ги (зам.) - дава (гл.)

А не ми ги дава. Немам, ми вели, стегајќи го купчето банкноти што јас ѝ го давам во нејзината дупната рака.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Од ергелето од двесте и педесет коњи, еден дел патуваа како мои карвани по Румелија и до Цариград, а друг број ги давав под закуп.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Додека се враќа во ќелијата има време да размисли за сè; за поминатиот ден, за сето она што го кажал, за записникот што во сосем механичка постапка, молкум му се дава на потпишување што тој го прави лесно, како и исказите што ги дава; но пред сè за своето минато, што го доведе во оваа фрустрирачка ситуација.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Па денес, оние обичните седат, навистина во релативен спокој зашто е воено време, но седат на слобода, по своите домови, а тој е втурнат во немир, на работ од растројство, затворен тука, толку далеку од семејството на коешто којзнае кога и дали воопшто ќе се врати...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Било дел од парите што татко ми ѝ ги даваше еднаш во неделата, влегувајќи во кујната кајшто Рашела редовно седеше помагајќи ѝ на мајка ми, било кога мајка ми ќе ја испратеше кај нејзините со некоја понадица, а во неа беше главно сѐ што за делник или за празник се подготвуваше кај нас дома.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А бидејќи Кант на прашањето „Што е рамка?“ одговара дека тоа е parergon, сложен однос меѓу внатрешното и надворешното, но таков кој не е легура ниту мешавина пола-пола, туку надворешното коешто е повикано внатре внатрешното за да го конституира како внатрешно; а како примери за parergon ги дава, едни покрај други, рамката, наборите на наметките и столбот; можеме да кажеме дека во овој концепт навистина постојат ‘значителни тешкотии’.” (Дерида) Parergon на грчки значи “hors d’oeuvre” (вон делото), „попатен додаток“, „суплемент“.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
„И кучињата не заборавај ги“ - ѕвонеа во неговите уши упатствата од дедо му што му ги даваше синоќа, а и утрово кога се испраќаа.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Овој пак, Симиќ, ползувајќи се со довербата и закрилата негова, со сила и измами од имотските приходи и од луѓето успеал да изнуди пет илјади лири, божем за ѕидање на црквата, кои пари, пак, од изговор, им ги давал после на беговите со мамеле.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Потоа пак зел да брои жолтици и пак откако изброил рамно сто, пак ги турнал пред стрика Никола; Овие, рекол, ви ги давам за кô ќе порасне Драганка и за кô ќе ја мажите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
АНЃЕЛЕ: (претурајќи во куферот вади чивт женски чевли, женски копринени чорапи и златен прстен и ги дава на Ана.)
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
А потоа ја спомна и сликата што најдоцна за ден-два ќе сум ја видел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Потоа уследи и средбата со Боге од Бањи, со сите оние инфорамации за мерките што ќе бидат преземени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова последно испитување се случуваше денес. Или ако сакате, во денот што измина.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира уследи и она негово смеење, но притоа беше очигледно дека Боге од Бањи се трудеше Даскалов да не го забележи неговото присуство а уште помалку да ги слушне советите што ми ги дава.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа често плетеше такви чорапи и, веројатно, ги даваше некому да ги продава.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Три пати во годината заедно со сите Густави одеше низ Виена, за да им купи облека.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еднаш месечно од својот брат ќе земеше пари кои беа потребни за издржување на неговите синови, па им ги даваше на нивните мајки.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Аждерот беше незаситен, затоа како најслатка храна му ги даваа и сите што ќе се разбудеа.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Им ги чувам и спомените и сеќавањата на друзите, на кои кога некојпат ќе дојдат, ќе им ги давам, за да си вратат дел од животот што тука го оставиле.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Нашите интереси треба да си ги изучиме и да си ги заштитуваме сами, а не да ги даваме во туѓи раце за да ги експлоатираат малите балкански државички.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Голтајќи го студот со отворена уста, тој се сети на нејзините допири, илјадници нежни трансфузии на вистинска човечка блискост што му ги даваше додека тој крвавеше, несвесен за тоа што му се случува.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Цела недела северникот ги даваше своите благодети. Во каушите сѐ почесто се носеше витката мелодија на ориенталните песни, полни со болка и копнеж.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Завршувањето на војната луѓето го прославија шеметно: ја собраа сета комина што ја имаа по бочвите и каците и ја турија во селските казани да се вари; црпеа луѓето со чашки, со канчиња, заграбуваа со грсти уште од првата протока и пиеја; пиеја како да се натпреваруваа кој може повеќе да испие, кој може побргу да се опијани, збрлави; се бацуваа меѓу себе, се гушкаа, се миреа скарани, си ги отпетлуваа кошулите на градите и си ги даваа срцата еден на друг; ги собираа шлемовите од војските расфрлани по бавчите, ги навираа на колови и ги гаѓаа или се мочаа во нив; трчаа по секое преживеано добиче да го колат; се правеа заеднички гозби на широкиот пат крај езерото; кој како ќе донесеше нешто за колење, така луѓето викаа: „Придај господе!“ и му го удираа ножот; кој немаше добиче, носеше кокошка или петел; петлите, пред да ги заколат ги испијануваа со ракија: нивното кукуригање беше највеселото нешто: се натпреваруваа кој од кој посилно ќе пее.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Синдикат: Самоуправен социјалистички орган задолжен за новогодишни пакетчиња, тегли со краставички и свински полутки (овие последниве понекогаш ги даваа цели, абе златен комунизам)
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Ги даваше за грав, за жито, за волна, за чорапи и за објала, за штавени кожинки, за кој што има.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Нивите ги давам под наем. Доаѓа едно момче од Белград.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Договорот важи. Ти ги давам душите зашто ти верувам на зборот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Слушај Срцка, овие брези ме однесоа кон брезите на нашиот заеднички поетски идол Есенин. И тој под брезите ги давал ветувањата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Работата на селфот ги дава првите резултати. Не ни помислувам да се помрднам и да одговорам.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Потоа се заглавивме во процедурални објаснувања: одолговлекување на молбите за финансирање фестивалска компетиција и нивното префрлање од едно до друго министерство, кое се грижеше младите уметници да не се навикнат на пари, па како превентивна мерка - не им ги даваше.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
Мојата Мајка, небаре со преземениот татков глас, ми ги даваше последните совети со нејзиниот мајчин јазик на тишината: Варди се сине, насекаде демнат опасности!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Се умирало на сите страни. Царевите си ги давале круните за капка вода.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
„Откако ја создадов аптекарската мрежа ширум татковината, народот полесно дише,“ беше неговиот рефрен во интервјуата што тој често ги даваше за најтиражните весници во земјата.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
- Добро би било потоа да одиме некаде на кафе, нема смисла да ти ги давам парите на улица, не си ми макро!
