помисли (гл.) - дека (сврз.)

Со олеснување се издиша, па си помисли дека опасноста помина. Не го извести Претседателот Никола Карев.
„Ветришта“ од Радојка Трајанова (2008)
Стравот повторно се всели дома, во Козар маало, ако по она малку надеж, помисливме дека нѐ оставил.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Помисливме дека настаните земаат среќен тек.
„Времето на козите“ од Луан Старова (1993)
Како сум можел дури и да помислам дека некој од нив би помислил во таа смисла на жена ми.
„Балканска книга на умрените“ од Мето Јовановски (1992)
Помислив дека и Јован сега спие, и Ратка спие, и шесте деца се заспани кое каде се нашло во куќата, се свило како што го навалило сонот.
„Бунар“ од Димитар Башевски (2001)
Најлогично беше да помислам дека се наоѓал на работното биро, од кое, без да сетам, сум го турнала, а тоа бесшумно паднало токму во мојата ногавица ...
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Неволно, ги протегна екстремитетите надвор од креветот, ги зеде очилата со диоптер - 3.5, без кои никогаш во разговор не би можел да ја употреби придавката „очигледно”, ги стави на себе панталоните кои ги носеше веќе четврти ден од неделата и не помисли дека треба да се облече поинаку заради некоја ненадејна средба која би можела да му излезе во пресрет на денот.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
- Ако не го вратиме шимпанзото во зоолошката, светот ќе помисли дека ние не сме кадарни ни за чување животни, а камоли за зачувување на сопствената раса.
„Вител во Витлеем“ од Марта Маркоска (2010)
Дури го испланирав Велигден, бидејќи се ближеше.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Сепак, во ниту еден момент не помисливме дека е таа толку сериозна и решена да го направи тоа.
„Ласа“ од Наташа Димитриевска Кривошеев (2011)
Јас реков: десет улоги? а тој рече: Да!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Внатре бевме Кенди, Холи и јас и сите три помисливме дека е луд.
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Морам да бидам во претставата, урлаше, ве молам! Сѐ ќе направам!
„МАРГИНА бр. 15-16“ (1995)
Беренц го крена телефонот ја сврте неколкупати рачката на апаратот и на специјалната линија го побара воениот управител на островот.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Од прозорецот на својата канцеларија на првиот спрат на командата, Беренц неволно помисли дека на Медитеранот се лачат непотребно многу емоции, припишувајќи го тоа на жешката клима којашто ги создава зовриените средоземни темпераменти.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Ова не се времиња за средби со Евреи, макар и од школски денови”.  „Тоа може да важи за други места, Ели”, рече Карер.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
„Да не се знаевме од школски денови, ќе помислев дека ме избегнуваш”.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
Летајќи помеѓу двата сини бескраја, помислува дека, со оглед на годините што ги носи на своите плеќи, ова може да му е и последното патување во земјата Израел и во светиот град Ерусалим, две места кон кои е насочена молитвата во секој мојсеевски храм не само во Америка, во Њујорк, туку и низ целиот свет.
„Светилка за Ханука“ од Томислав Османли (2008)
За момент помисли дека ја гледа разголена во својата соба недалеку 98 okno.mk оттука.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Ако помислиме дека калкулативното мислење е длабоко всидрено во феномените, тоа е шокантен факт.
„МАРГИНА бр. 35“ (1997)
Веројатно, еден од нив помисли дека барам некаква услуга и ми се втурна, прашајќи ме дали сум за портрет или карикатура. Беше Французин.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, за да се дојде до пристапите на станицата, не само што многу се пешачи и се крстосуваат безбројни галерии, туку се случува да помислиш дека си се загубил во овој испреплетен лавиринт од галерии и ходници, кои се без крај и кои немаат почеток, односно ниту влез ниту излез.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Во еден момент човек помислува дека во ова катче е собрано целото злато на Турција, ако не знае дека само златото во султанските цараи „Долма бахче“ тежи 14.500 килограми и дека во "Топкаписи сарај", во султанскиот харем, се наоѓаат најголемите драгоцени камења, чија вредност е невозможно да се оцени, да се утврди.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Си помислив дека ветерниците не би имало смисла да се сретнат во ерата на атомот и на високата индустрализација.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Никогаш не ќе може да помисли дека „многуте“ реки се само водите на Јантра, која во едни делови на градот тече на север а во други на југ.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Меѓутоа, ваквата препоставка брзо отпадна кога, минувајќи низ големиот плоштад „Конкорд“ и упатувајќи се кон „Сен Лазар“, една од невралгичните точки за сообраќајот во Париз, со моите скопјани забележавме дека улиците се преполни со полицајци, со толку многу полицајци што во еден момент, ако не ги препознавав во униформите, ќе помислев дека се војници.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Толку многу има канали што човек помислува дека водата е испресечена со парчиња земја.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Минувајќи по автопатот во близината на аеродромот, домаќинот ни обрна внимание на еден голем и широк подвозник, за кој помисливме дека е еден од обичните.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Но, веднаш забележав дека таксистот не се движи така како што е нормално, туку заобиколуваше низ разни улици и си помислив дека ја користи ситуацијата дека не сме тукашни па нѐ вози по заобиколен пат за да може да земе повеќе франци.
„Патувања“ од Никола Кирков (1982)
Помислив дека сигурно удрила четиринаеска и дека добро би ми легнало едно ладно пивце во некое празно кафуле со чисти чаршави и со добро извежбан џубокс-евергрин.
„Зошто мене ваков џигер“ од Јовица Ивановски (1994)
Нека никој не помисли дека ова лудило постои само некаде на темното или светло небо, некаде каде птиците на смртта лебдат во стратосферата.
„МАРГИНА бр. 22“ (1995)
Ќе помислат дека во авионот експлодирала бомба останата од порано.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Избегнувајте од каква било зајадливост и шега и помислете дека таа судбина сте можеле, можеби и вие да ја имате.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
- А јас, братче, помислив дека си се забудалил кога го читавме писмото и кога те видовме искочоперен крај Буза, - рече Танас мавтајќи со рацете.
„Дружината Братско стебло“ од Јован Стрезовски (1967)
Од каде да помислам дека од сите шеесет и двајца запишани ќе одговарам само јас?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
И - ќе го однесе кај директорот.
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Од каде да сонувам дека наставничката по англиски јазик ќе го фати лексиконот во VIб одделение?
„Клучарчиња“ од Бистрица Миркуловска (1992)
Турците помислија дека четите се движат кон исток каде на ЛиЃураса веќе беше започнато сражението од Златков, Железаров и Пешковчето, та место да трчаат по овие што побегнаа кон југ, тие се назагнаа на исток, убедени дека натаму бегаат.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
„Ех! Камо сега некој Толе Паша да се јави однекаде в грб!“ си помисли Златков и длабоко издивна.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Еден пајдос кога Толе се накашла трипати, му се запули едно детиште во очите и му намигна со левото око, но Толе не му обрна внимание, бидејќи истото беше толку младо и толку слабо, та на Толета му беше просто неверојатно и да помисли дека тоа дете ќе може да издржи такви напори и ќотеци.
„Толе Паша“ од Стале Попов (1976)
Се немаа слушнато речиси цела недела и кога ја виде Сузан сама во црква тоа утро, тој си помисли дека нешто не е како што треба.
„МАРГИНА бр. 34“ (1996)
Доброто велат секогаш кратко трае по интуиција па токму кога помисли дека се решени сите негови проблеми, се случи ненадеен крах кој повторно го загорчи неговиот живот.
„Двоглед“ од Горан Јанкуловски (2011)
Си помисли дека сме го казниле.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Ако му се посочи некоја книга за која има причина да помисли дека е занимлива, тој ја набавува и ја чита (Витгенштајн, Набоков, МекЛуан).
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Еден од нив е да го врати потегот кога ќе стане јасно дека бил лош.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
Тоа го прави така што чита часописи, ги посетува галериите и студијата, одговара на телефон, разговара со пријателите.
„МАРГИНА бр. 11-12“ (1995)
За тоа време, додека се седеше и се вревеше заедно, јас сепак забележав како тие тројца одвреме навреме си праќаат ишарети, додека вториот помошник пак не стана божем по мала нужда, а се задржа трипати по три големи нужди, и мене тогаш ми стана јасно дека тој ни ги враќа украдените пљачки од нивниот шлепер во нашта кола и пцува мал да си најмал да не си и да не работиш залудни работи што не ги работат постарите, кои не прават дупки во вода туку си пијат вино, зашто чаушот нивни заради шише вино си ја продаде душата и помисли дека овие клатикуровци се од наша фела, па ај да не им земаме работи што не им требаат ами да се провеселиме на нивна сметка, и до зори ако ни заоди.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Жена му помисли дека дошол во кујната да го испие утринското кафе и да го изропа своето препечено парче леб со кравјо масло и багремов мед, пред да се врати во ателјето на работа.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Некои луѓе што сакаа да излезат од лифтот, ги видоа така купче и помислија дека го згрешиле катот, па во недоумица се вратија и набрзина продолжија нагоре, подалеку од тие лудаци.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
- Гостинот ќе помисли дека не знаете сами ни чашка да си порачате.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Прво помисли дека се мрднала од умот, вака сама во куќава како утка, па сега блада нешто што ѝ се завртило во главата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Тогаш приседна, видно уморен, но не преморен, па Евдо помисли дека ќе му се развика што не понел уште една касета, но сонцето веќе безнадежно заоѓаше зад сртовите и од падините слегуваше самракот како привидна маглина, па Геро само рече колку да си ја продолжи улогата на водач на екипата.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Помисливме дека заборавил нешто да понесе од дома па ќе нè враќа сега назад, но Живко ни се сврте: - Сте оделе ли некогаш преку Галичица?
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Баге помисли дека го враќаат назад во Идризово, за да се ослободи од затворот организирано.
„Синовски татковци“ од Димитар Солев (2006)
Заменикот Палигоров си мислеше дека е повикан на обична работна консултација кај шефот, но кога тој ѝ рече на секретарката да не му ги пренесува телефонските повици, а ова ретко му се случуваше, во себе си помисли дека работите не одат на арно, но си го задржа спокојот.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Мајка, за миг, помисли дека патува во врска со некој судски процес.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Го слушна Татковиот глас. Помисли дека тој не е сам и дека зборува со некој од членовите на комисијата.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
Во тој миг, Татко си помисли дека се работи за обична средба, за консултација околу некој документ или за нешто слично.
„Тврдина од пепел“ од Луан Старова (2002)
А тоа му даде надеж, тоа го повлече да помисли дека неговите веќе тргнале од селото и дека можеби уште вечерва ќе дојдат на колибата.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Шумарот се најде во незгода. И не помисли дека старецот Димо не ќе го разбере најдобро.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Му пристуде. Помисли дека може пак да се поврати болеста ако не внимава, па влезе во колибата и се затвори.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Бојан отпрвин помисли дека е тоа ветер што се вовира во оџакот, но забрзаното, ненадејно лаење на кучињата го потврди неговото стравување.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Па помисли дека и сега, во оваа зимска ноќ, крај распламтениот оган, ќе потече некоја од приказните за легендарниот Димитар Волчарот.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
А ниту еднаш не помисли дека тоа, можеби и не е вистина!
