прибира (гл.) - дома (прил.)

Со ноќи не се прибирав дома и спиев кај Земанек.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Првин, жителите на Потковицата си мислеа дека се свампирил пустиникот Акиноски и дека таков, повампирен, бара да си ја врати крвнината, макар и од погрешен човек, макар од кого ѝ да е, па престрашени ја избегнуваа гората, (дури и овчарите уште од зајдисонце се прибираа дома) а тој, Арслан бег, со пушката в скут, на коњ, со дружината по себе, акаше низ полето, но само од изутрина до навечер; и не одбираше ни од изорано ни од посеано, ни од ендек ни од дол, божем за да се сретне со него, со отворот што го галатеше, а всушност ги вијаше и ги поткупуваше воловарчињата и аргатите да извардат и да му кажат кој се крие зад гласот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
- Јано! Не се прибира дома! - се уфрли Анѓа, - Како да се венчал со реката.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Наутро ќе излегуваат селаните, на вечер до еден да се прибират дома.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Мачето, откако два - три пати му го покажав на Гаро и му дадов да го подушка стиснато во моите раце, почнавме да го пуштаме во дворот, а напладне тоа самото се прибираше дома, во ладниот трем.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Го викнаа пак Трајка и му ја предадоа и нему оваа наредба.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Одбегнувајќи ги локвите, колку што му дозволуваше видот, железничарот Круме се прибираше дома.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)