потоне (гл.) - во (предл.)

Мајка ми блажено нѐ погледна и потона во сон.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Нишајќи се со рацете ставени на грбот, со некое држење на филозоф или некој древен мудрец кој е длабоко потонат во сопствените мисли, на едно од стеблата на дебелите дрва забележа дека некоја битанга со нож имаше издлабено: I work for money, don’t give me loyalty, cause I’d rather do blow job to your dog ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
А еве, сега пред неа лежи градот што таа толку сакаше да го напуштат, потонат во окупацискиот замолк, во првите студови, новата неизвесност, оскудиците во храна, во сапун, во спокој...
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Првата зима на ова војна не само возрасните единоверци, туку и нивните деца умираат како муви.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Сеедно”, му одговара Нина и потонува во неговата прегратка и во вкусот на мајчина душица, од штотуку расцутената полска билка на љубовта.  Каде е татко ми?
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
А во салонот на тој бункер за одбрана на сладоста, свлечена пајажина од свилени неглижеа лежи распослана по меките дивани и длабоки фотелји, а од салонот, неколку порти водат директно во гнездата на заборавот, потонати во полумракот и згуснатиот кич во кој се задушуваат будоарите.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Тогаш погледот му паѓа на постелата од свилени чаршави под која се покажува влакнестата нога, потем и ликот на неговиот левантски двојник кој спие со сон на праведник и со задоволна насмевка на лицето.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Главниот дел од информацијата што сме ја стекнале во нашето релативно краткотрајно присуство тука потонал во заборав.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Височинки, ридишта, долови, пак рамнини, шуми, населени места потонати во снег, стеснување на патот. И така сѐ до Прага.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Франц не се сврте и само одмавна досадливо со рамото. Тој пак си потона во слатка пијанска замисленост.
„Послание“ од Блаже Конески (2008)
Кога се освестил, го прашувале за сѐ и за сенешто, а тој занесено и преплашено раскажувал како да бил потонат во некој сон: - Ме фатија некои одзади, ме стиснаа со шамија за устава, очиве и повеќе не знам ништо.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
— Правец: селото Смилево, — му проговори Петре и потона во мисли„ та цела ноќ не проговори ни збор.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Тоа беше најкритичното место, но Толе не му придаваше никаква важност.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Посетителите го затекнуваа полн со гнев, потонат во беда, и како го опсипа светот со сарказми; низ нив, во понекој збор, се пробиваше и некаква нежност.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Крстан го гледаше со раширени очи и потона во тешки мисли.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
А малите лукави очи потонати во сало, ајдучки демнеа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Му идеше да потоне во земјата, да избега од тајфата и никогаш да не се врати во неа.
„Бојана и прстенот“ од Иван Точко (1959)
Баге не гледаше во лимената чинија, туку се качуваше по нејзините раце, за да потоне во синилото на очите како во длабочините на езеро.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Додека друштвото се растураше губејќи се во ноќта со поздравите за утре, светлините во бифето едноподруго се изгаснаа и последното крило од театарот потона во мрак, оставајќи му на слабото улично осветлување да се поигрува како сенка по мазната фасада.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Кога се умори од тоа лудување, се смири на грб замижан од сончевината, од која не го гледаше небото, а потоа, за да не потоне во тоа блаженство, заплива кон длабочината на езерото, сечејќи ги неговите благи бранови.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Му завидуваше на навикот штом ќе ја фати перницата да потоне во сон, а можеби и со неа тоа се случувало кога заспивала пред него.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Небаре ја продолжував Татковата несоница, неговата навика да потонува во мислите, до дното на внатрешната тишина, ја минав ноќта во подготвување на мојата антисиџилска стратегија: како Татко да им се врати на своите стари, отомански дефтери.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
- Дедо! - викна и потона во неговата прегратка.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ме измори Јурукот, - рече, се проѕевна еднаш, двапати и потона в сон...
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Одеше до една бука преку потокот и, потонат во снегот до стомакот, го бодеше дрвото со роговите, се чешаше од неговата рапава кора.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Прашањето постојано, како тапа што во никој случај не попушта да потоне во водата, испливуваше на површината, сѐ поубедливо покажувајќи ја својата непокорност на волјата на човекот, па макар тој да е и самиот Ајнштајн.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Уште истата ноќ, кога Арслан бег со дружината потона во Чепиговски Мртвици, додека за тоа уште се немаше расчуено. заедно со чупата Перуноска, потајум, дојава на Имотот и на својот соплеменик, на истиот оној што дојде од Светогорскиот манастир за да ги исчува Имотот и сираците, му го раскажа само за тоа, само за да биде запишано во тефтерот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но и додека ме разбудуваше знаев дека поголемиот дел од ноќта ја поминала будна.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А потоа наеднаш сум потонал во реката на сонот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Многу убави и многу тажни настани потонаа во водите на заборавот.
