стои (гл.) - пред (предл.)

„Така што вашата заедница би им ги плаќала надниците на тие работници.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Таа воочлива декорираност на иерархот, Германците се правеа дека не ја забележуваат, меѓутоа чувствувајќи ја свеченоста на мигот што со тоа митрополитот им ја сугерираше и тие останаа да стојат пред посетителите.  „Да Ваша еминенцијо, таа листа ни е неопходна”, ја подаде раката СС командирот Беренц.  „Добро, но најнапред ќе ви го покажам писмото што го напишав до една значајна личност”, рече владиката и од под расото извади лист хартија.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Како?” - прашува снисходливо актуелниот претседател на еврејската заедница кој стои пред Координациониот управен одбор за социјалните работи, зајакнат со Д-р Цви Корец кој е сѐ уште повратник од Виена и личност без функција и уште дванаесет видни личности на солунската заедница.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Стои пред решителниот потез во својата шаховска кариера.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Таа стоеше пред нив дури да се послужат, со пјатото в раце, сета некако просветлена и весела, една од оние наши млади и пријатни вртливи жени, но свената пред време, збунлива и затоа смешна.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Свршен е петтиот час, и тој стои пред гимназиската врата.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Стоејќи пред затворената врата од под маицата ја извлеков врвката со клучот и отклучив.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Небаре претепано куче се влечкав уште еден кат.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Поминав покрај него без да го погледнам и без збор да прозборам.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Најдолго стоевме пред казанџинската работилница „Тишина“, на аголот од каде што се расчаталуваа улицата на јорганџиите и улицата на тенеќеџиите.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Бојана стоеше пред него како мермерна статуа. Таа молчеше - требаше да молчи.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Наметнат со долга гуна, што му се спушташе до петиците, стоеше пред него Гоце и го гледаше со својот огнен поглед.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тоа ја зголеми мојата мака: уште еден мил спомен стоеше пред мене во урнатини...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Елена стоеше пред шаторот со високо крената глава и со раширени раце.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Монах стои пред портите манастирски И гледа таму, отиде планините, отаде морето Минува Елена. Ѝ го препознава одот, Ѝ го слуша гласот и гледа Врз пладнето – сонцето ја запишува нејзината лика И ја остава пред него како икона.
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Зборовите параа срце на тие што таму собрани беа, а само утехата стои пред кутрата мајка ко стена, болката неа ја скрши.
„Сердарот“ од Григор Прличев (1860)
Секогаш кога влегувам во просторијата за сослушување иследникот стои пред прозорецот со грб свртен кон вратата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Иследникот ја вади левата рака од џебот, но не се свртува кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Масата на која ги пишувам изјавите повеќе е осветлена од претходната ноќ.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Том стоеше пред него, неговите огромни подлактици беа вкрстени на шанкот.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Го гледав како стои пред мене со расчекорени нозе и ми заприлега наеднаш на џинче, качено на дрво, та сега со пакосна наслада гледа одвисоко на сѐ што е големо.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Во исчекување на муштерии, тие стоеја пред дуќаните и потфрлуваа бесмислени шеги еден кон друг но веднаш се менеа штом ќе се појавеше купувач; се веднеа пред него и љубезно се насмевнуваа, ја фалеа својата стока.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Учениците - штрајкачи стоеја пред гимназијата весело расправајќи анегдоти за професорите.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И потем Фисот ме фати за коса, ѝ рече на Луција „Избриши го“, и таа потем долго ме бришеше со шамичето; гледав солзи во нејзините очи; тоа не беше онаа Луција од разбојот, којзнае дали некогаш воопшто и постоела таква Луција, си мислев; гледав пред себе жена во солзи, сподобие страсно во писмо што го преточив, во песни; жена со очи гулабови; со коса како стадо кози, кога слегуваат од Галадската гора; со заби – стадо истрижени овци, кога излегуваат од капење, од кои секоја има по две јагниња и јалова нема ниедна; со усни – алова панделка, со уста слаткоречива, со јаготки на лицето како половинки од калинка; вратот ѝ е како кулата Давидова, изградена за оружје: на неа висат илјадници штитови – сѐ штитови на јунаци; градите ѝ се како близначиња од млада срна, кои пасат меѓу кринови; еве ја, плаче пред мене и ми ги подава рацете, и вели: дојди мил мој, да излеземе во полето, да преноќеваме по селата; утре рано ќе појдеме во лозјата, да видиме дали потерала лозата, дали се отвориле пупките, процутеле ли калинките; таму ќе те опсипам со милувања; еве ја, стои пред мене и јас ѝ велам: О, колку се убави нозете твои во сандали, ќерко знаменита!
