подаде (гл.) - свој (прид.)

Ја подаде својата малечка рака. Сотир ја дофати.
„Балканвавилонци“ од Луан Старова (2014)
Ја повикува на танго, а таа сериозно му го подава своето мало, голо, деформирано стопало.
„Слово за змијата“ од Александар Прокопиев (1992)
- Јас сум Рада, - нежно му ја подаде својата рака, гарнирана со широка блажена насмевка.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Застани, Радо! Не подавај раце. Сѐ уште многу Јуди лажно ги подаваат своите“.
„Последната алка“ од Стојан Арсиќ (2013)
Таа ја подаде својата рака и ја фати неговата.
„Невестата на доселеникот“ од Стојан Христов (2010)
„Здраво“, ѝ се насмевна и ѝ подаде рака. Таа млако му ја подаде својата.
„На пат кон Дамаск“ од Елизабета Баковска (2006)
Едо му го подаде својот пасош.
„Продавница за љубопитните“ од Мето Јовановски (2003)
Заборавил кој бил и заборавил дека лежи ранет од шрапнел на боиште и дека повикува - Константин доаѓа; му го шепоти Коранот на свој јазик и пак неизменет, со недвосмислено значење: Ако ја подадеш својата рака, кон мене да ме убиеш, јас не ќе кренам рака на тебе за да те убијам, од Алах, мој бог на светот, се плашам ...
„Забранета одаја“ од Славко Јаневски (1988)
Беше на едно високо скеле, сега веќе ѕидар, а некаде во него, вкоренувана низ сите оние изминати години, долги, од неговото детство, почна да ги подава своите отровни повитки, една ужасна бездна, да се отвора и да се длаби пред неговиот поглед и да не му дава мира да се размавне и да работи, како што знаеше тој, како што работеа сите други мајстори, и во сонот опоменувајќи со длабочината на провалијата под него, ниеднаш не позволувајќи му да подзаборави, да си ја сочува онаа свикнатост со не.
„Белата долина“ од Симон Дракул (1962)
Нумо му ја подаде својата полуиспушена цигара.
„Постела на чемерните“ од Петре Наковски (1985)
На умрениот му требало шамиче за да му се избрише крвцата од устите, другарката Оливера Срезоска со солзи го подава своето.
„Големата вода“ од Живко Чинго (1984)
Зоки гледа во чичкото не верувајќи, но наскоро му ја подава својата рака.
„Зоки Поки“ од Оливера Николова (1963)
" Таа радосно ги подаде своите две долги бели раце и тој ги прифати, седна на креветот крај неа, не тргајќи го својот поглед од нејзиниот.
„Човекот во сина облека“ од Мето Јовановски (2011)
Збогум Карамба-Барамба, и биди весел. - Збогум и пиши ми, - ми ја подаде својата рака Карамба-Барамба.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Чув, се отвори вратата зад мене и се завртев.
„Сенката на Карамба Барамба“ од Славко Јаневски (1967)
Старецот му ја подаде својата збрчкана рака, вечејќи го кон себе. -Не гази таму!
„Мудрецот“ од Радојка Трајанова (2008)
Кога виде дека е СИЛЕН и дека нема ПОСИЛЕН од него: ја подаде својата рака секому за да ги почитува и прифаќа туѓите умови прибирајќи ги во своето братско кралство!
„Еп на Александар Македонски“ од Радојка Трајанова (2006)