Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Морковиќ има да пукне сто илјади уште од прва.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Во тој момент ги здогледува Цеце Манијакот и девојката на неговиот автомобил.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

-Одиме, сега ќе те запознаам со некого - прочкрипе тој.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Старецот тргна по него и на една клупа, во пријатно катче, под зелените шушкави дрвја ги здогледа Михаил, кој седеше со прекрстени нозе, и со него уште двајца, очевидно, исто мртовци.

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Ја здогледав светкавата палата, која на бледата месечева светлина личеше на мижуркава ламба, а потоа ги здогледав прозорците и балконите на кулата. 94.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Ја здогледа светкавата палата која во бледата месечева светлина личеше на мижуркава ламба; ги здогледа и прозорците и балконите на кулата.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

После сето она што го минавме на претходното место воопшто немавме примедби на куќава, но набрзо по вселувањето секое утро почнав да забележувам траги од тела на некои крупни бубачки по тепихот на долниот кат; случајни, како мртви глисти на улица после дожд; а кога прв пат ги здогледав, личеа на топченца волна или парченца кал од детски чевли, или, понекогаш, ако завесите се навлечени, толку потсетуваа на дамки од мастило или темни изгореници што се ужаснував, бидејќи, уште на самиот почеток, тој дебел тепих ме беше престрашил, па првата недела чекорев по него посакувајќи чевлите да ги прождерат моите боси стапала.

„МАРГИНА бр. 35“ (1997)

Сега вие гледате - и не бидете изненадени ако барајќи ја загубената нитка го пронајдете Загубениот акорд, Загубената генерација или Загубениот баталјон од Првата светска војна, десетте изгубени племиња на Израел (коишто во своите ранци ги носат двете загубени книги на првобитното Седмокнижие), загубениот континент Атлантида, Луј XVII (Загубениот дофен) од Франција, илјадниците исчезнати од латиноамериканските диктатури на нашето време, делата од класичното доба изгубени во христијанскиот мрачен Среден век, загубените ремек дела од уметноста и науката коишто веројатно би ги произвеле жртвите на нацистичкиот холокауст, загубените градови во Африка, разните загубени илузии, прилики и цели, загубената младост и сон, загубените уметности и јазици, загубеното време кое никогаш нема да биде повратено или надокнадено, целиот восок којшто Бенвенуто Челини го изгуби додека излеваше накит според методата која се вика cire perdue, а на што вашиот автор без пиетет се сеќава секогаш кога ќе ги здогледа рекламите за производите на живинарскиот концерн од Мериленд, „Франк Перду“.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

Замижа малку а кога ги отвори очите пак ги здогледа, но сега малку поголеми и малку доближени.

„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)

Кога Брчалото уште од мостот ги здогледа своите соселани, подзастана, ги погледа и повеќе за себе, но од срце сочувствително рече: "О, бое!...

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

А Иле Вегов - Брчалото се почувствува вознемирен уште кога своите соселани ги здогледа низ пајажините на прозорчето.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Немаа крилја, но имаа силни раце и цврсти рамена за да пренесуваат ранети и да носат на врв рид сандаци со муниција и долги букови трупци за градење бункери и силни дланки за држење лопати и казми за да копаат ровови и од таму, од врвовите, гледајќи во далнината им се чинеше дека ќе ги здогледаат своите чеда.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

И луѓето кои минеа крај нејзиното песјо живеалиште, ќе го поитаа одот, ќе го подголтнеа зборот, ќе се сокриеја во себе за да не ги здогледа.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

И сега, зад загриженото лице на мојата некогашна љубов, се отвора крајче небо, доволно широко да ги здогледам ѕвездите: црвени, портокалови, смарагдни...

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Најпрвин, помисли дека се рибари што се гостат по успешниот риболов, но тогаш ги здогледа пушките и редениците што им се сјаеја на градите.

„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)

Кога паркираше пред куќата низ прозорецот ги здогледа мажот и син ѝ.

„Сонце во тегла“ од Илина Јакимовска (2009)

Беше едно јарче, Змејко сега можеше добро да ги здогледа неговите рокчиња, израснати правугоре, а таму свиткани како куклушки кон назад, и тоа јарче потрепери во еден миг и го побара со погледот, просто како да се помачи да се оттргне од сосредоточеноста на неговиот поглед, да избега пред неговиот нишан, тоа се обѕрнуваше неколку пати, како фатено во таа смирена низа дивокози, а сосема, само и изделено од сите нив со таа неспокојност, во која беше готово уште во следниот миг да отскокне.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога се подисправаше можеше добро да ги здогледа и првите модрикави гаснења на квечерините, чиишто волчешки приближени копринки напросто како да ги исткајуваа во своето мрешкање оние издолжени прилики со шилести муцки и со прекршени опашки.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Продолжи првин со одење, во кое имаше и демнеење на мигот, во кој таа и би се вратила, а кога човекот немаше со што да фрли, таа зеде пак да се шиба огромна и блиска, каква што беше, за да можеш да ги здогледаш и црните српови од ноктите на нејзините шепи, за да можеше да го видиш секое превиткување на тупата болка во нејзините скокови, за да можеш да ги видиш и нејзините крвави непца, за сето време испуштајќи некакво подмолно завивање, полно со една ужасна, здржана, придушена бол, а Змејко, кој уште на првиот нејзин чекор знаеше дека ќе мора да отстапи, сега, кога она завивање нараснуваше во некакво ужасно стенкање кај она ѕвере, готово да расчешне сѐ, што ќе му се најде на патот, го сети дивиот ветер како го подига угоре и како го урива во провалијата под неговите петици и расплакан и сосема совладан тој отстапи.

„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)

Кога ги здогледа јарболите, помисли дека ќе ги натоварат на брод и ќе ги испратат на заточение во некои запустени места на Мала Азија или Африка.

„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)

Ги побарав со поглед до крајот и ги здогледав. Тој, качен на карпата фрла јадица.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Не облекувај туѓи чевли Никогаш не излегувам ноќе, но често навечер, кога ги спуштам завесите, погледот ми се дига нагоре и повторно ми лупа срцето кога ќе ги здогледам истите стари ѕвезди што сјаеа и порано.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Сонувам што-годе, а нив никаде да ги сретнам, да ги здогледам.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Се стресе од помислата кога пред очите ги здогледа двете ангелчиња однесени во некаков прифатен центар.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Сеедно, кренатиот поглед ја плати должната сума и во прецизен натурализам ги здогледав: острата боја врз реткоста на косата, старите испакнати вени и младешката облека, злоупотребата на психологијата како наука, вечното незадоволство од очекувањата, нискиот стремеж кон „високи“ случувања.

„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)

Одеднаш почувствува како ѝ се зажари и вратот и лицето, го слушаше топотот на срцето на сите страни, приближувајќи му се на парот кој во тој момент ги здогледа.

„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)

Кога ги здогледа зборовите „ Те сакам“ желбата да остане жив надојде во него и преземањето на ситни ризици наеднаш му изгледаше глупаво.

„1984“ од Џорџ Орвел (1998)

Вака им ги здогледа бечвите шајакни што беа во кројот како од нејзиниот, а палтиштата на нив како најдени некаде.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Французот беше толку зафатен со панталоните што кога беше готов, задоволно си ја стави раката на стомакот и дури тогаш ја крена главата и ги здогледа двајцата бугарски војници.

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Погледувам надолу и не можам да ги здогледам своите нозе, толку се далеку што ми се измолкнуваат од погледот.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

- Мојот бакшиш од Ѓурѓовден на Ѓурѓовден - ми го пропушта Кадрија спремниот одговор.