сум (гл.) - бил (гл.)

Сега си мој!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Лобо: Отсекогаш сум бил твој, бејби!
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
- Како не, па јас, освен што ги имам болките во грбот од ништо друго не сум била болна. - рече без двоумење.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Да, уште никаде не сум бил, но знам дека можам секаде да бидам.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Како до Вевчани или како во Тетово, ама не можам да знам точно каде зошто јас никогаш во животот не сум бил ни во Вевчани ни во Тетово.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Не знам дали одам, дали се сеќавам како ќе сум одел или се сеќавам како сум бил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Колку и да сум мислел на вечноста за времето на градењето, јас сепак сум бил ограничен само на своето време и затоа куќава одвај може и да го издржи дури и само моето време.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Уште никаде не сум бил.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Освен, ако тоа не е некое пресоздавање, инкарнација во која никогаш не ќе дознам ни што сум бил ни од каде сум дошол.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Беше во состојба со денови да се однесува како немтур и да се обидува да ми наметне вина мене, дека, еве, јас сум била нечовек, штом така грубо, а не нежно, како што беше навикнат, се однесувам со него.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Или од црните потони на мојата крв ќе избликнат непознати желби, и ќе биде доцна кога ќе излезат, никогаш веќе не ќе можам да мислам дека се мртви или остинати, и никогаш веќе не ќе бидам она што сум бил.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
за кучето кое од мирно седење почнува да повраќа, за папагалот розела кој умираше од глад додека некој не му го потсече клунот, за моите болести и абортуси - за сето тоа бев надлежна јас, јас сум била тип жена сопруга, тој просто ме препознал во таа квалификациона група што ја предвидувала некоја научна студија за типови на жени...
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Не очекував само дека партијата на власт ќе бара еден вид услуга: откога ќе се заврши водоводот, јас да сум бил кандидат за пратеник за наредните избори од изборната единица во која влегуваше и Маказар.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Божем јас сум била претерано притресена мајка!
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Ми рече дека штом го предлагам тоа јас, дека мора да има смисла, дека тој во тоа не се сомнева, дека јас сум му бил гаранција, дека слушнал оти сега сум бил во тој крај, дека весниците пишувале за тоа и дека и тој ги чека моите големи и градителски, но исто така, и книжевни дела.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Тој мене ... „не сум бил во право, сум бил збунет, ќе ме лечел”...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Велат дека сум била многу мала, па не можам да се сеќавам на моментот кога тој во војничка униформа се појавил на влезната врата со најголемиот букет цвеќиња за мајка ми.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
По некои автори, сум бил питач на вратата на Poncius Pilatus и сум се викал Kartaphilas.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Она на сите толку добро познато чувство кое, посебно во нашите соништа, нè наведува за некое место или пејсаж да помислиме: ова ми е познато, овде веќе сум бил, познатиот deja vu ефект, исто така заслужува да биде опишан(о) со зборот unheimlich.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Јас сум стар келнер, сум бил и кај вас.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но сум бил и во Париз, тука подзастана и со особена нагласка продолжи да расправа дека таму го видел Рудолф Валентино, најголемиот љубовник на сите свои времиња.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
И јас сум бил војник, имам и син војник. Ама де! Крчмарот се зацрви уште повеќе.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
- А, скопјанче си. Ами и јас сум била во Скопје.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Тоа е земја на сите раси и сите народности.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
”, а јас одговарав: „Таму не сум бил никогаш„.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Не значи дека ако целото мое јас е добро, сѐ реално е јас: ниту дека дури и ако јас сум овде-сега, јас не сум бил таму-тогаш.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Безброј пати ми раскажува: ме бањала кога сум бил бебе, перела и спростирала пелени, ме развиткувала и повиткувала, ме нишкала и ми пеела - Думба, думба, детенце, баба празно вретенце, - и - Цуцул пасе говеда - и ми кажувала многу други броенки и залагалки.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Така ли? Не знаеш или нејќеш да знаеш?“ се налути директорот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„Добро... не можам да те присилам. Утре да дојдеш со родителот.“
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Другарите ме запрашуваа зошто сум бил кај директорот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
„И ако некој ве праша, не сум бил тука.”
