Колокации | Дигитален речник на македонскиот јазик

Ти си еден од најнеспособните фраери што сум ги имала!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Но ти си невозможен!

„МАРГИНА бр. 37“ (1997)

Јас вистински си ги држам гениталиите во дланката, но како да сум ги заборавил, кој знае од кога не сум ги префатил и превртел во дланката.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Сум ги заборавил. Иако знаев дека ќе ми требаат.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Тоа се обични мои пријатели, познаници и е толку природно што сум ги поканил дома на едно мало поседување на кое фино потпивнувавме, мезетевме, разговаравме.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

Кога и да сум ги видел заедно со баџанакот, кој инаку е доста пристоен човек, сум се чудел како ја поднесува во својата близина. Има еден таков крескав глас.

„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)

И јасно е, секогаш ќе се оправдам пред секој читател, дека Дури и да сум сакал, дури и да сум ја употребел целата вештина и сила, не ќе сум можел луѓето и настаните да ги внесам во повеста со сите својства што ги имаат навистина, туку само онака како што сум ги видел јас, како што ги виделе моиве очи и како што влегле во мојот слух.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вистина, тоа ти бил цел сноп, завиткан околу наоколу со самолеплива хартија, па морав да ги подослободам кога ги палев, инаку не можеше да се потпалат оти, заедно со писмата што ми ги праќаше од Маказар, па и еден број што сум ги собирала уште од кога служеше војска, се собра големо купче.

„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)

Вратата се отвори. На врата се појави едно момче, високо, стројно со бујна црна коса и очи, за мене познати од некаде, како да сум ги видела веќе многупати.

„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)

Не сум ги читал делата што зборуваат и упатуваат на моето постоење, но ги знам имињата на авторите: Goethe, Schubart, Schegel, Schreiber, von Schenk, Pfizer, W. Muller, Lenau, Zedlitz, Mosens, Kohler, Klingemann, Levin, Schubert Giseke, Carmen Sylva, Hellig, Neubauer, Paulus Cassel, Edgard Quinet, Eugene Sue, Gaston Paris, Jean Richepin, Jules Jouy, Англичанецот Conway, Пражаните Max Haushafer и Suchamel.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Беше 120 Margina #15-16 [1995] | okno.mk многу забавно да им дозволувам на другите да одговараат наместо мене; така во весниците понекогаш читав интервјуа со мене кои никогаш не сум ги дал, а сето тоа беше правено преку телефон.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Според други јас сум обичен чевлар, а градот Берн со гордост чува пар чизми што наводно сум ги направил кај нив и, заминувајќи оттаму, божем сум им ги оставил.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Пред крајот на 66. имаше толку повици што едноставно престанав лично да одговарам на нив.

„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)

Така двајцата трепереа во квечерините како пламенчиња на благ ветрец, си ги чувствуваа дамарите што се забрзуваа до шумоглавост, преку трепетот на телата што ги опфаќаше и двајцата и кој Алегра нагло го прекинуваше, заминувајќи и дофрлајќи му од вратата: „Уште половина година до нашиот Пурим”, и се губеше во првиот самрак на улицата, не забележувајќи ме мене, заминувајќи со брз чекор кон дома.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Е, колкупати сум ги видела од прикрајок.

„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)

Ги слушаше Пискулиев овие жаловити зборови, ја подисправаше некако својата мршава, извиена снага, со клапнати рамена, како да сакаше со тоа да ѝ ја поткрепи верата во себе на таа сиротна жена, и најпосле одговори како што го учеше неговата смирена и блага душа: „Не бери гајле, тетко Спасие, ти само учи го да гледа што правам јас, јас сум ги минал тие патишта”.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

- Сите планиње сум ги изодил, - продолжи Франц.

„Послание“ од Блаже Конески (2008)

Пуштив музика да се слуша до Влае и заиграв пред публиката моја – книгите, кои ми аплаудираа и ме викаа на бис, како да сум ги напишал јас сите.

„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)

Сигурен сум дека овој трик не сум го користел ниту прв ниту последен пат, повеќето случки се сѐ уште успешно потиснати, па не можам да се сетам дека некогаш сум ги заборавил.