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Влегов, вратата скрцка, скрцка и мојата преплашена душа, и јас веќе следниот миг стоев пред масичката за препишување на Лествичникот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Откако се заколнавме и рака му бакнавме на владиката кој стоеше пред излезот од црковниот двор, тргнавме да си одиме дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Гледавме како Дева Марија го придржува малиот Исус.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Долго стоевме пред „Богородица и детето Исус“ и „Распетието“ од Џовани Белини, донесени од музејот Корер од Венеција.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Еден теоретичар дури ги споредува со луѓето кои стојат пред влезот на некој си супер маркет и усно или преку подадени флаери ги известува потрошувачите кон кои продукти треба да го насочат своето внимание.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
„Што да правам сега?“ - размислуваше Соња стоејќи пред вратата на училницата.
„Градинче“ од Бистрица Миркуловска (1962)
На брегот од тихата река врбите таговно се капат... песната се губи во зајдисонцето, јазикот се вовлекол во мене и немо стои пред збогување.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
По некое време стоеја пред Претседателот. Претседателот им рече дека треба да дојдат ваму, во Белата Долина.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Глигор стоеше пред него, готов да го заштити од ненадеен и случаен налет од темнината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
А може некој светец стоеше пред него и не даваше да помине куршумот, да го удри војводата.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Побеле, ко да го наврна снег, ко да му падна сињак на косата. Така, дури стоеше пред мене.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
И во темницата само него го здогледувам: стои пред српските војници (на едни им клисна, други го начекаа) и постојано прашува: - Зошто, каде, како?
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Ние, освен тоа, можеме и да не ви дадеме камења. Повелете, еве ви го капарот и збогум, со здравје. Оставете ги нашите жени.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Некогаш достоинствениот дворјанин со меч на појасот и крст во срцето градел свој молитвен дом со крв и со пот на гладни шутраци, сега пред тој манастир со име Гаврил Лесновски ја пречекале дружината десетина мажи, и самите темни и суви; мислиш дошле оддалеку да стојат пред стара и крива дудинка и да го наслушнуваат умирањето на зимата.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Жените навистина стоеле пред големиот миг на надежта да ги врзат мажите за постела.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Така е. Гледај - Борис Калпак им е и татко и челник.“
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Стравочудебното село било куп човечки седалки од кал и со сламени или 'ржени покриви, некои од тие куќи дури и без прозорци и бездруго однатре со залостени врати зад кои ноќе над заспаната челад бдеел домаќинот со секира, со вила или со прешилест чекан за кршење камен ослушнувајќи ги шумовите и стрелушејќи се од душите на мртовците и од арамиите или од организираните одметници на распашаните глутници на башибозукот и на аскерот што станал безредие во безредието на пеколот ширум по вилаетот и исто толку по осоговските масиви на кои некогашниот деспот Оливер мислел дека ќе е исто толку вечен колку што е и господ во заблудените срца на луѓето.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не се крстеле - ќе ја скршат тврдоглавоста на човечето во стуткана мантија и ќе ја омажат осаменицата, Доце Срменков не се стопил во капка восок за да не може да ја обогати со рожба.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Во својата голема одаја со чифит-ѕидови испрскани со златни капки (ѕвезди или дукати, стремеж кон пророковото стојбиште или бројки колку е издадено од неговата азна за издржување на медресата) не можел да ги преброи во сарајот ни атовите ни сеизите, ги штракал бројаниците над разгорен мангал и го чекал езанот на оџите да му се заблагодари на пророкот за сите добра на овој свет, потоа нагрнат со ќурк и со невидливи гавази зад себе стоел пред нејаките пупки на разбудените каранфили или замислено ја слушал опивната тага на чалгиите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Нека те носи ѓаволот. И отишол оставајќи го селскиот старешина, ако Доце Срменков бил тоа, да ѝ се заканува на дружината, потоа да стои пред прагот на Фиданкината куќа и да се врти околу себе во страв да не биде изненаден од друг натрапник.