на денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
И така тој си го отвори тагарџичето и ги разбуричка жолтиците, кои веќе беа почнале да „мувлосуваат" од влагата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Никој не греши душа, така е, рекол Доце Срменков а црната креста му се занишала на темето. - Само, ние ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ме интересираше да ја завршам работата да ги земам парите и да ја спраштам на шопинг во град.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Уште одамна ќе ги земев врз себе сите ваши злостори, мошне горд, мошне среќен да ги понесам - да сте мажи.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Трајче слезе од коњчето, ги зеде парите за кибрит и се врати в село.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Французинката го погледна како риба и се напи од чајот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Тие ги зедоа пушките на готово и се загнаа кон патот каде што лаеја пците. Не помина ни петдесет минути, по патчето откаде што дојде дедот Јован, се вратија војниците со еден селанец пред нив, кој си водеше маска со две торби и секира на самарот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таа би дала и фустанот да ѝ го извалкаат, и да ѝ го искинат, и косата да ѝ ја растурат и кондурите нека ѝ ги земат, само да може да се замени со малата кукла, што се сви сега во топлата прегратка на Маја.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
- Благодарам... не бери гајле! - одговори другарот, ги зеде книгите и се повлече внатре.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Ина и Светлана им покажале што знаат од партерната гимнастика; еден стар човек, сегашниот нивни аѓутант, некогашен славен трапезист во циркусот, а тогашен чистач и продавач на сладоледи, се заинтересирал за нив и ги зел кај себе во приколката; ги хранел од неговата порција, а спиеле во неговиот кревет; тој спиел под ведро небо.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во образложението на пресудата, односно на решението, второстепениот суд треба да ги оцени жалбените наводи што се од решително значење и да ги означи причините што ги зел предвид по службена должност [ex officio].
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Но парите ги зема, и без да се поздрави со Александар Јаковлевич, се упати кон излезот.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Како некој да можеше да ѝ ги земе. Во моментот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Веќе половина век гардистите на Мортенија ни ги земаат децата.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Трајче ги зеде парите и тргна весело.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Наслушнував, немаше гласови. Долго време седев а се слушаа само истрели од далеку, а никој не дојде торбите да ги земе.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ти префрлам дека мене аргатка ме стори! Задругарка!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа ми го тутна в раце и ми ги зеде парите.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Киро Костовски, - реков кога ме праша.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Тоа било јасно и било јасно: многуте советници со висок ајлук и вечни гости на беговиот мудбак можеле да им смислуваат одмазда на непокорниците од Кукулино; тие исти советници еднаш веќе сториле да загине од безмилосни пушки измирецот и милосникот на убавината Селџик-бег заради споулавеното јунаштво да ги зема под заштита копуците и залангугурите од најкраставите крстени села во Скопската Котлина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Полека ги зема четката и пaстата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Арно, ама тие од џипот со помош на таквите кои гледаа добиток, а никогаш го немаа, ни ги зедоа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Гласот му доаѓал од далечина и од минатото во кое еден друг Мечкојад сѐ уште во темна пештера глода коски на ѕвер и во кое тројца болни од проказа му се молат на господа да им ги земе душите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Ако ги видел бардачињата со вода откриени, бидејќи се покриваа со некаква прекривка, ќе ги земел и ќе ја истурел водата од нив и бос во зима одел до чешмата, која мошне беше оддалечена од куќата, да наполни вода притоа минувајќи низ селото за да го видат селаните и викал на глас: „Еве, имам пет ќерки и снаа, а дома нема капка вода, па јас морам да одам да наполнам на чешмата“!
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Нека бараат, си реков и ако најдат нека ги земат.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Андреја ги зема.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Ако ги земеме, богови ќе сме. Ферштензи?“
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
При одлучувањето за тоа кои трошоци ќе и се надоместат на странката судот ќе ги земе предвид само оние трошоци што биле потребни за водење на парницата.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Прашај а неа од каде ме познава, та јас ќе ти кажа и тебе од каде те познавам — одговори Јован Гуров од Витолишта, комшија на Митра, и му ги зеде торбите на Толета, ги внесе во кафето и истрча да ја пречека Митра.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Гледај колку многу се радуваат што ги нашле, а за сопствениците не ни размислуваат.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Таа е дојдена за друго, самовилска ќерка, таа е дојдена да ги земе Петревите лоши очи, тие очи во кои засекогаш ќе биде најубав нејзиниот лик, а нему ќе му остави пуста темнина во која ќе ја бара.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
За несреќа, во тој момент, пеењето на попот запре бидејќи и тој едвај чекаше да си ги земе петстотината денари маржа за пеење, иако тоа повеќе личеше на дерење млади петли, веројатно поради тоа што попот на нашиот погреб се трезнеше од претходната алкохолизирана и развратна ноќ.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Ми остави пушка, раница, ќулавка и со куцање отиде напред, а јас ги зедов тие работи и сосе моите што ги носев, одвај отстапив.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Но, тупаницата на отец Стефан Писмородецот биеше безмилосно ако јас читав со поинакви очи од неговите; еднаш прашав дали можеби Јов греши затоа што е безгрешен, и дали можеби Бог во таа книга е премногу суров, оти иако му ги враќа имотот и добитокот, и децата што претходно по ѓаволов наговор му ги зел – тоа не е истиот имот, не е истиот добиток, и што е најскрбно и за мене најнесфатливо – тоа не се истите чеда што му ги зел; прашав и добив тупаница не по крстот, ами по носот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Видов-невидов, ги зедов двата празни зембили и појдов кон нашата куќа крај Езерото.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се разбира, намерата им беше да одат кон паркот, кај козите, да ги втасаат и да ги поминат колоните војници и полицајци, да му кажат на Чанга, па да ги земат и нашите кози.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Таа кратко рече: Мојата сестра почина... Има оставено за вас неколку книги. Дојдете да ги земете!
