рече (гл.) - господ (имн.)

— Да ти се вратат на главата, да рече господ златен! — изусти таа горе Врчкиќовата улица и си отиде дома, та се наплака повеќе отколку мајка и кога умре Крчо оттогаш не му излезе веќе пред очи на попот, ниту пак овој го побара.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
— „Да рече господ никогаш назад да не се врата“.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Лели рече господ да се куртулисам еднаш, алав нека ти е.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Последната што ја чу Доста беше: — Пукнало да пукниш, копиле ниедно, душата ми а попарите, некоа сипаница златна да ве вати, да рече господ златен!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Надвор, кучко касапцка! Па си дошла млеко да ми носиш, пците главата да ви а носат со таа песјачка Маловата; триста алови да ве најдат, да рече господ златен и свега неделичка утрешна!
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Налутен како рис прв дотрча кај војводите и уште од педесет метра почна да вика и псуе: — Ами вака ли, море коркари, ќе го падеме Турчинот, слепци да водите што го зедоте на душа народот, аир да не сторите во очите да рече господ златен!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Оф, мајко мори! Ме касна за срце, змиа лута да те касне, да рече господ златен, од куршум да не куртулиш?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Зошто давате леб, месо, зошто криете од потерите? Ете што криви вие.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Бахтијарпаша страшно се разлути кога го доби извештајот од витолишкиот јузбашија дека Мариовото ушто не е смирено.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Шо не тргате маки кога јас сам си оде, токо кога нарипате вие со Бешот ондеа и ниа даскалите и офицерите шо ме подмамите и мене!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Па се обрна кон селаните и четниците што останаа крај војводите. — И гледате?
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Ах, Толе, Толе, да би од куршум не куртулил, да рече господ златен, шо ми a г'тна младоста! — почна и таа да го колне, леејќи порои солзи во темните ноќи, кога си мислеше колку го сакаше и сака, и колку маки и страдании крај него истрга, решена да умре со него заедно.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тој беше сношчи овде и од него е ваа работа, името да му се запусте, да рече господ златен! — им објаснуваше полчишкиот коџабашија Илко Рошко, дочекувајќи ги едновремено и двата грбачи — од Арслана и Сефедина.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
— Машала, машала, убаво си можел да викаш, — почна да му се руга онбашијата.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Леле, мајко ти мила, шо сме имале да тргаме, орлите месата да ви и тргаат на белото видело, да рече господ златен!
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Таму, т.е. на Косово Поле рекол господ да си ја загубиме царштината за казна затоа што не сме ја чувале верата чиста.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Таму нашите каурски царови извадиле голема војска да се бие со Турчинот, но како рекол господ да ја загубиме царштината, од сите парчиња на кои бивале раздробувани Турците никнувале нови Турци.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Слушај, Костадине! Ти си млад. Уште леташ. Ако рекол господ да ми бидеш зет, сакам отсега да бидеш поумен. Не да леташ како ластовица.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Немој после лошо да се рече!... (Влегуваат прво Симка и Костадин, а потем и другите). (ЗАВЕСА) ЧИН ТРЕТИ слика прва (Кај Костадиновци) по женидбата.
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
За нив татко ми прикажуваше оти тие биле брат и сестра и ич не живееле како што рекол Господ, та беше ги колнала мајка им и татко им да се сторат пилиња и да одлетаат в поле, та да се бараат и еден други и да не се најдат.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Ако рече Господ уште еднаш јас да појдам тамо, три години ќе чинам измет на манастир на Трескавец, на Богородица.
„Силјан штркот“ од Марко Цепенков (1900)
Потоа рече господ: да создадеме човек по своја лика-прилика како што сме ние и кој ќе биде господар на риби морски и птици небески и на животни од сета земја и на ѕверови што се движат по земјата ...
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не беше ли така кажано во Библијата што мајчето Минадора ни ја читаше еднаш во годината?
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)