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Воопшто не помисли дека со тоа може и да го навреди чесниот старец.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
- Ќе се успокоиш па ќе почнеш да јадеш - рече Бојан, па си помисли дека срната можеби ќе сака да јаде од сеното, или од јаболката.
„Бојан“ од Глигор Поповски (1973)
Дозволи му барем еднаш да помисли дека може да застане неказнето помеѓу пороите на животот и на смртта.
„Посегање по чудесното“ од Србо Ивановски (2008)
Поетот застанат спроти македонскиот јазик како да се наоѓа пред неосвоивата тврдина во времето: кога ќе си помисли дека ги отворил нејзините порти – се покажале други, трети...
„Љубопис“ од Анте Поповски (1980)
Тоа го догледа детето на прозорецот и Мишко помисли дека сега ќе се исплаши и ќе одлета, но врапчето остана.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Диме помисли дека не го пронашол па си одлетал.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Мишко помисли дека се плаши од него и се затскри зад ѕидот. Само со едното око гледаше што прави врапчето.
„Било едно дете“ од Глигор Поповски (1959)
Седеше така на својот задник со опашката смирена и само, повремено, покажувајќи му ги на господинот Гологанов своите заби, без да за’ржи, но истовремено и како да му става на знаење дека е готово и да згрчи на него ако помисли дека тоа е потребно.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Чувството за доживеаниот пораз уште повеќе го зголемува тоа што кога тој ќе сфати дека бил вовлечен во некаква битка, црниот човек веќе ја има свршено сета своја работа, па можниот набљудувач нема време ни да помисли дека некој некого нападнал.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Да сум помлад, кога ќе види дека сум однатре затворен, ќе помисли дека нешто добро ми се случува, ќе се насмевне и ќе си замине со намера следниот пат да се реши да ме потпраша зошто денски сум се заклучил одвнатре.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Сите ќе си помислат дека сме се согласиле да се грчиме, вели Јосиф.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Едни си помислија дека некоја нужда го спотерала да дојава до Потковицата, да си го поткова коњот или да купи нешто од дуќаните, други дека е некој бестрашен ајдутин или Турчин зулумџија.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Не се најде дури ни некој таков, кој, после, ко се дозна за тоа, барем само да речеше дека му се присторило нешто така, како да поминува некој по сокаците, но од што умот му бил зафатен на друга страна, да пази на тоа за кое бил одреден да пази, не се сторил ниет ни да помисли дека некој може, ако не е лично Хаџи Ташку со дружината, да се крене на пат по такво време.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Тогаш си помисли дека можат врзан да го отераат на ујќумат и му ја летна, по другото сокаче, од кај сааткулата, од кај бавчанџиите, по Дабничка Река и покрај Данова Воденица и назад по Пазарџиски Пат стаса назад во Потковицава, што се вели како од праќа фрлен.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За неа сите други помислуваат дека е тоа писмото што треба да му го испратат на султанот, а Максим му вели на Костадина Земи го.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Кога Крсте Јанчески, војводата, го потамани писмото Благунино, тој не ни помисли дека заедно со него засекогаш ги потаманува и Благуна и Видана нејзин. Не беше глуп па да мисли така.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И вели Првин си помислив дека е Глувиот Џокоски или дека е некој кој бил на Молитвена Вода и сега се враќа оттаму, но потоа убаво видов дека не е нашинец.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Па човек, кога ќе видеше толку многу садови, собрани на еден куп, навистина со право можеше да си помисли дека водата во Потковицата сосема се дососала.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но ведаш потоа си помислува дека така можат да згрешат, во забуната да се случи некој да пукне и да го убие човекот, а тој може е некој несреќен намерник, некој кого нуждата го натерала по ова време да дојде во Потковицата.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А кога стигнаа во дворот, на прагот на куќата нивна, ги најдоа мајка му Илинка, браќата и деда му Блажета, тихи и скукалени.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
И сам знае дека е така најдобро, и знае дека и сите други си мислат дека е најдобро Лазор да направи така сам како што вели, да го отепа Хаџи Ташку среде Прилеп и среде бел ден, но зашто не сака да го жртвува Лазора вели Властите можат да си помислат дека ние сме те испратиле да го отепаш, сме ти платиле за да го отепаш, па пак ќе се свртат против нас.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Секој кој ќе го види, или кој чул дека заминал натаму, накај Коритница, ќе си помисли дека заминал натаму, накај Коритница, ќе си помисли дека излегол на прошетка за да си даде одушка по сите овие возбуди, или, пак, дека отишол да запали свеќа на Латинска црква во слава на оздравувањето Лазорово...
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Но тоа беше лажен впечаток.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Приспособувајќи се на него, на гласот, Мусли бег лека полека сфати дека зборувањето се однесува на орлите, и воопшто на штавувањето и напрегнувајќи се да открие кој е тој што зборува стутулен понастрана од другите, е ли некој од неговите раетини или е туѓ, си помисли дека тоа може да биде добар изговор да се намами Арслан бег да не ги тера христијаните да му даваат сол па разврза за некој соколар што постапувал така, со сол што ги штавувал убиените птици, тоа било и поевтино и посигурно.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
За нив двајцата, за песот и Васила, да не ги познава отпорано и да не знае колку Васил е честит, би се помислил дека пеколот ги испратил ноќва во Потковицата и на Имотот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Значи, навистина е писмото, сите другите се уверуваат и си помислуваат дека Костадин сигурно знае за него отпорано штом Максим му вели Земи го и штом тој го зема без збор, а кога Костадин го зема писмото, за да остане тутурката на земјата таква, одвиткана, односно за да не ја одвее развигорот, Максим, држејќи ја, му вели на Васила Митрески Нареди ги камењата на ќошевите.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Бидејќи неочекувано од учител станав проповедник, моите зборови многу го трогнаа народот, толку многу што ако за време додека се четеше евангелието од младиот поп Георги сите се накашлуваа како по договор (како во нездраво време) за време, пак, на мојата реч сите со задоволство слушаа и не само што запре накашлувањето, туку човек можеше да си помисли дека народот заборавил и да дише.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Мусли бег не беше подготвен така брзо да го прифати предизвикот на Дамчета, но и не сакаше неговите да помислат дека се уплашил, па, не испуштајќи ја пушката од раце, рипна од коњот.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Само, како да направи да си отидат луѓето а пак да не изгледа како тој да ги набркал.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
А беше и човечен, и главата на сиот сој Јанчески, па оттука и задолжен, да мисли за секого од нив.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Си помислија дека таму, во затворот му се случило нешто на Ѓорета, штом Атанас толку силно го плачеше, или дека му се случило нешто, лошо, на некого од Ѓоревите тука, во Поктовицата, или, пак, дека нешто лошо му се случило лично нему, на Атанаса.
„Потковица на смртта и надежта“ од Миле Неделкоски (1986)
Можеше да се помисли дека последните зборови на П.П., за ископаните очи на светците од фреските, го предизвикаа мракот. П.П. престана да зборува.
„Атеистички музеј“ од Луан Старова (1997)
МИТРЕ: Е, пара спечалило кучето! Кога го поткренав и видов дека е тешко помислив дека е сребро, а тоа, жено, злато! Ич на злато не ми отиде умов!
„Парите се отепувачка“ од Ристо Крле (1938)
Значи, кога помислив дека косата и уште незнам што друго од моите сопствености сторија обид да ѝ се придружат на молњата, главата си ја пикнав во дланките а потоа главечкум отрчав до Пребег за да се напијам вода и да си го повратам во живот сувото грло, но таму ме пречека оној матнеж и лудување на водата, што веќе ги спомнав.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Посакав да речам: Ете, олку од мене, свршеток на приказната, и ја кренав главата, погледнав кон Даскалов, сакав да го утврдам впечатокот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ете, тоа беше причина да помислам дека светлината што го поттикнува смеењето му го мие лицето на животот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив дека приредбата зборува нешто за Војната.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ломотев, обвинував, а сепак не завршив на воденичкиот камен.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Сфаќајќи ја и самиот необичноста на исповедта што требаше да го вклучи и Даскалов во карактеристиките на играва, помислив дека е потребно да го упатам и во некои други поединости.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А што се однесува до Даскалов, згрешив кога помислив дека заклучил оти во спомнатава игра е содржана и некаква болна непресметливост.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Но покрај ова што ти го кажувам и што не може да се протолкува на повеќе начини, кажав и уште нешто за кое подоцна бев спремен да се посомневам дека ако не ги поттикнува намерите тогаш може да се сфати како подршка на неговата идеја, која за жал постоела.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-Помислив дека ги спомнавте воените времиња како пример за поинаквото однесување на мажот и жената?