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Кога генералите ги зедоа двогледите и дурбините за да ги следат денешните битки, останаа зачудени: секој двоглед и дурбин беше закитен со маслиново гранче.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Кртот успева да ги земе очилата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Познато е само тоа дека во пролетта на 1516 година дошол во Вишеград јаничарскиот ага од Цариград со педесетина јаничари и ги распратил по блиските села да го соберат познатиот данок во крв, т.е. да одберат здрави христијански деца, да ги земат и да ги одведат во Стамбол за јаничари.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
дрво удрено од ровја, црно и го фаќам в гуша и го стегам колку што можам, а тој само потклекнува и кркори, небаре да брбори во вирче вода, пушта шапки и очите му излегуваат надвор, ко откатени ореви, бамуја, и потоа памтам само дека ме удри нешто по глава, и ми скрцка нешто во главата, мислиш некој џам ти се скрши во главата и после, кога се освестив се видов бос, ми ги собуле чевлите и чевлите ги видов на нозете од старшијата, оти после многу денови ме тепаше, ќе ме потепа, потепа, и ќе си фати настрана, и ќе се погледнува во чевлите, во ботушите, ќе се кочопери, ко петел на буниште, ама нема веќе што да ми земе, може само животот или калта од под ноктиве да ми ги земе, и сега еве се дотркалав и до ножот од брат ми...
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Странката е должна, во барањето, определено да ги наведе трошоците за кои бара надоместок (чл. 158, ст.1-2 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Раскинување на договор не може да се бара ако страната што се повикува на променетите 69 околности била должна во време на склучувањето на договорот да ги земе предвид тие околности или можела да ги избегне или да ги совлада.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Притоа не можеш да ги земеш на одговорност!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А на три дена по Гурѓовден ги зеде за рака децата, ги поведе двете баби по него и со тоа пљачката што остана, на грб, ја премина еднаш засекогаш Црна на Чебренскиот Мост и се исели од Старавина, заселувајќи се во новата населба Пештани во Мало Мариово.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
— Ќе и пратиме во Софија да се купат манлихери, како ваа моата, — предложи Толе и така направи Трајко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Кога бевме на прагот од нашиот дом, Паулина рече: “Да не ги заборавиме фотографиите.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И така наш Толе пак се најде еден есенен ден кај руса Миша. Co Јована си ги поделија паричките братски, та дури и тие што ги зеде Јован за коњите.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Затоа, ете, и мудурот од Витолишча му даде тричетворица заптии да го вардат да не му ги земе некој. — Толку сака да знам.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Дедот поп спремен, со засукани ракави, го распови на масичката малото, ги зеде ножичките, го потстриже, го фати за главче и почна да го брчка во водата што ја донесе Гуца во ѓумот, читајќи си напамет: „Крешчаетсја раба божја . . .“ и се обрна на нунката: „Кажи нунко име“, и причека.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Малечките балкански државички без церемонија ќе ги земат во свои раце сите доходи од завојуваните делови на Македонија, а Македонците ќе се обрнат во просјаци, откако ќе си ги загубат првин своите национални особини.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Му беше тешко да реши кои книги да ги земе, а кои да ги остави.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Татко ми од Мелбурн, додека беше уште жив, како што се бевме договориле, ми испрати една сума пари во бренчот на Сити банк во овој град (во нашите банки во тие години немавме доверба откога милионски суми на штедачите им пропаднаа) и јас, бидејќи веќе планирав да патувам во Измир, реков дека и така ќе поминам во Истанбул и ќе ги земам парите.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- И секој воденица, а? - Секој. Не можат мајкојдците да јурнат како на една воденица и да ја урнат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Си ги зедоа торбите со по некое залавче од погачите и си отидоа.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ако по склучувањето на договорот настапат околности што го отежнуваат исполнувањето на обврската на едната страна или ако поради нив не може да се оствари целта на договорот, а во едниот и во другиот случај во таа мера што е очигледно дека договорот повеќе не им одговара на очекувањата на договорните страни и дека според општото мислење би било несправедливо, да се одржи во сила таков каков што е, страната на која ѝ е отежнато исполнувањето на обврската, односно страната која што поради променетите околности не може да ја оствари целта на договорот може да бара договорот да се раскине.
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Јован тропна, ги зеде торбите и сакмата ги натовари на неговите маски и уште со два три саати рано го напуштија темното и толку омразено планинско селце.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
имаше еден безбожник којшто призна дека кога му било најтешко, пак, на небото му се помолил, пак верувал дека нема господ, ама друг и немало до него и устата сама му се отворила да го моли господ, оти тогаш може да ти помогне само тоа што не е до тебе, тоа што не го гледаш, што не го познаваш, што не си го сретнал, господ мора да е и овдека и онаму, вели Илија Јованов, господ мора да е насекаде и затоа не можеме да го видиме и тогаш пак го гледаме офицерот, се враќа: дали сте биле војници, прашува, не, не сме биле, кажуваме, е отсега ќе бидете, вели, смртната казна ви ја заменувам со казна на прва борбена линија, вели, ќе потпишете дека доброволно се јавувате, ќе потпишеме, велиме, како не ќе потпишеме, таму барем може и да преживеете, вели, е ти благодариме, господине, велиме, ти отсега си ни господ, велиме, и одиме му ги бацуваме рацете, колената, чизмите, не бацувајте ме мене, туку потпишете овдека, ни вели, имате штастие, имаме, велиме, и среќа и штастие имаме, сигурно дека е пијан, си мислиме и нѐ одведоа во некоја касарна, ни дадоа алишта и плачките ни ги вратија после пак ни ги зедоа, ама тогаш ни ги вратија, само парите не ги вратија, пари не ви требаат, велат, оти одиме на фронт кон Турција или во Македонија. 122
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Таа, поради местото што им го препушташе на Татковите кни­ги, се стеснуваше да ги земе кафеавата бунда што ѝ ја по­дари нејзиниот татко и рачната машина за месење и за се­чење резанки која ја купи при последното патување во Италија.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Бесни онака, Турците влегоа во шталата, ми ги зедоа воловите.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
„Не ти префрлам за неговата смрт” ми вели, „иако навистина го приумре јадот дека му ги зедовте и нивите и стоката.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ми текна дека кога ќе се врати вечерта од работа, татко ми ќе мора да јаде сув и тврд леб, па ќе се буни, а мене ќе ми биде криво.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Може, може! - се насмевна Месечината и пушти еден долг, светол зрак кој ги зеде куклата и мечето и за час ги издигна високо, високо на небото.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
А ти знаеш дека не ги зеде од прва, па бројот да ти е погоден.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Патем, сите си ги земаат букетите цвеќиња од публиката (или од дирекцијата на театарот?), аплаузите очигледно не можат да ги понесат - тие се тешки како венци на мртовец.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Додека на Брзакот му ги зема потребните основни податоци, почнувајќи од името и презимето, на Аспасија ѝ дава доволно време таа сѐ што треба и како треба да внесе во записникот, особено сѐ што тој мисли дека треба да биде внесено, а потоа, по мала пауза на којашто и го дава нужното значење, му дава збор на „застапникот на подносителот на барањето за поведување дисциплинска постапка“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
И кога тие се вратија и си ги побараа тие работи, некои од останатите им кажаа дека Толе им ги зеде, и овие го нападнаа Толета.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Сѐ почна на свадбата моја, вели, мажот ми го зедоа од венчавка, од пред олтар, вели, после ги зедоа и браќата негови и таткото нивни.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кога генералите ги зедоа двогледите и дурбините за да ги следат денешните битки, останаа зачудени: секој двоглед и дурбин беше закитен со маслиново гранче.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кај некои од овие букинисти порача неколку книги пред заминувањето со надеж дека бргу ќе се врати во Париз и тогаш ќе си ги земе порачаните книги.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Но сепак, со задоволство ги зеде денарите што му ги понудив.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Потоа, очигледно не завршувајќи ја смотрата, неочекувано брзо се сврти кон нас и не давајќи ни барем да зинеме како со магнет ни ги зеде главите, се разбира мојата и Кејтеновата, и колку што можеше посилно ги тресна една од друга.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Ќе ги земеш на душа и девојчињава... (Фроса, Кате и Паре треска ги фаќа од страв и почнуваат да плачат на глас).