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
За намалување или кратење на работничките права зборуваме кога преку донесување на нова законска регулатива (измени и дополнувања на постоечки закон или изгласување нов закон) доаѓа до намалување на правата кои законот им ги дава на работниците.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Прво, со овој закон е утврден најнизок износ на придонесите, но не дојде до утврдување и на најниска висина на исплатената (нето) плата. 1.  Закон за придонеси од задолжително социјално осигурување, Сл. весник на РМ, 142/08. 2.  Закони за изменување и дополнување на Законот за придонеси од задолжително социјално осигурување, Сл. весник на РМ – 64/09 и 156/09. 188 Второ, при утврдувањето на дополнителните примања од работен однос кои влегуваат во основицата за пресметка и плаќање придонеси изречно не се наведени надоместоците за храна и превоз (чл. 4 и 14), со што се отвора можност работодавецот да не ги дава овие надоместоци на своите работници.
„Обезвреднување на трудот“ од Савески, Апасиев, Ковачевски, Василев (2010)
Бисера им ги даваше вчерашните на девојчињата, носеше и таа како млада невеста по чешмата, по реката и каде што излегуваше по комшии.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Попот зовре уште толку и престана веќе да оди кај Рожденката да и крсти вода, од инает не побара кутол на Митровден и сите поскури што ги носеше Нешка в црква ги враќаше назад или му ги даваше на крмникот.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
И, додека Митра му ги даваше крпените алишта на Трајко за преслекување, Доста извади нови „од конец“ и му ги даде со милни зборови: — Земи, браче Трајко, промени се во виа, јас ќе ти и закрпа твоите, да не те виде некоа вдовица вака парталав, ослепаго! И така на Илка му се куси и тесни.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Покрај парите што ги даваше грчката пропаганда преку битолскиот владика, Кондилис донесе лично илјада лири направо од Атина и им ги подели на оние „Грци" што се двоумеа, а испрати во Атина и пет шест деца на повидни селани да учат „вистинска наука".
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Цела година го носи гунчето наопаку, береше китки по нивјето и гората и му ги даваше на комшичето Стојана кое им беше врсниче.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
После, валканите, а најверојатно и вошлосани алишта, пикнати во една торба, им ги давам и им велам Ако не ги попарите веднаш оставете ги надвор! и таму на дневната светлост, мислам Лена, фрли поглед и во мојата коса.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Овие лекови како да имаа некакво посредно влијание врз расположбата, врз здравјето на Мајка кога им ги даваше на другите.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Жените, своите умрени дечиња, не ги даваа да ги фрла во варницата, туку кришум ноќе ги закопуваа во гробиштата.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Ти реков, дека ми рече да не ти ги давам сите, да чувам резерва, ти рече, Борис, малку те тепам.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Ги дели сите пари на четири делови. Им ги дава.
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
Моите слабости не ти ги давам. Марионета на своето его.
„Курвите на ѓаволот“ од Елена Велјановска (2013)
- Не можам да ги платам! - рече Трајче. - Не треба. Ти ги давам без пари.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Така куртулија од вас да имаме, од вашиве маки што ни ги давате.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- А зошто токму Мечето? - Па ти не ги даваш прстињата.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Во постојан дослух со еротиката на творењето жив, а смртен свет - се претворам во книга на промените го менувам името, ги трампам симболите и приказбите, луѓето ги давам кастингот го алтерирам но улогите остануваат!
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Благајникот го гледа зачудено: - Зошто ми ги даваш?
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Ни ги даваше народот на чување.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ние принципите не ги даваме за некакви привремени симпатии.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Во осум часот и триесет минути нашите единици во реонот на селото Крчишта мора веќе да имаат создадено силни одбранбени точки со цел да биде заштитена фалангата која во попладневните часови мора да се најде во полето на селата Косинец и Лабаница, а главнината во селото Смрдеш и натаму кон Брезница - Руља - Желево каде ќе бидат пречекани и снабдени со храна и оружје од нашите тамошни единици за што - тој погледна на часовникот - веќе во ова време Кикицас верувам стигна таму и ги дава соодветните наредби...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Нивјето вакафски наполу ги даваме, па луѓето нека вршат таму.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Чоколадите што му ги даваат на братчето ќе ги згорчува секогаш, а потем пак ќе ги прави слатки и тој ќе ги јаде.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)