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Како да ми се одмаздуваше за грдите помисли што ги имав за неа!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А спомнатиот ученик, тоа не треба да се заборави, бев лично јас.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Особено не сега, кога веќе сериозно размислувам дека наскоро ќе треба да заминам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А што се однесува до потокот, тој навистина веќе се тенчеше.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- И Господ гледа дека овој ковчег не е за тебе - продолжува да ја теши додека и го подметнува неговото палто под главата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам на оној мој совет во кој ја бев спомнал иницијативата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Поголема си! – Додека зборува Боге толку е сериозен што никој и не помислува дека се шегува.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Веројатно и со лага или со еден вид принуда се послужил бидејќи помислил дека тоа е најдобар начин да ѝ ја истурка на девојката од мислите несигурноста и колебањето.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Колку ќе и бев благодарен да постапеше така.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
И толку! Значи не може да станува збор за некоја однапред набележана или планирана цел.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Не смее секое нашепнување да се зема здраво за готово - ѝ реков.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Богами помислив: тоа планината тргнала да истече заедно со водите.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За моја среќа ваквата моја мисла никому не му ја продадов. Дури ни на жена ми.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не ќе згрешам ако помислам дека за многумина од нив бевме дури и обични натрапници.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Вистина може да е само тоа дека во моментот кога сум ја видел Јана сум помислил дека би можел да остварам контакт со неа.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Знам дека може да ви изгледа чудно - реков - но при сегашнава раздалеченост од сите тие разговори можам да тврдам дека средбите со замислените татковци не се остворуваа само во тие случаи кога не ќе го совладавма пределот на она магливо заскитано време што секогаш талкаше помеѓу мене и нив.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
По подолгата пауза тој се сврти кон мене.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Мислам дека уште во тој момент, додека го образложував овој дел од мојот исказ, знаев дека ќе бидам погрешно сфатен; дека моите соборци ќе помислат дека се обидувам на нашата борба да ѝ одземам некои од нејзините основни вредности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ни не помислува дека секоја тајна, и таа што расте во мешето на генералската ќерка, а и оние другите, што никогаш не поминале покрај нечие меше туку само покрај некој авторитет, веднаш стануваат непријатни приказни и шеги.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
- Зборуваш, зборуваш, а друг ни беше зборот.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Црвената кавалерија за малку да тропнам. Убаво ќе се посрамотев.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Погледнувам кон професорот… не, не; всушност кон иследникот погледнувам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
За момент помислив дека се обидува да ги разлабави јазлите на заедливоста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Помислив дека сакаше да ми рече или поточно да ми појасни оти и таквите дребулии, какви што се пијавиците кои којзнае зошто решиле да не виреат во вакви води, како планинската, придонеле луѓето наеднаш да се почувствуваат среќни и да се однесуваат неконтролирано и палаво, како децата.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Дури и сега, додека ги повторувам овие зборови, ми звучат како прифатливи и одмерени иако верувам дека ќе има и такви кои ќе си помислат дека биле неискрени.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Некои од другарите веројатно и денес помислуваат дека среќно сум се извлекол.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
-А потоа, не мора на таквите приказни да им придава толкаво значење – реков кога ми ја донесе новоста за генералската ќерка.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Всушност бев рекол дека секоја иницијатива е в ред но под услов да не се пречекоруваат границите на разумноста.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Каква улога можеле да имаат тие военни времиња во создавањето на нови животи. Верувам дека имам право да прашам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
„И не помислив дека такво нешто ќе сториш, реков, но сепак, мило ми е дека самиот си го избрал правото решение“.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Паметам, тогаш бев помислил дека таа намерно ги фрли пилињата врз моите убаво исчистени кондури.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Не можел изгледа да си претпостави дека таа одвај чекала да зачекори во неговата желба.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Може да се случи и да помисли дека сакам да го поттикнам кај него самосожалувањето!
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Што се однесува до намерата што се обидува иследникот да ѝ ја припише на мојата помисла, не можам да ја прифатам.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Ова го велам бидејќи не сакам да се помисли дека се обидувам да промовирам некое друго лице што ќе биде спремно да ги презема на себе и моите одговорности.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Зато и си велам стопосто уверен дека сум во право, оти вистината, во случајив, со каква и да е специфична тежина, сепак може да се сведе на обичен давеж!) И најсетне оној грд податок: уште првиот ден, при првата средба, професорот на ученикот му соопшти дека во нивната соработка ученикот нема право да бара додатни објаснувања, а не смее ни да помисли дека може да протестира.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Го ставав, значи, пред нивните очи под сомнение нашето авторство на идеалите за кои се боревме, што секидневно ги проповедавме во настапите пред несреќните граѓани повикувајќи ги да соработуваат со нас и да ни се придружат.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Значи, мајка ми го крена показалецот и покажа кон височинката! Кон тумбата. Кон местото на нејзиниот избор.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
А беа можеби неискрени па дури и невистинити бидејќи, морам да признаам, Таша не беше грда жена.
„Синот“ од Србо Ивановски (2006)
Бил беше навикнат на занаетчии, кои возејќи влегуваа на теренот, но слаб русокос млад маж излезе од ”холивудизираниот” шевролет, облечен во работнички комбинезон со масни флеки и во сина тексас кошула, и тогаш Бил си помисли дека човекот бара работа.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
Уште пред да стигнат до Палацо Граси, посетителите на Венеција можеа да ги видат зелените натписи што висеа на мостовите низ целиот град со името “Марсел Дишан”, амбициозно најавувајќи ги датумите на изложбата (од 3 април до 16 јули), како и многу слични плакати излепени на секоја станица на “вапорето-т”. (мал параход што плови по каналите на Венеција - заб. на прев).
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
И дијагностичкиот прирачник води до наивната и погрешна идеја дека актот на разголување е неволен, и затоа некои луѓе ќе помислат дека разголувањето е симптом кој треба да се припише.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Имајќи го во обзир градот домаќин, човек помислува дека организаторите на изложбата можеле да ја употребат фотографијата на Дишан во гондола за плакатот или за насловната страна на каталогот на изложбата, но наместо тоа, ни беше репрезентирана колор репродукција на Дишановото ремек-дело, “Невестата соблечена гола од нејзините додворувачи”, попознато под името “Големото стакло”, со фотографија на еден венецијски залив во позадината.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
Очигледно парот неволно/волно води до идејата за припишување на симптом правејќи го неволното во нешто волно.
„МАРГИНА бр. 4-5“ (1994)
На мое место да беше друг ќе помислеше дека е тоа сениште, та или ќе побегнеше или ќе му ја залепеше секирата на тилот. Јас не.
„Улица“ од Славко Јаневски (1951)
И сите мислеа дека логотетот и Лествичникот гласале за Филозофот, дека душата своја само тие двајцата му ја дале, милоста благоутробна своја; сите мислеа така, оти предлогот го даде Лествичникот со уста своја и грев беше, хула бесчесна беше дури и да се помисли дека тој не гласал „за“, или дека логотетот не гласал „за“; но само јас знаев дека Лествичникот е погано и лажливо куче, со око побелено, оти знам дека и јас гласав за Филозофот, а мојот глас, третиот, го немаше; а го немаше затоа што Лествичникот беден беше гласал против Филозофот, еднакво како и другите, и најлицемерен од сите нив излезе, оти устата негова предлог даде што го отфрли душата негова, и оти вистина беше дека само јас и логотетот бевме вистинските пријатели на Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Логотетот се насмеа гласно, а тоа смеење му се зариваше на отец Стефан во срцето; жилата му скокаше на вратот и во еден миг помислив дека можеби ќе пукне и ќе почне да прска крв на сите страни.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Оти слушнав гласови кај Лествичникот и помислив дека вратата од одајата само што не се отворила, оти не беше сам: помислив дека е со логотетот, и дека повторно го заведува и наведува против Филозофот.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Ракијата ме фаќаше полека ама сигурно, оти сонцето биеше ужасно; некој понуди и тревка, и јас, ненавикнат на неа, во еден миг видов светлина; помислив дека таа светлина не е од овој свет, дека тоа ми се јавува Бог; беше тоа светлина виолетова, еднаква во сите свои делови, совршена, постојана, оти не беше една во едно време и инаква во друго време, ниту за едни убава, а за други грда; беше тоа светлина преподобна; помислив дека можеби веќе сум во некој друг живот, дека сум умрел и дека ми е доделено некое ново тело; верував во реинкарнација, и таа помисла ме возбудуваше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во таа уметност, на стари ноти, во познати тоналитети, наместо за прекуморско писмо од љубената, се пее за мобилен телефон; наместо за параходот што заминува, се пее за семафорот што го разделил љубовниот пар, оти таа минала на зелено, а тој морал да сопре на црвено; се пишуваат дебилни романи во кои една иста жена, Македонка, трипати ја силуваат, за петнаесет минути, еден по друг, српски, грчки и бугарски капетан, па со тоа се изразува трагизмот на македонската жена и на македонската нација поделена меѓу три аждери што сакаат да ја лапнат (притоа, овој раскошен дебил од писател не ни помислил дека на жената можеби ѝ е убаво со тројца, особено што сите тројца едвај издржале петнаесет минути, што за здрав маж е одвај десетина од сексуалната игра (овде намерно го натценував траењето на сексуалната игра, за да ја пленам Луција; очигледно, уште ми значеше, и покрај сѐ што ми стори).
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Во тој миг сакав да го убијам тој невиден простак; во тој миг ми се згади и од Луција; веќе ништо не сакав, во мене имаше само гнев; тогаш, пред вратата, првпат помислив дека најдобро е да се замонашам, да си ги отсечам на еден симболички начин гениталиите поради кои страдав, да се самокастрирам, да ги оставам сите овие влекачи и инсекти околу мене да се плодат и да се размножуваат до бескрај; своите песни да му ги испејам на Бога, а не на лукава и притворна жена, или на некој дволичен Хор; сепак, чукнав уште еднаш, но тој поворно не одговараше.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Така и би: се отстранив навреме од патот на Писмородецот, и се трудев со ништо да не го разгневувам; а кога Филозофот седнуваше на столчето крај логотетот, јас помислив дека можеби е време и јас да кажам нешто, во наша одбрана.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Некои на Универзитетот можеби и не го одобрувале откако се најде на вести, а на некои можеби и не им било право што сум предложил онаков предмет, но никој не ни помисли дека политичарите и групите за притисок надвор од Универзитетот треба да решаваат што ќе предаваат неговите наставници.
„Како да се биде геј“ од Дејвид Халперин (2019)
Не ни можеше да помисли дека тоа е неговото сопствено изморено битие кое желно прета, целосно запоставено талка низ пустата гора, надевајки се дека сопственикот, еден ден ќе го пронајде.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Најмалку можев да помислам дека кај тебе се крие нож – рече Еразмо, обземен од паниката што се уште не го оставаше на мир.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Во моментот помисли дека го каснала змија.
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Се плашев да не помислат дека сум површна и глупава.
„Животот од една слива“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2014)
Рекоа ќе си одиме од Прењес. И сите помисливме дека ќе си одиме дома.
„На пат со времето“ од Петре Наковски (2010)
Гемиџиите се излажале кога помислиле дека Ана „услугата“ ќе им ја наплатува.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Орце, и покрај лошите односи со ЦК, во прво време не можел да помисли дека Гарванов ќе оди толку далеку во противставувањето на гемиџиите.
„Солунските атентати 1903“ од Крсте Битоски (2003)
Некој потропа на вратата. Јас помислив дека е татко ми и истрчав да го пресретнам.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Можеби ќе помисли дека го сметам за недостоен таа слика да стои над неговиот кревет.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Ниту еднаш не помислив дека може да има некој што не е радосен како мене, што не е безгрижен.
„Друга мајка“ од Драгица Најческа (1979)
Седевме без да зборуваме ниту да се допираме и се сеќавам дека помислив дека повеќе не сакам да се расправам со тебе.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Нѐ претставија, не сакав да помислат дека не го познавам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Не сакав така да седам во тишина; сакав возбудено да разговараме цела ноќ како што правевме порано, сакав да најдам некој начин што не ќе звучи патетично да ти кажам колку убаво си поминував со тебе, колку ми значеше нашето познанство и како одеднаш сфатив дека бев толку сконцентриран на тоа да станеме љубовници што заборавив колку блиски бевме како пријатели.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Всушност, мислев дека претерува. Се разбира дека мислев така.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Обично носам хигиенски чаршафи за кината - помисли само кој сѐ можел да седи пред тебе на седиштетето, и колку пати, и каков вид на некоја ужасно гнојна бактерија мора да се наоѓа во сите оние древни капки од карамела и кока кола и пуканки со путер - но не сакав да помислиш дека сум настрана или така нешто на првиот состанок, такашто не ги понесов.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
„Слепа паника. Не можев да не помислам дека тоа излегување ќе го платам со жолтица или дизентерија, треска или нешто слично.” „Треска?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Повторно слушнав дека зборуваат за него по војната, што станал за време на окупацијата?