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
„Ѝ ветуваше дека ќе ја земеш, потоа се ожени за друга. Малку ѝ беа нејзините две деца па ги зеде и твоите поначесто да влече од планините суви гранки, да вари и да пече пченка и тикви, да пере парталосани кошулчиња.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
На неговите зборови трите од жените истрчаа кон еден ќош и ги зедоа обесените на ѕидот две дајриња, a харфата заѕвони ориенталска арија за игра. – Халиле, оро – извика кадијата и погледна во една од тие што стоеја околу постелата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Јас предложив да ги уништиме, но и тука среќавав тешкотија: неможевме да ги собереме сите, а пак поединечно не беше можно, зашто така ќе ги исполнеа своите планови, и ете што направија, ѓаволот да ги земе. Така горе-долу заврши Груев“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кога вечерта си легнале децата, слушнале како маќеата му вели на татко им: „Утре ќе ги земеш децата и ќе ги однесеш во гората каде што ќе сечеш дрва.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Бездруго, ни како подарок никој не би сакал да ги земе.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- Човекот, - продолжи тој - што ги зеде дрвата, праша кој сум.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
„Сега ќе ги земам. нема зошто да ти го јаваат грбот.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
А бре, онаа на која си ѝ ги зел чорапите, не ти текнува?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Маргина 36 141 Историјата што денес се пишува ќе мора да ги земе предвид и алтернативните дискурси, како и маргиналците што ја зграпчија новата информатичка технологија и создаваат една поинаква, интерактивна историја.
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
Се наведнува и се обидува да ги земе.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Така дознавме дека горе има двајца стражари, но заспани.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Веднаш, без да дадам отказ, го напуштив своето место, си ја презедов врз себе одговорноста затоа што на масата останаа неиздупчени сметки, несортирани, и не ми остана ништо друго освен да заминам дома, да ги земам парите и преку разнесувачите на вредносни пратки да ги информирам роднините за мојата нова финансиска ситуација.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Клара им помагаше, но не го идеализираше мајчинството.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога ќе изгубеа пораснат син или ќерка, го проколнуваа Бога што не ги зел нив.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
КРТОВИЦА: На Петровден.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Види го ти него едепсас, што не ги зема кај него туку селово го прави беузур.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
За малку ќе заборавев дека чевлите чија флекница ја скршив од главата на мојот бивш маж, кого го начекав со некоја пачавра во мојот кревет, треба да ги земам од поправка...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Таму ни ги зедоа автоматите и ни дадоа стари војнички униформи.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Слегоа од коњите, влегоа дома, го заиграа венецот, на кој момите ја пееја „Венче здравче“ и деверите ги зедоа венците на глава за да им ги носат на невестите, без кои не можат да се качат на коњот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
На луѓето нема да им биде грижа дали земањето дроги е легално или нелегално.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Запре учителот малку како да исчекува одговор од полковниците; тие ги поткренаа главите помислувајќи дека заврши и ги зедоа чашите да му наздрават.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Клекна пред неа и ги зеде нејзините раце во своите.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Неидентификуваниот ги зеде списите од Татковите раце. Ги прелистуваше грубо.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Вие ме почестивте со Вашата посета за да ги земете пред многу години порачаните книги. Ова е голем ден за секој букинист.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Интуицијата се појавува уште кај предмодернистите како што е Демокрит, кој зборува за атомите, кај Хераклит, кој ги зема спротивностите како сеопшти придвижувачи, кај Платон, кој ги наложува Идеите како принцип на реалноста зад подвижниот свет, и кај средновековните философи кои во Бог гледаат придвижувач на сѐ во универзумот.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Да знам што да му речам. – Кажи му само толку: дошле земскиот кмет од Мариово Димитрија Сталев и поповите што биле пред две недели кај него и си ги сакаат царските фермани што си им ги зел. Тој знае кои сме!
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
А тие сосила сега ќе ги земат. Без цигански романси и хризантеми.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ако комуникацијата не ја разбираме само како идеализирана говорна ситуација во која вклучените страни толерантно разменуваат мислења креирајќи го на тој начин идеалот за еден демократски универзум, туку ако ги земеме предвид и современите психоаналитички и постструктуралистички сфаќања, тогаш комуникацијата станува далеку помалку идеална.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Сега, по толку години, Бојана првпат ги зеде со радост в раце и ги загледа една по една.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Ни ги зедоа пушките и од полигонот до местото каде не чекаа камионите пешачевме скоро цела ноќ.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И затоа тој сега му вети на Петка некоја и друга лира, бидејќи знаеше дека овој сиромав момок не е момок од татко, што се вели зборот, ами тој го направи момок уште кога му ги зеде нивичките што му ги остави татко му Стале.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Кај бараките си ги зедоа торбите и ги фрлија во приколката на камионот.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Мил сепак го викна доктор Татули. Докторот ги зеде слушалките и почна да го наштутува, но Илко му рече: - Што те измачиле, докторе...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Рада ги зеде розите и ги стави во тегла испразнета од ајвар.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Врз што се заснива?