„МАРГИНА бр. 22“ (1995)

Ќе има ли некој Да нè дочуе? (1989) луѓето Минеа низ мене Минат низ нив И на сетен здив Сознавам: Боже мој Колку ли не сум ги Познавал? скица за автопортрет Пламнат, грешен Безутешен Пукнат, стушен Болнодушен Клупнат, чукнат Брзотечен Немир вечен: Не- до- ре- чен. песните што ме болат Капе Мракот: Врела Смола Од мене Така капат Песните Што ме Болат. опомена Не влегувај Низ тие врати Оттаму Враќање нема Нив вечноста ги зема Зашто се за Про кол на ти. збор Виси во воздухот Чудно камче: Збор Чии букви Почудно Треперат и Јаснат.

„Вечната бесконечната“ од Михаил Ренџов (1996)

А кога се исправив, сите деца се смееја: на некакво колче сум ги расцепил пантолоните.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А ако некогаш се случи да се сретнеме и да се видиме живи, пресреќен ќе бидам ако некој од овие - што како свои деца сум ги сакал - не ја свртат главата на друга страна.

„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)

А за туѓо, не е туѓо. Го најдов пред нашата зграда. Ничие... да го прибереме како Џеки и Белчо.“

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

„Ме фаќаш со Џеки и Белчо. Знаеш дека уште не сум ги прежалил.

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Вашата е поголема и има прозорец. Па мислам, би било добро...

„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)

Од децата не стегајте се. Јас сум ги научил ништо да не зборуваат од дома надвор.

„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)

Третина од сите работи што сум ги рекол или направил веројатно се банални клишеи, третина е тешко срање а третина се полни погодоци. Тоа е добар просек.

„МАРГИНА бр. 34“ (1996)

- Кај мене доаѓале полумртви и оболени од Алтерхајтмова болест па сите сум ги средил, се пофали Матновидецот, кој себеси се сметаше за Исусов пратеник.

„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)

Не ми зборувај за типовите што сум ги средил.

„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)

Започнувате глупав разговор, глупав како во дијалозите од твоите раскази, што досега сум ги преживал.

„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)

Многу од нив сум ги видел во Сан Ремо, а малку подоцна се запознав со сите оние кои навраќаа - Ротен Рита, Мајорот, Бирди, Дачис, Силвер Џорџ, Стенли Желката и, секако, Поп Ондин.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но, не морав ништо да кажам; постоеше некој премолчен договор дека јас не сакам ништо да знам за тоа, а и Били знаеше сѐ да одржи кул.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Од самиот почеток Били имаше некој вел со кој го криеше сето она што таму се случуваше - чудни фаци влегуваа и прашува: „Дали Били е тука?“, а јас им покажував кон заднината.

„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)

Но прашаш ли како, како сум ги соѕидал?

„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)

И да сум ги надгледувал затворениците, легално осудени од народните судови, не сум им ги вадел душите.

„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)

- Велам, ама не знам тие што ќе речат. Не сум ги видел, не сум ги чул.

„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)

Барем што се однесува за мене, вистина е дека оделни стихови што веќе претходно сум ги напишал, напати невидоизменети, од некоја песна сум ги вградувал во нова песна.

„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)

Кога тие ја сфатија деликатноста на прашањето, се покажа дека сум ги поставил пред необично тешка задача што ги заинтересира.

„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)

Бев учител во Солун, меѓу нашите луѓе го ширев нашето славјанско писмо, но сега бегам оттаму, Фанариотите ме наклеветија дека сум ги бунтувал луѓето против султанот.

„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)

Брзо го измени пред малку љубезниот израз на лицето во заканувачки: јас сум ги минал сите граници на однесување во Атеистичкиот музеј, а посебно катастрофално било моето однесување во кафеаната.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Семожни мисли ме обземаа, ме мачеа во трошките сон што ми преостанаа, ако не знаев дека сум ги преспал.

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Сум ги минал сите граници, па сега можам сѐ да очекувам до крајот на моето патување!

„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)

Напати знае да казни и тоа веднаш; другпат објавувањето на својата одлука ќе ја одложи за подоцна, но никогаш не ги амнестира нашите грешки.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

За момент седам збунет. Се чувствувам и навреден. Навистина, што сака да постигне иследников?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Да го спомнам и она предупредување што му го реков пред да заминам: „Знаеш, му реков, животот не постапува секогаш на ист начин.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Пријатните денови и среќните доживувања многу побрзо ги раздувува заборавноста.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ете, од сите овие мои објаснувања мислам дека можеш да заклучиш дека ниту со совет а уште помалку со упатство сум ги поттикнувал кај него намерите што можеле да го турнат во некоја неразумна потрага.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Не се сеќавам што сѐ сум можел и да помислам а камоли да ги ископам од умот зборовите што сум ги употребил!

