сме (гл.) - ги (зам.)

Дојдовме и ние децата, откај козите мислејќи дека добро сме ги сокриле и сме оставиле доволно лисје.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
за писмата со топли поздрави до неговите родители што живееја на другиот крај на светот и за телефонските извинувања на моите родители во истиот град што не сме ги посетиле на сведен, оти, нели, пак тој морал да се задржи на работа, за левиот чевел од секој пар чевли што се купуваше за помалата ќерка, а кои тепаа на глуждот па требаше да се разлабават кај мајстор Младен, за молерите кои можеа да дојдат само ако е тој на пат оти, се знае, прават страшен неред во куќата и,
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Одговорот ќе се темели на тоа дека постојат светови што сами сме ги замислиле и кои не се, како светот што нèè опкружува, нешто дадено.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
- Иди види уште еднаш, да не сме ги пропуштиле случајно, - вели таа. - Па ги нема, мамо. - Ако, погледај уште еднаш.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Наместо да зборуваме за добиените податоци, подобро би било да зборуваме за податоците што сме ги грабнале.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Тие го толкуваат она што е оригинално „дадено”, на начини кои ние возрасните некогаш сме ги употребувале, но сме ги заборавиле.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Никој не ни ги подарил, ниту сме ги нашле фрлени на патишта.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Јок сме ги бркале бравите, јок сме му ја газеле тревата, сме му ја мателе водата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Никаде не стои дека природните закони се токму онакви какви што ние сме ги формулирале.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
Сега почнуваме да согледуваме дека ние самите во природата сме го проектирале тој математички поредок и дека природните закони не сме ги откриле туку Margina #26-28 [1995] | okno.mk 93 во најдобар случај одново сме ги откриле.
„МАРГИНА бр. 26-28“ (1996)
- На нашата ливада ги има како да сме ги саделе! - рече Кирил.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Во сосема пореметениот, испокршен свет се мешаат фрагменти од поранешните и сегашните режими, мелодии што еднаш веќе сме ги чуле, но во некој нов аранжман, симболи кои веќе сме ги виделе, но во некој нов дизајн.
„МАРГИНА бр. 8-9“ (1994)
Филозофот гледаше во мене и рече: „Затоа и ти го раскажав собитието со слепиот од Кападокија; секој глас си има свое значење, само што ние тие значења сме ги заборавиле.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Наместо да го надминеме тајниот срам и самотните задоволства на својата сентименталност, како што сакаме да мислиме, ние многу грижливо сме ги ставиле в плакар.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
- Понекогаш се чудиме зошто ни се случуваат некои работи кои не ги сакаме тогаш, заборавајќи дека некогаш многу порано сме ги посакувале, потајно сме правеле некакви активности за да дојдеме до нив, но тогаш не било созреано времето за нивна реализација.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Над креветот во мојата соба имаше една празна полица каде што ги сместив речниците, учебниците, некои други дрангулии и се разбира фотографија од нас четворицата - мајка ми, татко ми, брат ми и ние двете девојчиња со плисирани сукњички кои сме ги фатиле за краевите и сме ги рашириле што е можно повеќе.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
НАНТСКИОТ ЕДИКТ
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Ако мислењето било правилно, на тој начин сме ги лишиле од можноста заблудата да ја замениме со вистината, ако било погрешно пак, сме им одзеле нешто што е речиси подеднакво скапоцено, имено можноста вистината при нејзиното соочување со заблудата да ја видат појасно и да ја почувствуваат поживо.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Извадок од делото на Џон Стјуарт Мил (John Stewart Mill) За слободата okno.mk | Margina #32-33 [1996] 92
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сѐ поретко ја гледав Клара. Таа повеќе не доаѓаше во болницата, ретко ја посетуваше Сара, кога доаѓаше кај мене мајка ми секогаш наоѓаше некој неубав збор за неа, и таа не се чувствуваше добредојдена.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
По нивното запознавање јас никогаш не зборував со Сара за брат ми, ниту со брат ми за Сара; само чувствував колку исчекуваа да дојде среда, денот кога нашите врсници се собираа во салонот на Берта, а Зигмунд и Сара остануваа уште долго во нејзината соба, и јас останував покрај нив, како сведок на она што го премолчуваа, и кога знаевме дека собирот во салонот на Берта привршува, тој, таа и јас се качувавме на горниот спрат, се поздравувавме со гостите, го слушавме благиот прекор на Берта што не сме ги удостоиле со своето присуство. …
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Дури, постојат автори (од оние кои лично сме ги запознале или ги познаваме) чиј востински глас, кој ни е познат од секојдневниот живот, постојано го слушаме додека ги читаме нивните песни или раскази.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Обете приказни ги илустрираат начините на кои здравиот разум нé наведува на заклучоци кои што не се во склад со начинот на кој ние мислиме дека светот треба да работи - начини што 94 okno.mk се темелат врз верувања што ние сме ги создале преку животното искуство на набљудување.