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Гледањето низ појавата на нештата може да бара не само посебен напор, туку исто така и тренинг и експертиза.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Луѓето започнаа да си ги земаат торбите изработени од грубо, домашно платно, ги префрлаа преку раменици и се проштаваа тихо, шепотливо.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Султанот најпрвин ги прекорувал и им ги зел имотите, шадрваните, коњите и жените, потоа објавил, доколку не му ја донесат главата на ајдутот, ќе ги испообеси на железни куки или ќе ги испофрла во јами со исправени дренови колови.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
И еда, одам јас кај Маса Ќулумоска, ѝ кажувам што ми се стори и таа ги зеде плочите, еда, ги запрета во огништето, се усвитија. И после ги крена плочите и зина жената, еда, небаре пештера во устата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Можеби цел час ечеше гората од ударите на секирата, а потоа момчето слезе до потокот и почна да ги зема трупците и еден по еден да ги пренесува во стреата што беше залепена до јужниот ѕид од колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Мисајле ги зема клештите, го префаќа забот и тргнува еднаш, тргнува двапати.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Истиот тој татко, јас сум сведок на тоа, кој ниту еднаш не ја посети Лена во породилиштето кога Стефан се роди, додека на другите родилки мажите, тукуречи, им спиеја под прозорците на породилното одделение, згора, значи, на тоа, го испрати својот шофер да ги земе од болница.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
ДЕМОН Ах, ѓаволу беден, ми ги зема сите што за мене нешто значеа...!
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Водомар почека здружените гласови да се стивнат и продолжи: - Но се има крај.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
– „Ете јас бев, мајко, што ги зедов, ѝ рекол, ја качи се, бре Смиле, на куќа кај што стоев јас, побарај во сламата, ќе ги најдеш, земи ги вамо да ги видат за да поверуваат“.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- Да знаеја писателите понешто, нив ќе ги земеа на служба.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
На друг час, во текот на предавањето, стана од клупата, си ги зеде книгите и тргна да излегува надвор.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
- Далеку е, мајко, знаеме. Но знаеме, а и ти знаеш - децата ни гладуваат.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Сокол Мечевски, возбуден, со растреперени раце, ги зеде сиџилите.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Ама никој не им се исплаши, никој не ги зеде за сериозно.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Без такво едно сојузништво и кампања против некој голем философски монструм, кампањата против маскулинизмот им изгледа осудена на некој облик на соучество во присутните практики.(9) Мене ми се чини дека ова гледиште сосем погрешно ги зема релативните величини.
„МАРГИНА бр. 1“ (1994)
Стигна по мракот и го блокира селцето, та ноќта ги претепа селаните сите со ред што дигнале рака на царот и ги прибра и тој, како Арслана и Сефедина, оние десетина петнаесет лири црквени пари што ги чуваше чорбаџијата Малче.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Како пример ќе ги земеме Законот за работни односи (ЗРО) и Законот за безбедност и здравје при работа (ЗБЗР).
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Каде се, дедо?“ „Кај багажот, сега ќе ги земеме.“ „Гледаш, чичко Владимир, изправни се! А ти се плашеше долу да не се испокршат.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Само Ралфи можеше да ги земе податоците и тоа со една кодирана фраза што сам ја смисли.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
И од кога ми ги зедоа и големите и малите чеда, јас сал се молам, Господ и Богородица ги молам, да ги чуваат и што побрзо живи и здрави на порта да ми тропнат...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Не те оставаат ни болен на мира, ѓавол да ги земе!
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Филозофот ги зеде прстенот и книгата, се поклони, се прекрсти и излезе.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие ќе ги земаат ако сакаат.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Се сврти спрема Богатина, го грабна за раце, му ги свитка одзади и му ги зеде и своите десет грошеви и другите десет од облогот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
МАРА: Ништо, готови сме! Панде отиде да му ја извади зобницата на коњот и штом дојде нека ги земе пљачките и да кинисуваме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Тој сега ќе даде десет дваесет гроша, но ќе му ги земе на ден свети Илија четириесет кога ќе се собираат јагнињата, јарињата, волната или сланината.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Клекнал наземи дојденецот, му ги зел рацете на нашиот другар и му ги целивал.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Иследниците сигурно не заборавиле да ги земат па дури и да ги прочитаат оние неколку редови од тоа спомнато незавршено писмо.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Илко и Трајко си ги зедоа сакмите и си отидоа: првиот на сокницата, другиот во племната.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
По неколку дена, отако се дозна дека брат ми Спиро отиде во партизани, дојдоа монархофашистите од Лерин и ги зедоа татко ми, мајка ми и снаата, трудна шести или седми месец, брат ми Ѓорѓи и брат ми Јане.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ни ги зеде ферманите и нѐ безоружа – кажа дојдените со тешка тага на срцето и се замислија што да прават без документите. – Дури сега ќе станеме пљачка на силникот, се жалеа сите видни луѓе по Мариово.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
„Бог не постои“, ми рече, а знаеше дека тој истиот Бог во кој тој не верува му ја испрати, го маѓепса и му ги зеде и срцето и душата.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Се прегрнаа со Татко. Ги зеде со себе неговите солзи.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Се облече, си ги зеде скулпторските алатки што долго време не ги беше фатил и пак излезе во дворот.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Понеделник Ноември Небото е мало вечерва да ги земе моите желби и копнежи, моите надежи и љубови.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Според нив "очигледно е дека партизаните ќе работат на својата федерална шема не само врз принципот на национализам туку ќе ги земат предвид сите сили кои се за формирање автономни држави.
„Македонија низ нишанот на САД и Британија“ од Тодор Чепреганов (2012)
Виде, не виде и тој ги зеде гравчињата, а книжните монети ги стави в џеб.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Довршувањето на таа работа секогаш ќе мора да ги зема предвид и одново да ги разбира не само конкретните уметнички остварувања, туку и текстовите што овој уметник ги оставил зад себе.