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Потоа женското WC... Мислиш дека претерувам?“
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Сакав да го знаеш сето ова. Сакав повторно да ти се допаѓам.
„МАРГИНА бр. 32-33“ (1996)
Настаните од стварноста и од нивната фантазмагорија се судираат и се кршат едни со други, а тие се обидуваат да ја докажат својата не-стварност: еден работник во поштата е уверен дека ќерка му не патува да се сретне со вереникот во соседниот град, туку засекогаш заминува на некој далечен остров; една кројачка го фрла тукушто прочитаното писмо на сестра си, во кое таа ѝ кажува дека сака да ја види, а оваа жена е уверена дека сестра ѝ ѝ соопштува дека татко им, кој умрел многу години пред тоа, наскоро ќе ја посети; еден студент, додека гледа во книгата пред себе, во мислите ги превртува животните стории на своите колеги и професорите – настани кои тие никогаш не би ни помислиле дека некогаш би можеле да им се случат.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Има луѓе кое своето Јас потполно го заменуваат со некое друго Јас.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Појдов на доктор и тој по прегледот ми потврди: „Имате причина за радост – бремена сте!“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„Во ниту еден миг. Ова е само привремено. Ние ќе се вратиме.”
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Не ми беше доволна за смирување на совеста онаа кукавичка мисла дека таа сигурно ме оправдува пред себе, затоа што знаев дека мисли дека тоа што не ми прозборела на онаа средба ме преплашило, ме пресекло, знаев дека не помислува дека посилна од мојата преплашеност од нејзиниот молк и од нејзината скаменетост, требаше да биде мојата должност да ја посетам пак, да ја прашам како е, да слушнам дали тогаш можеби нешто сака да каже, или и натаму се задушува во молчењето.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Едно попладне на почетокот од јуни, кога Матилда го остави јас да го причувам додека таа бараше лекови за Зигмунд низ Виена, Хајнерле ми рече дека мора да е многу убаво сега во парковите, а јас само климнав со главата, „И цветовите сигурно чудесно мирисаат,“ продолжуваше, јас промрморев нешто, потврдувајќи, додаде дека и птиците сигурно пеат поубаво отсекогаш и двапати свирна со устата, имитирајќи птица.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Сите мислевме на Зигмунд – Ана се грижеше дали му заздравува оперираното место, мајка ми се плашеше да не е тоа некоја поопасна болест а не обичен израсток, Мина внимаваше тој да има мир за може да се посвети на своето пишување, Марта не му дозволуваше да се преморува во работата со пациентите, Матилда постојано набавуваше нови лекови, јас правев сѐ да не бидам премногу упадлива во настојувањето да бидам што е можно почесто кај него, придружувајќи ја мајка ми, и така не успевавме да забележиме дека Хајнерле сѐ повеќе и повеќе слабее, дека главчето му се претвора во неколку прамени руса коса под која светкаат испакнатите очи и темнее зеленикавата кожа, никој не помисли дека му треба разговор кога го слушавме како, додека разговаравме за Зигмунд, си шепоти некои зборови самиот за себе, не го прашавме од што сѐ има страв, кога видовме дека го плаши чаша превртена со дното нагоре а отворот поклопен на масата.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
„И во ниту еден миг не помисли дека би можел да ги ставиш нашите имиња.“
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Ми се лошеше и следните денови, а имав и уште една, многу посилна причина, да помислам дека носам нов живот во себе.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Полноќта беше поминала кога вратата крцна, и Клара влезе во спалната на моите родители.
„Сестрата на Сигмунд Фројд“ од Гоце Смилевски (2010)
Кога прв пат ја видов, помислив дека таа во самовилските коси, долги и необично црни, ја крие ноќта, а во ноќта сатаната.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Кога ја видов, помислив дека има сто и педесет години, нешто повеќе, нешто помалку, но тука. Беше збрчкана, штрбава и грбава.
„Захариј и други раскази“ од Михаил Ренџов (2004)
Можеби, најпосле, ќе го експлоатираат Србите сето речено за изменувањето на нашето национално име за да докажат дека Македонците никогаш немале национално самосознание и не играле никаква самостојна историска улога, ами влегувале само како суров материјал во државниот организам на бугарската или на српската држава. 153 Меѓу другото, такви недоразбирања можат да се очекуваат, како од тоа што јас категорички ја осудив бугарската политика по македонската прашање, од кое можат да помислат дека јас сум бугарофоб и србофил, и со таа и од експлоататорската тактика на балканските Словени во македонското прашање.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Македонска интелигенцијо! Време е да се помисли дека е грешно да се прави опит со туѓи човечки животи за нашите фантастични планови.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ние помисливме дека тоа недоносче штом ќе порасне, ќе окрепне и ќе ни подаде рака и ние со него да заживееме слободен живот.
„За македонцките работи“ од Крсте Петков Мисирков (1903)
Ова изгледаше сосем марсовски, но, додека го цицав натечениот палец, помислив дека одамна не сум се забавувал, па зошто да не?
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Не попуштам, туку и натаму гледам кон внатре: црвената се разлева, се разблажува, и некои жени, побледи, во розово, лежат, или се тоа нивните опуштени сенки, а бојата за која помислив дека задушува, сега е заднина на еден, во основа спокоен пејзаж.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Одговара, под маската на ведра резигнација: „Ќе мине“, не слушајќи го огорчените протести на пријателката - повторно помислува дека е премногу наивна за своето еврејско потекло.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Најпрвин, помисли дека се рибари што се гостат по успешниот риболов, но тогаш ги здогледа пушките и редениците што им се сјаеја на градите.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Неспособни да помислат дека бев еден навистински чеден автор, кој живееше единствено за литературата.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
Некој би помислил дека во ликот на Лемо се крие човек - поклоник на лоши пороци.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Тој најпрво помислил дека брзите нозе ќе го спасат од трагедијата да биде наденат на рог од крава, ама после сто-двесте метри стипл-чес, сфатил дека куршумот насочен кон кравата, а испукан од пиштолот кој случајно го имал кај себе, ќе му овозможи да поживее малку повеќе од годините што си ги носел на плеќите.
„Календар за годините што поминале“ од Трајче Кацаров (2012)
Кога со денови и со недели не успеваше да ја пронајде во себеси музиката, а беше исполнет само со тишината на празнината, помисли дека единствен начин да се пронајде себеси е да се побара на некое друго место.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но веднаш потоа тропкањето се повтори.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Сакаше да ја сврти главата и да се истргне од раката, оти за секунда помисли дека тој, сега на само десет сантиметри од нејзиното лице, ќе ја бакне право в уста.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Но знаеше дека, како што обично се случува, сфати колку му значи тогаш кога помисли дека може да ја изгуби таа капка од мапата на светот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Се поднасмевна кога си помисли дека можеби има уште две-три нешта...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
За миг, штотуку разбудена, таа помисли дека звукот што го слушнала е само остаток од сонот.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Овде тој си се поднасмевна себеси кога помисли дека некогаш можеше да издржи повеќе, а некогаш помалку, но секогаш од тој бран што од слабините ќе го удреше право во челото испливуваше со истата мисла – дека целосно, неповторливо и очајно ја љуби жената што во него ја откри таа жед по нејзината љубов...
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Можеби ја видел пушката пред некоја плевна во која непознати мажи пиеле и можеби помислил дека е во дните на негушките борби.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Не знаел кога му се подавале рацете по туѓо. Да се сети, а? Добро, ќе се обиде.
„Тврдоглави“ од Славко Јаневски (1990)
Си помислив дека е тој на стража и дојдов...
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Би можеле да помислат дека се кревате на големо, дека сакате да изигрувате човек со врски, со лични пријатели во Централниот комитет.
„Црнила“ од Коле Чашуле (1960)
Но, сепак, тој ниеднаш не помисли дека ја има толку малку.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Ооооооооооууууууууууууу... Плачеше од тоа што ниеднаш не можел ни да помисли дека е возможно да им се биде и волку близок: ним.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
По истрелот, кого снежните ридови го разнесоа како весел одзив на сите страни, беше доцна и за Змејко да помисли дека ќе пука уште еднаш.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Еднаш, кога беше сосема изморен од таа игра, во која постојано се напрегнуваше да смири некого само со своето присуство, тој помисли дека секој од нив останува да си биде само она, што си е, и дека тука никој никогаш не ќе може да измени ништо.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Можеби помисли дека ќе му биде многу полесно да се искачи отпрвин правугоре, а после да тргне напресрека во една права линија кон таму, бидејќи вака прекутрупа снегот се лизгаше како ѓаволот и тој честопати мораше да оди на сите четири.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Беше еден сосема тих глас, а по него еден длабок одглас на нешто како далечен истрел, кој потоа како да се повтори од поблиску, а низ сето тоа, едвај дофатливо за слухот, се носеа последните одзвуци од нешто, што не беше ни писок ни волчешко завивање, а тој во таа своја потонатост можеше уште да помисли дека вака може да се разреси во своите последни одзиви само човечкиот вик.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Никој од нив не прошепна ниедно зборче. Никој не ни помисли дека оној е луд.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Јас заминав по тебе и ти си таква за да бидам сигурен дека ниеден друг не би се решил да го стори тоа, но сега веќе ти никако не можеш да ме натераш ни да помислам дека постои и назад.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тогаш тие тројца, секој за себе, помислија дека го имаат и во градите тој снег.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Помисли уште оти би било редно од овој рид да се врати назад; помисли дека секој умен би се вратил сега, штом она ѕвере можело да изоди толку многу простор, а сепак, не се врати.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Змејко помисли дека на таа чиста собичка би можела да му завиди и жена му Мара.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Мечката, што го имаше речиси преполовена просторот меѓу нив, се исправи пак и вресна толку ужасно и превивајќи се, што тој прво помисли дека таа уште еднаш нема да биде во состојба да ја пронајде посоката кон него.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Оној младич имаше толку остри зборови, со нешто толку волшебно во нив, што само по неколку вечери можеше да го раскопа пред Змејковите очи сиот мраз, во кој беше стегнат тој живот околу него, а за кој Змејко ниеднаш не бил во состојба ни да помисли дека можел да биде и така соголен, разглобен и покажан.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Тој знаеше дека секогаш застануваат, знаеше дека тие нивни врвици така го пречекуваат денот, но ниеднаш не помисли дека ќе застанат токму тука.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Сега дури помисли дека и тоа негово ребрење е попусто.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Никогаш не можел да има таков однос кон работите, ниеднаш не ги посакал за себе, пред да помисли дека за секоја од нив треба и самиот да остави нешто; мислеше на убавината на едно такво имање, кога ќе можеш она да го покажеш со отворено лице пред сите, и на нечистотијата на едно онакво имање, а знаеше дека тоа го имаат во себе и повеќемината од нивната група; беа малцина оние што му завидуваа и што му се дивеа на оној.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
XXII. Негде пред зора, токму на добата, за која синојка помисли дека треба да биде скорнат, Змејко веќе стоеше на својот прозорец.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Кога ги здогледа јарболите, помисли дека ќе ги натоварат на брод и ќе ги испратат на заточение во некои запустени места на Мала Азија или Африка.