„Маслинови гранчиња“ од Глигор Поповски (1999)
Ѕидната конструкција на кулата му личеше на гробница, и таа мисла му потона во срцето, дека во таа гробница, заедно со сенката на својата невеста, ги закопа среќата и спокојството на душата, кои можеле да бидат негови.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
В зори, болката стивна и Рози потона во длабок сон од кој не се разбуди сè додека собата не беше преплавена од светлина.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Каде е жената што беше со него?“, и јас видов дека доаѓаат по мене, и сосема спокојно ги затворив очите, и потонав во некаков блажен мрак. ***
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Шкафчерто каде што беше скриен локумот секогаш беше зааклучено, а клучот потоната во длабоките џепови од бечвите на дедо.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Прашањето потона во очите, се закова на усните и пак настана молк.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Целиот град потонал во темница.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
За миг целиот град потонал во мрак и останал без вода.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Од тогаш, од тоа доба се тутули така трогнат кајшто сенките се топат во последна рамна пропаст. okno.mk | Margina #32-33 [1996] 132
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Вртисенка паднал подан и потонал во тој мрак.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
А сите што по темно одат невидливи, без цврста нога ги обзема радост кога зад грбот на овој подан јасна алка брзо молска слаби сенките се веднат на сјајот од една свеќа гајтан парички во роса тајната на Здивот Сронат ја трепетат и ја вестат; таа тајна не е лесна- опседнати овде седат Вртисенка со светнат образ во милост на пресвет обрач низ сенките што ги снема отчитува јасна пошта: сам на себе кој се предал, нему мракот сегде простран- никаде од никој возврат. Margina #32-33 [1996] | okno.mk 133
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Како се да потона во густа магла, во непроцирна темнина.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
„Овие крикови ќе ја натераат засекогаш да потоне во молчење,“ рече најстариот од Густавите.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Некаде крај големата водена површина се наѕира град, таму е остатокот на светот, таму се другите, а Меланхолијата е издвоена овде, сама.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со денови зборувавме за Добрата Душичка, се надевавме дека ќе се појави, а потоа ја заборавивме.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Со ист сјај како белките на очите проблеснува и морето во заднината, а на небото е кометата со својот чудесен блесок, која наскоро ќе исчезне од небото на Меланхолијата, за одново да потоне во мрак нејзиниот свет.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Мојата мајка честопати ми велеше: „Погледни ги своите сестри.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
И никој не знаел од каде доаѓа таа детска меланхолија, никој не знаел што ги предизвикува тие воздишки, и никој не знаел што го врти неговиот поглед настрана.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Тоа попладне сѐ потона во некаква чудна тишина. .
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Откако брат ми замина од дома а времето кога не беше со пациентите го минуваше со Марта Бернајс, откако Сара ја среќавав само во сеќавањата, откако Клара потона во своето отсуство, чувството на отфрленост, таа свесност дека повеќе никој не копнее по моето присуство, ме правеше ранлива.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Грешите,“ рече доктор Гете.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Детето останувало во својата болка, како потопено во вода, како некоја мака да му ја притискала главата и го присилувала да потоне во болката, и само повремено го пуштала над површината на водата да може да земе здив.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Но, и тој, машкиот чувар, умее да го намами Едипа кон горе, обезбедувајќи го трагичарот да не потоне во подземјето на сенките.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Додека се кикоти, ги менува кафеаните, девојките, пијалаците – и тој, како и стариот град, е потонат во темнините.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Јас бев штотуку дојден од фронтот, уште груб, острвен, со сета душа потоната во крвје и сосем одвикната од бледите лица на Софија, со нејзините женски тоалети и парфеми...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Одиш по улица и ти се чини дека сака да те поваса, да те потоне во калта трпеливо и без остаток.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
И црната мисла ќе потоне во спокојот...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Во бродоломот на едно темнеење студен камен се тркала... Времето одминуваше со затворени очи чувствата потонаа во пороите на ова невреме...
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Чувствата потонаа во молкот на осаменоста, само тој знае како да ги каже.