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Но сепак најде за потребно да праша дали не ми се чини малку кус и тесен?

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Што се однесува до мене, јас сум сигурен дека овој ден ќе биде најдолг и најтежок од сите што сум ги имал и ќе ги имам.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Ќе се потруди на многу начини да ни покаже дека бил во право“.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Рече дека убаво сум го стокмил и дека ќе бил уште позгоден кога ќе сум ги довршил и деталите.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Можело да се случи да го запишам она што иследникот ми го сугерирал како можна моја помисла, а не она што вистински сум го мислел.

„Синот“ од Србо Ивановски (2006)

Парите јас не сум ги украл. Јас кај вештеркава не влегувам.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

- А ангели? - Од каде ќе знам? Не сум ги видел никогаш.

„Улица“ од Славко Јаневски (1951)

Земанек ја убедуваше дека е возможно и уште ѝ објаснуваше дека јас таа вечер сум ги довел девојките до ситуација да пукнат од смеење, оти сум ја споил таа акробатска способност со мојата смисла за хумор и книжевност, па сум играл една епизода од Декамерон на Бокачо, во која наивниот и глупав сопруг никако не може да се качи на скалата од таванот, за да ја фати својата жена Петрунела како со својот љубовник води љубов; а не може да ги фати, затоа што не ја потпрел скалата на ништо, па штом се качи, се занишува и веднаш стрчнува надоле, од другата страна на скалата, за да не падне.

„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)

Во суштина, се гордеам со работите што сум ги постигнала.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Тоа тврдо и убаво стокмени перници, диван да ти биде тоа целиот здраво достоен, како сите викторијански парчиња што сум ги видел; а грдана, готска, нападна папагалска раскошност просто плаче да си ја користиш, да ја седиш и да ја сакаш.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Не се врти сета моја личност околу тоа што сум лезбејка“.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Па, тогаш, дали сум напишал реакционерна книга?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Сето тоа беше од коњско влакно, рујно ко доматна супа, валкано, се разбира, но, ако се знае дека виделе осумдесетина, деведесетина, можеби и стотина години живот, си беа во одлична состојба.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Повеќе се гордеам што преживеав злоупотреби кога бев дете, што сум на Списокот на деканот и што по години нерешителност сега сум на пат да дипломирам медицинска нега.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Отворената и експлицитна машка геј-култура што ја создало геј-ослободувањето досега не успеала да ја надмине и да ја замени машката геј-поткултура, која се темели врз геј-идентификацијата со негеј-облиците, ниту да ја замени со оригинална машка геј-култура втемелена врз премрежињата на геј-идентитетот.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Силата што го придвижува голем дел од творештвото на геј-културата, сепак, потекнува помалку од геј-суштествувањето отколку од геј-желбата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Дали тоа јас, инсистирајќи на опстојната релевантност, моќ и, навистина, мудрост на голем дел од традиционална машка геј-поткултура, сум ги изневерил револуционерните дострели на геј-ослободувањето, сум го отфрлил новиот геј-идентитет што го создала и сум ѝ свртил грб на нејзините цели за општествена и индивидуална преобразба, сосе нејзините оригинални културни творби?

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

А и каква милина е невиденоно црвено коњско влакно, сјајно како стаклена преѓа, богато и круто и бездушно, правено за оно да аби луѓе, а не луѓе да го абат него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

„Не ми е гордост што сум во геј-заедницата.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Но, исто така, ме побудуваа и шокот и разочараноста поради тоа што револуционерното движење на сексуалното ослободување и на политичкото бунтовништво слегнале и станале помирлив, во суштина конзервативен облик на идентитетска политика што не се стреми толку да го смени светот колку што сака да си заграби поголемо парче од него.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Се разбира, некои гејови и луѓе што им се благонаклонети реагираа со поддршка и со ентузијазам, но многумина други приговараа дека сум бил непромислен и провокативен, дека сум ги ставал геј- мажите на лош глас, сум продавал стереотипи со тоа што сум имплицирал дека геј- мажите се различни од стрејт- мажите, дека сум ја изнесувал лудата идеја дека постои нешто што се вика геј- култура и дека е различна од стрејт- културата, дека сум ја потврдувал хомофопската претстава дека геј- мажите „врбуваат“ стрејт- мажи да се впуштат во „геј- стилот на живеење“ или дека сум ѝ давал на верската десница оружје со кое ќе удри по нас, а со тоа сум ја загрозувал борбата за граѓанските права на лезбејките и на гејовите.