„Пустина“ од Ѓорѓи Абаџиев (1961)
„Више секса него кекса“ беше неговата препорака, кога помислив дека и во таа област се влегува со рестрикција по климаксот, па се уплашив за себе и за сите други како мене... во години средни.
„И ѓаволот чита пРада“ од Рада Петрушева (2013)
Ако имате лична карта со дата на раѓање илјада деветстони осумдесет и некоја или згора, веројатно ќе помислите дека бевме комплетно ненормални.
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
Немој некој да помисли дека се решиле да стапат во брак за време на некаква работна акција од типот на изградба на делницата Владичин Хан-Врање!
„Филтер Југославија“ од Константин Петровски (2008)
- А јас помислив дека сакате да ви ги отпишам долговите, вели Доксим Тренчески и се дуе во образите, ко предојдено тесто.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Вели: „За криви колца не треба прав пат“ , велеше Лазор Ночески и ние, седевме ден-два ебали го, може и повеќе да седевме во Варна и после нѐ собраа меѓу пушки со штикови и нѐ водат на воз, а Стеван Докуз уште пред вагонот почна да кука, спомнува жена, деца, куќа, јас го тргам за ракав, да молчи оти со кукањето може да помислат дека вистина нешто криеме и за која странска сила го криеме, и Стеван Докуз ќе се штрекне на тоа, ама пак ќе заборави и пак ќе закука и јас ќе го држам за рака, ќе го шибам в слабина, ќе го штипам и тој пак ќе замолчи и нѐ товараат во еден вагон за добиток ли, за пошта ли, за жито ли, нѐ пикнаа во вагонот, нѐ настегаа в шише и ајде за Софија
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
Да те чуе некој од некоја страна ќе помисли дека си мрдната од умот.
„Антица“ од Ристо Крле (1940)
Веројатно помисли дека својата приказна Рада веќе ја раскажала на мајка си.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помислив дека далечината и времето ќе биде лекот. Но, таа, болката, ме стаса.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И токму кога помисливме дека пламенот ќе се вивне до небесата... - а солзата која последна капна го изгаси и последното недогорено жарче, остана само пепелта која никогаш повеќе не се распали.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
По предлогот и самиот Томо помисли дека Рада веднаш ќе му скокне во прегратка. Но, тоа не се случи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа му даде можност да се помисли дека ќе разбере нешто за саканата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Само да ви кажам, патуваме за петнаесет дена. - тогаш несвесно погледна во својот стомак и помисли дека за 15 дена тоа нема толку да порасне за да се забележи.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Во тој миг Рада помисли дека сестрата не може да носи повеќе од две бебиња, дека нејзиното ќе го донесе секој момент.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Само што помисли дека безвременската самотија нема крај, - се виде себеси во букет црвени рози.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помисли дека тоа можат да бидат сосетките од нејзиниот кат кои знаеја да дојдат за позајмица на кафе, шеќер и слично.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Јана помисли дека сигурно тоа е оној истиот на кого му се прекина врската.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Светлана го забележа разнежнетото лице на Никодин и помисли дека ова е вистинскиот миг за акција.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Никодин помисли дека тоа е уште една несолена шега на лудата Јана.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Како риба е, токму кога ќе помислиш дека ќе ја фатиш таа ти се излизнува низ рацете.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
И, токму, кога помисли дека чукањето е грешка, повторно некој зачука.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Никодин веќе помисли дека конечно нашла некого кој ќе ја задоми на овие години.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помисли дека Томо станал и зборува за нечија состојба.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
- Ма, јас откако ѝ го предадов пакетчето на мајка ти Светлана помислив дека содржината во него ќе биде доволна да ти разјасни сѐ.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Помисли дека се сметки за комунални такси кои секогаш во ден се точно доставени за наплата.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Арно ама, без оглед каде и за што се водеше разговор, кога ќе наближеше крајот, кога неизбежно ќе дојдеше часот за збогување, обично во претсобјето, низ полузатворената врата, тој уште еднаш ќе го провреше своето бледо лице со живи црни очи и на главата на семејството, која прашањето со страв го чекаше, ќе ѝ речеше, небаре се работи за нешто сосем споредно: „Туку, можеш ли да ми...?“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Марија, слегувајќи последна, помисли дека се калуѓерки.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога зборуваше, зборовите му беа толку интересни, толку многу проткаени со вистинска страст, остроумни, промислени, страшно духовити, поразителни за противниците, вдахновени за пријателите, премногу добро умееше да зборува за сѐ што воопшто би можеле да помислите дека ќе...! А тој сепак ќе го стореше тоа.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Но ќе влезете во најобична заблуда ако помислите дека таа спокојна атмосфера влијаеше врз врагот како смирување.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
- „Така си е тоа. Вие сте како и сите ние. Кога ќе помислам дека глупаците тврдат оти на нашево време му недостасува поезија – небаре тоа нема свои надреалисти, свои пророци, свои филмски ѕвезди и диктатори!
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тулио Бути и не помислуваше што сè ќе претпоставуваат неговата стопанка и ќерка ѝ кога ќе забележат дека тој секоја вечер седи вака во мракот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Во меѓувреме, можете слободно да се посоветувате со некој.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ако немаш ништо против, јас би го врзал во шталата“.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Тулио Бути инстинктивно сакаше да се повлече кога виде дека таа, седнувајќи, погледна накај прозорецот, но помисли дека не би можела да го види оти беше во темнина и остана крај прозорецот да присуствува на вечерата од ова семејство, заборавајќи на својата. Оттогаш секоја приквечерина, по излегувањето од канцеларијата, наместо да тргне во вообичаената, самотничка прошетка, се упатуваше право дома.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
И немилосрдно заклучи: „Оваа беше краткотрајна.“
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Трговецот со добиток веројатно помисли дека братот се шегува со него.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Кога ќе го видеше човек како шета со рацете в џеб, со кренати раменици, смуртен, со паларијата наклапушена на чело, ќе си помислеше дека човеков е страшно огорчен на животот.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Побара уште една цигара, а Марија ѝ го подаде остатокот од натопената кутија.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Никогаш не помислив дека ќе минеш низ неволјите за да дојаваш дури до еден ваков стар, запустен ранч. Но, бескрајно си добредојден.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Што значи дека целото негово патување преку морето за да ги искушува Јапонците би можело да излезе попусто.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Сатурн помисли дека се вратила кај својот прв сопруг, нејзин школски другар од средно училиште, со кого тајно се венчала уште кога таа беше малолетна, а кого по две години поминати без љубов го напуштила за да влезе во својот втор брак.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Бигорот што му го беа оставиле овие мисли и ова страдање можеше да се насети по зграгорениот, вџасен поглед на неговите светли, продорни очи, по бледото, испиено лице, по предвреме побелената разбушавена брада.
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Каде ли го чув тоа за поетот кој не можел да сака ниедна жена затоа што во некое друго време ја сретнал Антигона? Тоа ми се допаѓа...
„Црни овци“ од Катица Ќулавкова (2012)
Ана беше непредвидлива, седеше токму на седиштето крај прозорецот, таа веќе се наоѓаше таму кога јас влегов на станицата Етјен Марсел па кога некој Црнец ослободи едно седиште напред за кое како никој да не беше заинтересиран, па кога јас успеав да се провлечам со некој неодреден изговор меѓу колената на двајца патници што седеа на седиштата покрај ходникот, останав покрај Ана и, речиси едновремено, бидејќи влегов во метрото токму уште еднаш да ја одиграм играта, го побарав профилот на Маргарита во одблесокот на прозорското стакло, и помислив дека е убава, дека ми се допаѓа нејзината црна коса со како птичје крило што накосо ѝ паѓаше преку челото.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
Во ниеден момент не станавме енфатични, разговаравме како од нешто веќе познато и усвоено гледајќи се меѓусебно без повредување, верувам дека Мари-Клод ме пуштала да дојдам и да бидам во нејзината сегашност како што можеби Маргарита би одговорила на мојата насмевка врз стаклото да не се испречеа толку 62 претходни калапи, толку не смееш воопшто да одговараш ако некој ти пријде на улица или ако ти понуди бонбони и те викне на кино, сè додека Мари-Клод, веќе ослободена од мојата насмевка упатена кон Маргарита, Мари-Клод на улицата и во кафулето, сè додека таа не помисли дека тоа била добра насмевка, дека непознатиот одоздола не ѝ се насмевнал на Маргарита за да опипа некаков инаков терен, и дека мојот бесмислен начин да ѝ пријдам бил единствениот разбирлив, единствена причина да рече да, можеме, да можеме да позборуваме во кафулето со пијалок.
„МАРГИНА бр. 6-7“ (1994)
2 ДЕЛ 23.12.2005 И, сега, нешто ме натера да помислам дека она што навистина го сакам е толку едноставно што ни самата не сум сфесна за тоа.
„Читај ми ги мислите“ од Ивана Иванова Канго (2012)
Приказната беше за витамините и стравот неговите деца да не се разболат и потоа сите да помислат дека тој не се грижи соодветно за нив и, о ужас, да се посомневаат во неговата професија.