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Во животот неколкупати сум играл шах и сум бил искористуван пион, но во последно време решив да бидам само набљудувач од страна и воајерски да посматрам. Така се осеќам послободно.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
(...) На мојата изложба во Ферус галеријата во Лос Ангелес отидов со комби, заедно со Вин, Тејлор и Џерард.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Јас сум бил обвинуван дека сум итар материјалист и бур­жуј­ ски мистик.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мислев дека е добар поет и тоа и му го реков.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Така можеме да го сфатиме Германството, неговото бидување романтичар и Германец.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Мислам дека сите беа убедени дека ми е страв од авиони, но не беше така - едноставно сакав да ја видам Америка, бидејќи никогаш порано не сум бил западно од Вирџинија.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Во тој цртеж од 1956 постои силна врска со Нордиската митологија: судбина, пов­торно-раѓање, плацентата, мајката природа.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Со почит кон романтизмот и Штајнер, од секогаш сум бил импресиониран од Бојсовите цртежи насловени Kadmium.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Уште паметам јас како ми било мене кога сум бил на нивно место, но во сосема други околности Сепак, се вратија омацурени.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Па, разбирам, не да не разбирам, туку што можам јас да знам за градскиот живот кога никогаш не сум бил таму.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јас секогаш сум бил сам, навикнат сум на тоа, навикнат сум за сè сам да се грижам, за сè сам да решавам.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Зашто, не е срамота, ама јас и не знам што е доктор, никогаш не сум бил кај него. - Никогаш, велиш?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Јас не сум бил, ми кажувале. И тоа дедо ми. Тој бил.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Свекрвата мене да ме брка, кај моите да ме враќа по толку години алајка и робинка што сум била во куќата на домаќинот мој! Кај се чуло и кај се видело?
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
И јас на млади години, немајќи своја земја, аргат кај беговите како волот за сламата, сум бил во Бугарија.
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Даскалов се насмеа и ми подрече дека сум бил добар измислувач на утврдени природни појави и дека сум одличен изведувач на експерименти за децата од пониските одделенија.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не, не станувало збор за да втасам на некое неодредено место туку за да се вратам во тоа мое утре во кое некогаш веќе сум бил?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За третиот и самата не знам што да речам: сум била убаво повиена и оставена пред црковните порти во Чифлик.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Подобро било да поверувам и да паметам дека сите тие девојки (а помеѓу нив се наоѓала и мајка ми) што ги служеле арабаџиите и трговците додека работел анот на Дуко ми биле по малку и мајки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ние самите сме ковачи на својата судбина". (Ова е онаа втора порака, што ми се насмевнува од темнината...) Знам, ќе си заминам и тоа речиси пеш од таа изодена приказна на мојата младост, а малку понесов како утеха и како искуство.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Од многу причини највистинита ми се чини приказната на четвртиот глас: дека мајка ми можам да ја пронајдам само помеѓу девојките од Горномаалските анови, каде што сум била заборавена, но само од мајка ми а не и од другите девојки.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Таа мисла ми ја вгнезди во умот мајка ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и онаа приказна за сонот во прегратката на војникот кој знаел да бакнува најтопло иако тоа го правел преку превезот на ноќта!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Му реков на Дасакалов: - Ако, нека, јас и не очекував од тебе дека ќе заборавиш барем за момент дека си даскал, но те молам да имаш предвид дека токму животот е најдоброто училиште.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А ете, убавината на таа ноќ, слична на топол леб изваден од под вршник, ме потсетуваше токму на тие воздушести празнини во него. Или сум била гладна?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И тоа во недела наутро. Бев таму и ја разгледав населбата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А и сознанијата до кои божем доаѓам не поминуваат без многу прашалници.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до мене јас вистински верував во она што се случи во моментот на поминувањето на спомнатата огнена топка!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
"Животот го следи само она што нашето залагање настојува да го оствари; затоа залагањето упорно им се нуди на нашите раце и на нашиот ум; им помага тоа да го сторат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Се разбира, ни на крај памет не ми идеше самиот да си вообразувам такви нешта, мислам на глупоста што веќе ја истресов, дека сум бил божем веќе пораснат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бидејќи и јас сум бил новинар, па во извесен степен и денеска сум, јас приготвив малку нешто напишано за оваа конференција.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Знам точно во детали што се се случило, исто како да сум бил таму.”
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Брегот се сокриваше во темнината. Ѕвездите не се гледаа. Водата беше црна.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
- Одамна не сум бил на чамец, кхм-кхм - се накашла дедо Васја.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Пијам многу, а млад сум, уште војник не сум бил...