„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)

Често се обидувам самиот да испитам што сум пишувал, да ги корегирам грешките, ако сум ги направил. Тоа е можно.

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Не сум ги видел досега.”

„МАРГИНА бр. 1“ (1994)

Јас ги знам сите зборови што никогаш не сум ги чул и ги слушам сите шепотења. И сите тонови. Колку е заморно сето тоа!

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

МИШКО: Но јас слушам зборови што не сум ги чул досега. Ги слушам!

„Го сакате ли Дебиси“ од Лазо Наумовски (1973)

Најубавите бои што некогаш сум ги видела на нешто тоа беа овие стакленца со голема умешност вградени во прекрасни слики.

„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)

Добро јас сум ги запознал.

„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)

Така зборува затоа што е љубоморен.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Кој ти ја плаќа киријата?, ми вели. Кој ти ја плаќа ебаната кирија?

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Ова ќе биде последен пат брат ми да ми ја плаќа киријата, штом тоа толку му пречи.

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Тој вели дека тоа се стаорци, но јас сум ги видела одблиску. За ова не е во право. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 193

„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)

Веднаш по прочитот, соседот стрепери, се вцрви и восхитено рече: „Ова е песна, можеби една од најубавите што до сега сум ги прочитал“ „Не, му се спротиставив.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Ушите ми ги населуваат гласови и звуци кои досега не сум ги чул.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Моите ме довлечкале до дома. Два дена сум бил во постела, на третиот сум ги исплашил луѓето од чаршијата.

„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)

Денес, после многу години поминати оттогаш, сфатив дека најмногу сум ги сакал „Квин“ и нивниот албум „Ноќите во операта“ и дека требало малку повеќе внимание како слушач да му посветам на Јан Андресон и неговиот „Џетро Тал“.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Е, токму таквите граѓани досега не сум ги видел да подале, да дале, да донирале нешто лично за експанзијата на театарската уметност.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Имам доволна временска дистанца од одлуките што сум ги носел некогаш, затоа сега без срам можам да кажам: Не навивав за фудбалскиот тим за кој навиваше татко ми од инает.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

- Види, јас имам и луѓе и места каде што можам да кажам нешто за тебе, ама се уште не сум ги употребил-мислам дека ќе ја сфатиш работата.

„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)

Мојот братучед во квечерините ја симнуваше планината на своите плеќи и лежејќи на сламарникот со лицето нагоре врз кој само што не паднале налепените весници од таванот и оти во мислите бегаше до долното предградие каде што фодулка ја доеше малечката со козјо млеко и оти со очите сакаше да го продупчи таванот и бетонот и да стигне дури до лешочките шуми кај својата марија и оти и којзнае дали знаеше дека седам на штицата спроти него со нозе во меката коса што ја отсекле ножиците на нанчо од главите на бегалците тој напати мласнуваше скрцкуваше со забите како да дроби нешто и не слушајќи дека го прашувам дали нешто знае за оние од брегот на реката ама затоа пак ме слуша нанчо кој се врти околу една жолта тиква од која одлупува портокалови шлупки и вели ах оние мајмуни оној стар прч везден што молчи оној со долгиот врат кој како да му е врзан за половината и она детуле со 60 okno.mk бела коса што везден му седи на рамењата да вели нанчо ги знам како не ќе сум ги знаел сите ги знаат оти везден се прпелкаат во песокот и долу во косата паѓа уште една портокалова шлупка и продолжува нанчо живеат откаршија на она коматче бетонска плоча што стигнува до ќошот и се имаат заградено со црна книга скинати вреќи и ламарина и молкна а продолжи само неговото штрак штрак штрак и жолтата глава веќе не беше жолта туку којзнае каква со голем трап по средината на вратот и трапот се качуваше до врвот на главата и додека помислив дека таа глава ќе почне да вреска оти е така страшно нагрдена нанчо помина со малечка метла преку неа по вратот и рамењата и од столот стана една голема снага ги исклешти забите во мене и во братучедот кој веќе пушташе писки низ носот сполајти му рече на нанчо спуштајќи му книжна пара во раката па одвај успеа да се протурка низ малечката врата и додека вратата беше отворена во слабата светлина на денот што си заминуваше привидов нешто како голем сандак обесен под најгорната плоча и една дебела ортома што се спушташе дури до земја ете таму живеат вели нанчо и дебелана ортома што ја гледаш ама не дорече оти братучедот се беше степал со некого во сонот па мавтајќи со рацете скокна од сламарникот рече бре да така вие со мене и после не сакаше да каже кој му се пикнал во дремката истрча од одајчето на нанчо истрча во крајот на денот а по него и јас и се вративме зад насипот да ја преспиеме ноќта врз најгорната плоча под самиот опул на ѕвездите