„МАРГИНА бр. 3“ (1994)
Јас сум само квачка, си велам. Квачка со пет пилиња што ми ги зеде водата, си велам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Алхемискиот симболизам на ѕвездата на восхитувачки начин го содржи многустраниот и драматичен сценариј на свадбеното соединување на Невестата и Ергенот кое се случува во и врз Duchamp-овата глава - за да, за него, живее во духот, додека нам ни останува да гледаме и да разбереме дали е вистина дека “набљудувачите ја создаваат сликата”. L. H. O. O. Q.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Тој истиот, рече Перо, беше во комисијата кога ги зедоа нивчињата во Лерна, за да се направи големион, државен вишнарник.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Сигурно дрвата нема кој да ги земе.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ми ги зеде децата и не би час секна водата. Наеднаш од секаде се тргна.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
САЗДО: Истрагата не успеала да дојде до писмото затоа што вие вешто сте го заташкале.
„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)
Потоа ги зеде стомните и ги наполни со свежа изворска вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Ќе има ли некој Да нè дочуе? (1989) луѓето Минеа низ мене Минат низ нив И на сетен здив Сознавам: Боже мој Колку ли не сум ги Познавал? скица за автопортрет Пламнат, грешен Безутешен Пукнат, стушен Болнодушен Клупнат, чукнат Брзотечен Немир вечен: Не- до- ре- чен. песните што ме болат Капе Мракот: Врела Смола Од мене Така капат Песните Што ме Болат. опомена Не влегувај Низ тие врати Оттаму Враќање нема Нив вечноста ги зема Зашто се за Про кол на ти. збор Виси во воздухот Чудно камче: Збор Чии букви Почудно Треперат и Јаснат.
„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)
Ќе ги земете котлињата и лопатите и ќе одите в река да ги наполните со песок. Не со вода.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Сипаничавиот Јован-Стојче Столетников ја барал во својот појас секирата и не можел да ја најде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
— Каде вака, бре комито, со торбите? — му се фрли онбашијата и нареди да се симнат и претресат торбите и самиот Бојко.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
- Па, па... кога решија да не враат, ни ги зедоа и ни ги дадоа овие партали.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Ете ги скршив. Сега слабо гледа. Виде Курта!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кога ги зел тој кај себе, за уште еднаш да ги провери дали ја зборуваат вистината, извадил една тетратка од сто листа и од неа им ги читал имињата на главите на сојовите од Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Трајко си ги зеде парите и му вети на агата и допазар да му донесе борина.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Бојан го грабна стомнето што го беше донел од колибата, а Денко ги зеде двата термоса што археолозите секогаш ги носеа со себе, па се стрчаа по патеката што се спушташе кон стубелот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во втората половина веќе му ги зедоа во пансионот да му ги перат и така и таа негова врска со татковата куќа се прекрати.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Културно попречување (Culture jamming) Улиците се јавни простори, но граѓаните немаат средства за купување рекламен простор на нив со цел да се чуе и нивниот глас, а не само гласот на рекла­ мите.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
Гангстерите таму од дома ги земаат богатите со автомобил и, ако не им дадеш колку ќе ти преценат, ќе им ги земат главите.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Некои сопственици болно го доживуваат тоа: навраќаат, ги успокојуваат или ги земаат малку да ги прошетаат надвор додека се смират.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Еве како тоа и го објаснил преку примери. Ги зел за пример изборите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Се врати во колибата, провери дали има жар во огништето, го приспотна огнот, па ги зеде грнците и се спушти на изворот по вода.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Потоа ни одржа говор.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Нови измени на ваквата обврска следеа веќе по една година, каде повторно беше воведен надоместокот на штета, кога има судска одлука во корист на работникот, но сега судот при утврдувањето на висината на штетата не е должен да ги земе во предвид траењето на работниот однос, возраста, социјалната состојба и обврските за издржување кои ги има работникот (чл. 20 од ЗИДЗРО/фев.13), како што беше претходно утврдено, што секако е на штета на правата и средствата за егзистенција на работникот. 5.
„Обезвреднување на трудот - 2 Анализа на трудово-правната легислатива во периодот 2010-2014“ од Мартин Краљевски, Дејан Лутовски, Ивица Костовски (2015)
Жителите многу страдаат и императорската влада ќе му направи голема добрина на местото ако благоповели да ги земе во внимание оправданите желби на населението и да го ослободи од натурениот пастир.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Без да ми заблагодари ги зема парите и стои нерешително.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пред тоа пиеле од негова матарка вино со боја на месо и се мезеле со бајати пршки што ги зеле од некој орач за стар железничарски часовник со избришани бројки и без една стрелка но со живо срце под металниот оклоп.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Помина ручекот велигденски, се најадоа мажите, се напија, дојдоа пак жените да ги земаат тепсиите и се надуја гајдите на сретсело.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Си ги зедов фанглата и мистријата, да ми се живи, си реков и продолжив да си работам како што си работев и пред тоа, мирно, спокојно... - ја чепна Илко со клечката лулата, ја разгоре, почна да трга и да исфрла кругови од чад што се распарчуваа низ одајата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Му ги зеде рацете и му ги прекрсти на мевот, но смучна со носот налутено кога забележа дека палецот на едната рака му стои пикнат меѓу кажипрстот и средниот прст, како да ѝ покажува шипинки.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дедот поп одржа општ парастас над сите поскури и им дрпна едно: „Вечна им памет, бог да и прости, да се живи живите, бог да и прости умрените" и Петре ги прибра и одовде поскурите, а жените си ги зедоа пчениците и застанаа пред вратата на црквата со распарчани погачи — леб, сирење, риби и други мезиња, да раздадат за душите на покојниците: да им се најде на тој век.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Второстепениот суд, со решение, ќе ја укине пресуда- та на првостепениот суд и ќе му го врати предметот на тој суд на повторно судење ако смета дека, заради правилно утврдување на фактичката состојба, треба да се одржи нова главна расправа пред првостепениот суд – освен ако одлучил сам да одржи расправа. (чл. 359, ст.1 од ЗПП).
„Работни спорови - Позитивни примери од судската пракса“ од Димитар Апасиев (2011)
Полковниците гледајќи го блесокот на месечината на прозорците и сакајќи да здишнат чист воздух по обилното јадење, ги зедоа чашите и излегоа на чардакот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ристана и Димка ги поставија за говедари, а со имотот тие управуваа.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги зел, а тие ни лаф. Такво било времето И пулувинта да и зевше ништо не ки речикме!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Се сметаше за голем грев ако некое дете растури ластовичино гнездо, убие штрк или им ги земе јајцата.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Дали ќе ги земе двата златника пришиени во платно што сака да му ги подаде роднината? („Таа ми ги подаваше златниците, но во нејзините очи читав: Не земај ги!”).