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Ништо не му реков на Земанек за онаа вечер; му реков само дека сум ја видел Луција со тетка ѝ на корзото, и дека не сум ѝ пристапил; тој рече дека умно сум сторил, оти сум бил сѐ уште неистрезнет и непресметлив.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
По нецел час јас веќе можев да стојам на нозе; се исправив и видов дека додека јас сум бил во мојата светлина и со неа, Земанек и другарите ме пренесле во самиот археолошки локалитет, под едно импровизирано тремче кое си го направиле археолозите да ги штити од сонцето; ме легнале на едно полско креветче.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Сум бил јас, Луцијо, сум бил веќе еднаш и момче, и девојка, и грмушка, и риба што скока од водата.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Што всушност се случило? Во таа состојба на опиеност, во која ниту сум бил на небото, ниту на земјата, во мојот облак светлина (никогаш од тогаш не сум ја видел таа светлина, а копнеам по неа; ќе ја видам ли уште еднаш, макар и во некој друг живот?), сум дошол до Луција, и мислејќи дека фантазирам за себе и во себе, сум ја изговорил целата фантазија, во два гласа, машки и женски, пред неа и пред нејзините другарки, што предизвикало општа смеа.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ми беше смешен мојот вчерашен конфликт со Фискултурецот; просто не можев да сфатам колку сум бил глупав што воопшто сум му посветил некакво внимание на тој конфликт.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Есејот беше напишан за една ноќ, со многу вино, што може да се забележи, според наместа неповрзаните асоцијации; јас и денес ги гледам тие места, но не ги коригирав, за да можете да сфатите во каква емотивна состојба сум бил тогаш.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
„Не, не плачи Луцијо; овој свет за мене без тебе е безвреден, и затоа си одам, и ќе бидам нешто друго, оти и твојата партија од мене бараше да бидам нешто друго; но јас по божја волја ќе се видоизменам, а не по желба на човек; оти јас веќе некогаш порано сум бил и момче и девојка и грмушка и птица и лушпава риба што од морето скока...“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Но, од друга страна, со тоа што ми заповедаше да тргнам со неа, таа покажуваше бесна немоќ, и тоа беше симпатично. (Боже, можно ли е да сум бил толку незрел и глупав за да не сфатам што сакаше Луција да каже со тоа, и дека бараше да бидам со неа на еден општествено дозволен начин, како другар од партијата; зарем бев толку глупав да не сфатам дека тоа беше единствената форма под која можевме тогаш да бидеме заедно, тогаш кога партиската свест беше посилна и од свеста за физиолошките потреби?) За да ја развеселам, реков дека ќе потпишам.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
И сфатив дека ова е провидение, дека пајакот мене ми е подобен, или јас нему, дека попусто самиот сум се унижувал пред Лествичникот и другите бедни; дека сум го лутел Бога оти знак ми дал да го носам светот на плеќите свои, а јас не сум разбрал, не сум го познал знакот и сум дал предимство на друг, оној што е под управата на гревот, оти никогаш не сум се борел, не сум се спротивставил, послушен секогаш сум бил; а оној што послушен е секогаш, тој послушен и кон ѓаволот, а не само кон Бога ќе биде, кога ѓаволот ќе му се претстави под лика лажна, под образ притворен!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Со тоа, ако не се декларирате како народен уметник вие автоматски станувате болшевик и марксист, а штом сте тоа, вие немате духовен свет, не ја сакате татковината (многу години подоцна, откако заминав слушав сѐ уште коментари дека сум заминал затоа што не сум бил никаков патриот!), немате однос кон историјата и редовно имате руина од семејство.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Слично така, геј-мажите честопати разменувале информации за тоа каде во јавната стрејт-култура може да се најдат бисерчиња геј-духовитост, скришни двојни значења со геј-смисла или итри ишарети што машките геј-уметници успеале некако да ги протнат во главнотековните филмови и во главнотековната музика, каде што си седат заштитено скриени и обично минуваат незабележани, освен од оние што знаат каде да ги бараат.438 Ништо од она што го кажувам тука не е со цел да ја оспори вредноста на сето тоа.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
“).
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Ако, како што признав на почетокот, не бев човекот што треба да го предава предметот за тоа „како да се биде геј“, исто како што не сум човекот што треба да пишува книга на таа тема, тоа е затоа што отсекогаш сум бил благодарен за, а и длабоко внесен во, експлицитната, некодирана, идентитетски заснована машка геј-култура, особено за книжевната фикција.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не сум бил тој што треба да го предава. ‌Цел живот ми кажувале дека немам врска како да бидам геј.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Напротив.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не морав веќе, некако, да се внесувам себеси во тие визии за животот што ги создале негеј-писатели, без разлика колку се стремеле да бидат хумани, длабоки или инклузивни.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Се разбира, некои гејови и луѓе што им се благонаклонети реагираа со поддршка и со ентузијазам, но многумина други приговараа дека сум бил непромислен и провокативен, дека сум ги ставал геј- мажите на лош глас, сум продавал стереотипи со тоа што сум имплицирал дека геј- мажите се различни од стрејт- мажите, дека сум ја изнесувал лудата идеја дека постои нешто што се вика геј- култура и дека е различна од стрејт- културата, дека сум ја потврдувал хомофопската претстава дека геј- мажите „врбуваат“ стрејт- мажи да се впуштат во „геј- стилот на живеење“ или дека сум ѝ давал на верската десница оружје со кое ќе удри по нас, а со тоа сум ја загрозувал борбата за граѓанските права на лезбејките и на гејовите.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Сум бил таму. Пред шеесет години, велиш. Тоа е многу.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