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но што можел да спечали од една воденица пребогатиот бег?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Молкнаа. Сега и ловците, како и другите, стоеја пред своите двоколки со едно воле или со ѕевгар.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Август стои пред кафезот на стариот лав Цезар; без мисла е, студен, со камен в гради, таму кај што имал во младоста срце.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Пред тоа стоев пред перченце огледало и гледав како ми побелуваат очите од грижи, од јад заради човечката пакост, заради зашвајсуваноста на полициските срца.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Не забележав кога дојде Гавранот. Го видов само како стои пред свирачите и тапо гледа во нивните набабрени образи, залепени со широките стапалки за земјата, со крвав поглед и стиснати усни, околку кои трепереа сите мускули на лицето.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Стоеше пред вратите на Вавилон, пред кулата на љубовта, онаа која Набуходоносор ја беше изградил на својата сакана Самирамида.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Стоеше пред својата капија со измешани чувства на надежта и неизвесноста.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Утредента по добро двочасовно возење стоеја пред една широка капија од ковано железо, зад која од внатрешната страна чавкаше пикинезер. Од куќата се слушна глас: - Леа! Доаѓај ваму! - по што послушното кутре престана да лае.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Ме положуваат крај ѕидот, од онаа страна каде што е раната.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Најпосле, кутриот Акакиј Акакиевич испушти душа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И тие доаѓаат, членовите на семејството и селските старешини, и ме соблекуваат; училиштен собир, што го предводи учител, стои пред куќата и пее некоја мелодија со прост текст.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Непрестајно му се појавуваа слики една од друга почудни: ту го гледаше Петрович и му порачуваше да му направи шинел со некакви си стапици за крадци, коишто постојано му се привидуваа под неговиот кревет, и тој постојано ја викаше газдарицата да го извади крадецот дури и од под јорганот; ту прашуваше зошто пред него виси неговата стара риза, кога тој си има нов шинел; ту му се чинеше дека стои пред генералот сослушувајќи го соодветниот прекор, и дека постојано вели: „Извинете, ваше превосходство!“ – најпосле, дури и пцуеше, изговарајќи најстрашни зборови, така што старата газдарица дури и се крстеше, зашто никогаш не беше слушнала од него ништо слично, дотолку повеќе што овие зборови следуваа непосредно по зборот: „ваше превосходство“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Стојам пред себе, пред мојата солза која се лизга низ образот..
„Разминувања“ од Виолета Петровска Периќ (2013)
Еве, и суетата спласна, па стојам пред тебе и гол сум регрут додека чекам - дали е слободно уште она место на градилиштето за кое ми говореше?
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Пред тоа стоев пред парченце огледало и гледав како ми побелуваат очите од грижи, од јад поради човечка пакост, поради зашвајсуваноста на полициските срца.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Винстон не погледна повторно во него, но вознемиреното лице слично на череп беше толку живо во неговата свест, како да му стои пред очи.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Една безбојна, измачена жена, со разбушавена коса и со испиено лице, стоеше пред вратата.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Во него тој стоеше пред еден ѕид од темнина, а од другата страна на ѕидот имаше нешто неподносливо нешто премногу страшно за соочување.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Ерик стоеше пред една фотографија. Му пристапив и го прашав колку долго стои тука.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Стоеја пред двокатна зграда. На сите прозорци - спуштени ролетни. Како да нема никој жив.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Арно ама, портата е затворена. Роднините стојат пред порта со стапови в раце и не пуштаат никого да влезе.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Доследно стоиш пред земскиот бог го следиш твојот неприкосновен идол идол кој уништи иљадници животи и сѐ повеќе наликува на ѓавол
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Тече и влече со себе сичко што стои пред неа, а на брегови животот чмае у троскот зараснат!