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
И тогаш, под хипноза на сонот, малите рудари станаа од сламата на која спиеја, но не ги зедоа копачите.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Потоа ги зеде садовите во раце и сè уште мласкајќи од саламата излезе во дворот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
„Стражата“ ќе „капитулира“ и ќе ги земе коњите да ги смести по комшиите, а луѓето ќе влезат дома во куќата, каде што се поставени трпези од горни до долни крај.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Шо има чудно? — го прекина Неда разговорот и ги зеде торбите со ѓумовите — зашто веќе тоа го знаеше. ***
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Сеедно - господарел: неговиот свет, оној до кој му допирала мислата имал свој поредок и свое безредие што тој го создал, и никој веќе не смеел да најавува свои закони и да бара правдина поинаква од онаа под чија сенка живеел.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Меѓутоа, додека компјутерските програми кои што симулираат разумски операции, ги решаваат своите задачи скоро толку успешно како некој си студент-почетник, на најдобриот програм за роботско водење му се потребни часови и часови пред да идентифицира неколку предмети на масата и потоа да ги земе.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
А тие, кои си одат, заедно со себе си ги земаат и имињата на своите дедовци и баби.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Тогаш на игуменијата ѝ се причинило дека и од очите на тој Онисифор Мечкојад никнуваат влакненца, се кадрат и се замрсуваат, и дека е тој сиот едно големо клопче козина.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не верувам дека сето тоа потраја толку бесконечни векови, но кога ми ги стави своите раце на моето лице и кога ги зеде моите во неговите, кога најпосле ги отворив очите, - јас само за малку што не крикнав.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Бевме едногласни: да си ги земеме велосипедите, божем ќе возиме низ нашата населба, а јас да ги понесам и тениските рекети, можеби некое од игралиштата во паркот ќе биде празно, па ќе нѐ пуштат да поиграме без пари. Така и сторивме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Алкохолот може да се сретне насекаде, а често го наоѓа своето место и во самата уметност па така може да го сретнете и во многу староградски, а и новокомпоновани песни како „Пијем на екс”, „Седим за шанком делимично пијан”, „Вино пијам ем ракија”, „Парите ги зеде в меана ги даде” и многу други хитови.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Да ги земе чумата, да ги земе...
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
- Ве молам, строго да се придржувате на часот во кој Марија ќе ги зема овие лекови, што ќе ви ги дадам.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Ѓоре ѝ ја отворил раката, ги зел парите, ги дал на војниците, а потоа, доцна ноќта, мртва си ја донесе дома.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Парите оставете ги на фиљан и фиљан место под тој и тој камен за да си ги земеме.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
После го крмеше своето немирно срнче и го тешеше да не ги зема толку присрце оние завивања, сѐ додека не се смиреа и не заспиеја.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Изгледаше дека зборовите на добродушниот брат ги зеде како шега. – А за вратка, ако погодам, многу ќе ви бидам благодарен за овие расцутени растенија. – Добро. добро.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бараме да го пуштите!
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Воопшто, децата ме сакаат и сега смеам да си играм со нив, да им купувам топки, да ги носам на сладолед, на сладолед со шлаг, смеам да им купувам џиновски гроздови балони, со чета весели деца да ги опседнувам нишалките и вртелешките.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се довикуваа со развлечени самогласки.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Во село сета облека жените сами ја правеа (плетеа, шиеја, ткаеја...) Се случуваше, кога на дедо ќе му сплетеа чорапи (а тие се малку постегнати додека не се исперат еднаш или двапати) да ги земе и да ги стави на патот и со секира да ги исече на парчиња.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Тој се обиде да му ги земе лирите, старецот не даваше.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Му ги дадов цигарите на штрајкачот и останав навреден; ги зеде без да ме погледне.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Уште едно враќање тие имаа обезбедено поради алиштата на големците што требаше по некој ден да ги земат.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Водени од убедувањето дека „време е јавноста да престане да бара некои простори да се остават 106 неспонзорирани и да почне да ги зема назад“ 130 , културните попречувачи (culture jammers) енергично се вклучуваат во хегемониската битка за симболичкиот простор.
„Простори на моќта“ од Зоран Попоски (2009)
А таа гранката, луѓе, на тој дабот, како порачана на неа да ги обесуваме кучињата, Како што се имавме договорено, ние требаше кучињата да ги тепаме овде, а после Крмакот со неговите луѓе да ги зема и да ги дерат на земјата од дупката каде што ги фрлаа мршите.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Настрана патриотскиот фолклор во кој врз географските карти на Франција истокот се прекрива со црнина, настрана децата што на бадник учат да пеат O, Tannenbaum! во слава на малите Алзашани, настрана школските одреди кои, со бајонети на пушките и со главите покриени со беретки со црвена туфна, дефилираат извикувајќи: „Алзас и Лорена ни ги земавте / но срцето нема да ни го грабнете“ - од тој пограничен сукоб избива еден вистински филозофски спор што останува со најголем значај.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Доста ги зеде ѓумовите, Митра котолот и двете отидоа на бунарот од Маљови.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Приказната се рани со зборови; хашишот се гади од зборови; ги превртува, отфрлува, ги зема оние кои ги сака.  Врапчето се однесува како цвет.  Се обидувам, сепак, со приказна.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Сонцето ѝ блескаше во очите, таа ги зеде очилата за сонце што ѝ стоеа на столчето крај неа.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Рок групите како што се Soft Machine, Dead Fingers Talk или Steely Dan ги зедоа своите имиња директно од Burroughs-овата книжевност. okno.mk | Margina #11-12 [1994] 7
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Потоа ги разбудив моите сестри; појадувавме, ги зедовме куферчињата в раце, и тргнавме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие што не стасаа да ги земат Грците, ги зедоа Србите.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Даме Груев почна растревожен да ни го раскажува следното: „ ’Да ги земе ѓаволот, јас уште кога заминав од Солун, тие штетници се фалеа и не дочекаа до денот на востанието; тие нѐ чинеа повеќе од 250 лири.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Кон тоа и такви чорбаџиите се однесуваа со презир, та не сакаа да ги земаат ни за лебот, а и родителите им беа „ем голи ем злови" и велеа: — Доста ние му работиме на чорбаџиите бадиала, па и децата ли? He и даваме!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Воловите ни ги зедоа уште порано за комората.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Затоа и мулазимот оваа ноќ постави стража и одреди патрола само за долно маало каде беше сместен аскерот и тој.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Помислија дека е тој што ги става тие пари на иконата во црквата, а ги зема од неа важечките пари.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Овие одликувања, кои ссами Боше и татко ѝ на Драганка му ги предале на Петрета, за тој да ги донесе во Потковицата и да им ги предаде на нивните, во куќата Јанческа се чуваа сѐ до 1924, кога, при еден претрес, српските џандари ги најдоа и ги зедоа со себе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Си ги зеде куферите и исчезна низ вратата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ќе ги земе штом е вешта Киев, Краков, Прага, Пешта.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Се надеваше дека, во првата пригода, ќе си ги земе сите книги, или ќе ги врати другите, зашто до крајот од животот веруваше во враќањето кое никогаш не се оствари.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Си ги зедов книгите и излегов во паркчето пред библиотеката, покрај Вардар.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Старата ги пронајде тепсиите, ги зедоа и тргнаа дома.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Не е тоа кражба, штом ги зема книгите за читање...
