се (гл.) - тие (зам.)

Во тренд се новите медиуми, новите технологии, новите и побрзи методи на пренос на информации, демократизација на технолошкиот раскош, диверсификација на пристапите кон дигиталните мрежи, стандардизација на форматот на податоците, умножување на умрежените односи - во тренд е тие предности да го помагаат спроведувањето на новата ера обележана со поголема приватна слобода, зголемена интерперсонална комуникација, ублажен товар да се репрезентира, нови перспективи за проблемот на телото, како и поголем избор за потрошувачкото општество, можности за слободно изразување без исклучоци, а над сè, тие ни овозможуваат брзина.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тики (Ја граба за рака): О не, не. Ти верувам.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Всушност, политичарите се тие што понекогаш ги отежнуваат работите.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Полицијата очигледно нема ништо против оваа идеја - ќе ги видиме како стојат покрај масите на Safe Project гледајќи ги со одобрувачко интересирање.
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Каде се тие точки во денешното општество во коишто соучесништвото не се чита како такво, каде што одлуките не се гледаат исклучиво како политички или аполитички, туку како избор?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Тинејџерката: А какви се тие клошари што ќе дојдат на тоа парти?
„МАРГИНА бр. 37“ (1997)
Сега се тие со Чанга, само тој може да ги чува, да ги дочува, да ги спаси од смртта.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Ме збуни дрскоста, а морав да се здржам, морав да покажам дека не ми се тие рамни за да се инаетам со нив.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
- Мислите, секој продолжува да верува во сопствените убедувања ... колку да се тие оправдани или не...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Знаете, тоа никогаш не го сфатија моите стари противници, Италијанците. И каде се тие сега? Што постигнаа?“
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Ех, зошто. Настапија арогантно, оптоварени со сопствените војнички комплекси и го свртеа народот против себе.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Ја извади и ја стави на масата.  „Татко ми ми рече дека отсега натаму, ова треба да го носиме секогаш кога излегуваме на улица”.  Мајка ми, секогаш брза во реакциите, дојде до масата и ја зеде ѕвездата.  „Какви се тие глупости, ќерко!
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Гледа во еден од свештениците, повиено старче со влажен и замислен поглед, кое поради возраста веќе не служи по епархиските цркви, забележувајќи дека неговата риза е толку стара и така избледена, што наместо црна, на сивата светлина на денот се чини модра.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Островот или наследените односи, воспитанието на почит и разбирање меѓу поединците во секоја верска заедница, што се негуваат од генерација во генерација, се тие што се чуваат како пламенот на домашното кандило, како реликвија, како највисока светија, како стара, наследена икона во домашниот иконостас, како свитокот со цитат од Тора поставен на влезот од секој дом од некоја поранешна генерација закинтски Евреи?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
- Ах, само да знам, да знам кои се тие...
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Па иако бесам тебе денески, пријателски ќе бесам јас, — удри и на шега Арслан.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Ако кажиш кои се тие пезевенци, нека платат тие со главата свој, зошто да одит твојот глава за туѓ олеле.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Што луѓе се тие, професорите? Што бараат во неговата планина? За арно или за лошо?
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Но не го допираат тие срцето наше, на лошо, животните ги сакаме, луѓето се тие кои со својата немилост нѐ плашат. животните, со својата невиност, неж разгалуваат.
„Портокалова“ од Оливера Доцевска (2013)
И потем почна да ме моли; ме молеше како мало дете, целосно инфантилно; клечеше на колена пред мене, ми ги бакнуваше стапалата; рече дека бара само да му дозволам да ми го открие стомакот; дека ништо друго не бара и дека ме моли само на половина час „да му го позајмам стомакот“ (токму така рече, господин судија!); рече дека ми ветува дека воопшто нема да ме гибне со рацете; јас се смеев, оти предлогот беше луд; „Јан Лудвик“, му реков, „Ние сме возрасни. Какви ти се тие глупости?“
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Тие се тие што требало да го смислат мојот предмет. И тие се тие што треба да ја пишуваат книгава.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
А не се ни трудев да си ги научам студентите како да ја изговорат репликата, се разбира – предметот не ми беше геј- верзија ниту на Пигмалион ниту на Мојата красна леди и не бев некој геј- професор Хенри Хигинс, што зел да ги учи разните Елизи Дулитл од Ен Арбор како да му дораснат на геј- кругот – иако на крајот предавав за карикатурата и се трудев да ги изведам нејзините импликации, како што правам и тука. ‌А какви се тие импликации?
