Ова со авторите го земав како пример затоа што во последно време сѐ повеќе сме соочени со податоци кои зборуваат дека има многу писатели на драмски дела и многу малку читатели на истите.
„Календар за годините што поминале“
од Трајче Кацаров
(2012)
Бартлет дури и го објаснува „начукувањето до грло“ – а изразов никогаш не легнал подобро – како „најсмешното нешто што некогаш се извело“, иако и самиот тој вели дека се одвива во момент на трагична трогателност кога „стварно плачеш“.
И пак сме соочени со неусогласеното избувнување на смеа за ужасна сцена.
„Како да се биде геј“
од Дејвид Халперин
(2019)