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Сè што влезе во неа остана запишано како моја официјална приказна, која ги засенува сите други можни сеќавања што можеби сум ги имал.

„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)

Татко ѝ на жена му, слепиот Тимон, му велеше: „Побргу од тебе сум ги видел ѕвездите, зете, но тие не ја одредуваат судбината наша, туку ние самите си ја одредуваме...

„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)

Е, ама имав врски и две-три попатни провокации, и грижа како за кралица, па сум ги побркала лончињата мислејќи дека ова, третово искуство, ќе биде еквивалент на несење јајце од една кокошка во поодминати години.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Мора да кажам дека со многу професии во животот сум се занимавала и, бидејќи сум шкорпија со подзнак шкорпија, сите сум ги работела со љубов.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

А сум ги усовршувала до перфекција.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Го изгубив патоказот и одам во место, преморена од чекори што не сум ги направила.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

„Ќе дојде, ќе дојде, сигурно сум ги помешала деновите, вели бабата и ѝ подава згужвано ливче.

„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)

Никојпат не сум ги видел млади тие луѓе, откако знам за себеси и откако знам за нив.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Сум била и јас несилка, сиот овој грагор, сите овие наредени стомнина што спијат, сум ги износила и сум ги снесла.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Јас сум ги правел сосе панталони, велам, ние не ги собуваме панталоните.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

А идат и некои добици за кои не се сеќавам да сум ги спрегал, да сум ги товарел.

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

Кога сум ги ја драпнал, ба му ја, олкави лески сум прескокал!

„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)

- Не сум ги украл. Мои се. И Белчо е мој.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Арапите сум ги видел одамна. Како на биволско млеко да раснеле. Карпи, не луѓе. А црни, како цел живот јуруци да биле.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Си ги украл. - Не сум ги украл. Мои се.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

- Имам дома и друго. Боички, ѕвонче. - Од ѓубре си ги кренал. - Не сум ги кренал од ѓубре.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

Јас нив никогаш не сум ги сакал. - И цинично ме праша. - А ти? Не одговорив.

„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)

РИСТАЌИ: Откако заодев кај владиката сите итроштиње грчки сум ги научил како Грк да сум роден. (го чука по коленото).

„Антица“ од Ристо Крле (1940)

- Тето, ти пак пушиш? - Душо, јас никогаш не сум ги оставила, само што во изминатиов период малку ги намалив.

„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)

Си заминуваше од ранчот Алтито, на крајот од тримесечната посета.

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

А мене сега, кога станав повозрасен, веќе не ми е јасно зошто сум ги кажувал тие зборови, зошто сум се шегувал...

„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)

Очите ги чувствувам како да сум ги тркалал во крупен песок, видот ми е замаглен. Налудничав.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Сè што се сеќавам од вчерашната вечер се само бледи слики, иако се сеќавам дека се обидов да влезам во погрешен стан, вознемирувајќи ги станарите.

„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)

Доживувам откровение на сознанијата, конечен заклучок на нештата што сум ги знаела.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Можеби некои полемики за животната проблематика сум ги водела и порано.

„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)

Средбата со осмокракиот волшебник ги надминуваше сите чуда што дотогаш сум ги доживеал или, најпосле, што сум ги сонел.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Усвитената зеница на синото небесно око рамнодушно се вргалеше во пустелијата на која бев.

