ги (зам.) - закопува (гл.)

Допири нежни неповторливи на дното ги закопувам, да не ми ги украде времето...
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Се дозна и тоа дека немаат намера ни своите мртви да ги закопуваат тука, на гробиштата на Рамник на Горник.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Куршум или парче од граната го погоди и што мислиш дека имаме време да ги закопуваме и да им пееме химни?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Но секогаш оставале по некаков нишан на местото каде што ги закопувале богатствата.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Моќта на личностите од политичката митологија никогаш не исчезнува. Макар колку да ги закопуваш и презакопуваш.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Се чинеше и ги закопуваше ноктите в месо, ја проколнуваше предолгата ноќ полна со подмолни заседи.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Жените, своите умрени дечиња, не ги даваа да ги фрла во варницата, туку кришум ноќе ги закопуваа во гробиштата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ги закопуваме кутиите в земја, а оданде ми викаа: Те бара Горачинов, те бара Горачинов!
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Но ранетите, се знае, дел по дел ги закопуваат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Првите ги закопуваше со соседите, а другите сама; се искрадуваше никој да не ја види, никој да не ја забележи и ги закопуваше.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Започнаа луѓето од лично полично да ги закопуваат умрените: на секој погреб свиреше музика; кога ќе писнеше таа, кога ќе зајачеше тажно, целото село излегуваше надвор: застануваа луѓето на плотовите, на чардаците, на портите и слушаа, слушаа олцкајќи и бришејќи ги очите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
И, според некое непишано правило, ги закопуваат понастрана од гробиштата, таму каде што земјата е каменлива, црвеникава, тврда.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Се колнам беше сѐ забележано, од првиот ден, од часот кога ги растоваравме дрвјата, нашиот разговор, капутчето, распараниот астар на капутчето, пазувата каде што го криел дрвцето, местото каде што работел, местото каде што ги закопувал делканиците, делканиците како факт, ножето со кое копал по дрвото, сѐ, сѐ имаше во тој реферат, семожни глупости.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како ноќе во ниедно време заедно со моите другари ги изнесуваме мртвите од бараките и коњушниците и во мракот ги закопуваме во плитките гробови...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
И така ги закопувале, во паркот, во плитка дупка, и наместо во ковчег – во чаршаф.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Влегов во собата во која Клара лежеше мртва.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ја закопавме како што повеќето од нас ги закопуваат – не во гроб, туку во јамата за бездомниците и најбедните.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
- Тоа... Сум имал прилика да видам како уште живи, недоумрени ги закопуваат...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Некои ги давеле, некои живи ги закопувале децата. На некои им било жал. Секакви мајки има.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сум чула на ваква глад некогаш живи ги закопувале децата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)