„Ниска латентна револуција“ од Фросина Наумовска (2010)
И една вечер, кога во собата немаше никој, се спушти низ прозорецот држејќи се за заврзаните чаршафи од креветот и кога се најде на тротоарот крај болничкиот ѕид, помисли дека тука ќе испушти душа, но пак нешто го поткреваше и го тераше да продолжи, да бега.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Во Пансионот на видно место стоеја и Правилата за однесување со кучињата во кои пишуваше: „На секое куче треба да му се почитува правото на природен живот; не смее да се злоставува и да му се нанесуваат физички и психички болки; секое куче има право на заштита и нега; треба да се сака такво какво што е, зашто тоа не е во состојба да бира сопственик, а сопственикот го бира него; ако не чини, треба да му се помогне да се поправи, а не да стане жртва на лошото однесување и изживување; не треба нетрпение и брзање веднаш да се научи на сѐ, ами треба да му се даде време да сфати што се бара од него; не треба без причина да се разлутува или казнува, зашто и тоа може да изненади, да врати; првиот удар тоа го простува, зашто мисли дека е случајно удрено, по грешка, но ако по втор пат го удриш, сфаќа дека е намерно и тогаш ударот ти го враќа со уште поголема мера и те замразува со сета своја душа; тоа најчесто е само и нема никого освен тебе: разговарај почесто со него и самиот ќе се изненадиш како те разбра; љубовта со љубов ти ја враќа; и тоа, како и човекот, има своја судбина: не придонесувај да му е тешка; ако остари, ослепи или оглуви, ако стане неподвижно и остане без заби помисли дека тоа може и тебе да ти се случи, зашто староста е иста за сите; не однесувај се кон него како кон некој обичен предмет, зашто кога ќе го изгубиш, ќе видиш колку е жално; испрати го на неговиот последен пат и размисли дека секоја смрт, било таа и на животно, е загуба за сите: еден живот помалку на земјата”.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Богдан чувствува како со секој ден сѐ повеќе малаксува, сѐ повеќе го губи апетитот за јадење, сѐ повеќе креветот го држи закован за себе, сѐ повеќе ја губи волјата да стане и да појде во градината; воздухот чувствува сѐ поредок му е и со мака го дише; под кожата крвта му се згрутчува како црвени кристали, како да му се замрзнува, сиросува; гледа: со животот го сврзува само уште тенка нишка што се мачи да ја одржи; го чувствува нерамномерното чукање на срцето, и во мигови кога помислува дека ќе запре, ги трие градите за да го потсили или да го сниша како часовник што подзапира.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
И Богдан вслушнувајќи се инстиктивно во ветките што му чкртаат над главата, помислува дека тие ја имитираат исчезнатата птица.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Така и Богдан, кога помисли дека со доаѓање ваму, ѝ избега на болеста, се опушти.
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Зошто не довлезе внатре? Можеби помисли дека тој ми е мажот Пол со кого се разведов?
„Животраг“ од Јован Стрезовски (1995)
Оној што тогаш го видел со кошчатите шаки и наизглед предолгите раце, со избричена глава, можел да помисли дека пред себе има некој деликвент кој штотуку му избегал на џелатот од под секира. 84 okno.mk
„МАРГИНА бр. 36“ (1997)
На газдата на арабаџиите ова не му се веруваше. Помисли дека биеја шега, голема шега со него.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Се доближи да ја види посветата, потписот беше негов.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Климент Камилски никогаш не го прашуваше Татко кој е на сликата, но сега помисли дека тоа може да биде само Али Фети Окјар и никој друг.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Сотир Паскали не рече ништо. Си помисли дека Камилски повеќе сакал да го истакне својот химеричен однос кон книгите, отколку да се соочи со реалноста за тешката состојба на очите.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Оптичарката во мигот помисли дека се работи за колекционер на лупи, а Сотир Паскали во овој гест виде некаква самоутеха за неизвршената операција чија смисла можеше да ја знае само самиот Камилски.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Татко само се насмеа на овој коментар на Камилски, но во себе помисли дека тој беше во право.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Беше длабока ноќ, пред зазорување.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Јас никогаш не сакав да помислам дека сте човек од таков сој, но сега можам со сигурност да речам дека вие, за жал, сте од редот на тие луѓе,” го прекина молкот Ема Ендековска.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Сакаш да ми кажеш нешто, но немаш сила.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Никогаш не можев да помислам дека ќе те видам ваков, слаб и немоќен.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Но, кога ќе се сетам за нашиот живот до мојата петнаесетта година, не можам да помислам дека Ханка би можела да не ми биде мајка.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Ема не беше наивна за да не помисли дека сега други ни го спремаат истото, но за неа беше многу пострашно и поболно тоа што ние паднавме во замката што ја подготвувавме за другите.
„Полицајка в кревет“ од Веле Смилевски (2012)
Налет друго, ќе си помисли дека сум како другите од Секретаријатот и дека ѝ завидувам на нејзининото богатство. - И мене Алек.
„Браќата на Александар“ од Константин Петровски (2013)
Винстон помисли дека синтетичките лица можеби и не се во состојба Да го менуваат изразот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
А тогаш еден друг, сосем различен глас, еден тенок, култивиран глас, за кој Винстон помисли дека го слушнал веќе порано, упадна: „И, патем речено, кога сме веќе кај тоа 'Еве една свеќа, да ти го осветли патот, еве еден џелат да ти го скине вратот'.“
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Му беше необично кога помисли дека небото е исто за сите, во Евразија или Истазија, како и тука.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Се чинеше како да му избива низ кожата наместо пот, а некој можеше да помисли дека дури и солзите што лееја од неговите очи се чист џин.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тој не разбра дека континуитетот на една олигархија не мора да биде физички, ниту пак застана да помисли дека наследните аристократии биле секогаш кусовечни, додека пак приспособливите организации, каква што е Католичката црква, понекогаш опстојуваа стотици или илјадници години.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Таа никогаш не би помислила дека некој чин што нема ефект станува бесмислен.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Си помислив дека ова можеби ќе ве интересира“, имаше обичај да каже со срамежлива насмевка секогаш кога ќе исчепкаше по некој нов фрагмент.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
„ Ох, другар“, почна таа со здодевно плачлив глас, „ помислив дека ве слушнав како доаѓате.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
Тогаш помислив дека мојот денешен излет со Симона можеби беше непромислен.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Помислив дека плаче. По сѐ изгледаше како да плаче.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Иако уште на погребот видов дека не се труди да прикрие дека не е верник, па дури и дека не се плаши од тоа да биде некому трн во око со тоа што не носи црнина, сепак помислив дека решила да остане подолго за да го испочитува редот.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Појдов кон куќата и, замислен како ќе настапам, не помислив дека Симон може да има куче.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Помислив дека можеби Симон е таму зад него во темното. Немаше никаков шум.
„Братот“ од Димитар Башевски (2007)
Последното твое доаѓање тука беше на почетокот на есента, без да помислиш дека ќе биде последно.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Неговите први зборови кога ни пиша мејл од САД беа: „Ни во сон не сум можел да помислам дека има вакво училиште, прекрасно е“.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Пол Меккартни?! Зар некогаш можев да помислам дека ќе го видам во живо на само дваесетина метри од мене.
„Седум години“ од Зорица Ѓеорѓиевска (2012)
Помислија дека е тој што ги става тие пари на иконата во црквата, а ги зема од неа важечките пари.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Една ѕвезда падна и помисли дека е неговата; во нејзината куса светлива трага ја виде смртта како му доаѓа.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Кога помисли дека е болна и собра сили да влезе дома ѝ, таа излезе и му рече: - Не доаѓај повеќе... - и побрза да влезе во куќата.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Седна на камениот крај неа што служеше како столче, се напи вода, и гледајќи ја чешмата и сè околу неа непроменето, помисли дека сите овие години како да му поминале во сон: како сето време да го отспал и сега се буди; гледа: ете пак е тука - на почетното место.
„Јанsа“ од Јован Стрезовски (1986)
Ами ако тој не поверува, а помисли дека е тоа итрост?
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Некои (луѓе) слушајќи ја твојата музика би можеле да помислат дека тоа веќе било напишано од една од твоите црни кутии.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Ова тврдење ѝ задава жесток удар на класичната дихотомија според која сите тврдења се или вистинити или лажни, затоа што ако за момент помислите дека тврдењето на Епименид е вистинито, веќе следниот момент сте принудени да се вратите еден чекор наназад и да помислите дека е лажно.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Луѓето во L.A. ќе помислат дека можеби зборувате за некои ненеаучни проблеми.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Во стварност, човек би можело да помисли дека резултатот на Гедел само фрла светлина врз еден недостаток во делата на Расел и Вајтхед и да се обиде, инспириран од тој резултат, да создаде систем кој ќе ги надмине и Principia Mathemat- ica и Теоремата на Гедел.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
ЉУБА: И воопшто, вие водете сметка, таа да не го тресне некој невин гостин, ако помисли дека е тој вашиот денешен собеседник.
„МАРГИНА бр. 17-18“ (1995)
Самиот тој си помисли дека, барем за еден подолг период, тоа би било сосем погрешно.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Контролорите, гледајќи ја забрзаната жена со мало дете во прегратката, помислија дека таа доцни на авионот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Да помисли дека не ја сакате дома - сакаше да направи шега Елена.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Не можеше ни во еден момент да си помисли дека треба да се оддели од Марија.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Еднаш си помисли дека е најдобро да не им каже на мајка му и татко му за писмото.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога го слушна разговорот, Марија се уплаши, Хелвиг да не помисли дека таа го убедила Карл да остане.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Марша си помисли дека одлучил да го прекинат заедничкиот живот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
... Мигот, кога го виде да влегува со тортата, цвеќињата и насмевката на лицето, во очите, си помисли дека ѝ се причинува.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Тој помисли дека Хелвиг е дојден заради известувањето во врска со денот на расправата за развод на бракот.
„Омраза - длабоко“ од Драгица Најческа (1998)
Кога патема помисли дека можеби ќе мора да се раздели од својот питачки стап, кој го носи осумнаесет години, од манастирската торба во која ја носеше иконата од свети Илија закитена со босилкова китка, — сети болка и тага на душата.
„Крпен живот“ од Стале Попов (1953)
Само што помислив дека триумфирав дојдоа две малоумни горили ги испратил некој политички шпион ги начека Робинзон ги застрела в тилот Задоволни седнавме исецкавме купуз во чест на грдите погубени горили а потоа спремавме стратегија за напад следни беа политичките гниди
„Проклетници“ од Горан Јанкуловски (2012)
Овој помисли дека го излага селанецот, го најде будала и му нарача пак до пазар да му донесе.
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Стојан се поослободи и си помисли дека Анѓа ќе го пренесе разговорот на друго нешто, па веднаш ја праша: – Што? – Којзнае дали да ти го кажам. – Зошто да не ми го кажеш? – Да не се навредиш и да не се налутиш. – За мене виде лош сон? – За обајцата...
„Калеш Анѓа“ од Стале Попов (1958)
Ќе се вратите пак кога ќе помислите дека е свршено со мене. Мојата жолта старост ќе ја купите за една обична дневница. Но луто ќе се излажете што го оставате мојот корен зашто вашите брчки пак ќе ги лечите со мене.
„Вардар“ од Анте Поповски (1958)
Ама, душата ме боли за Костадина... Маж ми е... (Одеднаш ја обзема страшно претчувство). Ако не дојде...
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Маж!... Маж!... И слатко и горко е да помислиш дека го имаш!... (Лирично настроена, опфатена од чувство на притаен копнеж).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
СТОЈАН: А ти помисли дека вино ќе пиеш. (Уште еднаш пие).
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
ЗАФИР: Кој Славче?