„Поетски блесок“ од Олга Наумовска (2013)
Летната тишина и беше добредојдена за да потоне во длабочината на еден сон.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Залезот веќе беше длабоко потонат во сенките на ноќта.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И таа почна со сонце, а потона во мрак.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Го гледаа како се слеа со полето, како потона во таа ноќ, како се спушти и над него тој нејзин плашт од сината месечина; гледаа кон таму се додека беше возможно да се забележи барем некое најмало движење на она место, каде што се искри од нивните погледи во темното зеленило, а после сите молчејќи се враќаа во своите легла, изморена и претепани.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
И остануваше пак само да се доближува до неа и секогаш да ја изгубува, сиот потонат во тоа.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Пред да потоне во едно модрило, што му го преплавуваше целиот поглед, а после се расплинуваше и добиваше некакви крвави токови, помисли само уште дека она стреснување на окитот, што го виде во буките надвор, беше нешто, кое во некое свое далечно време, што сега воопшто немаше никаква врска со него, а сепак постоеше, тој го очекувал токму такво, дрвјата токму така да почнат да ги стреснуваат од себе тешките грутки снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога се сврте зад себе го најде она свое јаренце исправено на високите, тенки ножиња, скаменето, како споменик на убавината и на невиноста на дивиот свет, несфатливо далечно од него и залушано кон таа ведра ноќ, целото потонато во одбирањето на сите нејзини шумови, настрхнато на нејзината белина, а во неговата стојка како да беше собрана и сета белина и сиот раскош и му ги носеше и во таа малечка собичка, во тој малечок заграб од белото пространство на дивината.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Во овој дуќан, потонат во секојдневната тишина, сега може да го привлече интересот на минувачите и подозривоста на полицијата.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Во затворот, потонат во малаксаноста на врелата тишина, во спарените ќелии започнаа наеднаш да се подигнуваат бодри гласови.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Вака некој ден сосема ќе потоне во мрачините и ќе престане да го сеќава во себе животот.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Набргу и тоа се помати и тој потона во тежок сон.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Некој го удри шишето од ламбата и каушот потона во темнина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Слеани во едно подвижно, преплашено, чудно тело, тројцата потонуваат во темнината на тесната улица, полнејќи го просторот со викотници и плач.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Стариот да си се истегне дома на мекиот широк миндер и да потоне во слатка дремка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Поскоро да потоне во мрачините и да се стопи во нивната тишина.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Сега сеќавајќи се за тие напорни моменти, Глигор сè почесто го управуваше погледот кон старецот, потонат во својата слабост и заспаност.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Арсо се довлечка до аголот и таму потона во темнината.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
Своерачно, со стрпливост на виден мајстор потонат во уживање, забуцал по нивите неколку страшила од партали и ланска слама.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Пред да му се стемни, пред до клепки да потоне во поплавата на безумноста видел дека небото над него е мртво око на закланата вселена и видел во тоа око блескав цвет од лилава и бакарна и зелена светлост, за да му покаже во што да го забуцал ножот.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
А и со попот нешто се случувало: со млака 'рѓовита вода од преварен вртипоп си ги исплакнувал до вчера крвавите непца и учел нови молитви оставени во книга од некој покоен Јоаким Крчовски или од некој народен учител со слично име што и калем на овошка признава и длабочина на ораница советува.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Но само се исправил полека, недозгрбавен и не со крената глава, туку повеќе сличен на човек што долго време стоел замислен на исто место, меѓу сенки од кои расне непробоен покрив и под кој ќе почне нова битка без сеќавање за вчерашните рани и лузни на неизлекуваната душа; и ќе гризе и ќе боде и ќе дави ревејќи само со крвта и сличен по нешто на оној негов дедо или дедо на неговиот дедо од дните кога бил со каменен чекан удрен над истото вака распарано животно.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Очите му станаа потемни, зениците со стопија и потонаа во минатото, во некој далечен ден длабок закоренет во него.