„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)

Затоа отсекогаш сум ги слушал со отворена уста и таа проклета навика од најраните години уште ме следи.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

- Ох, ослепувам, - имаше на едно место во составот и јас, шутракот, толку природно сум ги превртел очите, белките да ми ги исполнат очните дупки, та кутриот Трифун Трифуноски да ти помисли оти е свршено со мојот вид.

„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)

„Мене друго ме мачи. Одамна сум ги заборавил евангелијата од минатото. Со годиниве ќе ја измислувам иднината.

„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)

Потоа, дека истото важело и за сијалиците кои јас не сум ги гасела, како што до премногу доцна не сум ја гасела и сијалицата во собата каде што спиев.

„Братот“ од Димитар Башевски (2007)

- Прости ми, мајко, не сум ги слушнала првите петли. Па навреме да станам, заедно да ги вапсаме јајцата.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

Гледај, мајко, со прстиве сум ги корнела камењата, длапка да му подготвам, постела за домаќинот мој - ама до него не сум легнала... зашто морав и покров - камен врз камен да му награмадам.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Мамо мила, не сум ги видела очите на момчето сонувано - воздивна Ѕвезда - И тој моите не ги видел.

„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)

- Гревовите мои со време сум ги исчистил, снао... - ѝ велеше Илко.

„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)

Ќе покушам да ги набројам оние ствари што ми оставиле посебен утисак и сум ги прифатил како такви: Португалците месат најбољи леб у свет; cве друго е заебанција.

„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)

Размислував за сите луѓе кои сум ги видел со пиштол - дури и Вера имаше пиштол.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Не е тајна дека сите што сум ги сретнал на подрачјето на виртуалната стварност - тоа е за Вас тавтологија - се ветерани на психоделичните мозочни истражувања.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Никогаш не сум ги сакал академските ритуали како што се семинарските работи, испрашувањата за оцена...

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

Тој уметник [Wilhelm Frideman Bach], барем што се однесува до познавањето на хармонијата и на способностите за изведба, ги надминува сите музичари што сум ги чул во животот и оние кои можам само да ги замислам, макар што луѓето кои го познавале татко му тврдат дека тој бил уште поголем музичар. Така смета и кралот.

„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)

И реакцијата на моите сестри можам само да ја претпоставам оти тие доаѓаа од богатата рамница и од богатото село и од убавата куќа во улицата Лазо Колишевски број 10 во која се спиеше во чисто варосани и големи одаи на дрвени кревети, а знаеја и тоа дека таму имав кревет во кој сам сум спиел и една одајка од неколку квадрати со рустикална маса над која сум ги правел првите белешки од мојот Дневник, а и некои експерименти од физика и хемија.

„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)

Но среќа моја што сум педантен - во еден тефтер водам евиденција за секое писмо, факс или и-маил што сум ги пратил откако дојдов во Холивуд, така што треба само да ги прегледам сите 3.000 адреси од тој список и вистината сама ќе исплива на виделина.

„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)

Никогаш не сум ги мирисал збогувањата.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Хичкок: „Навистина, тоа е еден од ретките whoodunit-си што сум ги снимил.

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Гласот се издигаше сосема полека, се брануваше низ долината...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Никогаш не сум ги знаел зборовите...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Ќе сакав, сепак, да најдам некоја пара, два три шилинга можеби за да си купам „gin- ger beer”, добро е за по пат...

„МАРГИНА бр. 21“ (1995)

Затоа сум ги пуштил да си одат па...

„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)

Сакав само да ме потсети на некои поединости, што можеби не сум ги забележал... Сакав само да проверам...

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

И, како совршено заокружување на сѐ она што веќе ми го имаше речено, онаа смешна додавка: иако не бил моментот за спомнување обетки, белегзии и други женски глупости ете, таа и тоа го прави па затоа сите отклоненија во нејзиниот разговор да не сум ги сфаќал сериозно.

„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)

Колку убавини, толку таги има Што не сум ги начнал и не сум ги сетил, Толку предели што не сум ги посетил, Што не сум ги насетил и преселил Во окото, во душата, оскорушата На есен, тополата разголена, разболена Од лисјето пред паѓање, пламенот на згаснување Толку убавини, а празнина во душата.