- Значи сте од Македонија? – го почна разговорот домаќинот. – Јас таму сум бил едно десетина пати. За трговија.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Чекај, не прашувај ти, јас ќе прашувам. Ти нели си бил во Прењес? - Сум бил.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Ете, јас, кој сум бил тука скоро една година, само на кратко ти ја раскажав мојата приказна, така, како што беше...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Никогаш не сум била толку неспретна како тие први денови: сѐ нешто ќе скршев, немаше да направам како што треба и поради тоа уште повеќе се нервирав и станував сѐ полоша.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ме ставија во најлошиот затвор во кој сум бил, и бев во самица година и пол.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Единствениот контакт што ги имав со човечки суштества, беше пет пати дневно, кога можев да слушнам како некој доаѓа низ ходникот, го отвора, “свинското грло” и ми подава храна.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Тоа беше само чиста кутија со ништо друго освен душек.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Се борев со помислата дека сум бил отфрлен.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
А кога моите родители умреа и дознав дека сум бил посвоен, јас тргнав во една друга потрага.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога те сретнав тебе, сфатив дека потрагата по оние кои ме зачнале ме одведе кај овоплотувањето на она женско суштество кое ми се појавуваше со години.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
За твојата љубов никогаш не се борев – таа ми беше подарок.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Колку време сум бил врзан, колку време умирачката ми се радувала, не знам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Знам само дека сум со нив на оваа маса, во оваа просторија во која не се сеќавам дали некогаш сум бил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Се чини оттогаш не можам да си ги приберам деловите од она што некогаш сум бил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Затоа, во својата ни најмалку декларативна поетика, авторот е толку самосвесен за творештвото како свест за оние предели за кои веруваме дека се вечни: „Со моето сведочење во вид на писание дека некогаш сум бил, всушност, јас и посведочувам дека сѐ уште сум жив, но дали на овој или на некој друг свет, не знам“ (Писание за ѕвероглавите и мојата смрт).
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога наближив кон една долина криена меѓу плодови од лимони, грозје, портокали и смокви, кога го здогледав морето и кога застанав на брегот, почуден си реков: „Господе, како да сум бил тука, како да сум живеел тука на овој брег, до оваа стена и пештерата издлабена во неа, до манастирот и кипарисите извишени крај него, до параклисот од левата страна, полеан со молитвите на калуѓерите кои со запалени свеќи влегуваа и излегуваа од него, помазан од звукот на камбаната и клепалата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Со моето сведочење во вид на писание дека некогаш сум бил, всушност, јас и посведочувам дека сè уште сум жив, но дали на овој или на некој друг свет, не знам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Останува писанието да биде единствениот сведок дека некогаш сум бил. Ако сум бил.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Моите ме довлечкале до дома. Два дена сум бил во постела, на третиот сум ги исплашил луѓето од чаршијата.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Влегов во темна соба без составките на моето тело: без глава, без мозок, без потекло, без име, без настани по кои би се сетил што сум бил, што се случувало, кој сум.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Можеби, во меѓувреме, пак сум бил на славата на Свети Никола, но тоа не го паметам.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Претпоставувам, пишувал: „Отсекогаш сум бил свесен за илузорноста на обидот за враќање во состојбата на благороден дивјак.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Така и ме најавиле на плакатите: под нивните имиња и презимиња со големи букви, сум бил спомнат и јас, именуван како „блуз пианист“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Ретко кога сум била волку настината, долготрајно со ангина и кивавица.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Никогаш не сум биле во ситуација да припаѓам кон втората категорија. 21 февруари Утрово, татко ти, сосема обично, ми кажа дека сум згрешила во датата на твојот роденден: - „Зарем не се сеќаваш дека е роден во есен, кон крајот на септември“.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Многупати сум бил сведок на челни луѓе (и на аспиранти за челна позиција) во театарот, како и на актери, режисери и други кои, благодарејќи на вроден недостаток, не можат да кажат кога жанрот е чист, а кога е меланж.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Сета ноќ, како што ми расправаа подоцна, сум бил во несвест од оган. Дури пред муграта, огнот стивнал.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Ви се молам. Оставете ми ја мене можноста преку сево ова да се извлечам од моите црнила и да му се оддолжам на тоа што сум бил и јас некогаш - младич.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
- Море, ами кој е тој будала што ќе те веруа, бре Силјане - му рекле селаните - оти си бил штрк!
