свири (гл.) - и (сврз.)

Капелата свиреше и гласот на една пејачка мрзливо излегуваше однатре заедно со цимбањето на раштимуваните инструменти и тапо удираше по ќепенците на затворените дуќани...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Тие можат еден ден да побараат да им се свири и со главите надолу. Е баш да не им биде. Фала им лепо. Доста е и ова: секоја вечер до сабајле...
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Оркестарот пак свири и Данче пак пее. Само трубачот не ја крева трубата. Се дави во кашлањето.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Кажуваа дека четата што била пред нов имала кавалџија и војниците, сите што биле слободни од должност, оделе на некоја ледина да им свири и да играат оро.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Вака ми останува да свирам и пејам само за својата душа, а музичкиот талент и знаење ми стои скриен во нотните тетратки, без можност да ги чујат и некои други уши.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Напротив, кога престана самиот да свири и наместо тоа почна да пушта музика, често му се случуваше да стои зад диџејскиот пулт и речиси несвесно да менува една по друга песна (исто како што сега ги менуваше во главата), додека околу него, пред него, зад него стотици тела танцуваа, рефлекторите кружеа по кренатите раце, тие пееја наглас, врескаа со ентузијазам на оние песни што им се допаѓаа.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Свири на виолина, ми рече една вечер. Свирев и те гледав.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Вител од бесен ветер свири и им пустоши низ стомакот.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Ушите ми свират и слушам: некој од некаде ме вика, некој од некаде ми се оѕвива. Постојано зборувам со некого, а немам јасна вистина за ништо.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
13. Возот свири и штрака по шините.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
— Ти ли си Бесното, ми вели, а мустаќите ко струни му свират и му светкаат од росата што му се нафатила на нив.
„Небеска Тимјановна“ од Петре М. Андреевски (1988)
Вешт човек - можеше да свири и на метла.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
Гледа во патниците кои се појавиле исплашени по прозорците, срцето му тупоти, другите автобуси свират и тој не знае што да прави.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
За натпревари свириме и пееме нешто покомпликувано, според пропозициите.“
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Го зеде кавалчето и пак почна да свири и да оди низ врбакот...
„Волшебното самарче“ од Ванчо Николески (1967)
Ја избришав и ги ставив сомуните да се печат и избројав дваесет и еден леб.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Само што се вратив слушнав пишталката свири и сите моравме да се најдеме на зборното место. Ех, како ми беше криво!
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Ќе се искрадел и ќе се пикнел под некој вис, во некои стискови, меѓу буките и така свирел со гајдата. Свирел и плачел и само се обѕрнувал.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Велат: ајде и - ајде! И тогаш почнува нешто да свири. Свири и се доближува.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Јоше Свирачот и таму ја носел гајдата и уште од детиште знаел да свири и не му било тешко.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)