се (гл.) - веќе (прил.)

Тие се веќе минато.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
„Видете, госпоѓо, ми фали развод од таа од Србија, додуша тоа веќе не е Србија, повеќе е Косово“, ми се развикува работничката на шалтерот додека цел ходник ја слуша во чудо и живо ги интересира која сум јас по ред во низата, а и нервозни се веќе од чекање, па цупкаат во место и ц’цкаат со заби, желни за уште информации за мажот - чудо.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Стравот и сомневањата се веќе мртви и само во сеќавањата ќе оставаат млака трага.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Со мислите се веќе таму, во бригадите, кај што се бие страшен бој, кај што стануваат чуда, се уриваат карпи и брегови, а мочуриштата како лопата некој да ги црпи, ги снемува од плодното поле.
„Бегалци“ од Јован Бошковски (1949)
— Зар отиде по мене, си мислам, а солзите ми се веќе на крајот, ми се тресат вилиците.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ја бранеа добро границата, излегуваа на крај со италијанските напади во таа рана пролет, што опснежуваше, се гонеа по спиндилиите на Албанската граница во тој април, но наеднаш станаа свесни дека веднаш во нивниот тил се веќе германските тенкови и дека тие продолжувале сето време да бранат една земја, која била прегазена одамна пред тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Но сега се веќе во онаа доба кога силата од ден на ден ги напушта, кожата им ожебавува, пука, се лупи; им стрчат оголените гранчиња ко суви ковчиња, чкртаат на ветерот грозно, морничаво.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
ОСТОИЌ: Ова се веќе изгубени нерви.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Како резултат на тоа, одредени ликови што се веќе знаменити во масовните гласила стануваат геј- икони: нив геј- мажите ги преземаат со полнеж особен и различен од нивниот поопшт прием во стрејт- светот.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Погледни, твојот братучед ми заспа в раце.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Малиот Мечкојад, прцулче во секакви партали, прашал кога ќе умре Јаков Иконописец и некој се насмеал (- Господи, рекол, ни децата не се веќе деца), а тој настан, навидум без значење, ги обележил триесетте и неколку години на Мечкојадовото лице со триесет и неколку брчки.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Кадијата го поправи. – He џанум! Како ќе сечиш главата на наши деца! Тие се веќе наши.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ни врапчињата од небо не се појавуваат, туку и тие еден врз друг чучат,женското долу, а машкото горе и после женското снесува јајченца во седелото и од нив се појавуваат пиленца голуштравци кои сега се веќе големи и праат заедно со возрасните!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)