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не правев разлика дали се тие сини, зелени, црни или кафеави, дали се ситни или крупни.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Сега многу се тие кои ја посетуваат пештерата која од некогашно мечкино дувло, денско живеалиште на лилјаците и пајаците и седиште на мракот и несреќите, стана туристичка атракција...
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
А најважни се тие прашања што се врзани со народното самосознание.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Од дотука реченото се гледа: прво, оти ако по нашите сегашни етнографски сфаќања на Балканскиот Полуостров, особено на централниот и југоисточниот негов дел, т.е. во денешна Србија, Бугарија, Тракија и Македонија имало и има само две словенски етнографски единици – српски и бугарски народ, тогаш тоа уште не значи дека нема, немало и не може да има друга словенска единица, а напротив, дека нејзиното постоење е во пределите на возможното и на реалноста; второ, дека во Македонија нема две јужнословенски народности – српска и бугарска, а напротив дека во неа има само една народност со свои особини, коишто или претставуваат нешто оригинално што се нема ни кај Србите ни кај Бугарите, како што е, да речеме, со многу особини на македонските наречја, или нешто што се има и кај Бугарите и кај Србите или коешто се има само кај Македонците по краиштата на нивната татковина и кај Србите, или пак по нив и кај Бугарите, и дека од тие особини на Македонците, како дел од словенската група народи, најмногубројни, најраспространети, заеднички за сите Македонци, значи и најважни се тие особини со кои Македонците се одличуваат од другите словенски народи: по нив Македонците фактички составуваат одделна и самобитна словенска народност, иако за неа денеска не се зборува во науката и во секојдневниот разговор; трето, дека причината за тоа игнорирање и затемнување на постоењето на македонската народност се крие во постоењето на името „Бугари” во Македонија во етнографско значење и во експлоатирањето со него од страна на Бугарите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Што се тие криви што ние претпочетовме да сме орудие на Бугарите, наместо да сме орудие на Србите? – Бугарите отворија во Македонија трговски агентства!
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Македонците фатија да се задлабочуваат во прашањето за нивната народност и интересите, и дојдоа до заклучок дека не се тие ни Срби ни Бугари; дека нема за нив ни бугарски, ни српски ни грчки интереси, а дека има само македонски.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
156. Кои се тие историско-културни услови што нѐ присилуваат: прво, да си создадеме свој литературен јазик и, второ, да си го избереме имено централното наречје? Еве кои.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
18. Прави ли се тие или не, не е важно за дипломатите.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Српските воспитаници играат важна улога во македонското прашање, без да се обраќа внимание на тоа дали тие работат под бугарска, под српска или под македонска фирма, како и без разлика дали се тие во морален однос луѓе високи или не.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Сега се прашува: дали од нашето отцепување од балканските народи ќе се восползуваат нашите непријатели и кои се тие?
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но кои се тие народности? – Турци, Бугари, Срби, Грци, Власи, Арнаути.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Но, не само политичарите се тие што стравуваат оти пукаат со ќорци во масата народ, туку во таква расположба се и некои чинители на уметничкиот израз.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кои се тие заеднички обрасци и фундаментални принципи, ако воопшто ги има, кои го обликуваат нивното впечатливо поведение?“ 82 okno.mk
„МАРГИНА бр. 29-31“ (1996)
Не се тие лесни девојки“, ѝ рече кога се разделуваа, а таа знаеше дека следниот ден, во „комбинованата“ соба ќе бидат наредени, како по стар муслимански обичај, сите подароци, обесени на закачалки врз корнизот, за да може да ги покаже, како и букетите спакувани во целофан и наредени накосо на сите долапи во регалот, нормално без вода.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Сите се тие копуци, не знаат друг пат освен оној што ги води дома. Толку е нивното знаење.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Зборуваше за некои луѓе што го бркаат, за некои луѓе што убиваат за пари, вели, ама не кажа кои се тие луѓе и што им погрешил за да го бараат под дрво и под камен.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Постојано сум добра, но кога казнувам сите нека внимаваат и нека се молат, да не се тие предметот или субјектот за таа цел. Затоа што тоа го изведувам перфектно суптилно. ***
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Неговите жители ги демнат опасности. Прашав какви се тие опасности.
„Пупи Паф во Шумшул град“ од Славко Јаневски (1996)
Надвор од градот на квечерината е нерешителна и збунета од искинатиот лет на црвеноглавите жолни со невозможно силен клун; сити се тие птици добротворки на дрвјата и без чувство се за голите козји черупки на литите страшила по нивите.
