свика (гл.) - кон (предл.)

И така, една ноќ спроти Вртолум, кога ја испија со Лоте, и со ветеринарот Скрез и последната чаша за длабок сон, и кога излегоа надвор да си одат, Бандо чу како некој со копач му удира на ѕидот од куќата; на Бандо му мина гром низ телото, му удри крвта в глава и повторно му се врати оној некогашен страв во него; срипа како ѕверка; ја грабна пушката и излета во мракот надвор; свика кон сенките што се тетеравеа крај куќата и пукна; некој офна и падна; стрчна жена му од Бандо, стрчнаа соседите и ги поткасаа бузите: го видоа Лото струполен крај ѕидот; го кренаа и побрзаа да му ја запрат крвта.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Скокна шумарот Веселин, ја грабна пушката, ја протна низ прозорчето и свика кон Цанул: ”Чисти се што побргу, инаку јас ќе те исчистам!“
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
Другите сите настрана! - свика кон свадбарите и остана пред вратата од црквата да заведе ред.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
- Признај, признај! – свикаа кон Зоки и другите деца, многу остро.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Кој ти дозволи тоа да го правиш!“ свика кон сејменот, го истрга пиштолот и ги забуца куршумите во него.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)
„Да, луд е...” „Тогаш нека оди по ѓаволите, пуштете го...” свика кон џандарите.
„Свето проклето“ од Јован Стрезовски (1978)