ги (зам.) - боли (гл.)

По сè што се случи со Атанаса Дамчески, и по распитот, потоа, на властите за сè што тој зборуваше на Молитвена Вода, традицијата да одат луѓето таму и гласно да молат, да лелекаат и да си кажуваат што си мислат, што ги боли, се прекина.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тоа, навистина, некои и потоа продолжија да одат, а некои тоа и денеска го прават, но од страв да не бидат обвинети од властите, молат лелекаат и проколнуваат тивко, за никој да не ги чуе.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Таквиот метод, пак, ќе им помогне на театарџиите еднаш засекогаш да се ослободат од мачната исцрпувачка работа - да се додворуваат на некои што увцето не ги боли за исходот од нивната творечка треска.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Затоа тие кои клаваат само во стомакот, постојано стомак ги боли, а тие, пак, кои клаваат и во мозокот...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Во суштина светот, посебно големите сили ги болеше газот за тоа кој и како владее со една мала земја во некој џенем во Источна Европа, а Сашо со просек од 9, 27 беше тенеќе.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Останало само живите да ги боли.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Раскажуваа дека Неделко Шијак му се пожалил со влажни очи - синовите ќе го остават без каменен крст кога ќе сконча, и зетот му ветил со клетва дека самиот ќе изделка крст поголем и од игуменските во дворот на манастирот Свети Никита, на крстот ископано име со букви - овде лежи божиот човек Неделко Шијак.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Повеќето беа сити. Се местеа околу огнот да заспијат и се менеа при светлоста на запалените трупци и распарчени стебла, беа и луѓе и призраци, стенкаа, се чешаа, ги сврбеше кожата и ги болеа коските под кожата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Нив ги измачува, ги боли таа празнина, тие очајнички сакаат таа празнина да ја исполнат, ама и ужасно се плашат од стварноста која може да ја исполни празнината, затоа што стварноста ја доживуваат како стравична закана, како нешто што ќе го поништи нивното празно Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тие луѓе чекорат низ животот носејќи ја ужасната ледена пустош во градите, чекорат истоштени од доживувањето на таа ужасна празнотија, но во миговите кога ќе почувствуваат дека таму, наместо ледената пустош, може да има топлина и исполнетост, бегаат од она што може да ја донесе промената.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А навечер нозете ги болат и за починка молат.
„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)
Сега сите тие, научно наречени туристи и авантуристи, а може и безделници знаат и научно можат да докажат дека кондорот непрестајно ја надлетува тишината, сега сите нив баш ги боли таквото за центрланите вести, сега сите тие се вдадени во пребројувањето на бакнежите меѓу две замавнувања на крилата на кондорот.
„Ситночекорка“ од Ристо Лазаров (2012)
Во тоа време кога дури и оние што се наоѓаат на повисоки места од мразот ги боли челото и очите им се полнат со солзи, кутрите титуларни советници понекогаш се сосема загрозени.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Само вода им се полнеше устата, ама не ги болеа непцињата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)