полета (гл.) - кон (предл.)

Неговиот поглед полета кон бројчаникот.
„1984“ од Џорџ Орвел (1998)
При самата помисла за повторна средба, беше во состојба да полета кон облаците, беше решен ако треба и да ползи, да моли за да може уште еднаш да го освои срцето на својата љубена.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Уште еднаш мислата ѝ полета кон синото плико каде што имаше патоказ за нејзиното појдовно истражување.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Душата на Рада по оваа средба се отвори како небо. Едноставно полета кон бескрајот.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Иако можеше, не сакаше повторно да се врати во студентскиот дом, каде ја врзуваа спомените на оние со кои полета кон облаците и оние со кои го допре дното.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Комарчето брмчејќи полета кон пајаковата мрежа.
„Раскази за деца“ од Драгица Најческа (1979)
Ако застанеш на трапезот и мислиш на техниката со која треба да полеташ кон упатениот трапез од другата страна, ти си готов; услов да преживееш беше да ја заборавиш техниката, а таа пак, во тие моменти, кога ја забораваш, функционира беспрекорно.
„Папокот на светот“ од Венко Андоновски (2000)
Нагло го издигна над себе и замавна со палецот кој извивајќи се како жив полета кон Моли.
„МАРГИНА бр. 19-20“ (1995)
Само една птица не можеше да го одржува летот на јатото, за на крајот да остане на брегот, за да ги зајакне крилцата и повторно да полета кон своите, во далечна Турција.
„Амбасади“ од Луан Старова (2009)
Книгите како да беа крилјата на куќата, готова во секој миг да полета кон небото.
„Патот на јагулите“ од Луан Старова (2000)
Мајка беше подготвена, на чардакот, да полетаат кон спомените.
„Ервехе“ од Луан Старова (2006)
Ја спуштив Биле на тревата, а таа како пеперутка, со раширени раце, полета кон својата праска. Тргнав по неа.
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Штом ме виде полета кон мене со раширени рачиња: - Тато, тато, да видиш!
„Билјана“ од Глигор Поповски (1972)
Давиде Недолетниот видел риба што изрипала од реката и полетала кон небото.
„Пиреј“ од Петре М. Андреевски (1983)
А тогаш сите заедно ќе се вивнат, ќе запловат, ќе јурнат, ќе се размавнат, ќе скокнат и ќе полетаат кон Сонцето, Месечината, ѕвездите, ќе појдат над Атлантикот и Медитеранот; над полињата, дивината, градовите и населбите; кон спокојот на небото, со раскрилените пердуви, трескавичниот шум на телото од леталото, ерупцијата на вулкани, во застрашувачката, трескотна грмотевица; отпрвин трепет, колебање, потоа возлет, издигање, чудесно наднесени ќе се засмеат и ќе си ги провикнат имињата во просторот.
„Лек против меланхолија“ од Реј Бредбери (1994)