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
- Ела ми, ела ми, чедо, да му бакнеш на дедо аџија десница, за да ми ти даит проштење, оти јас сум бил на аџилак и сакам да се свеќаам; тамо, чедо, сум се исповедал, за да ми се простат греовете.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Како било и што било што се праат тамошните луѓе штркои, другаш ќе ви кажам, браќа - му рекол Силјан - сега згора - згора ви кажуам оти и јас се сторив штрк на два пати и едно цело лето сум ви седел овде на нашава куќа и сум патил триста маки; арно ама не веруам да ме веруате оти сум бил штрк.
„Македонски народни приказни“ од Иван Котев (2007)
Јас во мојот живот никогаш, ама баш никогаш не сум бил со друга жена.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А, може да заврши работа и добар селектор, внатре во екипата (не сум била на фризер, пуштам џигерици).
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ако бидам онака природна, ќе може од прва да прочита колку часови од ноќта сум била будна во темнина, според круговите под очите.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Море која Софија, вака среќен сум бил само кога Јованка ми ја пуштија за домачица во туѓи бели дворови!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Сега, помислувам дека и јас сум бил сведок на таа борба.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
- Срам, несрам, брате Јоне, ми вели Мирче, јас изгледа не сум бил за жена. Изгледа некое виножито ме има пресечено, вели.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сум била и јас несилка, сиот овој грагор, сите овие наредени стомнина што спијат, сум ги износила и сум ги снесла.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Сум бил, ме немало. Овде сум, утре пак ќе ме нема.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- И пред сто години сум се мачел вака. И пред илјада.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Јас војник не сум бил. Некако ми е жал да кренам рака на жив човек.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Грок, Фртелини? Зошто тоа? Знам каков сум бил, знаеш и ти.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Беше тоа, искрен сум, поискрен никогаш не сум бил.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Значи, веќе сум бил на твојата озборувачка агенда.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
„Навистина е така, понеси го таму, преку другата страна, чесниот лекарски збор.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас, кој веќе сум бил по сите болнички соби, овде и насекаде, јас ти велам: твојата рана не е толку тешка.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Јас сум бил отсекогаш атеист, но само по ова прашање му се молам на Бога!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Поради тоа би можеле да нѐ наречат идеалисти, макар што некои велат дека сум бил роден анархист.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Јас имав три чисти среде славната Сорбона да ја кажам, поткрепена со научни аргументи, вистината за советската социјалистичка педагошка школа, и да ме прифатат за доктор на науки, а овде ми ја одзедоа универзитетската катедра за педагошки науки, ме тупнаа во свирепиот затвор со обвинение дека сум бил информбировец, пропагандист!
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
„ Во овие судбински дни за Кукулино, пак сум она што сум бил.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Му велам дека сум покоен Никола Боткин, сум бил и веќе не сум жив, нема кој да ми пишува.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Мртовецу, вели, тоа сакаш да кажеш, жив си бил? Сум бил и не ќе сум, слуша. А и ти веќе не ќе си.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Ќе видиме сум бил ли или уште сум нешто, ќе видиме.“
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Според полициската логика тоа значи дека прва сум била прочитана. Ситна и безначајна риба.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Никогаш не сум бил вистински вклучен во самото создавање на јазикот.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Го сакам пишувањето, пишувањето што е објава на постоењето, доказ дека сум бил тука заборавен од сè.
„Записки“ од Милчо Мисоски (2013)
Морав да признаам дека не сум знаела со кого сум живеела или, не дека сосема сум била лишена од предупредувањето на мојата интуиција, од предупредувањата на моите соништа, а и од конкретни факти, но дека сето тоа не сум го пуштила сосема да продре до мојата свест за да може да бидам онолку потресена колку што било неопходно, и да го преземам она, што било потребно.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Се правдаа, тврдеа дека ме сметаат за исправен, дека знаат оти сум бил ангажиран за помош за прославата на јубилејот на браната, но дека ова била нивна должност и така натаму, како што зборува обично секоја полиција во такви прилики.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
- ти се молам, мила ќерко, поврати се дур е време - оти ти си многу млада - многу млада росен цветец - ај, погледни уште еднаш - проговори уште еднаш - да ми дадеш проштевање - на мајка ти некадарна - од болките да те варди - од болките да те спаси - леле, леле јас сирота - што сум била таксирлија - што ме најде небиднина - ај, со тебе јас да легнам - да те топлам, мила ќерко - како в земја да те легнам?
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Триесет навршив ете... Ми велеа сите Ист си ко дедо ти Вистинољубив, чист Така ми поминаа годините, дните – Во утеха дека сум бил алтруист! 1999
„Сите притоки се слеваат во моето корито“ од Марта Маркоска (2009)
И ме вратија од мртви - буквално, ми рекоа дека во еден момент веќе сум бил готов.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Да бидам искрен, никогаш не сум бил толку восхитен од Ренесансата.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ама, гледате ли, какво магаре сум бил јас.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Дури су била за таткова и мајкина куќа — су била; сега брате секој си го сака своето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Веројатно во него имаше и дека сум бил во Автокоманда кај вујче Сотир, братот на мајка кој сам живее во голема одаја на кат во убава зграда, ми рекол дека можам да појдам кај него, ама по тонот сум заклучил дека не сака да се населам кај него.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
На 28.10.1951 ноќта, според белешка во Дневникот, сум легнал околу 11 часот, без да одржам час по математика со Фодулчето. Причина: сум бил на кино.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
И уште потврдувам дека јас сѐ уште сум бил во бараката на бај Шишко и дека слободното време сум го користел за совладување на материјалот од петтиот клас.
