симне (гл.) - од (предл.)

Само што се искачија на рамницата од каде што се гледа селото, Никола се опушти, се симнаа од коњите па им заповеда да легнат да се одморат.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Со коритото не знам што се случи, ама штицата се уште е потпрена на кадата и врз неа стојат шампонот за коса, сунѓерите за капење, каменот за чистење пети на мајка ни...
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Ја симнаа од таванот плетената кошница во која ме растеа мене и мојата територија беше загрозена.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Дождливите пак, немилосрдно, ме потсетуваа дека треба да решам едно прашање што не е симнато од дневниот ред и кога немам нужда да мислам за него, - а тоа е прашањето за моите чевли.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Пристигнавме кога веќе добро се смрачуваше. Утрото на Велигден требаше да се уверам дека моите чевли сѐ уште не се симнати од дневниот ред.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
— Мој бил, мој. И не срами се. Ништо ти не си крив тука.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Јован замижа и оптегна. И кога ја погледна сламката, длабоко воздивна, како тежок товар да му се симна од грбот.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
На школо, на улица, на излети, на гости - сѐ со новото палто. Шест месеци не го симна од себеси!
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
И нешто од носењето, но повеќе од сонцето и прашината, - палтото избледе и некако потемни, што можеше најарно да се забележи кога ќе се кренеше реверот или низ малиот процеп на испараниот астар. Но ништо за тоа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Најпосле изморен но не и со намера да се предаде, да го напушти барањето, се симна од таванот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Да дојдеше до пукање, прво него ќе го симнеа од коњ.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Просто ми беше жал кога мајка ми ја принесе софрата и кога морав да се симнам од коленото на гостинот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Еден ден, додека ловеше во реката, брзата вода му ја симна од нога едната чизма и пред дедо ми да трепне, чизмата отплови во неврат.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
И по скалите, еден зад друг се симнавме од пампурот, болните и старите и жените заедно со доенчињата ги спуштија на земја со кошеви и ни рекоа да одиме на другата страна.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Се стрчувам по удолницата, исто како автомобилот, кој се симнал од тротоарот и си се возел сам удолу, поминал на другата страна од коловозот, се качил на тротоарот отспротива, ја срушил оградата и се паркирал во дворот на една куќа.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
А башка, не си веќе проста. Па постои и контрацепција, а ти не си симната од планина.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
таму се и убиените Јане Крстин и Пеце Дановски, обајцата синооки и високи меѓу дрвја, загинале, биле закопани, станале да докажат дека никогаш не биле покосени од пушка: таму е и Круме Арсов со црвено брадиче и во светечка одежда, пиел крушова ракија и горел, се родил од пепел да нѐ најде и да ни каже со каква љубов човекот може да го освои светов, тој или Неделко Шијак, или обајцата со кренати раце кон млечниот поток на ѕвездите.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Земјата како да симнала од себе некоја збрчкана и мртва кожа; си можел тогаш со ноздри да ѝ ја почувствуваш топлината.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Речиси и пред да имал време да смисли нешто со што секогаш бил поинаков од другите, пркосен, брзоплет, во бриткоста како штотуку симнат од точило, се свртел да ја гледа во далечина темната модрина на небото.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Го гледале додека им се доближувал како симнат од распетие, измиен со молитви но не помалку темен од порано.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Големиот препород на денот ги вратил луѓето во благост на обичен живот во кој сепак можела да се споменува Јоакимовата Повест ради страшнаго и втораго пришествија Христова.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
- Биди умен, куме, покори се. Онисифор Мечкојад ја извадил десната рака од пазуви.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Никаков господ не создал толку птици колку што се над петмината оживеани и никаков господ не го качил толку високо вчера обесениот Јаков Иконописец - ги шири рацете, лета, на светов му се нужни нови светци, а тој е светец од оној ден кога во песокот на рекичката Давидица ја закопал мртвата глава на сиротинскиот доброчинител Селџик-бег што ја симнал од кол пред Али-беговата воденица во која еден Ариф Исмаил од Анадол може да сомеле и жито и камен.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
„Ќе ја убијам, ќе ѝ ја пресечам главата со нож, ќе ѝ ја симнам од рамената,“ му велеше Азра на Авни, веќе пијана.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Се симна од столчето што го користеше за да може да погледне низ решетките надвор и бавно зачекори низ затворската соба, движејќи се до вратата и назад, до под квадратот нареден в долж и в шир со железни шипки, и пак до вратата, и пак назад.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Татко му не го зеде клучот и не го нави, ами го симна од ѕидот и го стави в торба како обичен предмет и замина в град да го продаде.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Ќе прекинам некој доаѓа. Поштар, не оној што го знам туку нов и непознат, поинаков од вчерашниот, со пајажина на модроцврени капилари пред очите со набабрен десен колк со мирис на кожено палто штотуку симнато од рамениците.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Го симнале од Крстот, го завиткале во платно-плаштеница и го положиле во гроб, што Јосиф го имал издлабено во една карпа, за себе и за своето семејство, и тежок камен навалиле на гробниот влез...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Потоа го симна од ѕидот и огледалото во кое Илко се огледуваше и во кое ѝ се пристори како да ѝ се присенува неговиот лик.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Пците му се назагнаа и да не беше полно торбето со леб, ќе го симнеа од магарето.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Калуѓерот го врза коњчето за портата од црквениот двор и се запати кон групата луѓе што седеа на гробовите. – Христос посреди нас, браќа! – И јест и будет, оче дуовниче – му одговори поп Јаков и сите настанаа и со ред се прекрстија пред иконата на Богородица, која калуѓерот ја симна од коњот и ја понесе в раце, па ја бакнаа.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Куќата чиишто ѕидови се начичкани со цртежи, слики и фотографии на Алберт и неговите пријатели е, инаку, некогашна пиварница и перална на замокот што изгорел до темел во пожарот во `52.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Лицето на Момчило не е збунето, неговите очи како да се симнати од коптските мозаици, на дното од кадифената чашка на цветот.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дедо Мраз се симна од санката.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Најубавата кукла, исто така, се симна од санката.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Нивниот ранет беше студен. Него и уште двајца и една девојка, ги симнаа од носилките.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Старецот весело ги распрашуваше за сето време, им прикажуваше за работата на младинците, кои што работеа блиску до неговото село и ги закачаше дека ако не станат ударници веднаш ќе ги симне од колата, за да продолжат пеш по јулскиот пек.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
Кога Османлиите го освоија неговиот Сигет, војсководецот Иса-бег, еден од тројцата синови на прочуениот Исхак-бег, кој потоа и загина на Лебното поле во битката меѓу турската и унгарската војска, го довлечка во Скопје запленетиот саат што го симна од саат-кулата на Сигет.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)