„Месечар“ од Славко Јаневски (1959)
Со елегантен и крајно женствен чекор Вероника се движи во нејзините поетски чевли, колку и да се тие тесни, и за неа, и за сите нас кои се обидуваме во нив да сместиме збор.
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Тешко дека тоа ќе е така. А ако се тие прави, нека биде така: живее в село човек преку сто години, слеп и сив како земја.
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Жените се тие што лесно кризираат у овие ситуации и у случај да им се пружи шанса, би се вратиле со првиот авион.
„Тибам штркот“ од Зоран Спасов Sоф (2008)
— Ех! Кои се тие луѓе, коџобаши! Како ние трева да пасиме.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Ти кажувам еднаш не треба не знам колку пати да ти се повторува овие три топлинки покрај тебе се како пламенче од кандилче најмал повеј на ветре или студена рака што врз нив ќе се подаде може да ги угасне ама ти пули и прави грижи се варди ги заштитувај ги со што ќе стигниш закрилувај ги со сопствената топлина со својата љубов оти нели се тие деца на нашиот син па затоа два пати думај пред да ставиш залак в уста дали не треба во нивните да се подаде за да се прескокне зимата за да се прескокнат годините за да останеме јас и ти во нив!
„Исчезнување“ од Ташко Георгиевски (1998)
Првите песни инспирисани од поводот, од доживувањето на настанот, на „приказната“ негова („приказна“, при суштината на нематеријалноста на песната, на нејзината душевност, духовност?) означени се се времето кога се тие запишани.
„Елегии за тебе“ од Матеја Матевски (2009)
Ете вистина, стрико, се тие пилиња кај нас и везден кај се бараат и не можат да се видат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
- За што зборуваш! - се обидов да го разјаснам недоразбирањето. - Какви се тие инсинуации?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
„Слатки се тие окови исковани од толку многу нежности!“).
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
И ќе замавтаа со раката со оние стаклени и златни нараквици што го покажуваа времето, или покажуваат кои се тие, или едноставно проблеснуваат како пајаковите очи спроти сонце.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
- Чудни размислувања. Интересни идеи. Но дали се тие дело на твоите уверувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дали им веруваш на обвиненијата што ги изнесуваш и како воопшто се движиш под товарот на толкуте сомненија?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ѝ велам: „Мои деца се тие. Сакам да ги заштитам!“
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
ТЕОДОС: Какви ти се тие мустаќи. бре мурдар!
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
ТЕОДОС: Пареа ти ги попарила! Зошто ти се излепени и извалкани, како биволешка опашка?
„Чорбаџи Теодос“ од Васил Иљоски (1937)
— Кои ви се тие мачки, вели Апостол Макаровски. — Мачките од логорот, велам.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Кои се тие да поставуваат такви услови и во чие име?
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Зошто се тие адети, зошто да лице криеме?
„Мое село“ од Ванчо Николески (1950)
Значи, ветериштата се тие што го носат островчето завиено во сивиот кожурец на своите магли.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
- Пролетери се тие кои имаат само две раце... - Само толку?
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И пулиш подолу, како шо се тие помалките икони, Кардељ, Ранковиќ, па Лазо... шо да ви кажвам... цел иконостас...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И таа негова смиреност, што не беше нималку слична на неговото однесување кога порано се гледаа во присуство на Атиџе, и таа го издаваше бегот: знаеше тој, знаеше зошто се тие тука, и бидејќи се беше обезбедил, покажуваше сега расположение што не му доликуваше на неговото убаво лице.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Што дека се тие господари? Оној онбашија, оној муљазим, зарем и тие не се робови? Робови на робовите.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
- Имаш право – реков, а си помислив – Охрид е полн со млади, со живост, со кафулиња, со забава, плажи, дискотеки, а Маврово... – и ми се стегна малку срцето, но во истиот миг го слушнав неговиот глас, кој некако, не знам како, почнав сѐ почесто да го наслушнувам: - Не биди како оние што секогаш мислат дека е подобро на некое друго место, на секое друго на кое што не се тие.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Сè си има своја убавина.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
За тие луѓе шанкерот секогаш ме предупредуваше како да ги служам, а јас на тоа му велев: - Ма кои се тие, јас не ги знам, какви политичари, исти се тие како сите луѓе.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
- Мои ли се тие, тато? - прашуваше Билјана покажувајќи на цветчињата. - Сѐ што е на праскава, твое е, - реков.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)