„Кловнови и луѓе“ од Славко Јаневски (1956)
„Пссссст…” се развлече уште еднаш во предавалната и сѐ се стиши, сѐ потона во длабок молк.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
„Пссссст…“ се развлече уште еднаш во предавалната и сè се стиши, сè потона во длабок молк.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Во мракот одвај можеа да ги забележат своите лица.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Таа недела, уморен од шетањето по улицата Апија Антика, реши да се врати дома, прекршувајќи го обичајот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никогаш не застануваше, ниту се обѕрнуваше за да види што се случило на улицата, без оглед колку многу тоа го привлекуваше вниманието на другите луѓе, а ако понекогаш одненадеж го фатеше пороен дожд, си го продолжуваше патот со рамномерен чекор небаре грее сонце.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Истата таа вечер, кога се угаси светлината и кога Бути потона во мрак, причека малку семејството да си легне, внимателно го отвори прозорецот за да влезе свеж воздух и виде дека прозорецот отспротива сè уште беше отворен и дека малку подоцна (во темнината целиот се тресеше од возбуда) на тој прозорец се налакти жената, можеби од љубопитност да го види оној за кој ѝ зборуваа мајката и ќерката Нини.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никој не можеше да се пофали дека го видел како навечер влегува в кафеана, арно ама затоа мнозина го гледаа како бега од преполните шеталишта и потонува во сенката на долгите, прави и осамени улици по горните квартови на градот и како се оддалечува од ѕидот и ги заобиколува круговите светлина што паѓаат од уличните светилки врз тротоарот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Се чинеше дека постојано е потонат во мисли, но не беше така.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Потоа стравот потона во тапа поразеност, оти ста­риот, голем, забревтан и див свет се менуваше пред нивни очи не чекајќи да го сфатат и објаснат.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Практикувањето на тој жанр како да е повеќе налик на напорот на болните погодени од Алцехајморовата болест, со помош на хартивчиња, налепници, белевчиња да се ориентираат во околниот свет пред (тие или светот?) да потонат во целосен заборав.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Се колнам, тој ги победи мувите. По смртта на ѕвонарот, домот повторно потона во онаа позната глувост.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сиот дом беше потонат во онаа позната глувотија.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Сеедно, додека другите ги обземаше бес, благородниот Трифун Трифуновски потонат во својот волшебен свет блажено, со среќа твореше.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Како тој миг и самиот да се претвори во дел од таа вода, потона во ноќта.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Во градината веќе две недели не е излезен; две недели беше налегната густа магла како тесто; прст пред око не се гледаше; деновите минуваа без да се отворат; дрвјата тонеа како во длабока вода; понекогаш ќе изнуркаа со ветките како давеници што бараат спас; птиците изгладнети летаа низ маглата да бараат храна, а всушност се вртеа во круг; по патот или во селото повремено ќе се чуеше по некој вик на човек или рикање на добиток и ќе исчезнеше како потонат во бездна.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Кажано поедноставено, без хаику безредија: кога ловецот е плен на неморален морал, и кога некој жирант ќе заборави на навременост од скршените садови на ланската зимница, потонат во мамурлак со срча во крвавите раце ќе сликам акварел, портрет на зборот во тесен чевел. Нено Богдан ***
„Зборот во тесен чевел“ од Вероника Костадинова (2012)
Срцето ѝ играше од радост, не можеше да замисли да потоне во сон...дури многу подоцна, во мугрите на изгрејсонце, слатките соништа сепак нежно ја освоија.
„Белиот јоргован“ од Хајди Елзесер (2012)
Тогаш пред заминување, барајќи клучен совет, во воената школа, во вечните прошетки во кампот, потонат во миризливото зеленило, во кое доминираа багремите, пресудно за мене, со искреност и од душа ми рече: Тешко е да се дадат совети во дипломатијата.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Камилски го чекаше во својата библиотека целиот потонат во книгите, ѕиркаше од некоја барикада од нив, како да беше се престорил и самиот во книга, со животот во неа колку да може да се прелистува како единствена книга.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Кога го забележа Татко, се крена од книжната барикада, се извиши како господар на книгите, небаре наредувајќи им да му се поклонат на драгиот гостин.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сѐ потона во црно. За миг беше сам.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Потона во сон мрморејќи „ Нормалноста не е прашање на статистиката“, со чувство дека во таа мисла е содржана длабока мудрост.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Речиси во истиот момент тој потона во длабок сон.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Кога Бојана ја тешеше и ја куражеше Доста, им се приближи и Доста Макрева и трите мајки се одделија сосема настрана и потонаа во родителски — мајчински — разговор.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Златникот потонал во дното. Се загубил за­секогаш во тињето, но легендата започнала, а свадбата продолжила.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Градот беше потонат во темнина.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Зевс е лут, но и љубов страсна го кани Громовникот беден потонат во гнев.
„Забранета книга“ од Веле Смилевски (2011)
Тамам мислеше дека деталот е тука, тој исчезнуваше потонат во заборав, како да се обидуваше да си ја фати сенката.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
„Хм“, пристори брезничанецот. „Барем јас секогаш сум таму, ама не знам...“, додаде и пак потона во своето молчење.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Едо се чувствуваше потонат во неа како никогаш порано, но немаше волја за потребните живи движења на кои Германија го поттикнуваше.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
А кога тој ветрец ќе умре, ноќниот небесен жнеец сиот претворен во седефен срп, силен и напнат од нагон во 'рбетот, ќе се заплетка во влажните коси на врбите, ќе ги испие од белата кора сите сокови и лудо опиен ќе потоне во првиот вир. Тој, жнејачот.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Во нив и со нив се враќаше цел еден век до грло потонат во омраза.
