умре (гл.) - во (предл.)

Треба да знаете: кој се бори за слобода, не умира дома на постела, тој ќе умре во борбата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Помошта сме ние, народот. А, народот е сила!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Треба да знаете: кој се бори за слобода, не умира дома на постела, тој ќе умре во борбата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Нив чавка им го испила умот. Тие се народни предавници! Помошта сме ние, народот.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Помошта сме ние, народот. А народот е сила!
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
Треба да знаете: кој се бори за слобода, не умира дома на постела, тој ќе умре во борбата.
„Гоце Делчев“ од Ванчо Николески (1964)
По ова ги прекинал односите со Србија, а се придружил на коалицијата на балканските сили, Латинското Кралство, Бугарија и Епирското деспотство. Стрез умрел во 1214.
„Џебна историја на македонскиот народ“ од Група автори (2009)
Протиница! Не е ли умрена? Ѝ се чини, некој рече, умрела во родното место. Не беше сигурна.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И двете беа русокоси, високи и стројни како самовили а умреа во најрадосно време за една мома и за нејзините, кога беа свршенички.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И Кети воздивна длабоко како нејзината ќерка да умре во тој миг.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Тој и Лакатош заедно студираа кај Попер на Лондонската економска школа во педесеттите години.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
„Тој ми беше најдобриот пријател“, вели Фаерабенд за Лакатош, кој умре во 1974 година.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Беше повлечен, мирен, на мравка не газеше. Немаше татко; татко му умрел во некоја елитна единица во Африка (мислам во Египет!); бил платеник на странска војска, и го напуштил семејството веднаш по раѓањето на сестра му, за да стане војник. Така барем велеше Земанек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сетете се, на пример, на „Сидашката Барби на Малибу во нов хоспис од соништата“, графиката на задната корица од деветтиот број на Вести на заразениот изопштеник, списанието што го основаа Том Ширер (кој умре во 1991 година) и Беовулф Торн, познат и како Џек Хенри Фостер (кој умре во 1999 година).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Десетина биле уапсени како „комитаџии“ и малтретирани. Шестмина од нив умреле во затворот.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Со други зборови (резонирале тие), никој немал право да им ја оспорува желбата да умрат во родната земја, „во престолнината на Македонија“.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во Мурзук пристигнале без Никола Трајков, кој добил сончев удар и умрел во страшни маки.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Во последната книга што ја објави - Завереници, збирка песни од 1985- та - тој женева ја нарече една од неговите мајчински земји, а во насловната песна зборува за швајцарија како за “тврдина од разум и цврста вера”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Би можело да се рече дека самиот избрал така да умре, но сепак тој избор претставуваше исход од едно бавно губење на светот.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Најнапред, со тоа што се затвори меѓу ѕидовите на Библиотеката.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес дојде во женева да ја побара земјата која, како што годините минуваа, во голема мера стана негова сопствена.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Таа средина беше многу поблиска до неговите интелектуални конструкции и лавиринтски творби.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Можеби Борхес по грешка се родил во Буенос Аирес.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Борхес избра да умре во Женева.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тој сакаше да верува - како што има запишано - дека “аргентинската традиција ја претставува целата западна култура, и исто така верувам”, додаде, “дека ние имаме право на таа традиција, поголемо од она што го имаат жителите на оваа или онаа западна нација”.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа, го загуби аргентинскиот народ со тоа што застана на страната на мачителите и убијците на сопствената нација.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Аргентина, неговата земја - чувствуваше - за него беше загубена, а швајцарија му го понуди оној мир што не можеше да го најде во својат родна земја.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Изземајќи ја Марија Кодама - неговата стара студентка и пријателка, лик на ќерка и жена - Борхес умре во најпотполна самотија.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Така тој дојде да умре во земјата на својата младост, во таа „тврдина на разум“ во која животот е исто онолку далеку од очите на јавноста како и нејзините недружевни граѓани, и протекува исто онолку мирно како водите на Рона.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Верувам дека нештата во она што се нарекува смрт се многу поживи отколку што ми се мене сега, зашто кога ќе умрам во духот ќе бидам многу пожива отколку сега.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Во Гнездо децата на Дора беа постојано со неа.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Онаа жена што си го бараше своето детенце ќе ја силуваат друмски разбојници, ќе ја водат со себе, а потоа ќе ја остават, и таа ќе умре во сон, покрај едно дрво, гушкајќи го врзопчето партали, кое ѝ беше дете. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ме праша дали ќе дојдам со него на погребот.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сега сум на преодот меѓу две постоења, меѓу животот и смртта, ни живот ни смрт.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Беше септемвриски ден кога во нашиот дом дојде еден од синовите на братот на мојата пријателка Клара, и ми кажа дека таа умрела во психијатриската клиника Гнездо, во која живееше со години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
66. Берат – писмо (повелба) од турскиот султан за поставување (во овој случај) владика. 66a.66а Назначувањето на Фирмилијана (умрел во 1903 год.) за митрополит во Скопје беше всушност првата позначајна победа на српската пропаганда во Македонија, извојувана не без поддршката на руската дипломатија.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Бабата умре во истата куќа на другиот крај од улицата кога девојчето, сега девојка, замина да студира во големиот град.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Мала дигресија, се роди во мај, умре во мај и во Битола биста МУ кренаа во мај! Е ај сега?
