умре (гл.) - мајка (имн.)

Анѓа беше слабо девојче, со изнапрчени муцки, испрнати заби, бушаво. немиено откако умре мајка му, со гунчето наопаку, преврзано со црна старска шамија, та изгледаше како старица.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Од грижа за моралното и менталното здравје на децата, уште од мали нозе ги воспитуваа, поточно ги заплашуваа, да не убиваат птици: Ќе ти умре мајка, некој од најмилата рода, ќе онемееш, ќе ослепиш, ќе ги се фатат рацете и нозете ако убиеш птица.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Ги ловеа и ги убиваа, и тоа само во врска со божиќните празници, врапците.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Вие мене ме знаете од Медово, ама дојден сум овде откако умре мајка ѝ на жена ми. И така ни таму ништо немав.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
” Кога умре мајка му Депа, дојде на погребот, лелекаше над неа, ѝ го бацуваше восочното лице по кое дождот лиеше и од жал по погребот направи едно чудо крстови од штичиња и дрвца и ги иззакачи и на нејзиниот гроб и по патот за гробиштата и по селските патишта и крај чешмите и по бавчите.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Еве кај сме, комшии, ти знаеш од како умре мајка ми куќата моја само заклучена стои и само кога ќе дојдам од село се отвора колку коњот да го врзам.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Кога умре мајка ми, брат ми имаше четиринаесет години, сестра ми Борка имаше девет години и најмалата сестра Љуба имаше само две години, па татко ми се грижеше за неа.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ПРВАТА ЖЕНА: Јас мислам дека татко ми од нив имаше добиено некои пари и поддршка откако умре мајка ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Низ солзи се сетив на времето кога имав четири години и сега на шеснаесет, повторно исто – умре мајка ми.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Една ноќ се мочавме во јазот и некој ни рече: „Кој се моча, ноќе, в река, ќе му умре мајката.“
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Откако умре мајка, вие сте први гости во куќава, вели Левтерија, и го врти чепот, ама не може да го одврти. Јас го оставам фенерот на земја, се наведнувам да ѝ помогнам.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)