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
11. Си реков дојде време за отпочин од многу сонување Време е да се протријат очите И да се касне некое резне јаве Преполно со коалољубци (и кенгурољубци) од сите земји Кога ќе видам што ќе видам Лично Папата Бенедикт Шеснаесетти Да ми ти дошол во Австралија и лично тој ми пружи рака Вели одамна сакал да се сретне баш со мене (Вели дека сум Божји ротвајлер и јас навистина не го разбрав тоа) Вели многу го интересирале моите соништа И малку се попари кога веднаш му кажав Наместо добредојде му кажав дека за моите сонови Сум во постојана комуникација со еден поет од Македонија Ох Македонија рече Папата никогаш не сум бил во Македонија Иако тоа е само еден саат летање од Ватикан Никогаш никој и не ме поканил во Македонија А во животот на еден Папа многу е важно да не оди неканет на гости Сум читал многу за Македонија додаде Папата Светиот апостол Павле на пример пишува „Кога дојдовме во Македонија, никаков мир немаше телото наше; Во сѐ бевме во маки; однадвор напади, одвнатре страв.“
„Сонот на коалата“ од Ристо Лазаров (2009)
Со еден збор: не мириса на ниту едно место на коешто досега сум бил.
„Бед инглиш“ од Дарко Митревски (2008)
Асмата ни копа ни ора, ама е тука. Ме наклеветија. Ми подметнаа клевета, божем сум бил во врска со Австријците.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Или со нив или ќе сум бил против нив!”
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Цел живот во бившиот режим ми го јадеа џигерот затоа што сум бил браник.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Сум бил од бившиот режим зашто не бев неписмен какви што беа тие нивните...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А тој беше гас и гаќи со преседатељо на општината мислеше дека нему никој ништо не му можи и тој, заедно со овој Војнета наш мене ми ги имаше пуштено партизаните да ме убијат зошто сум бил кмет и сетне со нивни ниспет партизаните ме затворија а и уште да можи нешто најлошо тие мене ќе ми го сторат зашто тие сет вногу лоши луѓе ама и овој партизанскио суд што не ет суд туку суди само накодошени луѓе мене мана не можеше да ми најде и ме ослободи ама Трајко Казиловски и Војне мене дрвата не ми ги имаат заборавено и ако им дојде на колај тие мене пак и најлошото ќе ми го направат“.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А тие да ти ги имале фатено и да ти ги имаат затворено шефот на станицата и жена му и сега и мене ме затвораат како со нив да сум бил.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Попусто се бранев дека сум бил само орле, дете помамено по униформата...“
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Подоцна се сфати дека сум бил жртва на женската жестокост.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Можеби само како дете, ако сум бил некогаш дете.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Ако не сум бил со нив, сум ти бил против нив.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
БОРИС: Никогаш не сум бил на море?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
МАНЕ: Кај кур сум бил?
„Буре барут“ од Дејан Дуковски (1994)
- Јас сум бил курир? - зачудено праша Трајче. - Да, ти! - одговори Горјан.
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Како било и што било, што се прават тамошните луѓе штркови, другаш ќе ви кажам, браќа им рекол Силјан, сега згора-згора ќе ви кажам оти и јас се сторив штрк на двапати и едно цело лето сум ви седел овде на нашава куќа и сум патил триста маки; арно ама не верувам да ми верувате оти сум бил штрк.“
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
О, каков слепец сум бил!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Само јас сум бил повластен да влезам низ главниот влез на Уредот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Неколку пати нагласи како ѝ е многу драго дека сум бил во редакцијата: фала му на Господа, тука си, те фатив!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Јас, што сум бил легенда.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Пуштиле такви бради, што само колец може да ја оправи работата.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
ЧОВЕКОТ: Цел живот сум бил во позадина.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Кома и смрт хараше, кога Тасе со него шараше.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
Сум бричел по тројца одеднаш. Сум бил познат по тоа. Други времиња беа.