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
- Крстен е, повторил и Онисифор Проказник. - Ние никогаш не сме ги палеле мртвите. Изделкајте крст.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Сетете се, околу Ѓурѓовден по гробиштата селски лазат змии.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А други години по полево црнавица. Со кошеви сме ги носеле в село.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
- Еве да ти се јавиме цару дека сме живи и здрави што и тебе ти пожелуваме од сето срце и душа да чуеш за нас како сме ги биеле твоите војничиња и како ќе ги биеме конкретно...
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
Добро или лошо, право или криво, беше тоа време во кое живеевме, беа тоа букви што сме ги учеле, беа тоа книги што сме ги читале, предмети што сме ги имале, филмови што сме ги гледале, улици по кои сме чекореле.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Така е, кога ги губиме луѓето, сфаќаме колку сме ги сакале.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
А целта е таа која е променлива, не суштински, туку патот по кој одиме за да ја достигнеме има варијации кои не секогаш сме ги планирале.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Најчести се критиките дека сме ги загрозувале правата на малцинствата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Сојузниот продолжи, обидувајќи се да му даде завршен тек на разговорот: Но денес Југославија ја напаѓаат од сите страни во светот.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
- Како не важат нашите тврдења, - се бунат мајка му и мајка ѝ нејзина, - та ние сме ги родиле...
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Би можеле, на пример, да изле­земе на избори на некое друго место а не таму кадешто сме ги стекнале граѓанските права, или би имале право некаде на друго место да учествуваме во демократ­скиот живот.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Место камчињата да ги сложуваме во мозаик ги оставаме таму каде што сме ги нашле – во новата фрагментација, наизглед исцепкана и расфрлана, материјата ја следи својата преобразба од звук во вибрација.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Меѓу нас се провлекуваат дните и се губат во некои предели во Градот за кои не сме сигурни кога сме ги минале.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Камено доба, Бронзено доба, Железно доба; од сега па натаму сите нив ги стопуваме во едно заедничко под едно големо име, додека сме оделе по земјата и додека сме ги слушале птиците наутро и плачеле незлобиво.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- „Сигурни ли сме дека нама да зажалиме еден ден за изборите што сме ги направиле во животот?“
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Кој знае дали во овој живот ќе имаме можност повторно да се видиме?
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
За ова прашање не постои погрешно време, подобро да се постави некогаш, отколку никогаш.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ќе се будиме ли еден ден сами со своите тајни, тешки како олово, поради изборите што сме ги направиме за да преживееме или тоа ни е само изговор зошто немавме храброст да останеме и да се соочиме со животот!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
- „Дали добрите луѓе прават лоши животни избори?“ Речиси секогаш!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
„Не можев да сфатам дека низ ветерот сме ги фрлиле сите надежи!
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Хартијата шушка ко да ги шепоти нашите зборови што сме ги напишале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Сме ги облекле најновите алишта и сонце ни грее на образите.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Оттогаш сите места што сме ги поминале заедно со Никифор, како да ми останаа маркирани во душава.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
А внатре не сме само ние: купишта чкрапји, стоногалки, и вошките што сме ги донеле со алиштата наши.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Кажи еден, ние сите сме ги поминале.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Проверува дали сме ги измиле забите пред да го гушнеме, дали ни се чисти нозете или пак ќе го задушиме.
„Три напред три назад“ од Јовица Ивановски (2004)
Но дали душите се селат или остануваат во пределите каде што некаде сме ги сретнале, најчесто во годините на детскиот рај.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
- Дедо и тате - продолжи Циљка - ги пратија сургун. И долго не сме ги виделе. Дома пусто и празно.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Можеби е од оние проколнатите што сме ги гледале по филмовите, можеби во неа скапува телото на некој убиен човек, или пак се крие некој страшен убиец, а можеби ноќе, таму, некакви вештерки подготвуваат отровни пијалаци за маѓепсување на децата?
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А, кога тој прифаќа, ние знаеме дека ќе ни раскажува за детето Тонко кое било сиромашно и такви некои нешта, што сме ги чуле многу пати.
„Јас - момчето молња“ од Јагода Михајловска Георгиева (1989)
А што е најважно она што денес ни се случува предодредено е од нашите мисли и верувања од минатиото – од мислите и зборовите што сме ги имале пред неколку дена, пред неколку месеци или од пред неколку години или пред неколку векови.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
И себеси се обожуваше. Можеби затоа живееше речиси сто години.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
ТРЕТАТА ЖЕНА: Сметам дека ние сме ги одбрале родителите, токму такви какви што се, за да можеме најдобро да се реинкарнираме на нивото на нашето сегашно искуство.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Можеби и должината на животот ни е генетски предодредена.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
- Па, така некако – признав. – Тие теми уште не сме ги фатиле.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Можеби наскоро... не знам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Би можел дури и да ги раскажам сите наши разговори што ние двајцата сме ги воделе на нашите средби.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Дали и тебе истото ти се случува, не знам..
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)