„Печалбари“ од Антон Панов (1936)
Нејзе секогаш рацете ѝ биле студени, не сакав да помислам дека тоа е резултат на сериозно нарушеното здравје.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Мајка си помисли дека тој, сепак, има право.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Нам повеќе ни се веруваше дека ни се повторува постојано истиот сон, отколку што помисливме дека паке­тот вистински стигнал.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Не стискав... Никогаш немаше да помислам дека е толку слаб, толку мек...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
“Здогледав цел куп рибарски чамци...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Тие ќе помислат дека работата е во тоа да веруваат во она во што вие сакате тие да веруваат, такашто тие веруваат во она во што вие верувате дека е добро за нив да веруваат.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Околу четири попладне добивме извештај дека попладнето времето ќе биде убаво па помисливме дека треба да се обидеме.”
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„, си велев...
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Таквата ситуација воспоставува, во политичка, економска и сексуална смисла невистинито поле, поле на лагата; така што, иако не лажете, живеете во еден лажен свет, како на макро така и на микро-ниво.
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
„Го сотрев!
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Дали ќе помислите дека зборувам нешто необично ако на бројот на Хичкоковите заслуги ја додадам и онаа дека беше комерцијален уметник?
„МАРГИНА бр. 21“ (1995)
Стивенс помисли дека им забраниле игуменот и отец Иларион за да не ја убие мечката, та продолжи сам да оди да ја бара. Но попусто.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
И сега, гледајќи ја каде што врви целата во црно, Бонети помислува дека отец Иларион сигурно пати што приликата што ја имаше ја испушти, зашто таа сега е друга: и крај него минува со молчење и со поглед в земја.
„Злодобро“ од Јован Стрезовски (1990)
Летка не ѝ се спротивстави на неговата намера, но тој, бидејќи не знаеше колку е сериозен разговорот што таа го води, помисли дека можеби претерува па почна повторно да ѝ ги закопчува панталоните поттргнувајќи се од нејзиниот задник и повлекувајќи ги дланките кон слабините со намера да ги прошета нагоре за да не ѝ помислат дојките дека ги заборавил. Најмилото е најсуетно...
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Тој се префрли во групата на повиканите на спротивната страна и, наместо да се сети и да помисли дека оди на место каде што може да дојде и до пукање поради заострените балистички банди по планињето, очите му останаа отворени како на елен и загледани во Марка.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Да се помисли дека еве немаат што да разговараат, иако ова е добра прилика за тоа.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Мене не ми текна што сака таа. Помислив дека сака да ја галам по бутините и слабините.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Откако виде дека секретарот Јаворов, а и Трим Тоска, не реагираат, тој си помисли дека имаше нешто што не ќе може никогаш да му стане јасно.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Кој да помисли дека меѓу вкусовите, миризмите имаше граница која можеше да ги подели?
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Јагулче си помисли дека некој од Републиката го штити Цветана Горски, па не е негово да копа кај што не треба. А најмалку во вода.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Французите тоа ги вџаши од несфаќање зошто го одбегнуваат мостот и сигурно помислија дека тоа било поради камчето.
„Будалетинки“ од Мето Јовановски (1973)
Ги обесхрабрувал пред сѐ мракот, а по сѐ изгледа и неодржуваните дотрајани скали ковани околу стебло на топола којзнае како и за каква основа прицврстена (ако воопшто може да се помисли дека била прицврстена) да не го спомнуваме и она благо нишкање на скалите, губење на тлото под нозете како тонење в бездна, што претставувало неизбежно чувство при секој нов чекор.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А потоа помисли дека и службеното лице веројатно побрзало да се засолни бидејќи слушна како влезната врата се затвора.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Зошто да не помисли дека е во прашање обично недоразбирање што навреме ќе биде отстрането?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
А притоа немате право да помислите дека нејзиното однесување е со предумисла, и дека таа како и другите вешти жени само ја користи ситуацијата за да го истакне својот личен пример.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Помислив дека му недостасува доволно воздух!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Додека минуваше низ ходникот на катот за момент помисли дека му недостасува гласот на Јана! На неговата Јана!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Помисли дека и без да сака дозволува необичниот дури и срамен оган од играта на Радуле и Стојна да ја зафати, поточно на посреден начин да ја помилува и неа?
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ни да помислам дека човекот си заминал...
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Не забележав кога влеговте“, рече и веднаш помисли дека непознатиот му припаѓа на оној пргав сој претставители на службените настани кои милуваат директно да ти се втурнат во проблемот.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Можеби ќе помислев дека сѐ она за што ти раскажувам, сериозно ми објаснуваше мојот сосед, е обично привидение ако не откриев овде, во ровкава земја траги од патики какви што никогаш не сум носел.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Девојката ја донесе мастиката за која бев помислил дека е порачана.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Уште тогаш М.Ѓурев, беше помислил дека вистината не е како судбината на човекот, неа не можеш да ја покриеш со неколку лопати земја.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Неговите чекори во сеќидневието се такви што секој помислува дека тој намерно остава стравот да го води за рака!
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Ќе помислат дека водиш несреќник што не умее самиот да си го врви патот“.
„Желките од рајската градина“ од Србо Ивановски (2010)
Притоа сензуално и шармантно ги напрчува усните, и одеднаш ме тера да помислам дека кутриот Пјотр Лисицки, засекогаш исчезнат во непрегледните белини во Сибир, бил познат како голем љубител на жените, мераклија, што во случај, гледано од генетски аспект, сепак не е податок за фрлање.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Мајката помисли дека детето не ги познава далечните.
„Младиот мајстор на играта“ од Александар Прокопиев (1983)
Музичарот, пак, гледајќи го низ ѕидот, уште еднаш помисли дека светот е во кафез(и), но тоа, вообичаено, не го вознемири.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Дури и оние за кои не би помислил дека можат да издржат трчајќи десет метри, сега бркаат некој бизнис.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
Звук на будилникот. Пладне.
„Човекот со четири часовници“ од Александар Прокопиев (2003)
И ќе заминеше низ улицата, нема да оди со хеликоптер ниту со автомобил или автобус, ќе оди пеш, со униформата сокриена во куферчето што го носи на рамо; не сакаше никој да помисли дека е вообразен затоа што е Ракетар.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Навистина. И тоа е она што ме наведува да помислам дека не е оригиналната.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
„Само помислив дека е малку чудно за едно дете да не е уште в кревет толку рано.“
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)
Не сакав ни да помислам дека може да се случи она што Денко Самоников го наговестуваше.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мислам, никој и не помисли дека тој тропа.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Таа и вистински помисли дека местото ѝ беше помеѓу скапоценостите.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Не сакав ни да помисли дека пројавувам желба да му го одземам приматот на братучедот Благоја.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нема да заобиколувам: бев вистински вознемирен, а вознемиреноста поради исчезнувањето на Загорка Пеперутката произлегуваше и од сознанието дека она што се случи му се измушнало на моето внимание; дури склон сум да помислам дека за изведувањето на ова бегство било искористено и моето отсуство.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Штотуку влегов - се правдаше Господ Саздов. - А ти доцниш!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Дури втасав да помислам дека моето евентуално разјаснување на вината што ја спомнав со несигурен глас нема да биде доволно уверливо.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Затоа и се случуваше да помислам дека во таквите моменти мојата Катерина постапуваше по примерот на нејзината пра-пра-прабаба кога со еден удар на пиралката ја усмртувала љубовта што ја одминува за да ѝ се препушти на онаа другата што веќе се најавувала.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Впрочем верував дека и во најкревките суштества постои жила на отпорноста и дека токму таквата отпорност умее да ѝ се спротивстави на лошата помисла.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Како си смеела и да помислиш дека сум те избегнувал – ѝ велев можеби и со израз на неверување иако ја зборував вистината.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Овие и некои други слични размисли не беа во состојба да повлијаат да помислам дека картичките извезени со стихови всушност не постојат и дека се загатка што ја испраќа сонот за да ме вознемири.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Зар еднаш во животот се имаме самозалажувано?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но и во тој случај, како и при другите несогласија, ова недоразбирање заврши со внимателното приближување на нашите тела.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
И наеднаш, без нагодувања ми наиде помислата: колку ли голема била стрпливоста па дури и задоволството на Стариот писател додека пополнувал такви бели картички! Па од каде сега тој?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Нели, многу пати имате доживеано да се почувствувате изневерен и да помислите дека некој од блиските ве игнорирал, дури и повредил, иако со својата постапка всушност посакувал само да ве поштеди!
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Но Катерина и понатаму молчеше иако во сенката на гранката што ѝ паѓаше на делот од лицето свртено кон мене се случуваше нешто што не можев да го протолкувам.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Ова ѝ го дофрлив еднаш и нејзе ( се шегував, но на Катерина изгледа ѝ се пристори дека во шегата е содржана намерата да ја вратам во светот на онаа одамна исчезната цивилизација, па затоа и уследи оној жесток касај овде, под брадава).
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
-Му налетав на еден в прегратка. Помислив дека си ти. Одвај се извлеков! Има такви, држат цврсто.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Навистина седнав и тоа со некое чудно чувство на повратник, кој помислува дека втасал дома но не смее да ги отвори очите бидејќи се плаши од разочарувањето.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мојот манук веројатно ќе шизне кога ќе слушне за преграткава, му реков на суртукот за кого бев помислила дека си ти.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- И додека ја чувствував онака висината на мојот врат јас во себе се прашував Зар можело да се случи тетка Боса да се посомнева или да сфати дека во мене сѐ повеќе се намалува вербата во вистинитоста на она што се случуваше?
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
- Ау, жив си, а помислив дека си се чпиртосал! - реков онака, на шега.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Помислив дека Стариот писател инсистира на некои историски, социјални и други проблеми и случувања.
„Летот на Загорка Пеперутката“ од Србо Ивановски (2005)
Мајмунчето очигледно помисли дека е тој татко му, откако сигурно пред тоа си го загубил некаде низ шумата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Бидејќи имаше собрано храна уште за двајца како неа, само што си помисли дека може да се одмори, Буба забележа дека некој ѝ краде од лешничињата и оревчињата.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Коњите се лизгаа.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Не.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Пандо помисли дека зборува за него, та затоа се поднамести и начули уво.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Еден друг војник ме фати за рака, ме одведе кај убиените и така одев од еден до друг. Сѐ млади момчиња.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Има желба да му рече неколку зборови за прекор затоа што толку време не го видел, ама кога си помисли дека судбината на Кире тече под извиците на командите и дека тој е облечен во воена униформа, си ја голтна намерата.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
- Киро извади кутија цигари.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Војникот ме фати под мишка и пак ми рече: „Таму, крај гробиштата, ги собравме убиените.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
Дури помисли дека Ангеле можеби сака ортак да му биде во јатаклакот, та затоа е многу љубезен.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
И не само што не му текна тоа, туку помисли дека Ангеле знае од некаде дека од оние пари што ги собираше од селаните зел и тој.
„Луман арамијата“ од Мето Јовановски (1954)
Тој е, се разбира, подготвен сѐ да поднесе само чичкото во бело да не помисли дека е тој навистина страшливец.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Почна Зоки да учи да брои. Му покажаа кои се бројките до десет, тој ги повторуваше цел ден и сите помислија дека ги научил.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Без сомнение! Кој е виновен што никому не му текнува да помисли дека е Зоки Поки нефатливо дете!