„Бели мугри“ од Кочо Рацин (1939)
Но беше крајно љубопитен да ја дознае причината зошто Мајка не ги раздвоила овие знамиња од животот, носени низ балканскиот егзил заедно со Татковите книги. – По нашето патување во Италија, во каталогот на Ла Ринашенте, го чував италијанското знаменце што стоеше пред нас на вечерата кај грофот Чано...
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Стојам пред себе. Се препознавам.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Таа стоеше пред него и се мачеше да ископа од себе некој збор.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Поважна веројатно беше онаа наша заедничка помисла: која и каква може да биде високата цел што стои пред нас додека нѐ прогонуваат глутниците на смртта?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Тогаш сите од маалото со часови зјапавме, напикани токму во подрумот на Мики, во и меѓу нозете на девојките и жените што стоеја пред продавницата „Громби“ над нас, врз подрумските решетки, а кога понекогаш ќе задуваше ветерот на кој му го заборавив името, тоа го доживувавме (молкум) како премиера.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Затоа проверував со третиот, најмалиот, „Olimpikus“.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Но тоа се беше случило веќе: јас со сета своја неразумност, посакав веќе двапати да му се исплазам на она затруено тутуле што стоеше пред мојата врата.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вистински посакав да му се исплазам, веројатно забележил.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Сѐ уште стои пред онаа продавница за леб на булеварот царица Екатерина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
А комунистите беа близу. Доаѓаа. Ни стоеја пред вратата.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Штом го изговори „откри ми се“, момчето, насмеано и победоносно скокна од јаболкото, од големиот црвен плод што за сето време стоеше пред нејзините очи, а кој таа не можеше да го види.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
Остана уште неколку секунди да стои пред нејзината врата, несвесен за тоа што се случило.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога Ѓорѓија ќе почнеше некоја тема, таа си пивнуваше од чајчето и го гледаше немо од крајот на тркалезните очила.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Кога се вратив мачката стоеше пред рерната и го набљудуваше месото што полека поруменуваше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Сега можеби нема да ми верува, си помислив.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Јас го мислам загинат, а тој, еве, стои пред мене.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стоиме пред театарот, а мислиме на Хрушчов.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Мачно е постојано да стоиш пред непознати луѓе и постојано да чекаш да те караат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Едни се качиле на покривите од бараките, другите стојат пред вратите и чачорат.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Стојат пред мене, околу мене, ги обесиле веѓите и образите, целиот поглед.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сите луѓе, како што беше случајот со Ескимите, стојат пред нас со подадени раце очекувајќи да им го врачиме благословот од волшебникот Желбоноско!
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Влатко стоеше пред дворната врата на тротоарот небаре некого очекува.
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Тап удар на земјата врз кивурот. Тој симна капа, кротко поттурна старец кој стои пред него, се наведна, насобра шепа земја и ја фрли во гробот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Еден од оние денови кога бевме под власт на тетка Ана, наминуваа до кај нас чичо и Борче, го зедоа нашиот автомобил што неупотребуван стоеше пред зградата, зашто чичо постојано нема што да вози: сите автомобили ги купува настаро и сѐ нешто ги поправа и преправа, а постојано оди пеш.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
- Ќе ти купам сладолед, само не кажувај им на мама и татко, - го поткупуваше таа додека стоевме пред лифтот во нашата зграда.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
Се испрегрнаа, си рекоа здраво- живо и Пелагија се растрча да ги почести луѓето, а Перса ѝ се обрати на Митра малку со шеговит тон Ами ти Митро што стоиш пред Чана како втесна?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Пелагија долго стоеше пред влезната врата и просто се зачуди што го слушна гласот на мајка Перса скоро во ушите Си заминаа?
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Тој викаше, тој мавташе со рацете како последен амал додека сите се завртија да го гледаат, а чаушот само мирно стоеше пред него и дури не посегна ни по пушката, за да го смири овој будалетинка.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)