„Сонети“ од Михаил Ренџов (1987)

Дека, според Валерија, божем не сум ги сакал птиците.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Сега кога помислувам на тие саботни кога возбудена одев кај чичко Раде со книги што сум ги прочитала во минатата недела, а се враќав со куп „нови“, непрочитани, ми се чини дека времето е низа реченици, кинливи како пајажина, кои можеш да ги поврзеш само со раскажување; ако не, метлата на заборавот ги чисти од нашата глава.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Лично јас, признавам со срам, спаѓам во тие што на прсти можат да ги избројат книгите од т.н. убава литература (всушност, вистинската!) што сум ги купила во последните седум-осум години.

„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)

Никогаш не сум ги сакал градовите, ниту мојата работа, ниту било што друго освен вас трите.

„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)

Ми се редеа неброени слики додека очекував Катерина да се разбуди и да се појави.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Господи, а ако сум ги употребил во директна расправија? Со поединец, или со сите?

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Потоа додаде дека со проблемите што јас сум ги актуализирал се бавеле други специјалисти за оние Кои не се токму во соответното одделение на Бардовци.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Сега веќе дури и помислував дека плуските на дланките, за кои веќе зборував, можеби сум ги заработил на некое друго место. Не на оваа врата.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

- Добро, добро - побрзав да дообјаснам - го поставив споредново прашање, инаку никогаш не сум ги сфаќал приказните како празни досетки, отсекогаш сметам дека нивните вистински објаснувања треба да се бараат во животот.

„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)

Па јас бев еден од тие што сум ги терал девојките да одат во партизани, значи што сум ги мобилизирал, велам, па зошто сега ги сожалувам?...

„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)

Зар сум ги поминал последниве денови во бунило?“ ,

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Во секој случај, никогаш ваквите постапки на Русите, како бакнувањето на раката, не сум ги сметала за израз на слабост, а уште помалку за знак на покорност.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

вели.

„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)

Гледам во стеблово на оревот и се мачам да ги прочитам нејасните букви што некогаш сум ги напишал на неговата дебела кра.

„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)

НАЦА: Сум ги исчистила, чорбаџи, еве ги.

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Како мачка со опашка да мавнала преку нив! Види види, овие запци, полни со кал, види!

„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)

Исто така, мислам дека настаните кои се одиграа во меѓувреме се импресивни, така што оптимизмот содржан во мојата забелешка - т.е. оптимизмот во поглед на можноста за менување на општеството - станува помалку... помалку забележителен на површината на моите чувства и беше заменет со некој вид молчење, така што, како што и самите забележавте - или не го забележавте тоа, но, тие дневници, “Како да се подобри светот”, продолжуваат... не знам кој е последниот датум во нив, но мислам дека има околу пет или шест години откако не сум ги пишувал.

„МАРГИНА бр. 10“ (1997)

Кога Ѓорѓија ќе влезеше во кујната, таа ќе се свртеше, не поздравувајќи се за добро утро и ќе почнеше да зборува како тој претходниот ден заборавил да купи јаболка, па како таа утрово немала со што да се заблажи или како Ѓорѓија не го исклучил светлото од ходникот и тоа горело цела ноќ - па, знаеш ли ти колкава сметка плаќаме за струја? - ќе се побунеше, заборавајќи кој ги плаќа сметките.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Болките и тегобите беа слични на тие што сум ги доживеал кога два пати во животот сум морал да земам лаксатив, само што овде олеснувањето не одеше толку брзо и толку лесно.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ми се чинеше дека се сеќавам како доаѓа кај нас и си игра со мене со една црвена касичка што ми ја донесла како подарок, но веројатно не ја паметам туку си имам скроено приказни за неа од фотографиите што сум ги гледал и од раскажувањата на мајка ми.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Работите течеа како што треба - освен што ми беше страв да се мрднам да не скршам или да не извалкам нешто, се чувствував пријатно меѓу роднините, дури и со мојот братучед кој малку омекна кога му подарив неколку видеоигри.

„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)

Ми читаат нечии изјави дека сум ги бранела македонските дезертери...

