сети (гл.) - некаков (зам.)

Човек од снег или Оној-што-се-пресоздава-себеси (расказ) Го гледаше снегот тоа утро остарениот скулптор и сети некаква милина во срцето.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Не, не сети кога Ѕвезда се потпрела до него. Сети некаква милина - небаре ѕвездата што беше паднала од небото слетала врз неговото десно рамо.
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Си припомнив за баба ми, дамна упокоена, за нејзините кажувања: - Тоа, Ѕвездо моја, Дедо Боже си ги тресе перниците - сѐ од бели пердувчиња од бели гулабици... и одеднаш сетив некаква милина, па сум се втурнала во домаќинот мој, небаре во него сакам да се засолнам...
„Молика пелистерска“ од Бистрица Миркуловска (2014)
Го гледаш ли овој камен? – со раката покажа кон големиот камен со темно сива боја. – Кога човекот не верува во себе, тежи како камен на едно место, не може да се движи напред ниту да се воздигне; значи стои на едно место – продолжи старецот. – Кога верува во себе, тој е предаден на дејствувањето на природата, како пердув предаден на ветрот, лесен, се движи без тешкотија напред, па може бргу да достигне духовно визвишување – одговори, без да сети некаков замор од долгото зборување.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)