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ги свиткале нозете и ги зеле главите меѓу колена.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Потоа започнуваа да работат, а тоа значеше дека тој доскокнува во предниот двор на секоја куќа и ги зема кантите со смет и ги донесува до камионот и ги исфрла од нив отпадоците и уште еднаш ги удира по металниот раб со што испаѓаат корките од портокали и корките од дињи и почнуваа да го исполнуваат празниот камион.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Па кои работи ќе ги земете во предвид? - праша учителот. - Ги има многу... - рече Французинот.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Викал: - Сакате да нѐ измамите, да ни ги земете и парите и двоколките.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Втората е да ја замисли и претстави секоја од волшебните книги што Просперо ги зел со себе од својата библиотека кога побегнал од Милано.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Потоа Едо битолчанецот додаде, „Само што не знаеш кога сум ти ги зел“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Крчмарот тромаво и безволно го послужи, ги зеде парите и пак седна на своето место.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ете како би било, да не се држат адети.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Одајата празна, а диванот ветвен Во пролет рана, со мирис летен Мислите мои – меланхолични звуци Душата моја – ѕвекот на прапорци Во очи си гледам качунка бела Мечтите мои – друга јас ги зела Делата мои пајакова мрежа ги вплела. 2008
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
Во грмушките војниците им рекоа да ги земат пушките в раце. Налутено им рекоа.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ех, небитница, како ќе ви кажам ... Кажи им, му довикнал оној бабуњосан Адам Лесновец и веќе самиот раскажувал: - Штипскиот бег Кара-Мурат сосила ни ги зеде камењата пред три дни.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Му ја остави пушката и седлото од коњот на попот, а со нив заедно Брниклијата, Најда и сина си Велјана за „момци" на манастирот до Ѓурѓовден.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ноќта пристигнаа жени кои на мазги и коњи донесоа муниција и храна и на враќање со себе ги зедоа ранетите.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Едно утро, кога по фронтовите војниците ги зедоа своите пушки, готвејќи се за нов бој, останаа зачудени: во секоја цев - маслиново гранче!
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Кадијата седна со скрстени нозе на меката постела и ги зеде двете кадани што беа до него, таа што му висеше на вратот и онаа што му ја бушавеше косата, и ги кладе на своите колена и како деца почна да ги лула, а кон другите извика: – Фатиме, Халиле, Ремзие, Мерсиме, Атиџе, Мамуре, харфата и дајрињата.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
И кога одбираше кои книги ќе ги земе, покрај постојаните, пред заминувањето со вовчето, Татко ги зеде и списите за миграциите на јагулите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
По некое време ги зедоа пиштолите и почнаа да пукаат на нив: паѓаа птиците на брегот или во водата, некои бегаа, се префрлуваа подалеку во езерото, некои нурнуваа во водата, а некои како да им пркосеа, позасилено фрчеа над нив и испуштаа пискливи гласови.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Командирот и заменикот на првата чета ги оставија раниците, па сметав дека бездруго ќе се вратат. Тоа беа нечисти раници и празни.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Таа мора да ги земе предвид сите мислења, особено на стручните кадри, за да го донесе вистинското решение, кое потем сите ќе ги обврзе.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Абраш ги зеде и не рече ништо.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
И непристојни предлози од типот: „Две задржи, две во дом, а близначкиве на посвојување во странство, ќе ги земе една фамилија“.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Од сето горе речено се гледа оти бугарските арнотии за нас Македонците ни најмалку не се разликуваат од српските, но затоа пак нѐ чинат стопати повеќе: 1/ за бугарското име што ни го подари Егзархијата82ние ги зедовме на себе сите добрини што се врзани со него и со кои се украси тоа име во најновата историја на Балканскиот Полуостров. 2/ за бугарските училишта и бугарското „покровителство” на нашите интереси ние немаме никакво сочувство од страна на Русите, не затоа што тие ги мразат Бугарите, а по тие причини што тие толку многу направиле за Бугарите, колку за никој од словенските и православни народи: излегува оти тие и за нас Македонците направиле многу и немало зошто уште нешто да очекуваме од нив.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Одат ѓомти, да ги бројат овците, како што велат – народните овци, оние што ни ги зедоа, да видат стопаните дали туѓото е на број.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Сам ги зема.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Откако ќе ја ожнееја првата ракатка и ќе го отвореа полето, срповите им ги предаваа на тие од кои ги зеле, а сами седнуваат под сенка и плетеа капели, или заминуваа низ полето за да одредат друга нива за жнеење.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Игуменот ги благослови и ги одведе во вториот двор, во манастирските конаци, давајќи им знак на двајцата калуѓери да ги земаат коњите и да ги одведат во шталата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
На Крстју му недостигаа куршуми и ние решивме да ги земеме на заем од тебе.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- А децата? - праша Србин. - Децата, - рече Божана, - ги зедоа вашите во Брезница.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
- Како да си ми ги зел зборовите од уста.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Се врати внатре да си ги земе очилата, зашто веќе беше стар и без очила слабо гледаше, па излезе надвор на светлост и ја прочита пораката.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
- Зар јас чинам само 1.000 марки, ѓавол да ги земе! - пак се насмевна Секула.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Велосипедите и онака нема да успееме да си ги земеме.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ги зедов Коста и Цветан и одиме да го поништиме.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Коњите ги ортомисавме на полјаната, ги зедовме секирите и торбичињата и тргнавме угоре низ шумата.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