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
Или поточно нашите постапки заскитуваат од еден кај друг и тоа во различни времиња. Нели тоа не е можно?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Познавајќи ја Родна и нејзината умешност, нејзината способност да ја избере најздравата гранка за да се фати за неа, не можев а да не заклучам дека во нејзината поплака се крие и некоја подлабока причина.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Требаше да помине време, да се случат повеќе неочекувани па дури и необични настани, па да сфатам или поточно да помислам дека сум сфатила оти не станува збор за безначаен заплет.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Се плашам и да помислам дека ние, луѓето, одвреме навреме се повторуваме.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Знаеш, и денот не се разденува наеднаш.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Или ќе помислат дека им се причинило оти те виделе. Дали ќе дојдат да ми се извинат?
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Но ете, таа дојде кај нас, побара некоја неодредена и нејасна помош, го стори и тој чекор за кој неупатениот веројатно ќе помисли дека бил избрзан па дури и недоволно обмислен.
„Жената на белогардеецот“ од Србо Ивановски (2001)
Кога ќе помислам дека некаде постојат преубави заливи пред нив кораби над нив тераси за пристан, за враќање, за дочек не можам да се успокојам.
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Амам: промена на смислата Не кога ќе влезеш и кога ќе те заплисне врел и непроѕирен воздух не кога ќе те поклопат капките разлеани по ѕидовите реата, мермерот, мрморењето не кога ќе те обземе вртоглавица зашеметеност од празнината на амамот, полна пот, плот и пареа не кога ќе те погоди како отсјај во сон светлината подадена низ розетата дозирано, од високо не додека студеното сонце-иње од карши ги облагородува дрвјата, релјефите, порталите, фасадите на сараите туку кога ќе потонеш гола во гротлото ко крвава рожба во исцедокот од водолијата тукушто прсната, за да може да се слизне низ пенџерето на животот (на)право во царството на немилосрдноста кога збунетото тело ќе помисли дека секое друго место е подобро ама ќе остане и понатаму - таму без да се помести кога ќе ја осетиш жешката вода како оддалечување од секојдневието, од агонијата на распадот (целото е мислена именка, далечно минато) кога ќе се престориш течен заборав божји благослов и ќе му се предадеш на телото мислејќи си ѝ се предал на психата егзотичното прелевање на смислата сѐ додека не се претвориш во прелив како таков кога ќе се испреплетат значењата едни со други и ќе се испретурат во кошницата на светогледот а ти ќе тргнеш во потрага по почетокот кога ќе сфатиш - Бизант е капија во темните агли на памтењето цела епоха е втисната како анатолиска крпенка во обичните зборови од твојот мајчин јазик во интимата на јазикот и се спровира низ капијата кон одаите и спалните дома кајшто по извесно време по извесна стварност потеклото се заташкува сродството се изобличува јазикот има свои потреби како и телото сфаќаш и тонеш во без-сознание зад јазикот, отаде нека почека ако те чека ... Истанбул, декември 2003
„Ерато“ од Катица Ќулавкова (2008)
Првин помисли дека миризбата доаѓа од прозорчето, но кога еден ден ѝ ги виде ноктите на двата прсти пожолтени, почна да ја следи и ја фати каде што пуши.
„Прва љубов“ од Јован Стрезовски (1992)
Во сиот ужас, стигнува да помисли дека дарбата за детали, што ја истакнуваат критичарите, му останала нечепната.
„Пловидба кон југ“ од Александар Прокопиев (1987)
„Помислила дека кокаинот можеби ќе ни досади и благодарна и утешна каква што е, ни пратила нешто хероин.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Секогаш кога ќе помислам дека замрел сфаќам дека тој е сѐ уште тука.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Одговор: Дали реков било што што би ве навело да помислите дека ве сметам за глупав? kompozicijata kako proces Под ова поглавје всушност се кријат три предавања: 1.
„МАРГИНА бр. 10“ (1997)
Ѓорѓија помисли дека личи на октопод и изгуби апетит.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Го пушти Сати и повторно седна до неа. ­- Вие таму во Франција, го сакате ли многу Дебиси? - ја праша.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
- А? - Мони помисли дека ѝ се обраќам.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ме фаќаше огромен срам што ме искарале и ми паѓаше непријатно од себеси.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Гледам дека има и компири, - мрмореше.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Втората варијанта ја елиминира, бидејќи не сакаше Французинката случајно да дознае дека тој во моментот учи француски, па да си помисли дека таа е причината за тој негов потфат.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Ја гледаше единствено како секој ден си го проверува сандачето, па помисли дека можеби има некое момче во Франција, но брзо ја отфрли таа идеја како премногу песимистичка.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Би сакал да ѝ ги види очите под густите веѓи.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Свекрвата се насмеа. - Си помисли дека ќе ѝ ја земеш чинијата, душичка ненаситна таа, - се кикотеше мајката, но јас знаев дека мачката само сакаше повторно да си ги зарие ноктите во моето месо.
„Чкртки“ од Румена Бужаровска (2007)
Влатко веднаш помисли дека за двајца тоа би чинело 7000 денари, и уште по 500 денари џепарлак - 8000 денари за недела дена, неможно за финансиската положба на родителите...
„Тополите на крајот од дедовата ливада“ од Бистрица Миркуловска (2001)
Доцна во ноќта, ми се случува понекогаш да помислам дека тој е наведнат врз една од овие книги чиј главен лик останува овој мудрец, кој исто така, е предаден на незавршени ноќни читања.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
А јас сум во искушение да помислам дека ако вашите родители не ви дале верско образование, тие ви дале, особено вашиот татко, нешто далеку позначајно: едно восритание, просто речено, без да биде потребно да се одреди со една придавка.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Јас ништо не знам за трговијата со книги, но од малкуто што го читам, го слушам, ме прави вчудовидена.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Завршувајќи го ова писмо, не можам а да не помислам дека Скопје е близу до Косово.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
И кога тој се искажуваше, неговата душа зрачеше од дното на својот син поглед, таа се појавуваше во секој негов збор до самата тишина, таа ги оживуваше неговите мисли.
„Потрага по Елен Лејбовиц“ од Луан Старова (2008)
Помисли дека уличното осветлување сковало заговор против него; дека го следат духови на мртви животни од зоолошката градина; дека тоа што му се случува е добра фабула за басна... секакви будалаштини помисли М
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
И се израдува. Помисли дека на такво невреме никој не би излегол од дома за да оди во циркус.
„Азбука и залутани записи“ од Иван Шопов (2010)
Веднаш си помислив дека некој е тешко болен или е на умирање и не дај Боже, да не умрел...
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Помисли дека копаат ровови или земјанка, ама кога виде легнати млади мажи и жени со бледи лица, подуени и неподвижни - разбра - копаат заеднички гроб.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си помисли дека тоа ќе го направи утре, а можеби уште вечерва во некоја подруга прилика.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
И пак тежнеат клепките, за миг затвора очи и одеднаш си помисли дека во чистиот кревет легна сосе војничките цокули.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Си помисли дека некојa од ранетите, осакатените девојки, одболувајќи ја својата болка на помош и за олеснување си ја вика мајка си.
„Големата удолница“ од Петре Наковски (2014)
Боже пази некој елен или срна да удри или да помисли дека нивното месо се јаде.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Не сум можел ни да помислам дека ќе видам елен и ќе ја доживеам оваа прекрасна и горка прикаска.
„Крстот камбаната знамето“ од Мето Јовановски (1990)
Може да се помисли дека тоа не се битни разлики, но од друга страна… од друга страна традицијата и културата се светски и општочовечки придобивки.
„Диво месо“ од Горан Стефановски (1979)
Кога некој човек ќе ми се допаднеше на прв поглед, редовно по неколку дена ќе откриев толку работи што не ми се допаѓаат кај него и се плашев дека тој ќе помисли дека го сакам.
„Три жени во три слики“ од Ленче Милошевска (2000)
Враќајќи се кон предградието, избегнувајќи ги вировите на улицата, Пелагија ја караше Чана зошто така зборувала Ќе си помислат дека навистина сме полни со болви, мори Чано, и вошлосани! Пу, пу, пу! како да си плука под мишки.
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Од оние што поминуваа под неговиот брич некој се излајал дека си има нешто закопано за ако дојде ред да се враќа назад без и да помисли дека овој што го слуша тоа може да го стори уште веднаш!
„Црна билка“ од Ташко Георгиевски (2006)
Еден ден помисли дека чаршијата ќе му помогне.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Сандри се стресе, зашто помисли дека бегот видел како тој досега само шараше со очите низ одајата, и особено кон вратите што требаше да се отворат за послужувањето.
„Вежби за Ибн Пајко“ од Оливера Николова (2007)
Да не се навреди, да не се почувствува изневерен.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Да не беше тоа прва наша средба и да го имав запознато Игбал така како што сега го познавам, сигурно ќе го замолев да ми објасни подетално што се тоа западњаци и источни цивилизации, ама таа ноќ, тогаш, не сакав да помисли дека сум незнајко, па решив утредента да го прашам брат ми.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако не ми поверува дека може да се лета со килим и дека сум го запознала на многу необичен начин?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Убаво е кога сме сите заедно по цели денови и ноќи и кога време за заедничко дружење имаме колку ни душа сака.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Скијачката сезона заврши и би можело да се помисли дека е здодевно во Маврово кога нема скијање, ама не е така.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ќе помислат дека јас ја задржувам и дека поради мене не ги послушува и бидејќи знаев дека вежбањето за Мила е сериозна работа, станав да си одам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Леле, кога ќе помислам дека еден ден двајцата со мајка ми ќе остарат, многу се вознемирувам и се плашам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Додека летавме, а и кога дојде во мојата соба, ми се чинеше поситен, помал, би можела дури и да помислам дека е на моја возраст. Ама не беше.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Се уплашив Игбал да не помисли дека го напуштам.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Ако си помисли дека измислувам?
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
- Те молам, поседи уште малку – рече Мила.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Бидејќи брат ми одбива да разговара со мене за овие нешта, вели сум претерувала и сум тормозела, еднаш решив да им се доверам на братучет ми Борче и на Огне, синот на чичко Коче и тетка Софче, најдобри пријатели на моите.
„Игбал, мојата тајна“ од Јагода Михајловска Георгиева (2000)
Си помислив дека лаже, па ме понесе желбата да проверам дали е така.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
Помислив дека во овој момент најдобро ќе биде да се вратам на Истокот .
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)
11 Јас никогаш не помислив дека сум совршена. Никогаш не се занесував дека сум најубава, ниту пак најпаметна.
„Знаеш ли да љубиш“ од Ивана Иванова Канго (2013)