„Последниот балкански вампир“ од Дејан Дуковски (1989)
И понекогаш ги пеам старите песни на овој свет, песните што настанале уште кога сум бил млад.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„И сите сонувале?“ „Сите. Истиот сон, без разлика“. „Веруваш ли ти во тоа?“ „Да, никогаш не сум бил толку сигурен во нешто.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
И понекогаш ги пеам старите песни на овој свет, песните што настанале уште додека сум бил млад.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Роман Гигов Грофот сосема неочекувано ја прекина и оваа визита.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Како да поверувам дека сум обвинет кога никој не ми ја соопштил вината? Сторете го Вие најпосле тоа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
А сега, да ги прескокнеме оние банални почетоци што се врзуваат за првиот ден по сахраната на Самоников.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И веројатно сум бил насмејан во моментите додека во сонот заклучував дека јас треба да бидам тој кој ќе ѝ помогне на Загорка Пеперутката да полета.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Негде при крајот на месечевата ноќ Пеперутката втрча во мојата соба и водена од насмевката на возбудата долго раскажуваше за некое чудесно лелеење во воздухот што самата таа го чувствувала; ми ја објаснуваше состојбата на привидното летање во кое и сега се наоѓала а од кое произлегувала и оваа нејзина воодушевеност: - Виде - прашуваше таа а лицето ѝ гореше - виде колку високо се качив? Дури меѓу ѕвездите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зарем треба да сметам дека сум бил обвинет а таа висока личност интервенирала?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Значи, сметајте дека сте на визита кај Роман Гигов Грофот и мене навистина ми е мило дека доаѓате на време.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јана ви кажа дека сум бил кај нив? – прашав. -Не ви рече дека таа ме покани?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сум бил доволно кооперативен за да можам да ја здогледам и пренесам вистината на која се трудел да ми укаже пријателот Б.С.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Јас не сум бил повикан како сведок, а ваквите состаноци за него не претставувале покани за изјави туку обични визити на кои тој ги претпочитал разговорите и размените на мислења.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Еднаш, тоа беше одамна. Дете сум бил.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А вистината била дека сум бил симпатизер, ама не бев член.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И јас одам долу, на линијата. Успеав да добијам прекоманда.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
А ти, побрза да кажеш дека сум бил шофер и сега ете, на! Ме пикнале во кабина.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И вчера, кога тие со својата песна ги разбудија сите, нешто ме сечеше тука... и јас сум бил војник во три војни, ама гласот ми беше машки, силен, моќен, а дека ми трепереше, што можев.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И јас да сум на нивно место, - си велеше, - да ме будат страшни соништа во кои арамијата ми виснал над глава со нож в раце готов да ме заколе, да гладувам, зашто она што го имам ми го собира некој со помошта на еден јатак , да ми ги грабне некој со крвава пот спечалените пари, да молам да го дадам аманетот на најмилиот од куќата како што беа оние пет лири на татка ѝ на Трајанка, да морам да се посрамам како татка му на Пецета, зашто некој, кога сум бил на мака, ме одделил од најмилото, а јас сега не можам да му го вратам, та и мене да ми се случува сето тоа, - и јас не ќе можам да го здржам бесот, па макар сто пати знаел дека јатакот е јатак, а неговото внуче негово внуче, кое можеби ништо не знае.“
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
АРСО: Како ноктите твои. (Посилно.) Е, никога не сум бил волку жеден!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
АРСО: Да си ми жива и здрава, Стојанке! Господ да ти даде момче какво што си сакаш!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
Залутав одамна љубопитна во овој грд пејсаж од железо цреп и бетон но сепак останав жива Сега сум малечка полјанка на туѓите убави надежи за кои го крадам неверна ветерот од реката Безброј патувања им нудам на очите и стапалките што паѓаат уморени на моите сиромашни откоси Но спомени имам и јас па свенувам штом ќе ми шепнат дека сум била шарено крило на убавината Шарено крило на младоста во коренот на плитките води што растат со жолтиот спомен во купишта од сено
„Дождови“ од Матеја Матевски (1956)
Отсекогаш сум бил тоа. DD ПТ: Што е за вас комерцијален уметник? DD ЕВ: Не знам - некој кој продава уметност. DD ПТ: Значи, сите уметници се комерцијални уметници, со одредени разлики во степенот на комерцијалноста. DD ЕВ: Така, мислам. DD ПТ: Дали подобар комерцијален уметник значи некој кој продава подобро од другите? DD ЕВ: Не знам.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Влеговме во автомобилот и откако по една турканица ми беше заповедано да седнам напред и никако на ниедно друго место, тргнавме накај мојата фамозна, "смрдлива" тетка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сега со болестиве на кравиве никогаш не знаеш што можеш да добиеш!