За да ги придобие присутните на Конгресот, особено колебливците, да гласаат за востание, ЦК изјавил дека “ги зел предвид расположението и заинтересираноста на европската дипломатија кон нашето народно дело“, Гарванов се повикал на францускиот амбасадор во Цариград, кој наводно рекол: “Ако во Македонија се дигне едно движење, сигурно ќе и се дадат широки права и дека, ако востанието издржи две недели, Бугарија ќе влезе во војна“79.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
И, кога Доста веќе поотежна, и не излеваше од дома, Митра ги зеде ѓумовите божем по вода да оди, излезе и, еве ја — нема ја, си дојде дури кај ужина.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Стигна некако до чебренскиот манастир, ги соблече Ѓорчевите кумитски алишта што ги зеде од Чачовци кога Ѓорче замина за Битола, ја наметна поповата антерија и долама, ја кладе поповата шапка, а бидејќи пооди некој месец и друг небричен и нестрижен се направи токму „папаз ефенди“.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Климент Камилски, со солзи на очите, ги зеде книгите, ги стави во куферчето и го прегрна букинистот Диран.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
За две лири мудурот е во состојба низ покривот да те пушти да влезеш.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Кога пред заминувањето, полковниците влегоа во одајата каде што спиеја да си ги земат торбите, се вчудоневидоа: во одајата наредени беа едночудо крстови: по масата, по прозорците, по ѕидовите.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И Мечето пишуваше по два три пати една иста вересија, која по неколку месеци ќе ја плаќа Брајан кога Петруш ќе си ги земе тевтерите и ќе му оди в село.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
„Зошто не си заминат, ѓевол да ги земе“, зборуваа луѓето, „сѐ ќе ни соберат, сѐ ќе ни изедат“.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Кога докажаа, дедо Ангела забележа: - Ти велам јас дека сакаат да ги земеш во четата!
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
„Не ме интересира. Повеќе да не те видам!“ - ѝ ги зел тревчињата и ѝ ги расфрлил.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Еве ви по пет пари да си купите шеќерчиња. (Срамежливо децата ги земаат парите и си го, кријат лицето со рацете).
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Бев сигурен дека еден ден, без оглед колку време ќе мине, ако сте жив и здрав, ќе дојдете да ги земете!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Му најде триесет лека.** Парите му ги зедоа.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
- Нека ги земе ѓаволот шутрачишта, ќе рече Али-бег, а воденичарот Ариф Исмаил ќе ѝ удри клуч на неговата воденица, дочекал свој миг дотогаш незабележаниот Богоја Гулабарин; до него седеле на долга и грубо изделкана маса од едно оревово стебло Проказниковите приврзаници Пане Долгманов и Цветко Грнар и, озарени од внатрешна возбуда, со будалесто нишање на главата потврдувале дека е така.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А ти знаеш ли за аман? (Му ги зема пиштолот и ножот од појасот, го обезоружува, а потоа му удира неколку клоци и за нозе го извлекува надвор од каде се слуша офкање.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Додека околу нив се мешале извици, истрели и блиски далечни грмотевици, вториот раненик, оној, преку чии очи минал шрапнел, лежел ничкум и копал со нокти и заби под себе и пцуел, пелтечаво и тешко, под контузија - и султанско знаме, и паши, и вера, Тој до него, со две парчиња од војничкиот ремен ги стискал нозете над коленици за да не ја изгуби крвта и со неверување слушал во зачуденоста без чувство за болка, за еден миг заборавајќи си ја судбината: кауринот, на кого му е укажана чест да биде војник под зелен бајрак, не атакувал за да ги убива оние што ги зеле да се бори со нив за нив, милосливите.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Зошто ти е дете? Ќе ми вика: Тате, бате, скриј се во грнците ете ги идат Турците ќе ти ги земат парите.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
На Марија, кога ги зеде, ѝ се тресеа рацете.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога видоа жителите на Потковицата, особено војводите, Крсте Јаначески, Најдо Акиноски и Дамческите, Мирче и Даме, дека се пусти куќата и имотот на Ордана Голушка, дека жената и детето негово не ги бива за некоја полска работа, и нив и имотот нивни ги зедоа под свое.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
4. Толе ја разбра салам сета работа на Конгресот од Петрета и доби од него упатства што треба да работи.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Митре ги зеде Толевци и заедно со Илија ги смести кај Бурлијата, а Илија тргна за долно маало.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
И агите ги зедоа едниот сирењето, другиот маста со услов да им ги однесе дома. A Трајко токму тоа и го сакаше. да наѕирне во некоја турска куќа. My се чинеше дека во секоја од нив ќе ја најде Анѓа или нешто ќе разбере за неа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Едно утро, кога по фронтовите војниците ги зедоа своите пушки, готвејќи се за нов бој, останаа зачудени: во секоја цев - маслиново гранче!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Мајка му на Љупчо плачеше. Всушност, Љупчо призна, дека парите ги зел од оние што се за дневни покупки - за млеко, леб и друго.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Па да ти ги земат и парите и животот.
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Ние ако сакаме да имаме чиста совест пред нашиот народ и пред себе, треба да ги земеме на себе и најмачните научни работи за да му помогнеме, а не да се изговараме, избирајќи го најлесното, дека немаме способности или влечење за оние науки што бараат најмногу труд и желба за работа. 56 Културното работење е поморално од револуционерното, зашто со првото интелигенцијата се чини вистински слуга на својот народ, а со револуцијата таа се обрнува во немилосрден експериментатор.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Остави ги тие тефтери и фермани што си ги зел со себе.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Трите псевдоними што Duchamp ги зема за себе, го криеја неговото име.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Таа се обиде да ги земе, да ги стави во чантата, но мораше да ја остави наземи кесата со бундата.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Војничката труба затруби збор: - Тита-тита-татии! Јункерите се построија.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Вечерта Бошко го чекаше Лумана да дојде да си ги земе парите, но тој не дојде.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)