„Две Марии“ од Славко Јаневски (1956)
Јагулата, сирена на студените мориња што го напушта Балтикот за да им се придружи на нашите мориња, на нашите утоки, на реките низ кои се движи, узводно, в длабини, и пресрет на дивини, од ракав до ракав речен, сѐ поневидлива постојано сѐ подлабоко, сѐ повеќе во срцето на каменот, провлекувајќи се низ бразди од тиње до денот кога светлината ќе блесне од костените и ќе ја запали молњата во барите на мртвите води по удолните длабини на апенинските стрмнини кон Ромања; јагулата, факел, бич, стрела на Амор кон земјата кајшто сал нашите бразди и суводолици на Пиринеите водат до рајот на оплодувањето; зелена душа што бара живот таму каде што е сал апеж од жега и тага искра што вели сѐ почнува кога изгрева стебло исушено и јагленосано; божилак миговен, двоглед внесен меѓу твоите клепки и блескаш неизвалкана меѓу синовите на човекот, потонати во твојата кал: зар можеш ли ти да не ја сметаш за сестра?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Колегата Вртанов и понатаму беше потонат во хартиите но околу неговите усни кружеше злочестото облаче на насмевката што јас веднаш можев да ја сместам помеѓу оние, одмаздничките.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Водата нежно се разбранува кога стаклото ја допира површината и потонува во длабините.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Затоа оттаму и се јави онаа тажаленка исполнета со големо копнеење, што одвај го наслушнав а знаев дека таа мене ми го испраќа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Наеднаш како да потона во своите длабочини.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Вгледан во светлата што де се појавуваат де се губат како пот на вжарено чело, и го варакосуваат запрашеното џаде и шумата што брзо потонува во мракот, кој знае кој пат се забива, се вгнетува, се вгледува одново и одново во патот што го помина и се повеќе се вгнездува во него, зашто на него порасна и, иако е сакат, се храни со надеж дека, дури и дооден, ќе го дооди.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На Макронисос сонцето секогаш извира и потонува во морето.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
И пак сѐ потона во тишина.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Застанати во ходниците, потонати во молк, се обидував да ја проценам искреноста без помпезни гримаси и сарказам, скандалозен перформанс би изгледал како лудило а сентименталните работи како баналност.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Па вие си јадете од вашата душа, вашите деца го пијат вашиот отров, ќе се удавите во сопствената кал, ќе потонете во живиот песок.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Во суровата тишина луѓето се дават во сопствените солзи, а со секое менување на светлината може да откриеме по една тајна и да бидеме сѐ поблиску до вистинската љубов, за која не постои супститут.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Ги затвораме очите. Но, повеќе не можеме ни да заспиеме, лежиме во креветот будни и покрај неброените обиди да потонеме во сон зошто чувството на вина ни го гризе сонот.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Со секоја секунда бев подалеку од тебе но поблиску до вистината, не можеме да го сокриеме тоа што сме, ќе не пресретне еден ден каде и да е, по кој пат и да одиме.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Човечката душа може лесно да потоне во длабока болка, но догорчето од неочекуваните спомени ќе му го осветлат патот во темнината на најмрачните тунели.
„Жонглирање со животот во слободен пад“ од Сара Трајковска (2012)
Потсетуваше на мене по многу работи, само што мене немаше кој да ме види и да ме опише затоа што се удрив во четири часот наутро, на ѕидот оставив цела црвена шлаканица и од еден сон потонав во друг, црвен, тежок, и се разбудив слично како и тој, со некои лекари околу мене и со отворена уста.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Дејан го сретнав во дворчето. По два дена од мојот притвор сфатив дека можам да шетам низ тоа дворче заедно со другите мумии од одделот.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Само, кој како се судрил со соспата снег, се кутнал и потонал во длабок сон.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Оние металните, добро изгладени играчки, се распрскаа ваму – таму како исплашено јато. Сѐ потона во паника.
„Авантурите на Дедо Мраз“ од Ристо Давчевски (1997)
Во огништето ископано во ѕидот на земјанката згасна пламенчето и земјанката заедно со големите сенки расфрлени на ѕидовите, потона во мракот.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Тапо се струполив врз земјата и потонав во најдлабокиот мрак и најголемата тишина што кога и да е сум ги доживеала.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се освестив во неговите сигурни раце, здогледувајќи го лицето на мајка ми над мене.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Водата сосема бавно се премрежи и пак се потона во камено смирување.
„Слеј се со тишината“ од Ацо Шопов (1955)