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Не знам колку долго сум бил таму - сè што се случуваше како да ми се случуваше во некое бунило.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- Да, навистина, - се обидов и јас да направам тетка ми да не се чувствува непријатно поради нејзината реакција со тоа што ќе ѝ дадам комплимент, - оваа куќа е најубавата и најблескавата куќа во која сум бил, навистина! - и ентузијастично кимнав со главата.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Што можам да украдам, вели, кога не сум била таму.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Од кај знаеш дека сум била, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Не знам како сум дошла овде, кај сум била досега, кон кај да се свртам сега.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
И Андреја Тарковски си отишол дома, ја викнал мајка си и ѝ рекол: Мајко мори, јас сум бил мртов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Пејзажот ми е познат, а никогаш не сум била.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како сето време да сум била мртва.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А јас знам дека не сум била: којзнае од кога не сум се видела со човекот. Со Никифор Абазовски.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Како цел живот да сум била овдека ми иде. „Животот е голема лага, велеше дедо, а ние сме тука за да биде уште поголема.“ 49.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Никогаш не сум била, вели.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
- Но, јас немам гости. – Возврати џвакајќи – Никогаш не сум била толку гостољубива за да ми дојдат гости на кои ќе можам да им призачувам од вакви слатки, преслатки работи!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
И пак, првпат откако е роден, Дедо Мраз се сети да праша: - Еленчиња, дали некогаш сум бил женет?
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
„Јас никогаш не сум била тука, иако сум родена скопјанка!
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Сум бил расипан... Како да не... тфу!
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Расипан сум бил? Види го ти него... јас сум бил расипаниот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еј, Кољо, Коњо, чукни се малку по теме за да ти се разбистри видикот, додека не те чукне некој друг... расипан сум бил...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Како да било, ама јас таа вечера ја паметам како на гости да сум бил: слатко најаден, изнасмеан , до ситка наслушан муабети на возрасни луѓе.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
СТЕВО: Сум бил двапати порано. Носев некои списи.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
КЛАУС: Имате право. Јас сум буржуј. Отсекогаш сум бил. И не се срамам од тоа.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
АНГЕЛЕ: Не го знам Стамбол, не сум бил на запад. ВЕЛКОВ: Стамбол е на исток.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Не знам што ми правеле кога сум бил мал, ама мора некаде страшно да ме заебале штом сум сега ваков.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
- Ни јас не сум бил во Домот, - го охрабрив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Јас во Прилеп никогаш не сум бил, и дедо ми ми вети дека еден ден заедно ќе одиме за да ми ја покаже куќата во која се родил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Тој ден игравме шах; отидовме во самопослуга да ми купи сладолед; ни пресече студена лубеница по ручекот; ни скина грозје од лозницата над терасата; ми вети дека ќе ми ја залепи гумата од велосипедот; го капевме кучето Синга во пластично легенче, а тетка Јорданка (жената со која живее, а за која јас често го прашувам дали може да се рече дека му е девојка) го триеше со шампон; ми предложи да одам заедно со нив десет дена во Охрид пред да ми почне наставата во училиштето; се радуваше кога му раскажав дека во Тиват ме избрале за втор придружник на Мистер на летувалиштето; ми честиташе што сум бил победник во натпреварот по пливање...
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Мама претерува кога вели дека сум бил многу шармантен со нив.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Не знам, - рече како да се убедува себе си, - никогаш досега кај никого дома не сум бил.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Во селото, додека лежев болен од тифус, таа за цело време додека сум бил во бессознание, не водејќи сметка дека и самата можела да се разболи, била крај мене.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Колку дена бдеела врз мене додека сум бил во бунило, додека не се знаело дали ќе останам или ќе си заминам?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Добро е – си мислев – што татко ми не е тука, оти ако се вклучи во разговорот, пак ќе морам да слушам: „Јас на твои години сум бил пресреќен до Охрид да појдам, а не за странство и за свет да мислам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Почекај малку, порасни, знаеш ли кога прв пат во животот сум ја минал границата? Кога сум бил студент.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Што бараше кај Црквичето, знаеш дека таму ноќе не одам – се зачудив.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Јас сум многу љубопитна по природа и моите дома често ме нарекуваат „досадија“, демек- сум била здодевна со прашањата, со упорноста да го истерам докрај тоа што ќе си го наумам, па ги „давам“ понекогаш до бескрај, додека да “им пукне филмот”, како што има обичај да рече мајка ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
А, не ти, уште основно не завршила, туку „дави„ со тоа!
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Хормоните ми се вознемируваат, што би рекол тој, кога ќе забележам дека такво нешто сторил кога сум бил отсутна.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Иако не сум баш сигурна што се тоа хормони, приближно знам дека се поврзани со овој глупав пубертет со кој на глава ми се имаат качено од кој мир веќе си немам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Отидов дури до Млечен, те барав насекаде, гласно те викав по улиците, каде сè не бев, дури до Црквичето во темниците сум бил.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сум била јас и друг пат рекреативно дел од такви фотосесии.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Сум бил, порано и јас возев возови.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)