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Ноќта како мало дете ми умре во рацеве.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
По долго размислување, везирот нареди од трите преостанати дела, еден дел да й се исплати на болницата, а другите два дела да се вложат во фондот за сиромаси, за леб и за чорба.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Стрико ми Ото, како што рековме, умре во несреќен случај.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во неговата соба владееше сиромаштија: маса, столче, кревет и орман, неколку книги и еден голем бележник, а во бележникот точен список на сите што требало да примат пари од него, вклучувајќи го и заемот од четири марки од претходната вечер.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
А утредента во исто време умре во рацете на еден фратар.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Умре во обичен ден. Рано изутрина, пред да го нападнат мувите.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Жолтото месо на тутунот зацврче и умре во црна облека. „Морав, докторе. Простете“, погледна кон вратата Отец Симеон.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Таква судбина одбра Абу Амар. Има птици кои се враќаат да умрат во пределот откаде првпат полетале...
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Неочекувано, задоцнето одговори: - Хероите кои се создаваат во нерамен бој, треба да ја сочуваат храброста за да живеат во лесно непомирливата народна имагинација!
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Ибраим Ибраим раскажувачот на овој настан од Балканските војни, ако е точно она што ми го рече еден негов подалечен роднина , умрел во Цариград од воспаление на белите дробови.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Таа умрела додека ти беше мала. Рак? - Не. Мајка ми умре во НОВ ЧОВЕК Алек.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Дознавме дека синот ни умрел во логорот Дахау. Владиката онеме.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Умреа во ист ден.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Дедото Богдан умре во Чаништа под ударите на сејмените кога ја плени кадијата Анѓа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Децата ги повиваат во конопни партали од вреќи до колку не умрат во првите шест недели од студ или глад, бидејќи мајките ни до третиот ден од раѓањето не се поштедуваат од тешките полски работи.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Мислам дека и на Тито му нудеа тука да се оперира, ама Маршалот одби и отиде да си умре во клиничкиот центар во Љубљана.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Тој умрел во беда и немилост, а неговите кибер-вештини речиси беа заборавени.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
КИБЕРПАНКЕР: ПИЛОТ НА ВИДОВИТЕ Според Фуко, ако го промените јазикот ќе го промените општеството.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
- Да знаев дека има намера да дојде за да умре во креветот покрај мене, ќе стражарев цела ноќ - рече. - Ќе ја преседев ноќта на стол.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Најпосле реков: „Колку сѐ начини постојат да умреш во вселената?“ „Милион.“ „Кажи ми за некои.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Шарко лежеше на дното од дупката и си мислеше: ми нема спас, ќе умрам во дупкава од глад и од жед.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Имам и нешто од облеката на син ми што умре во болницата во Елбасан.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Земи ја, - Пандо ја извади од вреќата и, држејќи ја во растреперената рака, замоли, - Земи ја... Како на син ти ја давам...
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
„Ако треба да умрам негде, ќе умрам во Новодеревјановское.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Добил вест дека татко му умрел во Америка и во писмото ми вели: ,Крстете го Иван, како што се викаше татко.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Сигурно треба да е некој кој умрел во селото зашто камбаната, барем досега, никогаш не биеше за тие кои погинаа на боиштата - мисли и се прашува.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Всушност, едниот брат рано заминал во Америка и никогаш се вратил, другиот го отруле во Кавадарци, зашто не сакал да ја даде мајка ми за некој кафеанџија, па во неговата кафеана, божем на грешка, го отруле и умрел во болница во Скопје.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Тоа беше последно што се видовме, умре во 1945 година.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Го измислил и мастилото за пишување, го отпечатил прв и извештајот на Колумбо по враќањето од Новиот свет, а сепак, кутриот, пред десетина години умре во родниот град во најголема сиромаштија. Многу поучно, нели?
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)