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сум ги потпрела патериците под мишка и плескам, аплаудирам.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сум ги испуштила ножовите и момирокот од раце и на нив сум седнала.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

И тогаш сите камења сум ги клоцнала, почнаа да се тркалаат.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сум ги барала и Апостол Макаровски и Манол Форевски и Лазор Рогожаров и Оливера Поточка, и... си ги барам така другарите... а може само Никифор мој го барав.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сум ги олабавила рацете и сестрата ми го зела детето.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Јас пак, за да не ми бегаат нозете надолу, сум ги потпрела со камења.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сум ги замижала очите и чекам да почне негде да ме боли, да ми се зема свеста.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

— Офанзивата почна од Солун, вели, сум ги заборавила имињата.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Сум ги засукала ракавите и само го мијам и го ложам со вазелини, со пудри.

„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)

Така ме викаат другите, ама јас не се согласувам со додавката на моето име, оти мислам не сум толку добар и не ќе бидам добар до колку не им угодам на прекрасниве суштества, што сум ги создал, а нема со кого да играат...

„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)

И нарцисите не сум ги расадила, ама убаво ми цветаат...“

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Зумбулите ми се малку излитени, не сум ги расадила.

„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)

Ќе ѝ принесевме сини цветови што ги брал Александар Македонски покрај Златна Река Таа ќе речеше: тие цветови веќе сум ги носела в пазуви...

„Ненасловена“ од Анте Поповски (1988)

И добро знам, во завршниот дел на обвинението и небеските ,руристи и земските ,патриоти, наспроти полиглотите кои се сметаат за лоши патриоти, со големо уживање и најчиста совест ќе ме осудат за моето упорно ,балканско мултијазичие, за сакатењето на јазиците на кои пишував.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

Готови се да ме осудат на најстрогата казна, повеќе никогаш да не пишувам, затоа што со своите постојни и измислени ,балканизми невозможни амалгами, свесно сум ги мешал балканските јазици, особено мајчиниот и другиот јазик на кој пишувам загрозувајќи ја нивната чистота.

„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)

И некои од зборовите што сум ги запамтила од молитвите.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

Таму, во Булкес, ми кажуваа, честопати навраќаа Захаријадис и Маркос. Јас не сум ги видел.

„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)

За многу нешта што сум ги постигнал во животот сум им благодарен на сите мои учители, За многу благости што се сочувале во мојата душа, благодарен сум им на своите учители.

„Добри мои, добар ден“ од Глигор Поповски (1983)

БОЖО: Значи си ги читал? ЈАКОВ: Значи сум ги читал. БОЖО: И? ЈАКОВ: И мислам дека се ѓубре.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Ако јас сум ги отворил очите да видам повеќе, а ти твоите си ги затворил и јас ништо не гледам.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Дека сум опљачкал селска пошта, дека сум силувал глувонема баба, дека сум ги изневерил вишите интерееси.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

ЈАКОВ: Отсега натаму можам да не кажам веќе ни збор, но не можам да ги немам кажано оние кои веќе сум ги кажал.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Да сум на чисто, да знам сите сум ги имал, да не му ја мислам веќе.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Јас, на пример, не го сакам Францускиот народ во целина, а сите Французи кои сум ги сретнал биле мили луѓе.

„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)

Се сетив на оние криминалистички филмови што сум ги гледал на телевизија, а никогаш не сум ги догледувал докрај зашто, секогаш кога станува највозбудливо и најстрашно, мајка ми или татко ми ме испраќаат в кревет со објаснување дека филмот не е за мене.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Дедо одеше, одеше и одеше, и навлезе во некои улици што јас досега никогаш не сум ги видел.

„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)

Се пееше, се прераскажуваа приказни, среќна бев кога пеев, а и приказни знаев најмногу од сите, знаев и умеев да ги раскажувам, бидејќи сум ги читала.

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Како сум ги изгалила, како некои мили деца, а да знаете, исто како и децата и добитокот сака да се гали, и тој бара љубов!

„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)

Сум ги видел неколкупати, па знам”.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Сум ги видел и влашките катуни на Галичица, таму нели доаѓаат сточарите дури од селата кај Лариса.

„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)

Ништо не ми вреди што се сите од странство, што на моите другарки им се допаѓаат и би сакале да ги имаат, што ме прашуваат каде сум ги купила, па кога ќе кажам од кој град и која земја ми ги донеле мајка ми или татко ми, се воодушевуваат.