сум (гл.) - мртов (прид.)

Полицаецот: Веројатно. Сега сите мислат дека сум мртов, а јас пукав. Margina #26-28 [1995] | okno.mk 119
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сега сум луд, рече. Луд полошо отколку да сум мртов, луд и слушам звуци што не постојат.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Тој е делумно одбранбен („Ако сум мртов, никој не може да ме убие”); делумно е обид да се потврди поразителното чувство на вина кое ја измачува индивидуата (отсуство на правото да се биде жив).
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Мислеле оти сум мртов. Им јавиле на моите да дојдат да ме соберат.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ден, два ќе сум мртов, на третиот ќе се вратам во себе, повторно ќе оживеам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Ден, два ќе сум мртов, на третиот ќе се вратам, ќе ожевеам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Поштарот не верува дека сум мртов, а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
И јас веќе можев да видам како од една разнина се исправа оживеана изветвеност на некого што бил и останал само сенка и спомен на своето минато, победник на својот пораз, исправен е и ги подава празните ракави кон мене или, доколку сум мртов за него, кон некого од некогашниот свој живот, а во неговата празна утроба се одмотува клопчето на агонијата и го враќа претсмртниот час на тој призрак - ќе му се исповеда мртвиот на животот, ќе не плисне со тајни и ќе не повлече очајни со себе во бездните на невратот, на тоа ништо, на тој измислен акварелен портрет потргнат од есенски дожд.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Се колнеше: умрев во оној ден кога пропаднатиот атлет ми докажа дека сум мртов, дека публиката заспива кога на арената ќе го види мојот црвен накалемен нос.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јас сум мртов, ми рече кловнот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Но и јас, за нив, сум мртва.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
За мене веќе засигурно заверувале дека сум мртва.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Знам дека и јас сум мртов, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И мислев дека коските ми се без тежина, ветришта свират низ нив, ќе ме покријат, заспан и без соништа, без треви и без облаци.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Доаѓаа и разговараа над мене, не знаев кој и не знаев што, конечно легна врз мене мрак на треви или мека сенка на облак, или можеби ме фати стапица на недолговечна смрт, умирав, мислев дека сум мртов, дека смрзнатата кожа ми е гроб под кој веќе нема ни движење ни надежи, нема ништо.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Скокнав врз трупецот и се притаив како да сум мртов.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Поштарот не верува дека сум мртов а мене ми е здодевно да го одведам до гробиштата, парцела икс, алеја три, и да му ја покажам белата плоча со име и година - Никола Боткин, 1948.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Ама што е сега мојава работа? Гледам, а не гледам. Закопан сум, а не сум мртов.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Не, не сум мртов. За мртвиот секој прашува: кога умре, како умре, одошто? Не прашуваат само за оној што е на умирање.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)